Χτυπιούνται ποιος θα βγει αρχηγός της Ν.Δ.

Αλλά εγώ νομίζω έχω τη λύση! Aρχηγός νέος με παράλληλη αλλαγή ονόματος...

CIAO Ν.Δ. ΜΕ ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΡΙΝΟ!

Με στελεχιακό δυναμικό που θα δώσει μια γερή απάντηση στην κυβερνητική λαίλαπα που απαντάει στο όνομα ΓΚΕΡΕΚΟΥ…

Με επιτελικά στελέχη που να μπορούν να υπερασπιστούν αυτό το στελεχιακό δυναμικό όποτε χρειαστεί…

Με ένα νέο πρόγραμμα που να μπορεί να ξαναθέσει την Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά…

Γι’ αυτό ας προχωρήσουμε σ’ ένα συνέδριο μ΄ ολάνοιχτες διαδικασίες…

Είναι ωραία στη Νέα δημοκρατία…

Γενικό κρατικό Νίκαιας 17:00

Μεταφέρεται ο ασθενής, όλοι μέσα στο άγχος. Αφού οι γιατροί λένε «μάγκες όλα ΟΚ, δεν είναι κάτι σοβαρό, σε 10 μέρες θα είναι μια χαρά» έρχεται η χαλάρωση, τσιγάρο έξω και καφές, έρχεται κι ένας ξάδερφος αστυνομικός.

Γενικό κρατικό Νίκαιας 17:00

Ο ρημάδης ο καφές  δεν κατεβαίνει με τίποτα. Ήδη έχουνε περάσει από μπροστά μας 5 γιατρίνες, νοσοκόμες και πάει λέγοντας με κάτι πόδια σαν την αττική οδό, με κάτι κορμάκια που από την πολλή καμπύλη χάνεις τον έλεγχο και πέφτεις σε κολόνα. Ο ξάδερφος, παντρεμένος με δύο τέκνα που έχει να δει άλλο γυναικείο κορμί από τον απεγκλωβισμό σεισμοπαθών στη Ricomex, έχει πάθει αποκόλληση ίριδος και λοιπών χρήσιμων εξαρτημάτων για έναν που θέλει να λέγεται «αξιοπρεπής ματάκιας».

Γενικό κρατικό Νίκαιας 17:45

Μια εξ’ αυτών πέρναγε συνέχεια από μπροστά μας πάνω –κάτω λες και ήμασταν επιτροπή καλλιστείων και ξεχάσαμε να της βάλουμε βαθμό. Αφού παραπήγε το πράγμα, σε μια στιγμή της κόβουμε το δρόμο…

-Να σου πω…

-Παρακαλώ.

-Πότε έχεις βάρδια εδώ;

-Γιατί ρωτάτε;

-Για να δούμε πότε να αρρωστήσουμε.

Η γιατρός, συνηθισμένη στα επείγοντα περιστατικά, γέλασε κι απομακρύνθηκε…δύο βήματα.

Γενικό κρατικό Νίκαιας 18:15

Με τον ξάδερφο έχουμε ήδη μετρήσει ακόμα άλλες πέντε-έξι γιατρίνες, ασθενείς και συγγενείς ασθενών. Ξαφνικά σκάει ένα ασθενοφόρο. Μια γιαγιούλα βγαίνει από μέσα, ενώ οι κόρες της προσπαθούν να συμπαρασταθούν. Εγώ με τον ξάδερφο αρχίζουμε και πλησιάζουμε σαν ενδονοσομειακή λοίμωξη και παίζουμε με τα μάτια μη ξέροντας πώς να το χειριστούμε, καθώς οι κόρες μπορεί να ήτανε τρελαμένες λίγο από την όλη φάση, αλλά σε περίοδο ομαλότητας άνετα της έβαζες αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους Άγγλους να μας δώσουν τις καρυάτιδες και να πάρουν αυτές. Δοκιμάζουμε ατάκες και φανταστικούς διαλόγους…

-Έχω και ώμο (να κλάψεις), πάμε μια βόλτα;

-Να ρωτήσουμε αν υπάρχει διπλό φορείο;

Κι άλλα τέτοια. Κοιταχτήκαμε λίγο με το ξάδερφο, αισθανθήκαμε σαν ύαινες που χορεύουν ταγκό πάνω στον ανθρώπινο πόνο για τα μάτια ενός string και οπισθοχωρήσαμε.

Γενικό κρατικό Νίκαιας 19:00

Αλλά πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι. Κι ενώ μαθαίναμε ότι ο ασθενής μας τη γλίτωσε φτηνά, κι έπαθε το καλύτερο απ’ όσα μπορούσε να είχε πάθει και ότι θα επανέλθει σε λίγες μέρες, με αναπτερωμένο ηθικό, ξαναχυθήκαμε στις επάλξεις. Εκεί βρισκότανε μια συγγενής που άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Ξεσκονίζουμε το λεξικό μας, τι έχουμε για συγγενή θύματος. Παίρνουμε το περίλυπο ύφος, χωρίς χιούμορ καθώς δεν το απαιτεί η περίσταση, και λέμε ότι θα ξεκινήσουμε με ερώτηση για τον συγγενή της, πώς τα πάει, να μη μας περάσει και για βάρβαρους…

-Είναι βαριά;

-Όχι καμιά 50αριά κιλά…

Η απάντηση μας άφησε άναυδους. Εγώ θυμήθηκα ότι έχω μάθημα, ενώ ο ξάδερφος θυμήθηκε τα παιδιά του. Χαιρετίσαμε τον ασθενή μας και τραβήξαμε ο καθένας στο δρόμο του.

Και μετά σου λένε Ε.Σ.Υ.. αλλά πού είσαι εσύ; Σα να μην υπάρχεις..!

Μπήκε στο δωμάτιο. Έκλεισε την πόρτα ερμητικά. Οι αισθήσεις της ξεχείλιζαν και πλανιόντουσαν σ’ όλο το χώρο, από γωνιά σε γωνιά σα μπατανόβουρτσες. Εγώ, κι ας έχω ξαναδεί πολλές φορές το ίδιο έργο, κάθε φορά ξεκινάω έχοντας μέσα μου ένα σωρό ερωτηματικά, σα σκυλί που κυνηγάει αυτοκίνητο.

Αλλά τα ερωτηματικά είναι σαν τα καντηλάκια. Αν τα κρατάς μέσα σου είναι ευλογία, αν τα εξωτερικεύεις όμως δεν πας για σεξ αλλά για ολονυχτία στον όσιο Πατάπιο…Έτσι κοντοστέκεται ένα βήμα πριν και με ρωτά…

-         Φοράς βέρα βλέπω;

-         Όχι, δαχτυλιδάκι είναι.

-         Εγώ με δεσμευμένους δεν πάω, στο ξεκαθαρίζω!

-         Ούτε γω.

-         Μάλλον είσαι αρραβωνιασμένος και ξέχασες να βγάλεις τη βέρα.

-         Μάλλον είσαι χοντρή και ξέχασες να βγάλεις το μπλουζάκι.

Η κουβέντα δεν κράτησε πολύ αλλά μπήκε άνω τελεία. Τα ρούχα πέφτανε με γδούπο στο πάτωμα σα φαντάροι σε ορκωμοσία. Οι ματιές ηλεκτρίζονταν χορεύοντας χασαποσέρβικο στο ήδη τεταμένο κλίμα ενώ οι κουρτίνες προφητικά έμεναν ανοικτές, περιμένοντας σε στάση μάχη το θέατρο σκιών που θα επακολουθούσε…

-         Ωρέ που μπλέξαμε…

-         Εγώ είμαι καλός χαρακτήρας!

-         Να μπεις στο big brother.

-         Δε μ’ αρέσει να κάνω αυτό που δε θα ήθελαν να μου κάνουν.

-         Και να ‘σαι κι ο εαυτός σου, ξέχασες να το πεις αυτό.

-         Δεν αντέχω! Αισθάνομαι σα να είμαι στο κόκκινο δωμάτιο!

-         Εγώ πάλι στο δωμάτιο επικοινωνίας…

Εκεί έσκασε στα χέρια μου το πρώτο τσιγάρο. Ήτανε μια επανάσταση στο φασισμό των σήριαλ που πάντα το ανάβουνε οι εραστές μετά το σεξ. Εγώ το άναψα πριν. Βγήκα στο μπαλκόνι κι ατένισα τη θέα. Ήτανε η πρώτη φορά που μετάνοιωσα που δεν ήμουνα αρραβωνιασμένος, γιατί σε κάτι τέτοιες καταστάσεις χρειάζεσαι έναν άνθρωπο στον κόσμο που να γείρεις το κεφάλι σου πάνω του, να του ψιθυρίσεις στ’ αυτί πως δεν είσαι ελέφαντας κι εκείνη απλά να το πιστέψει…

Εκείνη έτοιμη προς αναχώρηση…

 -         Θέλω να φύγω. Εσύ;

-         Εγώ τι;

-         Δε θες να φύγεις;

-         Όχι λέω να περιμένω τη γυναίκα μου.

-         Ώστε το ομολογείς ότι έχεις γυναίκα!

-         Ναι το ομολογώ.

-         Και γιατί δεν το έλεγες πριν;

-         Γιατί πριν παιζότανε. Αλλά τώρα, αφού δεν πρόκειται να πηδήξω, τουλάχιστον να βρω και κανένα φαγητό όταν γυρίσω σπίτι…

 

Σε κάθε αναμέτρηση οι νικητές προκαλούν αισθήματα υπερηφάνειας και κυριαρχίας στον κόσμο. Αλλά οι ηττημένοι προκαλούν συναισθήματα γοητείας (εκτός αν είσαι χοντρός, ηλίθιος και αποτυχημένος). Και επειδή εμένα με συγκίνησαν οι ηττημένοι celebrities ανεξαρτήτως κόμματος, σας τους φέρνω στη μάπα να γοητευτείτε κι εσείς, όσο η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή…

Αρβανιτίδη:

Μεγάλη ρήτορας, αναδείχτηκε στο μεγάλο δικαστικό αγώνα προκειμένου να αποδείξει ότι τη στιγμή που η άλλη γένναγε το παιδί, ο Πασχάλης βρισκότανε στη Θεσσαλονίκη. Φυσικά δεν κατάφερε να πείσει, όχι τον κόσμο, αλλά ούτε και τους υπόλοιπους Olympians, καθώς αν αποδεικνυότανε πως ο Πασχάλης την έχει τόσο μεγάλη, ο θηλυκός πληθυσμός της πρωτεύουσας θα την έβγαζε πρώτη σε σταυρούς πανελληνίως με μοναδικό αίτημα να λείπει από το σπίτι όσο γίνεται περισσότερο.

Τουρνάς: 

Από το «είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες» πέρασε στο «είναι κάτι τραγουδιστές που δε γίνονται βουλευτές». Παιδί των λουλουδιών κι αυτό, κατέβηκε. προκειμένου να συνεργαστεί με τα παιδιά- λουλούδια της Ν.Δ. Και μετά κάποιοι άλλοι μιλάνε για «πράσινη ανάπτυξη».  

Κουντουρά: 

Ιστορικό έμεινε το αίτημά της να υπάρξει στη βουλή χώρος κομμωτηρίου για τις γυναίκες. Φυσικά απορρίφθηκε το αίτημα γιατί θεωρήθηκε ότι υπέσκαπτε τον πρωθυπουργό καθώς  είχε ζητήσει πρώτος ένα τυροπιτάδικο…

Μπόκοτα:

Σπουδαία πολιτικός, χειρίστηκε με περισσή δεξιοτεχνία για χρόνια τα εθνικά μας θέματα στη Eurovision. Φυσικά όσο ήτανε εκεί όχι πρωτιά δεν είδαμε, αν είχε πηγάδι κοντά θα μας ρίχνανε μέσα, άρα ανεπίσημα θεωρείται εμπνευστής της μουσικής underground.

«Ποιος ήλιος εξεπρόβαλλε μεγιεμελέ, μεγιεμελέ» ίσως να τραγούδαγε το βράδυ των εκλογών ο γνωστός αοιδός. Θιασώτης του ανατολικού σκυλοτράγουδου, φοβήθηκε ότι οι Ιρακινοί του πάρουν τη δουλειά κι έτσι συντάχθηκε στο ΛΑ.Ο.Σ.  προκειμένου τα τουρκογύφτικα άσματα να μην αλλάξουν χέρια, και να παραμείνουν ελληνικά!

Ο γιος του μεγάλου αοιδού Αγγελόπουλου, παρεξηγημένος από την τροπή που πήρε ο στίχος του πατέρα του «τα μαύρα μάτια σου όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε» κατέβηκε κι αυτός με τον Καρατζαφέρη. Γιατί όταν ο πατέρας του έλεγε «μαύρα μάτια» εννοούσε μόνο μαύρα μάτια, όχι πόδια, ούτε αυτιά, ούτε βυζιά.

Αυτοί ήτανε οι ηττημένοι των εκλογών. Αλλά θα σκάσω αν δεν παρουσιάσω και τον μεγάλο βουλευτή που ψήφισε ο Πειραιάς μας!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΤΟΛΑΚΗΣ

 

Δολοφόνος των ελληνικών γηπέδων, έρχεται για να λύσει το μεταναστευτικό. Αλλά κι αυτό το τανκ έχει τις αδυναμίες του…

Αν είσαι μετανάστης, πάρε μια μπλούζα της Juventus και φόρα την. Δεν πρόκειται να καταλάβει Χριστό. Μετά θα μπαίνουν εφτά-εφτά (όχι τα γκολ, οι μετανάστες)

Λόγω της υπερβολικής ευαισθησίας που ταλανίζει το ΜΗ, ας βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι σ’ αυτό, γιατί διαβάζοντας τα υπόλοιπα posts, αισθάνομαι λίγο κάφρος…

Ο ρομαντικός μου εαυτός όμως είναι εδώ! Παραμονεύει και εξαπολύει μύδρους ευαισθησίας όποτε του…τη βαρέσει!

ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΥ

Αστέρι μου φεγγάρι μου

Της σκέψης μου ληστή

γαλάζια μου οπτασία

έφυγες χτες μανάρι μου

Πώς να στο πω λαϊκιστί

Έκανες μαλακία…

Γιατί πολύ σ’ αγάπησα

Μ’ ανέστησες, με πέθανες

Βρισκόμουν σ’ αφασία

Και το αλκοόλ σταμάτησα

Μα συ στο τέλος τα ‘κανες

Μουνί καλλιγραφία

Σε πήγαινα διακοπές

Σου μάζευα όλα τα σουτιέν

Κι έκανα χαμαλίκια

Κι όλοι με λεν πια κουραμπιέ

πήγα γι' αυτό με μανεκέν

Κι έκανα καφριλίκια

Μα όπως λεν οι ηθοποιοί

Αν είν’ η ατμόσφαιρα καλή

Βγαίνει απ’ τα καμαρίνια

Μα αν σου γαμάνε τη ζωή

Κι after στο παίζουν αδερφή

στα κάνουν μανταρίνια

Γι’ αυτό αγάπη μου παλιά

Κλεισμένος μέσα στο γιαπί

Σου γράφω ένα τετράστιχο

Γύρνα σε μένανε ξανά

Μην το αργείς όμως γιατί

Την έχω κάνει λάστιχο…

Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ τους συντελεστές της χτεσινής βραδιάς. Έχω να γελάσω χρόνια έτσι, αν και- μεταξύ μας- δεν κατάλαβα και πολλά.