Καταρχάς ο jorge. Αφεντικό σου λέει ο άλλος. Τρίχες κατσαρές. Τι αφεντικό είναι αυτό? Ο καθένας που πάει σπίτι του θα περιμένει να δει ο έρμος κανένα σπίτι-διαστημόπλοιο, με κομπιούτερς τελευταίας τεχνολογίας συνδεδεμένα με γιγαντοοθόνες, κονσόλες που να μιλάει κατευθείαν με τα κεντρικά στη Νέα Υόρκη, με πόρτες που δε φαίνονται ενσωματωμένες στον τοίχο, αλλά που ανοίγουν αν πατήσεις την ταμπακιέρα του πάνω στο γραφείο και τα συναφή. Άντ’ αυτού βλέπεις δυο σφουγγαρίστρες, ένα play-station του 1986, ένα game boy, λες και πήγες στο σπίτι του sport Billy, και μια κιθάρα που για να την ακουμπήσεις θα πρέπει πρώτα να χεις πάει με τη μαμά σου στον παιδίατρο για αντιτετανικό ορό…

Ο deos. Υποδιευθυντής σου λέει ο άλλος. Εγώ δε θα τον έβαζα ούτε για να αδειάζει τα τασάκια. Το δωμάτιό του είναι σαν του Μίκυ Μάους. Παντού συλλογές. Ξέρεις τι είναι να ανοίγεις με την τσίμπλα στο μάτι την ντουλάπα να βάλεις μια μπλούζα της προκοπής για τη δουλειά σου που παλεύεις τόσα χρόνια για μια προαγωγή βρε αδερφέ, και να συνειδητοποιείς αργότερα κατά τις 12 δηλαδή, ότι φοράς το «Σώσε και συ ένα κοάλα, μπορείς»?

Ο Kinezes_trexoun_gimnes. Είναι ο μοναδικός που έχει νοικιάσει μισό σπίτι. Το άλλο μισό το έχουν καταλάβει τα φαντάσματα. Μένει στην κουζίνα, κοιμάται στην κουζίνα, τρώει στην κουζίνα. Αν τολμήσει κάποιος και προχωρήσει παραπέρα, θα τον φάει το μαύρο σκοτάδι. Ένα κρεβάτι παρατημένο που νομίζει ο καθένας ότι ο τελευταίος που κοιμήθηκε πάνω ήτανε ο Αρθούρος κι από τότε το σφραγίσανε. Πλάι έχει έναν τεράστιο καθρέφτη που αν τολμήσεις και κοιταχτείς θα σου βγει πότε θα πεθάνεις. Το κουνέλι δεν είναι απλά κατοικίδιο αλλά ταυτόχρονα και κυνηγός φαντασμάτων.

Ο unick, ή αλλιώς ο terminator πλέον του forum. Αυτός όταν τον συναντάς σου δημιουργεί πολλά ερωτήματα: «Αυτός κάπου με έχει δείρει αλλά δε θυμάμαι πού». Πάντα είχε μια έφεση στη μουσική, γι’ αυτό και το τελευταίο αυτοκίνητό του το έκανε φυσαρμόνικα. Γενικά δε σηκώνει πολλά. Μόνο τις σακούλες από το σούπερ-μάρκετ.

Η melkat06 ή η μάνα του λόχου. Δεν είναι λίγο να χεις στο σπίτι σου κάθε τρεις και λίγο 4-5 γομάρια (να μαι κι εγώ!) να μπεκροπίνουν όλη την ώρα. Το παίζει κουλτούρα και έτσι, αλλά με το που άνοιξε ο καιρός λιγάκι, φήμες λένε ότι πάει συνέχεια πάνω-κάτω την παραλιακή και λικνίζεται στα beach bars. Το ξανθό μαλλί τη βοηθάει στις δημόσιες σχέσεις της καθώς το ανεμίζει όπως την ανεβαίνει στους περιπτεράδες του Παλαιού Φαλήρου και του Ελληνικού. Δε χρειάζεται να βάλεις ράδιο στο αμάξι για να σε κοιτάξουν όλοι. Πες της μια μαλακία και άσ’ την να γελάει. Το καλύτερο Bitάκι.

Ο Philippos_m. Στο Φίλιππο δεν έχει ερωτήσεις και μαλακίες. Είσαι σίγουρος ότι τις έχεις φάει κάποτε απ’ αυτόν και βγάζεις και το σκασμό. Γενναιόδωρος και μερακλής, πίνει ελάχιστα, όσο χρειάζεται για να γελάει με τους υπόλοιπους. Φιλόσοφος του τραπεζιού με εκλεπτυσμένο χιούμορ και κάπως κίνκυ, πάντα μαυροφορεμένος ανεξαρτήτως εποχών, τόσο που αν κάθεται από πάνω σου όρθιος νομίζεις ότι ήρθε ο χάρος να σε πάρει. Αγαπημένος του ηθοποιός είναι ο δερμάτινος καναπές στα «φιλαράκια».

Sylviaki. Κοσμοπολίτισσα, με αέρα κερκυραικοευρωπαικό, δε χάνει συνέδριο για συνέδριο. Της έχουνε δώσει να φοράει κι ένα σοφιστικέ γυαλάκι, έτσι για να μην πληρώνει στην είσοδο. Την αγαπάνε όλοι στη γειτονιά της αλλά δεν περνάει κανείς ποτέ κάτω από το μπαλκόνι της, γιατί τις ελεύθερες ώρες της κάνει προπόνηση για το Πάσχα πετώντας στάμνες.

Mpara. Απελευθερωμένη σεξουαλικά, αλλά τώρα τελευταία το παίζει τρυφερή και υπερευαίσθητη, ειδικά από τότε που έγραψε το ποστ της για τον μαύρο σωματοφύλακα. Όχι τίποτ’ άλλο, απλά φοβήθηκε μην έχει το τέλος του Σεργιανόπουλου…

Magicadespell. Μπορεί να είναι λίγο wild, μπορεί να ακούει heavy, death, lissaleo metal  αλλά εσύ μάλλον θα τη γλιτώσεις, αν δεν πας από κανένα τέρας απ’ αυτά που τραγουδάνε. Περιποιητική, κοινωνική και πρόσχαρη, αγαπάει τη χλωρίδα και την πανίδα, εκτός φυσικά από τους κορμοράνους…

Termite. Ζει με το όνειρο μιας λαμπρής καριέρας στο τραγούδι αλλά τρέχει να προλάβει καθώς οι υπογραφές να τον διώξουν από το διαμέρισμά που μένει λόγω ηχορύπανσης συνεχίζονται. Κρατάει δεύτερο ρόλο στο συγκρότημα μιας και γνωρίζει ότι αυτός που έχει τον πρώτο ρόλο ή έχει το τέλος του Παύλου Σιδηρόπουλου ή της Έφης Θώδη.

 Δεκτές οι μηνύσεις (έχω καλή δικηγόρο), οι απειλές για τη ζωή (δεν την ξέρω την κυρία, το ορκίζομαι) καθώς και απαγωγή (από λίτρα, το μόνο που παίζει να πάρετε είναι καμιά Μάρω και πολύ σας είναι…)    

Ο πίνακας πάνω-πάνω είναι η "συκοφαντία" του Μποτιτσέλι...

Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά επειδή έρχονται και ευρωεκλογές, ας θυμηθούμε μια ιστορία που θα  μας βάλει στο κλίμα…

Μια ξαδερφούλα του την μπάνισε ένας χωροφύλακας. Δε φοβήθηκε το όνομα του Φώτου αυτός και τη χούφτωσε. Όμως δεν έμεινε εκεί, αλλά άρχισε να το διαλαλεί. Οι αρχές επειδή ήξεραν τι τον περίμενε, τον μετέθεσαν στην Αθήνα, φρουρό των ανακτόρων. Ο Φώτος πήγε στην Αθήνα να τον συγχαρεί για τη μετάθεσή του…

-         Συγχαρητήρια Μπούλη! Άντε και υποπτέραρχος!

-         Αμέ! Να ψάξει για φρουρό!

Του ‘πε ο παπάς στ’ αυτί του cap, κι έτσι ο Γιαγκούλας, μετά τον πρώτο του φόνο που δεν ήτανε όποιος κι όποιος, ξεκίνησε τη δράση του στα βουνά.

Κάποια στιγμή απαγάγει κάποιον γέρο γιατρό και ζητάει λίτρα από τη γυναίκα του. Εκείνη, μικρή στην ηλικία, άλλο που δεν ήθελε και δεν απαντά. Ο Φώτος στέλνει δεύτερο γράμμα ζητώντας περισσότερα, εκείνη όμως, κλαίουσα χήρα, πρόβαρε τα μαύρα με το βαθύ ντεκολτέ. Του κόβει τ’ αυτί και της το στέλνει μπας και συγκινηθεί, χαμπάρι η γκόμενα. Ο Γιαγκούλας φορτώνει, τον αρχίζει στις σφαλιάρες το γιατρό, του κάνει μαθήματα οικιακής οικονομίας, και τον έστειλε στη γυναίκα του να της ρίξει ένα χέρι ξύλο.

Κάποτε στάλθηκε ένα κλιμάκιο πάνω να τον καθαρίσει. Αυτός μεταμφιέστηκε το προηγούμενο βράδυ, πήγε και τα ήπιε μαζί τους καρφώνοντας τον επικεφαλής, να ξέρει ποιον θα φάει αύριο μη βαράει στο γάμο του Καραγκιόζη! Λήστευε περαστικούς, είχε κάνει περιουσία,  και προίκιζε φτωχές κοπέλες, βοηθούσε οικογένειες και έκανε κοινωνικό έργο, καμιά σχέση μ’ αυτό του ΑΝΤ1.

Μια απαγωγή όμως σήμανε και το τέλος του. Τσίμπησε δυο φοιτητόνια, λίτρα και τα γνωστά, κι έσκασε κλιμάκιο στην περιοχή. Γίνεται πάλι της κόλασης, κι ο μοίραρχος βαράει μία και πετυχαίνει το Γιαγκούλα! Πέφτει κάτω, ενώ ο Μοίραρχος φωνάζει «Τον έφαγα!». Τότε από κάπου στο βάθος ακούγεται η φράση «Μου κλάσατε τ’ αρχ….  κύριε Μοίραρχε!». Ήταν και τα τελευταία του…

Στις 21 Σεπτέμβρη του ’25 κρεμάσανε σε κεντρική πλατεία το κεφάλι του μαζί με τους συντρόφους του… 

Κάτω ένα γράμμα του προς έναν αξιωματικό που κακοποιούσε κάποιους χωρικούς…

 «Τι πιέζεις τους εργατικούς ανθρώπους και τους κτηνοτρόφους, αφού βρε γαλονάδες, γαμώ τ’ αστέρια σας κι όλη την οικογένεια σας, αφού σας στέλλω είδηση όπου περνώ και δεν έρχεστε να πολεμήσομε. Τι φταίει ο κόσμος ο εργατικός και τους κακοπιέζεις; Λοιπόν, τώρα δεν ήθελα να σκοτώσω ούτε εσένα ούτε τους άλλους τους κωρωνάδες. Από σήμερα κι εντεύθεν να ξεύρης εάν κακοποιήσεις τους ανθρώπους θα σε κάνωμε  στρατοκαρτέρια και θα σε πελεκήσωμε με τα σπαθιά μας. Τα άντερά σου θα σου τα κάνωμε κοκορέτσι και θ σου τα δώσουμε να τα φας. Και αυτή τη στιγμή σε καλούμε να έλθης να πολεμήσωμε εδώ πάνω στον Προφήτην Ηλιάν…» 

Αφιερωμένο…(όχι τίποτ’ άλλο, να μάθει να φέρεται…)

Μ’ αρέσει η εκλογική ατμόσφαιρα. Κόσμος να χειροκροτά (στις ειδήσεις), να μαλώνουν να πλακώνονται, να γίνονται γκάλοπ. Α, τώρα που το θυμήθηκα, τι κακό αυτό με τα γκάλοπ? Βλέπεις ποσοστά από δω κι από κει, και «δε ξέρω δεν απαντώ» 20%. Γιατί ρε χριστιανέ μου αφού δε ξέρεις, κάθεσαι κι απαντάς στο γκάλοπ? Είναι σα να πάρω τηλέφωνο σε ροζ γραμμή και να τους πω ότι δεν έχω όρεξη για σεξ!

Από την άλλη οι γυναίκες, τώρα που καλοκαίριασε, αρχίζουν και πετάνε τα ρούχα τους ένα-ένα κι εγώ σιφιλιάζομαι. Είναι κι οι ορμές μου που λόγω Άνοιξης έχουνε γίνει σα γαλότσες. Αλλά θα πάω κόντρα στη λογική αυτό το καλοκαίρι να με τραβήξει το πιο ξεκωλέ ντύσιμο και θα επιλέξω αυτή που έχει την καλύτερη ψυχή. Τώρα αν στηρίζεται η ψυχή σε κανένα πόδι δίμετρο εγώ θα φταίω…?

Δεν τα πήγαμε τόσο καλά στην ενόργανη γυμναστική κι η Ελλάδα ήρθε 7η στη eurovision. Το παιδάκι της Νορβηγίας σάρωσε κυριολεκτικά, κάνοντας όλους τους παρευρισκομένους να σκίζουν τα στριγκάκια τους από συγκίνηση. Εγώ στενοχωρέθηκα πάντως που κέρδισε ο συγκεκριμένος κι όχι άλλος. Ένα παιδί που μάλλον έδειχνε φυσιολογικό, το βγάλανε πρώτο και τώρα όλες αυτές οι χαρωπές νοικοκυρούλες που το υποστήριζαν θα το κάνουνε σαν τα μούτρα τους. Δε ψηφίζανε τουλάχιστον κανέναν ήδη «χαλασμένο», να τα ‘χει και έτοιμα???

Όχι τίποτ’ άλλο δηλαδή, αλλά σαπουνίζοντας γουρούνι, χάνεις χρόνο και σαπούνι…

Θα ξεκινήσω λίγο μακάβρια, αλλά η απόλυτη σπαρίλα που με δέρνει ανελέητα και με έχει κάνει Σάκη του μποξ (λόγω ημερών η κρυάδα, έτσι να μη λέτε ότι δε ζω το κλίμα) σε συνδυασμό με λίγο Καρυωτάκη που είδα κατά λάθος χτες στην ΝΕΤ, με έκανε να σκέφτομαι διάφορα….

Έχετε σκεφτεί πώς θα αντιδρούσε ένας πεθαμένος αν άκουγε τον επικήδειό του;

Εγώ αν μπορούσα να το ελέγξω, θα διάλεγα να με χαιρετίσει μια πιτσιρίκα που δε θα ξέρει να γράψει το όνομά της. Όχι τίποτ’ άλλο,  αλλά από το να ακούω ένα σωρό αηδίες από κανέναν κατσικοκλέφτη της τελευταίας υποστάθμης,  θα θελα να ένα λιτό λόγο, μιας πρότασης, με συνοδεία από ένα χαμογελάκι που σκοτώνει- να ξέρει κι ο κόσμος από τι πήγα- ένα χαμογελάκι που να κρύβει όμως χιλιάδες υπονοούμενα. Κι έτσι όπως θα με κλαιν κι οι ρέγγες, να βγει πάνω το μωρό το τρελλό, και με ένα δάκρυ να κυλάει στις εσχατιές του μακιγιάζ της, να φωνάξει…

«Είμαι το μωρό σου, και μόλις τελείωσες…»

Θα μισούσα μια απόλυτα μικροαστή χριστιανική κηδεία χωρίς αρχαιοελληνικές πινελιές. Ούτως ή άλλως στη περασμένη ζωή μου μ’ αυτά ασχολήθηκα και τους έχω μια κάποια αδυναμία. Θα θελα λοιπόν, αν και θα βρίσκομαι υπόγειο, ο τάφος μου να μοιάζει λίγο σαν του Αγαμέμνονα.

Ο τάφος του Αγαμέμνονα, για όποιον έχει πάει στις Μυκήνες και τον έχει δει, διαφέρει από τους άλλους. Δεν είναι υπόγειο κι έχει στην αρχή του χώρο υποδοχής. Να μου πεις, τι να τον κάνεις το χώρο υποδοχής; Χρειάζεται, γιατί που ξέρεις, μπορεί κανένας να τον περάσει για ιατρείο έτσι όπως θα ναι, να μην έχεις μια «ναυτεμπορική» στο σαλονάκι να του κάνει παρέα; Εκτός κι αν είσαι ο Θρασύβουλας ο καφετζής της ελληνικής ταινίας με ατάκες του στυλ «όταν η ζωή μπαίνει από την πόρτα, παραμονεύει ο θάνατος από το παράθυρο» οπότε, εντάξει, θα νοιώσει σαν το σπίτι του…

Παραπέρα είναι το κυρίως δωμάτιο όπου στο κέντρο θα χάσκω σα γομάρι, όπως ο Αγαμέμνονας στον δικό του. Σ’ αυτόν γύρω-γύρω τον είχανε γεμίσει με χρυσά μιας κι ήταν φάτσα τρελή και πρώτος αρχηγός των Ελλήνων. Αλλά το χρυσό δε συμφέρει, μιας κι από τη μία είναι ντεμοντέ, από την άλλη μετά τα σαράντα θα σκάνε βραδιάτικα συγγενείς και φίλοι, κι αφού πίνουν ένα ποτάκι στο χώρο υποδοχής και λένε τα νέα τους- να τελικά που χρειάζεται, ενώνει τους δεσμούς- μετά θα μπαίνουν στη μεγάλη αίθουσα και θα κάνουνε το πλιάτσικο της ζωής τους. Αυτό με χαλάει γιατί μετά αυτός δε θα είναι τάφος αλλά μπουρδέλο σαν αυτά που έκλεισε ο Αβραμόπουλος όταν πρωτοβγήκε δήμαρχος, και μπήκανε μέσα και το σηκώσανε, και δεν αφήσανε μέσα ούτε προφυλακτικό χρησιμοποιημένο…

Την υστεροφημία μου θα αφήσω να τη διαχειριστεί εξ’ ολοκλήρου το μωρό που λέγαμε ως άλλη Ανν-Νικόλ Σμιθ. Στα μπαρς, στα καφέ, στα μπουζούκια, θα βλέπουνε τη χήρα να σπέρνει την ηδονή και τον τρόμο στο πέρασμά της τάζοντας τον πιο ωραίο θάνατο.  

 Δε ξέρω αν θα θελε να πάει κάποιος ή όχι. Πάντως αρχιτεκτονικά αν το δούμε το πράγμα, γίνεται. Στον τάφο θα έχει προβλεφτεί και παιδικό δωμάτιο…!

Η τελευταία βδομάδα είχε απ’ όλα!

Τον Καλλίρη, τον άρχοντα της ποπ, να γράφει ιστορία στο πάλκο με τα άσματα που αφήσανε εποχή…

«Κι εγώ σου λέω stop, μη, rock’ n’ roll είν’ η ζωή

Stop, μη, σκέψου μια στιγμή

Stop, μη, ξεκινάμε απ’ την αρχή

Δες τι χάνεις αλλού είναι η χαρά

(Βοήθα Παναγιά»)

Εγώ φταίω; Ταιριάζει με το νόημα…

Ο Θάνος Καλλίρης αγνοώ από πού ξεκίνησε την καριέρα του και ποσώς μ’ ενδιαφέρει. Αλλά αν φανταστώ πως τον γνώρισε ο κόσμος από το συγκλονιστικό τραγούδι που έστειλε στη Eurovision «Stop» θα τρελαθώ. Τι να πω, εμένα περισσότερο θα με έπειθε να πάω να αγοράσω προφυλακτικά από το περίπτερο μ’ αυτό το τραγούδι παρά να πάω να πάρω το δίσκο του.

Μετά φυσικά η καριέρα του έπαθε ανέλιξη και τραγούδησε κι άλλες μεγάλες επιτυχίες…

Δεν έχω την τρέλλα του Καρβέλα

Φωνάρα σαν και του Νταλάρα

Δε με νομίζουν στο ταξί

Για Πάριο ή για Βαρδή

(Μάλλον θα κάνανε ότι δε σε ξέρανε,

κάτι θα ξέρανε, κάτι θα ξέρανε…)

πάρτε κι άλλη μία..

Κάποιο καλοκαίρι τυχερό αστέρι

Μου δείχνει τον παράδεισο

(Κάποιο καλοκαίρι μου κρατά το στόμα

Θα τη φουντάρω αν συνεχίσεις λίγο ακόμα…)

Μέχρι το ανελέητο…

Εμείς χωρίς δοξάρι βιόλα

Δυο δέντρα φυλλοβόλα

(Μη με λυπάσαι, ρίξε τώρα!)

Οι στίχοι του μου θυμίζουνε τις εκθέσεις μου στο δημοτικό, από το πυκνό τους νόημα και τις ωραίες και έξυπνες παρομοιώσεις. Αλλά τότε δεν είχανε την κουλτούρα του σήμερα, κι έτσι ο δάσκαλος μου όλο μου έβαζε τις φωνές θυμάμαι και μ’ απειλούσε ο βλάκας…

-         Γεμάτο λάθη κι ασυνταξίες είναι η έκθεσή σου! Θα τη δείξω στον μπαμπά σου!

-         Καλά θα του κάνετε γιατί εκείνος την έγραψε!

Μπορεί να μην έζησα τη χούντα του ’67 για να έχω να διηγούμαι, αλλά ζω καθημερινά μικρές πραξικοπηματικές πράξεις. Όπως αυτή του Καραμανλή να παραγράψει μονομερώς ο,τι συζητήθηκε στη βουλή τα τελευταία 2 χρόνια, το οποίο μπορεί να μην είναι δημοκρατικό, να μην έχει ξαναγίνει ποτέ μετά τη μεταπολίτευση ούτε και πριν, αλλά εγώ συμφωνώ.

Γιατί άλλο να είσαι απέξω και να λες ο,τι σου κατέβει κι άλλο να κυβερνάς μόνος σου όπως αυτός. Τους φίλους του ήθελε να προστατεύσει! Δηλαδή δεν κατάλαβα, όταν ο Θεός κατέβηκε στο Σινά να προστατεύσει τους φίλους του τους Ισραηλίτες κι έδωσε στο Μωυσή δέκα εντολές, όχι δέκα προτάσεις για συζήτηση στην ολομέλεια, τότε δεν είχαμε πρόβλημα? Έτσι έκανε κι ο δικός μας…έδωσε εντολή και τέλος η βουλή, τον Οκτώβρη πάλι...θρήσκος πάνω απ’ όλα…

Βγαίνουν και τα παπαγαλάκια-δημοσιογραφάκια να μας πουν ότι «και τι έγινε; και που ήτανε ανοιχτή σάμπως γινότανε και τίποτα; Τι σημαίνει ανοικτή τι σημαίνει κλειστή με αλλαγή συνόδου φυσικά, τίποτα!» όπως ο Τράγκας ο Πρετεντέρης και πολλοί βουλευτές της Ν.Δ.

Όποιος θυμάται, αυτό δεν υποστήριζε κι η Χούντα προκειμένου ν’ ανέβει;   

Γενικά είναι ωραία να σε διεκδικούν δυο γυναίκες…

-         Εσύ θα τον πάρεις!

-         Όχι εσύ θα τον πάρεις!

Αλλά ο σκοπός μου και μένα είναι να ζήσω κι εγώ μία ήσυχη ζωή σε ένα ράντσο φυτεύοντας πατατούλες και ντοματούλες κι έχοντας στο πλευρό μου σύντροφο και συνοδοιπόρο τη μικρή Ολλανδέζα…

-         Πού έβαλες μάτια μου το “wash & go” να κάνω ένα μπάνιο στη στάνη?

-         Α?

-         Το “wash & go” λέω πού στο διάβολο το βαλες?

-         Τι φτιαν’ς? Μίλα ελληνικά βρε πιδί μ’!

-         Το «Πλύσου και τσακίσου» μωρή που το βαλες λέω?

Αλλά η πόλη μας κρατάει μακριά από την υγιεινή ζωή, μέσα στο θόρυβο και τα καυσαέρια. Με δουλειές που βλέπεις τον άλλον δυο-τρεις ώρες την ημέρα, τα ζευγάρια αναγκάζονται να έχουν πολυδιάστατη ερωτική ζωή λόγω ανάγκης πια…

-         Χωρίσαμε! Δεν τον αντέχω άλλο!

-         Γιατί? Τον έπιασες με άλλη?

-         Όχι, αυτός με έπιασε με άλλον!

-         Και τότε πώς δεν τον αντέχεις άλλο?

-         Του ‘χω πει εκατό φορές να μην κοπανάει τις πόρτες!

Αυτό γίνεται γιατί λόγω της απουσίας, δε γνωρίζονται οι άνθρωποι καλά, και καταλήγουν να αισθάνονται μετά από λίγα χρόνια συμβίωσης δύο ξένοι και δε συνεννοούνται ούτε στα πιο απλά πράγματα…

-         Τι φαγητό έχουμε?

-         Πράσινα φασολάκια.

-         Καλά τρελή είσαι? Ξέρεις ότι δεν τρώω τα πράσινα φασολάκια!!!

-         Ζήτησα μπλε αλλά δεν είχαν στο μέγεθος σου!

Φυσικά δεν είναι λύση στα παραπάνω ο μοναχισμός στο Άγιο όρος. Γιατί μπορεί να μην έχεις σκοτούρες, αλλά έχει κι αυτός τις δυσκολίες του…

-         Ηγούμενε Ζουζουνιάρη τι να παίξομεν? Μετοχή ΕΤΕΚΑ ή ΜΙΝΟΑΝ? Πρόσχωμεεεν…

-         Μοναχέ Τσιμπιδάκη δεν αφήνεις καλύτερα τον Ηγούμενο Ματσακόνη που είναι γάτος στα οικονομικά? Πρόσχωμεεεεν…

-          Βαριέμαι ηγούμενε! Δεν έχομεν και κανένα καζίνο να σκοτώσομεν τας ώρας μας! Πρόσχωμεεεν…

-         Έχεις πάρει τον κακόν τον δρόμον μοναχέ! Δεν μαθαίνεις τίποτε από ημάς όπου ζούμεν ασκητικήν ζωήν? Πρόσχωμεεεν…

-         Έχεις δίκαιον Ηγούμενε Ζουζουνιάρη, έτσι μου ‘ρχεται να πέσω να πνιγώ στο ακρωτήρι του Άθω..!

-         Μαλακιά σου. Γιατί δεν πέφτεις στην πισίνα μας τη Βιστωνίδα να μας έρθουν και τσάμπα οι έρευνες τσάμπα τέκνον μου?

-         Πρόσχωμεεεν…

Ούτε μοναχός δεν μπορείς να γίνεις. Άστα να πάνε αδερφέ, Beverly Hills γίναμε!!!

Ήτανε αν μη τι άλλο ένα αθλητικό τριήμερο. Πανηγυρίζουν όλοι βασικά γιατί αποδείχτηκε…

ΤΕΛΙΚΟΣ ΜΠΑΣΚΕΤ   ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ-ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ

Το να παίρνεις ένα κύπελλο που δεν το θέλει κανένας άλλος λέγεται ικανοποίηση, σπανιότερα δε και αυτοϊκανοποίηση. Ο παναθηναϊκός αφού εδώ και μια δεκαετία δεν κατάφερε να αλλάξει μια πάσα με τα πόδια, το έριξε στα χέρια που είναι και πιο εύκολο. Οι παναθηναϊκοί της οικουμένης βγήκανε στην Ομόνοια να ξορκίσουν το κακό που τους κυνηγάει τυλίγοντας το με πράσινα κασκόλ και σημαίες καλοκαιριάτικα και τους λυπήθηκε η ψυχούλα μου. Καλύτερος παίχτης του τελικού ανακηρύχθηκε ο…Βύντρα καθώς ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό, ο τελικός διεξαγόταν σε άλλο άθλημα.     

ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ- Α.Ε.Κ.

Ο τελικός βασικά μου θύμισε όταν παίζαμε μπάλα μικροί, κάναμε ο,τι να ‘ναι, κλωτσάγαμε αέρα κι ερχόμασταν 9-9, 12-10 και πάει λέγοντας. Ο Ολυμπιακός παίζοντας γι’ άλλη μια φορά ποδόσφαιρο για γέλια και για κλάμματα, μην μπορώντας να αλλάξει πάσα ούτε στα δυο μέτρα έβαλε τέσσερα γκολ, φυσικά πού αλλού, στην άμυνα της ΑΕΚ. Είναι αυτό που λέμε «δε ξέρουμε πού παν τα τέσσερα» αλλά κατά λάθος πήγανε γκολ. Άλλη μια μεγάλη κατάκτηση των μισοπεθαμένων κόντρα στους πεθαμένους, με χιλιάδες κόσμο να ψάχνει που είναι οι αμυντικοί της ΑΕΚ που από τις μαρτυρίες κόβανε μαργαρίτες στο δεξί κόρνερ. Κέρδισε όμως στα πέναλτι ο Θρύλος μας, όπως ήτανε αναμενόμενο λόγω μεγάλης εμπειρίας των παιχτών του στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Καλύτερος παίχτης του τελικού ο…Άντζας που ευτυχώς για τον Ολυμπιακό δεν πρόλαβε να βαρέσει το δεύτερο πέναλτι…

Η ΑΕΚ έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο που μπορούσε…στα πρώτα 6 λεπτά. Μετά έτσι ομάδα της προσφυγιάς που είναι, αν είχε μανούλα θα ζούσε τη δεύτερη μικρασιατική καταστροφή. Οι παίχτες της μπορούν να αποκαλεστούν μάγοι, καθώς ξαφνικά γίνονταν αόρατοι και περνούσανε από μέσα οι Ολυμπιακοί. Τα γκολ ήταν ζήτημα επιστημονικής ανάλυσης καθώς αλλού βάραγαν και κατά λάθος έμπαιναν. Πιστεύουν ότι άξιζαν το κύπελλο που βρισκόταν στην εξέδρα των επισήμων, γιατί με τα σουτ που βάραγαν παραλίγο να το πετύχουν. Καλύτερος παίχτης της ο…Κυργιάκος που μας θύμισε μεγάλες στιγμές του Δημήτρη Τζεβελέκου στη βιντεοταινία «ο θείος μου ο Νίντζα».

Για τον ημιτελικό Παναθηναϊκού- Ολυμπιακού δε θα πω κάτι. Οκ, είναι λίγο καλύτερη ομάδα ο Παναθηναϊκός, γι’ αυτό και κέρδισε. Αν και πάντα θα τους κυνηγάει το φάντασμα του Ζάρκο…