Η μαλακία με τη ζωή είναι ότι μαθαίνεται ζώντας την, κι όχι από πριν ώστε να ξέρεις τα βήματα που θα ακολουθήσεις. Αν την μαθαίναμε πριν, αν υπήρχε στο σχολείο ένα μάθημα βρε αδερφέ να ξέρουμε τι μας γίνεται ώστε να ξέρουμε πώς να κινηθούμε και σε τι τιμή να διαπραγματευτούμε το τομάρι μας, τότε θα αποφεύγονταν πολλά κακώς κείμενα, και κυρίως κείμενα που δε θα ‘πρεπε καν να γραφτούν…

Αντίθετα στο σχολείο μας μάθαιναν κάτι ασυναρτησίες, όπως το «Εμείς κι ο κόσμος» πχ, που ενώ στο ένα μάθημα μας μίλαγε για τα φανάρια στο δρόμο και ερχόμασταν μούρη με μούρη με το Σταμάτη και το Γρηγόρη, στο αμέσως επόμενο μας ζητούσε να μάθουμε απέξω τι σημαίνει βουνοπλαγιά…

Έτσι λοιπόν και η ζωή. Πας, σου γυαλίζει μία, σου κάνει τις κορδέλες της, ψαρώνεις σα χάνος, την κοιτάς σαν ξεροκόμματο, σε κοιτά που την κοιτάς, αρχίζεις τα φφςς μποινγκ,  αυτή σταυροκοπιέται, της κάνεις το τραπέζι σπίτι σου, τις αραδιάζεις τοστ τίγκα στη σαλμονέλα, αυτή τα τρώει επειδή είναι απ’ τα χεράκια σου, χάνει το φως της, σ’ ερωτεύεται τρελλά, καταλήγετε στο ΚΑΤ, σου λέει ότι της έσωσες τη ζωή, σε κάνει να νοιώθεις σούπερ-μαν,  και αρχίζει το κοντέρ της σχέσης να γράφει διπλή ταρίφα…

Μετά από χρόνια πήζει, αρχίσει και μουρμουράει, θέλει να ζήσει όσα δεν έζησε, της έφαγες τα καλύτερα χρόνια της ζωής της μπλα-μπλα-μπλα, σε βαριέται, ψάχνοντας στα συρτάρια σου βρίσκει και την αραχτή σαλμονέλα να γελάει με την πάρτη της, σε μισεί, και πάει και με τον πρώτο λίγδα που θα βρει μπροστά της. Εσύ παθαίνεις σχιζοφρενοβλαβίωση, κάνεις να πας με γυναίκα κανένα χρόνο από την τσατίλα σου, τρως και τη σαλμονέλα έτσι για σπάσιμο, το καταπίνεις με τον καιρό και συνεχίζεις…

Και σου ‘ρχεται μετά από χρόνια το αθώο κορίτσι που ‘χες γνωρίσει κάποτε, μετά από δύο αποτοξινώσεις προκειμένου να κόψει το ασύστολο σεξ, μετά από οχτώ-εννιά σοβαρές σχέσεις μέσα σε έξι μήνες και δεκάδες πυρηνικές δοκιμές προκειμένου να καταλήξει σ΄ αυτές τις οχτώ- εννιά σοβαρές σχέσεις, να σου πει τι?

Να σε παίρνει τηλέφωνα, να ενδιαφέρεται τι κάνεις εκείνη που σε πέταξε στο σκουπιδοτενεκέ κάποτε σαν φυλλάδιο για το ECDL, να σου στέλνει μηνύματα, και να σου εξομολογείται τις πιο βαθιές της σκέψεις, πάντα πια φιλικά, και να σου λέει από τη μία πως δε σε ξεπέρασε ποτέ, ενώ ανάμεσα παρεμβάλλει και τις νέες στάσεις που εισήγαγε από Γερμανία και ήτανε πολύ συγκινητικές…

Εσύ, έχοντας περάσει σε άλλη φάση πια της ζωής σου, κι έχοντας την στο μυαλό πια σα θολή φωτογραφία, έχοντας ερωτευτεί άλλες πια γυναίκες πιο κοντά σ’ αυτό που ονειρεύεσαι, κάθεσαι και την ακούς με περιέργεια. Α) Δεν πέτυχε ο ευνουχισμός τότε κι ήρθε να αποτελειώσει το έργο της? β) Πέτυχε ο ευνουχισμός τότε και ήρθε να θαυμάσει το έργο της?

Τέλος πάντων, μπορείς να την αφήσεις να συνεχίζει το παιχνίδι της. Εξάλλου ξέρεις πια πως ένας αθλητής στίβου χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του, αν τον βάλεις να τρέξει ένα εκατοστό πάνω από αυτό που έχει μάθει…

Υ.Γ.: Το ποστάκι αυτό ήτανε παραγγελιά σήμερα το βράδυ μιας αναγνώστριας του μπλογκ τουτουνού, που θα με πάρει αύριο και θα με βρίσει…(καιρός είναι για λίγη αδρεναλίνη, βαρέθηκα πια!)

Πάντα το όνειρό μου ήτανε να παρέμβω σε μια εκπομπή. Να μη μ’ αφήνουν να ολοκληρώσω. Να με κόβουν για διαφημίσεις. Να μιλάω πάνω στον άλλον. Να παίζουνε ντοκουμέντα για πάρτη μου, κι εγώ να στέκομαι αγέρωχα να καμαρώνω… «τέτοια κομπίνα που τη σκέφτηκα ο θεός?»

Γιατί η κομπίνα, αν θες να παραμείνει κομπίνα και να μην την κάνεις λαϊκό προσκύνημα, πρέπει να ακολουθήσεις κάποιους βασικούς κανόνες:

α) Καταρχάς να προσέχεις με ποιους συναλλάσσεσαι. Δηλαδή πχ αν θες να κάνεις κομπίνα με τον Ψωμιάδη τον νομάρχη, που καβαλάει τ’ άλογο για να πάει στη δουλειά του, σαν τον Κούρκουλο στο «Χώμα βάφτηκε κόκκινο», να ξέρεις ότι θα την πατήσεις. Γιατί αν αυτός στο δρόμο καβαλάει τ’ άλογα, στο σπίτι του το λιγότερο που θα κάνει είναι να πηγαίνει στην τουαλέτα με τηλεκατευθυνόμενο. Άρα αν τον λαδώσεις αυτόν τον άνθρωπο με 500.000 ευρώ για ένα θέμα, το λιγότερο που μπορείς να πάθεις είναι να τον δεις από το σπίτι σου ν’ αρχίσει να τα κουνάει στο τηλεπαράθυρο τα ευρώ για να του κάνουνε αέρα, το περισσότερο που πονάει πιο πολύ, είναι να δεις τα λεφτάκια σου να γίνονται σανό για τα άλογα…

β) Να μην μπλέξεις μέσα την Εκκλησία. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά θα σε μουρλάνουνε. Θα σε πήξουνε στο Κύριε ελέησον, κι αφού σε φορτώσουνε με 34 πνευματικούς, αφού σε πηγαινοφέρουνε σε 5-6 ενορίες, κι αφού σε κάνουνε βόλτα σ΄ όλα τα νεκροταφεία της επικράτειας, θα σου σκάσουνε και το παραμύθι «για ιερόν σκοπόν». Εσύ μέσα στην ανατριχίλα για το «πού πάει ο άνθρωπος» θα σκάσεις το παραδάκι και θα πεις κι ευχαριστώ που αυτοί θα σε στείλουν στον παράδεισο, όσο εσύ τους στέλνεις στο Ρίο Ντε Τζανέιρο για χειμερινά μπάνια…

γ) Να μην πηγαίνεις σε γραφεία άλλων να διαπραγματεύεσαι. Εδώ έχουν γεμίσει τα ξενοδοχεία με κάμερες που πας να ισιώσεις τέλος πάντων, δε θα χουν τα γραφεία? Να χρησιμοποιείς ψευδώνυμα για τους άλλους παρμένα από το φυτικό βασίλειο, και τα λεφτά να τα αποκαλείς «μαρούλια». Έτσι αν θα σε παίξει καμιά εκπομπή δε θα σε δει κανείς, ποιος κάθεται να δει εκπομπές διατροφής, το πολύ-πολύ καμιά κυράτσα με τα ζαρζαβατικά παραμάσχαλα και την επιστρατευμένη κατσαρόλα να περιμένει εναγωνίως το τέλος της τρελλής και ύποπτης πορείας του λαχανοντολμά που αλλάζει χέρια κάθε πέντε λεπτά…

Υ.Γ.: Έπειτα από την συνολική απαξίωση των blogs του ΜΗ, απ' όσα έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό, κοινώς φαινόμαστε όλοι για γέλια πια είτε φταίμε είτε όχι, αρχίζω και νοιώθω λίγο ποιοτικός…! Θα μου περάσει γιατρέ μου?

Αχ χελιδόνι μου..

πώς να πετάξεις σ' αυτόν τον μαύρο τον ουρανό...

αίμα σταλάζει το δειλινό...

και πώς να κλάψεις...

Αχ χελιδόνι μου...

Η μπαλάντα της καλαμιάς (στον κάμπο) μπορεί να γραφεί μόνο από ανθρώπους παρατημένους και βαθιά πονεμένους…

Σαν αυτούς από κάτω…

Η Τζένιφερ Άνιστον επιτέθηκε στην Αντζελίνα Τζολί με βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Τη χαρακτήρισε «αυθάδη» που στα γυρίσματα ταινίας που γύριζε με τον Μπραντ Πιτ του την έπεσε κανονικά, ενώ ο τελευταίος ήτανε παντρεμένος άνθρωπος…

Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων τούτου του μπλογκ θα διαφωνήσει απόλυτα με την πατριώτισσα  Τζένιφερ! Πρέπει να νοιώθει περήφανη για τον πρώην άντρα της γιατί έδειξε ποιος είναι! Γιατί αν στην πέφτει η Αντζελίνα και της πεις ναζιάρικα «φύγε, ξέρεις είμαι παντρεμένος» τότε εύκολα από Μπραντ Πιτ στα μάτια όλου του κόσμου μετουσιώνεσαι σε Μαύρο Πιτ…

Όπως η Κορομηλά χώρισε κάποτε τον Πάνο Μιχαλόπουλο για τα μάτια του «δεν αφήνω ούτε θηλυκό φύκι- Σαρτίνι». Αλλά αυτή είχε την άσχημη κατάληξη να παντρευτεί το μέγα μπασκετμπολίστα Γαλακτερό καθώς αν είχε παρακολουθήσει κάποιος την καριέρα του, περισσότερα χιλιόμετρα έκανε συνολικά η Ρούλα στον πρωινό καφέ πηγαίνοντας πάνω- κάτω το στούντιο,  παρά ο άντρας της στο γήπεδο…

Όπως παράτησε η Μαρινέλλα τον Καζαντζίδη, καθώς της είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι κι είχε μείνει 40 κιλά η γυναίκα! Καθότανε το μεσημέρι να φάει μια μπουκιά ψωμί το κοριτσάκι μετά το χτεσινό ξενύχτι, ρωτούσε το Στέλιο «Τι φαΐ έχουμε σήμερα αγάπη μου?» και της απαντούσε με τη στεντόρεια φωνή του «Νυχτερίδες κι αράχνες γλυκειάαααααααααα μου»! Ανατρίχιαζε η κοπέλα, στα σκουπίδια το κοτοπουλάκι…

Όπως παράτησε η Βίσση τον Νταλάρα για τα μάτια του Αντώνη Σαμαρά. Τώρα τι τους βρήκε αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα. Δικαιολογείται μόνο από θέμα ηλικίας, μόλις 19 χρονών, κι ότι μόλις είχε έρθει από τον πόλεμο της Κύπρου όπου μάλλον θα χε μείνει άστεγη. Έτσι με το που τραγούδησε ο Νταλάρας το «Πάγωσε η τζιμινιέρα» θα μυρίστηκε τζάκι η τύπισσα, κι είπε να χωθεί μπας και ζεσταθεί το κοκαλάκι της και φάει καμιά σούπα.

Από την πολλή σούπα φαίνεται όμως να έπηξε η κοπέλα, και θέλησε να το γυρίσει στα γλυκά. Και καλύτερο χαλβά από τον Αντώνη Σαμαρά δεν βρίσκει κανείς εύκολα! Τελικά όμως της βγήκε φρουί- ζελέ ο υπουργός, κι έτσι απηύδησε από τους άντρες και πήγε με τον Καρβέλα που τουλάχιστον εξωτερικά ήτανε φτυστός η γιαγιά της…

Όταν δυο άνθρωποι γνωρίζονται, τα τηλεφωνήματά τους λίγο μετά, μπορεί να κρύβουν μια μικρή υποκρισία, αλλά σίγουρα το συναίσθημα κυβερνάει…

      -    Έλα μωρό μου, τι κάνεις?

-         Αχ μωρό μου! Αλήθεια? Πριν τι έκανες?

-         Άκουγα μπαλαντούλες στον love…(έβλεπα στη ΝΕΤ Πανσερραικός- Θρασύβουλος…)

-         Είσαι πολύ γλυκός! Το ξέρεις?

-         Σοβαρά μωρό μου?

-         Ναι…

-         Είσαι η πρώτη που μου το λες σήμερα…

-         ….!!!

Μετά η σχέση αρχίζει και παίρνει σάρκα και οστά…

-         Τι θα γίνει ρε Μπάμπη, θα ρθεις να με πάρεις επιτέλους που είμαι με τα τακούνια μιάμιση ώρα και σε περιμένω έξω σαν το άγαλμα της ελευθερίας?

-         Και χτες γιατί πάλι άργησες?

-         Η μάνα μου ένοιωθε μια δυσφορία και πετάχτηκα  στο φαρμακείο πάλι ρε μωράκι… (είχε Λάρισα- Ο.Φ.Η. για το κύπελλο…)

-         Αυτό δεν είναι σπίτι μωρό μου, το ακτινολογικό είναι!

Κάθε δυνατή ή αδύνατη σχέση όμως μοιραία παίρνει το δρόμο της ρουτίνας και της μιζέριας…

-         Πρέπει να πάμε στη ξαδέρφη μου ρε Μπάμπη, γιορτάζει, έλεος πια, πότε θα ρθεις?

-         Δε μπορώ σου λέω, πρέπει να δουλέψω, δεν το καταλαβαίνεις? (έχω κανονίσει για pro, δεν το καταλαβαίνεις?)

-         Τι να καταλάβω? Όλη μέρα δουλεύεις, και τη νύχτα πια?

-         Έτσι είναι οι νόμοι της αγοράς, η ελεύθερη οικονομία και τα ευέλικτα ωράρια…Εγώ φταίω? (έτσι είναι η αγωνιστική, άλλος παίζει 7 μ.μ., κι άλλος 9, εγώ φταίω?) Άσε την οικονομική κρίση!!! Που τη βάζεις αυτήν?

-         Συγνώμη ρε μωρό, η κρίση της οικονομίας καθορίζει δηλαδή τη σχέση μας? για να ξέρω δηλαδή…

-         Παίζει το ρόλο της κι αυτή ρε μωρό…

-         Δηλαδή με άλλα λόγια, καλά που βγήκε ο Ομπάμα…

Κι όπως κάθε σχέση τέτοιου είδους, μοιραίο είναι το συμβάν του γάμου. Εκεί που πλέον έχουνε πέσει τα τείχη, ενώ οι ρόλοι πια δείχνουν να αντιστρέφονται…

-         Γύρισα…

-         Ήρθες Μπάμπη?

-         Όχι, τώρα στρίβω στο τετράγωνο…

-         Κρυάδες…

-         Πήγες για ψώνια?

-         Σε λίγο..

-         Ετοίμασες τα ρούχα μου για το βράδυ?

-         Σε λίγο..

-         Μου κανες τη μακαρονάδα που σου είπα?

-         Σε λίγο…

-         Θα μου κάνεις τίποτ’ άλλο μέχρι να γίνει η μακαρονάδα μωράκι??? (χε χε χε…)

-         ΔΕ ΠΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ PRO ΛΕΩ ΓΩ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ?

Γιατί το αποτέλεσμα δεν έχει τόση σημασία, ειδικά όταν είναι γνωστό. Το παιχνίδι μετράει πάνω απ ‘όλα…

Pro- (ψευτο)revolution…

Σιγά- σιγά αρχίζω και προετοιμάζω το ταξίδι μου στη Θεσσαλονίκη για τις αρχές Δεκεμβρίου. Η αλήθεια είναι ότι έχω να ανέβω πάνω από δεκαετία, αλλά τη μια φορά που ανέβηκα πάνω, επιβεβαίωσα με τα ίδια μου τα μάτια ότι είναι η πιο ερωτική πόλη…

Όχι ότι είναι τίποτα διαφορετικό από την Αθήνα, μάλιστα θα έλεγα μετά βεβαιότητος η Αθήνα έχει περισσότερα ξενοδοχεία, αλλά έφταναν δυο μέρες πάνω για να πάω αγόρι και να γυρίσω άντρας…

Έτσι οφείλω σ’ αυτήν την τιμημένη και πολυπολιτισμική πόλη ένα μεγάλο αφιέρωμα…

Ιδρύθηκε το 316 π.Χ. από τον Κάσσανδρο. Όταν ο Αλέξανδρος έλειπε στις εκστρατείες, είχε πάρει τους καλύτερους άνδρες της Μακεδονίας μαζί του καθώς μπορεί να είχε να πατήσει στην Μακεδονία χρόνια ολόκληρα ο μεγάλος στρατηλάτης και δεν ήξερε ούτε το διαχειριστή της πολυκατοικίας του, αλλά ήξερε καλά πως τα παιδιά της θύρας 4 κατέχουν την τέχνη της μπούφλας όσο κανένας άλλος…

Η Θεσσαλονίκη πάντα υπήρξε ο διακαής πόθος των Σλάβων. Τι πολέμους έκαναν, τι με το καλό, τίποτα αυτή, δεν έπεφτε ρε παιδάκι μου. Μέχρι και Εβραίοι ήρθανε να μείνουν από του διαόλου τη μάνα, και τουρκαλβανοί και άλλοι κατοίκησαν, αλλά Σλάβοι που απέχουν πενήντα χιλιόμετρα από την πόλη δε μπόρεσαν να την πλησιάσουν ούτε για να ρωτήσουν τι ώρα είναι…

Αλλά δεν ήτανε δυνατό να μην ακολουθήσει τη μοίρα των άλλων ελληνικών πόλεων, κι έτσι για πεντακόσια χρόνια, έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Οι Θεσσαλονικείς αγωνίστηκαν με πάθος για την ελευθερία μαδώντας μαργαρίτες στη Τσιμισκή και πίνοντας φραπόγαλο στις όχθες της Βόλβης, ώσπου σκάει το 1912, όπου ο Παύλος Μελάς με το συγκρότημα του αποφασίζει να τους χορέψει στο ταψί και τσουπ! Ελευθερώνει την πόλη!

Από τότε η Θεσσαλονίκη έζησε μεγάλες στιγμές και φτάνουμε στο σήμερα όπου οι Σλάβοι ξαναχτυπούν την πόρτα της. Και μάλλον δε βλέπω να την ανοίγουμε, αν και θα ήθελα πολύ να πάει να ρίξει μια ματιά ο Ψωμιάδης με τον Άνθιμο να ρωτήσουνε ποιος είναι βραδιάτικα…  

Γιατί εγώ θα είμαι απασχολημένος με τον γάμο που με ανεβάζει πάνω, κι ελπίζοντας φυσικά στην καρντάσαινα ονόματι Pastella να κανονίσει ένα από τα γνωστά τσιμπούσια που μόνο εκείνη ξέρει να οργανώνει!

Λλα λλα λλα λλα…

Αναζητώντας οπουδήποτε και απεγνωσμένα που στο καλό βρίσκεται αυτή η οικονομική κρίση…  

«Η πώληση της Ολυμπιακής αεροπορίας από τους εμίρηδες του Κατάρ έχει μπει σε τελική ευθεία.»Ήδη ετοιμάζονται 40 ολοκαίνουργια μαγικά χαλιά για τις πρώτες πτήσεις της νέας εταιρείας… 

«Οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής είναι εξαγριωμένοι και αισθάνονται ότι κάθονται σε καρφιά…»

Προετοιμάζονται για φακίρηδες… 

«40χρονη αποπλανήθηκε από 14χρονο στη Βρετανία». Μάλλον θα την κέρασε πιροσκί στο κυλικείο, αλλιώς δεν εξηγείται… 

«Ουγγαρέζα δασκάλα στο παιχνίδι αλήθεια ή θάρρος δέχτηκε να κάνει στριπτίζ μπροστά στους μαθητές της και οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον διευθυντή».Που δεν ήτανε μπροστά… 

«Ο Ρουσόπουλος δήλωσε ότι άδικα κατηγορείται για αγορές σπιτιών, καθώς ένα υπογειάκι πήρε κι αυτό 63 τετραγωνικών…» Ένα υπογειάκι  με δάνεια 1.000.000 ευρώ? Αυτό δεν είναι υπογειάκι, ο τάφος του Μεγαλέξανδρου είναι… 

«Γέννησε η Κάτια Ζυγούλη κορίτσι» μέχρι να την παραλάβει ο Ψινάκης... 

«Γυναίκα μεγαλομέτοχο της BMW και πλουσιότερη γυναίκα της Γερμανίας, την εκβίαζε ο ζιγκολό εραστής της…»Θα του χάλασε μάλλον το αμορτισέρ… 

«Ο Κύπριος που ξυλοκοπήθηκε στη Θεσσαλονίκη από την αστυνομία, θα βρεθεί κατηγορούμενος για αντίσταση κατά της αρχής.»Σε λίγο θα τον βάλουνε να σιδερώσει και τη στολή του αστυνομικού που άθελά του τσαλάκωσε ενώ έπεφτε κάτω λιπόθυμος… 

«Στην Ιαπωνία παραβρέθηκε ο Κάρολος με την Καμίλα για τα 150 χρόνια συνεργασίας Βρετανίας- Ιαπωνίας».Πολλά χρόνια, θα βαρεθήκανε μάλλον…  

«Η Μαντόνα κι ο Ρίτσι έχουν υπογράψει συμφωνητικό συμπεριφοράς για να μην αναστατώνονται τα παιδιά, τώρα που χωρίζουν..»πρώτη φορά βλέπω οι χριστοπαναγίες να ρίχνονται γραπτώς και με υπογραφή προϊστάμενου… 

Τελικά τα πάντα είναι θεωρητικά. Γι’ αυτό μας τα μασάνε οι δικηγόροι…