Τελικά συχνά-πυκνά δε μ’ αναγνωρίζω. Πάντα πίστευα τα χειρότερα για τον εαυτό μου. Μέχρι χτες!

Από χτες βεβαιώθηκα…

Αλλά είναι δύσκολο να ξεπληρώνεις γραμμάτια. Γιατί τα γραμμάτια είναι σαν τις χαιρετούρες. Ποτέ δεν τελειώνουν κι ας έχει γίνει το χέρι σου από το πέρα δώθε σα κρεμαστάρι…

Έτσι λοιπόν και γω έχω ένα φίλο που του χρωστάω πολλά, και δε ζήτησε ποτέ τίποτα από μένα, παρά μόνο χτες, τη διακριτική μου παρουσία σε μια πολιτική συγκέντρωση του προϊσταμένου του, νυν υπουργού, σε χλιδάτο προάστιο…

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να εισέλθω στην πόρτα, από το απόγευμα κιόλας είχαν ξεκινήσει να γκρεμίζονται εκκλησίες, να αναβοσβήνουν καντηλάκια, ο δεσπότης της ενορίας να χει αλλάξει δεκάδες ονόματα, κι όλα αυτά να ξεβράζουν από το στόμα μου δίνοντας χρώμα και ρυθμό στη νέα μου δοκιμασία.

Αλλά η θυσία που κάνεις για κάποιον φίλο μοιάζει με τη νηστεία. Μπορεί να βλαστημάς κείνη την ώρα που την κάνεις, αλλά μη βιάζεσαι να απογοητευτείς!!! και η θυσία και η νηστεία, θα αναγνωριστεί…στη μετά θάνατον ζωή! (τώρα μπορείς να απογοητευτείς…)

Αυτά σκεφτόμουνα και έπαιρνα θάρρος. Παράλληλα έπαιρνα δραμαμίνες για να αντέξω το ντελίριο και έπινα λεμονάδες για να συνηθίσω στη ξινίλα…  

Μας ανοίγει την πόρτα μια γλυκύτατη κυρία που απ’ την ηλικία της υπέθεσα ότι ίσως να είχε πεθάνει και να μην της το ‘χανε πει για να μην τη στεναχωρήσουν. Κουν-κανατζού απ’ τα γενοφάσκια της, με το μαλλί χιλιοβαμμένο να φέρνει περισσότερο σε ταπετσαρία παρά σε ένα μάτσο τρίχες οι οποίες είχαν διακριτικά μετατεθεί σ’ αυτά που έλεγε…

-         καλώς την νεολαία! Καλώς το μέλλον!!!

-         Τι μέλλον, αφού τώρα ήρθαμε…

-         Εσείς είστε η ελπίδα του τόπου παιδιά μου! Η ελπίδα του κόμματος!

-         Ή το ένα ή το άλλο, αποφάσισε κυρία μου, μη μας μπερδεύεις!

-         Ε?

-         Τίποτα, πίστευε και μη ερεύνα λέμε…

-         Καλά, από δω παιδάκια, από δω…

Μέσος όρος ηλικίας, στην αρχή περίπου, γύρω στα 82 χρόνια…

-         Ρε φίλε, τι είναι όλοι αυτοί? Ο υπουργός θα βγάλει λόγο ή ο Άγιος Πέτρος?

-         Χαλάρωσε λιγάκι, πάντα πρώτα σκάνε οι μεγάλοι, θα πέσει ο μέσος όρος…

-         Για να πέσει ο μέσος όρος πρέπει να μετακομίσει εδώ όλος ο παιδικός σταθμός «τα ζουζούνια» μαζί με τους εξωσχολικούς…

-         Άκου που σου λέω, τα καλά σκάνε μετά…

-         Καλά…

Η αλήθεια είναι ότι εδώ έπεσα έξω. Γιατί δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου κι άρχισαν να μπαίνουν τα πρώτα δείγματα νεολαίας…

τα αγόρια κυρίως 25-30 χρονών. Κοντό μαλλί λες και κι είχε σκαρφαλώσει στο κεφάλι, σακάκι να κρέμεται στο σώμα τους σαν κάδρο, και με χαμόγελο σεισμόπληκτου…

τα κοριτσάκια κυρίως 20-25, μ’ ένα μαλλί σαν τη φωλιά του κούκου, όλες ξανθές, με ύφος Στηβ Κακέτση και χαμόγελο Ντόρας…(μπρρρρρρρ)

Τα πράγματα περιέργως είχαν αρχίσει να ομορφαίνουν, αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Γιατί απλά κάποια στιγμή, μπήκε ο υπουργός ο οποίος ξεκινά τάκα-τάκα το λόγο του. Εμείς καθόμασταν λίγο μακριά, έτσι δεν τα πιάναμε κι όλα…

-         Θα σας αποτελειώσουμε!!! (Σκάσε ρε βλάκα να μου μιλάς συνέχεια, δε μπορώ  ν’ ακούσω, «θα σας αποκεντρώσουμε» είπε ο άνθρωπος…)

-         Σας απορρυθμίσαμε!!! (τι θα γίνει με σένα πια θα το κλείσεις? «σας μεταρρυθμίσαμε» είπε ο άνθρωπος!)

-         Θα σας απαλλάξουμε μια για πάντα!!! (βούλωστο πια, «θα σας αλλάξουμε μια για πάντα» είπε ο άνθρωπος…)

Η χειραψία μας με τον υπουργό ήταν θερμή αν με αμοιβαίες φιλοφρονήσεις. Εγώ κοίταζα στο υπερπέραν ενώ ο υπουργός έβλεπε κατάχλωμος να κατευθύνονται απειλητικά προς τα πάνω του καμιά τριανταριά χειραψίες όλων των γούστων και διαστάσεων…

Κι έφυγα νωρίς. Άλλο ένα γραμμάτιο μείον. Κι εγώ να απολαμβάνω ξανά την ελευθερία μου μετά από λίγες ώρες παύσης της… «πέτυχε η συνάντηση» μονολόγησε κάποιος. «αν τον ψηφίσουν όλοι όπως εγώ, όχι βουλευτής δε βγαίνει, ούτε διαχειριστής πολυκατοικίας» σκέφτηκα…

Και καλά τουλάχιστον που κάνω ακόμα τέτοιες σκέψεις που μου θυμίζουν εμένα. Γιατί μετά τη συνάντηση σα να μη με ξέρω. Άλλος μπήκε, άλλος βγήκε. Ένοιωθα ότι ξεπουλήθηκα και μάλιστα σε πολύ χαμηλή τιμή. Ευτυχώς δηλαδή που είμαι χαλασμένο…

Ας τολμήσουν να ξεγελάσουν…

Γιατί στο έσχατο σημείο τους κανείς δεν αστειεύτηκε και κανείς δεν τους λοιδώρησε. Γιατί από την ιστορία  "οι έσχατοι" ξέρουν καλά τη λέξη «απώλεια» και δε χλωμιάζουν πια. Κι αν πόνεσαν και έχυσαν αίμα ξανά γι’ άλλη μια φορά, ξέρουν να το τιμούν και γι’ αυτό μόνο να συνεχίζουν να πολεμούν. Εγώ δεν τους φοβάμαι γιατί τους τους έχω γνωρίσει. Σε λίγο καιρό  θα είναι όπως πριν. Κι ακόμα καλύτερα.

Κι οι εκλογές γίνονται πια, τώρα που πρέπει. Ο λεβέντης μου άθελά του τοποθέτησε τις εκλογές τη στιγμή της Αποκάλυψης. Ανακοίνωσε τις εκλογές μια βραδιά που καιγόταν η Πεντέλη, πετώντας αυτή την είδηση κάπου ανάμεσα στα αθλητικά και το χρηματιστήριο.

Και με καμιά αναφορά σε κείνη την πυρκαγιά το βράδυ του διαγγέλματος του, σα να είναι μία από τα ίδια, σαν το γιατρό της βραδινής βάρδιας που νωχελικά υπογράφει τον τρίτο θάνατο της βραδιάς και παράλληλα τον τριακοσιοστό όγδοο της καριέρας του…

Αλλά θάνατος με θάνατο διαφέρει στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Όταν πρόκειται για 5-6 χαμένα σπίτια, το παίζουν στυλ μονόπολυ. Σπάνε και ξαναρίχνουν. Όταν πρόκειται για έναν ολόκληρο νομό και τόσες ζωές, οι δείκτες τρέμουν.

Οι εκλογές γίνονται ανεξέλεγκτες.

Οι υποψήφιοι βουλευτές σταματούν να μιλούν πολύ, όχι από πένθος, αλλά για να κρύψουν τα χρυσά τους δόντια στην κόψη της μασέλας τους…

Οι περιφερειάρχες, οι δήμαρχοι κι οι νομάρχες έχουν προθεσμία άλλα τρία χρόνια. Για να ξεχαστούν.

Οι εμπρηστές γυρνούν να πάρουν τα χρωστούμενα και το αφεντικό λείπει. Χάνουν τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια τους. Ψάχνουν για μεροκάματο μέχρι το άλλο καλοκαίρι και συμμετέχουν στην αναδάσωση…

Οι αναρχικοί τρώγοντας πίτσες και coca-cola, απολαμβάνουν τις δηλώσεις Πολύδωρα περί υγρασίας που οδήγησε σ’ αυτό το αποτέλεσμα…

Οι μαθητές περιμένουν το γεγονός αυτό να περάσει στην ιστορία από τη Γιαννάκου με τίτλο «Ο συνωστισμός των κατοίκων της Ηλείας στο κέντρο της πλατείας του χωριού επέφερε τελικώς την καταστροφή…»

Κι ο Ρουσόπουλος θα αναλάβει το συντονισμό. Στην αρχή του λόγου του τονίζει με πόνο ότι «καήκαν όλα και δεν έμεινε τίποτα». Στο τέλος του λόγου του ζητά για να δοθούν οι αποζημιώσεις, ταυτότητες, διαβατήρια, και ξέρω γω τι άλλο.

Και δε ξέρω τίποτ’ άλλο. Μόνο αυτό. Ας τολμήσουν να κοροϊδέψουν. Κι η ντομάτα που θα φάνε στα μούτρα δε θα είναι μία άιντε άιντε, θα είναι στα κάρβουνα και θα έρχεται από τα βάθη της Πελοποννήσου…

Μου ρίξαν τα χαρτιά και το μέλλον μου φανερώθηκε επιτέλους! (απ’ ότι φάνηκε καλά έκανε που κρυβότανε τόσο καιρό πάντως…)

Θα πάθω λέει μια στενοχώρια η ο οποία θα ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου (δηλαδή δύο στενοχώριες καθώς η πρώτη υπάρχει ήδη κι είναι η μύτη μου)

Μετά απ’ αυτό, για να μου φύγει η στενοχώρια, θα πλακωθώ με κάποιον και θα του σπάσω τα μούτρα, συν τη μύτη! (ααααχ έτσι, μόνο εγώ θα χω μύτη σα φυσαρμόνικα?)

Μετά απ’ αυτό λέει, ότι σύντομα θα ‘ρθει και θα μου χτυπήσει την πόρτα ο απόλυτος έρωτας. Κάτι ανάμεσα δηλαδή σε Αντζελίνα Τζολί-Μπραντ Πητ και σε Κλούβιο με Σουβλίτσα…

Αυτή μάλλον δε θα την έχουν ειδοποιήσει για το σίφουνα που της έρχεται κατάμουτρα, ή κι αν την έχουν, μάλλον θα το πέρασε για φάρσα…

Η πρώτη μας συνάντηση θα ‘ναι κάπως έτσι…

(στο μπαράκι, χαμηλά φωτά, αυτή μόνη στην άκρη του πάγκου να πίνει το martini της με στυλ περιμένοντας τον απόλυτο έρωτα…

και γω (ο απόλυτος έρωτας ντε!) να ξερνάω στην τουαλέτα το 18ο cutty  sark και να χτυπιέμαι πάνω-κάτω σα φραπόγαλο μπας και ξεκολλήσει το παγάκι απ’ το λαιμό μου που έχει φρακάρει και δε μπορώ να φωνάξω βοήθεια

Πηγαίνω στον πάγκο, και παραγγέλνω «το γνωστό» από τον μπάρμαν και ταυτόχρονα η γοητεία μου ξεχειλίζει, χλιμιντρίζει και τελικώς πλυμμηρίζει το μέρος που κάθεται η ατυχήσασα, η οποία  ρίχνει το μοιραίο βλέμμα της πάνω μου…

Τα μελαγχολικά της μάτια συναντιούνται με τα δικά μου που έχουν γίνει σαν αυγά τηγανητά από το ξέρασμα…

Στο ένα της χέρι με το λεπτό τσιγάρο  και στο άλλο με το martini, παίζουν το παιχνίδι των αισθήσεων με τα δικά μου χέρια, που στο ένα χέρι κρατάω τη μπύρα σα μολότοφ και με το άλλο κρατάω το τσιγάρο σα σφυρί…

Τα πόδια της αλλάζουν στάση και ορθώνει το στήθος της καλώντας το  δικό μου στήθος να ανταποκριθεί στο «ανοιχτό» κάλεσμα της που απ’ το πολύ αλκοόλ θυμίζει την κοιλιά του Μαραντόνα μετά την αποτοξίνωση…

Τα σαρκώδη χείλη της  παίζουν το «άνομο» παιχνίδι των λέξεων,  ψιθυρίζοντας μου με στυλ Μέριλυν Μονρόε τα  πιο ύπουλά της  σχέδια για  το βράδυ μας το αποψινό, ενώ εγώ καθαρίζω τ’ αυτιά μου  γιατί μιλάει πολύ σιγά και δεν ακούω τι λέει…

Τα μαλλιά της ανεμίζουν ατίθασα προς  το μέρος μου φωνάζοντας τ’ όνομα μου στη γλώσσα του σώματος, ενώ ζητώ  να το επαναλάβει γιατί δεν το ‘πιασα το υπονοούμενο, μιλώντας τη γλώσσα του πτώματος…

Οι κινήσεις της προσεγμένες και γεμάτες αυτοπεποίθηση ακολουθούν υποτακτικά τη θέληση της, τοποθετώντας το σώμα της πια ακριβώς πίσω μου, και με το μεταξένιο της δάκτυλο  μου χτυπά την πλάτη επίμονα περιμένοντας από μένα το πολυπόθητο «ναι», ενώ εγώ βαριέμαι να γυρίζω, εξάλλου κάποιος μαλάκας θα ‘ναι να με ρωτήσει αν έχω ώρα…

Οι βαριές και αργές κινήσεις μου, τη σακατεύουν κυριολεκτικά, κι ενώ με το δεσποτικό της βλέμμα με καλεί μυστικά σε μια νέα αμαρτία, εγώ την κοιτάω ξαφνιασμένος, αφήνομαι για λίγο, την ξανακοιτάω μπαφιασμένος και τι να δω? Η απόδειξη λέει 10 ευρώ το ποτό!!! Τότε  εγώ γυρίζω το πρόσωπο μου προς αυτήν αλλά κοιτάω πίσω της το μπάρμαν και του λέω… «άει σιχτίρ αγιογδύτες!»

Όλα όμως θα ‘χουν καλό τέλος, όπως στα πιο αγνά, ρομαντικά και τρυφερά  παραμύθια.

Εγώ πέρασα καλά, κι η τύπισσα καλύτερα…… τα φτιαξε με τον μπάρμαν!

Σήμερα πήρα μια σημαντική απόφαση. Λέω να βράσω στο ζουμί μου.

Αυτό όμως δεν είναι εύκολη διαδικασία καθώς εκτός από την αυτοκριτική διάθεση που αποτελεί προϋπόθεση, απαιτούνται και μαγειρικές γνώσεις. Από έναν άνθρωπο όμως που πρωτοέκοψε σαλάτα στα 21 του, και που η δεύτερη φορά ήταν στα 23,5 κουβαλώντας όμως όλη τη τεχνογνωσία της προηγούμενης φοράς, το βράσιμο του εαυτού του αποτελεί κατόρθωμα…

Γιατί για να βράσεις στο ζουμί σου πρέπει να περάσεις πρώτα συγκεκριμένα στάδια. Να αυτοκριθείς, να αυτοαμυνθείς, να αυτομουτζωθείς, και εν τέλει να αυτομαστιγωθείς…

Η αυτοκρισία δε με φοβίζει, ούτε η αυτοάμυνα, ενώ το αυτομπινελίκωμα το έχω επινοικιάσει στη μάνα μου όπου κάθε που με κοζάρει, μου τα σούρνει στερεοφωνικά.

Το αυτομούτζωμα με φοβίζει λιγάκι καθώς απ’ το ενάμιση μπουκάλι που ‘χω κατεβάσει δε μπορώ να σημαδέψω καλά τις μούτζες και οι μισές και πάνω πάνε δίπλα στον αδερφό μου, ο οποίος κουνάει το κεφάλι του επιδειχτικά, είτε από απογοήτευση, είτε για να τις αποφύγει…

Για αυτομαστίγωμα σήμερα ούτε συζήτηση, γιατί έχω πάθει μια ψύξη και δε μπορώ να γυρίσω…

Στόχος μου, όταν βγω απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, είναι η κάθαρση. Η κάθαρση τελικά θα έρθει μόνο αν βράσω στο ζουμί μου, αλλά σωστά, καθώς έτσι μόνο θα σκοτώσω όλα τα μικρόβια…

Γιατί δεν υπάρχει κάθαρση αν δε σκοτώσεις κάποιον. Το πιο εύκολο είναι να σκοτώσεις τον παλιό κακό εαυτό σου, να τον απαρνηθείς και να τον πετάξεις μια για πάντα στα σκουπίδια. Το πιο δύσκολο όμως είναι να σε ξαναγαπήσουν…

Γύρισα κι εγώ…

Κάποιος μου ‘πε ότι  οι διακοπές περάσανε…

Από μένα πάντως όχι…(να ψάξει άλλού!)

Ήταν καλή η βόλτα καθώς εντρύφησα στα άδυτα της δυτικής Ελλάδας…

Κι ήταν καλά! Αν εξαιρέσει κανείς ότι στο δρόμο Αντιρρίου- Άρτας λόγω του στενού δρόμου ο οποίος ήταν κι όλο στροφές, δε χωράς όχι για προσπέραση, ούτε να βήξεις  δεν μπορείς καθώς σου κάνουν παρατήρηση από το αντίθετο ρεύμα, κατά τ’ άλλα ήταν καλά. Κι έτσι για πάνω από 250 χλμ αναγκάζεσαι να πηγαίνεις σε ρυθμούς τροχόσπιτου. Όμως ήταν καλά.

Αν εξαιρέσει κανείς πως η Corfu απ’ τα πολλά αυτοκίνητα θα έπρεπε να λέγεται Carfu, ήταν καλά. Το ότι για να κάτσεις φυσικά για καφέ στο Λιστόν  έπρεπε να κάνεις αίτηση στην Ιόνιο Ακαδημία, κατά τ’ άλλα ήταν καλά. Το ότι για να καταφέρεις  να κάτσεις σε μια παραλία έπρεπε να πεις 32 μπαρντόν  και να πατήσεις 518 γάμπες, σπλήνες κι ο,τι άλλο ανάλογα με το ύψος, το πλάτος και το εκτόπισμα του πτώματος που κειτόταν κάτω απ’ την παραλία, επίσης είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αλλά ήταν καλά.

Κι αν εξαιρέσει κανείς ότι το σπίτι που έκλεισε ένας φίλος ντόπιος για να μείνω έμοιαζε με IGLOO, καθώς ήταν τόσο μικρό που κάθε που κοιμόμουνα οι γείτονες νόμιζαν ότι κάνω ηλιοθεραπεία από τη μέση και κάτω, ήταν καλά.

Κι αν εξαιρέσει κανείς και τη μουρμούρα που δεχόμουνα όποτε βγαίναμε με τρυφερές παρουσίες…

-         Μην τρέχεις Γιώργο!

-         Μα δεν τρέχω, δε βλέπεις? Κάθομαι.

-         Μην πατάς το γκάζι!

-         Μα γι’ αυτό είναι το γκάζι, για να το πατάω. Τι να το κάνω? Να του στέλνω φιλάκια?

Κατά τ’ άλλα ήταν καλά…

Κι αν εξαιρέσει κανείς ότι στο γυρισμό από Κέρκυρα σε Κυλλήνη έχασα τον κεντρικό δρόμο (αφού πάνω του ήμουνα, πώς διάολο…) κι ότι ανέβαινα και κατέβαινα ποτάμια και ραχούλες περισσότερες απ’ τους Σουλιώτες όταν τους κυνηγούσαν οι  Τούρκοι, κατά τ’ άλλα ήταν καλά.

Κι ότι από Κυλλήνη προς το χωριό που απέχει μόλις 50 κάτι χλμ, πάλι έχασα το δρόμο και βράδιασε μέχρι να φτάσω κι αφού κατέληξα να το ψάχνω στις χαρτορίχτρες, κατά τ’ άλλα ήταν καλά.

Κι αν εξαιρέσει κανείς ότι κει πάνω παραθέριζαν οι γονείς μου που είχα να τους δω από Ιούνη και είχαν μαζέψει υλικό διμήνου και πάνω για γκρίνια και τσιρίδες, κατά  τ’ άλλα ήταν καλά.

Κι αν εξαιρέσει κανείς ότι οι παλιοί μου φίλοι κει πάνω που έχουν παντρευτεί πια και σκάγανε μύτη ο καθένας με κανά-δυο μυξιάρικα και φώναζαν στ’ αυτιά μου, κλαίγανε, χανόντουσαν στο χωριό και τα ψάχναμε, κάνανε τούμπες δεξιά κι αριστερά μου, με τραβάγανε και γκαρίζανε οι γονείς τους, κατά τ’ άλλα ήταν καλά.

Αυτές ήταν οι διακοπές μου…κι ήταν καλά…τι καλά δηλαδή????

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ!!!!!!!(ουφ)

Είμαι έτοιμος νομίζω για τη μεγάλη απόδραση…μια πρώτη γεύση πήρα, κι ήταν ιδανική…

Εξοπλισμένος με τα τελειότερα μέσα πια, νομίζω είμαι έτοιμος να λύσω τα δεσμά μου κάνοντας ένα ακόμη βήμα προς την ελευθερία ή καλύτερα προς την ασυδοσία…

Φορώντας την τελευταία λέξη της μόδας (είδε τον εαυτό της πάνω μου και πέθανε) έχοντας το ψαροντούφεκο στη θήκη (μην εκπυρσοκροτήσει στα καλά καθούμενα) είμαι έτοιμος για τις επόμενες σπασμωδικές κινήσεις μου που θα τις βαφτίζω  «διακοπές».

Δε θα διαφέρουν σε τίποτα οι μέρες που θα ‘ρθουν απ’ αυτές που πέρασαν. Το φόντο μόνο θα αλλάξει. Οι χαζομάρες δε θα γίνονται πια στο κέντρο της Αθήνας, αλλά σ’ ένα ειδυλλιακό τοπίο…

Αλλά οι χαζομάρες είναι μια χειμωνιάτικη έκφραση των εκατέρωθεν πράξεων πανηλήθιας αβρότητας που ξεκινούν από έναν και τα αποτελέσματα εκτοξεύονται σ’ όσους τύχει να περπατάνε στο ίδιο πεζοδρόμιο οι οποίοι κατεβάζουν ένα σωρό καντήλια όλων των γούστων και των θρησκευτικών ρευμάτων.

Στη διάρκεια των διακοπών παίρνουν άλλο σχήμα κι άλλη μορφή και μπορούν να ονομαστούν «απροσεξίες». Οι γύρω απλά χαμογελάνε στο απρόοπτο που άλλαξε λίγο το ρουν των διακοπών τους και το χαρακτηρίζουν «ανάμνηση». Το μαλακηστήρι όμως μένει μαλακηστήρι και στις δυο περιπτώσεις…

Η Τετάρτη ήδη έχει σημάνει ως η μέρα αναχώρησης. Συγκινητικές στιγμές πρόκειται να εξελιχτούν. Φίλοι και συγγενείς όλων των διαστάσεων θα αποχαιρετήσουν το μικρό εκπρόσωπό τους που θα περάσει από το στάδιο των συνεχών χειμωνιάτικων εγκεφαλικών «διακοπών», στις «διακοπές» όλου του σώματος, ώσπου να έρθει το τελικό στάδιο της εκλεπτυσμένης αποχαύνωσης, δηλαδή  της ξεκούρασης…

Θα εξελιχτούν συγκινητικές στιγμές στον αποχαιρετισμό Κοινώς θα κλάψουνε μανούλες. Κάπου η χαρμολύπη τους  με συνεπήρε και μένα αλλά για λίγο…

-         καλά μην κάνετε έτσι, θα κάτσω Αθήνα!

-         Ε αυτό είναι χοντρό! Δε βλέπεις ότι σε έχουμε κάνει θεό για να ξεκουμπιστείς?...

Φεύγω λοιπόν σαν ένας μικρός θεός (ακούγοντας καντήλια). Δανείζομαι τους τάρανδους από τον Άγιο-Βασίλη (κοινώς παίρνω το αμαξάκι) και πάω γι’ άλλες πολιτείες όπου θα με υποδεχτούν και θα με αγκαλιάσουν (μέχρι να με γνωρίσουν καλύτερα…)

Τελικά γι’ αυτό οι διακοπές δεν είναι τελικά πολλές μέρες. Είναι κάτι σαν αυτοπροστασία. Προτού σε γνωρίζουν καλά τους την κάνεις. Και μένεις στο μυαλό τους ως κάτι δροσιστικό, ως κάτι παγωμένο και πολύ γλυκό. Άσχετα αν η ημερομηνία λήξης σου έχει περάσει προ πολλού…

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!!!!!

ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΕ…ΑΝΟΙΧΤΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ!!!!!!!!!!!

Τρέμω. Τραντάζομαι στον ύπνο μου και σηκώνομαι ιδρωμένος. Ήχοι και φωνές, γέλια να ακούγονται από κάπου τρυπώντας τα’ αυτιά μου. Νοιώθω ότι απόψε δεν είμαι μόνος μου…

Ποτέ δεν ήμουν υπέρ του καθεστώτος. Αλλά δεν έκανα και τίποτα να τ’ αλλάξω. Ποιος με παρακολουθεί λοιπόν…ποια καταστροφή μπορεί να προκαλέσει ο ύπνος μου…

«Μάλλον γίνομαι υπερβολικός» σκέφτηκα. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ. Αλλά οι φωνές δυναμώνουν! Τα γέλια κι αυτά ακούγονται πιο δυνατά! Τρομοκρατημένος σηκώνομαι από το κρεβάτι! Όλα αυτά που διάβαζα, όλα αυτά που γράφανε τελικά είναι αλήθεια? Ο «Μεγάλος Αδερφός» ξαναχτυπά???

Τρέχω αναμαλλιασμένος προς το σαλόνι. Αυτό που είδα δεν περιγράφεται με λόγια!!!

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!!!

Μόλις γύρισε από τη Μήλο ο παπάρας κι είχε αϋπνίες κι  έβαλε τέρμα την τηλεόραση μες στα άγρια μεσάνυχτα! Έλεος!!! Λίγο σεβασμό πια, κοιμόμαστε!