Τι σημαίνει να είσαι Ολυμπιακός…

Να έρχονται οι αντίπαλοι οπαδοί με φιλικά αισθήματα και με ελληνικές σημαίες. Να τους πλακώνεις στις μπούφλες με το σκεπτικό «σε ξέρω κι από  χτες? Γιατί χαίρεσαι που με βλέπεις?», να τους κυνηγάς γύρω- γύρω στο Νέο Φάληρο να τους ανοίξεις την κεφάλα (είναι αλήθεια, στο Νέο Φάληρο έχουμε μεγάλους δρόμους αλλά δεν έχουμε εκκλησάκια στις άκρες τους κι αυτό οι οπαδοί του Ολυμπιακού το θεωρούν μάλλον παράλειψη), στο γήπεδο οι παίχτες του Ολυμπιακού κάθε φορά που είχε παίχτης της Ανόρθωσης τη μπάλα, να του δίνουν τα πόδια του μετά σε χαρτοσακούλα…

…Να τους κάνεις το βίο αβίωτο, και μετά να βγαίνει ο πρόεδρος της Ανόρθωσης να λέει «τι πράγματα είναι αυτά», και να τον βρίζει ο Ολυμπιακός ότι πυροδοτεί το κλίμα!

Η αλήθεια είναι ότι στο Νέο Φάληρο δεν έχει κάποιος τρόπους διαφυγής. Μπορεί να είναι κόμβος, αλλά έχει στενά δρομάκια και πρόστυχα. Γιατί δεν έχουμε μόνο το Καραϊσκάκη να δεσπόζει εδώ, αλλά και το Olympic hotel, που όποιος Αθηναίος ή Πειραιώτης πει ότι δεν έχει περάσει από αυτό, μάλλον η δικιά του θα είναι μέλος του Musicheaven…

Έτσι και γω κάποτε είχα την περιέργεια κάποτε μικρός,  να μπω μέσα να δω πώς είναι. Εκείνη την περίοδο είχα μία που μου το έπαιζε πολύ Πιπίτσα, αλλά εγώ είχα βάλει στόχο να γνωρίσω τα έγκατα του ξενοδοχείου, όχι για τίποτ’ άλλο, αλλά για να μπορώ μετά να συμμετέχω ισάξια στις κουβέντες με τους φίλους μου, και αν μη τι άλλο μη ξεχνάμε ότι έπρεπε να το γνωρίσω, γιατί μπορεί να είναι στριμωγμένο σε μια μικρή οδό, αλλά δεν παύει να είναι κόμβος!

-         Δε θέλω σε ξενοδοχεία, φοβάμαι μη μας δει κανένας ρε  συ!

-         Ποιος να μας δει? Εγώ, εσύ και οι καθρέφτες θα είμαστε…

-         Μα εσύ δε με τρέλανες μισή ώρα να μου λες ότι είναι κόμβος?

-         Ναι, μπορεί να είναι κόμβος, αλλά ώρες καταστημάτων! Όταν θα πάμε εμείς δε θα κουνιέται φύλλο…

-         Καλά εσύ δε μου ‘λεγες ότι είναι το πιο γνωστό ξενοδοχείο της περιοχής?

-         Σιγά την περιοχή! Δυο ψιλικατζίδικα κι ένα κομμωτήριο! Κι αυτά μη νομίζεις, θέμα χρόνου είναι να κλείσουν, βλέπεις δεν έχει μείνει άνθρωπος εδώ πέρα…

-         Στο Νέο Φάληρο? Καλά μουρλό είσαι παιδάκι μου? Εδώ μόνο διαδήλωση δε γίνεται!

-         Φαντάσου! Έχεις πάει τώρα τελευταία σε διαδήλωση? Τρεις κι ο κούκος είναι! Ένας ο πρόεδρος του σωματείου, ο αντιπρόεδρος, κι αυτός που κρατάει τη ντουντούκα.

-         Καλά χριστιανέ μου, εσύ δεν έλεγες πώς να πάμε νωρίς γιατί ίσως  να μη βρούμε δωμάτιο?

-         Φαντάσου! Έχουνε φύγει ακόμα και τα δωμάτια! Ζήτημα αν έχει μείνει κανένα…

-         Μου φαίνεται ότι με δουλεύεις! Κι αν ισχύουν αυτά που λες, τώρα είναι που δεν πάω, εδώ δε μένουν άνθρωποι αλλά φαντάσματα…

-         Μπορεί να μένουν φαντάσματα, αλλά για τα φαντάσματα είναι κόμβος! 

Δύσκολο πράγμα να ‘σαι γέννημα- θρέμμα ολυμπιακός, μεγαλωμένος πίσω από τη θύρα 7, με τέτοιες ιδέες…

Αν κάτι μένει σ’ αυτή τη ζωή είναι να θυμάσαι τις μάχες που έχεις δώσει για τα μάτια κάποιας κάπου κάποτε. Φυσικά το σύνηθες είναι να δίνεις μάχη να την κερδίσεις, αν μιλάμε για μια φυσιολογική κάποια. Το πιο σπάνιο είναι να την έχεις κερδίσει ήδη, και να δίνεις μάχη να μην την κερδίσουν ταυτόχρονα κι άλλοι τρεις χιλιάδες…

Δεν είχαμε προλάβει να αγαπηθούμε, τα είχαμε φτιάξει μόλις δυόμισι λεπτά όταν έπρεπε να πάρω τη βαλίτσα να πάω στο αεροδρόμιο να φύγω ταξίδι…

-         Μωρό μου να προσέχεις, ε?

-         Τι να προσέχω, δεν πάω στον πόλεμο, στην Αθήνα πάω…

-         Και να είσαι φρόνιμος εκεί κάτω, ε?

-         Θα είμαι φρόνιμος…

-         Και να μη βγαίνεις για πολλούς καφέδες, ε?

-         Δε θα βγαίνω…

-         Και να μην κοιτάς άλλες, ε?

-         Δε θα κοιτάω…

-         Και να μη σε παρασύρουν οι φίλοι σου να πηγαίνετε σε τίποτα γυμνές, ε?

-         Δε θα με παρασύρουν…

-         Και να κάθεσαι σπιτάκι με τις ώρες, ε?

-         Θα κάθομαι σπιτάκι με τις ώρες…

-         Κι αν βαριέσαι, να σκέφτεσαι εμένα και να ξεβαριέσαι, ε?

-         Αν βαριέμαι θα σκέφτομαι εσένα και θα ξεβαριέμαι…

-         Άντε μωρό μου, φύγε τώρα και να περάσεις καλά!!!

-         Τώρα πλάκα μας κάνεις, ε?

Το ταξίδι διήρκεσε τέσσερις μέρες. Δε γίνανε φυσικά όλα σύμφωνα με τις εντολές της μαντάμ, αλλά γύρισα με φρέσκο αέρα, έτοιμος να ζήσω ο,τι είχαμε υποσχεθεί στα δυόμισι λεπτά σχέσης μας, αλλά κι άλλα πολλά…

Ώσπου μαθαίνω ότι τις μέρες που έλειπα την πολιορκούσε ένας κοκοβιός ο οποίος αγωνιζότανε να μπει στην καρδιά της, όπου είχα απλώσει προ πολλού όμως την αρίδα μου εγώ!

-         Ποιος είναι ο κοκοβιός μαντάμ?

-         Είναι πολύ καλό παιδί, μάλιστα είπε ότι θέλει να σε γνωρίσει!

-         Εμένα? Χα! Πες του να κάνει μια τούμπα στην αυλή να δούμε πώς γυρίζει!

-         Είναι μουσικός και γράφει και ποιήματα!

-         Ναι ε? τη «Ζωή εν τάφω» τη ξέρει ή να του τη μάθω?

-         Δε ξέρω αν ακούει Πετρέλη!

-         Ντόινγκ! Μ’ αρέσει που μου θες και ποιητή μωρή Φωφώ!

Ο κοκοβιός όμως που συναντήθηκαν κάποια στιγμή οι δρόμοι μας, συνέχιζε να την πολιορκεί, αδιαφορώντας καν για την ύπαρξή μου! Εκείνη απ’ τη μία φυσικά δε μπορούσε να ξεπεράσει τα δυόμισι λεπτά σχέσης μας, από την άλλη όμως έπαιζε και μ’ αυτόνε. Γιατί το μόνο που μας χώριζε ήταν δυόμισι λεπτά, που για τον στίβο μεν αν τρέχαμε, για να με ξεπεράσει ο κοκοβιός θα ήθελε μια αιωνιότητα και μία μέρα, για τη σχέση όμως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα «καλησπέρα, τι θα πάρεις?»…

Έτσι αποφάσισα να πάρω δραστικά μέτρα και να ξηγηθώ μια κι έξω…

-         Τι τρέχει ρε λεβέντη? Μου λες?

-         Το αυτοκίνητο. Το βρήκα?

-         Δεν παίζουμε ρουκ ζουκ αγαπητέ, με τη μαντάμ λέω, τι τρέχει???

-         Τίποτα δεν τρέχει, τη συμπαθώ πολύ κι είναι φίλη μου.

-         Να τη συμπαθείς λιγότερο, αν δε θες φυσικά να σε κλαιν τα χταπόδια στο ιόνιο πέλαγος!

-         Συγνώμη ρε φίλε, για ποια σχέση μου μιλάς? Τα ‘χετε εσείς οι δύο? Δεν έχω δει τίποτα…

-         Σόρρυ που δε στα δείξαμε!

-         Και πόσο καιρό τα χετε?

-         Δυόμισι λεπτά!

-         -???- Ε??? Ε τότε να αποσυρθώ ρε μάγκα… Δε μ΄ αρέσει να μπαίνω ανάμεσα σε τόσο αγαπημένα ζευγάρια… (Τι μαλάκας θε μου…)

-         Να πάρεις και τα ποιήματά σου μαζί…(νοιώθω λίγο μαλάκας, αλλά ευτυχώς που δε φάνηκε…)

Η πρώτη νίκη μου ήτανε γεγονός. Έστω και Πύρρειος που θα έλεγε κι ο φανταστικός βιογράφος μου…(μη χ….)

Οι έλληνες αθλητές διαπρέπουν στην Κίνα. Σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο! Έχουν σπάσει τα μηχανάκια του ντόπινγκ κοντρόλ!

Η Φανή Χαλκιά υποστήριξε ότι χρησιμοποιούσε μόνο βοηθήματα για να την κρατάνε σε φόρμα. Έτσι μου ‘λεγε και μένα μια πρώην μου κι ένα ωραίο πρωί την κοπάνησε με το δονητή της…

Πάντως εγώ ελπίζω οι Έλληνες αθλητές να φέρουνε πολλά μετάλλια από την Κίνα. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά για να αναγκαστούν να χρησιμοποιήσουν και τον διπλό πάτο στις βαλίτσες τους…

Οι φίλοι της Χαλκιά, τώρα που έγινε το συμβάν, λέει ότι της γυρίσανε την πλάτη. Εγώ δεν το πιστεύω. Απλά μάλλον θα βρίσκονται σε άλλη διάσταση…

Ένας Αμερικανός άκουσα ότι σάρωσε στην κολύμβηση πριν καμιά βδομάδα όλα  τα χρυσά μετάλλια και έσπασε όλα τα ρεκόρ. Ήταν μάλιστα τόσο καθαρός που προκάλεσε εντύπωση! Τώρα, μετά από δέκα μέρες, το γεγονός ότι ακόμα κολυμπάει θεωρείται λεπτομέρεια…

Ο μόνος τελικά καθαρός Έλληνας που είναι στην αποστολή της Ελληνικής ομάδας λέγεται ότι είναι αυτός που μαζεύει τις πετσέτες. Απλά δεν έχει τι να κάνει και σκουπίζεται όλη την ώρα…

Ο Κεντέρης και η Θάνου λείπουν πολύ από αυτούς τους Ολυμπιακούς αγώνες. Όπως λέμε κάτι σαν Τζον Λένον και Γιόκο Όνο…

Μιλάνε κι οι Κινέζοι, που την περασμένη ολυμπιάδα, όλη η ομάδα της κολύμβησής τους είχε πιαστεί ντοπέ! Μάλιστα λένε ότι οι Κινέζοι δε συναγωνίζονταν με τους υπόλοιπους αθλητές ποιος είναι πιο γρήγορος, αλλά με τα σκάφη που ήταν παραδίπλα! Αφού όταν μπήκαν όλοι οι μηχανοκίνητοι ασιάτες μέσα να πανηγυρίσουν τα μετάλλιά τους, δεν το ονόμασαν φιέστα αλλά ναυτική βδομάδα!

Απ’ ο,τι άκουσα η ελληνική αποστολή έχει όλα τα φόντα να διαπρέψει στο πένταθλο! Μυτιές, κουμπιά, χόρτο, τρυπάκια και καπνιστή…

Εγώ είμαι υπέρ πάντως όποια αθλήτρια πιάνουνε ντοπέ να μην την αποκλείουνε, αλλά να τη βάζουνε να τρέξει με τακούνια!

Απορώ πως η ελληνική ομοσπονδία, μέσα στα πλαίσια του ευ αγωνίζεσθαι,  δεν προμήθευσε την άτυχη ελληνική ομάδα πόλο γυναικών με ψαροντούφεκα…

Όσοι βγουν Ολυμπιονίκες μπαίνουν στο στρατό. Όσοι δε βγουν, στο «18 άνω»…

Διαμαρτύρονται οι έλληνες αθλητές πως δεν υπάρχει μια κρατική υπηρεσία να ελέγχει τι παίρνουνε. Μήπως θέλουνε να τους τα στρίβουνε κιόλας?

Δεν έχει πιαστεί ντοπέ ούτε ένας κινέζος ακόμα! Κι είναι λογικό! έτσι όπως είναι όλα ίδια, άντε να βρεις σε ποιον ανήκουν τα ούρα …

Ούτε κι αμερικανός φυσικά! Την ώρα του ντόπινγκ κοντρόλ μιλούσε με τον Κινέζο βεβαίως βεβαίως…

Πηγή Δεβετζή! Όλοι οι άλλοι να παν…να να να να…(μέχρι στιγμής)

Η επιστροφή είχε προγραμματιστεί για τις 16  Αυγούστου. Όλα φαίνονταν ιδανικά κι η κίνηση δε φόβιζε ούτε γυναίκα οδηγό που μόλις έχει πάρει το δίπλωμά της. Αλλά το προηγούμενο βράδυ…

Πήγα σ’ ένα από τα πολλά καλοκαιρινά bars της Κέρκυρας. Τα όμορφα πλάσματα στη μέση να κουνούν τα κορμάκια τους σε ρυθμό τσούκου-τσούκου-μπολ, ενώ οι κάγγουρες να έχουν παραταχθεί στρατηγικά γύρω-γύρω ψάχνοντας την επόμενη λεία τους…

Ξάφνου βλέπω μια τύπισσα δεξιά μου με το ποτό στο χέρι να περιπλανά το βλέμμα της, ενώ ένας μυστήριος με μια μπλούζα που πρέπει να ήταν η τυχερή του, αλλιώς δε δικαιολογείται η ασιδερωσιά της, χώνεται και κάτι της λέει στ’ αυτί. Αυτή το παίζει δύσκολη και γυρίζει από την άλλη. Το σωστό καμάκι όμως προβλέπει τις κινήσεις κι έτσι ήδη βρισκότανε από την άλλη λέγοντάς της ίσως το ίδιο πράγμα, αλλά τεντώνοντας αυτή τη φορά τη μπλούζα η οποία πλέον έμοιαζε σαν πετσέτα θαλάσσης…

Εγώ ξεχνιέμαι και κοιτώ για λίγο από την άλλη πλευρά που κάτι άλλα καμάκια είχαν ορμήσει σε μια παρέα με κοπέλες που δεν είχανε προλάβει ακόμα να αφήσουν τις τσάντες τους… Γυρίζω και λέω στο φίλο πια και πάλαι ποτέ συμφοιτητή μου…

-         Ρε συ, τι γέρακες είναι αυτοί? Ούτε να μετρηθούνε δεν πρόλαβαν οι κοπέλες αν καμιά ξεχάστηκε στην είσοδο!

-         Είναι μεγάλος ο ανταγωνισμός μάγκα! Αν δεν την πέφτανε αυτοί, παραφύλαγαν οι άλλοι που βάζουν τρικλοποδιά στις κοπέλες, μετά ζητούν συγνώμη και τις πιάνουν την κουβέντα! Κι αν αυτοί ήταν απασχολημένοι, ακολουθούν τα χορευτικά καμάκια που τις σκουντάνε ή τις πατάνε κατά λάθος, πάλι ζητούν συγνώμη και τις παίρνουν και χορεύουνε!

-         Κοίτα δοκιμασίες… δηλαδή για να ξεφύγει μια κοπέλα απ’ όλους αυτούς τι πρέπει να κάνει?

-         Να φάει το ξύλο της χρονιά της!

-         Τι της είπε ρε αδερφέ και την κατάφερε σε μισό λεπτό ο κόνδορας? Μου λες?

-         Αν ήξερα αδερφέ δεν θα καθόμουνα μαζί σου αλλά με τη bar-woman…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά έφτασε έξι το πρωί. Στις εννιά ξεκίναγα ταξίδι επιστροφής. Κοντά στην Αμφιλοχία τα μάτια μου κλείνανε στο τιμόνι αλλά είχα βάλει σκοπό να φτάσω Αντίρριο, και μετά να χωθώ σε κανένα πάρκινγκ να την πέσω κανά-δυο ώρες. Αλλά το ελληνικό κράτος φρόντισε για μένα και βοήθησε στην ασφαλή και γρήγορη επιστροφή μου. Με δύο συνεχόμενα διόδια, πέντε λεπτά διαφορά, ένα στη γέφυρα Αντιρρίου και ένα στο Ρίο, σύνολο 14 ευρώ, ξύπνησα, άρχιζα να εκσφενδονίζω καντηλάκια προς όλες τις λωρίδες και κατευθύνσεις, νεύρα πολλά, το μάτι γαρίδα, προσπεράσεις τρελλές…..και να ‘μαι!

Καλό Χειμώνα!

Η δουλειά έχει διπλασιαστεί. Ο κόσμος έχει φουντώσει, δικαιολογημένα, κι έρχεται να πάρει το αίμα του πίσω. Εγώ από την άλλη. Στα μάτια τους εκπροσωπώ το διεφθαρμένο κράτος. Στα μάτια μου, εκπροσωπούν το χειρότερο πρόσωπο του λαού, το αληθινό πρόσωπο του λαού.

Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερος. Σαν κι εκείνους είμαι. Αλλά εμένα το κράτος μ’ εκμεταλλεύεται χειρότερα από κείνους. Με νοικιάζει δυο μήνες και μετά πάλι θα με πετάξει. Δουλεύω σαν τρελλός και χαΐρι δε βλέπω. Μόνο κατάρες και μίσος στα βλέμματα, άντε και καμιά καλή κουβέντα από κανένα κοριτσάκι που δε θα ξαναδώ. Θύμα του κράτους, θύμα του κόσμου, κάθομαι και καπνίζω το τσιγάρακι μου κρυμμένος πίσω από έναν υπολογιστή… Ώσπου ένας έρχεται να σπάσει την μεσημεριανή μου σιέστα…

-         Δε θα εξυπηρετήσεις νεαρέ?

-         Μπα…

-         Εμείς σε πληρώνουμε και συ κάθεσαι?

-         Και το τηλέφωνο πληρώνετε αλλά δεν του ζητάτε να κάνει γύρους στο τετράγωνο!

-         Μη με δουλεύεις εμένα νεαρέ! Θα σου φέρω τον Αυτιά!

-         Δε πα να μου φέρεις και τον πατατιά… χέστηκα…

-         Θα πάω στο Υπουργείο περιβάλλοντος να διαμαρτυρηθώ!

-         Ναι, φύτεψε κι εσύ ένα δέντρο, μπορείς…

-         Θέλω να διαμαρτυρηθώ στον υπεύθυνο! Πες μου ποιος είναι!

-         Μπροστά σου. Έτσι για να δεις πως το κράτος όχι μόνο ακούει τον πολίτη, αλλά του απαντάει κιόλας!

Νοικιασμένος. Ξεπουλημένος και αναγκασμένος να λέω πράγματα που δεν πιστεύω, να υπερασπίζομαι το κράτος και την πιο αστεία κυβέρνηση. Γιατί όταν κάποιος φωνάζει «όχι άλλα παιχνίδια στην πλάτη του λαού» δεν πάει τον μυαλό σου ότι εννοεί να τον κλέβουν μπροστά στα μάτια του! Όλα αυτά όμως βγαίνουν στην επιφάνεια όταν έρχεται κανένας νευρικός…

-         ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΣΕΤΕ???

-         Σημαίνει ότι είμαστε τίγκα από κόσμο κι αν εξυπηρετούμε τον κάθε κατακαημένο θα μας πάρει το ξημέρωμα. Αυτό.

-         ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΚΥΡΙΕ?

-         Έχω κι άλλη! Για τι μας περάσατε? Αν θέλετε να περάσετε αύριο και θα σας φυλάμε και καρεκλίτσα!

-         Σοβαρά τώρα, υπάρχει περίπτωση να προλάβω καρεκλίτσα? Θα μου τη φυλάτε δηλαδή?

-         Όχι εμείς, θα κάθετε κάποιος άλλος κύριος πάνω να μη σας την πάρει κανείς.

-         Και γω πού θα κάτσω?

-         Δε θα σας είπα ότι θα κάτσετε κύριε, σας είπα ότι θα σας τη φυλάμε…

-         ΘΑ ‘ΡΘΩ ΑΥΡΙΟ ΚΙ ΑΝ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΛΑΚΑ…

-         Ελάτε αύριο…(έχω άδεια…)

 ΕΧΩ ΑΔΕΙΑ….ΕΧΩ ΑΔΕΙΑ…. 

Καλό καλοκαίρι!!! (όσο απέμεινε…)

Πάντα υπήρχε διαφορετική προσέγγιση της έννοιας του ρομαντισμού στις γυναίκες και στους άντρες. Οι γυναίκες παίρνουν αγκαλιά τον δικό τους, και κοιτάζουν στον ουρανό να βρουν το νόημα των συναισθημάτων τους λες και κυνηγάνε κουνούπια. Αντίθετα οι άντρες βουτάνε τη δικιά τους, ενώ με το άλλο χέρι, κρυφά, ψάχνουν το νόημα των συναισθημάτων τους δίπλα στα κλειδιά ή στα τσιγάρα, προσπαθώντας να θυμηθούν πού διάολο το έχουν βάλει…

-         Ξέρεις τι είναι ρομαντισμός μωρό μου? Να ανέβεις στο πιο ψηλό σημείο του Υμηττού, και να είσαι αγκαλιά βλέποντας να απλώνεται στα πόδια σου σαν πιάτο η όμορφη Αθήνα…

-         Δηλαδή με λίγα λόγια, ρομαντισμός είναι να φύγεις από την Αθήνα, να κάνεις μια ώρα με τ’ αμάξι, να πάρεις τα βουνά, να κάνεις αμάν για να ανέβεις στην κορυφή, για να δεις τι??? Πάλι την Αθήνα! Αυτό δε λέγεται ρομαντισμός μαντάμ, αυτό λέγεται σχιζοφρένεια!

-         Ξέρεις τι είναι ρομαντισμός αγάπη μου? Να έχεις όνειρο να ζήσεις σ’ ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα…

-         Ρομαντισμός δε ξέρω αν λέγεται, καταπάτηση πάντως λέγεται σίγουρα!

-         Ξέρεις τι είναι ρομαντισμός? Να πηγαίνεις με τον δικό σου για βραδινό μπάνιο, να βουτάς στα ζεστά νερά, κι όταν θα βγείτε κι οι δυο κρυωμένοι με το αεράκι που θα έχει απέξω, να σου κάνει πρόταση γάμου…

-         Μπα… Να τον τρίψεις θέλει και δε ξέρει πώς να στο φέρει…

-         Ξέρεις τι είναι ρομαντισμός? Να σε κάνει να νοιώθεις ότι ήσασταν κάποτε μαζί σε άλλο σώμα στην προηγούμενη ζωή…

-         Σαν τον Τομ και Τζέρρυ δηλαδή?

-         Ξέρεις τι είναι ρομαντισμός? Να μην μπορείς να δεις άλλον αλλά να βλέπεις παντού, όπου πας, τη μορφή εκείνου…

-         Ο οφθαλμίατρος πιάνεται ως άντρας?

-         Ξέρεις τι είναι ρομαντισμός? Να σε κάνει ο άλλος να πετάς στα σύννεφα!

-         Σε περίοδο κυνηγιού…

-         Ξέρεις τελικά τι είναι ρομαντισμός μαντάμ? Να στήνεσαι και να κάθεσαι να βλέπεις μπάλα. Εκεί που ο εξτρέμ προωθείται και πετάει σεντρούλα στο σέντερ φορ που έχει στήσει την κεφάλα του περιμένοντας τη μπάλα  λες και βγάζει φωτογραφία για επικήρυξη, να σου ‘ρχεται η άλλη κατάφατσα, να σου σκάει ένα φιλί και να χάνεις το γκολ!

-         Και πού είναι ρομαντισμός?

-         Εδώ έρχεται ο ρομαντισμός! Τη στέλνεις για ένα ρομαντικό weekend στη μάνα της!