Μετά από πολλές περιπλανήσεις μου και μετά από χιλιάδες ώρες σπουδής προσωπικής για την ανακάλυψη της ανθρώπινης προσωπικότητας, έβγαλα το εξής απόφθεγμα: Δε θέλω να ξέρω.

Δε θέλω να ξέρω γιατί φοβάμαι. Λιγότερο για τον εαυτό μου, περισσότερο για τους γύρω μου. Γιατί αυτοί εκφράζουν εμένα, γιατί με έφεραν εδώ που βρίσκομαι. Γιατί τους επέλεξα ή με επέλεξαν με ρίσκο. Γιατί το ρίσκο πέτυχε και συνεχίζουμε να είμαστε μαζί.

Δε θέλω να ξέρω τι θα συμβεί αύριο. Αυτή η ιστορία με τους πέντε που έφυγαν άδικα με συγκλόνισε. Έφυγαν αναίτια. Χωρίς καν ένα γελοίο πρόσχημα! Τι να πω…

Οι χαρές θα συνεχιστούν όμως σε λίγο για μας. Γιατί ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να προχωρά. Και σε αντίξοες συνθήκες. Κουβαλώντας τα προσωπικά του αμαρτήματα και της γενιάς του. Κουβαλώντας τις συντηρητικές προγονικές παρακαταθήκες που τον καταδυναστεύουν. Σέρνοντας απ’ τις φτέρνες τα δώρα της επόμενης γενιάς.

Το φορτίο είναι μεγάλο. Η ευθύνη παγκόσμια. Κάποιοι δεν αντέχουν, τα παρατάνε. Κάποιοι αλλάζουν δρόμο. Κάποιοι αργοσβήνουν  στη άκρη της στροφής. Και μεις συνεχίζουμε απτόητοι χωρίς να γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει…

Ας μην κατηγορούμε αυτούς που φεύγουν. Γιατί είναι θύματα του παραλογισμού που διέπει όλη αυτή τη διαδικασία. Όλα για τον ανταγωνισμό. Αυτό το σύννεφο που επισκιάζει κάθε ανιδιοτελή σκέψη, που καταστρέφει κάθε παρθένα λογική, που εμβολίζει κάθε συλλογική προσπάθεια.

Κάποιοι δεν αντέχουν να τον σηκώσουν. Προτιμούν απλά να αποχωρήσουν, ηθελημένα ή άθελά τους. Πιστοί στα ιδεώδη και στις αρχές τους. Γνωρίζοντας τις συνέπειες που θα υποστούν. Χάνονται πικραμένοι μα δοξασμένοι στις συνειδήσεις όσων δεν έχουν ακόμα αλλοιωθεί συναισθηματικά. Γιατί η αλήθεια τους είναι αγνή όπως η δημιουργία του κόσμου.

Φοβάμαι για κείνους που συνεχίζουν. Θέλω  να αντέξουν, πρέπει να αντέξουν. Μα το αύριο είναι σκοτεινό κι η μοίρα ανυπέρβλητη. Δεν την τιθασεύουν ούτε οι γονυκλισίες ούτε οι επικλήσεις. Δεν τη σταματά κανενός είδους γνώση, μαντεία ή προφητεία. Δεν μπορούν να την πλησιάσουν τα επιστημονικά πορίσματα.

Μόνο η αγνόησή της.

Γι’ αυτό δε θέλω να ξέρω…

Τη βλέπεις. Σου αρέσει. Την πας βόλτες. Πληρώνεις μέχρι και τις μαστίχες της από το περίπτερο. Την πας στους φίλους σου. Σε κράζουν. Φουσκώνεις και ξεφουσκώνεις. Ανακαλύπτεις ότι δεν μπορείς χωρίς αυτήν. Ανάβεις το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Δε σου φτάνουν τα λεφτά. Ανοίγεις το πορτοφόλι της μάνας σου. Η μάνα σου διαμαρτύρεται πόσο ακρίβυναν οι πατάτες. Αρραβωνιάζεσαι. Οι φίλοι σου είναι παρελθόν. Οι φίλες της παρόν. Η μάνα της το μέλλον. Δουλεύεις περισσότερο. Δουλεύει λιγότερο. Μαζεύεις λεφτά. Αγχώνεσαι. Τρακάρεις. Πάνε τα λεφτά! Γάμος. Με τα χίλια ζόρια. Παιδί. Η τέτοια αντιλαμβάνεται πως παντρεύτηκε μικρή και της κατέστρεψες την τύχη. Ξανακαπνίζεις. Ξανααγχώνεσαι. Ξανατρακάρεις. Γεμίζεις δάνεια. Στο όνομά σου. Αποφασίζει ότι αξίζει κάτι καλύτερο. Χωρίζεις. Σου παίρνει το παιδί. Πληρώνεις διατροφή. Ξανακαπνίζεις. Γυρίζεις στη μάνα σου. Βρίσκεις καινούργια. Άντε πάλι τα ίδια…

Τον βλέπεις. Σ’ αρέσει. Σε πάει βόλτες. Σου πληρώνει μέχρι και τις μαστίχες σα να είσαι μωρό. Σε πάει στους φίλους του. Σου την πέφτουν. Το καταπίνεις. Ανακαλύπτεις πως δε μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν. Θέλεις να αρραβωνιαστείς. Θέλει να γυρίζει. Αρραβωνιάζεσαι. Οι φίλοι του εξαφανίζονται. Οι φίλες σου σε θάβουν. Η μάνα του το μέλλον. Λέει ότι δουλεύει. Λέει ότι δε δουλεύεις.. Λεφτά δεν έχεις. Γάμος. Με τα χίλια ζόρια. Παιδί. Ο τέτοιος αντιλαμβάνεται πως παντρεύτηκε μικρός και γυρίζει με μικρούλες. Αρχίζεις το κάπνισμα. Γεμίζεις με νεύρα. Τρελαίνεσαι. Αποφασίζει ότι αξίζει κάτι καλύτερο. Χωρίζεις. Σου φορτώνει και το παιδί. Διατροφή για κλάματα. Ξανακαπνίζεις. Γυρίζεις στη μάνα σου. Βρίσκεις έναν χειρότερο. Και ξανά…

Ζαλισμένος απ’ τη σκόνη που έχει εγκατασταθεί μόνιμα στο γραφείο.

Πνιγμένος μες στη στάχτη δεκάδων τασακιών που τον περιβάλλουν.

Μια μισοτελειωμένη πασιέντζα να χάσκει στην οθόνη του υπολογιστή.

-         Βρίσκομαι σ’ ένα αδιέξοδο.

-         Δε σου βγαίνει η πασιέντζα?

-         Όχι μέσα μου εννοώ.

-         Γιατί, αφού όλα πάνε μια χαρά.

-         Καλά μην κάνεις έτσι, υπάρχουν και χειρότερα!

Στο μπαράκι τρεις φίλοι καταναλώνουνε μπουκάλια ουίσκι…

-         Παιδιά, τα σφηνάκια κερασμένα.

-         Πόθεν?

-         Απ’ τις κοπέλες.

-         Παιδιά, ήρθε η ώρα να δείξουμε τι αξίζουμε!

-         Όχι, πως νομίζουν ότι θα μας πάρουν τον αέρα!

-         Μα εμείς είμαστε οι ισχυροί που ξέρουνε τι θέλουν. Λοιπόν, εγώ τη μελαχρινή, εσύ τη ψηλή και συ την παρδαλή.

-         Σοβαρά? ΕΓΩ ΤΗ ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ, εσύ την παρδαλή κι αυτός τη ψηλή!

-         Διαφωνώ. Εγώ τη ψηλή, εσύ την παρδαλή κι άσε σ’ αυτόν τη μελαχρινή!

Ξάφνου το βλέμμα περιστρέφεται. Είχαν φύγει. Όχι τίποτα’ άλλο, επειδή ξέρουμε τι θέλουμε…  

Ο τύπος παρκάρει την καινούργια BMW κάμπριο, άνετος, άσχημος  κι ηλίθιος. Από πλάι ξεπετάγεται το αγγούρι που αυτοαποκαλείται ‘ Ευαίσθητη με όνειρα για το μέλλον’ (σα διαφήμιση της Interamerican). Οι φίλοι τη φωνάζουν  σκέτο Μπέμπα καθώς με το εν λόγω αμάξι πάει ασορτί.

-         Τον βλέπεις αυτόν? Λοιπόν αυτός δε ξέρει τι έχει!

-         Μη φοβάσαι, απ’ ότι φαίνεται ξέρει εκείνη.

-         Εκείνου του λείπει το μυαλό κι εκείνης όλα τα’ άλλα…

-         Έτσι είναι ο έρωτας, υπερτονίζει τις ατέλειες.

-         Γι’ αυτούς η ζωή είναι στρωμένη με ροδοπέταλα…

-         Αγόρι μου, όσο υπάρχουν οι φούσκες στο χρηματιστήριο, όπως είπε κι ο Σόλων ‘Μηδένα προ του τέλους μακάριζε!’

-         Ξύπνα ρε, κι αυτό ακόμα στον Κροίσο το είπε!

-         Ε?

Η Segolene Royal ήρθε από το πουθενά για να ταράξει τα νερά της δοκιμαζόμενης- αυτή τη στιγμή- Ευρώπης.

Η χρυσή δεκαετία του ’90 πέρασε ανεπιστρεπτί. Να πούμε ότι ήταν η δεκαετία με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη, οικονομική ευημερία, και η κοινωνική απελευθέρωση είχε προχωρήσει σε σημείο αξιόλογο.

Οι λαοί της Ευρώπης βρέθηκαν στην καλύτερή τους φάση οικονομικά, κάτι το οποίο βιώναμε και μείς εδώ στην Ελλάδα. Θυμάμαι έβγαινα για  Σάββατο βράδυ δεκαοχτώ χρονών παιδί και είχα στην τσέπη μου 40,000 δρχ πχ, και τα άλλα παιδιά περίπου τα ίδια, χωρίς να ήμασταν πλούσιοι.

Δεν ήταν συμπτωματικό πως εκείνο τον καιρό μεσουρανούσαν οι Σοσιαλιστικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Ο Ζοσπέν στη Γαλλία με την επανάσταση του 35ωρου, ο Σρέντερ στη Γερμανία με την μεγάλη του συμβολή στην  ευρωπαϊκή ενοποίηση και την ανεξαρτησία της από τα δεσμά των Αμερικανών, ο Πέρσον στη Σουηδία με τις σπουδαίες μεταρρυθμίσεις του στην Σουηδική κοινωνία,  και άλλοι.

Μετά ήρθε η πτώση, και η άνοδος των κυβερνήσεων της δεξιάς ήρθε ως ντόμινο από χώρα σε χώρα. Η αμερικανοποίηση της Ευρώπης  βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο από τέλους ψυχρού πολέμου, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός επανήλθε δριμύτερος, οι μετανάστες και οι φοιτητές στη Γαλλία έγιναν θύματα του ακροδεξιάς λογικής του μαστιγώματος και της καταδίκης κάθε ανέντακτης φωνής που ζητά τα αυτονόητα. Λίγο καλύτερη ζωή από τη σημερινή.

Στην Ελλάδα δε, η αστυνομία αποφάσισε με την ανοχή της κυβέρνησης να λάβει πιο δραστικά μέτρα, σαπίζοντας στο ξύλο εκείνο τον Κύπριο φοιτητή που οι γονείς του τον στείλαν στην Ελλάδα να τους τον προσέχει, κι όχι να τον μαζεύουν κομμάτι κομμάτι από τους τις λεωφόρους. Και με περηφάνια να βγαίνουν στις τηλεοράσεις αδιάντροπα να επιβραβεύουν τους εγκληματίες χωρίς κανένας να τιμωρήσει κανέναν.

Θα ρθει όμως ξανά η πτώση τους καθώς δεν έχουμε καιρό για άλλα δάκρυα. Η αλλαγή ξεκίνησε από τον Θαπατέρο στην Ισπανία. Πρόντι στην Ιταλία. Ρουαγιάλ στη Γαλλία? Της το εύχομαι…

Δεν υπάρχουν καλά και κακά βιβλία. Δεν υπάρχουν καν ιερά βιβλία.

Υπάρχουν μόνο καλογραμμένα και κακογραμμένα.

Δεν υπάρχουν πρόστυχες λέξεις. Δεν υπάρχουν όμορφες λέξεις.

Υπάρχουν μόνο δροσερά χείλη σαν λένε την αλήθεια.

Δεν υπάρχουν πύλες κλειδωμένες. Δεν υπάρχουν κακοτράχαλοι τόποι.

Υπάρχουν σκέψεις που δεν έχουν ειπωθεί ακόμα και μέρη απάτητα και μαγευτικά.

Δεν υπάρχουν όνειρα που σε καθοδηγούν. Δεν υπάρχουν όνειρα που σε καταδυναστεύουν.

Υπάρχει μόνο τ’ όνειρο που σε ταξιδεύει. Η ζωή.

Δεν υπάρχουν σύνορα αδιαπέραστα στο χάρτη. Δεν υπάρχουν σύνορα αδιαπέραστα στη σκέψη.

Υπάρχουν σύνορα αξεπέραστα στο βλέμμα.

Αλήθεια, πόσο ειλικρινείς είναι οι χρόνιες σχέσεις?

Σίγουρα πολλοί από σας το έχουν βιώσει ή το βιώνουν ήδη. Και γω με τη σειρά μου το έκανα το αγροτικό μου. Αλλά δε θα μιλήσω για μένα σήμερα γιατί απλά δεν αφορά κανένα. Θα μιλήσω όμως για πράγματα που έχω δει ή έχω ζήσει από πολύ κοντά πάντα σε πλαίσιο γενικό. Έχουνε περάσει πολλά χρόνια, πλέον όλα αυτά έχουν τελειώσει, καθώς αναφέρομαι για γεγονότα κυρίως πριν το 2000.

Έζησα για πέντε χρόνια στην επαρχία όπου σπούδαζα. Εκεί όλα τα παιδιά, μακριά από τις οικογένειές τους και χωρίς να δουλεύουν, μπορούσαν να εκφραστούν ελεύθερα να κινηθούν, να κάνουν ο,τι θέλουν.

Κορίτσια περισσότερα, αλλά και αγόρια αρκετά.

Πολλές κοπέλες είχαν σχέση στα μέρη τους, ή εδώ στην Αθήνα. Στις κουβέντες συνέχεια τους μνημόνευαν με πολλή αγάπη και λαχταρούσαν την ώρα και τη στιγμή που θα το σκάσουν για ένα σαββατοκύριακο να τους δουν ή εκείνοι θα πήγαιναν. Τα ταξίδια  την πρώτη περίοδο ήταν συχνότατα, ενώ από τις πολλές φορές που ερχόντουσαν, καταντούσαμε και παρέα. Μετά όμως αραίωναν. Τα εργαστήρια έδιναν και έπαιρναν, οι υποχρεώσεις, τα  αγγλικά, τα ισπανικά κι ο,τι άλλο άρχιζαν και έμπαιναν στη ζωή των κοριτσιών.

Εμείς  ήμασταν έξω από το πρόβλημα, καθώς με αυτά που βλέπαμε και μαθαίναμε, είχαμε αποφασίσει να τα ‘φτιάχνουμε’ με κορίτσια που μένανε εκεί, ει δυνατόν από την ίδια γειτονιά!

Επειδή ήταν η περιοχή μικρή και γνωριζόμασταν κυριολεκτικά όλοι, σχηματικά από τις 100 κοπέλες οι 99 συστηματικά τα χανε με έναν ή με δύο ταυτόχρονα,  οι οποίοι κατά κύριο λόγο ήτανε φίλοι και γνωρίζανε την ύπαρξη του άλλου που μένει μακριά. Όποτε κατάφτανε φυσικά ο επίσημος, κρύβονταν μες στο πλήθος ή πηγαίναν στις δικές τους κοπέλες. 

Για τα αγόρια δε, πρέπει να γράψω μυθιστόρημα. Όσοι τα είχανε με κοπέλες μακριά απ’ το μέρος αυτό, οι οποίοι ήταν όμως λίγοι σχετικά, ειλικρινά δεν επιτρέπεται να γράψω το τι γινότανε. Οι κοπέλες τους όταν ερχόντουσαν, σπανίως, ήταν δακτυλοδεικτούμενες. Όταν κυκλοφορούσαν με τ’ αγόρι τους στο δρόμο λες και υπήρχε από το φοιτητόκοσμο μια omerta, η οποία δεν έσπαγε με τίποτα και γι’ αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια. Αλλά τα σχόλια και τα θαψίματα πίσω από την πλάτη αρκετές φορές ήταν άνω ποταμών.

Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι κάποιος ενώ τα είχε, σ’ όλο το διάστημα πρέπει να πήγε με πάνω από σαράντα γυναίκες, ο οποίος μιλούσε με κείνη πάνω από έξι φορές την ημέρα. Κι άλλοι όμως δεν πήγανε πίσω με σκορ από 10 έως 20, οι οποίοι αναλογικά ήταν αρκετοί. Τέλος οι πιο πιστοί το ρίχνανε στο δίπορτο, το οποίο θεωρείτο και πεπερασμένο συν τοις άλλοις.

Αλλά και στην περίπτωση μας, όσοι και όσες  τα είχανε με άτομα που βρίσκονταν εκεί, γινόταν το έλα να δεις. Κι αυτές οι ιστορίες πραγματικά είχανε τρελό γέλιο, γιατί εκτός του ότι χρειαζόταν η αυτονόητη θέληση για το κάτι διαφορετικό, ταυτόχρονα χρειαζόταν και η επιστράτευση κι άλλων χαρισμάτων όπως η πονηριά, η συνομωσία, και ο,τι χρειάζεται για να μείνει κάτι κρυφό. Οι γκάφες δεν ήταν η εξαίρεση αλλά ο κανόνας με όλα τα επακόλουθα του απίστευτου γέλιου και των μουντζωμάτων εκατέρωθεν. Οι χωρισμοί, οι επαναπροσδιορισμοί, τα συγχωροχάρτια, η εκδίκηση ήταν η κύρια ασχολία όλων  των αργόσχολων φοιτητών καλή ώρα.

Δε θα αναφέρω καμία από αυτές, κρίμα γιατί άνετα γινόντουσαν σήριαλ, αλλά η κάθε ιστορία έχει στοιχεία του χαρακτήρα εκείνου που ενεπλάκη, και θα ήταν προσβολή και η ελάχιστη αναφορά τους.

Και μπορεί το πτυχίο να το πήραμε με το ζόρι μετά από χροοόνια σπουδών(?), τις ανθρώπινες σχέσεις όμως τις είδαμε από μέσα, τις ζήσαμε, τις φάγαμε με το κουτάλι.

Και είδαμε καθαρά την υποκρισία που τις διαχέει. Και φυσικά δεν είναι έτσι ο κόσμος που ζούμε γιατί ζούμε υπό ένα συνεχές καθεστώς πίεσης. Αποδεικνύεται όμως πως αν αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να σκεφτεί και να δράσει, είναι ικανός για πάρα πολλά που ούτε καν είχαν περάσει από το μυαλό του.

Και φυσικά εγώ προσωπικά δεν το θεωρώ κακό. Ήμασταν τότε κακοί με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας, γιατί η κοινωνία η ίδια χωρίς να θέλουμε, μας επέβαλε αυτό το σκεπτικό.

Βλέποντας πια όμως εμένα, αλλά και εκείνους που ζούσαν μαζί μου τότε, μας έκανε πολύ καλό όλο αυτό το σκηνικό. Είχαμε ξεκινήσει από τα σπίτια μας αθώα, αγνά παιδιά μες στο ρομαντισμό. Όχι ότι αυτά φύγανε, οι άνθρωποι εξάλλου δεν αλλάζουν, αλλά προστέθηκαν και χαρακτηριστικά που μας κάνουν να μπορούμε να ‘διαβάζουμε’ καλύτερα ένα βλέμμα, ένα νεύμα, μια πράξη που επιφανειακά στηρίζεται στην ανιδιοτέλεια.

Η ψυχή μας έγινε πιο σκληρή σίγουρα. Για την καρδιά μας θα σας γελάσω. Πάντως θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έζησα και είδα όλα αυτά. Εξάλλου αυτές οι μικρές ιστορίες που θεωρούνται ‘σκανδαλώδεις’, αυτές οι ίδιες μας κάνουν και ταξιδεύουμε όταν μαζευόμαστε οι παλιοί φίλοι από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας.

Λέγοντας συνέχεια τα ίδια, αλλά περιγράφοντας τα με τρόπο διαφορετικό κάθε φορά, προσθέτοντας ή αφαιρώντας ανάλογα με τη διάθεσή μας, είναι μυστήριο πώς γελάμε συνέχεια με την ίδια ένταση! Τολμώ να πω πως όσο περισσότερο τα λέμε, τόσο περισσότερο γελάμε!

Γι’ αυτό στη ζωή δεν είναι οι καταστάσεις που μας δίνουν χρώμα. Γιατί οι καταστάσεις, αν γίνουν κτήμα, γίνονται ταυτόχρονα καθεστώς και μας καταπιέζουν, μας κάνουνε και υποφέρουμε.

Οι στιγμές κρύβουν την ουσία, κι αυτήν πρέπει να ψάξουμε. Οι στιγμές μάς δίνουν χρώμα, μας δίνουν το υλικό για τα όνειρά μας. Καλημέρα σε όλους. 

Για όλα υπάρχουν λύσεις.

Γι’ αυτούς που δεν έχουν μαθηματικό μυαλό τα πράγματα μάλλον είναι δύσκολα.

Αλλά σίγουρα πιο rock.

α) Όταν στη ζωή σου έρχονται δυσκολίες, μην το βάζεις στα πόδια. Είναι κουραστικό. Να φεύγεις με ελαφρά πηδηματάκια.

β) Αν δεν αποδίδεις στη δουλειά σου μη στενοχωριέσαι. Περίμενε να σε διώξουν πρώτα.

γ) Αν αγαπάς τα μπουζούκια μην αναρωτιέσαι πώς τον/την αγάπησες. Ένα μπουζούκι παραπάνω.

δ) Αν σε παρατήσει το έτερον ήμισυ μη σε παίρνει από κάτω. Εξάλλου έμεινε μόνη της.

ε) Αν  η μάνα σου σε πιέζει να παντρευτείς, δεν είναι ότι θέλει να σε δει ευτυχισμένη. Παρέα ψάχνει.

στ) Αν τα δίνεις όλα στη δουλειά σου στη σχέση σου και περιμένεις να αναγνωριστεί, καιρός να σου αποκαλύψουνε ότι δεν υπάρχει ο Αη-Βασίλης.

ζ) Αν θες να επαναστατήσεις και να φύγεις από το σπίτι σου γιατί δεν αντέχεις άλλο, νοίκιασε το διαμέρισμα στον πάνω όροφο, να τρως και ένα φαγητό της προκοπής.

η) Αν πάρεις τη θέση που κυνηγούσες για καιρό  και παραδεχτείς ότι υπάρχει Θεός, κάποιος άλλος κατεβάζει καντήλια.

θ) Αν τη νύχτα, μόλις ανοίξεις την πόρτα και μπεις στο σπίτι σου κατάκοπος, συνειδητοποιήσεις ότι  όλα είναι μαύρα και το μέλλον σου διαγράφεται σκοτεινό, απλά άναψε το φως!

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

Κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά

Κι ήταν μια λέξη μοναχά, Ελευθερία

Κι έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά…

Τα  Χριστούγεννα έρχονται και μαζί τους απ’ τις κινηματογραφικές αίθουσες ποσότητες αισθηματικών ταινιών, ρομαντικών κομεντί, προσπαθώντας να προλάβουν το κλίμα και ίσως- μην είμαστε συνέχεια καχύποπτοι- και να εμπνεύσουν.

Η επιτυχία τους είναι δεδομένη καθώς μας βρίσκουν σε μια φάση αναδίπλωσης που αναζητούμε την αγάπη παντού, μετά το ξεσάλωμα του καλοκαιριού.

Μ’ αρέσανε οι κριτικές που διάβασα- αν και δεν έχω δει την ταινία- για μια καινούργια που βγήκε και λέγεται ‘Paris je t’ aime’. Πρόκειται για διάφορες ιστορίες αγάπης που εξελίσσονται γύρω απ’ τα Ιλίσια Πεδία και στις όχθες του Σηκουάνα.

Μου θύμισε κάποια Χριστούγεννα, όταν είχα δει την υπέροχη ταινία ‘Love actually’, η οποία έσμιγε την ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων με το χιούμορ αλλά και την πρωτογενή ανάγκη του ανθρώπου για έρωτα αληθινό.

Κι ας είναι οι περισσότερες ταινίες προϊόντα του Hollywood, κάποιες φορές- ελάχιστες- καταγράφουν την αλήθεια. Ότι δηλαδή σπάνια θα ανακαλύψεις την αγάπη εκεί που την κυνηγάς. Στα events της αμηχανίας και στις αχανείς μουσικές αρένες της αχαλίνωτης υποκρισίας. Κι αν τη βρεις, πιθανότατα θα ναι κάτι ψεύτικο, κάτι πρόσκαιρο.

Γιατί η αγάπη γεννιέται μέσα από το βλέμμα σε φωτεινά δωμάτια που οι επιθυμίες και οι ανάγκες του καθενός μας δεν μπορούν να κρυφτούν.  Γεννιέται μέσα από μικρές αλλά σπουδαίες πράξεις που αναδεικνύουν το συναίσθημα αυτό σε κάτι μεγαλειώδες.

Και αν όλοι μας, ή έστω οι περισσότεροι, έχουμε βιώσει την πρόσκαιρη έλξη που ολοκληρώνεται, μακροπρόθεσμα το αποτέλεσμα είναι μηδενικό. Γιατί εδώ μιλάμε για πράγματα που μένουν.

Γιατί το μυαλό και η καρδιά, αντίθετα με το σώμα, δεν κάνουν εκπτώσεις. Χαράσσουν μόνο ο,τι αξίζει, ο,τι κατακτήθηκε με πόνο και με μια δόση αυτοθυσίας.

Κουβαλάνε μόνο αυτά στα οποία καταθέσαμε ψυχή, αυτά στα οποία δώσαμε ζωή και αυτοδίκαια στη μνήμη μας κέρδισαν την αθανασία.

Κι απ’ τη μνήμη περνούν στη φαντασία, η οποία τους δίνει μια αλλιώτικη έκφανση, μια μαγική υπόσταση ώστε όταν χρειαστεί να ανασυρθούν, να βγουν στο προσκήνιο τις δύσκολες ώρες της εσωστρέφειας, να μας αγκαλιάσουν και να μας σώσουν.

Κάπως έτσι…

Υ.Γ.  Αν με βλέπετε tres romantique μάλλον φταίει ο Νοέμβρης ο οποίος κατά τα φαινόμενα ‘μ’ έπιασε’ κι εμένα, και οι πλανήτες μου οι οποίοι το χουνε ρίξει στο χασαποσέρβικο.  Είπαμε να είναι ανάδρομοι όχι να πάρουν τα βουνά! Μάλλον κατάλαβαν ότι είμαι ανισόρροπος και με δουλεύουνε. Θα επιληφθώ όμως του θέματος και θα απευθυνθώ άμεσα στην αστρολόγο που έχουμε εδώ γιατί αν συνεχίσω έτσι σε κανένα μήνα με βλέπω να ξαναγράφω τη ‘Λίμνη των κύκνων’ και τα ‘Τρία γουρουνάκια’…

Μια τράπεζα αλλιώτικη από τις άλλες. Μια τράπεζα που επενδύει στη δυναμική του ανθρώπου κι όχι στην ανικανότητά του να φέρει εις πέρας τις ‘ υποχρεώσεις’ του. Μια τράπεζα που διέσυρε τις σύγχρονες δυτικές οικονομικές αυθεντίες, χρησιμοποιώντας μεθόδους πρωτόγνωρες τόσο για τη σύναψη δανείων όσο και για την πληρωμή τους.

Ο Muhammad Yunus  ο ιδρυτής της τράπεζας των φτωχών από το μακρινό Μπαγκλαντές είναι δω, αποδεικνύοντας περίτρανα  ότι μόνο  η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους μπορεί να οδηγήσει σε οικονομική ευημερία την τράπεζα αλλά παράλληλα και την κοινωνία.

Ο  Muhammad Yunus ξεκίνησε την προσπάθειά του το 1976 δανείζοντας μικροποσά σε κάποιους αγρότες που τους έπνιγαν τα χρέη. Εκείνοι αποδειχτήκαν πολύ πιο τίμιοι απ’ ότι κανείς θα περίμενε επιστρέφοντας τα δανεισμένα. Έτσι ιδρύθηκε η τράπεζα, η οποία δανείζει μόνο σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη, με όρους που θα  ζήλευαν και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα.  Μοναδική υποχρέωση των δανειοληπτών είναι  ο  συνεταιρισμός τους με άλλους αγρότες ώστε να είναι τουλάχιστον πέντε. Έτσι τους δίνει χείρα βοηθείας όχι μόνο για την αποπληρωμή του χρέους σε εύλογο χρονικό διάστημα, αλλά και για την παραπέρα  οικονομική τους άνοδο.  

Μετά από αυτό το σπουδαίο εγχείρημα ο Yunus ετοιμάζεται να βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος στη χώρα του.

Έχει ήδη λάβει το Νόμπελ ειρήνης. Τώρα περιμένει και το Νόμπελ   από τους ίδιους τους συμπατριώτες του. Εμείς τι να πούμε, απλά Καλή Επιτυχία!

Καλημέρα!

Ενώ χτες δεν το χα το feeling, πώς βρέθηκα για άλλη μια φορά να οδηγώ μέσα στο αλκόολ! Και δεν είναι που οι  μπάτσοι θα μου παίρνανε το αμάξι, δεν είναι  που θα μου παίρνανε το δίπλωμα, δεν είναι που θα περνούυσα δικαστήριο, δεν είναι που θα πλήρωνα κανένα πεντοχίλιαρο ευρώ για την ανυπόφορη, αδιόρθωτη, απίστευτη  επιπολαιότητα μου.

Είναι που δεν κοιμήθηκα καλά, αυτή τη στιγμη βρίσκομαι με ένα κεφάλι κουδούνι σε σημείο που ο λαιμός είναι η μοναδική απόδειξη ότι αυτό το κεφάλι δεν είναι ξεκάρφωτο αλλά μάλλον μου ανήκει, και με ένα  στομάχι πλυντήριο.

Ελπίζω  να συγκεντρωθώ στο παιχνίδι καθώς σήμερα είναι μια μέρα Καζίνο.

Βαρέθηκα όλους αυτούς που λένε '-πάω να παίξω  για το καλό!-

Εγώ λοιπόν πάω να παίξω για το κακό, θέλω να  κερδίσω σήμερα, να τους τινάξω τη ρουλέτα στον αέρα!

Γι'  αυτό  με έπιασε το παράπονο που  δεν κοιμήθηκα καλά.

Καλή  μου επιτυχία!

Από  μια βόλτα που έκανα στα blogs, ομολογώ ότι ο  Νοέμβρης μάλλον έπεσε βαρύς.

Διαβάζω εξομολογήσεις βαθιές, καλέσματα, στίχους τραγουδιών που σε κάνουν και ανατριχιάζεις από το συναίσθημα που εκπέμπουν, και γενικά μια μελαγχολία και μια προσμονή.

Ίσως φταίει ο καιρός που σε επιστρέφει σπίτι  μετά από μια μακρά περίοδο  εξωστρέφειας. Τότε βλέπεις τη μοναξιά κατάματα και υποχρεούσαι να την αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο αν δε θες να σε υποβάλει και να σε καταπιεί.

Τα πράγματα ενδεχομένως είναι δύσκολα, αλλά και ίσως πιο γοητευτικά από ποτέ.

Ο κρύος καιρός, το ήσυχο δωμάτιο, οι αναμνήσεις από άλλους χειμώνες μεγαλώνουν τις ανάγκες μας καταστρέφοντας τη λογική που είναι ανήμπορη να κατευνάσει αυτόν τον καταιγισμό συναισθημάτων.

Χρειάζεται αυτή η  ψυχοθεραπεία. Το δάκρυ δίπλα σε παλιές φωτογραφίες, η μουσική που κλαίει προσπαθώντας να σε σώσει και να κουβαλήσει εκείνη  όλες τις αναμνήσεις, τα ερωτηματικά, τις ενοχές που σε μαστιγώνουν τα βράδια της θλίψης.

Όταν λήξει η αναμόχλευση των συναισθημάτων και αυτή η εσωτερική διεργασία που μοιάζει σα μια προσωπική ιεροτελεστία, το άδοξο τέλος διαφαίνεται στην άκρη της διαδρομής. Τα φώτα σβήνουν κι  οι σκιές αυτών που μας συντρόφευσαν αποχώρούν.

Μα όλη αυτή η διαδικασία δεν θυμίζει ήττα. Γιατί το βράδυ το αποψινό  νίκησε η ψυχή. Το μεγαλείο της είναι απέραντο και το γεύτηκες σ’ όλο της το φάσμα καθώς ενεργοποίησες όσα  μπορεί να σου δώσει. Ν’ αγαπάει και να συγχωρεί. Κι αυτό πέτυχε.

Το επόμενο στοίχημα είναι αύριο το πρωί. Να κερδίσεις ξανά τη μέρα και τη ζωή. Να βιώσεις όλα τα συναισθήματα που δημιουργούν ένα πιο όμορφο μέλλον για σένα. Το έκανες κάποτε. Καν’ το και τώρα. Κι αν ξεγελαστείς για λίγο, δεν πειράζει.

Θα στο μαρτυρήσει η ψυχή…

Δώσε ξανά δύναμη στον εαυτό  σου. Επιστράτευσε ο,τι πιο πολύτιμο διαθέτεις και  κάλυψε το χαμένο έδαφος. Οι σκοτεινοί  χρόνοι  τελειώνουν, να σαι  έτοιμος γι’ αυτό που η  μοίρα σου επιφυλάσσει.

Ο,τι πιο όμορφο,

Ο,τι πιο μεγάλο,

Για σένα,

Για μένα,

Για όλους!

Αφού τελικά τελειώνει το θέμα των καταλήψεων, μου φαίνεται ότι τελικά είχε δίκιο η κυβέρνηση. Γιατί αν εξαιρέσουμε ότι πουλάει την παιδεία στις πολυεθνικές, στις τράπεζες και στην εκκλησία- τους συνήθεις ευνοημένους της- καταργεί ουσιαστικά τη δημόσια εκπαίδευση καταδικάζοντας τα παιδία των χαμηλότερων τάξεων στην αμορφωσιά και την αφάνεια, κατά τα άλλα που είναι το πρόβλημα? 

-         Γιατί εμείς κάνουμε το παν να γελάτε και να περνάτε καλά μ’ αυτά που βλέπετε. 

-         Και σας ρωτώ παιδάκια μου, σας κόψαμε το κάπνισμα στα σχολεία? Όχι 

-         Τ’ αεροπλανικά στις τουαλέτες? Πάλι όχι

 -         Μήπως σας φάγαμε τα πιροσκί από το κυλικείο? Ούτε 

Ε τότε γιατί μας φέρεστε έτσι? 

Κατεβάσαμε  και νομάρχες με μυαλό μικρού παιδιού, για να μη νοιώθετε ότι είστε υποδεέστεροι και παράλληλα καλύπτουμε και το χάσμα των γενεών! 

Και γιατί αφήνουμε τους δάσκαλους και τους καθηγητές να κλείνουν τα σχολεία και να μην τους δίνουμε φράγκο? Για να χαλαρώσετε βρε, απ’ το κοπιαστικό καλοκαίρι! 

Έτσι  λοιπόν παιδάκια μου, διαλύουμε τη δημόσια παιδεία και φτιάχνουμε ιδιωτική για  τα κοροΐδα τους πλούσιους! Και θα πληρώνουνε, και θα σηκώνονται χαράματα να τρέχουν σχολείο. 

Ενώ εσείς? Ξάπλες, μάσες, γκομενάκια, μπασκετμπολίστες, Μύκονο για τους υπόλοιπους κι έχει ο Θεός! 

Ειδικά με όσα χαρίζουμε στον Χριστόδουλο, παραέχει! 

Α! Εντάξαμε και τα κακόφημα σπιτάκια στην οικονομία μας. Τώρα παιδάκια μου θα μπορείτε να πηγαίνετε περήφανα να αυτό γεμάτοι ικανοποίηση που συνεισφέρετε στο κοινωνικό σύνολο! 

Και ιδού το έργο μας. Κλειστά σχολεία, ανοικτά μ…….! Όλα για τα  παιδάκια… 

Και το άσυλο, τι το θέλετε? Ψυχασθενείς είστε ή ρακοσυλλέκτες? 

Κι αν η αστυνομία στις πορείες σας, σας πειράζει? Όχι βρε, στο κλίμα σας βάζει για την επαίτιο του Πολυτεχνείου.

Το οποίο θα κορυφωθεί με την επίσκεψη του προέδρου μας, αμε! Τι ? Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στα χρονικά?  Και πως η Θώδη τραγούδησε   disco, πάμε κι εμείς πολυτεχνείο λοιπόν! Καημένα μου παιδάκια… 

Επειδή είμαι ολίγον τι περίεργο παιδάκι και μ’ αρέσει να ασχολούμαι με τη ψυχοσύνθεση των άλλων και να την αναλύω, πρόσφατα μου μπήκε η ιδέα να βιώσω τον πόνο εκείνων που ανελλιπώς παρακολουθούν αυτά τα καθημερινά και εβδομαδιαία δακρύβρεχτα σήριαλ, και λιώνουν και στενάζουν και σπαράζουν. 

Από μια πλευρά τους καταλαβαίνω. Στ’ αλήθεια, έχουμε γίνει πολύ συναισθηματικά εσωστρεφείς. Ο οργανισμός μαζεύει συμπλέγματα απ’ την καθημερινότητα  και κάπου όλο αυτό πρέπει να ξεσπάσει. 

Απ’ την άλλη όμως εκνευρίζομαι. Όχι, δε δέχομαι να βλέπω την κουκλάρα, 1,90 με κορμί κορδόνι, φάτσα κορνίζα και με πόδι δύο χιλιόμετρα να το παίζει ευαίσθητη μέχρι θανάτου, ιδεολογικά μονογαμική και να κάθεται να μιξοκλαίει στην ασχημούλα φίλη της (η οποία κινείται μεταξύ Μόνικα Μπελούτσι και θεάς Αφροδίτης) για το γκόμενο που την παράτησε, για τον πλούσιο ψυχικό του κόσμο (α πα πα) και το  χειρότερο? Ότι θα κάτσει να τον περιμένει!! (Αυτά ούτε στον άρχοντα των δακτυλιδιών) 

Ίσως φυσικά να μην έχει τα προσόντα να βρει άλλον. Καθώς, εκτός της λεπτομέρειας ότι είναι γυναικάρα, ότι διαθέτει μια μικρή βιλίτσα με πισίνα, ένα κάμπριο για τα καθημερινά της ψώνια και μια νταντά για το άφαντο παιδί της, κατά τα άλλα έχει προβλήματα! Και αν την κάνει μια φορά το μήνα στο Λονδίνο για ψώνια και τι μ’ αυτό? Εδώ ο Παπακαλιάτης στα σήριαλ σηκώνεται 6 το πρωί και 8 είναι στο Παρίσι για να σκεφτεί το μέλλον της σχέσης του (με τη Γαλλική κυβέρνηση? α πα πα) 

Κι ο άντρας της που ‘αναγκάστηκε’ να τη χωρίσει (λόγω συνθηκών βεβαίως βεβαίως) είναι κι αυτός μια τραγική περίπτωση με τη σειρά του. Πρόσωπο μυτερό, γκρίζες γωνίες παντού, μάτια κουμπότρυπες, στήθος άσφαλτος και μπράτσα σα σακούλες σούπερ- μάρκετ. Αυτός λοιπόν ο σκοτεινός τύπος με το μπόλικο χιούμορ και μια βαλίτσα κατανόηση μπλέκει τα μπούτια του διαρκώς (από αγάπη). Αμολάει με τη γυναίκα του ένα παιδί (το άφαντο) αμολάει και κανά-δύο ακόμη και το παίζει εθνοπατέρας. 

Ο πατέρας του- ο οποίος έχει τουλάχιστον ένα κολοσσό- τον καταλαβαίνει απόλυτα, καθώς τα εξώγαμα κι αυτουνού ξεπηδάνε το ένα μετά το άλλο σαν μπαλάκια του τένις, ενώ η καλή του γραμματέας, μάνα, και γκόμενα φέρνει ελάχιστα στην Κλόντια Σίφερ. Αγαπάει με πάθος τη γυναίκα του που έχει να τη δει δύο βδομάδες, η οποία τα χει κι αυτή μ’ ένα τεκνό έτσι κι  έτσι (σαν τον Αντόνιο  Μπαντέρας) ο οποίος την αγαπάει αληθινά κι ας έχει γίνει σα χτικιό! 

Της γυναίκας η μάνα είναι μια ταλαιπωρημένη βιοπαλαίστρια με ένα βιογραφικό στα μαγειρέματα σαν του Μπιλ Γκεητς! Τον πατέρα τον έχει στείλει πρόωρα στα θυμαράκια (ε-ε-έρχεται σαν το Λάζαρο). Ο πατριός πάλι (σαραντάρης, γιάπης με μαλλί ψαρό σα ζέβρα και με χαμόγελο ταπετσαρία ) που είναι ένας βέβηλος, τα ρίχνει στη μικρή, έχει παιδί (άντε!) με την άσχημούλα που λέγαμε, και παλιότερα είχε σχέσεις με τη μάνα του συζύγου της θετής του  κόρης!(α πα πα)  

Για το τέλος? Μοιχείες πολλες, εγκυμοσύνες τρελλές, μια αυτοκτονία, μια νεκρανάσταση, μια πτώχευση, και μελαγχολικά ταξίδια στην εξωτική Κούβα, στις Μαλβίδες, στη Σιγκαπούρη, για να ξεχάσουν…(τα ελληνικά τους μάλλον) 

Βγαλμένα δηλαδή απ’ τη ζωή!!!! (α πα πα) 

Τα μάτια σου έκλεισες

Και μ’ άφησες απέξω

Άλλη μια νύχτα

Θα τη βγάλω στη βροχή 

Όλα για πάρτη σου

Κι απόψε θα τα παίξω

Και δε με νοιάζει

Τι θα φέρει το πρωί  

Για τον Άλκη Αλκαίο δε θα μιλήσω. Δεν τον έχω δει ποτέ. Ούτε συνέντευξή του έχω διαβάσει. Και γιατί άλλωστε?

Οι στίχοι του άλλες φορές τρυφεροί, άλλες δυνατοί και καταγγελτικοί. Οδυνηρές εξομολογήσεις. Καταδιώξεις των ηρώων του πάνω στις γέφυρες των δισεκατομμυρίων και των αδιεξόδων. Κατακόρυφη πτώση στις απέραντες θάλασσες των λαθών τους.

Που βρίσκεται λοιπόν η αλήθεια?

Ό,τι πονά, κυλάει μέσα μας. Σαν άρωμα, σα σκέψη, σαν ανάσα.

Η ομολογία ως αποτέλεσμα κρίσης είναι πράξη δικαστική, στη γενικότερη λογική του συντονισμού ενεργειών.

Η ομολογία ως αποτέλεσμα επινόησης, εσωτερικής διεργασίας και πνευματικής εξάντλησης είναι πράξη ποιητική, στο πνεύμα μιας αναίμακτης σύγκρουσης ψυχών και πραγμάτων.

 Ο Άλκης Αλκαίος σε  κάθε τέλος ενός έργου του μας πετά στα μισά του δρόμου. Όπως οφείλει να κάνει κάθε μεγάλος δημιουργός. Αφήνει τις σκέψεις του, τις ενοχές του, τα μηνύματά του διάχυτα, ελεύθερα, σ’ όλους εμάς, τους  τυχοδιώκτες οραμάτων να τα σπρώξουμε όσο αισθανόμαστε, κι αν είναι δυνατό, να τα ολοκληρώσουμε. 

Να γράφεις να τηλεφωνείς

Και ας μη μένει εδώ κανείς

Αφού το ξέρω θα χαθείς

Τόση αγάπη δε μπορείς

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έχω πέσει θύμα του  ίδιου μου του εαυτού.

Οι παγίδες που μου σκαρώνω είναι απίστευτες, δε θα τις σκεφτόμουνα ούτε και γω, και οι λύσεις που επιλέγω δυστυχώς δεν μπορούν να με ξεγελάσουν…

Ως ιστορικός τα ίδια πάλι, έχω πέσει θύμα της ίδιας μου της ανωριμότητας. Η παραποίηση  στοιχείων  που αφορούν το παρελθόν, η διαστρέβλωση πραγμάτων  που αφορούν την καθημερινότητα και  γενικώς η παρανόηση των πάντων αποτελούν πλέον βασικά στοιχεία του χαρακτήρα μου. Ήρωές μου ο Δον Κιχώτης, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, ο Γούντυ ο τρυποκάρυδος, ο Δελαπατρίδης.

Πάντως μπορεί να μην κατάφερα να μάθω πόσο κάνουν 3+2, κατάφερα  όμως να μπορώ να δημιουργώ μύθους από το τίποτα, και να βρίσκω λύσεις σε μεγάλα ερωτήματα της ιστορίας που δεν έχουν απαντηθεί.

-         Πώς το Βυζάντιο θα μπορούσε να παρέμενε στην ιστορία?

Απλά να μην άλλαζε όνομα.

-         Πώς οι Οθωμανοί δε θα χτυπούσαν τους Ρωμαίους?

Αν καθόντουσαν και τους εξηγούσαν ότι έγινε παρανόηση, άλλο Ρωμιοί κι άλλο  Ρωμαίοι.

-         Πώς, ενώ έχεις 200 στρατιώτες κι ο άλλος 5.000, δε σου σκοτώνεται κανένας?

Σηκώνεσαι και φεύγεις.

-         Γιατί ο Αϊνστάιν κι ας ανακάλυψε την ατομική βόμβα, δεν ήταν ευχαριστημένος?

Δεν κατάφερε ν’ ανακαλύψει  το οικογενειακό μέγεθος.

-         Γιατί οι Γάλλοι, σε αντίθεση με τους άλλους που πήγαν κυρίως στη Ν.  Αμερική, αυτοί κάνανε αποικίες στην Αφρική?

Γιατί βρήκανε σκούρα τα πράγματα.

-          Γιατί οι Σταυροφόροι χάσανε τον πόλεμο στους Άγιους Τόπους?

Γιατί πήγαιναν με το σταυρό στο χέρι.

-         Γιατί τους Ολυμπιακούς αγώνες τους ξαναθυμήθηκε Γάλλος?

Γιατί οι Έλληνες είχαν σπάσει το μυαλό τους κείνο τον καιρό τι έχουν να θυμηθούν που είχε σχέση με την αρχαιότητα και δεν το χει ξανακάνει κανένας άλλος, αλλά άστο, αν είναι πια τόοοσο πια σημαντικό θα ρθει εκείνο να μας βρει!

-         Γιατί ο Αλέξανδρος έφτιαχνε παντού Αλεξάνδρειες?

Γιατί γούσταρε να τα’ ακούει!

-         Γιατί ο Βενιζέλος ονόμασε Μεγάλη Ελλάδα τη Μικρά Ασία?

Μάλλον γιατί μπερδεύτηκε.

-         Γιατί οι Αμερικανοί κάνουν πόλεμο στη Μέση Ανατολή?

Γιατί με τον Καναδά έχουν φάει  χοντρό ξενέρωμα!

-         Γιατί οι παπάδες το 2000 ανέμιζαν το λάβαρο της Αγίας Λαύρας στο Σύνταγμα?

Γιατί  το 1821 κάπου το χανε το κλειδώσει,  αλλά δε θυμόντουσαν πού!

-         Γιατί οι Άγγλοι πήραν τα νησιά Φόκλαντ από τους Αργεντινούς?

Μπας και βγάλουν κανένα παίχτη για την εθνική ποδοσφαίρου γιατί έχουν γεμίσει ξυλοκόπους.

-         Γιατί παλιά στα σχολεία δε γινόντουσαν τέτοια πράγματα στις τουαλέτες όπως τώρα?

Γιατί για να τους βιντεοσκοπήσουμε έπρεπε να κουβαλήσουμε ολόκληρο εξωτερικό συνεργείο!

Κάνει λίγο κρύο έξω αλλά μην σας παίρνει από κάτω, σε τρεις μήνες πάλι καλοκαίρι θα χουμε…

Το χτύπημα από κείνη ήταν βαρύ, τόσο που με σημάδεψε. Όχι τόσο ψυχολογικά, απλά τα χέρια της ήταν σαν του Παναγιώτη Φασούλα.

Ταλαιπωρημένη, με μάτια μισόκλειστα, μουρτζούφλω, σκέτη μαυρίλα, σα να καθάριζε το τζάκι (αν είχε)

Ο καιρός μαζί της περνούσε αργά και βασανιστικά. Οι βόλτες στην παραλία να τρέχουμε χεράκι-χεράκι στο ηλιοβασίλεμα κρατούσαν κάμποσες ώρες, καθότι μόνο έτσι θα νοιώθαμε κοντά ο ένας στον άλλον, να, σαν την Αλίκη και το Δημήτρη ένα πράμα.

-Μα αυτοί μετά μόνο πιστόλια δε βγάλανε!

Είχε πιάσει τα μηνύματα της εποχής. Εξάλλου οι εποχές του ’70 έχουν φύγει ανεπιστρεπτί κι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει καινούργια ‘θέλω’. Να τα μπλέξει με κάποιον, να αμολήσουνε ένα κακομαθημένο, να χωρίσουνε λόγω συμφωνίας χαρακτήρων (με τους καινούργιους), κι η μεν μία να το παίζει εύθυμη ζωντοχήρα με το καροτσάκι και με το τεκνά να εναλλάσσονται, κι ο άλλος να το παίζει τζόβενος φρεσκοχωρισμένος, έτοιμος για όλα.

Δενόμασταν με τον καιρό κι η σχέση μας έμοιαζε πια σαν εκείνες τις μακροχρόνιες που περπατούν στο δρόμο και κάνουν μπαμ στα διακόσια μέτρα. Η αγάπη ξεχείλιζε στο τάβλι που παίζαμε στην καφετέρια, στις φάπες  που ανταλλάσσαμε σαν να υπηρετήσαμε στο ίδιο αντιτορπιλικό, στις βρισιές που ρίχναμε σαν Αμερικανοί ναύτες, στα τσιγάρα που στρίβαμε σαν επίδοξοι διάδοχοι του Λούκι Λουκ. 

Το συναισθηματικό πρόβλημα δεν είχε λυθεί, είχε όμως πλέον ξεχαστεί, κι όλοι πίστευαν ότι εμείς οι δυο μαζί θα καταλήξουμε (παντρεμένοι εννοούσαν αν και μου φαινόταν λίγο μακάβριο το ρήμα).

Η αγάπη έδειχνε να είναι τόσο μεγάλη που έκανα τρία πακέτα την ημέρα συν το catty shark που του χα αλλάξει τον αδόξαστο. Κι εκείνη δεν πήγαινε πίσω. Αναμαλλιασμένη πήγαινε στο πανεπιστήμιο λες και το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί με κανέναν αρκούδο. Πήγαινε με τις φόρμες παντού, σαν τις κυράτσες που πετάγονται στη λαϊκή στις διαφημίσεις της Μενεγάκη. Το σεξ  δεν υπήρχε και το προφυλακτικό είχε αντικατασταθεί εδώ και καιρό με το φίμωτρο. Η κιθάρα μου είχε πιάσει σκόνη καθώς η έμπνευση χάθηκε με τη μετακόμιση.

Το black χιούμορ είχε γίνει καθημερινότητά μας, καθώς η απέεεραντη ευτυχία που ζούσαμε είχε γίνει συνήθεια, και οι τρυφερές στιγμές δε λείπανε, ειδικά όταν ήμασταν χώρια.

-Αγάπη μου ξέρεις τι είδα σήμερα?

-Τι.

-Τους ‘δώδεκα πίθηκους’!

-Είχατε επισκέψεις?

-…

Οι άνθρωποι όταν κάνουν σχέδια όμως ο Θεός γελάει (στην περίπτωσή μας πρέπει να ξεκαρδίστηκε). Το ενδιαφέρον ξεδιπλώθηκε σ’ όλη την έκτασή του όταν πήγα φαντάρος και ξέχασα να της το πω. Σιγά, πώς έκανε έτσι, θα της το λεγα!

Κι αυτή δεν άφησε τον καιρό να πάει χαμένο. Όταν επέστρεψα απ’ την παραμεθόριο της…Σαλαμίνας έμαθα ότι έχει με ένα παιδί σοβαρή σχέση! Το έμαθα πολύ μετά καθώς ξέρετε ότι ενώ τα κακά νέα μαθαίνονται αμέσως, τα καλά αργούνε να κυκλοφορήσουν.

Ποιο είναι το ελιξήριο ώστε μια μόνιμη σχέση να κρατήσει, το ανακάλυψα μετά

1.      Δε μένεις ποτέ μαζί του/της

2.      Δε συζητάς ποτέ πράγματα που σε απασχολούν πραγματικά.

3.      Κανονίζεις να δουλεύεις ώρες αντίθετες από τον άλλον

4.      Αποφεύγεις συναντήσεις με άτομα άνω των 50, με σχέση εξ αίματος μαζί της.

5.      Κάνουμε οικονομία για να πληρώσουμε αργότερα τη νύφη.

6.      Τα φτιάχνεις στο καπάκι μ’ ένα τρελαμένο κι όλα επιστρέφουν στους ακανόνιστους τρελούς ρυθμούς ζωής που δε ξέρεις τι έκανες χτες και τι θα φέρει το αύριο. Γιατί έτσι μ’ αρέσει!(Γκλούπ)

Όλα μεταξύ τους συνδέονται με μια μαγική κλωστή, που σε κάνει να νιώθεις συχνά έρμαιο των επιλογών κάποιων ανθρώπων που ούτε ξέρεις, ούτε συνάντησες ποτέ.

Ακόμη σκέφτομαι πως όταν μιλάμε για το χαρακτήρα μας, μιλάμε περισσότερο για τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι εκάστοτε συνθήκες και τα πράγματα παρά για τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε εμείς.

Έτσι λοιπόν, γνωρίζεις ανθρώπους, προχωράς, γνωρίζεις κι άλλους και πορεύεσαι μ’ αυτούς που ταιριάζεις περισσότερο, βάζοντας το μυαλό σου σε μια διαδικασία να δεχτεί ο,τι τους αφορά, κι απορρίπτοντας τους υπόλοιπους καθώς και τα πράγματα που τους αντιπροσωπεύουν.

Λένε ότι μια παρέα μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο.

Εγώ λέω ότι μια παρέα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο της.

Πραγματικά μπορεί.

Αλλά πάντα ο κόσμος πέραν των πέντε μέτρων θα παραμένει άγνωστος, σκοτεινός και απροσπέλαστος, έτοιμος να σε κατασπαράξει προκειμένου να μη χαρακτηριστεί δολοφόνος απ’ την ιστορία.

Τι μας κυβερνά? Τι μας αντιπροσωπεύει?

Χιλιάδες νόμοι και μια τάξη, σκληρή, ωμή, ατσάλινη κι επιθετική.

Μια δικαιοσύνη όχι τυφλή αλλά ταξική όπως έχω δει γραμμένο  σε κάποιους τοίχους της Αθήνας.

Τι μας σώζει απέναντι στη λαίλαπα της επιβαλλόμενης ηθικής, της υποκρισίας και της αυθαιρεσίας?

Μάλλον η πίστη στα ιδανικά μας, η συνέχιση της προσπάθειάς μας χωρίς αποκλεισμούς και αριβισμούς. Και τ’ όνειρο που αντιπροσωπεύουμε να είναι φωτεινό, ελκυστικό, έτοιμο να προκαλέσει όπου χρειάζεται, έτοιμο να δεχτεί στον κόσμο του και ν’ ακούσει τον οποιοδήποτε

Κι αν η ψυχολογική βία που ασκούν τα καθεστώτα είναι δυσβάστακτη, η δύναμη της αγάπης μπορεί να τη νικήσει και αυτήν. Κινητήριος δύναμη που ωθεί τον άνθρωπο να κάνει τα πιο παράξενα πράγματα, να σκεφτεί τόσο παράλογα, που η αργόστροφη δημόσια τάξη να τον χάσει στην πρώτη στροφή.

Στο τέλος νικά πάντα η ελπίδα. Κι αυτό  αποτελεί νομοτέλεια αντίθετα σ’ αυτούς που πιστεύουν πως η ανθρώπινη φύση είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να υποτάσσεται και να υπομένει τα δεινά μιας παρανοϊκής νομενκλατούρας.

‘Οι Άθλιοι’ του Βίκτωρ Ουγκώ, αυτό το , για πολλούς, παιδικό ανάγνωσμα, φανερώνει με τρόμο το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας, δείχνει με αγανάκτηση την προσπάθεια των ανθρώπων για ευτυχία πατώντας στη δυστυχία ενός άλλου, αλλά παρουσιάζει και το μεγαλείο μιας ανθρώπινης φύσης, που παρά τις αδικίες που υπέστην, παρά το ανελέητο κυνήγι από τους εκάστοτε φορείς εξουσίας, κατάφερε και στάθηκε όρθιος, δυνατός, ακολουθώντας το όραμα που έφτιαξε μες στις φυλακές και στις γωνιές βρώμικων πεζοδρομίων.