Όλοι κάνουμε λάθη. Αρκεί αυτά να μη μένουνε στην ιστορία. Κάποιοι από μας όταν τα διαβάσουν ίσως απλά χαμογελάσουν. Κάποιοι άλλοι ίσως θυμηθούν τα μαθητικά τους χρόνια. Όχι, τα παρακάτω δεν αποτελούν δείγμα χαμηλής νοημοσύνης, αλλά υψηλής έμπνευσης και μοναδικής δημιουργίας. Αν μη τι άλλο χρειάζεται μεγάλη φαντασία για τη σύλληψή τους και μοναδικό χιούμορ για τη διατύπωσή τους. 

Τα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά κι αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (αριστερό πέταγμα). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα πτερουβίμ για πέταγμα κατευθείαν στη μέση.

Ο πρατήρας είναι λέξη δυσανόητη, δηλαδή με δυο έννοιες. Μια όταν είναι σε ηφαίστειο και μια όταν δουλεύει σε πρατήριο.        

Από έκθεση μαθητή στη γεωγραφία, δημοτικό σχολείο Μανωλάδας.  

Η παρτιτούζα είναι οι νότες που έχουν μπροστά τους οι μουσικοί της συμφωνικής ορχήστρας. Ο μαέστρος δε θέλει παρτιτούζα. Αυτός και μόνο αυτός κρατάει τη βακέτα τεντωμένη και την κουνάει δώθε-κείθε, έχοντας κάτι το κοινόν στα οπίσθιά του. Το κοινόν δεν παίρνει μέρος σ’ όλα αυτά, μόνο βλέπει και ακούει έντονα καταγοητευμένον απ’ τη διεγερσιν.      

Γραπτό μαθήτριας Α’ τάξης λυκείου, Κόρινθος 1986.  

Ενεργητική φωνή: Κυνηγάω το λαγό.

Παθητική φωνή: Ο λαγός με κυνηγάει.

        Από διαγωνισμό στα Ελληνικά, Α’ τάξη γυμνασίου, Κομοτηνή 1990. 

Ο πατέρας μου έχει συνεργείο και φτειάχνει ντίζες για τα αμπραγιάζ, φρένα, εξωλέμβιες. Η μάνα μου τον λέει ντιζάινερ και γελάμε όλοι κι ο πατέρας.      

 Από μαθητική έκθεση δημοτικού σχολείου, Νέα Σμύρνη 1989.  

Κι οι Ρώσοι ανέδειξαν μεγάλους ποιητές, ο Πούσκας, ο Λένιν, ο Τρότσκυ κι ο Ιβάν ο τρομαχτικός. Από τη ποίηση αυτή τη στιγμή σώζεται η Σιβηρία με την παγωμένη λίμνη των κύκνων που ο Τόακ(?)  Κόφσκη την έκανε πλατεία.      

 Γραπτό μαθητή στην ιστορία, γυμνάσιο Κορίνθου 1988. 

Η γωνία Α στην κορυφή του τριγώνου λέγεται Αγωνία. Στον πάτο της βάσης δεξιά κι αριστερά λέγονται Παταγωνία.

  Διαγωνισμός γεωμετρίας, γυμνάσιο Αργυρουπόλεως.  

Οι βηταμίνες βρίσκονται ακριβώς ανάμεσα στις αλφαμίνες και τις γαμαμίνες.

     Γραπτό διαγώνισμα ανθρωπολογίας, γυμνάσιο Χαλκιδικής 1986.  

Η τάξη μου έχει 29 μαθητές.Απ’ αυτούς οι 12 είναι μαθήτριες.    

Γραπτό μαθητή σε πρόχειρο τετράδιο. Σχολείο Αηδονοπούλου 1990. 

Χτες χάζεψα κι εγώ στην τηλεόραση, όπως όλοι, τις σχολικές (βοήθα Παναγιά) παρελάσεις και τη στρατιωτική και μου δημιουργήθηκαν κάποια σοβαρά ερωτήματα που νοιώθω πραγματικά την ανάγκη να μοιραστώ.

-Ποιο το νόημα πλέον του να ντύνεις ομοιόμορφα τα παιδάκια, με βήμα στρατιωτικό, μπροστά σε υπουργούς, πρωθυπουργούς και ξέρω γω τι άλλο?

-Μήπως είναι η κορύφωση της πλασματικής ιστορίας που διδασκόμαστε στα σχολεία?

-Μήπως πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι τα νοήματα της Γαλλικής επανάστασης- η οποία υπήρξε η μεγαλύτερη τομή  της ανθρώπινης  ιστορίας με πολύ ευεργετικά για τους ανθρώπους και τις κοινωνίες αποτελέσματα- στη σύγχρονη σύνθετη κοινωνία δεν μπορούν να λειτουργήσουν?

-Μήπως το μεγαλύτερο επίτευγμά της, η κοινωνία των συμπαγών εθνών με βάση την κοινή καταγωγή που τότε  ήταν σωτήριο για διάφορους λόγους, τώρα  δεν μπορεί να λειτουργήσει?

-Μήπως και τα παρεπόμενα όλων αυτών (σημαίες, εθνικοί ύμνοι, ανόσιες παρελάσεις κτλ) πρέπει να καταργηθούν καθώς δεν έχουν πλέον σοβαρό λόγο ύπαρξης?

-Μήπως η ουσιαστική κοινωνική αλλά και ψυχολογική απελευθέρωση του σύγχρονου ανθρώπου περνάει και απ’ την κατάργηση της επίσημης θρησκείας των κρατών?(δεν το πάω  μακριά καθώς ξέρω ότι απλά δε γίνεται.)

Βεβαίως τα ερωτήματα τίθενται σε  μια  περίοδο που τα προηγμένα αλλά και τα αναπτυσσόμενα κράτη,  και βεβαίως και την Ελλάδα, τα θερίζει ένας ακραίος συντηρητισμός και εθνικισμός, που απλώς δεν ανέχεται τέτοιες εκτροπές και αντικαθεστωτικές λογικές.

Από τη μια η εικόνα των νέων ανθρώπων που προοδεύουν, που αμφισβητούν, που αναζητούν καινούργια πράγματα και προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα νέο όραμα, και από την άλλη η εικόνα των ίδιων ανθρώπων που παρελαύνουν  χωρίς να αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα, με τον κόσμο να χειροκροτεί τα νεόκοπα στρατιωτάκια, πιστεύοντας ότι το μέλλον βρίσκεται  σ’ αυτήν τη ξεθωριασμένη εικόνα που διαδραματίζεται μπροστά τους θυμίζοντας κάτι από εποχή Μεταξά.

( Στη φωτο ο ιστορικός πίνακας του μεγάλου Ντελακρουά ‘Γαλλική επανάσταση’ ) 

Ο μεγαλύτερος Έλληνας rock star.

Η πιο ιδιαίτερη φωνή του ελληνικού πενταγράμμου.

Συνεχίζει να συγκινεί τη γενιές που περνούν, στέλνει  ηχηρά μηνύματα στις κατοπινές.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι εδώ, να μας τραγουδά, να  κλέβει στιγμές  μας και να τους δίνει χρώμα, έτσι απλά μ’ ένα στιχάκι…

Σα να μην έζησα πριν απ’ το βράδυ αυτό…

Καταγόμενος απ’ την ορεινή Αρκαδία, ξεκίνα τα πρώτα του μουσικά βήματα στη Νίκαια στη δεκαετία του ’60. Στα τέλη της δεκαετίας αυτής βρίσκεται στη Γερμανία όπου περιπλανιέται ως τραγουδιστής σε μαγαζιά διαφόρων ειδών μουσικής. Η τύχη είναι για τους τολμηρούς κι έτσι ‘πέφτει’ πάνω στο Μίκη ο οποίος ενθουσιάζεται με το ταλέντο και το πάθος του ανήσυχου αυτού νεαρού και τον παίρνει  μαζί  του στην επιστροφή του στην Ελλάδα το 1974. Από κει ξεκινά κι η μεγάλη πορεία  του Βασίλη και της μουσικής του. Τα ‘αγροτικά’ θα αφήσουν εποχή με τη βοήθεια  και του σπουδαίου μουσικού Μπακαλάκου. ‘Όχι  δεν πουλάμε’, ‘Αυτή είναι  η αγροτιά’ δυο υπέροχα τραγούδια που γράφονται στη συνείδηση του ταλαιπωρημένου Έλληνα

Το 1974 συμμετέχει στα ‘ Τραγούδια του δρόμου’ του αξέχαστου Μάνου Λοίζου.

Όποτε ακούω από τότε ακορντεόν…

Ακολουθούν ‘της εξορίας’ του Θεοδωράκη.

Το 1978 συνεργαζεται με τον Αντώνη Βαρδή με το σπουδαίο δίσκο ‘Βασίλης Παπακωνσταντίνου 1978’. ‘Με το Bob Dylan’ ‘Θα ρθουν στιγμές’ ‘Τώρα τώρα’ ξεχωρίζουν, αλλά και το εκπληκτικό ‘ Στο  παζάρι του ληστή’.

 Και την αλήθεια θα τη βρω

Στα χέρια μου και στην καρδιά μου

Έλα κι εσύ να ζεσταθείς απ’ τη φωτιά μου…

Ακολουθεί ο δίσκος που έσπασε όλα τα ρεκόρ με  το Θάνο Μικρούτσικο στις καλύτερες στιγμές του και το ‘Σταυρό του νότου’ με συμμετοχή και του Βασίλη σε ποίηση του σπουδαίου Καββαδία

Ένα μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι…

Το 1981 έρχεται η τομή με το δίσκο ‘Φοβάμαι’. Ονόματα όπως του Ρασούλη, του Ζουγανέλη, του Λάκη Παπαδόπουλου, Λοίζου, πλαισιώνουν το δίσκο. ‘Κουρσάρος’, ‘Φοβάμαι’ ‘Πρέβεζα’, ‘Σ’ ακολουθω’, κάνουν το Βασίλη γνωστό στο ευρύ κοινο.

 Κι εγώ σου λέω Στέλλα  στην αγκαλιά μου έλα

Να κοιμηθείς

Είναι μεγάλη μέρα αδέσποτη σα σφαίρα

Και θα χαθείς…

Ακολουθεί η ‘Διαίρεση’ του 1984 ( ο αγαπημένος μου) όπου δεσπόζει το τραγούδι ‘Δεν υπάρχω’, ‘Ο μαύρος γάτος’, και το πολύ όμορφο και συνάμα αδικημένο τραγούδι ‘Έλα να με βρεις’. Σπουδαίες συμμετοχές κι εδώ με Νικολακοπούλου, μεταφρασμένα τραγούδια του Cris de Burg, και Σάκη Μπουλά.

Το τέλος μη δω…

Το 1984 παρουσιάζει επίσης ποίηση  του ανεπανάληπτου Κώστα Καρυωτάκη σε μελωδίες του Μίκη.

 Τι νέοι που  φθάσαμεν εδώ

Στο χείλος του γκρεμού

Στο τέλος του κόσμου…

Το 1987 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ξεπερνά τον εαυτό του και γράφεται στην ιστορία. Ο δίσκος ‘Χαιρετίσματα’ γίνεται ο Νο1 rock δίσκος στην Ελλάδα, βάζοντας το περιθωριακό  ως τότε  rock, στην πρώτη γραμμή. Αρχιτέκτονας ο μεγάλος απών Νικόλας Άσιμος, η Αφροδίτη Μάνου, κι  ο ίδιος ο Βασίλης. ‘Χαιρετίσματα’, ‘Καταρρέω’ ,’Θα ρθω να σε βρω’, ‘Πάρε με’ ακούγονται με την ίδια ένταση ακόμα και σήμερα.

 Μ’ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρω

Στο μαγγανοπήγαδο της ήττας μου περνώ

Venceremos, venceremos…

1988, Μικρούτσικος, Τριπολίτης, και το επικό άλμπουμ ‘Όλα από  χέρι καμμμένα’. Το μεγάλο μπουμ’, ‘Ονειρεύομαι’, προφητείες που τσακίζουν συνειδήσεις με έναν Μικρούτσικο πιο ώριμο από ποτέ κι ένα Βασίλη που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά το πολύπλευρο ταλέντο του.

Μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων…

Δίσκος ωριμότητας πια το ‘Χορεύω’ του 1989,  με κομμάτια  αξεπέραστα και διαχρονικά. Ο ίδιος  γράφει πολλά, αλλά τη σφραγίδα του δίσκου τη βάζει ο Σταμάτης Μεσημέρης με το ‘Ελλάς’. Η ‘Βικτώρια’, ‘Για μένα τραγουδώ’, ‘Όχι σε όλα’ μεγάλες επιτυχίες που ξύνουν τις πληγές μιας παρηκμασμένης κοινωνίας.

Τη μοναξιά που λες κι εγώ την υπομένω…

Το 1991 έρχεται το ‘Αττικόν’ με το Γιώργο Νταλάρα και γίνεται ο Νο1 δίσκος live. Συμμετέχει στις ‘Γραμμές των οριζόντων’ του Θάνου Μικρούτσικου. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το ‘Χρόνια πολλά’ με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου να αλλάζει κάπως ύφος με τραγούδια εξαιρετικά όπως το ομώνυμο, ‘Γεια σου’, ‘Όλα για πάρτυ σου’.

 Σ’ αναζητώ σαν ηλιαχτίδα

Έτσι που μοιάζω σαν Ατλαντίδα… 

Το 1992 συμμετέχει στο ‘Φαλιμέντο του κόσμου’ προς τιμή του Νικόλα Άσιμου, με το διασκευασμένο από το Βασίλη ‘Γιουσουρούμ’ να γίνεται τραγούδι-σύμβολο της νέας γενιάς. Επίσης γίνεται η ‘Σφεντόνα’, με πολύ ωραίες μπαλάντες οι οποίες και επισφραγίζουν το νέο ύφος του Βασίλη. ‘Βράδυ Σαββάτου’, ‘Σπάνε οι χορδές μου’ ξεχωρίζουν όπως κι η αυτοβιογραφική μπαλάντα ‘Σφεντόνα’

 Κράτα εσύ το όνομα

Κρατάω εγώ τη χάρη

Κράτα εσύ όλη τη γη

Κρατάω το φεγγάρι…

Κείνο τον καιρό κάνοντας την επανάστασή του γνωρίζοντας ότι πλέον η ποίηση είναι αντιεμπορική, και στο ζενίθ της καριέρας του, ο Βασίλης τραγουδά το σπουδαίο Λειβαδίτη σε μελωδίες Τσαγκάρη και ‘Φυσάει’. Ένας απ’ τους καλύτερους και ποιοτικότερους δίσκους που έχει βγει, κατάφερε και επέπλευσε παρόλα τα ‘αντιεμπορικά’ μηνύματα που προβάλει. ‘Χρωματίζω πουλιά’ ‘Αλλά τα βράδια’ τραγούδια που σε ταξιδεύουν.

 Μες τη αγάπη μας

Είναι ένα δροσερό κλωνάρι

Μια φυσαρμόνικα…

 Της  αφεντιάς μου βασιλιάς, καληνύχτα σας…

1997 και  ‘πες μου ένα ψέμα ν’ αποκοιμηθώ’ αφιερωμένο στη νεογέννητη κόρη του με σπουδαία τραγούδια, κυρίως του Νικόλα Άσιμου, αλλά ξεχωρίζουν οι ‘Ψυχές κι οι αγάπες’ του Απόστολου Μπουλασίκη. ‘Λίνα’, ‘Άνοιξε μου να κρυφτώ’, επίσης πολύ μεγάλα τραγούδια ερμηνευμένα ανεπανάληπτα απ’ το Βασίλη.

Κι απολολώτες είμεθα απ’ την αγέλην…

Ο δίσκος ‘Να με φωνάξεις’ το 1999 κινείται σε πιο έντεχνους ρυθμούς με την ‘Καμπαρτίνα’ του Λευτέρη Παπαδόπουλου να ξεχωρίζει αλλά και το ‘Αντέχω’ ‘Φρόνιμα κούκλα μου’, ‘Μη μιλάς’.

Ξεχνιέσαι ολοένα κι αδειάζεις…

Το 2000 η συνεργασία ξανά με το Θάνο Μικρούτσικο και τον Οδυσσέα Ιωάννου φέρνει ένα σπουδαίο αποτέλεσμα και τη ‘Θάλασσα στη σκάλα’. Τραγούδια με πιάνο αλλά και πιο ‘σκληρά’ και με έναν Βασίλη Παπακωνσταντίνου πάλι και πάλι να δίνει τον καλύτερό του εαυτό. ‘Κράτα λίγο ακόμα’, ‘Καταδότες’, ‘Σκληρό γαλάζιο’ τραγούδια που ‘κουβαλάνε’ την εποχή μας, τη σατιρίζουν, την κλαιν.

Ποιού κοριτσιού η σκοτεινιά πάει να σε σκοτώσει…

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου συνεχίζει και το 2001 μ’ έναν πολύ καλό δίσκο ‘Χαμένες αγάπες’ όπου με τη σειρά του και ο Χριστόφορος Κροκίδης ξεδιπλώνει σ’ όλη του την έκταση το μεγάλο ταλέντο του. Σατιρικά τραγούδια- εγώ για σένα λιώνω-, αλλά και υπέροχες μπαλάντες όπως το ‘ Έχω ανάγκη’ χαρακτηρίζουν αυτό το δίσκο. Άλλη μια κατάθεση ψυχής.

Έλα και μη με δώσεις πουθενά…

Τελευταία άλμπουμ το ‘προσέχω δυστυχώς’ με το Μάνο Ξυδού και το ‘Φρέσκο χιόνι’ με τη συμμετοχή πολλών νέων τραγουδοποιών, υστερούν σε σχέση με τα προηγούμενα, δεν παύουν όμως να αποτελούν μέρος του ωραίου αυτού ταξιδιού.

(Για τυχόν λάθη ή παραλείψεις, την κατανόησή σας…)

Αφού ο Μεταξάς είπε ‘όχι’ στους Ιταλούς, όταν πήγαν οι Έλληνες στον πόλεμο ο αρχηγός του ΓΕΣ, δε θα έπρεπε να λέγεται αρχηγός του ΝΟ?

Όταν δίνουμε τα παλιά ρούχα στις εκκλησίες για τους  φτωχούς της ενορίας, είμαστε σίγουροι ότι τα γυναικεία καταλήγουν στον προορισμό τους?

Για το γεγονός ότι ποτέ δεν προλαβαίνουμε μια προκήρυξη που τρέχει, πιθανώς δε φταίει το τσιγάρο…

Διάβασα κάπου ότι ο νέος δήμαρχος της Αθήνας συνεργάζεται στενά  με το δήμαρχο του Σικάγο. Εκτός από τζαμί στην Αθήνα θα φτιάξουνε και σαλούν?

Η Ελλάδα, λένε, έχει τα φτηνότερα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Ευρώπη. (και τους ακριβότερους δρόμους)

Οι θάλασσες σ’ όλη την Αττική, ανήκουν σε ιδιώτες. (Ελπίζουμε και τα ψάρια να μην έβγαλαν δήμαρχο)

Οι υπεύθυνοι μας λένε ότι  ναι μεν ανεβαίνει η τιμή του πετρελαίου, κατεβαίνει όμως η θερμοκρασία!!

Ο Μπους παραδέχτηκε ότι οι δυνάμεις του στο Ιράκ δεν πάνε τόσο καλά( Ελπίζουμε να μην έχει καλό πάγκο)

Όταν λέμε ότι ο Ολυμπιακός δεν πάει καλά στην Ευρώπη, υπονοούμε κι ότι θα πάρει το πρωτάθλημα?

Γιατί όταν ένας Έλληνας τραγουδιστής μιλά για καριέρα στο εξωτερικό, συνήθως εννοεί τους ομογενείς στη Γερμανία?

Πόσο εκτιμάται το έργο ενός δημάρχου όταν μια περιοχή σου επιμένει να αποκαλείται Τούμπα?

Αυτό θα πει φαντασία στην εξουσία: Στις βροχές αντί για αποχετευτικά έργα να καλέσουμε να μας τραγουδήσουν τα Υπόγεια ρεύματα!

Διάβασα κάπου στο site, κάτι παίχτηκε με μια συνέντευξη του Σ.Μ. Καλά, όλοι εσείς που σχολιάζετε, ποτέ δεν έχετε μιλήσει στον καθρέφτη για πράγματα που σας απασχολούν?

Η αρρώστια που βαράει έναν άνθρωπο να κάνει τηλεφωνικό σεξ είναι περαστική ή υπεραστική?

Λέω κι εγώ με τη σειρά μου να επιστρέψω στην ποιότητα. Αλλά πού να τρέχω τώρα, καλά είμαι δω!

Ένα ποίημα που κι αν γράφτηκε πέντε χρόνια πριν, ακόμα χαράζει την ψυχή μου. Αφιερωμένο…

-Θα θελα-   

  Θα θελα να σβήσω μία νύχτα με πανσέληνο

   Αλλά δεν πρόλαβα… 

   Θα θελα να χα στα χέρια μια κιθάρα

   Αλλά δεν μπόρεσα… 

   Θα θελα να με θυμάσαι όπως ήμουν

   Αλλά δεν άντεξα… 

   Θα θελα να μου χαρίσεις λίγη αγάπη

   Δεν ήμουν άξιος… 

   Θα θελα μια μέρα να πεθάνω ελεύθερος

   Και τα κατάφερα…

                                        Γιώργος     Π.                                       Κέρκυρα 2001

 Διαπίστωση πρώτη: Όταν σου λέει είσαι για μένα το Νο1, μη χαίρεσαι! Υπάρχει και Νο2 και Νο3 κτλ… 

Διαπίστωση δεύτερη: Όταν σου λέει ‘δεν υπάρχει άλλος/άλλη, εννοεί ότι δεν είναι άλλος από αυτόν που εννοείς… 

Διαπίστωση Τρίτη: Όταν κοιτάει το κινητό όταν είσαι στον ίδιο χώρο, σίγουρα δεν κοιτάει αν του τηλεφώνησες… 

Διαπίστωση τέταρτη: Όταν σε χουφτώνει στο πρώτο ραντεβού, αν δεν είσαι  το κάρμα του/της, σου πήρε το πορτοφόλι… 

Διαπίστωση Πέμπτη:  Αν σου κάνει το τραπέζι μην τολμήσεις και πας νωρίτερα γιατί μπορεί να μην έχει έρθει ακόμα το delivery… 

Διαπίστωση έκτη: Αν σου ζητήσει να δώσετε λόγο, παίχτο Μαρτάκης… 

Διαπίστωση έβδομη: Αν σου ζητήσει να αλλάξετε δακτυλίδια, το δικό του/της το χει κερδίσει στο λούνα παρκ… 

Διαπίστωση όγδοη: Αν το παίζει πάπια μπροστά στους δικούς σου, κάνε την κότα, αλλά ποτέ μην στρουθοκαμηλίσεις… 

Διαπίστωση ένατη: Αν πηγαίνει στο διαχειριστή/στρια συνέχεια να ρωτήσει για το πετρέλαιο, κάποια πράγματα στην πολυκατοικία είναι κοινόχρηστα…

 Διαπίστωση δέκατη: Αν έχεις τύψεις που τον/την κεράτωσες υπάρχει λύση: Πες τα στο κους-κους. Θα τα μάθει όλη η Ελλάδα εκτός από τον ενδιαφερόμενο… 

Διαπίστωση ενδέκατη: Σιγουρέψου ότι υπάρχει περίπτερο κοντά στο σπίτι για να πάρεις τσιγάρα, σε περίπτωση που δεν έχει σπίτι στ’ όνομα του/της… 

Διαπίστωση δωδέκατη: Αν βγαίνεις συνέχεια δήθεν για ‘συμβούλια’ ή για ‘επαγγελματικά ραντεβού’, παίρνε μαζί σου κανένα φάκελο, μη φεύγεις με άδεια  χέρια, κάνεις μπαμ! 

Διαπίστωση δέκατη Τρίτη: Αν εκείνος/η βγαίνει συνέχεια για ‘συμβούλια’ ή λείπει για ‘υπερωρίες’, όταν γυρίσει μη ρωτήσεις θυμωμένα ‘Τι το παίζω τώρα εγώ εδώ?’ γιατί η απάντηση είναι προφανής… 

Διαπίστωση δέκατη τέταρτη: Αν σε ρωτήσει αν την κεράτωσες ποτέ, μη συμπεριλάβεις το ανατολικό μπλοκ στην απάντηση σου, καθότι δεν έχουν ακόμα γίνει μέλη της Ευρωπαϊκής ένωσης…  

Κάθε αρχή και δύσκολη. Το τέλος είναι μια καινούργια αρχή, η οποία είναι το ήμισυ του παντός.

Δηλαδή, αν θέλω να ξεκινήσω κάτι θα δυσκολευτώ, όταν το τελειώσω θα ξαναδυσκολευτώ και γενικώς θα δυσκολεύομαι καθ’ όλη τη διάρκεια.

Οι αρχαίοι ήταν έξυπνοι τύποι γι’ αυτό φαίνεται ψάχνανε για κοροΐδα.

Η ζωή τους έμοιαζε με το μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα του extra, σεξ και κουτσομπολιό.

Ο Σωκράτης γυρνούσε κι αράδιαζε αμπελοφιλοσοφίες σαν το Ψωμιάδη ένα πράμα. Το πρωί πήγαινε κι έβρισκε το αφάν-γκατέ των συντηρητικών και των δημοκρατικών που σχολιάζανε με ύφος ντεγλαρέ τα νέα πίνοντας καφεδάκι στο καφέ στην αγορά, πρόδρομος του da capo. Μετά πλακωνόταν με τους σοφιστές για την τηλεθέαση και το απόγευμα ξεποδάριαζε τους μαθητές του στους δρόμους της Αθήνας  φιλοσοφώντας τους. Αν μάθανε τίποτα δε ξέρω, πάντως όλοι είχανε γίνει στυλάκια!

Το βράδυ πήγαιναν με τον Αλκιβιάδη και έβλεπαν αγκαζέ τις ‘πύλες του ανεξήγητου’.

Σε μιαν άλλη γειτονιά της Αθήνας πήγαν τον πιτσιρικά οι φίλοι του σ’ ένα ύποπτο σπιτάκι να γνωρίσει τον έρωτα. Με το που βγήκε συγκινημένος εκμυστηρεύτηκε το αμίμητο ‘Παιδιά, ήταν παρθένα!’

-         Κάτι τέτοια μυαλά καταλήγουν ή σεκιούριτι στους αγρούς ή πρόεδροι κυβερνήσεων! Ψιθύρισε ένας φίλος του…

Ο Περικλής, ο μεγάλος αυτός πολιτικός, δεν είχε τρίχα στο κεφάλι του ούτε για ξεκάρφωμα. Γι’ αυτό κότσαρε την περικεφαλαία κάνοντάς την σύμβολο και  το παιζε στις γκόμενες δήθεν  survivor, με μουστάκα φυσαρμόνικα και με μούσι αρχιπέλαγος.

Είχε κι ένα εξοχικό στη Μήλο, αποικία των Αθηνών. Πήγαινε εκεί με την Ασπασία να χαλαρώσει λιγάκι, να βγάλει την περικεφαλαία και να πλύνει το κεφάλι του που απ’ τη μπίχλα είχε βγάλει τριφύλλια. Κάθε σαββατοκύριακο τσουπ ο Σωκρατάκος, ο Αλκιβιάδης κι ένα μάτσο τελειωμένοι να κάνουν το νησί λαμπόγιαλο.

-         Μύκονο  την καταντήσατε! Αναφώνησε ο πρόεδρας και έβαλε φουρνέλο στο νησί.

Η ανησυχία ήταν έκδηλη στους Αθηναίους. Μια μέρα νωρίτερα ο υπεύθυνος οικονομικών των φυλών δήλωσε στην εκκλησία του δήμου ότι η ανεργία είχε κατέβει επικίνδυνα, και αν συνεχίσουνε έτσι θα ρθουν αποφράδες μέρες που η οικονομία θα πηγαίνει απ’ το καλό στο καλύτερο κι η ανεργία θα εξαφανιζόταν.

Η συνεδρίαση ήταν για γερά νεύρα.

- Πρέπει να εξευμενίσουμε τους Θεούς!

- Να τους φτιάξουμε ένα ναό!

- Τι λε ρε, εγώ βαριέμαι να  κόψω τα νύχια μου, θα κουβαλάω μπετά?

- Να φέρουμε έναν προκάτ

- Για ναό μιλάμε όχι για καντίνα, σίγα μη στήσουμε και τροχόσπιτο!

- Αργία μήτηρ πάσης κακίας!

- Άντε φύγε από δω ρε!

Αρχή άνδρά δείκνυσι? Παρτη σκούφια σου και βάρα με, φανταστικέ πρόγονε!!!

Βάζεις στόχους. Καταστρώνεις σχέδια. Χαράζεις στρατηγικές. Αναλύεις κινήσεις, κάνεις συνειρμούς, πολιορκείς κι αναδιπλώνεσαι. Η έκβαση όμως άγνωστη.

Η νομοτέλεια αφορά τη χλωρίδα και την πανίδα. Ο Θεός έστειλε στους ανθρώπους και τις συγκυρίες για να μην κερδίζουν μόνο οι ξενέρωτοι, ρηχοί και πατόκορφα προγραμματισμένοι γιάπηδες, αλλά πού και πού να κάνουν την έκπληξη κάτι ανισόρροποι, ανοργάνωτοι, άπληστοι, αυτοκαταστροφικοί, ψεύτες, μυστήριοι, σκοτεινοί και κατά βάση ασόβαροι τύποι σαν του λόγου μου.  

Περνάμε καλά. Διαλυόμαστε. Καταστρέφουμε συνειδήσεις. Κάνουμε τέχνη της συμφοράς. Τόσο οπισθοδρομικοί που στο τέλος καταντούμε μεταμοντέρνοι!

Η μουσική του δεν ακούγεται. Παρόλα αυτά εκείνη ηρωικά του ζήτησε να της παίξει ένα ακόμα δικό του κομμάτι.

- Δηλαδή θες να μου πεις ότι σ’ άρεσε το προηγούμενο και θες να ακούσεις κι άλλο?

- Θέλω ν’ ακούσω.

- Καλά θα σου παίξω ένα απ’ τα αγαπημένα μου

‘Τα υπάρχοντά μου κράτα

  Συν το σπίτι στην Ακράτα’’ ε?

-         (Γκλουπ) Άστο καλύτερα, μίλα μου λίγο για σένα.

-         Μμμ ναι, ξεκίνησα να παίζω τρομπόνι στα 8. Με άκουσε ο σπουδαίος Μίκυ και με πήρε στην ορχήστρα του (η ορχήστρα του Μίκυ) όπου διέπρεψα ως Ντάφι Ντακ. Μετά ασχολήθηκα με την τηλεόραση κι έπαιξα σ’ ένα διαφημιστικό.

-         (Γκλουπ)(Γκλουπ) Σοβαρά? Σε ποιο?

-         Έπλενα πιάτα στο Βιλλαμπάχο, πραγματικά αξέχαστη εμπειρία! Χτυπήσαμε την Βιλλαρίμπα στα ίσα! Όπως καταλαβαίνεις, έγινα ανάρπαστος, να με ζητάνε εστιατόρια, μεζεδοπωλεία…

-         Να παίζεις μουσική τα βράδια?

-         Όχι να κόβω ντοματοσαλάτα

-         (Γκλουπ)(Γκλουπ)(Γκλουπ)

Η κοπέλα έτρεξε προς την έξοδο. Ο τύπος είναι άνω ποταμών!!!

Έφυγε, αλλά γύρισε. Στη βιασύνη της ξέχασε το πορτοφόλι της. Ένας μεταμορφωμένος νεαρός σκάλιζε στη ξύλινη κιθάρα μελωδίες όμορφες, ικανές να συνεπάρουν και .να σαγηνέψουν κάθε ανθρώπινη φύση. Έμεινε ως το πρωί. Μετά έφυγε για πάντα. Η εκτροπή για άλλη μια νύχτα νίκησε τη ροή των πραγμάτων

Οι  εξελίξεις ραγδαίες! Η επαγγελματική  μου καταξίωση βρίσκεται  δυο μέτρα μέσα στο χώμα ( μάλλον θέλει να μου κάνει έκπληξη )

Το ταλέντο μου θυμίζει το  πετρέλαιο του Αιγαίου. Δεν ξέρουν πού ακριβώς βρίσκεται,  όλοι συμφωνούμε ότι υπάρχει, αλλά  πού να ψάχνουμε τώρα…Εξάλλου το πιθανότερο να είναι αργό. Όποτε αστο, θα ρθει  μόνο του… 

Ο έρωτας λένε ότι είναι η κινητήριος δύναμη…Όταν έρθει πέστε του να σταματήσει σ’ ένα περίπτερο να μου πάρει τσιγάρα. 

Το καλοκαίρι περάσαμε έναν μεγάλο έρωτα. Με το που τέλειωσε η άδειά μου και επέστρεψα, την πήρε αυτή και αναχώρησε για τα νησάκια του Αιγαίου. Τουλάχιστον μπορώ να της πω πως όταν αυτή πήγαινε, εγώ ερχόμουνα! 

Ο διάλογος μας στο τηλέφωνο μαρτυρά την πηγαία και ανιδιοτελή αγάπη μας. Περιέχει τα γνωστά σ’αγαπώ μωρό μου- κι εγώ  πολύ μωράκι, θα σε σκέφτομαι βρε χαζό τώρα που φεύγω- Αμ  εγώ τι  θα κάνω νομίζεις? Κτλ  κτλ,   κλείνει το τηλέφωνο

- Ηλίθια!

- Καραγκιόζη! 

Ελπίζω να μην είναι  Καλαματιανή  με ρίζες από τους Μαυρομιχάληδες του 1821 οι  οποίοι ΄΄Κάβαλα παν στην εκκλησιά,  καβάλα προσκυνάνε ΄΄

 Κι εγώ πάντως γνώρισα ένα μοντέλο- το επόμενο  βήμα είναι να με γνωρίσει τώρα κι αυτή.

Πάντως  η υπόθεση έχει τελειώσει κατά 50%.   Εγώ τη θέλω. 

Άκουσα χτες από τον  Μητροπάνο /τον Αύγουστο που μου χρωστάς τον ξέχασες/  και μ’ έπιασε. Ξέρεις κανένα τραγούδι να συμπεριλαμβάνει όλο το 2005 και τους  πρώτους  μήνες του  2006? 

Ό,τι κι αν κάνω ή ό,τι κι αν κάνει δε μ’ απασχόλει, εξάλλου, μέχρι  εφτά είναι έρωτας! 

Στο Κολωνάκι για κακή μου τύχη κάθομαι να ξαποστάσω με  τις αγγελίες παραμάσχαλα. Έρχεται ο σερβιτόρος

-Τι θα πάρετε παρακαλώ?

-Ένα φραπέ γλυκό.

-Δε σερβίρουμε φραπέ κύριε.

-Να ρθω να τον πάρω μόνος μου?

-Δεν καταλάβατε κύριε, δεν έχουμε φραπέ.

-Καλά, σε καφετέρια δεν ήρθα?

-Ναι, αλλά φραπέ δεν έχουμε!!

-Και τι έχετε, ψαρόσουπα?

-Γαλλικό, cappuccino, espresso

-Πιάσε έναν espresso. Όσο πιο λίγος τόσο το καλύτερο.

Μπαίνω σε ένα γραφείο, μια ξανθιά ομορφούλα κάθεται αμέριμνη και μασάει τσιχλόφουσκα.

-         Καλημέρα, ήρθα για την αγγελία.

-         Αυτή τη στιγμή απουσιάζει, να της πω τίποτα?(Μάλλον υπήρξε παρανόηση, πάμε άλλη μία)

-         Συγνώμη, στην αγγελία γράφετε ότι ψάχνετε υπαλλήλους…

-         Τι? Τους βρήκατε? Και φάγαμε τον κόσμο!.    

 -     ……      

Σε κάτι τέτοιες στιγμές επιστρέφεις στη ζεστή αγκαλιά της μητέρας σου.

-         Μάνα νοιώθω άχρηστος, ανίκανος και τιποτένιος!

-         Μια χαρά  είσαι δηλαδή. 

Μην το ψάχνετε. Αν η τύχη  σου γυρίσει την πλάτη μάλλον τα χει μ’ άλλον.Και μη ξανακούσω carpe diem κι άλλες τέτοιες αηδίες… 

Στην Ελλάδα τελικά όταν ενοούμε πολιτική, ενοούμε νταβατζιλίκι, ρουσφέτια, τρελό λαικισμό και λαμογιές. Πότε δε θα πάμε μπροστά αλλά θα μαστε δέσμιοι του αμαρτωλού παρελθόντος μας, δίνοντας διαβατήριο στο κάθε τυχάρπαστο συμμορίτη, χάνοντας ευκαιρίες και στέλνοντας σπουδαίους ανθρώπους στην πυρά.

Οι έλληνες είμαστε αδιόρθωτοι Δοξάζουμε ανθρώπους τώρα, ενώ όταν ήταν ακμαίοι το καθεστώς τους κυνήγησε ανελέητα. Δολοφονήσαμε τον ιδρυτή της νέας Ελλάδας, τον Καποδίστρια, διώξαμε τον Τρικούπη, φυλακίσαμε τον Κολοκοτρώνη, καταψηφίσαμε τον οραματιστή της μεγάλης Ελλάδας το Βενιζέλο, προσπαθήσαμε να διασύρουμε (αλλά δεν χαμπάριαζε ο τύπος) τον Ανδρέα Παπανδρέου.Κι όλοι αυτοί  κατά σύμπτωση άνηκαν στη δημοκρατική παράταξη.

Βουλά δεν πειράζει, η κουλτούρα σου φαίνεται είναι πολύ πιο χαμηλή απ' τα 'μπαόκια'...

Σήμερα ξύπνησα με μια γκρίζα διάθεση. Έξω μια μουντή και χλωμή Αθήνα ντυμένη στα μελαγχολικά χρώματα του χειμώνα. Η βροχή ππου πέφτει αδιάκοπα σα να θέλει να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος που τον έχουμε παραμελήσει, ο κόσμος της φαντασίας και της ονειροπόλησης. Διέξοδοι μοναχικές και σωτήριες. Μια έμπνευση  πηγαία και ακέραια που ξεδιπλώνεται κοιτώντας απ'το μεγάλο και θολό παράθυρο τον κόσμο που τρέχει να κρυφτεί κάτω από περίπτερα και καταστήματα παπουτσιών τρέμωντας να βιώσουν την ουράνια  κάθαρση για να μη φανερωθεί η εσωτερική τους γύμνια. Το μεγάλο κτίριο δίπλα στην πλατεία μαστιγώνεται για ώρες από τις στάλες τις βροχής. Η εξέλιξη κι ο σύγχρονος πολιτισμός για άλλη μια φορά υποκλίνονται στο απύθμενο μεγαλείο της φύσης. Ώρά για ένα ταξίδι και απίστευτους συνειρμούς...

Άνεμος που ανηχεί τόσο μελωδικά ικανός να γοητεύσει και τους πιο σπουδαίους μουσικούς των αιώνων, λες κι έχει ενώσει χιλιάδες βιολιά σε μια του ανάσα. Στο λαβύρινθο του μυαλου οι εφτασφράγιστες πόρτες ανοίγουν διάπλατα για να φιλοξενήσουν γιαν λίγο  την ψυχούλα μας οδηγώντας τη στα πιο απόκρυφα μονοπάτια.

Οι εικόνες που ζω  πια είναι μαγεμένες. Η μηχανή του χρόνου ενώνεται συνομωτικά με έναν βορειοδυτικό άνεμο που με γυρνά στα περασμένα. Εκεί που έζησα τα πέντε πιο όμορφα χρόνια της ζωης μου, στο νησί. Το παλαιό φρούριο, η παραλία της γαρίτσας, η γεμάτη δέντρα λωφόρος Αλεξάνδρας, τα  καντούνια,η  παλιά πόλη, ίσως ποτέ δε θα επιστρέψουν. Οι φίλοι στο μεζεδοπωλείο ' Ανεμόμυλος', οι μουσικές κάθε βράδυ στο κύμα, στην παραλία του mon repos. Αιώνιες στιγμές μιας ανιδιοτελούς αγάπης που δε  θα σβήσει ποτέ.

Καλό χειμώνα στην υπέροχη Κέρκυρα και σ΄όλους τους φίλους που διασκορπιστήκαμε σαν απόστολοι σ΄όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας. Εξάλλου κι ας μη βλεπόμαστε πια τόσο συχνα, όπως λέει κι εκείνο το πολύ όμορφο τραγούδι, 'βλεπόμαστε στα όνειρά μας...'

Είχα μεγάλη ανασφάλεια…

Ήταν αυτή που έδειχνε?

 -         Ρε Μήτσο, μάλλον είμαι καψούρης

.-         Μ’ αυτήν τη μουρλέγκω?

-         Ρε, αγαπάω σου λέω!

-         Άνοιξε τα μάτια σου, αυτή είναι για χτίσιμο

-         Κάνεις λάθος, είναι καλό και τίμιο κορίτσι

-         Ε τότε να την πάρουμε για καμιά μετακόμιση! Για γυναίκα δεν κάνει… 

Είχε δίκιο τελικά. Τη χώρισα μετά από λίγες μέρες. Και τα φτιαξε αυτός μαζί της.

Μάλλον θα πάνε αυτή στο χώμα κι αυτός στη φυλακή.

Οι χούφτες κάποιου μυστικού θεού ανοίγουν για να δροσίσουν την πολιτεία...

Πριν δυο μήνες εμείς οι δυο θέλαμε κι άλλο καλοκαίρι...

Η μοίρα όμως, όπου και να πας, θα ρθει να σε προδώσει...

Ηττημένοι πια, κάτω απ' τις στέγες σπιτιών, από τέντες μαγαζιών, από αθλητικές εφημερίδες, τρέχουμε να κρυφτούμε απ' την ανελέητη βροχή που μας μαστίζει τόσα χρόνια, φέρνοντας στο νου εκείνη τη μέρα του φθινοπώρου, ξεχασμένη πια, βορά στη λήθη των υπονόμων...

Αγάπη σημαίνει δυστυχία, ανυποληψία, υποτίμηση ή απλά αδυναμία? Στα άδυτα της ανθρώπινης δημιουργίας αναζητώ κάτι που θα εκφράσει στο έπακρο, στην απόλυτη  μορφή την πάλη των συναισθημάτων.Ταξίδι μακρινό,στα έγκατα του πνεύματος που φλερτάρει με το θείο.Στα πρόθυρα της λησμονιάς, στις εσχατιές της ψυχικής ισορροπίας, δεν υπάρχει γιατρειά αλλά μοναχά η αστείρευτη έμπνευση, που συνθλίβει κάθε επιρροή, κάθε ιδεολογία, κάθε ομολογία και το δικό μου το μικρό ετούτο πείσμα στο βωμό της τέχνης.

Απελευθερωμένοι ταξιδευτές, έρμαια κάθε λέξης και μελωδίας που ενσαρκώνει τον πόνο που ξεχειλίζει, ανόητοι εραστές ενός έργου μυθικού, γητευτές ενός σύμπαντος που είναι φτιαγμένο μόνο για κείνους, κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω μου προκαλώντας και την τελευταία ρανίδα λογικής που μου χει απομείνει...Ποιητές, ρακοσυλλέκτες, ψυχολόγοι, πρόεδροι πολυεθνικών, πορνοστάρ, εθνικοί ήρωες γυρεύουν τη δικαίωση τους. Και κάπου εκεί στον τοίχο της δικής μου Ατλαντίδας χαραγμένη βρήκα τη λέξη 'ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ'. Κι έπειτα Κώστας Καρυωτάκης. Το πιο υπέροχο έργο, έτσι απλά...

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι λες

κι ας φούσκωσαν τα στήθη κι ας δακρύζεις

κι αν δε μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα

δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαις

Ξάφνου θα δεις δυο μάτια γαλανά

πόσος καιρος! τα χάιδεψες μια νύχτα

και σαν ν' ακους εντός σου να σαλεύει

μια συμφορά παλιά και να ξυπνά

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό

οι θύμησες στα περασμένα γύρω

και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε

και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό

Τα μάτια- που κρεμούν- ήλιοι χλωμοί

το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει

οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες

οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Οι αρχαίοι ασχολούντο με την αστρολογία? Μήπως είχανε μπλέξει και λίγο τα μπούτια τους? Μήπως κατά βάθος κι εμείς ακολουθούμε τα βήματά τους? Μήπως μοιάζουμε σε κάποιον και δεν το ξέρουμε? Μάθετε για πράγματα που δεν είχατε σκεφθεί καν!

Κριός- Για τους άντρες κριούς δε χρειάστηκε ιδιαίτερη σκέψη. Ο θρυλικός Αχιλλέας! Σεληνιασμένος από την ανυπόφορη επίδραση του πλανήτη Άρη, αιμοσταγής, νταβραντισμένος, θαρραλέος και γκομενιάρης, τα χε ψιλοφτιάξει με την Ιφιγένεια, με την οποία ταιριάζανε αστρολογικά, δεν του κατσε όμως γιατί αυτή ήθελε μόνιμη σχέση, κι έτσι βρήκε το πιπινάκι ονόματι Βρησηίδα που μασούσε και τσιχλόφουσκα! Λεβέντης, με γκρίζες γωνίες στο πρόσωπο, αυτοκαταστροφικός και με μπράτσα μοσχάρια!

Η αρχηγός των Αμαζόνων Ιππολύτη μετουσιώνει τη γυναίκα Κριό. Δυναμική, αυθόρμητη, σκότωσε τον άντρα της γιατί ενώ είχε κόλλημα με τις ζώνες, αυτός προκλητικά δεν την άφηνε να φοράει παντελόνια παρά μόνο το Πάσχα στο ναό της Αθηνάς. Ελευθέρων ηθών, είχε σπιτώσει κάμποσους, σκληρή, πολύ καλή πολεμιστής, για δέσιμο και ψιλολεσβία!

Ταύρος- Τι άλλο απ’ τον Έκτορα! Οικογενειάρχης, οικονόμος, σοβαρός, το καλό παιδί του μπαμπά. Λίγο βάρβαρος αλλά κατά βάθος ψυχούλα, κι ας είχε φάει 2.568 ανθρώπους. Ήσυχος, κι αν δεν υπήρχε ο μικρός του αδερφός το κουνουπίδι, ούτε η γυναίκα του δε θα τον θυμότανε. Κι ας ήταν υπαρχηγός της Τροίας δεν κεράτωσε ποτέ την Ανδρομάχη(πόσο Ταύρος Θεέ μου?)

Ταυρίνα η μία και μοναδική Καλυψώ! Ο πλανήτης της Αφροδίτης πρέπει να της έπεσε στο κεφάλι όταν ήταν μικρή, γι’ αυτό ενώ ήταν γκομενάρα, το νησί έζεχνε από τα πουρφαρίσματα! Άντρας ούτε με κυάλια! Υπέρ των σταθερών σχέσεων έβγαζε τα μάτια της εφτά χρόνια με τον Οδυσσέα (Έλεος τί του βρήκε?) αν και αστρολογικά η σχέση αυτή ήταν καρμική. Εισοδηματίας, χωρις υποχρεώσεις , πανέμορφη, με γαλάζια μάτια κι ηλίθια.

Δίδυμος- Εδώ θα δανειστούμε ένα  ιστορικό πρόσωπο το οποίο  εκφράζει 100% τη  ψυχοσύνθεση του διδύμου, ο  υπερβολικός Αλκιβιάδης! Ανιψιός του Περικλή, ξανθός, από τα πιο όμορφα τεκνά της αρχαιότητας. Κυβερνητικό λαμόγιο, πρώτος στα γλέντια, τρομερά επικοινωνιακός, στα πάρτυ ήταν ο πρώτος καλεσμένος! Αλαζόνας, άλλαζε τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, ενώ καθόλου σπάνια, ‘το σήκωνε το σακάκι’! Αυτός πρέπει να γεννήθηκε πάνω στον πλανήτη Ερμή καθώς η επιπολαιότητά του ήταν άνω ποταμών! Πρόδωσε την πόλη του για τους Σπαρτιάτες, τους οποίους πούλησε και ξαναγύρισε πίσω, τα κανε μαντάρα και ξανάφυγε (όχι άλλο κάρβουνο)!

Τί πιο όμορφο και πιο βλαμμένο απ’την Ωραία Ελένη, που ενσαρκώνει τη γυναίκα δίδυμο! Αυτή κι αν τη μπουμπούνισε! Μεγάλη γυρίστρα, το Μενέλαο τον είχε κάνει πρωταθλητή champions league στο κέρατο. Η φιλοξενία στο παλάτι  για κάθε φιλοξενούμενο του βασιλιά αποτελούσε απόδραση απ’την καθημερινότητα κι όλοι θελαν να ξαναπάνε. Μέχρι που είδε τον Πάρη το τζόβενο (άλλο πάπαλο από κει)  και την έκανε την πατατιά! Κι αν οι άλλοι σκοτώνονταν, η Ελένη τον έτρεχε στα παράλια της Μικράς Ασίας να κάνει topless! ‘Αυτή  η γυναίκα δε μαζεύεται’ αναφώνησε και την έστειλε πακέτο στον άντρα της!

Η σεμνή και ταπεινή αδερφή της Αντιγόνης, η Ισμήνη εκπροσωπεί επάξια τη γυναίκα Καρκίνο. Αγάπαγε με πάθος την οικογένειά της κι ας έμοιαζε με την οικογένεια Φόρεστερ του ‘Τόλμη και γοητεία’. Το μόνο που αποζητούσε ήταν η οικογενειακή γαλήνη και θαλπωρή ενώ παράλληλα στην οικογένειά της γινόταν της ανωμαλίας! Ήσυχη, ευγενική, νοικοκυρούλα, με μυαλό ογδόντα  χρονών, την κρίσιμη στιγμή που η αδερφή της τα χε πάρει στην κράνα, το παιζε Ρουσόπουλος!

Λέων- Ο άντρας Λέοντας στο πρόσωπο του Αγαμέμνονα βρίσκει τον εκπρόσωπό του. Αρχηγός των αρχηγών, ξεκίνησε ένα πόλεμο χωρίς σοβαρό λόγο, δυνατός, αχόρταγος και αφόρητα ζηλιάρης. ‘Ε όχι να μαστε στην Τροία 10,000 νοματαίοι κι ο Αχιλλέας να χει γκόμενα! Θέλω κι εγώ γκόμενα’ αναφώνησε και του την πήρε. Πανέξυπνος, αλαζόνας κι υπερβολικά συγκεντρωτικός, έκανε διακοπές στην Τροία μακριά απ΄την μέγαιρα και υστερικιά Κλυταιμνήστρα!

Γυναίκα Λέοντας? Η Αντιγόνη! Ο ήλιος ασκούσε τόση επιρροή πάνω της, που μάλλον για όσα έκανε ευθύνεται η ηλίαση! Ντε και καλά να θάψουν τον αδερφό της, λες και της το ζήτησε! Δυναμική, τα έχωνε τρελά στο θειο της το βασιλιά, ενώ σα γνήσια Λιονταρίνα τα χε με το γιο του. Θεωρούσε την Ισμήνη μικροαστή και πιλάλα, και προτιμούσε να πεθάνει παρά να της ζαλίζουν τον έρωτα με ερωτήσεις!

Παρθένος- Μην το συζητάτε, ο Οδυσσέας! Όποιος βαριέται να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει. Εκείνος που μέχρι να σηκώσει το να του πόδι  βρώμαγε  τ’άλλο,  χαροπάλευε δέκα χρόνια με τα κύματα. Πολυμήχανος και διαόλου κάλτσα, όταν οι Έλληνες μην μπορώντας να μπουν στην Τροία το χανε ρίξει στη δηλωτή, ο Οδυσσέας σκέφτηκε το Δούρειο Ίππο! Όταν όλοι οι βασιλιάδες πλακωνόντουσαν για την Ελένη, αυτός  σα γνήσιος παρθένος καβάτζας και βολεψάκιας, διάλεξε την Πηνελόπη, η όποια ,λένε, ότι τον έστειλε με το ζόρι στον πόλεμο μην αντέχοντας τις ιδιορρυθμίες και τη μιζέρια του. Φυσικά η Καλυψώ του καλάρεσε, αλλά πεθύμησε το καφενείο του χωριού του στην Ιθάκη!

Κλυταιμνήστρα, η χαρακτηριστική γυναίκα παρθένος. Γκρινιάρα, τρελή καθαριότητα έπεφτε στο παλάτι, έκανε τον Αγαμέμνονα αλκοολικό, ο οποίος στην απόγνωσή του προτίμησε τον πόλεμο απ’ τη ψυχασθενή. Τον σταύρωσε κανονικά να βρει γαμπρό στην Ιφιγένεια, η οποία την κοπάνησε προκειμένου ν’ ακούει τη ψαλμωδία της. Σα χαρακτηριστική παρθένος, η ρήση ‘πνεύμα και ηθική’ αφορά μόνο τους άλλους κι έτσι ‘έβγαζε’ τα μάτια της με τον πιτσιρικά τον Αίγισθο.

Ζυγός- Ο Ιάσωνας εκπροσωπεί  το ζυγό. Κυκλοφορούσε με ένα σανδάλι απλώς για να διαφέρει απ’ τους υπόλοιπους. Επειδή βαριότανε τους συμβατικούς δασκάλους, έκανε ιδιαίτερα με τον άνθρωπο- άλογο (Κένταυρο-Χείρωνα). Ο Πελίας τον έστειλε  για το Χρυσόμαλλο Δέρας, τρελή κρουαζιέρα!! Έξυπνος, επικοινωνιακός και τσακπίνης αφού ‘βόλεψε’ την Υψιπύλη στη Λήμνο καθώς πάλευε με τα κύματα, τα ριξε στη Μήδεια, η οποία έφαγε τρελό κόλλημα και τον βοήθησε. Σα γνήσιος ζυγός, για να μη βαριέται γύρισε από άλλο δρόμο για την Ιωλκό, σα γνήσιος Ζυγός μετά από λίγο παράτησε τη γυναίκα του για άλλη. Επιπόλαιος κι απρόσεχτος πέθανε τρώγοντας το κατάρτι στο κεφάλι!

Η διακριτική κι όμορφη Αριάδνη με το ανυπόφορο σόι, η γυναίκα ζυγός. Όταν ο Θησέας έφτασε στην Κρήτη, του παν οι Κρητικοί ‘Γαμπρός ή μακαρίτης?’ είπε μακαρίτης και τον έστειλαν στο μινώταυρο. Σα ζυγός γατόνι και πονήρω, τους  ‘έδωσε’ και με το νόμο, κουνήθηκε στο Θησέα που δεν είχε δει γυναίκα ούτε από άγαλμα, την έκανε για την πρωτεύουσα αφήνοντας τους Κρητικούς να παίζουν μπαλωθιές! Πρόσχαρη με αγάπη για δόξα και πλούτη κι επιπόλαιη, είπε στο Θησέα ‘Ωραία πανιά τα μαύρα, να τα βάλουμε στο σπίτι για κουρτίνες’ και τη φούνταρε ο φουκαράς ο Αιγαίας…

Σκορπιός ο Θησέας. Έξυπνος, με επιμονή και με αγάπη στους σκοτωμούς. Όταν η μάνα του τού είπε απ’ το Άργος όπου βρισκόταν ν’ ακολουθήσει έναν ακίνδυνο δρόμο για την Αθήνα, εκείνος προτίμησε να πάει από την παλαιά εθνική να κοπανήσει τους λήσταρχους. Μονογαμικός ως τα πρέκια, είδε την Αριάδνη και έκλεισε ως άντρας ενώ ξέχασε ν’ αλλάξει πανιά καθώς με τα μαύρα γυαλιά που φορούσε τα’ άσπρα του φαίνονταν μαύρα. Βλέποντας ένα τύπο να πηδάει απ’ το Σούνιο λένε οι πηγές ότι είπε ‘Κοιτάξτε τον τρελλάρα παιδιά, αλλά τι περιμένετε, κωλοοικογένειες!!’

Η Μήδεια είναι η Σκορπίνα του ζωδιακού, αλλοπρόσαλλα επηρεασμένη απ’ τον πλανήτη του κάτω κόσμου. Κι αυτή με το που είδε τον Ιάσωνα, τη δάγκασε τη λαμαρίνα. Πρόδωσε πατρίδα, φίλους, οικογένεια, ενώ όταν απομακρυνόταν απ’ τη χώρα της λέγεται ότι οι κάτοικοι της φώναζαν ‘Ντούσαν Ντούσαν’. Πεισματάρα και ψυχικά διαταραγμένη, όταν ο Ιάσωνας την έκανε απ’ τα πλάγια, το μίσος της ανταγωνιζόταν αυτό του Δρακουμέλ! Σκότωσε τα μούλικα ενώ την Ιωλκό την έκανε κέντρο σατανιστών και παραψυχολόγων. Η Σωσώ των ‘εγκλημάτων’ ήρθε μετά…

Τοξότης, ο Πάρης της Τροίας φυσικά! Όταν ήταν μικρός του δώσανε μια μπαλίτσα να παίξει κι αυτό όπως τα’ άλλα παιδάκια και το έκανε ‘μήλον της Έριδος’. Αυθόρμητος, γοητευτικός και λίγο σαχλάκιας, είδε το Μενέλαο ότι δεν παίρνει χαμπάρι, του την πήρε την γκόμενα του κερατούκλη. Δίδυμος εκείνη, τοξότης αυτός κάνανε το Τροία- Παράλια, Ομόνοια- Κυψέλη! Επιπόλαιος και γκαφατζής, το σπαθί το έπιανε σαν κουτάλα, επειδή είχε μέσον τον πατέρα του, του έδωσαν ένα τόξο για να σκοτώνει πουλιά. Τα βέλη του πήγαιναν ακριβώς…στο γάμο του Καραγκιόζη, όπου ήταν καλεσμένος ο γκαντέμης ο Αχιλλέας. Χλαπ στη φτέρνα, κι έτσι ο Πάρης σα γνήσιος τοξότης γράφτηκε άθελά του στην ιστορία!

Σοβαρός, σίγουρος για τον εαυτό του ο εκπρόσωπος του Αιγόκερω Μενέλαος. Τα κέρατα στο σύμβολο χρονολογούνται από τότε που είχε σύζυγό του την Ελένη. Καριερίστας, έφυγε απ’ το Άργος για να γίνει βασιλιάς στη Σπάρτη (με φωτογραφική προκήρυξη). Ήρεμος, λογικός, συγκαταβατικός, και κυρίως με διαίσθηση, έφυγε για επαγγελματικό ταξίδι στην Κρήτη έχοντας εμπιστοσύνη στη γυναίκα του (το ζήταγε ο οργανισμός του!). Βαθιά εγωιστής και εκδικητικός, προτίμησε από τη σιωπή, να ρεζιλευτεί διεθνώς μιξοκλαίγοντας στους άλλους αρχηγούς (μόνο το cheaters δε φώναξε)!

Η Πηνελόπη ανήκει στο ζώδιο του αιγόκερω. Σοβαρή, σωστή, μετρημένη κι απολύτως λογική, δεν περίμενε τον Οδυσσέα να γυρίσει ξέροντας τι ρούχλα παντρεύτηκε! Κι αν το ένα κέρατο ανήκει στο Μενέλαο το άλλο της ανήκει δικαιωματικά, καθώς η Καλυψώ τη φόρτωσε κανονικά! Έπαιρνε ‘συνεντεύξεις’ στο δωμάτιό της απ’ τους μνηστήρες που ήθελαν το θρόνο, ενώ το χαζό τον Τηλέμαχο τον έστελνε στου διαόλου τη μάνα να ψάχνει τον πατέρα του. Πιστή, παρόλα τα αεροπλανικά με τον Αντίνοο, στο τέλος γύρισε στον άντρα της(πολύ αγάπη αυτοί οι δύο βρε παιδί μου)

Όταν μιλάμε για Υδροχόο εννοούμε Πάτροκλο. Κολλητάρι  με τον Αχιλλέα, τον ενδιέφερε να μελετήσει τη ψυχοσύνθεση των Τρώων στη μάχη. Ο Αχιλλέας ξέροντας ότι έχει μπλέξει με τη μητέρα Τερέζα δεν τον άφηνε να πολεμήσει. Κοινωνικά ευαίσθητος κι αγωνιστής έκανε έρανο στις σκηνές των Ελλήνων υπέρ των παιδιών των Θεσπιέων που δοκιμάστηκαν απ’ το σεισμό. Στις απόκριες για πλάκα ντύθηκε Αχιλλέας αλλά ο Έκτορας δεν  είχε χιούμορ…

Η Βρησηίδα, γυναίκα υδροχόος, δάκρυσε βλέποντας τους Έλληνες να κάνουν ολόκληρο ταξίδι και να μένουν σε αντίσχοινα. Πιστή στις αρχές της πήρε τον ταξιδιωτικό της σάκο, κάθισε ανάμεσα στους Έλληνες και ξεκίνησε απεργία πείνας. Της γυάλισε ο Αχιλλέας και σταμάτησε. Όταν την πέταξε έξω απ’ τη σκηνή του έλεγε να υπογράψει κατά της καταστροφής των δέντρων για την κατασκευή πλοίων και παπύρων! Δεν τη χάλασε μετά που την πήρε ο Αγαμέμνονας καθώς ξετρελάθηκε με τη συλλογή του από τηλεκάρτες! Σα γνήσια υδροχόος βαρέθηκε κι άλλαξε πλευρό.

Κι ενώ η Αργώ ετοιμαζόταν να σαλπάρει, ο Ορφέας τραγουδούσε –ένα λεπτό περιπτερά, βουλιάζει στα βαθιά νερά το τελευταίο μου το πλοίο- Δεν τον παίρνανε πολύ στα σοβαρά γι’ αυτό και δεν τον πετάξανε στη θάλασσα. Ευαίσθητος και προφητικός όταν τραγούδαγε –Στα μάτια σου δυο συμπληγάδες και στα μανίκια δυο ρηγάδες-! Απαισιόδοξος, κλάψας και ανυπόφορος, ο Ιάσωνας τον έστελνε στα λιμάνια που σταματούσαν να μαζεύει βρούβες μπας και ηρεμήσουνε λιγάκι, όλο ντούγκου ντούγκου με την άρπα!

Άνθρωπος στο παράθυρο, όπως λέγεται ένας υπέροχος πίνακας του Σαλβατόρε Νταλί, ή άνθρωπος έξω απ΄το παράθυρο όπως θα λεγόταν αν ζούσε στη σημερινή Ελλάδα. Ο πίνακας του Φερνάντο Μποτέρο με τη γυναίκα που κρύβει το προσωπό της, ωμός κι  αποκαλυπτικός.

Η χειμερινή σεζόν ξεκίνησε και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν επιδοθεί σε έναν παράδοξο αγώνα, ποιός θα διώξει τους πιο πολλούς και ποιος θα τους διώξει πιο γρήγορα.

Μου προκαλεί πολλά  ερωτήματα και λίγο φόβο όταν βλεπω τους ανθρώπους που διαχειρίζονται τους σταθμούς να χρησιμοποιούν το προσωπικό σα χαρταετό στον άνεμο.  Υποτίθεται δε, μιας και ασχολούνται με τη μουσική ότι έχουν λίγο παραπάνω ευαισθησία απ'τους υπόλοιπους. Αύτα μάλλον όμως είναι κολοκύθια, η αλλοτροίωση μας έχει αφυδατώσει και μας έχει κλείσει στα σύνορα του παραμορφωμένου οπτικού μας πεδίου. Έμποροι, λαθρέμποροι, διοικητές τραπέζων, μουσικοί, πρώην αριστεροί, άγγελοι και καθάρματα, οραματιστές της τσέπης, μελλοθάνατοι εκτελεστές. Μήπως γίναμε Μποκοτά  ή καλύτερα μήπως γινόμαστε Νέα Υόρκη?