Ήρθε η ώρα των διακοπών. Ήρθε η ώρα της ξεκούρασης, της περισυλλογής, του βουτήγματος στα βάθη του εαυτού μας. Αυτό το βούτηγμα στον εσωτερικό μας κόσμο έχει φυσικά και τα ρίσκα του.

Μπορεί να βρεθείς με δυο τσιπούρες παραμάσχαλα και να τις ξεκοκκαλίζεις κάτω από το νησιώτικο καλοκαιρινό ήλιο περήφανος για τις φετινές σου επιτυχίες. Μπορεί όμως να βρεθείς και απέναντι από μια τεράστια ψαρούκλα σαν δίδυμο πύργο να σου βαράει το δάχτυλο στην πλάτη προκειμένου να συστηθείτε. Γιατί και τα ψάρια προσέχουν τη σιλουέτα τους, θέλουν να ξέρουν τι τρώνε και ποιον τρώνε.

Η περισυλλογή συνήθως ξεκινάει από το ταξίδι. Καβαλάς το καραβάκι και πας εκεί που νομίζεις ότι θα βρεις τις λύσεις στα αναπάντητα χειμωνιάτικά σου ερωτήματα. Οι απαντήσεις όμως είναι σαν τον καφέ μέσα στο καραβίσιο πλαστικό ποτήρι. Ποτέ δε θα τον βρεις εκεί που ψάχνεις και νομίζεις ότι βρίσκεται.

Τα χιλιάδες ταρακουνήματα του πλοίου ξαναανακατεύουν την τράπουλα των σκέψεων με κίνδυνο να γίνουνε κόμπος. Η λύση του κόμπου άλλους τους δόξασε σαν το Μεγαλέξανδρο, άλλους τους έβγαλε δίσκο σαν τον Νταλάρα, άλλους τους έκανε να ξερνάνε στα κάγκελα του πλοίου και να παρακαλάνε να επανέλθουν στην πρότερα ηλίθιά τους κατάσταση.

Το καράβι μπορεί να μη δώσει τις απαντήσεις που ψάχνεις αλλά θα σου δώσει εικόνες πολλές, ειδυλλιακές, που μέσα σ’ αυτές μπορεί να κρύβονται οι λύσεις. Εσύ αναμοχλεύεις την κάθε εικόνα, επιβεβαιώνοντας ότι αυτόν τον χειμώνα θα μπορούσες να γίνεις πιο ηλίθιος απ’ ο,τι είσαι, απλά δεν προσπάθησες περισσότερο.

Πχ βλέπεις απέναντί σου να κάθεται μια όμορφη κοπελίτσα ρουφώντας αμέριμνη το freddo της και κοιτώντας νωχελικά το υπερπέραν. Εσύ γοητεύεσαι από την εικόνα της μοναχικής σκεπτικής ταξιδεύτριας και αμολιέσαι για τα περαιτέρω…
- Μόνη; Μόνη;
- ….(σε κοιτάει προς στιγμήν, ξαναγυρίζει το βλέμμα της στο υπερπέραν)
- Πας στο νησί για διακοπές;
- Όχι, πάω να κατέβω για δήμαρχος.
- Έχεις παρέα στο νησί;
- Όχι, βασικά έχω νοικιάσει ένα δωμάτιο με πολυέλαιο για να κρεμαστώ.
- Δουλεύεις ή τρως απ’ τα έτοιμα;
- Δουλεύω.
- Άρα από τα έτοιμα πάλι τρως γιατί δεν προλαβαίνεις να μαγειρέψεις. Χαχαχα

Αυτό το ηλίθιο αστείο που κυμάνθηκε σε βαθμούς κελσίου Σιβηρίας, ήτανε η ταφόπλακα μιας προδιαγεγραμμένης αποτυχίας.

Μετά απ’ αυτά προσπαθείς να βρεις νέες εικόνες που θα σου δώσουν έμπνευση και ίσως πίσω απ’ αυτές κρύβονται οι απαντήσεις των χειμερινών σου ανασφαλειών και αναρωτήσεων.

- Τι όμορφο τοπίο… Κοιτά κει μακριά στη στεριά, τη θάλασσα πώς σκάει πάνω στην πέτρα…
- Πού το είδες χριστιανέ μου; τρία μίλια μακριά από τη στεριά βρισκόμαστε, είδες και τη θάλασσα που σκάει πάνω στην πέτρα! Ουφ!
- Ναι την είδα! Κι είδα και πώς χαρούμενα πετάνε τα θαλασσοπούλια ανυπόμονα σ’ εκείνο το σημείο, μπας και η ορμή της θάλασσας ξεβράσει κανένα ψαράκι να φάνε!
- Μήπως είδες και το λαδολέμονο με τη ρίγανη που θα ρίξουν στα ψάρια; Φαντασιόπληκτο κατασκεύασμα!

Στο τέλος του ταξιδιού η θέα που απλώνεται στα μάτια του ταξιδιώτη, με την αποβάθρα του προορισμού και τα σπιτάκια από πάνω να ολοκληρώνουν αυτό το μαγευτικό τοπίο δημιουργεί τις πρώτες ασφαλείς ενδείξεις, ότι οι απαντήσεις σου είναι εδώ, ανατολικά της δικιάς σου Εδέμ…

Ξαναβρίσκεις την κοπέλα που σου είχε προσφέρει χιλοπιτούλα μέσα στο καράβι να ετοιμάζεται να κατέβει. Ο λαός λέει σοφά ότι ποτέ δε ξεχνάς τον άνθρωπο που έφαγες φαί από τα χέρια του, πόσο μάλλον μια χιλοπιτούλα.

- Φτάσαμεεεε… είσαι έτοιμη να αδράξεις τη μέρα ;
- Κι αυτήν, και κανέναν ενοχλητικό αν τύχει…
- Θα μείνεις στο χωριό;
- Όχι, στο μοναστήρι, τρίτο οροπέδιο αριστερά
- Σε περιμένουν λογικά οι φίλοι σου να πάτε για μπάνιο..
- Όχι, λέμε να στήσουμε καμιά οικοδομή.
- Το βράδυ θες να συναντηθούμε σε κανένα μπαράκι να πιούμε ποτό να γνωριστούμε καλύτερα;
- Δε σου ‘φτανε αυτό δηλαδή, θες κι άλλες συγκινήσεις…
- Πεθαίνω για συγκινήσεις…
- Ωραία. Τα λέμε στην κηδεία σου λοιπόν.

Πάντα το άδοξο τέλος κρύβει μια βαθιά αλήθεια και συνειδητοποίηση. Ναι, ίσως οι απαντήσεις που ζητούνται δεν κρύβονται εκεί που νομίζουμε ότι κρύβονται. Ίσως και να μένουν πίσω, περιμένοντάς εκδικητικά την επιστροφή μας. Ίσως οι απαντήσεις να κρύβονται στην πίσω μεριά των ερωτήσεων σαν λυσάρι σε τεύχος σταυρολέξου. Ίσως τελικά να μην υπάρχουν απαντήσεις και άδικα να βασανιζόμαστε.
Οπότε η καλύτερη περισυλλογή στις διακοπές είναι η άφεση στα χέρια της μοίρας… Κι όπως λεει κι ο ποιητής…