Τα λάθη είναι σαν τις παγίδες ανάμεσα σε δυο δέντρα που περιμένουν να τυλίξουν στην πλεκτάνη τους το επόμενο θύμα. Και την πατάνε σχεδόν όλοι. Εκτός απ’ τις κουφάλες. Γιατί αυτές ενσωματώνονται στο δέντρο και συνήθως είναι κι οι εγκέφαλοι του σχεδίου…

Γιατί τα λάθη τα κάνουν συνήθως οι έξυπνοι. Τα σωστά οι σχολαστικοί. Και τις μ…….ες οι ασχολίαστοι…

Εγώ, ως γνήσιος εκπρόσωπος της Γ’ κατηγορίας, έχω άποψη. Κι όλοι εμείς της Γ’ κατηγορίας έχουμε άποψη, άσχετα με την ηλίθια προπαγάνδα που ασκούν οι εκπρόσωποι των δύο άλλων κατηγοριών ότι και καλά εμείς είμαστε για πέταμα και δεν κάνουμε για τίποτα! Όχι ρε!!! Έχουμε άποψη!!! Κι εγώ έχω άποψη!!! Ποια είναι αυτή??? Θα σας την πω αύριο…

Γιατί εμείς οι ασχολίαστοι μπορεί να μην τα καταφέρνουμε να τσακώσουμε τα μηνύματα της εποχής, μπορεί τα νέα ρεύματα που στους άλλους προκαλούν πολιτισμό εμάς να μας προκαλούνε ψύξη, μπορεί να μην ξέρουμε να βάζουμε μπρος ούτε το μάτι της κουζίνας, όμως κόβουμε κίνηση…

Και βλέπουμε την παραφροσύνη που ενυπάρχει παντού και τη σχολιάζουμε, όπως και τα λάθη των ανθρώπων. Γιατί δεν πρέπει να είμαστε εγωιστές! Όλοι κάνετε λάθη!

Και κάνουμε μπαμ από χιλιόμετρο. Είμαστε εκείνα τα τυπάκια που τους ρωτάς τι ώρα είναι, και σε παραπέμπουν στο Γκρήνουιτς…

Είμαστε εκείνοι που χρησιμοποιούμε τη φύση σαν το μυαλό μας. Πριν καν χρησιμοποιήσουμε το 10% του, το ‘χουμε κάψει…

Είμαστε εκείνοι που ακολουθούμε κατά γράμμα τις εντολές του Κυρίου. Αν έχει ο άλλος δύο χιτώνες, του παίρνουμε τον έναν…

Είμαστε εκείνοι που παλεύουμε για την Ειρήνη, αγαπάμε την Ζωή και την Ελπίδα, και κυνηγάμε τη Σοφία, την Ευτυχία, την Καλλιόπη, τη Τζένη, την Κούλα κτλ…

Είμαστε εκείνοι που ονειρευόμαστε το αύριο! (γιατί αύριο θα ξυπνήσουμε…)

Είμαστε εκείνοι που κοιτάμε πάντοτε ψηλά!!! (και πατάμε όλο σκ…α!)

Είμαστε εκείνοι που αγαπάμε τη γυναίκα (του αλλουνού…)

Είμαστε εκείνοι που βρήκαμε τη λύση στο πρόβλημα του λιωσίματος των πάγων στο βόρειο και νότιο πόλο! (να κάνουν απόψυξη…)

Είμαστε εκείνοι που έχουμε στόχους αλλά πετυχαίνουμε συνέχεια την κουρτίνα (ο στόχος βρίσκεται πίσω από την πόρτα…)

Είμαστε εκείνοι που πειστήκαμε ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να χτίσει τη νέα Ελλάδα (χωρίς δέντρα)

Είμαστε εκείνοι που το μπάνιο το αντιμετωπίζουμε σαν το χορό samba. Το ‘χουμε δοκιμάσει δυο-τρεις φορές αλλά δεν είναι στην κουλτούρα μας…

Είμαστε εκείνοι που ζητάμε δικαιοσύνη για τον πλησίον μας (τον συγκατηγορούμενό μας…)

Είμαστε εκείνοι που μαντεύουμε το μέλλον (γιατί δε θέλει ούτε να μας βλέπει!!!!!!)

Όλοι μου λένε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο φαίνονται. Το πρόβλημα με μένα είναι ότι δε φαίνεται καθόλου. Ακαθόρισται λοιπόν αι βουλές του Κυρίου και δυσδιάκριται για μένα, ο οποίος (Κύριος) απ’ ότι έχω ψυλλιαστεί τώρα τελευταία, δε με χωνεύει καθόλου…

Γιατί ο Κύριος πολλές φορές δε μου ‘χει φερθεί σαν κύριος. Γιατί, οκ, όταν τα βρίσκω σκούρα  τον φωνάζω. Και δεν έχω παράπονο, έρχεται πάντα. Δεν έρχεται για να βοηθήσει όμως, έρχεται για να γελάσει…

Εμένα στο σχολείο όμως μου τα ‘χανε μάθει αλλιώς. Μου λέγανε για τον «από μηχανής θεό» ο οποίος σκάει μύτη στο τέλος του έργου και σε σώζει, κι όχι μόνο  αυτό, αλλά σου φορτώνει κιόλας τη δίμετρη την τύπισσα που την πάλευες σ’ όλη την ιστορία και δε σου καθότανε με τίποτα (στην ταινία) και τους είχε περάσει όλους, από τον παραγωγό  μέχρι και τον μπούμαν (πάλι στην ταινία) αλλά στο τέλος σου ‘ρχεται φίσκα στη μονογαμία και σου λέει ότι εσένα αγαπούσε και δεν το ‘χε συνειδητοποιήσει…(αυτό ούτε σε ταινία!)

Για μένα αυτός ο «από μηχανής θεός» δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα τον είχα ακούσει, άλλωστε οι μηχανές μεγάλου κυβισμού κάνουνε θόρυβο…

Όπως μια φορά που ταξίδευα με αεροπλάνο για Κέρκυρα. Ο καιρός ήταν υπέροχος κι όλα προμήνυαν ένα υπέροχο ταξίδι. Κι ήταν πράγματι, μέχρι που φτάσαμε στην αίθουσα αποσκευών του «Ι. Καποδίστριας». Εκεί συνειδητοποίησα ότι η βαλίτσα μου δεν είχε ταξιδέψει μαζί μου ψάχνοντας ίσως για ένα προορισμό πιο ελκυστικό. Ο Κύριος, παίζοντας το ρόλο του Πόντιου Πιλότου, την είχε ξεχάσει στο «Ελ. Βενιζέλος»…

Εγώ εκεί τι να πω? Δεν τα βάζεις εύκολα με κοτζάμ Καποδίστρια ή Βενιζέλο! Η βαλίτσα τελικά ήρθε την άλλη μέρα, με τον Κύριο να έχει πάρει τη μορφή ενός απίθανου που με ρωτούσε συνέχεια «τι σου συμβαίνει μικρέ? (χαχαχα)»…

Την άλλη φορά πάλι στην αίθουσα αποσκευών του «Ι. Καποδίστριας», δε φτάνει που η βαλίτσα μου βγήκε τελευταία, αλλά πιάστηκε κιόλας το λουρί από κάτι που εξείχε στο μηχάνημα και δεν έλεγε να βγει με τίποτα! Μετά από κάποια ώρα ήρθε ειδικό συνεργείο που άνοιξε το μηχάνημα και μου απελευθέρωσε τη βαλίτσα. Ο Κύριος, έχοντας «σπάσει» τη μορφή του σε αυτούς του συνεργείου, ενώ δούλευαν γελούσαν καθώς όπως έλεγαν «αυτό το ‘χεις πάθει μόνο εσύ κι άλλος ένας που μετά από λίγο καιρό αυτοκτόνησε»

Και μια άλλη φορά που πάλι ταξίδευα προς Κέρκυρα με τ’ αεροπλάνο, ο Κύριος θέλησε να παίξει με τις αντοχές μου. Είχε πολύ κακό καιρό και ταξιδέψαμε τελευταία στιγμή. Το αεροπλάνο όμως δε μπορούσε να προσγειωθεί στο νησί λόγω φοβερής κακοκαιρίας. Κάναμε κύκλους από πάνω με το αεροπλάνο να πηγαίνει σαν το Sea Diamond πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση!

Η αλήθεια είναι ότι δε φοβήθηκα. Η αλήθεια είναι ότι χεστ…… πάνω μου! Και  δε φτάνει αυτό! Ο Κύριος είχε πάρει τη μορφή ενός μεγαλούτσικου που καθόταν πλάι μου κι ο οποίος απ’ ότι κατάλαβα το σήκωνε το σακάκι… και μέσα σ’ αυτό τον πανικό να μου λέει με στυλ πεταχτό

- να μη χαθούμε  στην Κέρκυρα!

- μη φοβάσαι, κι έτσι όπως πάει το αεροπλάνο , δε θα χαθούμε, θα μας βρούνε!

Έφυγα από Κέρκυρα. Από τότε δεν έχω ξαναπετάξει. Ο Κύριος όμως πάντα ανακαλύπτει τρόπους άλλους να περνάει την ώρα του μαζί μου. Και λιγότερο πολυέξοδους. Όμως να φοβάται γιατί όπως κι ο ίδιος είπε (νομίζω δηλαδή, δε θυμάμαι καλά, ή Αυτός ή ο Στράτος Διονυσίου) «Κι οι έσχατοι γίνονται πρώτοι!»

Τελικά το ‘πιασα το  θεματάκι. Το να διαλέγεις δώρα απαιτεί ταλέντο. Άλλος το ‘χει και πουλάει μέσω αυτών χαμόγελα. Άλλος δεν το χει και μόλις μπαίνει στα πάρτυ του φωνάζουν «καλώς τον Mr κορνίζα!»

Εγώ δυστυχώς ανήκω στην κάτω κατηγορία. Το γούστο μου στα δώρα συγκρίνεται μόνο με το γούστο του Καρόλου της Αγγλίας στις γυναίκες…

Και γω και ο Κάρολος όμως, είμαστε παρεξηγημένα τυπάκια. Γιατί στην τελική σημασία έχει τι είσαι κι όχι τι κουβαλάς. Σημασία έχει ότι ο Κάρολος είναι πρίγκηψ, κι όχι ότι κουβαλάει 80 κιλά βλακείας…

Γιατί σήμερα δεν υπάρχει πιο βλακώδες από το να αποκαλείσαι πρίγκηψ. Δηλαδή άχρηστος που οι αρμοδιότητες σου δε διαφέρουν και πολύ απ’  αυτές του Ρουβά. Είναι κλεισμένοι  σπίτια τους κι όποτε βγαίνουν έξω σκίζουν τα ρούχα τους. Στην Ελλάδα οι ρουβίτσες, στην Αγγλία οι καρ(ι)ολίτσες…

Και δε μαθαίνεις τίποτα. Γιατί απλά δε μπορούν να μιλήσουν. Μόνο σα σκάσει καμιά κάμερα του χουν πει του Σάκη να γελάει συνέχεια. Τον Κάρολο δε θα τον δεις να γελάει, γελάνε όμως οι υπόλοιποι…

Το μόνο που μαθαίνεις απ’ αυτούς είναι πώς κάνουν σεξ. Σ’ ένα ράδιο άκουσα ότι βγήκαν τα’ άπλυτα του πρίγκηπα στη φόρα, ο οποίος απ’ όσα ακουστήκαν δίκαια μπορεί να αισθάνεται όσον αφορά τις επιδόσεις του στο σεξ ισάξιο με τον Αιμίλιο το μήλο…

Η (θλιμμένη) πριγκήπισσα, λένε, δε μπορούσε να του ανεβάσει τη λίμπιντο με αποτέλεσμα  να τη ψάχνουνε κάτω απ’ τα χαλάκια του Μπάκινχαμ. Η βασίλισσα και μαμά του μπούλη όταν τους έβλεπε να μπουσουλάνε στο πάτωμα τους ρώταγε «τι ψάχνετε κει πέρα?» κι απαντούσαν «τη λίμπιντο μαμά!», «πριν καθαρίσανε εδώ και δε βρήκανε κανέναν, ούτε τον  λίμπιντο» απάντησε εκείνη, κι η (θλιμμένη) πριγκήπισσα άρχισε να το παίρνει πρέφα ότι χαΐρι δεν πρόκειται να δει…

Ο πρίγκηψ όμως υποκρινόταν καθώς τη λίμπιντο την είχε χαρίσει σε μιαν άλλη, με κίτρινο τρίχωμα, ψηλή που  και αυτή ζούσε μια έρημο καθώς τον είχε γκόμενο. Έτσι, τιμητικά ονομάστηκε καμήλα…

Αυτή, όπως δήλωσε ο πρίγκηψ, τον απελευθέρωνε σεξουαλικώς κάνοντάς του τα πιο απίθανα κόλπα! Το πιο ωραίο κόλπο μάλιστα ήτανε όταν νόμιζε ότι κάνει σεξ ενώ δεν έκανε!

Είδε λοιπόν τελικά ο πρίγκηψ ότι το σεξ δε θέλει κόπο αλλά τρόπο. Όχι σαν τη νόμιμη που του έβγαζε τον αδόξαστο με τις διαδικασίες της! Καταρχάς έπρεπε να ξεντυθεί!

Ερωτεύτηκε παράφορα την καμήλα αλλά παντρεύτηκε την άλλη με τη λαϊκή καταγωγή για λόγους διευκόλυνσης. Γιατί όταν προέρχεσαι από βασιλική οικογένεια το πιο εύκολο είναι να καβαλάς το λαό. Το δύσκολο είναι να καβαλάς την καμήλα!

Η πριγκήπισσα έφυγε γι’ άλλού κι ο Πρίγκηψ, ζωντοχοίρος πια, έκανε ένα δώρο στον εαυτό του! Έβαλε στο σπίτι  μια καμήλα!

Ούτε εγώ ούτε ο πρίγκηψ ξέρουμε να κάνουμε δώρα. Γι’ άλλους κορνίζες, γι’ άλλους καμήλες, ανάλογα με το budget…Αλλά όπως πάντα οι βασιλείς πιάνονται κοροΐδα! Γιατί στην κορνίζα χωράει μια καμήλα, στην καμήλα χωράει μια κορνίζα???

Τώρα τελευταία κάτι καινούργιο έχω ξεκινήσει.

Τον εαυτό μου τον έχω σκυλοβαρεθεί εδώ και καιρό. Και κείνος όμως δεν έκανε τίποτα για να ανανεώσει τη σχέση μας. Του συγχωρούσα ότι πάντα έκανε ένα σωρό μ…….. . Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι ότι μια ζωή κάνει τις ίδιες και τις ίδιες.

Έτσι  αποφάσισα να μαζέψω καινούργια προτερήματα. Αλλά δεν είναι εύκολο. Γιατί θα πρέπει να βρω τα κατάλληλα που κολλάνε πάνω μου και να κάνουν γκελ με τα παλιά προτερήματα που είχα μαζέψει σαν παιδί.

Τα καινούργια προτερήματα τα περνάω από κόσκινο. Γιατί πρέπει να πηγαίνουν ασορτί με τις συνήθειες μου όσο και με τα ρούχα που φοράω και  να ‘ναι sicάτα. Γιατί τα προτερήματα μοιάζουν με το γιαούρτι. Άλλο να προσφέρεις στον άλλο ένα πήλινο κουβά τίγκα στο γιαούρτι να το φάει με την κουμούτσα, κι άλλο να του δώσεις σε πλαστικό πολύχρωμο μπωλ ένα που να γράφει απέξω με ροζ γράμματα « 0%» (γιαούρτι)

Γιατί ο πήλινος κουβάς μπορεί να είναι πιο νόστιμος, πιο υγιεινός και πιο πολύς, αλλά το μπωλάκι βολεύει περισσότερο. Γιατί αν πετάξεις το πήλινο στο κεφάλι κάποιου, το λιγότερο να πάθει διάσειση. Αν πετάξεις το μπωλάκι όμως, μπορεί προς στιγμή να του χαλάσεις το χτένισμα, το μήνυμα όμως το ‘χεις περάσει…

Τα καινούργια  προτερήματά μου πρέπει να ενωθούν με τα παλιά ώστε να δημιουργήσουν μια άτρωτη ομάδα.. Γιατί τα ελαττώματα καραδοκούν έχοντας μάλιστα  κάνει σ’ αυτό το διάστημα που μιλάμε, μεγάλη ανανέωση…

Τα  προτερήματα όμως δεν πρέπει να τα παίρνει από κάτω. Το μόνο  που πρέπει να φοβούνται είναι ο κακός  τους εαυτός. Γιατί, κι αυτά ακόμα έχουν ελαττώματα. Τόσα, που αν δεν ήταν τόσο προβληματικά, δε θα ερχόντουσαν σε μένα. Γιατί  τα προτερήματα έχουν το κακό ελάττωμα πριν πάνε κάπου να ρωτάνε, και στην  προκειμένη περίπτωση μάλλον μάθανε ότι πρόκειται για κουλό…

Τα παλιά προτερήματα όμως, βλέποντας τον παλιοχαρακτήρα των καινούργιων που είναι τίγκα στα ελαττώματα, συνασπίστηκαν με τα επίσημα ελαττώματα κι άρχισαν να τσουρομαδίζονται όλα μαζί…

Ο στόχος είναι ένας. Η κατασκευή  μου ως «αδαμάντινος χαρακτήρας». Μέχρι να τελειώσουν το ξεμάλλιασμα όμως η κατηφόρα μου θα συνεχιστεί. Κι όσο βγαίνουν στο φως  καινούργια ελαττώματα από το πουθενά σα στρουμφάκια που ξεπηδάνε από τους θάμνους γεμάτους με βατόμουρα, τόσο η μάχη θα γέρνει υπέρ τους, τόσο εγώ θα συνεχίζω να σέρνομαι…

Ευτυχώς για μένα όμως η διαμάχη αυτή του κακού που έχουμε όλοι μέσα μας, με το χειρότερο που έχω μόνο εγώ, δε φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού στην κοινωνική μου ζωή. Γι’ αυτό ευθύνονται  τα ερυθρά και τα λευκά μου αιμοσφαίρια που ήδη έχουν αρχίσει να παίζουν σφαλιάρες!

Θέλετε να σας την πω την ιστορία????  

Καλά μη βρίζετε, πλάκα κάνω!

Όταν θυμώνω για κάτι, προτιμώ να πηγαινοέρχομαι στο σαλόνι και να μαλώνω με τον εαυτό μου, παρά να βγάζω το άχτι μου προς τα έξω.

Και δε με νοιάζουν πολλά πράγματα. Ας κάνουν όλοι ο,τι καταλαβαίνουν. Κι εγώ αυτό κάνω. Αλλά τουλάχιστον μη χτυπάνε εκεί που πονάμε. Γιατί η φωτιά στην Πάρνηθα δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή. Για μια περίοδο λίγο ακόμα πιο σκοτεινή για την Αθήνα…

Η κυβέρνηση κατηγορήθηκε-αδίκως για μένα- ότι ενώ καιγόταν η Πάρνηθα, κάποιοι είχαν στα ώπα-ώπα το καζίνο. Αυτά τα διαδίδουν ποταπά αντικυβερνητικά τυπάκια που το μόνο που κάνουν όλη μέρα είναι να βρίζουν. Δεν κατάλαβε κανένας ότι μοναδικό μέλημά τους ήταν (και είναι) η διαφύλαξη του πρασίνου. Κάηκαν τα δέντρα? Μας έμειναν οι τσόχες!

Η φωτιά επεκτάθηκε ως τη Βοιωτία. Δεν ήταν ανικανότητα των πολιτικών και επιχειρησιακών αρχών! Α πα πα! Οι αρχές κάνανε αυτό για το οποίο αποκαλέστηκαν σοφά από την ελληνική γλώσσα ως «αρχές». Μείνανε στις αρχές (της φωτιάς).

Η φωτιά έδιωξε τα ζώα από το δάσος. (παρ’ το φίδι ρε μάνα απ’ το πόδι μου, βλέπεις ότι γράφω!) Και καλά να πάθουν (τα ζώα)! Αυτά ήταν της προηγούμενης κυβέρνησης και εισχώρησαν στο δάσος χωρίς διαγωνισμό. Ο Πολύδωρας ετοιμάζει τα δικά του τώρα, μέσω υπουργείου…

Για τους αγροφύλακες μιλάω που τους διόρισε υποσχόμενος ότι το επόμενο βήμα θα είναι να τους βρει και αντικείμενο. Ελπίζω να μην τους βάλει να φυλάνε το καμμένο δάσος για τον κίνδυνο εμπρησμού…

 Πάντως αυτοί που το κάνανε, και αυτοί που με την ανοησία τους το αφήσανε να καεί, προκάλεσαν μεγαλύτερο κακό στα Βόρεια προάστια, παρά σε μας εδώ κάτω. Όσοι λένε «μένω Κηφισιά» πχ, σε πέντε χρόνια θα θεωρούνται πολύ  μπας κλας μπροστά στο «μένω Πάρνηθα»…

Εγώ πάντως στην Πάρνηθα δεν πήγαινα ποτέ γιατί με πειράζουν οι στροφές. Στο νέο δρόμο που θα φτιάξουν πηγαίνοντας προς το δημαρχείο Πάρνηθας, ελπίζω να τους κόψει να τον κάνουνε ευθεία…

Το τελεφερίκ πάντως δε θα το πειράξουν. Θα είναι το σύμβολο ανάπτυξης αυτού του μέρους που απ’ την αδιαφορία των ανθρώπων τόσα χρόνια είχε γεμίσει χιλιάδες όρθιους κορμούς δέντρων, κλαδιά να υπερίπτανται και φύλλα πάνω σ’ αυτά, χωρίς κανένας να κάνει τίποτα! Μέχρι να φτιάξουν το μετρό λοιπόν, το τελεφερίκ θα συνδέει το δρόμο κάτω, με τις καφετέριες και το λούνα παρκ στην κορυφή του βουνού. Και για όσους έχουν υψοφοβία, θα υπάρχει κι ο μουτζούρης…

Ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ότι το δάσος θα παραμείνει δάσος, ο,τι είπε δηλαδή και  στη φωτιά του 2005 στην Ανατ. Αττική, εκεί που έχει κάτι δέντρα ανάμεσα στις καινούργιες βιλίτσες. Ελπίζω μετά τη δήλωση αυτή για την Πάρνηθα να κινήθηκε άμεσα το ΥΠΕΧΩΔΕ για παραγγελία φαναριών στην περιοχή…

Μετά την αποτυχία του κράτους στην πυρκαγιά,  η κυβέρνηση, πιστή στα ιδεώδη της, θα βάλει μπρος την ιδιωτική πρωτοβουλία για την αποφυγή νέων περιστατικών. Σε κάθε μεζονέτα που θα χτίζεται, απαραίτητα θα υπάρχει και πισίνα, όπου θα χρησιμοποιείται  ενίοτε και σαν πυροσβεστήρας…

Όλη η ελίτ σιγά-σιγά θα ανέβει προς τα πάνω. Μπορεί να μειώθηκε το οξυγόνο στην Πάρνηθα, τουλάχιστον θα αυξηθεί στην Αθήνα…

Αίσχος…  

-         Θέλω να ζήσω επιτέλους κάτι παθιασμένο, που θα με ταρακουνήσει και θα με στείλει στον έβδομο ουρανό!

-         Αν ψάχνεις για σεισμούς πήγαινε στην Ιαπωνία.

-         Δεν κατάλαβες, ψάχνω αυτό το συναίσθημα που μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, μια σε ανεβάζει, μια σε κατεβάζει, τη μια νοιώθεις εγκλωβισμένος στον κόσμο σου στις σκέψεις σου και την άλλη νοιώθεις το κέντρο του κόσμου!

-         Κλείσου σε ασανσέρ.

-         Πάλι δεν κατάλαβες. Θέλω να ζήσω όλες τις μεταπτώσεις που συντελούνται μέσα μας, να βρίσκομαι στο ζενίθ και την άλλη στιγμή να γκρεμίζομαι στο ναδίρ, να νοιώθω ότι είμαι ο άρχοντας του κόσμου που κινώ όλα τα νήματα και την επόμενη να είμαι ένα τίποτα!

-         Πάρε ένα ομόλογο.

-         Αμάν πια! Θέλω να ζήσω τον μεγάλο, τον παθιασμένο έρωτα με την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου που θα με κάνει να τα ζήσω όλα αυτά!

-         Για να σου κάτσει η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου καταρχάς χρειάζεσαι ένα ομόλογο. Για να την κρατήσεις θα πρέπει να μένεις  κλεισμένος μερόνυχτα μέσα σ’ ένα ασανσέρ, του Hondos, μέχρι εκείνη να σε στείλει στο διάολο, δηλαδή λίγο πιο έξω από την Ιαπωνία…

Να πουλάς την πατρίδα σου για τον έρωτα είναι μια συναλλαγή χρηματιστηριακού τύπου. Γιατί αέρα πουλάς για να πάρεις αέρα. Μόνο που ο πρώτος αέρας ηχεί σαν εμβατήριο, ο δεύτερος σαν ροκ μπαλάντα. Για τους πιο συναισθηματικούς δηλαδή, ακούγεται μια επένδυση καλή…

Αλλά όλα έχουν τα όριά τους. Κι αν τα σύνορα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια σειρά από θάμνους που ξεφύτρωσαν επίτηδες όπου κι αν βρίσκονται για να μας φορτώνουν χιλιάδες ενοχές και να ξεχνάμε τα χάλια μας, κάπου όμως υπάρχει κι ο εγωισμός…

Στη Σερβία κάνουν θραύση τα ρούχα που έχουν πάνω την αστερόεσσα και γίνονται ανάρπαστα από τη νεολαία. Θεωρούνται trendy και hot και αρέσουν πολύ στα κοριτσάκια και στα αγοράκια. Δηλαδή ο Βελιγραδιώτης με την αμερικανική σημαία στη μάπα μοιάζει σα να λέμε με τον Αθηναίο με την καράφλα και τη σκουλαρίκα που ακούει τέρμα Σαρμπέλ στην παραλιακή μπας και συγκινήσει κανένα eurovisionάκι…

Κι είναι αστείο. Δυο απανωτές φορές, το 1994 και το 1999, οι Αμερικανοί παρέα με άλλους, έκαναν τους Σέρβους να πουν το Πάτερ Ημών ανάποδα καθώς δεν άφησαν όρθια στο Βελιγράδι ούτε καν τα «Προσοχή Σκύλος». Και δε φτάνει αυτό, ετοιμάζονται ήδη για νέες κουμπουριές…

Κι είσαι Σερβάκι. Ξέρεις ότι όλα αυτά είναι βλακείες. Ξέρεις όμως ότι και κάποιοι έρχονται να σε στείλουν να μαζεύεις βρούβες. Ε δε φοράς και τα σύμβολά τους για να το παίζεις τζόβενο στις Σερβοπούλες!  Κι αναρωτιέμαι…κοίτα πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος προκειμένου να βρει γκόμενα…»

Μου θυμίζει ένα συγγενή μου που έμαθε ότι εδώ και δέκα χρόνια η γυναίκα του νταραβεριζόταν με τον ξάδερφό του. Η τσαντίλα του ήταν τόσο μεγάλη που δήλωσε ρητά ότι…δε θα του ξανααπευθύνει το λόγο!

Προ ημερών το σόι πήγε στην επαρχία για ένα γάμο και νοίκιασε κάτι δωμάτια. Εκείνος δε νοίκιασε γιατί θα έφευγε αυθημερόν. Έπρεπε να πάει όμως κάπου να αλλάξει. Παρόλες τις εναλλακτικές λύσεις, εκείνος πήγε στο δωμάτιο του ξαδέρφου του! Μαζί με τη γυναίκα του! Κι ήπιαν και καφέ!

Γιατί το να βομβαρδίζει κάποιος είναι εύκολο. Τη στήνεις απέναντι στην Ιταλία και πατάς κουμπάκια μέχρι η άλλη χώρα να γίνει κρέμα καραμελέ. Ή απλά ανοίγεις τα πόδια στον πρώτο τυχόντα αδιαφορώντας για τη ψυχική υγεία του μαλάκα σου…

Το να βομβαρδίζεσαι είναι πάλι εύκολο. Σκύβεις το κεφάλι σου μη σε βρει καμία σφαίρα  ή απλά για να χωράς τις πόρτες μην τυχόν και γρατζουνιστεί κανένα κέρατο. Στις στιγμές ανάπαυλας ντύνεσαι με τα ρούχα του κατακτητή και ηδονίζεσαι με τη στολή του τέρατος, ή του ζητάς κανένα δανεικό τονίζοντας του ότι το σαββατοκύριακο θα λείπεις για δουλειές…

Το δύσκολο είναι να αντιμετωπίσεις κατάματα τα κακώς κείμενα που έχουν βαλθεί να σου χαλάσουν τη μέρα. Και αν δε μπορείς να κάνεις τίποτα, κοίταξε τους στα μάτια με περιφρόνηση. Αν κείνη την ώρα  κλέβουν κάτι απ΄ τη ζωή σου, κείνη την ώρα κλέβεις κάτι απ’ τη ψυχή τους…

Έρχονται και με ξυπνάνε (γι’ άλλη μια φορά πρωί)

-         Πότε άλλαξες για τελευταία φορά λάδια στο αμάξι σου? (η ερώτηση η συγκεκριμένη σε έναν αγουροξυπνημένο χαρακτηρίζεται επιεικώς από φρικαλέα, ως προβοκατόρικη)

-         Το πάλαι ποτέ! (την ζήταγε ο οργανισμός τους  τη Λαίδη Άντζελά τους πρωινιάτικα!)

Τελικά στον κόσμο ένα πράγμα κατάλαβα. Η ανοησία είναι η μόνη ιδέα που θα μείνει αήττητη για πάντα.

Ξέρω ότι κάποιοι (οι γνωστοί- άγνωστοι) δεν αντέχουν, λένε, να με βλέπουν να κοιμάμαι ως τις μία το μεσημέρι σαν περιθωριακός. Και δεν καταλαβαίνω το λόγο. Γιατί ρε π…… μου δηλαδή, δεν κατάλαβα! Στο αμάξι τους κοιμάμαι? Ή στο ασανσέρ?

Όλα τα παιδιά του κόσμου, λένε, βρίσκονται σε εγρήγορση. Εγώ να δεις σε τι εγρήγορση βρίσκομαι! Αλλάζω πλευρό μέχρι να πεις κύμινο!

Κι εντάξει το παραδέχομαι. Μέχρι το μεσημέρι δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Αλλά μετά το απόγευμα επιταχύνω! Την πέφτω γρήγορα-γρήγορα…

Η κοινωνία είναι όμως έτσι διαμορφωμένη, ώστε εμείς, που σκεφτόμαστε χαμηλόφωνα και με σβηστά τα φώτα, να αποτελούμε μια τραγική μειοψηφία…

Η πλειοψηφία αποτελείται από ανθρώπους που γουστάρουν, τρελλαίνονται, σκίζουν τα ρούχα τους το πρωί να πάνε στην εφορία, στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο, στο Ι.Κ.Α., στην τράπεζα και σε χίλια δυο άλλα που δεν πλησιάζω προσωπικά ούτε απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο…

Εδώ μου είχανε δώσει μια κάρτα να τη βάλω στο βιβλιάριό μου, είπανε, για τη νοσηλεία μου στο Ι.Κ.Α. Την κάρτα αυτή την έχασα. Κι όταν με ρωτήσανε «πού είναι η κάρτα σου αγόρι μου?», εγώ τους απάντησα να μην ανησυχούν γιατί κι αν την έχασα, είναι μαζί με το βιβλιάριο, όπως μου είπανε να κάνω δηλαδή! Γιατί το βιβλιάριο, το ‘χω χάσει μήνες τώρα…

Αλλά αυτά είναι πράγματα της καθημερινότητας που δε με πολυκαίνε. Αυτό που προσπάθησα και πέτυχα τον τελευταίο καιρό είναι να κάνω τον ύπνο μου πιο άνετο, και να λάβω όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε και να θέλουν οι γνωστοί-άγνωστοι να μου κάνουν κακό (να με ξυπνήσουν), να μη μπορούν!

Άλλαξα κλειδαριά στο δωμάτιο και το κλειδί είναι μόνο ένα, και για λόγους ασφαλείας το έχω πάντα πάνω μου. Επέβαλα (με τα γνωστά σαρωτικά αποτελέσματα….τέλος πάντων) να κλείνει και η ενδιάμεση πόρτα που επικοινωνεί με το χωλ όπου βρίσκεται η τηλεόραση (κι όλο το χαλαμανταριό). Κλείνω το κινητό και βάζω ανακοίνωση έξω απ’ την πόρτα «σας παρακαλώ μη φωνάζετε, ξάπλωσα γιατί δεν ένοιωθα καλά»

Αλλά το κοινό λάθος που κάνουν όλοι όσοι θέλουν να κατασκευάσουν κάτι άτρωτο είναι ότι υποτιμούν την εφευρετικότητα της ανθρώπινης ανοησίας. Γιατί τώρα, καλοκαιράκι, κοιμάμαι με τη μπαλκονόπορτα ανοικτή, γεγονός που αφήνει ευάλωτο, καθώς επικοινωνεί απευθείας με την κρεβατοκάμαρα…

Γιατί  τελικά η ανοησία δεν κρύβεται εκεί που νομίζουμε. Πλέον παίρνω πίσω όσα είπα κι αρχίζω να τη ψάχνω μέσα μου. Και δε λέω άλλα. Γιατί είναι καλύτερο να μένω σιωπηλός κι οι άλλοι να υποπτεύονται πως είμαι ανόητος, παρά να ανοίγω το στόμα μου και να γκρεμίζω κάθε αμφιβολία…

Από μικρός ήμουν λίγο «πειραγμένο». Ίσως να ευθύνονται τα παραμυθάκια που μου έλεγαν όταν ήμουν μικρός τα οποία διέφεραν απ’ όσα ακούγανε τα άλλα παιδάκια της ηλικίας…

Άκουγα για Πέρσες και για Τρώες, για τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, για Μινώταυρους και Σειρήνες και το σιδερένιο γίγαντα  Τάλω. Οτιδήποτε δηλαδή έφερνε μόρφωση, αλλά και αϋπνίες μέρα παρά μέρα…

Ο Μέγας Αλέξανδρος, λένε οι πηγές, κοιμότανε νέος με την Ιλιάδα κάτω από το μαξιλάρι του. Εγώ από την άλλη δεν κοιμόμουνα καθόλου από το φόβο μου. Ο Αχιλλέας γι’ αυτόν ήταν θεός και προσπαθούσε να του μοιάσει. Σε μένα πάλι, Αχιλλέα λέγανε και το φούρναρη που παίρναμε ψωμί κι ήταν χοντρός και δεν ήθελα καθόλου να του μοιάσω.

Εγώ μικρός σαν πρότυπο και ήρωα που με συγκινούσε είχα τον Ιάσωνα. Μου άρεσε το γεγονός ότι ήταν μονοσάνδαλος, και λειτουργούσε ως απωθημένο γιατί εγώ όπου πήγαινα μικρός, όλοι με ζαλίζανε να φοράω εκτός από παπούτσια και κάλτσες!

Κι είχαμε κοινές εμπειρίες κι αυτό με γοήτευε περισσότερο. Πήγε και μαθήτευσε στον Κένταυρο Χείρωνα, τον άνθρωπο-άλογο. Κι εγώ τους καθηγητές μου τους είχα κάνει άλογα, καθώς μπορεί να μη μίλαγα με το διπλανό μου-τον βαριόμουνα- αλλά όπου μαλακία ήμουν  πρώτος…

Μετά ο Ιάσωνας γύρισε στην Ιωλκό, στην πατρίδα του και ζήτησε το θρόνο που παλιά τον είχε ο πατέρας του, και με πραξικόπημα τον είχε κλέψει ο θείος του ο Πελίας. Πώς όμως να του τον δώσει έτσι όπως πήγε, με σκισμένα ρούχα και με ένα σανδάλι? Μου θύμισε εμένα που είχα πάει καζίνο πέρσι τον Ιούλη και πήγα να μπω με αμάνικο μπλουζάκι και παντόφλες. Ο τύπος στην πόρτα μου ‘δειξε το δρόμο και ο θρόνος μου στη ρουλέτα έμεινε κενός…Και δεν πάω και τους θείους μου!

Το σανδάλι  του το έχασε όταν βοήθησε μια γριούλα να περάσει το ποτάμι, η οποία του μεταμορφώθηκε στη θεά Ήρα και του υποσχέθηκε ότι θα τον φυλάει. Και γω πρόσφατα έδωσα κάτι λεφτά σε μια μεγαλούλα στο μετρό που κλαιγόταν ότι το παιδάκι της μόνο αρτηριοσκλήρωση δεν είχε, και περίμενα να μου μεταμορφωθεί. Η αλήθεια είναι ότι μεταμορφώθηκε. Στο γυρισμό με το μετρό την πέτυχα να κλαίγεται ότι έχει AIDS.

Πήγε στη μακρινή Κολχίδα για να πάρει το τομάρι απ’ το χρυσόμαλλο δέρας, το οποίο θα τον ξανάκανε βασιλιά. Και γω πριν κάποια χρόνια πήγα ως την Καλαμάτα για ένα τομάρι, ένα φίλο κολλητό μου, που με είχε ζαλίσει κατέβα και κατέβα. Και πέρασα και μάπα…

Πήρε το χρυσόμαλλο δέρας με τη βοήθεια της Μήδειας που έγινε γκόμενά του, και ενώ γι’ αυτήν ο Ιάσωνας ήταν ο πρώτος τυχών, παράτησε γι’ αυτόν τον πατέρα της και σκότωσε τον αδερφό της. Και γω κάποτε είχα γνωρίσει μία που με παράτησε σε μια βδομάδα για τον πρώτο τυχόντα…

Γύρισε θριαμβευτής στην Ιωλκό, τους σκότωσε όλους και του μεινε το βασίλειο! Σαν κι εμένα. Από την Κέρκυρα που σπούδαζα, γύρισα σπίτι και όπως πάνε όλοι εδώ μέσα με τη γκρίνια τους, θα τους σκοτώσω όλους. Και θα μου μείνει και το σπίτι!

Ο Μέγας Αλέξανδρος κοιμόταν με την Ιλιάδα παραμάσχαλα. Εγώ κοιμόμουν με την Αργοναυτική εκστρατεία. Σίγουρα κάτι μεγάλο μας ενώνει εμάς τους δύο! Πάντως μέχρι στιγμής μόνο ο ύπνος…