Η αλήθεια είναι ότι το blog μου κι αυτό, βιώνει τις καλοκαιρινές διακοπές του. Ως cool εργοδότης έχω χαλαρώσει λίγο τα σχοινιά, ώστε να επανέλθουμε με δυναμισμό τον επόμενο χειμώνα, με νέες συγκινήσεις και νέες πατατιές του γράφοντος…

Σήμερα ήταν μια αποφράδα μέρα όμως και δεν μπορώ να το βουλώσω. Θύμα των μεταρρυθμίσεων Αλογοσκούφη, για πρώτη φορά χρησιμοποιώ το αμάξι να πάω στη δουλειά, κι όχι το τραίνο που έκανε απεργία…

Πάντως όσον αφορά στις μεταρρυθμίσεις στις ΔΕΚΟ (τραίνα κτλ), εγώ ξανά είμαι με τη Ν.Δ.. Αυτή μας λέει ότι «συλλογικές συμβάσεις τέλος, ατομική σύμβαση δική σου με τον εργοδότη». Αυτός ο νόμος μπορεί να πετάει στο δρόμο πολλούς, αλλά βοηθά στον έρωτα και ευχαρίστησή τους!

Γιατί τις συλλογικές συμβάσεις τις πετούσαν εδώ κι εκεί, κι ο κάθε περίεργος και τυχάρπαστος τις έβλεπε και γελούσε με τα χάλια των άλλων! Ενώ τώρα ο καθένας έχει τη συμβασούλα του στο ντουλαπάκι του καλοσιδερωμένη, και οι μεν άντρες μπορούν να κρύβουν από τις πιτσιρίκες ότι είναι παντρεμένοι με τρία παιδιά αφού τη σύμβαση την έχει μόνο αυτός ο εργοδότης, ενώ οι εξηντάρες μπορούν να ξαναζήσουν ανενόχλητες το όνειρο της 45αρας…

Έτσι η ΝΔ πετυχαίνει μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια, από τη μία αυξάνει τον έρωτα και την αναπαραγωγή κι από την άλλη μειώνει τα λεφτά. Εξάλλου στην τελική, οι άνθρωποι έχουν σημασία…!

Σκεφτόμενος διάφορα λοιπόν, κατέβαινα με το αμάξι της Βασιλίσσης Σοφίας όπου με σταματά ένας μπάτσος…

-         έλεγχος! Σταματήστε!

-         …

-         ΚΤΕΟ?

-         Αν φταίω? Φυσικά δε φταίω!

-         ΚΤΕΟ έχεις περάσει  κύριε?

-         Τι να σου πω ρε όργανο, δεν ήταν στο δρόμο μου…(γκλουπ)

-         Την κάρτα καυσαερίων πού την έχεις?

-         Μαζί με του ΚΤΕΟ…(ξαναγκλουπ)

-         400 ευρώ πρόστιμο.

-         400 ΕΥΡΩ???

-         400 ευρώ.

-         ΤΟΝ ΠΑΣΣΑΡΗ ΓΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΤΟΝ ΕΠΙΚΗΡΥΞΑΝΕ!

-         400 ευρώ.

-         (η μύτη σου είναι σαν μελιτζάνα!)

Ο ουρανός σκοτείνιασε. Οι μάσκες έπεσαν. Ο μπάτσος χαμογέλασε. Τον Πάσσαρη αρχίζεις να τον βλέπεις με άλλο μάτι.  Οι διακοπές θόλωσαν.

Το χειρότερο όλων?

Ο Αλογοσκούφης, τώρα δικαιώνεται…!

Βλέπω ένα χαρτί στον τοίχο της πολυκατοικίας «Διακοπές». «Ωραία!» σκέφτηκα εγώ, «αφού δε μου δίνει διακοπές η δουλειά, θα μου δώσει η πολυκατοικία».  

Πάω πιο κοντά… 

«Διακοπές…ρεύματος την Παρασκευή 25/7 από 8 π.μ. έως 6:30 π.μ.»  Ειλικρινά η Δ.Ε.Η. μου θυμίζει τη διαφήμιση…  

-         μ’ αγαπάς μωρό μου?

-         20 φορές στο χω πει, γιατί με ρωτάς συνέχεια?

 -         Μ’ αρέσει να τ’ ακούω… Γ

Γιατί το χειμώνα που τα πάντα ησυχάζουν, η Δ.Ε.Η. ανάβει τα καλοριφέρ κι όταν λείπουμε ακόμα, και το καλοκαίρι κάθε τρεις και λίγο  ρίχνει το ρεύμα?  Της αρέσει να τ’ ακούει μάλλον… 

Στη δουλειά έχει φάση. Ο ένας ρουφιάνος δίνει στον άλλον ρουφιάνο τον άλλο ρουφιάνο. Εγώ κρύβομαι και σκύβω να αποφύγω τις ρουφιανιές που πετάγονται σα μολότοφ πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Δυο γκόμενες φύγανε κλαμμένες σήμερα, καθώς ρουφιάνεψαν τόσο, που δάκρυσαν απ’ την υπερηφάνεια τους…  

Κι εκεί που κάθομαι ανέμελος με το τσιγαράκι στο χέρι πιάνω μια φιλοσοφική συζήτηση με μια κατά τ’ άλλα θεσπέσια δικηγόρο, που έβριζε όμως σα ναυτεργάτης… 

-         Κράτος είναι αυτό αγαπητέ μου?

-         Δείχτε μου να σας πω…

-         Μας έχει μια ώρα στην ουρά και δεν έχει τουλάχιστον τα μούτρα να απολογηθεί στο λαό! Ένα συγνώμη για την ταλαιπωρία!

-         Να σας ζητήσει το κράτος συγνώμη? Σιγά μην ανταλλάξετε και κινητά!

-         Δε λέω αυτό, αλλά εντάξει, τουλάχιστον θα μπορούσε να πει «απολογούμαστε  για την ταλαιπωρία, αλλά είναι κάποια πράγματα που πρέπει να γίνουν…»

-         Περιμένετε να σας απολογηθεί? Το κράτος κυρία μου είναι σαν τους βιαστές, κατά βάθος είναι καλοί άνθρωποι, απλώς δεν έχουνε καλό μπλα-μπλα… 

Κατά τ’ άλλα αισθάνομαι μεγάλη εθνική υπερηφάνεια ως Ευρωπαίος που συνελήφθη ο ηγέτης των Σέρβων Κάραζιτς, που μαζί με τον Μιλόσεβιτς συμμετείχαν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας το 1992.  Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία οι νικητές του πολέμου (ευρωπαίοι- αμερικάνοι), αφού έχουν καταρχήν ξεκ@λιάσει τους ηττημένους, μετά τη λήξη του πολέμου να τους τρέχουν και στα δικαστήρια! Δηλαδή πού να έχαναν κιόλας! 

Αλλά οι νικητές, αφού τους νίκησαν κατά κράτος, και δεν άφησαν όρθιο –ιτς για –ιτς στην περιοχή, τώρα τους άρχισαν και τις μηνύσεις! Καλά δηλαδή που δεν τους ζητάνε και χαρτόσημο για τη δίκη! 

Φυσικά και οι Σέρβοι κάνανε πολλά κακά πράγματα τότε αλλά σιγά τα ωά! Έναν Κούγια χρειάζεται ο Κάραζιτς κι αν δεν του βγάλει τη γενοκτονία που κατηγορείται πλημμέλημα, να μου τρυπήσετε τη μύτη! Θα ξεκινήσει από τον πόλεμο και θα καταλήξει στη Βατίδου! Οι δικαστές θα πελαγώσουν, και στην απόφαση τους θα κόψουν διατροφή και θα επιτρέψουν στη Γιουγκοσλαβία να βλέπει την Ευρώπη δυο φορές τη βδομάδα! 

Το απόγευμα είχα την καθιερωμένη μου αυτοψυχανάλυση. Εκεί μίλησα στον εαυτό μου για πολλά πράγματα, αλλά κυρίως με επέπληξε τόσο για τον ανερμάτιστο χαρακτήρα μου, όσο και για το λαβύρινθό μου που με γυρνάει μια ζωή στο ίδιο σημείο. Αποκαμωμένος από μένα πάντα ακούω την ίδια συμβουλή… «μη γυρνάς στα ίδια λάθη, υπάρχουν χιλιάδες άλλα για να επιλέξεις…» 

Το πόρισμά του ήτανε σαφές για σήμερα και μου το σέρβιρε ως άλλη Πυθία...  

«Δε γίνεται να συνεχίσεις έτσι αδερφέ.  Πρέπει να σκεφτείς τι θα κάνεις στη ζωή σου γιατί δε σε βλέπω καλά. Γιατί πρέπει καλά να ξέρεις πως… 

Τρία καθάρματα, φτιάχνουν εταιρεία.

Δύο καθάρματα, τα φτιάχνουν μεταξύ τους.

Ένα κάθαρμα, είναι απλώς ένα κάθαρμα…» 

Συνήθως τα ποστς μου  τα τελειώνω με τρεις τελείες…Σήμερα, που αισθάνομαι κάπως πιο ανεβασμένος, λέω να παίξω τα ρέστα μου……………………………………………………………………  .  

Όσο πιο μεγάλος είναι ένας έρωτας που περνάς, τόσο πιο μικρό αναμνηστικό έχεις κρεμάσει στο δωμάτιό σου για να τον θυμάσαι…

Πάνω, ψηλά απ’ το κρεβάτι έχω κρεμάσει το μικρό διαβολάκο που μου τον είχε χαρίσει κάποια, κάποτε. Ακριβώς απέναντι περήφανος προβάλλει ο Άη- Γιώργης που ξεσπαθώνει, που μου τον έχει κοτσάρει η μάνα μου, να με φυλάει λέει από τις κακοτοπιές…

-         Ρε μάνα τι μου τον μπαστάκωσες τον Άη Γιώργη από πίσω απ’ το κρεβάτι μου?

-         Γιατί παιδάκι μου, τι πρόβλημα έχεις? Εικόνα σου ‘φερα, δε θα συγκατοικήσετε!

-         Απλά από τη μια ο διαβολάκος, από την άλλη ο Άη-Γιώργης και στη μέση εγώ, ε αυτό δεν είναι κρεβάτι! Οι ειδήσεις του mega είναι με τα τηλεπαράθυρα! Έλεος!

-         Να βγάλεις το διαβολάκο! Αμάν πια με την αηδία!

-         Ε δε γίνεται, είναι δώρο…

-         Μη μας χαρίσει τίποτα καμιά τσουλίτσα, αμέσως να το κορνιζάρουμε, μη μας χαρίσει τίποτα η μάνα, αμέσως να το στείλουμε από κει που ήρθε!

-         Μα όταν κοιμάμαι, θέλω να βλέπω ωραία όνειρα ρε μάνα! Ο διαβολάκος πάνω γράφει «από τον διαβολάκο σου, στον άγγελό μου με αγάπη μουτς μουτς μουτς μουτς », το βλέπω και με χαλαρώνει, αρχίζω να μετράω προβατάκια και κοιμάμαι, ενώ η εικόνα πάνω γράφει «Εν τούτω νίκα» και νοιώθω σαν τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο! Πώς να με πάρει ο ύπνος? Μετρώντας προβατάκια πολλούς τους παίρνει ο ύπνος, μετρώντας Τούρκους έχεις δει πολλούς?

-         Συγνώμη κιόλας, αλλά αυτή που σου χάρισε το διαβολάκο, δε μου χεις πει ότι σε παράτησε μια ωραία πρωία για έναν φραγκάτο και συ σαν ηλίθιος της κλαιγόσουνα να γυρίσει πίσω για κανένα τρίμηνο?

-         Ακριβώς! Γι’ αυτό δε θέλω τον Άη- Γιώργη πάνω απ’ το κρεβάτι μου! Γιατί θα μ’ αρχίσει το κήρυγμα και δε μπορώ την κρεβατομουρμούρα…

-         ΑΗ-ΓΙΩΡΓΗ, ΚΑΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΟΥ…!

Ας δούμε τα πρόσωπα που φέτος ξεχωρίσανε…

Πασχάλης: Μοναδικό φαινόμενο ανδρός που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και γονιμοποιεί στην Αθήνα. Με την πράξη του εκμηδένισε τις αποστάσεις και έφερε νέα επανάσταση στη γενετική. Το χειρότερο όμως είναι ότι τώρα πια όταν οι Παοκτζήδες θα φωνάζουν από τη Τούμπα ότι μας γ…….. ο,τι έχουμε και δεν έχουμε εδώ στην Αθήνα, πλέον μπορούν να το στηρίξουν με επιχειρήματα!

Για το τέλος άφησα τον αγαπητό Χάρη Σιανίδη. Μόδιστρος, είναι η ατραξιόν της χρονιάς καθώς δε χάνει πάρτυ για πάρτυ, άξιος διάδοχος του Λάκη Γαβαλά! Μικρός ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής αλλά απέτυχε γιατί όταν πήγαινε η ομάδα να αλλάξει αυτός ξεχνιόταν στα αποδυτήρια. Όνειρό του είναι να ντύσει τους παίχτες της εθνικής Ελλάδος. Η αλήθεια είναι ότι λίγο ροζάκι έλειπε από τις φανέλες της εθνικής, στο γιακά ώστε να τονίζεται η αξυρισιά, ενώ τα νούμερα των παιχτών θα είχαν στρασάκι. Καλτσούλες προαιρετικές, ενώ τα παπουτσάκια θα μπορούσανε να είναι παντοφλέ σε σχήμα αρκούδου. Πάντως μας φτάνει και μας περισσεύει, μη ζητάμε και πολλά, εξάλλου ένας μόδιστρος βγήκε ίσιος, κι αυτός ήταν ο Ριτζ Φόρεστερ…

Υπάρχουν δυο ειδών σπασαρχήδες: Οι μποέμ κι οι καριερίστες.

Οι μποέμ σπασαρχήδες είναι οι τύποι που έγιναν σπασαρχήδες κάποια στιγμή της ζωής τους. Παλιά ήταν πιο cool, αλλά κάτι συνέβη και άλλαξε η ζωή τους, συνήθως μια μεγάλη καψούρα που μεταμορφώνεται η ίδια μέσα σε μια νύχτα σε νόμιμη σύζυγο, ακολουθώντας τα βήματα του dr Jekyll και του Mr Hyde…

Η σύζυγος μετά το στεφάνι μεταμορφώνεται σε επιχειρηματία της σχέσης. Αυτός, μέχρι να γίνει ο κλητήρας της, διατηρεί μια άλφα επαναστατικότητα…

-         Μια μέρα πήγα να μείνω στη μαμά μου κι έρχομαι ξαφνικά ρε αχαΐρευτε, και βρίσκω να έχεις κάνει το σαλόνι Βοσνία, ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ!!! ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ???

-         Ξέρω γω? Αφού είναι έτσι, ρώτα τότε την πουτάνα στην κρεβατοκάμαρα που είναι κι ειδική…

Αυτές οι συμπεριφορές τον πνίγουν και γίνεται όμοιος και απαράλλαχτος με τη σύζυγο μετά από λίγα χρόνια. Αλλά ταυτόχρονα παίρνει και το βλέμμα του θύματος, κι αυτού του είδους τους σπασαρχήδες περισσότερο τους λυπάσαι παρά εκνευρίζεσαι μαζί τους.

Δεύτερο είδος είναι οι καριερίστες σπασαρχήδες. Αυτοί από τη στιγμή που γεννήθηκαν έχουν ως μοναδικό όραμα να σπάνε τα ούμπαλα γνωστών, αγνώστων και περαστικών. Είναι οι τύποι που βγαίνουν στο μπαλκόνι μεσημεριάτικα, καλούν την αστυνομία για να πάρει τη μπάλα στα μικρά που παίζουν ποδόσφαιρο στην κάτω αυλή.

Είναι οι τύποι που πάντα κάνουν κήρυγμα στους άλλους για ηθική, σεμνότητα και ταπεινότητα και το βράδυ πάνε και ψωνίζονται στη Συγγρού. Είναι οι τύποι που γκρινιάζουν όλη την ώρα για τη διαφθορά στο δημόσιο και σου σκοτίζουν τον έρωτα, ενώ την ίδια στιγμή παίρνουν ολιγόωρη άδεια για να δηλώσουν το αυθαίρετό τους στο κτηματολόγιο. Και κυρίως? Είναι οι τύποι που τρελλαίνονται να δίνουν συμβουλές!

-         Αγόρι μου στη ζωή σου να κούτελο καθαρό αλλά κυρίως να έχεις χέρια καθαρά και να ξέρεις, ποτέ δε θα χάσεις!

-         Τι σημαίνει μπαμπάκο να χω χέρια καθαρά? Να είμαι καλός και τίμιος με τους άλλους δηλαδή?

-         Όχι ρε βλάκα, απλά να μην αφήνεις δαχτυλικά αποτυπώματα!

Είναι οι τύποι που στη ζωή τους είναι ένα τίποτα, είτε πρόεδροι κυβερνήσεων είναι, είτε κόβουν τα νύχια τους στο μπαλκόνι τους. Είναι οι τύποι που έχουν εισπράξει στη ζωή ελάχιστη αγάπη λόγω του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα τους, και που επειδή ξέρουν ότι δε μπορούν να συγκινήσουν ούτε το σκύλο τους κάνοντας το οτιδήποτε, σπεύδουν να βρίσουν για να κερδίσουν 50 αυτιά παραπάνω να τους ακούσουν. Είναι οι κίτρινες gossip εφημερίδες, είναι  οι καλεσμένοι των παρατράγουδων, είναι οι παρατημένοι σύζυγοι, είναι οι φάτσες που εμφανίζονται σε κάποιο σπαγγέτι φιλμ για μισό λεπτό απλά μόνο για να σκοτωθούν…

Η επιτροπή των blogs συγκροτήθηκε…

Οι Άγγλοι λένε πως αν δεν έχεις σκοπό να κάνεις τίποτα για κάποιο θέμα, φτιάξε μια επιτροπή. Ο Jorge όμως όντας μη Άγγλος και με λατινογενές nickname, αποφάσισε να γράψει ιστορία και προχώρησε ένα βήμα παραπάνω κάνοντας την πρώτη διαδικτυακή «κοινωνικοποίηση»…

Η «κοινωνικοποίηση» θεωρητικά είναι σωστή και ακριβοδίκαιη. Δίνει το δικαίωμα σ΄ αυτούς που βρίζουν, να ανανεώσουν το υβρεολόγιο τους ακούγοντας τώρα πια για λογαριασμό τους αλλά και για τη μανούλα και τη γκομενίτσα τους λέξεις και στάσεις που ούτε καν είχαν φανταστεί!

Κι επειδή σε πολλά πράγματα είμαι πίσω, θα δεχτώ την πρόταση του Jorge, ο οποίος για να με βάλει να κρίνω, μάλλον θα με λυπήθηκε ακούγοντάς με κατά λάθος να διηγούμαι κάπου πως ως τα 20 μου νόμιζα ότι το κάμα-σούτρα είναι οδηγός μαγειρικής…

Φυσικά ποτέ δε μ’ άρεσε να κρίνω τους άλλους γιατί πιστεύω πως στην κρίση μου είμαι λίγο σκατάς. Κι εδώ μέσα μπορεί τα πράγματα να είναι λίγο ξεκάθαρα, αλλά ταυτόχρονα είναι και κάπως γοητευτικά κι αυτό δυσκολεύει την κατάσταση. Γιατί η γοητεία σε τυφλώνει και δε βλέπεις υποκειμενικά, ενίοτε δε, δε βλέπεις καθόλου…

Γιατί μπορεί κανένας ή σχεδόν κανένας να μην είναι επισήμως συγγραφέας, να υπάρχουν blogs άλλα πιο προσεγμένα κι άλλα πιο πρόχειρα, αλλά όλοι βγάζουν το κάτι τους κι αυτό δε βαθμολογείται. Άρα η μία λύση είναι να το ρίξεις στην τρελλή στυλ Ψινάκη, να πετάξεις ένα «το ποστ αυτό είναι θεά», και να ξεμπερδεύεις ψηφίζοντας τα όλα ή να το παίξεις Παπούλια- Μεταξόπουλος, να στραβομουτσουνιάζεις και να πουλάς εμπειρία έτσι στο άσχετο, κι ας μη σ’ έχει δει να χορεύεις ποτέ κανένας, ή το πολύ-πολύ να έχεις κάνει δυο γυροβολιές στη ζωή σου σε κάποια επιθεώρηση του Σεφερλή πέντε χρόνια πριν…

Περιμένω ποστ από το heartbreak-kid με τίτλο «από τα αλώνια στα σαλόνια», περιμένω ποστ από τον adreo «Ιαβέρηδες και ταγματασφαλίτες κόντρα στο ταπεινό χαμομηλάκι», περιμένω ποστ από τη magicadespell «όχι άλλοι Ολυμπιακοί στα κέντρα των αποφάσεων», περιμένω ποστ από τον Kinezes_trexoun_gimnes «τι κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει γκόμενα», περιμένω ποστ από τον deos «ένας αρκούδος στην ταράτσα μου» (άσχετο), περιμένω ποστ από τη melkat06 «παρ’ τα να μη στα χρωστάω», περιμένω ποστ από το unick «άνοιξε ο δρόμος για moderator nikospi», περιμένω ποστ από την eleni «συνταγή: mprizas στο φούρνο με πατάτες»….

 Περιμένω ποστ από τη sunnybeach «απόφαση κόλαφος: άλλο ένα χτύπημα εναντίον της πανίδας των Θρακομακεδόνων» (βλέπε sunny-σκυλί (θεόρατο), περιμένω ποστ από τη mpara «Είσαι για τον π…..»,  περιμένω ποστ από την pashalinamakia «Καλά που δεν βάλανε να κρίνει και τον Αιμίλιο το μήλο», βλέπω ποστ από το kazanaki «τραβήξτε με να τελειώνουμε», περιμένω ποστ από manblaz « Φαντάσου να κέρδιζε κιόλας», περιμένω ποστ από το sylviaki «Γιατί είμαι η μόνη που χάρηκα?»,  περιμένω ποστ από τη chocolat «Θα με βρείτε στο site…….»,

Περιμένω marylin να πυροβολεί κατά βούληση…

Περιμένω Jorge να εκλιπαρεί...«Συγνώμη, λάθος!» 

Για περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά τα blogs, στείλτε ΠΜ στο μέλος chrysoni. Όσο απάντησε σε μένα, θα απαντήσει και σε σας.

Αν νοιώθετε αδικημένος, κι έχετε όρεξη για πρωινά καντήλια, στείλτε ΠΜ στο μέλος nikospi. Θα είναι ο μοναδικός άνθρωπος που θα βρίζει επειδή του στείλανε mail πρωινιάτικα και τον ξύπνησε ο θόρυβος!

Όσες κοπέλες αισθάνονται ότι γίνανε premium χωρίς να το αξίζουν, απλά να σταματήσουν να βάζουν φωτογραφίες με μαγιώ στο προφίλ τους και να με μπερδεύουν...

Πάντως πείτε ο,τι θέλετε, εγώ δεν έχω πρόβλημα, αρκεί να μιλάτε για τους άλλους…

Καλημέρα!!!

Η αφόρητη ζέστη κι η έλλειψη air-condition στους δρόμους της Αθήνας, κάνει το μυαλό του περαστικού να σκέφτεται, να κάνει συνειρμούς, να γελάει με αυτούς που είναι χειρότερα από αυτόν, απλά για να δροσιστεί…

Ο Δαίδαλος ήταν ένας άριστος τεχνίτης ο οποίος είχε και σχολή για τις τέχνες στην αρχαία Αθήνα. Όμως ο Αιγαίας που τότε ήταν βασιλιάς της Αθήνας ήταν εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων και υπέρ του άρθρου 16, κι έτσι ο Άρειος Πάγος τον εξόρισε στην Κρήτη.

Στην Κρήτη τον υποδέχτηκε ο Μίνωας. Ο Μίνωας ήταν ένας βασιλιάς που είχε μεγαλόπνοα σχέδια για το λαό του και γι’ αυτό «τσίμπησε» από την Αθήνα τον καλύτερο τεχνίτη της. Κυρίως όμως κάλεσε το Δαίδαλο, επειδή στο θρόνο που καθότανε είχε βαρεθεί να παίζει φιδάκι με το κινητό του, και το pro στο play station  το ‘χε κάψει, παρήγγειλε λοιπόν από το Δαίδαλο να του φτιάξει τον ξακουστό λαβύρινθο να χει να ασχολείται, μπας και ξεκολλήσει…

Έκανε όμως το μοιραίο λάθος ο Δαίδαλος. Πρόδωσε τη λύση στην Αριάδνη, την κόρη του βασιλιά που ήθελε να βοηθήσει το Θησέα ο οποίος είχε πάει στην Κρήτη μόνο και μόνο για να φτάσει ως το τέλος του λαβύρινθου και να σκοτώσει τον Μινώταυρο (κοινώς να τερματίσει το παιχνίδι…)

Ο Μίνωας τα πήρε στην κράνα! Αφού αποκάλεσε το Θησέα δημοσίως «Χάκερ» και το Δαίδαλο «ρουφιάνο», πήρε τον τελευταίο μαζί με το γιο του Ίκαρο και τους έκλεισε αυτούς μες στο λαβύρινθο για να μάθουν! Τότε ο Δαίδαλος μην έχοντας τι να κάνει μέσα στο λαβύρινθο και με τον ήλιο πάνω απ’ το κεφάλι τους, άρχισαν να σκέφτονται με τον Ίκαρο τρόπους διαφυγής κάνοντας παράλληλα και ηλιοθεραπεία…

Τότε του Δαίδαλου του ‘σκασε μια τρελλή ιδέα! Πήρε κερί, κι έφτιαξε φτερά τα οποία θα τους έκαναν να πετάξουν, και θα τους απελευθέρωναν! Έπρεπε να εξηγήσει όμως και στο γιο του τι να κάνει αφού από μικρός φαινότανε λίγο μαρουλοκέφαλος…

-         θα πάρεις τα φτερά, θα τα φορέσεις στα χέρια σου, και θα τα κουνάς πάνω-κάτω, εντάξει μπούλη?

-         Ναι ρε μπαμπάκο, εγώ δεν έχω αντίρρηση, αλλά πόση ώρα θα κουνάω τα χέρια μου σαν το Χάρη Σιανίδη? Να κουνάω το ένα καλύτερα?

-         ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΙΠΑΜΕ! ΑΜΑΝ!

-         Τι αμάν ρε μπαμπάκο? Και με ποιο χέρι ρε πατέρα θα κρατάω το φραπέ?

-         (μα ίδια η μάνα σου…?)

Το ταξίδι ξεκίνησε ελπιδοφόρα. Ο Ίκαρος, «φτιαγμένος» από την τρελλή πτήση είχε κάνει κεφάλι, ενώ ο Δαίδαλος από κάτω του σκότιζε τον έρωτα…

-         Μην πας ψηλά παιδί μου! Θα πάθεις ζημιά!

-         Τι θα πάθω δηλαδή ρε σαχλάκια? Θα μου τελειώσουν τα καύσιμα? Σπασαρχίδη!

-         Ο ήλιος θα σου κάνει κακό!

-         Πάντα νεοδημοκράτης ήσουνα!

-         Μην είσαι μαλάκας! Μην πας κοντά στον ήλιο!

-         Ποιος είναι πιο μαλάκας? Αυτός που πάει κοντά στον ήλιο ή αυτός που ακολουθεί έναν μαλάκα?

Ο Δαίδαλος όμως είχε δίκιο. Ο Ίκαρος πλησίασε τόσο κοντά, που ο ήλιος έλιωσε το κερί και του έκαψε τα φτερά. Έπεσε στη θάλασσα η οποία πήρε και το όνομά του. Ικάριο πέλαγος. Από τότε τα αεροπλάνα βάλανε air-condition ενώ ξεκίνησαν κι οι παραβιάσεις στο Αιγαίο από τους Τούρκους για να δουν το θέαμα γιατί ως γνωστόν το μαλάκα πολλοί εμίσησαν, τη μαλακία ουδείς…

Ο Ίκαρος πήρε άξια τον τίτλο του πρώτου θερμόπληκτου και έγραψε ιστορία. Άξιοι συνεχιστές οι Αθηναίοι του 21ου αιώνα…

Λοιπόν είναι φοβερό πως  σε όποια δουλειά κι αν πας όλα τα παιδιά είναι μια χαρά και γενικότερα γίνεται πλάκα. Όλα? Όχι και όλα. Σε όποια δουλειά κι αν πας, πάντα υπάρχει μέσα κι ο ρουφ. Και το φοβερό δεν είναι αυτό, το φοβερό είναι πώς ο ρουφ καταφέρνει πάντα να έχει μέσα την υπεύθυνη θέση…

Η ζωή μ’ έχει κάνει να γνωρίσω πολλούς ρουφ. Αλλά σαν αυτόν που γνώρισα στην νέα μου δουλειά, πιστεύω δεν υπάρχει χειρότερος. Απροκάλυπτος, στεγνός καταδότης, χωρίς ίχνος ντροπής, τα λέει όλα μπροστά στα έντρομα μάτια μας…

Στην αρχή ήταν άλλος ο υπεύθυνος. Λέγε-λέγε κατάφερε το αφεντικό να τον βάλει αυτόν κι ανέτειλε ο νέος Αρτέμης Μάτσας…

-         Βάλε με εμένα υπεύθυνο αφεντικό, βγάλε τον άσχετο, και σου υπόσχομαι ότι το γραφείο θα απογειωθεί…

-         Δεν περνάει από το χέρι μου μικρέ, πρέπει να ρωτήσω το μεγάλο αφεντικό αλλά δε ξέρω αν γύρισε από τη Γερμανία…

-         Με την ησυχία σας…εξάλλου είναι φίλοι μας οι Γερμανοί…

-         (κάπου το χω ξανακούσει αυτό)

πήρε τη θέση του υπευθύνου. Στην είσοδο καθώς μπαίναμε, άλλαζε τις ώρες εισόδου ώστε να δείχνει ότι είχαμε έρθει αργότερα. Δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι ώσπου ένα παιδί το έλεγξε…

-         Τι κάνεις ρε γύφτο? Αλλάζεις τις ώρες από μόνος σου?

-         Ε ναι! Εγώ για σας προχωράω την ώρα! Δε γκρινιάζετε όλη την ώρα εδώ μέσα ότι η ώρα δεν περνάει με τίποτα? (αχάριστοι…τς τς τς…)

Πάντως έχει και τις αναλαμπές του. Εγώ σίγουρα είμαι από τους προνομιούχους του γραφείου, καθώς ενώ απαγορεύεται το κάπνισμα σε μένα κάνει τα στραβά μάτια…

-         ρε Γιώργο μην κουράζεσαι τόσο! Σήκω λίγο πάνω, άναψε και κανένα τσιγάρο, θα μπαφιάσεις!

-         Καλά δε βλέπεις? Ήδη το χω ανάψει!

-         Ναι αλλά δε σε παίρνει η κάμερα!

Και τον αγαπάει φυσικά όλο το γραφείο…φαίνεται όταν πάει κάποιος υπάλληλος για ανεφοδιασμό…

-         θέλει κανένας καφεδάκι να του φέρω?

-         Ναι εγώ, ένα freddo γλυκό!

-         Κανένας λοιπόν…

Αλλά την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς… γιατί και τα αφεντικά ακόμα που γουστάρουν το ρουφιανιλίκι, αποφάσισαν ότι και σ’ αυτό ακόμα υπάρχουν όρια…

Εγώ πάντως είμαι ο μοναδικός που φωνάζω παντού ότι ήτανε λάθος που τον αλλάξανε και πρέπει να γυρίσει επειγόντως ξανά στη θέση του υπευθύνου! Γιατί απλά από σήμερα…κάθεται δίπλα μου!

Πουφ!