Δύσκολο να  βρει κάποιος το έτερον ήμισυ στη ζωή του, αλλά πιο δύσκολο είναι να το αντέξει. Γιατί παίρνοντας παράδειγμα εμένα, αν μοιάζει το έτερον με το πρώτο μισό, δε θέλω ούτε την καλημέρα του!

Γιατί εσύ μπορεί να είσαι δω και το έτερον ήμισυ σου να κόβει δέντρα και να τον κυνηγούν αρκούδες στα πυκνά δάση του Καναδά.  Πόσες πιθανότητες έχεις να αλλάξεις ρότα στη ζωή σου και να βρεθείς ξυλοκόπος κάπου στη Βόρεια Αμερική? Περισσότερες πάντως πιθανότητες είναι να έρθει να σε βρει αυτός. Το κακό είναι ότι μπορεί από πίσω να είναι κι οι αρκούδες…

Αντίθετα το έτερον ήμισυ μπορεί να κρύβεται στη διπλανό διαμέρισμα αλλά εσένα προς το παρόν να μη σου κάνει κάτι. Εκτός αν ξεχάσει το μάτι της κουζίνας ανοικτό, οπότε κάτι θα σου χει κάνει (και σ’ όλη τη γειτονιά…)

Πολλές φορές όμως συμβαίνει το έτερον ήμισυ το δικό σου, να συμπίπτει με το έτερον ήμισυ κάποιου άλλου. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να στη φέρει ο άλλος στα ίσια και να πολεμήσετε μέχρις εσχάτων για την καρδιά της! Αφού όμως έχετε το ίδιο έτερον ήμισυ πάει να πει ότι ταιριάζετε και μεταξύ σας! Δηλαδή μπορεί να στη φέρει από πίσω…

Και μπορεί να βρήκες το έτερον ήμισυ. Και τι έγινε? Αυτή μπορεί να γουστάρει άλλον.  Τότε η τακτική είναι μία και δοκιμασμένη. Γίνεσαι ο παρηγορητής της, στην αρχή δικαιολογείς τις βλακείες του, μετά δήθεν σε ενοχλούν λιγάκι, και στο τέλος τον βγάζεις μέθυσο, χαρτοπαίκτη, με τρία παιδιά, ελεεινό, έμπορο ναρκωτικών και καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι όλοι οι άντρες είναι ίδιοι.  Οι πιθανότητες  να τον χωρίσει είναι πάνω από 90%. Οι πιθανότητες να γίνει λεσβία ακόμη μεγαλύτερες…

Γι’ αυτό ας μη ψάχνουμε το τέλειο στο έτερον ήμισυ! Γιατί για να λέγεται έτερον ήμισυ, λογικά θα μοιάζει στο υπόλοιπο…

Έχω βάλει air-condition. Έχω βάλει πλάι και τον ανεμιστήρα. Έχω βάλει air-condition και στο δίπλα δωμάτιο ώστε κάθε φορά που διψάω να μη σιχτιρίζω το υδρογόνο μου μέσα.

Το υδρογόνο το οποίο ο Ηράκλειτος το είχε σα θεό. Πίστευε ότι το νερό είναι το άλφα και το ωμέγα.

Γιατί εκείνη την εποχή όλα  τα κάνανε με το νερό. Με το νερό άνοιγε το βλέφαρο το πρωί, με το νερό ντερλικώνανε, για νερό πήγαιναν με τους φίλους τους, με νερό το βράδυ ρίχνανε δυο στροφές…

Ζήλεψε ο Ξενοφών με τους μύριους απ’ τη δόξα του Ηράκλειτου και στις δηλώσεις του που έκανε μετά την εκστρατεία εναντίον του Κύρου, φώναξε το «θάλαττα, θάλαττα!» το οποίο έμεινε στην ιστορία. Το σακουλεύτηκε ο σύγχρονος μας Πάνος Κιάμος κι έδωσε τα ρέστα του στο σουξέ «χωρίς νερό μπορώ. Χωρίς εσένα? Οοοοχι!», τοποθετώντας αυτόκλητα τον εαυτό του στη λίστα με τους φιλόσοφους της μπουρμπουλήθρας.

Κάπου στη Σκωτία όμως, πίνοντας νερό αδιάκοπα, κάποιοι λεχρίτες της τελευταίας υποστάθμης πετούσαν φελλούς σε κάτι βαρέλια. Ρίξε-ρίξε το κάνανε άθλημα με νικητή αυτόν που θα βάλει τα περισσότερα. Κορυφαίος αναδείχτηκε ο μεγάλος τεμπελχανάς ονόματι Jack Daniels, πρόδρομος του Γκάλη όσον αφορά την ευστοχία, κι ο οποίος μέθυσε απ’ την επιτυχία του, όμως δεν είχε τίποτα να πιει…

«Το βράδυ ήρθε κι ο Johnny Walker δεν φάνηκε ακόμα με τα εμφιαλωμένα» φέρεται να είπε ο Jack. Έπρεπε να κάνει κάτι γρήγορα κι άρχισε να πίνει ο,τι να ‘ναι.  Τίποτα δεν τον έπιανε. Ώσπου πήρε νερό και το ‘βρασε, το πιε και ζαλίστηκε, αυτό που αργότερα αποκάλεσαν οι Ινδιάνοι και ο Σωκράτης Μάλαμας «νερό που καίει». Κι έτσι βγήκε το ουίσκι…

Οι Ρώσοι δεν το καλοείδαν. Όχι κι οι φλώροι να μας τη βγούνε! Λόγω κρύου όμως το ποτό που θα ανακάλυπταν θα έπρεπε να είχε θερμότητα. Πήρανε νερό και ρίξανε μέσα της Παναγιάς τα μάτια, το μόνο που τους ένοιαζε ήταν με το που το πιεις, το στομάχι σου να γίνεται ρεζερβουάρ. Μόνο χρώμα δεν του είχαν δώσει. Οι Ρώσοι για πρώτη φορά και τελευταία ακολούθησαν δημοκρατικές διαδικασίες οι οποίες είχαν οικτρά αποτελέσματα. Δε βγάλανε άκρη, απόφαση δεν πάρθηκε, κι έτσι έγινε η άχρωμη βότκα…

Οι Γάλλοι, όπως είναι γνωστό, δεν είχαν αποχετευτικό σύστημα ως και το 19 αι. με αποτέλεσμα απ’ όποιο μέρος κι αν περνούσε ο κόσμος απ’ τη βρώμα άλλοι κρατούσαν τη μύτη τους, άλλοι της βάζανε επιδέσμους και κυκλοφορούσαν σαν την Άντζελα Δημητρίου μετά την εγχείρηση. Φτιάξανε τα καλύτερα αρώματα για να κρύψουν τη μπίχλα τους, αλλά ποιο άρωμα μπορεί να διαλύσει την ποδαρίλα που είχε κάνει κρούστα ως το γόνατο?

Έτσι η κυβέρνηση αποφάσισε αντί να φτιάξει αποχετευτικό, να καθαρίσει τους δρόμους ανακυκλωτικά, δηλ ο,τι βγάζουν από κάτω, να το πίνουν από πάνω! Ήταν τόσο παλιομοδίτικη η πρότασή τους που καταντούσε μεταπρωτοποριακή! Και να λοιπόν η σαμπάνια…

Οι Μεξικανοί δεν είχαν τέτοιες ανασφάλειες. Η έρημος κι ο καύσωνας κι η έλλειψη νερού τους έκανε να μην ασχολούνται με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Μόνο να φοράνε στο κεφάλι το μακρινάρι, να βουτάνε την κιθάρα και να γρατζουνάνε ως τα ξημερώματα. Αφηρημένοι και τύποι «πέρα βρέχει» αφού εκεί ποτέ δεν έβρεχε, ακουμπούσανε στους κάκτους για να χαλαρώσουν. Η αλήθεια είναι ότι ξεκουραζόντουσαν, άλλο αν η πλάτη τους είχε γίνει σαν το χάρτη της Γιουγκοσλαβίας.

«Δεν είναι ζωή αυτή» σκεφτήκανε, και κάθισαν πάνω σ’ ένα κάκτο να βρουν το φάρμακο να γιάνει τις πληγές. Τεκίλα! Αυτό είναι! Το βάζανε πάνω και γινόντουσαν περδίκια! Μόνο που κανά-δυο τελειωμένοι την πίνανε κιόλας κι άλλοι τους κοροϊδεύανε…

Ο Ηράκλειτος αν ζούσε θα κούναγε το κεφάλι του. Γιατί απλά αποδείχτηκε ότι θεός δεν υπάρχει ένας για όλους, αλλά ο καθένας έχει το δικό του. Θα σνόμπαρε, θα βλαστημούσε, θα ήθελε να ξεχάσει την πτώση της θεωρίας και της δημοτικότητας του…

Με λίγο ούζο, λόγω καταγωγής!

Οι άντρες της νέας εποχής δεν είμαστε χειρότεροι από τους προηγούμενους.. Δε παίζουμε ξύλο, δε βρίζουμε πολύ, δε φερόμαστε άσχημα και γενικώς δεν αγνοούμε (…όσο θα έπρεπε) το έτερον ήμισυ…

Αλλά μου φαίνεται πως έχουμε μείνει λίγο στάσιμοι. Σέρνουμε μέσα μας, στο DNA μας νοοτροπίες τουρκοκρατίας, που μας γεμίζουν συμπλέγματα και μας κάνουν να κοιτάμε την νέα πραγματικότητα που δημιουργείται σαν Κινέζοι τουρίστες με φουστανέλα και τσαρούχια από το βράχο της Ακρόπολης…

Ποια είναι η νέα πραγματικότητα? Οι γυναίκες της νέας εποχής. Αυτές που χωρίς να προσπαθήσουν να μας υποσκελίσουν, μορφώθηκαν και χρησιμοποίησαν το μυαλό τους. Δεν παρακαλάνε πια για γάμο, τα όνειρά τους δεν περιορίζονται στο να κυνηγάνε δυο σκασμένα με το  φαγητό στο χέρι.

Δεν έχουν τον εκάστοτε άντρα τους τιμή τους και καμάρι τους αλλά αξιολογούν το καθετί καθημερινά και κυνηγάνε το απόλυτο παντού. Ο,τι κάναμε ή ο,τι κάνουμε τέλος πάντων εμείς εδώ κι αιώνες…

Έχουν κι αυτές τα χιλιάδες προβλήματά τους, που τα λέμε πού και πού, αλλά τώρα βαριέμαι να τα ξαναγράφω.

Όμως η μαγκιά τους είναι όχι ότι μπήκανε στη νέα πραγματικότητα, αλλά ότι τη διαμορφώσανε.

Ενώ εμείς μείναμε στα δασκαλίκια του παππού και του μπαμπά. Στη μαμά που τα ‘χει όλα στην εντέλεια. Στην «αυτονόητη ανωτερότητά μας», στην ικανότητά μας να υποτάξουμε την οποιαδήποτε μ’ ένα αυστηρό βλέμμα, με μια χειρονομία και στη χειρότερη μ’ ένα καντήλι.

Αλλά πρέπει να μάθουμε ότι για να μαλώσει κάποιος, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει ένας άλλος τη διάθεση να σε ακούσει. Κι απ’ ότι αντιλαμβάνομαι γύρω μου, έχουν σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούν…

Ξυπνάω. Τα μάτια μου είναι σαν τηγανητά αυγά. Το κεφάλι μου πρησμένο από τον ύπνο μοιάζει σαν ενυδρείο. Κι ο καφές μου ένα νερομπούρμπουλο που τον έφτιαξα μέσα στη νύστα μου παίζοντας τυφλόμυγα με τη ζάχαρη και το βλάχας.

Αρχίζω τη μέρα μου, όπως τον καφέ μου. Στα τυφλά. Γιατί το φιλοσόφησα τελικά. Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Μαλακία τελικά να ξυπνάς μεσημέρι, δε ξέρεις τι θα σου συμβεί.

Προχωράω στο δρόμο νοιώθοντας μια αβεβαιότητα και μια ανασφάλεια να ξεχειλίζουν και να μαυρίζουν το στήθος μου. Ήρθε στο μυαλό μου η κουβέντα του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει!».Τελικά δεν ήταν η αβεβαιότητα αλλά το milko που κρατούσα ανάποδα.  

Το γεγονός το αντιμετωπίζω ως μεμονωμένο και συνεχίζω την τρελλή μου πορεία στην πόλη ανεβασμένος και για όλα έτοιμος. Φτάνω στην Ομόνοια με βήμα γοργό και περήφανο, ανεμίζοντας το στρατιωτικό μαλλί μου ανάμεσα στις διάφορες φυλές που μιλούσαν φωναχτά σε διάφορες γλώσσες και καθόμουν και σκεφτόμουν…

Ο ένας έλεγε περίπου «αουαουαου» με θυμό! Κάτι σημαντικό θα ειπώθηκε, σκέφτηκα…

Ώσπου ο άλλος, αντί να του ρίξει ένα σιχτίρι για το αουαουαου που μάλλον για κείνον πήγαινε, του ανταπάντησε σε ψύχραιμο ύφος «ουαουαουα»…  

Και κει που τα ‘χανε τέλος πάντων βρει με τα ου και τα α, τσουπ! σκάει ένας τρίτος, πετάει τα cd στον πρώτο τον περίεργο, και με ειρωνικό ύφος του κάνει στο περίπου «αχαμπούχουλου ουαουα»

Μπορεί, σκέφτηκα, να μην κατάλαβα ακριβώς τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά αυτό το αχαμπούχουλου καθόλου δε μου άρεσε. Μάλλον πάνε για ξύλο. Καλύτερα να πηγαίνω αν και οι Αφρικανοί συνήθως ιστορικά έχουν αποδείξει ότι τη βρίσκουν να σκοτώνει ο ένας τον άλλο, μη ψάχνοντας ποτέ ποιος πραγματικά ευθύνεται. Τέλος πάντων…

Ξεπερνάω με τακτ τους φίλους μου τα πρεζάκια, όπου μου έτυχε ένα άλλο περιστατικό. Μου ‘ρχεται ένας…

-         Δος μου κάτι ρε φίλε κτλ κτλ…

Αν και θεωρώ επιλογή τους την παρακμή που ζουν, κάπου μέσα μου τους δικαιολογώ. Γιατί ξέρω ότι η υπερβολική ευαισθησία πολλές φορές σε οδηγεί στις μεγαλύτερες ηλιθιότητες. Ήμουν στις καλές μου. Του δίνω 1 ευρώ…

-         Μόνο ένα ρε φίλε?

-         Ορίστε???

-         Μόνο ένα μου δίνεις?

-         Συγνώμη ρε φιλάρα, αν είχες μηχάνημα θα σου πέρναγα την πιστωτική.

-         Ξέρεις πόσο κάνει η δόση?

-         Πόσο?

-         10 ευρώ. Δος μου άλλο ένα, να σαι πάντα καλά!

-         Ναι αλλά με μια συμφωνία.

-         Τι?

-         Να μου γυρίσεις τ’ άλλο!

-         Δος μου άλλο ένα! Σε παρακαλώ!

Την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια και προχωράω χαζεύοντας τις βιτρίνες. Θυμήθηκα  μια φορά., κάτω στον Πειραιά, που μου είχε συμβεί ένα περιστατικό…

Με πλησιάζει ένας γεράκος…

-         Σ’ αρέσουν τ’ ακριβά ρούχα?

-         (δε μιλάω…)

-         Εγώ πάντα ντύνομαι με τ’ ακριβότερα γιατί μ’ αρέσει να ‘μαι κομψός…

-         Α!

-         Πώς σε λένε?

-         Γιώργο

-         Κι από πού είσαι?

-         Δω πέρα...

-         Εγώ είμαι από την Καλλιθέα…

-         (Να φεύγω…)

-         Πού πας?

-         Πάντως όχι στην Καλλιθέα.

-         Θες να πάμε για έναν καφέ?

-         Δε μπορώ, έχω γύρισμα…

-         Ναι? Είσαι ηθοποιός? Μπράβο μπράβο!!! Και τι παίζεις αυτή την περίοδο?

-         Τον π…τη!

Περπάτησα κι άλλο. Ώσπου έφτασα στον προορισμό μου. Κάθισα κι έφτιαξα ένα φραπέ. Σκέφτηκα να κρατήσω σημειώσεις για ο,τι μου συνέβη. Έγραψα. Και τα ‘σκισα…Γιατί θυμήθηκα κάτι που μου είχαν πει παλιά:

Να μην κρατάς ημερολόγιο. Τα καλά παιδιά μόνο κρατουν. Τα κακά δεν έχουν χρόνο!!! Και μ' άρεσε!

Παραλογίζομαι. Αλλά δε φταίω. Φταίνε οι αριθμοί που πετάγονται σα σφαίρες στο κεφάλι μου.

Προ ημερών μου δώσανε ένα κ….χαρτο. Άσπρο, με κάτι καραγκιοζάκια πάνω, και με κάτι  πρασινάδες για πλαίσια. Μέσα τους αφαιρέσεις, προσθέσεις και προσθαφαιρέσεις. Το πέταξα.

Τις προάλλες έρχεται ο πατέρας μου…

-         Έκανες τη δήλωση?

-         Είμαι αντιστάρ, δεν κάνω δηλώσεις…

-         Τη φορολογική ρε βλήτο!

-         Και πώς γίνεται?

-         Άστο, δος μου το χαρτί που σου δώσανε και θα στην κάνω εγώ.

-         Ένα χαρτί με κάτι αριθμούς πάνω?

-         Όχι, με κάτι σταυρόλεξα!

-         Ξέρεις…το πέταξα στα σκουπίδια!

-         Το πέταξες στα σκουπίδια???

-         Ναι, πήγα στον κάδο και το πέταξα.

-         Ξέρεις κάτι? Μισή δουλειά έκανες!

-         Δηλαδή?

-          Έπρεπε να μπεις κι εσύ μέσα!

Η οικονομία ανέκαθεν μάζευε όλους τους χαρτογιακάδες της κοινωνίας. Εκείνους που, απ’ την υπερβολική τους λαγνεία να εξηγήσουνε το φαινόμενο του χρήματος και πώς αυτό γι’ άλλη μια φορά κατέληξε στις τσέπες εκείνων που δε χρειαζότανε να σπουδάσεις οικονομία για να το καταλάβεις, έχουν χάσει  κάθε άλλης μορφής λαγνεία.

Και το μαγικό με τους οικονομολόγους είναι, πως όσο ανέραστοι γίνονται, τόσο πολλαπλασιάζονται!

Ας μην είμαι ισοπεδωτικός όμως, κάτι μπορούν κι αυτοί. Να μας εξηγήσουν αύριο, γιατί οι προβλέψεις που κάνανε χτες, δεν έγιναν σήμερα. Αυτό μόνο.

Αλλά παρ’ όλα αυτά το μυστήριο είναι πως η οικονομία μας προχωράει, και μάλιστα με πολύ γρήγορους ρυθμούς, πάντα βέβαια σε νεοφιλελεύθερο μοτίβο. Και το ζήτημα τελικά δεν είναι ότι προχωράει, το ζήτημα είναι να την κάνουμε να σταματήσει!

Γιατί οι οικονομολόγοι τελικά μοιάζουν με τα χάμπουγκερς. Μπορεί όλο μαζί να τρώγεται ευχάριστα, αλλά αν φας ένα-ένα κομμάτι  του χωριστά, δεν καταπίνεται με τίποτα!

Ποτέ δε χώνεψα την οικονομία και τους εκπροσώπους της. Και δεν αλλάζω άποψη. Όσο πληθωρισμός θα σημαίνει η διαδικασία που σου επιτρέπει να μένεις σε ακριβότερη γειτονιά χωρίς τα έξοδα μετακόμισης όπως έγραφε κι ο Κλάουσεν, δεν έχω λόγο ν’ αλλάξω γνώμη.

Κι όσο συνεχίζουν να εξηγούν τη ζωή με όρους ακατάληπτους θα τους λυπάμαι, όσο  συνεχίζουν να χτίζουν προσωπικά αδιέξοδα με συμφέρουσες τιμές,  θα τους γυρίζω  την πλάτη. Ούστ!

-         Πάω να  βγάλω τα μάτια μου…

-         Μην τα ξεχάσεις καθώς φεύγεις!

-         Ψάρεψα χτες μία, όλα τα λεφτά!

-         Όλα τα λεφτά ή όλα τα λεφτά σου?

-         Πάω για τρελλό σεξ μάγκα, με είδε και της άρεσα!

-         Μάλλον αυτή τα μάτια της τα έχει ήδη βγάλει…

-         Αλλά κάπου με προβλημάτισε…Θέλει λέει και βοήθεια…

-         Δηλαδή?

-         Θέλει λέει εκτός από μένα, ένα μηχανικό εργαλείο που να της αυξήσει το σεξουαλικό ερεθισμό…Αλλιώς, λέει, δεν έχει τρελλίτσες!

-         Μάλιστα…

-         Δεν της φτάνω εγώ? Δεν κατάλαβα! Θέλει και βοηθητικά???

-         Σίγουρα δεν κατάλαβες…Μηχανικά εργαλεία δεν είναι μόνο οι δονητές…

-         Και τι άλλο είναι?

-         Με βάση τις στατιστικές, πρώτο απ’ τα μηχανικά εργαλεία που προκαλούν σεξουαλικό ερεθισμό έρχεται…η Porsche Boxster !

-         E?

Το Φλεβάρη, αν με ρωτούσε κάποιος τι σημαίνει βροχή, θα του εξηγούσα όπως ο παππούς μου μού διηγιοταν ιστορίες του, του β' παγκοσμίου πολέμου.

Τώρα όμως, η βροχή, μες στο καλοκαίρι, είναι μια πραγματικότητα. Καλοκαιρινές Αλκυονίδες που ήρθαν για να μας δροσίσουν, δώρο ανέλπιστο, πριν σκεβρώσουμε απ' την αφόρητη λιακάδα, μήνες τώρα...

Κάθε φορά που βρέχει, γυρίζω πίσω. Ανατρέχω στα παλιά, σε ιστορίες που σκέφτομαι και γελάω πολλές φορές μόνος μου, θυμάμαι πρόσωπα, αλλάζω ψυχολογίες, αλλάζω το τέλος.

Γιατί στις καθημερινές ιστορίες που ζούμε, το καλό τέλος είναι ζήτημα πολλών συμπτώσεων και κλείσιμο του ματιού της τύχης, όσο ο καθένας μας θα ζει για τον εαυτό του κι ο Θεός εναντίον όλων.

Γιατί το τέλος μιας ιστορίας δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή σου και σ' αυτά που σου δίνει ως εμπειρίες. Όμως είναι καθοριστικό για τον αν θες να ξανακούσεις την ιστορία ή όχι.

Θα μπορούσε κάλλιστα μια ιστορία να ξεκινά με το τέλος της. Εκεί κερδίζει σχεδόν πάντα ο πιο ισχυρός, αυτός που εχει τις προδιαγραφές και το άστρο του νικητή. Να μην υπάρχει αυτή η διαδικασία της ανατροπής περίπου στα μέσα της ιστορίας, όταν έρχονται τα πάνω-κάτω.

Αυτό όμως είναι και το μεγαλείο της. Γιατί αν το τέλος έχει εφευρεθεί για να μας επιβάλλει ενδόμυχα το λόγο που πρέπει να προσκυνάμε τον πιο δυνατό, ή τον πιο ωραίο, ή τον πιο πλούσιο, η αρχή κι η μέση ανήκει στο θάρρος και στις ιδέες των κατεξοχήν ηττημένων.

Δείχνουν την προσπάθεια, και χαρακτηρίζουν το τέλος. Δίκαιο ή άδικο, αν αυτός που επικράτησε είναι άλλος ένας τύπος καθεστωτικός που επιβάλλεται από τα πράγματα ή κάποιος που με τα ιδανικά του διέλυσε κάθε εκπρόσωπο κάθε μορφής εξαναγκασμού.

Στην τελευταία περίπτωση, ίσως ακολουθήσει και 2ο μέρος...

Οι ιστορίες γύρω μου,μέσα μου, ρομαντικές στην αρχή, ιδανικές στη μέση, με καταστροφικό το τέλος.

Ψάχνω, έτσι νευρικά κι αγχωτικά αν έχω πάρει κάτι απ' αυτή τη διαδικασία.

Τίποτα. Μόνο ανάσες που σφυρίζουν εκκωφαντικά στα αυτιά μου, σκιές που σκεπάζουνε κάθε βλέμμα μου στο μέλλον, δημιουργώντας εικόνες κι ομιλίες "πειραγμένες", απορίες λυμμένες και μοίρες ανθρώπων που τρέμουν σαν κλωστές και δε σφίγγουν σαν αλυσίδες. Τελικά αυτό είναι που κέρδισα. Τη φαντασία μου...

Είναι αλήθεια ότι μου έλειψε το blog μου. Αλλά μάλλον για την ολιγοήμερη "αποχή" μου φταίει το υποσυνείδητό μου,  το οποίο με πετάει συνέχεια έξω από το σπίτι, προσπαθώντας να με φτάσει πιο κοντά στον ήλιο.

Όμως κάποιες φορές δραπετεύω από την τρελλή πορεία μου στον ουρανό, και επανέρχομαι σ' αυτή τη γωνιά, γιατί κατά πρώτον το γράψιμο είναι μια εσωτερική μου ανάγκη, και κατά δεύτερον η πορεία αυτή μου φέρνει στο νου τον Ίκαρο και τον παράφορο ενθουσιασμό του που τον οδήγησε στον όλεθρο.

Το καλοκαίρι είναι ωραίο. Γιατί είναι γεμάτο αντιφάσεις.

Γιατί στο καλοκαίρι το ωραίο δεσπόζει παντού, κι αυτό είναι υπέροχο. Το κακό είναι ότι δε σου ανήκει τίποτα απ'όλα αυτά που χωράει το οπτικό σου πεδίο...

Μπορείς να πας με τη δικιά σου στα πιο απίθανα μέρη. Αυτό είναι καλό. Δε μπορείς όμως εύκολα να τη ξεμοναχιάσεις. Γιατί έχει παντού κόσμο.

Πας σ' ένα απ' τα ομορφότερα νησιά του Αιγαίου, δωρεάν, που Έλληνες και ξένοι δίνουν περιουσίες για λίγες μέρες. Αυτό είναι καλό.Από κει κατάγεται κι η δικιά σου και το σόι παραθερίζει σύσσωμο! Κι έχει έρθει κι αυτή...

Λύνεις σταυρόλεξα κατά δεκάδες στη ξαπλώστρα. Ούτε ένα δεν έχεις καταφέρει να ολοκληρώσεις...

Τα βράδια στην Αθήνα, βγαίνεις στην παραλιακή να δεις κόσμο και γενικώς να κόψεις κίνηση. Μέχρι να φτάσεις, απ' την κίνηση, έχεις κόψει...

Δεν την πατάς εύκολα όπως το χειμώνα. Λόγω απέριττου ρουχισμού καταλαβαίνεις άμεσα αν αυτή που μιλάς είναι γυναίκα από παλιά ή trans sexual...

Τα λάστιχα των αυτοκινήτων αποκτούν ευρύτερη σημασία στο κοινωνικό γίγνεσθαι, καθώς ενίοτε χρησιμοποιούνται και ως σωσίβια για αυτούς που δε ξέρουν μπάνιο...

Οι σχέσεις χαλαρώνουν και γενικώς χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Οι δεσμεύσεις ξεχνιούνται κι είσαι ελεύθερος να κάνεις ο,τι γουστάρεις με την οποιαδήποτε!!! Αυτό είναι καλό. Η δικιά σου λείπει από το μεσημέρι κι είναι άγρια μεσάνυχτα...

Το καλό είναι ότι το καλοκαίρι τα ζευγάρια ανανεώνονται. Το κακό είναι ότι γι' αυτό το αποτέλεσμα συνέβαλαν πολλοί...

Τα  βραδυνά μπάνια δίνουν και παίρνουν. Κι οι πέτρες μες στη θάλασσα που δε φαίνονται επίσης...

Τα καλοκαιρινά πάρτυ στην παραλία με καπνούς, κιθάρες και αλκόολ διαρκούνως το πρωί και δημιουργούν αξέχαστες αναμνήσεις. Το κακό είναι ότι όταν σηκώνεσαι από τον ύπνο δε θυμάσαι τίποτα...

Δεν έχουν σημασία οι γλώσσες κι οι καταγωγές. Όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα. Τη "γλώσσα του σώματος". Εκτός κι αν είναι ελληνίδα...

Το καλοκαίρι οι γυναίκες γίνονται ακόμη πιο όμορφες. Και μεις ακόμη πιο κομμάτια...

Το καλό είναι ότι μ' αρέσει το τάβλι στην παραλία! Το κακό  είναι πλέον δεν παίζομαι!!! χαχαχαχαχα

Είμαι ένας τύπος, θα λεγα ατμοσφαιρικός. Δηλαδή βράσ’ τα, με άλλη διατύπωση. Γιατί αν δεν σου βγαίνει γενικώς το παιχνίδι και βλέπεις παντού σκοτάδια, το βαφτίζεις ατμόσφαιρα…

Είχα διαβάσει παλιά, σ’ ένα περιοδικό για το μέλλον ότι μετά το 2000 έρχονται δύσκολοι καιροί. Πάντως, απ’ ο,τι έλεγε, το 2004 θα ήταν η τυχερή μου χρονιά.

Διαβάζοντας αυτά ένας νορμάλ τύπος ξεπετάει κάθε εκκρεμότητα ως το 2003 και μετά αράζει κι απολαμβάνει τη χρονιά που το ζώδιό του κάνει τούμπες στο διάστημα…

Εγώ από την άλλη σερνόμουνα ως το 2003, κάνοντας κακές επιλογές κατά συρροή (λες και το ‘ξερε η Μαγδάλω του περιοδικού), και την κρίσιμη χρονιά μου τη βάρεσε να πάω να κλειστώ φαντάρος!

Και κατέληξα τελικώς στο εξής πόρισμα για μένα: Αν είσαι μαρούλι, δε πα να σου βάλουν και αυτόματο πότισμα, δε σώζεσαι βρε παιδί μου!

Γιατί το 2004 ήταν αγγελικά πλασμένο για λίγους κι εκλεκτούς. Για το Ζαγοράκη, για τη Γιάννα   Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη και για μένα. Ο πρώτος άμβλυνε τους γλουτούς του σε σημείο να πάρει στο ποδόσφαιρο το Euro (κοινώς…ξεκ…..θηκε!)

Η άλλη έκανε κόνξες στους Ολυμπιακούς και νοίκιασε σουίτα στο Καραϊσκάκη (φωτο). Κι εγώ? Κλώτσαγα τενεκέδια στην αυλή ενός στρατοπέδου. Κι αναρωτιόμουν: Τι μπορεί να συμβεί σ’ έναν ναύτη την τυχερή του χρονιά σ’ ένα στρατόπεδο? Να υπηρετήσει στο πλοίο της αγάπης? Δύσκολο…

Γιατί οι χρονιές κρύβουν λαχεία. Και δεν έρχονται συνέχεια. Ο καθένας δικαιούται μια χρονιά στις 4-5.

Το  2005? Άθλιο! Το 2006? Έτσι κι έτσι. Στο 2007 τραβάω τρελλό κουπί. Και δεν παίζει να βγω πρώτος γιατί παλεύω μόνος μου. Αλλά πάω γρήγορα. Όχι γιατί φόρτσαρα ξαφνικά, απλά νομίζω ότι  με κυνηγάει ένας καρχαρίας…

Το 2008 μάλλον θα είναι η χρονιά μου. Θα ξεφύγω απ’  τα σύνδρομα που με καταπιέζουν και με κάνουν να σέρνομαι χρόνια τώρα. Θα γίνω κι εγώ ένας αλαζονικός χαρτογιακάς γεμάτος αυταρέσκεια, χωρίς χιούμορ, με πολυεθνικό προφίλ, που θα ατενίζει την κοινωνία από πάνω προς τα κάτω…

Θα πίνω καφέ με τη Γιάννα Αγγελοπούλου στο Εκάλη club και με το ζεύγος Ζαγοράκη στο Πανόραμα και θα έχω ερωτευτεί τον καρχαρία, ο οποίος πονηρά θα με παρασύρει γι’ άλλη μια φορά στην ανερμάτιστη ζωή μου στο βυθό της θάλασσας, όπου ζω εδώ και πολλά χρόνια…

Τελικά το φιλοσόφησα. Είναι ωραία να πέφτεις…