Δηλαδή έτσι μου ‘ρχεται να κάνω καμιά τρελαμάρα, αφού δεν πρόκειται να τα οικονομήσω ποτέ στη ζωή μου –το έχω πάρει απόφαση πια- ας αγιοποιηθώ τουλάχιστον!

Αυτό δεν έκανε κι ο προφήτης Ηλίας; Πήρε λένε ένα κουπί κι άρχισε να ανεβαίνει βράχους και ραχούλες προκειμένου να βρει θάλασσα. Αυτό το κρίνετε ως νορμάλ συμπεριφορά; Και τον αγιοποίησαν γι’ αυτό! Δηλαδή αν κυνήγαγε καρχαρίες τι θα τον κάνανε;  Θα τον βάζανε και μέσα στη φάτνη στην οικογενειακή φωτογραφία;;;

Μάλλον το όνομα «Ηλίας» θα τους έκανε γκελ, αλλιώς δε μπορώ να το εξηγήσω..

Φυσικά τώρα έχουμε καινούργιους άγιους. Είναι οι μητροπολίτες που ο ένας τον άλλον αυτοαποκαλούνται άγιοι. Να μου πεις εδώ εμείς τηλεφωνάμε σε κανένα φίλο ρούχλα, αξύριστο με παντόφλα τρία νούμερα μεγαλύτερη και με πυτζάμες σαν του ισοβίτη και του λέμε «γεια σου άρχοντα», οι παπάδες θα κολλήσουνε;

Φυσικά εγώ δεν έχω καμιά ελπίδα. Γιατί πέραν των όσων κάνω ή δεν κάνω, πού πάω με το όνομα «Γιώργος»; Εδώ ο άλλος με το ίδιο όνομα και κυνηγάει τους αναποφάσιστους με το τουφέκι, εγώ θα πείσω το ιερατικό συμβούλιο που στο κάτω-κάτω είναι και εν δυνάμει ανταγωνιστές;

Αλλά είναι και μπαμπέσηδες. Πχ γίνεται ο άλλος μητροπολίτης και αλλάζει όνομα. Γιατί κύριος; Και μένα ήθελα να με λένε Ιωνά πχ αλλά το έκανα παπάρα!

Γιατί πάντα θαύμαζα τον Ιωνά. Αυτόν ντε, που μπήκε στο στόμα της φάλαινας, έκανε ένα τσιγάρο και ξαναβγήκε. Γιατί η φάλαινα θα μπερδεύτηκε μάλλον. Θα ένοιωσε ένα κάψιμο μέσα της και θα νόμιζε ότι της έβαλαν πολύ ταμπάσκο στο μεζέ. Και φοβήθηκε μην την πιάσει κόψιμο, κι άντε τώρα να βρεις χώρο στο βυθό να πας να κάνεις την ανάγκη σου. Έχει γεμίσει κι ο βυθός αστερίες, αστακούς, κάτι κωλόψαρα άεργα του κερατά, αναρχοαυτόνομα, που κολυμπάνε μόνο σε καμιά πορεία διαμαρτυρίας εναντίον της φράσης «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό».

Τα βλέπει όλα αυτά η φάλαινα και τρελαίνεται, εξάλλου ως το μεγαλύτερο ψάρι, είναι καπιταλιστόμουτρο του κερατά. Γουστάρει τους ψαράδες που μαζεύουν όλη τη πλέμπα του βυθού- εκτός από τα φαλαινοθηρικά-. Σνομπάρει τη λαϊκή, αν και καμιά φορά πάει για να γελάσει με τα μαλακισμένα που πέσανε σαν κορόιδα στα δίχτυα για άλλη μια φορά.

Αυτά είδε ο προφήτης Ηλίας και πήρε το κουπί να βρει θάλασσα στο βουνό! Σαν προφήτης το έπιασε το υπονοούμενο και την έκανε λαμογιά. Ο Τσε αντίθετα δεν ήτανε προφήτης και πιάστηκε σα κατεψυγμένη γαρίδα.

Τελικά τη βρήκα τη συνταγή. Άγιος γίνεται όποιος φυλάει τον κ*λο του μάλλον. Οι υπόλοιποι (όσοι τον αφήνουν αφύλαχτο) απλώς μητροπολίτες…

Εδώ ο κόσμος χάνεται και το…κανταΐφι χτενίζεται. Τέλος πάντων…

Πάω να βάλω τηλεόραση το μεσημέρι, λέω όλο και σε κάποιο «δις εξαμαρτείν» ή «είσαι το ταίρι μου» θα πέσω. Αλλά ξέχασα ότι είχαμε εκλογές. Ανοίγω και βλέπω αυτόν τον ευχούλη από τους οικολόγους να μιλάει. Τι να σας πω ρε παιδιά, καλό παιδί φαίνεται αλλά σπίτι μου δεν τον έβαζα!

Εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας τώρα, είναι λίγο πεταχτούλης. Και εντάξει, να φυτέψω κι εγώ ένα δέντρο, μπορώ. Αλλά φοβάμαι να πάρω η τσουγκράνα, γιατί όπως λέει κι η γνωστή συμβουλή «ξύσου με γκασμά, με τσουγκράνα έχεις κενά». Κι εγώ αυτά τα κενά τα τρέμω…

Πετάγομαι μετά και βάζω το «έχεις πακέτο». Ήτανε ο Τζώρτζογλου ο οποίος έψαχνε έναν παλιό του φίλο ονόματι «Τζιμάρας»  που ήθελε να ξανασυναντήσει. Εγώ ακούγοντας Τζιμάρας, φανταζόμουνα κάτι σαν τον Μπίλια στις ταινίες του ’80. Και περιμένω να σκάσει μύτη ο λεβέντης ο τσολιάς βγαλμένος μέσα από τους μύθους των βουλκανιζατέρ. Και ξαφνικά αντί για τσολιάς και καραμπουζουκλής, πετάγεται μια μουχρίτσα σαν τη Μάγια η μέλισσα, με ένα μάτι που σε κάθε αντρική παρουσία που πεταγότανε στο πάνελ, χόρευε καλαματιανό  και να χτυπάει παλαμάκια που είδε τον παλιό του φίλο! Αφού δεν έβγαλε να κεντήσει πάλι καλά…

Ψάχνοντας εναγωνίως κάτι που να με αντιπροσωπεύει, πέφτω πάνω στο Γιακουμάτο! Είναι να μη σε θέλει. Κι αρχίζω να τον ακούω. Λέει ότι την κυβέρνηση την κυνηγάνε όλα τα Μ.Μ.Ε. και στεναχωριέται. Εγώ στη θέση του θα χαιρόμουνα. Σε άλλη εποχή θα τους κυνηγούσαν με καφάσια ντομάτες! Δε λέει κι ένα ευχαριστώ!

Πλάκα-πλάκα ακούς τον Καραμανλή πια και νομίζεις ότι ήρθε ο χάρος να σε πάρει. Πώς έγινε έτσι αυτός. Βγαίνει και λέει «ψηφίστε με και θα δείτε τι θα πάθετε, δε βλέπω άσπρη μέρα, εκτός κι αν κανένας αποφασίσει να σοβαντίζει το σπίτι του». Ομολογώ ότι είναι ένας πρωτοποριακός πολιτικός λόγος, σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αλλά να μου πεις εδώ ο Μάικλ Τζάκσον με το «Thriller» έσπασε ταμεία, ο δικός μας να μην ελπίζει με το ψυχολογικό δράμα που προσφέρει; Άσε που άνετα το γυρίζει σε τσόντα soft με γραμματείς υπουργείων-κασκαντέρ που πέφτουν από τον τέταρτο άμα λάχει!

Και αναπόλησα λίγο τον προγραμματικό λόγο του ευχούλη των οικολόγων. Τουλάχιστον αυτός ζει στην εποχή του κοντορεβιθούλη. Και αρχίζω και ψάχνομαι αν συμβαίνει κάτι με εμένα, αλλά κατάλαβα ότι τελικά όλοι κινδυνεύουμε…

Μην το ψάχνετε αδέρφια, κωλοκοινωνία…

Είναι σημαντικό οι αδύναμοι να σηκώνουν κεφάλι και να χτυπάνε τους δυνατούς. Όχι, δε γράφω κάποιο μανιφέστο, απλά είδα στις τηλεθεάσεις πως η Ελεονώρα Μελέτη και το Star ήτανε πρώτο στα πρωινά και μου έκανε εντύπωση.

 Όπως καταλάβατε η διάβρωσή μας έχει φτάσει πολύ μακριά, αλλά όχι τόσο για να ψηφίσω κάποιον που επιλέγει στην προεκλογική του καμπάνια να μου πει το εξής: 

-         Περνάς καλά;

-         Έτσι κι έτσι..

-         Ωραία, ψήφισε με να σου κάνω τη ζωή δύσκολη. Για δυο χρονάκια μόνο.

-         Όχι, απλά θα έχεις συνηθίσει!

Φυσικά και να σου λένε ψέμματα ότι τάχα θα φτιάξουν τα πράγματα δεν είναι λύση, αλλά εδώ τίθενται δυο λογικές.

-         Πάμε να κυνηγήσουμε γκόμενες.

Η πρώτη δε θα σου κάτσει, ούτε η δεύτερη, ούτε η τρίτη, ούτε η δέκατη, ούτε η εικοστή πρώτη. Αλλά η εικοστή όγδοη μόλις θα έχει χωρίσει αφού θα χει φάει το κέρατο της ζωής της, κι έχει πει στον εαυτό της ότι «θα πάω με τον πρώτο που θα βρω μπροστά μου». Και έρχεσαι συ. Μπορεί να είναι σα σκιάχτρο αλλά μπορεί και να είναι ωραία αυτή που θα σου τύχει. Πάντως είσαι καλύτερα από πριν. Εμπεριέχει το ρίσκο του μεν, αλλά έτσι είναι η ζωή…

Σου ρχεται κι ο άλλος.

-         Πώς είσαι έτσι; Χαχα! Θες να βρεις και γκόμενα! Άει κλείσου σε κανένα Βατοπέδι, τουλάχιστον να τα οικονομήσεις μπας και βγάλεις καμία με τα φράγκα! Ή ξεσκίσου στις πλαστικές, τα πρώτα χρονάκια θα είναι δύσκολα αλλά μετά σε περιμένει μια τεράστια καριέρα στη Συγγρού έτσι όπως θα είσαι!

Και δω έρχεται το δίλημμα. Αποδέχεσαι τη μοίρα σου, ή προσπαθείς έστω με «ενέσεις» αισιοδοξίας να τη δεις αλλιώς; Γιατί πέρα από τα οικονομικά που μας έχουνε πρήξει τελευταία, πάνω απ’ όλα είναι η ψυχολογία μας. Αυτή τα καθορίζει όλα, ακόμα και την οικονομία.

Κι αυτό φαίνεται από ένα πράγμα. Ποιος προϋπολογισμός έχει πέσει μέσα ποτέ; Η απάντηση είναι ΚΑΝΕΝΑΣ. Γιατί όμως, δεν αναρωτήθηκε κανείς. Γιατί βάζουνε τα τεχνοκρατάκια του κερατά να τον γράψουνε. Τον μπήγουνε με ένα σωρό αριθμούς και στο τέλος πέφτουν πάντα έξω. Αλλά ένας προϋπολογισμός δε θέλει μόνο λογιστικές γνώσεις. Θέλει και έμπνευση και όραμα για να τον πετύχεις και να πέσεις μέσα. 

 

Γιατί δε μετρούν τη ψυχολογία μας. Η οποία καθορίζει την συμπεριφορά μας, μας κάνει χαρούμενους και βγαίνουμε, αγοράζουμε ή διασκεδάζουμε ή κλεινόμαστε μέσα. Κι αυτό δεν είναι μετρήσιμο.

Για να πετύχει μια πολιτική λοιπόν, δε φτάνει μια δήθεν αυξησούλα, ή ένα πάγωμα τιμών. Αυτό χρειάζεται αλλά μετά. Πρώτ’ απ’ όλα χρειάζεται αισιοδοξία. Να σε κάνει ο άλλος να τη δεις αλλιώς. Κι ας είναι εποχές δυσπιστίας και δεν πιστεύουμε κανέναν σε τίποτα, μπορεί να ρθει κάτι από το πουθενά και να σου αλλάξει τα πάντα, μέσα σου κι έξω σου. Αρκεί να είσαι κι εσύ έτοιμος γι’ αυτό, αν κάτσει κάποτε.

Αίγιο μεριά. Πολύ καιρό πριν. Ο τύπος μετά από βαρύ και άσχημο χωρισμό που τον οδήγησε μετά από ιατρική συμβουλή στη λήψη ενέσεων ούζου μετά μεζεδακίων,  πήγε Αχαΐα να πάρει λίγο αέρα…

Ο τύπος δεν είχε ιδιαίτερη όρεξη για βόλτες αλλά ο εκεί φίλος στον κόσμο του…

-         Πρώτη φορά έρχεσαι σπίτι!  Και εννοείται δε θα κάτσουμε μέσα, θα βγούμε, θα του αλλάξουμε τα φώτα!

-         (Την π….) Φαντάσου να ερχόμουνα δεύτερη δηλαδή ε;

Παραλία Άκολης. Η βραδυνή παρέα ήτανε τρεις γυναίκες, τρεις άντρες. Ο τύπος καρφώθηκε άξαφνα σε μία μελαχροινή κι ευθύς η ερωτική του απογοήτευση έγινε καλαμπόκι για τις κότες. Εκείνη δεν πήγαινε πίσω και τα μάτια της πάνω του παίζανε σαν «παρ’τα όλα». Την πλησίασε και της έκανε τέτοια επίθεση που ο Μέγας Αλέξανδρος αν την έβλεπε από την τσαντίλα του θα τα παράταγε όλα και θα έδινε ΑΣΕΠ.

Οι γυναίκες όμως ξέρουν τι θα συμβεί στο τέλος από το πρώτο λεπτό, όσο κι αν οι άντρες προσπαθούν γι’ αυτό, κι έτσι  δεν του δόθηκε, αλλά του υποσχέθηκε κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια ότι θα ‘ρθει στην Αθήνα την άλλη βδομάδα για κείνον μόνο.

Οι μέρες περάσανε γρήγορα, πέρασε η βδομάδα κι ο τύπος από την απογοήτευση είχε γίνει σαν κομμένο αυγολέμονο. Δεν άνοιγε βιβλίο, φοιτητής γαρ, και τα βιβλία του είτε λεξούλες είχανε μέσα είτε χειροβομβίδες ήτανε ένα και αυτό. Ξάφνου χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν εκείνος ο φίλος…

-         Έρχομαι Αθήνα. Θα μας βρεις στον Πλούταρχο, θα είναι κι η Κλαίρη…και με ρώτησε για σένα…Γουστάρει μπαγασάκο!

-         Μα δεν έχω φράγκο αυτό τον καιρό!

-         Έχουμε κλείσει τραπέζι στο όνομά μου, Αποστολόπουλος πες, και θα μπεις τσάμπα!

Διαλέγει παντελόνι και το γυρίζει ανάποδα μπας και πέσει κανένα φράγκο αλλά τίποτα. Αφού τα βάζει με τον νόμο της βαρύτητας, ντύνεται σαν τζιτζιφιόγκος , κάνει το μαλλί του αεροδρόμιο, φοράει παπούτσια που πυροβολούν κατσαρίδα από τον απέναντι λόφο και ξεκινάει για το στοίχημα το μεγάλο. Αν θα καταφέρει να μπει στην καρδιά της Κλαίρης. Που είχε μισομπεί δηλαδή, οι διαδικασίες είχανε τελειώσει, απλά έπρεπε να φέρει μόνο μια φωτογραφία…

Βρίσκεται έξω από το μαγαζί. Πάει στην κοπέλα στην είσοδο με αέρα τριών Απάτσι σε εθνική παρέλαση…

-         Έχω τραπέζι…

-         Πείτε το όνομα παρακαλώ.

-         Ε..ε..Αργυρόπουλος!

-         Λυπάμαι κύριε δεν υπάρχει τέτοιο όνομα.

-         Λυπάμαι κύριε , δεν υπάρχει τίποτα.

Βγαίνει έξω, παίρνει κινητό… «Ο συνδρομητής μπλα μπλα μπλα..» Πάει κι αυτό, άχρηστο.

Eίχανε περάσει γύρω στις 2 ώρες. Καθότανε στο πεζούλι απέξω ενώ ο πωπός του από την παγωμάρα του τσιμέντου είχε γίνει Ειρηνικός ωκεανός. Οι μπράβοι τον κοιτούσαν περίεργα όπως κοιτάνε οι διαιτητές τον Καραγκούνη όταν χτυπιέται στο έδαφος.

Απογοητευμένος παίρνει το αυτοκίνητο και αρχίζει τις βόλτες ενώ ήδη είχε ξημερώσει. Δεν σκεφτότανε τόσο την Κλαίρη που έχασε όσο… «Αντωνακόπουλος…. Αναστόπουλος…Αβραμόπουλος;»

Φτάνει κοντά στο σπίτι. Παρκάρει. Ξάφνου χτυπάει το κινητό…

-         Άσε ρε Αποστολόπουλε τι έπαθα!

-         Τι έπαθες;

-         ….!!!!!!!!!....

Το καλό τέλος κυνήγησε. Το κακό μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Αλλά η φύση ποτέ δεν κάνει λάθος. Το ηλίθιο τέλος του πήγαινε γάντι!!!

Μας αποχαιρετά μετά από πέντε και κάτι χρόνια…

Η αλήθεια είναι ότι θα μας λείψει. Όλοι θα μας λείψουν! Γιατί είναι ψέμα ότι οι μεγάλοι Έλληνες κωμικοί πεθάνανε μετά τη Finos Films. Ζουν, αναπνέουν, είναι γύρω μας, και καμιά φορά, γίνονται και πρωθυπουργοί.

Πρώτος και καλύτερος ο Κωστάκης. Παρθένος στο ζώδιο, όποιος περίμενε πολλά απ’ αυτόν δε ξέρω αν ξέρει από πολιτική, αλλά από αστρολογία σίγουρα δε ξέρει την τύφλα του. Και μπορεί να μην έπαιζε το πρωθυπουργιλίκι στα δάχτυλα, κοινώς δεν ήξερε πού παν τα τέσσερα, αλλά σίγουρα θα παραδώσει το Μέγαρο Μαξίμου σε άριστη κατάσταση! Σα γνήσιος παρθένος…

Ο Αντώναρος μας έμαθε ότι και τα παραμύθια ακόμα βγαίνουν κι αυτά από τη ζωή. Αν δεν υπήρχε αυτός, θα πίστευα πως τα γκόλουμ ήταν απλά ένα ακόμα προϊόν μιας αχαλίνωτης φαντασίας! Κι όμως είναι δω! Και μας έμαθε ότι για να πάρεις το πολύτιμο δαχτυλίδι δεν είναι ανάγκη να πάρεις τα χόμπιτ στο κατόπι, αλλά το παίρνεις μέσω έμμεσης φορολογίας…

Σύμβολο των πατεράδων που σκίζονται για τις κόρες τους. Από αρχαιοτάτων χρόνων ο μπαμπάς κάνει στο κορίτσι του όλα τα χατίρια, από καραμελίτσες μέχρι μεζονέτα με πισίνες και κήπο. Η Ν.Δ. πιστή στο θεσμό Πατρίς-θρησκεία- οικογένεια, επίσης μας έμαθε να αγαπάμε και τον πλησίον μας. Τώρα αν ο πλησίον μας είναι εφοπλιστής αυτή φταίει;

Κάποτε έπαιρνε τη Ζαχαρέα, την έστηνε απέναντι του, έπαιρνε ένα καμβά, και την έβαζε να λέει «σ’ αγαπώ» στο φτωχό ημιυπόγειο. Αυτός τώρα πια έγινε μεγάλος ζωγράφος και εκείνη σαν κόρη σπουδαίου και τρανού δεν πήγε χαμένη. Μετά από πέντε χρονάκια συναπτά υπουργιλικίου, αυτός ο πίνακας δεν πουλήθηκε. Συνέχιζε να λέει «σ’ αγαπώ».

Πάνω από το τζάκι, δίπλα στο τζακούζι, στο δεύτερο πάτωμα της μεζονέτας που στην πισίνα της υπάρχει ψηφιδωτό με το «σ’ αγαπώ». Αντίγραφά του θα βρείτε στα κατά μέρους εξοχικά του βεβαίως βεβαίως…

Η απώλειες είναι δυσαναπλήρωτες…

Αλλά όπως λέει και το γνωστό άσμα, να δεις τι σου ΄ρχεται μετά…

Το τραγουδάκι δίπλα κολλάει γάντι!! Ρίχτε του μια ματιά..