Είμαι προκατειλημμένος. Έχω απωθημένα. Είμαι απόλυτος και χαμένος μέσα στον υποκειμενικό μου κόσμο. Ο οποίος δεν είναι λάθος. Ούτε σωστός. Αλλά είναι αυτός. Και μ’ αρέσει…

Κι έχω αδυναμίες. Αδιαπραγμάτευτες. Μία, ιδού!

Ο Χριστόδουλος (το ξέρει ότι τον πειράζω) δήλωσε ότι δε μπορεί να κάνει κουμάντο στην ελληνική κοινωνία το 2% (το οποίο αντιστοιχεί σε 100.000 ανθρώπους περίπου, που πράγματι δεν είναι πολλοί.) Αυτός και δυο φίλοι του όμως μπορούν!

Τον θυμάμαι το 2000 όταν ξεσπίτωσε 3.000.000 κόσμο να διαδηλώσει υπέρ των παλιών ταυτοτήτων (εγώ δεν πήγα γιατί στη φωτογραφία είχα βγει χάλια). Τώρα, εν έτει 2007 για το βιβλίο της ιστορίας ασκεί εποικοδομητικό διάλογο…

(υποθετικός διάλογος)

-         Ξέρετε, το βιβλίο, αυτό, δεν είναι κι απ’ τα καλύτερα…

-         Το ξέρουμε, σκίζεται εύκολα, να σας δώσουμε ένα άλλο…

-         Όχι, δεν καταλάβατε καλά, αυτό που γράφει, ότι έγινε συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης λόγω μιας παρεξηγησούλας με τους Τούρκους, δε μ’ αρέσει βρε παιδί μου…

-         Θέλετε να γράψουμε για το συνωστισμό ότι είχατε εσείς ομιλία?

-         Ω! Θα με υποχρεώσετε!

Ως άλλος Απόστολος Παύλος ήθελε, λέει, να πάει κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά. Ως άλλος Απόστολος Γκλέτσος, ήθελε να μην πληρώσει κιόλας…

Όμως δε μπορώ να πω. Ο ίδιος συμμετείχε κι αυτός (όπως όλοι μας κάπου κάποτε) σε κάποια «επανάσταση» (όχι του 1821, άλλη). Έπειτα συμμετείχε ως διορισμένος πρόεδρος στο Ίδρυμα που έβγαζε τον Ελεύθερο Τύπο. Μετά σήκωσε το λάβαρο της Αγίας Λαύρας αποφασίζοντας μόνος του να το σηκώσει εξ ονόματος των μισών Ελλήνων εναντίον των άλλων μισών. Το παν στη ζωή τελικά είναι να είσαι αντικειμενικός…

Υ.Γ. Κάποιοι άθλιοι κατηγορούν την παρουσιάστρια της Eurovision Μπακοδήμου για το λάθος της που αποκάλεσε τα Σκόπια «Μακεδονία». Όταν είναι μικρόμυαλοι, μόνο να κατηγορούνε ξέρουν…

Δεν το κατάλαβαν πολλοί, αλλά η ίδια εκτόξευσε εκείνο το βράδυ τον Ελληνισμό στα ύψη, ως τον Καύκασο και ακόμα μακρύτερα, ως τις παρυφές της Βόρειας Θάλασσας, αποκαλώντας την πρωτεύουσα της Κύπρου Λευκορωσία!

Άντε και υπουργός εξωτερικών! Θα μετακομίσουμε στην Ουγγαρία και οι Ούγγροι εδώ (δεν τους χαλάει) με πρωτεύουσα την Ιαπωνία και συμπρωτεύουσα την Αντίς-Αμπέμπα. Όσο για  την επόμενη Eurovision, θα λάβει χώρα στη Σιγκαπούρη! Δε γίνεται? Με Μαράκι όλα γίνονται (Θεός φυλάξοι!!!)

Ο ουρανός γι’ άλλη μια μέρα είχε φορέσει το γαλάζιο, ατσαλάκωτο μανδύα του. Ο ήλιος ανέτειλε πλυμμηρίζοντας με φως κάθε γωνιά της οικουμένης, επισκιάζοντας τα πελώρια βουνά που τον ακολουθούν στο ανέβασμά του δειλά, υποκλινόμενα ξανά στο απέραντο μεγαλείο του.

Κάτω, στο χώμα, μπροστά του στέκεται η νέα του κατάκτηση. Εκείνη πηγαινοερχόταν ανήσυχη, κοιτάζοντας απ’ τη μια πλευρά τον  καταγάλανο ουρανό, τη θάλασσα που έπλεε σε χρώμα λαδί, το ήσυχο χωριουδάκι παράμερα κάπως και διακριτικά, να βάζει την τελευταία πινελιά στην τελειότητα τούτου του μαγευτικού τοπίου κι απ’ την άλλη εκείνον ξάπλα στο χορτάρι να μασουλάει preegles. Ταραγμένη, αναφώνησε:

-         Θε μου! Η μέρα με τη νύχτα!

Κι ας καταφέρεις να ζήσεις έστω και για λίγες στιγμές αυτήν την απόλυτη ελευθερία του σώματος. Ελευθερία κινήσεων στο απέραντο πράσινο και γαλάζιο που ξεδιπλώνεται επιβλητικά μπροστά, καλύπτοντας σου και την πιο βαθειά ανάγκη, την πιο κρυφή σου επιθυμία…

Κι ας καταφέρεις να ζήσεις έστω και για λίγες στιγμές αυτήν την απόλυτη ελευθερία του μυαλού. Να γίνεις μέρος κι εσύ των χρωμάτων της φύσης, να γευτείς τις αποχρώσεις τους, να λουστείς με το απόσταγμα μουσικής που αφήνουν σε κάθε τους παρουσία, να «παίξεις» μαζί τους όλα τα ύποπτα παιχνίδια των αισθήσεων…

Οι χρόνοι της ελευθερίας έχουν περάσει πια για όλους μας. Ανεπιστρεπτί. Μόνο η γκρίνια μας απέμεινε,  ελάχιστο σημάδι μιας ελευθερίας συμβατικής. Έστω κι αυτή όμως σημαίνει ότι υπάρχει μια ελπίδα ακόμη …

-         Σήκω πια, μούλιασες κάτω από το δέντρο τόση ώρα, γέμισες και χορτάρια, ήθελα να ‘ξερα τι παριστάνεις, το μανιτάρι?

-         Βιώνω την απόλυτη ελευθερία μου! Πού να καταλάβεις τι λέω…Εμπόδιο μου πια δεν είναι ο γκρίζος τοίχος της απέναντι πολυκατοικίας, αλλά τα μάτια μου που είναι αδύνατο να συλλάβουν όλη αυτήν ομορφιά, είναι αδύνατο να φτάσουν στο πιο μακρινό κομμάτι της φύσης! Αυτό λέγεται ελευθερία!

-         Αυτό λέγεται πρεσβυωπία! Και μαζέψου πια, σάπισες κάτω!

-         Πού να πάμε? Εκεί απ’ όπου ήρθαμε?  Εδώ φωνάζεις και σ’ ακούει όλη η πλάση, έχεις φωνή, στο διαμέρισμα μιλάς και σου κάνει παρατήρηση ο διπλανός!

-         Και δω σου κάνει παρατήρηση ο διπλανός αλλά εσύ χαμπάρι! Τι θα γίνει, θα πάμε καμιά ώρα να φάμε ή θα τσιμπολογάμε μυρμήγκια?

-         Θέλω ν’ αφήσω να πέσει λίγο ο ήλιος! Δεν πρέπει να χάσεις αυτό το υπερθέαμα!

-         Γιατί? Ας το χάσω! Απολαμβάνω τόση ώρα το υπερθέαμα που σε βάρεσε ο ήλιος, δε φτάνει?

-         Και σε λίγο θα φύγει, αφήνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο φεγγάρι, το οποίο με τη σειρά του θα ρίξει την ασημιά του σε κάθε γωνιά αυτής της υπεράνθρωπης δημιουργίας…

-         Μη μου πεις ότι γίνεσαι και λυκάνθρωπος?

-         Φτάνει το μικροαστικό σου χιούμορ! Φαντάσου…

-          Ναι…

-         Ρούφηξε τις χιλιάδες εικόνες…

-         Ναι…

-         Κλείσε τα μάτια…

-         Ναι…

-         Ταξίδεψε με το μυαλό…

-         Ναι…

-         Τι βλέπεις…?

-         Μια ταβέρνα.

-         Άει χάσου!

Αμάν πια! Τι έχουν όλοι πάθει πια? Περονόσπορος έπεσε ή φταίει ο Ιούνης που ανατέλλει?

Όλοι γύρω μου βιώνουν ένα απίστευτο ψυχό-λα-λα! Παντρεύονται κατά ομάδες ψάχνοντας ημερομηνίες, γλύφοντας παπάδες να τους βάλουν σε καλή ώρα, κυνηγούν κτήματα τύπου Νάσιουτζικ κι άλλα βοσκοτόπια για το after κι ένα σωρό άλλα…

Σε λίγες μέρες παντρεύεται ένας τυπάκος συνομίληκός μου που παρουσιάζεται ενίοτε και σα ξάδερφος μου. Υπήρξαν κι άλλοι το Μάη που «κουκουλώθηκαν» κι έχουμε μέλλον…

Δε γουστάρω πια να πηγαίνω σε τέτοια events. Δε μου πάνε. Και γενικά δε γουστάρω το γάμο, γιατί απλά τον θεωρώ περιττό. Αδερφέ σ’ αρέσει? Άρπα την, βρείτε ένα σπίτι και χωθείτε μέσα για βίον ανθόσπαρτον! Θες και παιδάκι? Καν’ το! Κι άλλο? Ξανά! Κι άλλο? (ώπα ρε φίλε στο τέλος θα μας ………. κι εμάς!)

Αλλά να τρέχω για ένα σωρό ΑΧΡΗΣΤΑ πράγματα δεν το καταλαβαίνω. Και θες και  ευλογία από τον Άγιο-Βαλάντιο? Κομμάτια να γίνει! Βούτα τη ξανά, φέρε τους δικούς σου (καμιά δεκαριά) να φέρει τους δικούς της (να λείπει η μάνα της), τράβα σε μια εκκλησία, μπες στην κολυμπήθρα (ωπ σόρρυ μπέρδεψα το έθιμο),  βγες απ’ την κολυμπήθρα, ανέβα στο Ιερό, ρίξε δυο σβούρες το χορό του Ησαία (αλατσικουτσις!), και τέρμα το πράγμα!

Τέλος πάντων αφού τη βρίσκει (ο ξάδερφος-ο διαγραμμένος-) να κάνει τον κοκοβιό στον κάθε τυχάρπαστο, με γεια του με χαρά του! Αλλά εμένα τι με καλεί?

Θα μ’ αρχίσουν όλοι…

-         Και στα δικά σου αγόρι μου…

-         Παρ’ τον λόγο σου πίσω θειά!

Ή το άλλο…

      -     Άντε, η σειρά σου τώρα…

      -     Είστε κι εκδικητικοί, το σόι μου μέσα!

Άλλα πάντα υπάρχει τρόπος να διώχνεις τους ενοχλητικούς…

-         Γιώργο μου και στα δικά σου…

-         Επίσης θεία, περασμένα ξεχασμένα…

-         Ποια?

-         Τα δικά σου! Χαχαχαχα (γκλουπ) Τι λέγαμε?

-         Πότε θα μας φέρεις τη νυφούλα?

-         Σύντομα…

-         Πως τη λένε?

-         Χαράλαμπο, οι κολλητοί τη φωνάζουν και φτερού, πάντα με το συνοδευτικό ουουουου…

-         Εεεε κάποιος με φωνάζει…

-         Να πας θεία…(Ουστ από δω, κ…γρια!)

Αλλά αυτό που μου την έδινε ανέκαθεν ήταν οι χαιρετούρες στο τέλος. Πάντα εγώ προσπαθούσα να τη βγάλω στη λαμογιά, βγαίνοντας από μπροστά, αλλά πάντα έχω το φύλακα-άγγελό μου σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις να με μαζεύει…

-         Πού πας πάλι? Τι θα γίνει με σένα? Χαιρέτησες το ζευγάρι? Του ευχήθηκες?

-         Τι να χαιρετήσω ρε μάνα, να ήταν μόνο το ζευγάρι! Δε βλέπεις? Μόνο το διπλανό του στο δημοτικό δεν έστησε να χαιρετήσουμε! Αυτό δεν είναι ζευγάρι, η εντεκάδα του Παναθηναϊκού είναι. Μαζί με τους αναπληρωματικούς!

-         Πάλι τις βλακείες ξεκίνησες!

-         Καλά…

    Πιάνω σειρά και περιμένω. Ευτυχώς το ζεύγος τους ξεπέταγε στο τσακ-μπαμ!

Να και η σειρά μου…

-         Ξάδερφε!

-         Γιώργο!

-         Αψψψψψψψψψςςςςςς

-         Σ’  ευχαριστώ πολύ, και στα δικά σου!

-         Εγώ φταίω που κάθισα!

Πάω στη νύφη…

-         Ξαδέρφη!

-         Γιώργο!

-         Αψψψψψψψψςςςςςς

-         Να σαι καλά, και με μια όμορφη νύφη…

-         Ε βέβαια, εμείς στο σόι μια φορά την πατάμε!

Κι η μάνα μου από πίσω…

-         Τι θα γίνει ρε παιδάκι μου? Θα σοβαρευτείς? Τι ψουψουψου και αηδίες?

-         Όχι κι αηδίες! Δες το, πιάνει!

-         Θείε! Αψψψψψψψςςςςςς

-         Γιώργο, να ‘σαι καλά παιδί μου!

Γυρίζω πίσω…

-         Είδες που είσαι όλο γκρίνια??? Τρελλή!

-         Καλά καλά, συνέχιζε να σφυρίζεις να τελειώνουμε, να τα μαζεύουμε, πάλι ρόμπα γίναμε…

-         Ο ντάντυς πού είναι?

-         Είδε ότι χαιρέταγες και κρύφτηκε στο αυτοκίνητο.

-         Καλά, άντε και στα δικά μου μάνα! χαχαχα

-         Αυτό μας έλειπε! Πάμε όπως είσαι!!!

Διάβαζα τις προάλλες μια συνέντευξη σ’ ένα περιοδικό μια συνέντευξη. Ήταν  η Εύα Λονγκόρια που απαντούσε. (η ερώτηση και η απάντηση έχει υποστεί λογοκρισία γιατί δεν τα θυμάμαι απέξω…)

-         Πώς αντέχει η σχέση σας (αυτό τέλος πάντων που πηγαινοφέρνει) με τον κρεμανταλά (μου διαφεύγει το όνομα) κείνον ντε , που σέρνεται δίπλα σου σα χαμένο, καθώς ζείτε σε άλλες πόλεις λόγω υποχρεώσεων? (γειά σου Εύα με τις «υποχρεώσεις» σου)

-         Ωωω! (δικό μου κι αυτό) Όταν υπάρχει αγάπη, σεβασμός, αμοιβαία εμπιστοσύνη, αυτά είναι λεπτομέρειες. Με τον τυχάρπαστο (ακόμα να το θυμηθώ…) κάθε πρωί ανταλλάσσουμε e-mail!!! (ναι, ναι το ‘ πε η  αφιλότιμη!)

Όταν ακούω σχέσεις με εμπιστοσύνη, ζήλια μηδέν, αλληλοεκτίμηση, αλληλοσεβασμό, νοιώθω σα Φιλανδός. Έλεος πια! Ντιπ για ντιπ πια? Καθόλου νεύρο? Αν είχα δίπλα μου μια που να ένοιωθα για κείνη τέτοιου είδους και τέτοιου βεληνεκούς συναισθήματα, το ανώτερο που θα μου έβγαινε να της προσφέρω, το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω γι’ αυτήν, θα ήταν να τη ψηφίσω! Τι άλλο?

Γιατί αν νοιώθεις εκτίμηση, θαυμασμό, αλτρουισμό, ωχαδερφισμό και όλα τα σε –ισμο, το καλύτερο για μένα από το να τραβολογιέμαι άσκοπα από δω κι από κει, θα της ζήταγα ένα αυτόγραφο να ολοκληρώσουμε τη σχέση μας να τελειώνει το πράγμα!

Γιατί αν δεν τρελλαθείς,  αν δεν την πάρεις στα άγρια μεσάνυχτα να της πεις κάτι που σου ήρθε (άλλο τι θ’ ακούσεις μετά), αν δεν κοπανήσεις το κεφάλι σου από νεύρα στο ντουλάπι της κουζίνας, τι να λέει?

Αν δεν ανοιγοκλείνεις το κινητό, δήθεν αδιάφορος, αν δε σε νοιάζει τι έκανε το πρωί μόλις ξύπνησε, αν δε δεις τα διαφορετικά ωράριά σας ως αφορμή να γουστάρετε περισσότερο, καλύτερα παίξε με τον πιτσιρίκο ανιψιό σου-καραμούζα καουμπόηδες και ινδιάνους. Ασχολήσου με την κομμωτική, ρίξε καμιά πασιέντζα, παίξε στην τελική μονόπολυ!  Αλλά το άθλημα του έρωτα άστο, γιατί απλά, δεν κάνεις!

Βλέπω λαμπερά ζευγάρια σε gossip εκπομπές που κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον σαν να περνούν πρωινή επιθεώρηση. Ο τύπος, με το αυστηρό βλέμμα ενοχλημένος απ’ τα φώτα και τη δημοσιότητα που διεισδύει στην προσωπική του ζωή. Μόνο η καρδούλα του ξέρει όμως πόσο ιδρώτα έχυσε και από πόσα κρεβάτια σκηνοθετών, τραγουδιστών, managers πέρασε, προκειμένου να βγάλει αυτή την έρμη φωτογραφία…

Κι η άλλη να χασκογελάει δίπλα δυνατά, σαν κουφάλα, προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανία που τη διακατέχει αλλά και τον τρόμο της, ότι πάλι αύριο τα 2,3,4 παιδιά που έχει αμολήσει από τους 2,3,4 γάμους της, θα τη βλέπουν να μοστράρει γι’ άλλη μια φορά πρώτη μούρη στα κουτσομπολίστικα με τον 16ο κατά σειρά γκόμενό της που τον περνάει και μια εικοσαετία, και θα ντρέπονται για λογαριασμό της…

Κι οι απαντήσεις τους? Φτηνές κι αναμενόμενες. Κοκτέιλ από εμπιστοσύνες,  σεβασμούς, περηφάνια κι άλλες αηδίες, λες και τους ρωτήσανε τι νοιώθουνε που η Λάρισα κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδος…

Κανείς δε ζηλεύει κανέναν. Μόνο εγώ ζηλεύω. Όλους αυτούς τους ευνουχισμένους που τα συναισθήματά τους τα φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού, τα κρύβουν μην τους τα πάρει κανείς, τα κρατάνε όλα για πάρτη τους. Κι εγώ έτσι θα γίνω. Φτάνει να μου τα φέρουν πίσω…

Άκουσα ότι μοιράζουνε, λέει, ψεύτικα πτυχία. Εγώ, ευτυχώς, δεν κινδυνεύω καθώς όποιος φτιάξει πτυχίο-μαϊμού ιστορικού, επιεικώς να πάει για καμιά βουτιά να συνέλθει, στη χειρότερη να πάει σε γιατρό…

Σε ποιόν γιατρό όμως? Εκεί είναι που οργιάζουν τα πτυχία-μούφες. Δίνει ο άλλος 50 κιλά λάδι στη χώρα του ποτέ όπου σπουδάζει κι αγοράζει το πτυχιάκι φρέσκο-φρέσκο! Μπαίνει και με μέσο σ’ ένα νοσοκομείο εδώ, κι όλα πάνε κατ’ ευχήν. Και ελλείψει γνώσεων κλασικής ιατρικής, κάνει και μεταμοντερνισμούς και θεωρείται  διάνοια. Κι ο ασθενής που έρχεται με το κεφάλι σε χαρτοσακούλα, τη μύτη να έχει  φτάσει στο πηγούνι και τ’ αυτιά να κάνουν αέρα στις φτέρνες, περιμένει ο έρμος κάτι για να σωθεί…

-         Γιατρέ πάω για επέμβαση?

-         Μπα! Μάλλον για ηλεκτροκόλληση…

Ήμουν στο ναυτικό μ’ ένα γιατρό που είχε πάρει πτυχίο από ένα πανεπιστήμιο μιας χώρας επιπέδου Νέας Γουινέας, όπου εκεί αν είχες από γρίππη και πάνω ή σε βαλσαμώνανε ή σε κάνανε τοιχογραφία να κυνηγάς με το τόξο ένα ελάφι, κι από κάτω με κεφαλαία, Η ΣΥΖΥΓΟΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ& ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ…

Ενώ με το θερμόμετρο παίζανε στο διάλειμμα βελάκια…

Ας μην είμαι υπερβολικός. Δε θέλει μόνο γνώσεις. Θέλει και έμπνευση. Αρκεί να μην μπερδεύεις το στηθοσκόπιο με walkman…

-         Γιατρέ, βοήθεια, ζαλίζομαι, κάνε κάτι…

-         Τι να κάνω, γύρους?

-         Γιατρέ δε μπορώ!

-         Καλά, κάτσε να δούμε τι έχεις πρώτα…

-         Γιατρέ το κεφάλι μου!

-         Ωραία, κεφάλι. Τι άλλο έχεις, με αλφαβητική σειρά σε παρακαλώ…

-         Γιατρέ πονάω, προχτές μου ήρθε, χτες μου φυγε, και σήμερα πάλι τα ίδια…

-         Τι τα θες, κι εγώ με τη δικιά μου τα ίδια τραβάω…

-         Ο πόνος γιατρέ!!!

-         Καλά, μη συγχύζεσαι και πάθεις τίποτα. Χαχα Καλό?.  Ξάπλωσε τώρα μπρούμυτα και πες μου τι βλέπεις.

-         Το στρώμα γιατρέ…

-         Πονάς ξαπλωμένος?

-         Λιγότερο.

-         Ωραία, τώρα κούνα πάνω-κάτω τα πόδια σου και άπλωσε τα χέρια σου, πώς νοιώθεις τώρα?

-         Λίγο καλύτερα. Πώς τα βλέπεις γιατρέ, θα γίνω καλά?

-         Κοίτα, για άνθρωπος χλωμό. Για ψάρι όμως είσαι περδίκι. Μπορούμε αν θέλετε να σας πετάξουμε στον Κορινθιακό κόλπο, κι αν ξανανιώσετε ζαλάδες, κολυμπήστε να σας ξαναδώ. 300 ευρώ. Ο επόμενος! 

Γιατί υπάρχουν οι γιατροί χωρίς σύνορα, κι οι γιατροί χωρίς όρια…

Η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα να είμαι ξαπλωμένος και να κοιτάω τ’ άστρα. Γιατί τα άστρα μοιάζουν με κάστρα. Ωραία κι επιβλητικά στην όψη, αλλά απροσπέλαστα σε κάθε ξένη επιρροή.

Έτσι αποφάσισα από αύριο, δραστήρια, να παράγω πολιτισμό. Όχι προσκοπικού τύπου, γιατί κατά πρώτον πάντα μου τη βίδωναν οι στολές κι η ομοιομορφία, δεύτερον δε γουστάρω τις κατασκηνώσεις, τρίτον δεν αντέχω τον εθελοντισμό και τέταρτον η ιδέα του προσκοπισμού πάντα μου ξένιζε.

Γι’ αυτό λέω να παράγω πολιτισμό μόνος μου. Όχι, δε θα βγω να μαζεύω σκουπιδάκια από τους δρόμους. Γιατί κατά πρώτον βαριέμαι να σκύβω και κατά δεύτερον άμα σκύψω θα μείνω κάτω, οπότε κάποιος τρίτος πρέπει να μαζέψει και το σκουπιδάκι, και εμένα.

Ούτε θα σταματήσω να κάνω προσπεράσεις απ’ τη λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας, τη δεξιά. Γιατί ο κάθε γκαβός έχει καθιερωθεί πια να πηγαίνει από αριστερά. Τα φορτηγά και οι νταλίκες λόγω της μειωμένης επικινδυνότητας τους πάνε στη μεσαία. Στα πεζοδρόμια πάνε τα μηχανάκια. Οι πεζοί όπου τους καπνίσει, οι σκύλοι περνάνε απ’  τις διαβάσεις, οι Ολυμπιακοί περνάνε όταν ανάβει το κόκκινο ανθρωπάκι κι οι Παναθηναϊκοί το πράσινο.

Ούτε θα κάτσω να ταΐζω περιστέρια στις πλατείες. Γιατί όταν ήμουνα μικρός καθώς έπαιζα μπάλα ένα αχαΐρευτο όσο και κακομαθημένο περιστέρι ήρθε και με κουτσούλησε κατευθείαν μέσα στο ατίθασο μαλλί μου, μ’ έκανε να φαίνομαι σα να είχα σαντιγί στο κεφάλι, με κορόιδευαν οι φίλοι μου, και το σημαντικότερο, τα άλλα που ήταν μαζεμένα εκεί δεν το απομονώσανε.

Ούτε θα πάω στο μέγαρο μουσικής. Γιατί κατά πρώτον ο κάθε κατακαημένος που έκανε επιτυχία το  1983 με το ρεφραίν «Το σκυλί σου θέλει φόλα κι η γυναίκα σου πιστόλα» βουτάει παραμάσχαλα ένα τρομπόνι, σέρνει και μια αφιονισμένη υψίφωνο με μαλλί Αρλέτα για τις δεύτερες, κι αρχίζουν να τραγουδάνε τις μπασκλασαρίες σε version οπερέτα. Κατά δεύτερον αρχίσανε και σκάνε μύτη κι όλοι οι ξεπεσμένοι ροκάδες με φάτσα «σας αξίζω», με τικ στον αριστερό ώμο δείγμα της ταπεινής τους προέλευσης και χτένισμα συγχυσμένο και αρχίζουν τις υποκλίσεις στα μέλη του ιδρύματος που χτίζουν ιδιωτικό νοσοκομείο για παιδάκια, με έξοδα του δημοσίου.

Κι επειδή τα ευρώ τους πέφτουν λίγα, ρίχνουν κι έναν τηλεμαραθώνιο με δισεκατομμυριούχους να τη βγάζουν τζάμπα παρακαλώντας  στην κάμερα να στηρίξουμε το θεάρεστο αυτό έργο με ο,τι μας απέμεινε. Τηλεφώνησα κι εγώ. Τους έστειλα τον «πενταδάκτυλο» κάνοντας νέα επιστροφή στην ποιότητα…

Τι θα κάνω? Δε ξέρω. Μάλλον λέω να συνεχίσω να κοιτάω προς τα πάνω, άλλωστε είναι το μόνο που έμαθα να κάνω καλά τόσα χρόνια. Άντε, να γράψω κανένα στιχάκι παραπάνω προσπαθώντας αμήχανα να ενώσω δύο κόσμους ασύνδετους, να ερμηνεύσω τις υπόγειες διαδρομές του μυαλού μου με βάση τους ακατέργαστους διαδρόμους που σχηματίζουν τ’ άστρα στο απέραντο περιθώριο του ουρανού. Πέρα απ’ τη μαζική εγρήγορση, δημιουργώντας έναν μεταφυσικό πολιτισμό…

Τρώω αψυχολόγητες φλασιές. Τρελλαίνομαι! Κάνω επανεκκίνηση κι επανέρχομαι! Όλοι με κοιτούν με γουρλωμένα μάτια…

-         Τι θα γίνει με σένα παιδάκι μου, θα σοβαρευτείς επιτέλους?

-         Σοβαρός είμαι! Απλά τυχαίνει οι άλλοι να είναι σοβαρότεροι!

Χτες περπατούσα στην Ομόνοια. Με πλησιάζει  ένας περίεργος τύπος…

-         Θα μου δώσεις ένα ευρώ?

-         Γιατί? Κουλοχέρης είσαι?

-         Δώσε μου ρε συ ένα ευρώ, θέλω να φάω μια τυρόπιτα!

-         Το 1986 κάνανε ένα ευρώ οι τυρόπιτες. Που ζεις πια?

-         Θα μου δώσεις ένα ευρώ? Τι θα γίνει?

-         Κοίτα απαιτήσεις! Γιατί ρε μάγκα, στο χρωστάω?

-         Ρε φίλε,  θέλω να πάω στο σπίτι μου στα Οινόφυτα και δεν έχω λεφτά  για το λεωφορείο…

-         Με  την τυρόπιτα θα μπεις στο λεωφορείο?

-         Τι θα  γίνει, θα μου δώσεις ένα ευρώ να πάω στα Οινόφυτα?

-         Εσύ αδερφέ δε θες να πας στα Οινόφυτα! Θες να πιεις τα Οινόφυτα! Όλα!

Γυρνάω σπίτι χολοσκασμένος απ’ τη  βαβούρα της πόλης. Το μόνο που ζητούσα ήταν ένα καφεδάκι σε μια παραλία και, γιατί όχι, ένα πρώτο μπάνιο στα καταπράσινα νερά  του Σαρωνικού…(αν και τα μπάνια μου συνήθως ξεκινάνε από μέσα Αυγούστου…μπρρρ).

Τηλεφωνώ σ’ ένα  φίλο, προβληματισμένο εδώ και δύο χρόνια. Από τότε που άνοιξαν οι ουρανοί και βρήκε γκόμενα το ‘ χει ρίξει στη διανόηση υιοθετώντας  το ανησυχητικό moto « Πού οδεύουμε? Πού  πάει ο κόσμος?», ενώ αυτός έχει να σηκωθεί απ’ την καρέκλα  του από το τελευταίο πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού.

-         Πάμε για μπάνιο?

-         Εδώ ο κόσμος καίγεται, και συ μου λες για μπάνια?

-         Ε παρ’ τον κι αυτόν μαζί!

-         Κρυάδες…

-         Έλα ρε, πάμε για μπάνιο…

-         Πού? Εδώ στην Αθήνα? Εδώ μπαίνεις στη θάλασσα άνθρωπος και βγαίνεις με λέπια και ουρά!

-         Έχω καλύτερη πρόταση. Θα πάμε σε μία που μπαίνεις άνθρωπος  και βγαίνεις χελωνονιντζάκι!  Πώς σου φαίνεται?

-         Άει μαζέψου! Εξάλλου θέλω να πάω ν’ αγοράσω γυαλιά ηλίου…

-         Γι’ αυτό σου λέω! Έλα! Στη θάλασσα της Αθήνας έχει τα πάντα! Μπορεί να βρούμε και γυαλιά ηλίου!

-         Θες ψυχίατρο! Τώρα!

-         Αν μου κάνει κλικ…

-         Κλικ

-         Το κλεισε ο βλάκας!

Αλλά  καλά να τα πάθω! Με φάγανε οι διακρίσεις! Με χάλαγε μια εκδρομούλα στα Οινόφυτα? (ούτε που θα το καταλάβαινα…)

Λένε ότι ο κόσμος προχωρά. Λένε ότι ο κόσμος έχει αφήσει πίσω παλιές προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες και δαιμονοποιήσεις. Λένε ότι  ζούμε στην εποχή της πλήρους ελευθερίας, του διαδικτύου, της άμεσης πληροφόρησης.

Λένε ότι ο κόσμος είναι πιο μορφωμένος από παλαιότερα. Οι νέοι γνωρίζουν πολλά, ή πολύ πιο πολλά από τους παλιότερους νέους. Λένε, λένε, λένε…

Κι όμως σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, τη Γαλλία, του 2007 κερδίζει με άνεση εκλογές ο Νικολά Σαρκοζί, ένας ο οποίος:

Καταδικάζει τους μετανάστες, τάσσεται υπέρ της εκκαθάρισης, και δείχνει, αυτό ονειρεύεται  τουλάχιστον, να δείξει το δρόμο της εξόδου από τη χώρα σε πολλούς απ’ αυτούς. Το σχιζοφρενικό? Κι ο ίδιος είναι μετανάστης…

Κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος ότι θα φέρει πίσω όλες τις ηθικές αξίες-!!!- ???- (ε?) Αυτό κάτι μου θυμίζει…

Υποσχέθηκε την οριστική ιδεολογική ρήξη με ο,τι συνδέει τη χώρα του με το Μάη του ’68, και θα επαναφέρει ο,τι κατέστρεψε η τότε εξέγερση της νεολαίας (πάλι, ηθικές αξίες και άλλες ασυναρτησίες)

Τάχθηκε κατά του 35ωρου που καθιέρωσε ο Ζοσπέν δίνοντας μάχη με το βιομηχανικό κατεστημένο, και θα επανέλθει σε λύσεις πιο…φιλελεύθερες! (το πιάσαμε το υπονοούμενο μάστορα)

Θα ταχθεί στο πλευρό των Αμερικανών, όπως είπε καθαρά, καθώς απ’ ότι έγινε κατανοητό,  η πολιτική Bush  τον εκφράζει απόλυτα! (δε μας έφτανε η Αγγλία…)

Κι άλλα, κι άλλα…

Διαβάζοντας και βλέποντας όλα αυτά, δε μπορώ, θα το πω, με πιάνει μια γλυκειά ανατριχίλα!!!!

Κι έτσι μου ‘ρχεται να βροντοφωνάξω: Δεν κατάλαβα, γιατί μόνο εμείς οι Έλληνες?

Νικολά γερά, παρ’ τους τα λεφτά!

Η διαίσθησή σου λέει «όχι». Μην πας. Αφού δε θες, αφού ξέρεις ότι δεν κολλάς με το πράγμα. Αλλά πρέπει. Κοινωνικές υποχρεώσεις. Πρέπει να το υποστείς, αν και το βαριέσαι παράφορα…

Εγώ γενικώς αποφεύγω να τρώω έξω. Και δεν καταλαβαίνω αυτή τη νέα συνήθεια, άντε τον γνωρίσαμε, τον βγάζουμε σ’ ένα καλό restaurant κι αρχίζουμε να μασουλάμε όλοι σαν κάφροι!

Γιατί ένα ραντεβού, για οποιοδήποτε λόγο, πάνω απ’ όλα θέλει ατμόσφαιρα. Κάτι που να εκφράζει εσένα και τη ψυχοσύνθεσή σου. Κάτι που να γκρεμίζει τις αναστολές και που να σ’ οδηγεί με την κατάλληλη μουσική ν’ ανοίξεις τη ψυχή σου διάπλατα. Να μιλήσεις για πράγματα που θα ήταν αδύνατο ακόμα και να σκεφτείς μέσα σε μια αίθουσα που ν’ ακούς σλουρπ, μιαμ-μιαμ και χράτσα-χρούτσα…

Τώρα αν κάποιος εμπνέεται βλέποντας το γουρουνοκέφαλο με το μήλο στο στόμα να κοιτάει σα χάνος, οκ, εγώ του βγάζω το καπέλο. Ίσως να κρύβει μέσα του έναν απίστευτο καλλιτέχνη, έναν άλλο Μαρκήσιο Ντε Σαντ που να εμπνέεται ακόμα και με το μπούτι κοτόπουλο…

Είχα πάει προ ημερών σ’ ένα restaurant κάπου στη Γλυφάδα. Παραγγέλνω μια σαχλομακαρονάδα κει πέρα, με κάτι ακαθόριστες πρασινάδες γύρω-γύρω και κάτι μπιμπίκια να εξέχουν στην κορφή…

-         Δε γιορτάζω κύριε….(του λέω)

-         Γιατί το λέτε αυτό?  (μου λέει)

-         Δε σας ζήτησα τούρτα, μια άμοιρη μακαρονάδα ζήτησα…

-         Μακαρονάδα έφερα

-         Κι αυτά πάνω τα μπαλάκια που έχετε στερεώσει?

-         (κάτι μ……. είπε που δε θυμάμαι)

-         Και τι τα κάνω τώρα αυτά εγώ? Τα φυσάω?

-         Τα τρώτε κύριε! (αρχίζει  να τα παίρνει)

-         ΕΣΕΙΣ ΤΑ ΤΡΩΤΕ! Οι υπόλοιποι άνθρωποι μ’ αυτά παίζουνε τέννις!

-         Τι να σας πω, κάντε τα ο,τι θέλετε…

-         Καλάααααα….

Τα παίρνω ένα-ένα και τα μεταφέρω σε ασφαλές σημείο (μην πέσανε σε κανέναν). Αλλά δεν τελείωσε εδώ…Έρχεται ο ίδιος…

-         Να σας βάλω τυρί?

-         Εξαρτάται, αν μου το δώσετε σε ράβδους να μου λείπει...

Χαμογελάει κι αρχίζει να τρίβει. Κάτι είπα με το διπλανό και ξεχάστηκα. Θα χε περάσει κι ένα λεπτό. Ξαφνικά γυρίζω και τον βλέπω ακόμα να τρίβει!

-         Τι κάνεις εκεί?

-         Τρίβω

-         Σταμάτα βρε, έλεος! Ατλαντίδα μου την έκανες την μακαρονάδα! Πού θα τη βρω εγώ τώρα? Μου λες?

-         Μα δε μου είπατε να σταματήσω

-         Σοβαρά? Κι αν σ’ άφηνα κανένα μισάωρο, τι θα γινόταν, θα ανοίγαμε τυροκομείο?

-         Απλά θα μου τελείωνε το τυρί…

-         Πάνω μου? Και για να σας τελειώσει το τυρί εγώ πρέπει να πάθω overdose? Και τώρα  πώς θα τη φάω αυτή την αμμουδιά, μου λες?

-         Με  το πηρούνι κύριε…

-         Καλά, πάντως, αν πέσει στην αντίληψή σου κανένα φτυάρι, για φερ’ το κατά δω μπας και την απελευθερώσουμε…

-         Θα το ‘χω υπόψη μου…(βλάκα)

-         Καλά…(ηλίθιε)

Γιατί η φιλοσοφία (και δη η αμπελοφιλοσοφία-ο τομέας μου-) χρειάζεται καφεδάκια που ανοίγουν το μυαλό, τσιγάρα που το παρασέρνουν και ποτάκια που το ταξιδεύουν…

Αθεράπευτα ανθυγιεινός…Έτσι…  

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες. Αντίθετα με τα ζώα που δε θα κάτσουν ν’ ασχοληθούν με σχόλια τύπου «μ’ έγραψε στα παλιά του τα πέταλα», «γιατί μου το μούγκρισε αυτό», «πάμε γι’ άλλα (ζώα)» κτλ…

Αρκεί ένα βλέμμα του γαϊδουρίνου στη γαϊδουρίνα, πριν αρχίζουν να γκαρίζουν πίσω από τους θάμνους. Να χλιμιντρίζουν τα άλογα, να σφυρίζουν τα κουνούπια, να παίζουν μπουνιές οι γορίλες, να μπουγελώνονται οι ιπποπόταμοι και τα παπαγαλάκια να φωνάζουν «τι  μου κάνεις?»

Αντίθετα οι άνθρωποι δυσκολεύονται. Όχι να παίζουν μπουνιές και να γκαρίζουν, αυτό γίνεται συνέχεια, αλλά να τα «βρουν» διαπροσωπικά…

Γιατί  τον έρωτα τον έχουμε φορτώσει ένα σωρό αηδίες. Τον κοινωνικό αντίκτυπο, τη συγκατάθεση άσχετων -με το συναίσθημα- τύπων, το  οικονομικό εκτόπισμα κι ένα σωρό άλλα…

Γιατί είμαστε άνθρωποι. Κι έχουμε αδυναμίες. Όπου μας συμφέρει όμως. Γιατί κατά  τ’ άλλα, κι ειδικά όταν χωρίζουμε, συμπεριφερόμαστε σα ζώα…

Αντίθετα τα ζώα χωρίζουν σαν άνθρωποι. Δίνουν ένα γλωσσόφιλο,  ανταλλάσσουν θερμή χειραψία με τις μουσούδες τους, και πάνε για νέα συνομοταξία…

Οι άνθρωποι κι εδώ όμως έχουν πρόβλημα. Δε φτάνει που μέχρι να αποφασίσουν να προχωρήσουν ο άλλος έχει αλλάξει τηλέφωνο, έχουνε και  στάνταρ!

Πρέπει να ανήκει τουλάχιστον στην ίδια κοινωνική ομάδα το έτερον ήμισυ. Αλλιώς θα σιχτιρίσουν κάποια μέρα όλοι μαζί την ώρα και τη στιγμή. Κι αν το ζεύγος δεν έχει πρόβλημα, τα  γύρω πεθερικά καραδοκούν, κι είναι ζήτημα για πότε τα παίρνεις στο κρανίο, γίνεσαι  Βασιλάκης Καΐλας στο «Λουστράκο» κι αρχίζεις να πετάς τις βούρτσες και τα camel στα μούτρα της τύπισσας με το γουναρικό…

Γιατί σου λένε: «Δεν έχει το μορφωτικό επίπεδο του παιδιού μας!» Εσύ τι να τους πεις? Ότι δεν τα φτιαξες με την άλλη για να ανακαλύψεις το φάρμακο κατά της ποδάγρας? Δεν πείθεις…

Θα σου πουν: «Δεν έχετε τα ίδια γούστα!» Εσύ? Τι θα πεις? Ότι αν είχατε τα ίδια γούστα θα ήσασταν φιλενάδες? Ούτε αυτό…

Θα σου πουν: «Το παιδί μας το μεγαλώσαμε στα πούπουλα να το δούμε μια μέρα βασιλόπουλο!» Τι θα τους πεις? Εκεί δε σώζεσαι με τίποτα! (εκτός αν το επίθετό σου είναι Βασιλόπουλος…)

Θα σου πουν: «Το παιδί μας έχει χρήματα! Εσύ?» Τι θα τους πεις? Ότι έχεις φιλότιμο? Χαχαχαχαχα

Και  τέλος θα αναφωνήσουν: «Ανάθεμα την ώρα! Κατάρα τη στιγμή!» Εκεί τι θα τους πεις? Σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί? Μάλλον δε θα ψάχνουν για τρίφωνο, και παράλληλα τους βάζεις και ιδέες…

Γιατί τα ζώα είναι πιο ειλικρινή. Δεν έχουν ευθύνες, δε δίνουν λογαριασμό, δεν κουβαλάνε προίκα (εκτός απ’ τις χελώνες). Κι άμα λάχει πουλάνε και κανένα παραμύθι σαν του Αισώπου και μας τη λένε κι από πάνω!