Δε ξέρω αδέρφια, άλλα είχα στο μυαλό μου να πω, αλλά οι εξελίξεις με προλαβαίνουνε, και μου δημιουργούν διάφορους αφόρητους συνειρμούς που πρέπει να τους ξεφορτώσω κάπου επειγόντως…

Η Ντόρα λέει έκανε κόμμα. Κι όλοι οι φίλοι της και συναγωνιστές της δηλώνουν συμμετοχή στο μεγάλο φαγοπότι του Μητσοτακέικου, έχει χίλια κακά αυτή η οικογένεια αλλά για την κρητική της φιλοξενία –μη λέμε και ψέμματα-  είναι ξακουστή, έχει πολλή μάσα εκεί. Μητσοτακικοί ξεφυτρώνουν κάτω από κάθε βράχο και ραχούλα της Ελλάδας και συνασπίζονται μαζί της. Εκτός απ’ τη μικρή Αννούλα φυσικά, η οποία δεν μπορεί να συμμετέχει καθ’ ότι είναι ήδη σε κώμα..!

Φυσικά η διακήρυξη του κόμματος αναφέρει ότι οι τωρινοί και οι προηγούμενοι δεν μας τα έφτιαξαν καλά και θα ‘ρθουν αυτοί να τα φτιάξουνε. Είναι ωραίο να σου λένε ότι θα το αλλάξουνε το σύστημα επειδή τούτο δω δεν είναι καλό, και γίνεται πιο ωραίο ακόμα όταν αυτά στα λέει το ίδιο το σύστημα. Τελικά αυτή είναι η δύναμη του καπιταλισμού αδέρφια. Δεν κολλάει ακόμα να βρίζει και τον εαυτό του, αρκεί να πουλάει σε πολλή καλή τιμή. Έτσι και η Ντόρα λοιπόν η οποία λέει ότι θα προκαλέσει το πολιτικό σύστημα και θα φτάσει ψηλά κάνοντας το μεγάλο μπαμ! Μαζί της φυσικά κι η μικρή Αννούλα που μετά το μεγάλο μπαμ θα φτάσει κι αυτή ψηλά! (και εδώ κι εκεί και παραπέρα..)

Θα γίνει που λέτε μια έκρηξη συνολική, από την εξωτερική πολιτική, μέχρι τη δημόσια διοίκηση και την παιδεία. Όλα τα παιδάκια ανεξαιρέτως θα διαβάζουνε σαν μουρλά καθώς θα προμηνύεται ένα μέλλον ελπιδοφόρο μετά απ’ αυτήν την πολιτική βόμβα που θα σκάσει, στο όνομα «Ντόρα Μπακογιάννη»! Μόνο η μικρή Αννούλα δε θα μπορεί να διαβάσει καθώς δε θα μπορεί να συγκεντρωθεί..!

Όλο το Μητσοτακέικο μπαίνει με πάθος στον νέο εκλογικό αγώνα, εκτός απ’ τον μικρό Κυριάκο που ξεχάστηκε στην Νέα Δημοκρατία. Γιατί την έπαθε σαν το γουρούνι του Αρκά. Θέλει να βγει από τη ΝΔ αλλά δε θυμάται από πού μπήκε. Προσπάθεια του Μητσοτακέικου θα είναι ο κόσμος να κοιτάξει τα προβλήματα του χωρίς ψευδαισθήσεις, βγάζοντας τις χρόνιες παρωπίδες και τα πράσινα, γαλάζια ή κόκκινα γυαλιά που του έχουνε φορέσει. Εκτός φυσικά από τη μικρή Αννούλα καθότι δεν έχει αυτιά…!

Φυσικά ο πατέρας Μητσοτάκης τρίβει τα χέρια του βλέποντας τα παιδιά του να ακολουθούν πλέον δικούς τους δρόμους, δεν είναι και λίγο στα 55 σου να ανοίγεις δικό σου μαγαζί! Η άλλη κόρη είναι στην action-aid, ενώ ο μικρός γιος που ξεχάστηκε στη ΝΔ, είναι σε καλά χέρια λένε οι ειδικοί, του έχουνε δώσει εκεί τον τομέα της οικολογίας να απασχολεί τα χέρια του. Μια οικογένεια ευτυχισμένη, με πατέρα πρώην πρωθυπουργό και νυν συγκινημένο, και παιδιά που έχουνε όλα τους ένα κοινό, αυτόνομη επαγγελματική πορεία, κι είναι ωραίο να έχουνε τα αδέρφια παρά τα χρόνια που περνάνε, κοινά. Όπως κοινό έχουν κι η μικρή Αννούλα με τον αδερφό της! (δολοφόνο)

Το ερώτημα όμως είναι το εξής αδέρφια, και τέλος. Γιατί να γίνονται όλα αυτά; Δεν πήρανε αρκετά; Δεν έχουνε τρελλή εξουσία; Τι άλλο θέλουνε απ’ τη ζωή μας;;; Μάλλον κι άλλα ποσοστά, δεν εξηγείται αλλιώς. Όσα ποσοστά παίρνει κι η μικρή Αννούλα από τα ανέκδοτά της. Μαλάκω είναι να αναστηθεί;;;

Που λέτε αδέρφια, το πέρασμα από «αγόρι» σε «άντρας» κουβαλάει μαζί του δυο προϋποθέσεις:  α) το να πας βόλτα με το πρώτο σου «αμάξι- για κλάμματα» την κοπέλα, με δίπλωμα που έχεις πρωτοπάρει και που το πας όπως οδηγεί το καράβι του ο captain Iglo στη διαφήμιση και β) να πάρεις την κιθάρα να της παίξεις ένα δικό σου κομμάτι-υποτίθεται γραμμένο γι αυτήν- που όμως εσύ το χεις γράψει πριν 5-6 χρόνια σε φάση άγριας σπαρίλας και το μόνο που σκεφτόσουν είναι να ρίξεις μέσα 3 σ’ αγαπώ, 6 γιατί μ’ άφησες μόνο και κανα-δυο διάσπαρτα μου λείπεις, να σπαράζεις όπως το τραγουδάς, να ξυπνήσεις το μητρικό ένστικτο της, για να την καραχουφτώσεις..!

Έτσι έχουνε τα πράγματα, κι αν οι πιο πιτσιρικάδες σήμερα έχουνε αφήσει την κιθάρα και χοροπηδούνε σαν αρκούδια-υποτίθεται τραγουδώντας χιπ-χοπ- όλοι ξέρουμε όμως κατά βάθος ότι όλο αυτό το χαλαμανταριό της συμφοράς ανεξαιρέτως, ψάχνουνε για γκόμενα..!

Εγώ πέρασα τη μετάβαση αυτή κάπως «άγρια» γιατί είχα ένα  αμάξι που μούγγριζε σαν πολυμίξερ αν και δημιουργούσε ένα δέος η όλη υπόθεση γιατί όταν ξεκινούσες, το άτιμο έκανε ήχο σαν να απογειώνεται ελικόπτερο.

Ομολογώ επίσης ότι στην πρώτη μου βόλτα με μια κοπέλα έμεινα κιόλας, πράγμα που με ωρίμασε αρκετά μπορώ να πω, γιατί γνώρισα τη γυναίκα πώς λειτουργεί σε καθεστώς πίεσης…

-         Είναι το high αμάξι που μου ‘λεγες ε?

-          Κοίτα πώς το πήρε η ατιμούλα! Δεν το χει ξανακάνει! Αλήθεια σου λέω!

-         Και γιατί δεν προχωράει;

-         Μάλλον θα φταίνε εξωτερικοί παράγοντες, δε βρίσκω δηλαδή ούτε ένα λόγο να μην το κάνει αυτό! Κι εξάλλου δες τι κίνηση έχει! Και να ξεκινούσε δηλαδή πάλι στο ίδιο σημείο θα ήμασταν!

- Σε λίγο θα μας πεις ότι έχει αγοραφοβία και δεν αντέχει την κίνηση!!! Άσε μας κάτω ρε, κι εσύ και τ’ αμάξι σου για απόσυρση είστε κι οι δυο!

-         Κοίτα που ξέρει και την απόσυρση…

- Ε τι νόμιζες;;; Μπορεί να είσαι μαλάκας αλλά δεν είσαι κι ο μοναδικός!!!

Εκεί άρχισα να πιάνω το θεματάκι με τις γυναίκες και να φτιάχνω νέα  moto… «Καλύτερα μιας ώρας bardon κι au revoir, παρά σαράντα χρόνια ν’ αλλάζεις ρεζερβουάρ!»

Οπότε μετά απ’ αυτό το σκωτσέζικο ντους το ΄ριξα στα στιχάκια… Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα ήτανε αμφίβολης ποιότητος γιατί δεν είχα μπει στο ρόλο του ποιητή. Νόμιζα ότι για να γράφεις έντονα, απλά πρέπει να ‘χεις τα νεύρα σου! Γι’ αυτό και τα στιχάκια γράψανε ιστορία και μπήκανε και στο λεξικό δίπλα στη λέξη «ανυποληψία»..!

«Είσαι κοπέλα παινεμένη

Της μέρας μου ξεκίνημα,

Άστο διάολο σιχαμένη

Δε στέλνεις ένα μήνυμα!»

Κι άλλα τέτοια όπου ο πόνος κι η ντροπή κάνανε μπαμ από διακόσια μέτρα, σαν πασοκτζής σε διαδήλωση. Έτσι, και με τις συμβουλές ενός φίλου καλλιτέχνη, άρχισα να γράφω πιο συγκεκαλυμμένα, να χώνω μέσα νύχτες κι αστροφεγγιές, κι ο πόνος να ξεπηδάει από μέσα σαν πολύχρωμος τσαρλατάνος, να ‘ναι το κερασάκι στην τούρτα της συγκλονιστικής ατμόσφαιρας…

«Ο ουρανός σκοτείνιασε

Και δε σε βλέπω αστέρι μου

Ή κάνε λίγο δίαιτα

Ή σήκω από το χέρι μου!»

Όπου διοργανώθηκε στο πανεπιστήμιό μου τότε μια ημέρα ποίησης, και ο καθηγητής μου, λόγω έλλειψης συμμετοχής, είπε ότι όποιος δε συμμετάσχει, στο μάθημα της λογοτεχνίας δεν έχει ελπίδα όχι απλώς να περάσει το μάθημα, αλλά θα βάλει κι ασφαλιστικά μέτρα για όποιον τολμήσει να πλησιάσει στις εξετάσεις…έτσι δεν είχα άλλη επιλογή. Κάθισα ένα απόγευμα να γράψω. Μα να μη μου βγαίνει τίποτα!

Πήγα κι έριξα μια ματιά στη φύση. Πολλή πράσινη γαμώτο, και πολλή ησυχία, δηλαδή και κάμπια να ήμουνα που λέει ο λόγος θα την είχα κοπανήσει! Για τόσο βαρεμάρα! Κι η θάλασσα μπλε, τα κύματα πλάτσα- πλούτσα να σου σπάνε τα νεύρα και οι βάρκες να κουνιούνται και μόνο που τις έβλεπα και φανταζόμουν να ‘μουν πάνω μ’ έπιανε αναγούλα,κι ο ουρανός γαλάζιος, να το και το τζετ λακ, και οι δρόμοι γκρίζοι, και τα αυτοκίνητα να πηγαίνουν πάνω- κάτω σα μαλακισμένα, γάμησέ τα σου λέω, όχι να γράψω δε μπορούσα, ούτε για ύπνο δε μπορούσες να πέσεις! Δίδυμα να είχα νεογέννητα, περισσότερη ησυχία θα είχα!

Οπότε είπα να πάψω να κοροϊδεύω και ο,τι είναι να μου βγει να μου βγει! Έτσι αυθόρμητα! Είχα και νεύρα γι’ άλλη μια φορά!

Δεν θέλω να μου λες τα ίδια λόγια

Τα πάντα γύρω απόψε είναι συνώνυμα

Της επανάληψης, του αβέβαιου, του γκρίζου

Προβλέψιμα αφόρητα, κι επώδυνα

Άσε με!

Ο κόσμος μου σε ήπια οράματα

Στριμώχνεται, φωνάζει, μα υποτάσσεται

Ζητώντας να αγοράσει νέα σφάλματα

Απ’ τα ίδια του τα σφάλματα αγοράζεται

Κι η πτώση μου στα μάτια σου να φαίνεται

Μια κοφτερή και πρώιμη ρυτίδα

Που θες να κρύψεις σα μέσα σου να υφαίνεται

Η πιο ύπουλη κι αιώνια παγίδα

Άσε με!

Φυσικά το ποίημα πάτωσε όπως ήτανε φυσικό, αν και όπως ανέφερε ο καθηγητής, διέβλεψε μια καλλιτεχνική φλέβα μέσα μου που λειτουργεί, είπα να τον ρωτήσω και για τον αιματοκρίτη μου αλλά είπα να μην το κάνω, ας κάνω κάποια άλλη στιγμή ένα check up συνολικό!

Βγαίνοντας από την αίθουσα, τρώγοντας αυτή τη φορά την «καλλιτεχνική» μου χιλόπιτα, κατάλαβα πως είχα ανέβει μια πίστα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά νομίζω ότι είχα περάσει το στάδιο του αγοριού κι είχα γίνει άντρας, γιατί ο άντρας ο σωστός τελικά δημιουργείται όταν αποκρούεται ώστε να βελτιώνεται κι όχι όταν προχωράει ανενόχλητος. Γιατί κάτι θα βρεθεί να μπει στο δρόμο σου και πρέπει να μάθεις να στρίβεις που και που. Γιατί το παν τελικά είναι να βρίσκεσαι σε εγρήγορση…

Λαϊκιστί, «Το νου σου!»

Που λέτε αδέρφια, ένα ωραίο βράδυ του Αυγούστου γνώρισα τη B. Ομολογώ ότι δε με «κόλλησε» το πνεύμα της που θύμιζε λίγο Γιώργο Ανατολάκη σε ομιλία στη βουλή για τα εθνικά θέματα, ούτε το αστραφτερό της χαμόγελό της που όταν το έσκαγε, από τη γλύκα ήτανε σα να σου χαμογελούσε όλο το στρουμφοχωριό, αλλά ότι στο πρώτο μας καλησπέρα με το ένα χέρι της άγγιζε το δικό μου, και με το άλλο κρατούσε μια πετσετούλα θαλάσσης που τυλιγόταν στο σώμα της ελάχιστα, απλά να μην πέσει…

Η γνωριμία μας είχε λίγο από καταδίωξη Hollywood.

Ήμουνα στη Χαλκιδική για vacances, προσπαθώντας να ανακαλύψω ποιο πόδι από τα τρία  του χάρτη είναι το πιο fit για να στρώσω επιδερμίδα. Τελικά επέλεξα το αριστερό και την άραξα εκεί ακούνητος σαν κροκόδειλος στον Αμαζόνιο.

Αφού είχα απλωθεί κάτω στην παραλία σαν σφουγγαρίστρα κι είχα γίνει μαύρος από τον ήλιο σαν Αιθίοπας δικτάτορας, είπα να γυρίσω στο δωμάτιο να κάνω κανένα μπάνιο μπας και σταματήσω να κουδουνίζω σαν Άγιος Βασίλης από την άμμο κάθε φορά που σήκωνα το ποδάρι μου να κάνω ένα βήμα. Μαζί μου στις διακοπές, φίλος καλός και κολλητός, παιδί- λουλούδι, απόφοιτος με άριστα  σε πέντε καζίνο παρακαλώ, αλογομούρης και με έμφαση στα οπωροκηπευτικά…(φρουτάκια)

Μόλις είχα κάνει το μπάνιο μου είχα βγει και κάπνιζα χαλαρά στο μπαλκόνι το τσιγαράκι μου σαν βαρυποινίτης, ενώ ο άλλος μέσα ανακάτευε τράπουλες κι έκλεβε τον εαυτό του μη χάσει τη φόρμα του. Ξαφνικά ακούμε μια φωνή από δίπλα και να πετάγεται στο δίπλα μπαλκόνι μια πετσετούλα με μια κοπέλα μέσα, που να μου λέει «βοήθεια βοήθεια!». Αφού ανταλλάξαμε θερμοκρασίες δίνοντας ο ένας το χέρι στον άλλον, φυσικά ως άντρας σωστός και περήφανος για την καταγωγή μου, ρώτησα τα αυτονόητα…!

-         Τι έπαθες και βγήκες σαν τρελλή έτσι έξω;

-         Έχει γεμίσει το μπάνιο μου, πώς τα λεν αυτά;;;;;;

-         Πλακάκια;

-         Όχι! Αυτά που κρέμονται από το ταβάνι!

-         Καζανάκια;

-         Όχι αυτά τα άσπρα που μοιάζουνε με σαυρούλες!

Αν και κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, σκιάχτηκα λίγο μέσα μου, γιατί αν μια στο εκατομμυριοστό δεν ήτανε σαμιαμίδι αυτό που εννοούσε κι ήτανε κανένας βροντόσαυρος που ξέμεινε μετά την εποχή των παγετώνων στο φωταγωγό του ξενοδοχείου, δε θα μ’ έσωζε ούτε αν έψαλλα ανάποδα το «τη υπερμάχω»…!

Πάμε εκεί τελικά ήτανε σαμιαμίδι, κι αποφασίζουμε να το σκοτώσουμε…καθώς πάω ν’ ανέβω, μου ψιθυρίζει ο άλλος στ’ αυτί…

-         Ρε μαλάκα, μην το σκοτώσεις, είναι γρουσουζιά, μου το ‘χει πει η γιαγιά μου! Αν το σκοτώσεις, όχι το μπουρνούζι δε βλέπω να της ρίχνεις μετά, αλλά βλέπω να σου κοτσάρει και μια μπούργκα σαν το τείχος του Βερολίνου και να σου κυκλοφορεί έξω σαν την Ίντιρα Γκάντι!

-         Και τι να κάνω ρε παπάρα; Αν δεν το σκοτώσω εγώ θα με περάσει για τελείως μπούα! Άσε που κι από δίπλα κάτι λιμοκοντόρους έχει, θα πάει σε εκείνους!

-         Εγώ σε προειδοποίησα πάντως, κάνε κάτι άλλο, αλλά μην το σκοτώσεις!

-         Και τι να του κάνω ρε συ; Να του πάρω συνέντευξη;;; Άσε μας κάτω!

Ανεβαίνω, και με τρελό κυνήγι καθώς δεν άφησε κι αυτό το αναθεματισμένο γωνία για γωνία, το στριμώχνω, το πετυχαίνω και το κάνω σαν αφίσα! Χαρούμενη η τύπισσα για τη μεγάλη επιτυχία με ευχαρίστησε, ενώ εν τω μεταξύ είχανε έρθει κι οι φίλες της που βλέπανε ανακουφισμένες το αποτέλεσμα…

Ο φίλος μου δε ξέρω αν έβλεπε τις τρεις κοπέλες σαν γυναίκες ή σαν φουλ της ντάμας, πάντως το μάτι του γύριζε σα ρουλέτα, κι έτσι δεν αργήσαμε να τις προτείνουμε να βγούμε και αυτές φυσικά να δεχτούνε με χαρά..!

Πάμε στο πρώτο bar, πάμε στο δεύτερο, σηκώνονται και στους πάγκους οι τύπισσες, εγώ με τον άλλον από κάτω να πετάμε καρδούλες από τα μάτια σαν τον Pepe Le Pieu το κουνάβι, ώσπου φτάσαμε στο τέλος της βραδιάς…εκεί έπρεπε να πάρει κάποιος την πρωτοβουλία, δεν έπρεπε να σφυρίξει ο διαιτητής το 0-0, κι αν δεν υπάρχει πέναλτι, εκεί πρέπει να το δημιουργήσεις!

Προτείνουμε λοιπόν τη λύση βραδινό μπανάκι, που αν και δε βλέπεις τη μύτη σου στο νερό, δε σε πειράζει, γιατί η μύτη είναι το μόνο που δε σε ενδιαφέρει στην προκείμενη!

Οι δυο γνέψανε θετικά, αλλά η τρίτη δήλωνε κουρασμένη, μπαϊλντισμένη, χολοσκασμένη! «Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου» εμείς, αυτή τίποτα!

-         Είμαι κουρασμένη!

-         Μα δε θα πάμε να σκάψουμε, για μπανάκι θα πάμε!

-         Το μπάνιο δεν είναι κουραστικό;

-         Εξαρτάται, ο αστερίας που είναι όλο ξάπλα στο βυθό δεν καταλαβαίνω που κουράζεται!

Με τα πολλά φύγανε. Την κάναμε και μεις. Αύριο φεύγαμε. Στην επιστροφή έσκασε τηλέφωνο για να μας ευχαριστήσουν για την όμορφη βραδιά…στην ερώτηση «τι θα κάνουνε το βράδυ» απαντήσανε ότι μόλις γνώρισαν τα διπλανά παιδιά, είναι υπέροχα,  και λένε να βγουν μαζί τους…

-         Κατάλαβες ρε φίλε; Να κρατάς στο χέρι φουλ του ρήγα και να σε παίρνει ο άλλος με ζευγάρια του εννιά!

-         Αφού στο είπα ρε κλούβιε, μη σκοτώσεις το σαμιαμίδι, θα φάμε τουβρουτζά!

-         Και τι έκανα ρε συ; Να του ‘παιζα κιθάρα;

-         Παρ’ το είδηση, η φύση μας τιμώρησε.

Σανιδώσαμε το αμαξάκι και χαθήκαμε στη νότια Ελλάδα, αφού κάναμε ένα σύντομο τρισάγιο στο σαμιαμίδι ν’ αναπαυτεί εν ειρήνη, εκεί που βρίσκεται όμως! Μην τυχόν και το κουνήσει και κατέβει προς τα κάτω!

Τελικά εν μέσω εκλογών, επετείου του «ΟΧΙ», η ιστορία βλέπω πως δεν είναι αμείλικτη για όλους….

ΤΟ «ΟΧΙ» ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ

Μεγάλος μύθος. Όχι ότι δεν το είπε, αλλά σημασία έχει κι ο τρόπος. Γιατί άλλο «όχι» θα φάει κάποιος που θα σου πει «έλα για καφέ» κι άλλο «όχι» θα φάει αυτός που θα σου πει «έλα να κουβαλήσουμε ένα ψυγείο»…

Αλλά το «ΟΧΙ» του Μεταξά δεν είχε σχέση με κανένα κι από τα παραπάνω δύο.

Είναι αλήθεια πως καιρό πριν την πέσουνε οι Ιταλοί στην Ελλάδα, είχε βουήξει όλη η Ευρώπη ότι θα γίνει αυτό. Όλη; Όχι! Εκτός από την Ελλάδα.

Ο Μεταξάς ήτανε ο μόνος που δεν το δεχότανε με τίποτα!

-         Πρόεδρε, οι Ιταλοί ετοιμάζονται να μας την πέσουνε! Είναι σχεδόν σίγουρο! Θα ‘ρθουν, σε λίγες μέρες θα μπουν στην Αθήνα! Τι λέτε να κάνουμε;;;

-         Ξέρω γω; Έχουνε καλύτερη ομάδα αλλά θα παίζουμε στην έδρα μας! Εγώ λέω να το παίξουμε ένα Xι..

Κάπως έτσι αντιμετώπιζε την κατάσταση ο Μεταξάς. Το ‘παιζε αδιάφορος αλλά είναι διαπιστωμένο πως είχε κλάσει κοκόρια με την όλη φάση. Χαρακτηριστικό ότι ενώ όλοι του φωνάζανε «σου ‘ρχονται» ενώ όλη Ευρώπη ήτανε με το τουφέκι στη μασχάλη, αυτός όχι επιστράτευση δεν είχε κάνει, μόνο πενθήμερες άδειες δεν είχε δώσει στους φαντάρους που του κουβαλούσανε την αλληλογραφία…

Και φυσικά αντιμετώπισε την κατάσταση σαν κλασικός δεξιός. Προσπάθησε να συγκινήσει τους celebrities της εποχής, κάνοντας μεγάλα πάρτυ, τιμώντας Ιταλούς λογοτέχνες, ηθοποιούς, πολιτικούς, διοικητές, μελισσοκόμους, περιπτεράδες, κουρείς και άλλους φορείς εξουσίας…είναι ενδεικτικό πως μια βδομάδα πριν το πέσιμο, 21 Οκτωβρίου, είχε πάρτυ σε Ιταλούς κάνοντας τους τσαχπινιές κι άλλα ζουζουνίσματα προκειμένου να μην την πέσουν στην Ελλάδα…

Πάμε τώρα στη μέρα του πεσίματος…

Η αλήθεια είναι πως το «ΟΧΙ» δεν απαντούσε στην ερώτηση αν θα παραδοθούμε ή όχι. Ούτε φυσικά αν θέλει κι άλλη ζάχαρη στον καφέ του, αλλά η αλήθεια είναι κάπου ανάμεσα…

Γύρω στις 5 το πρωί έσκασε ο απεσταλμένος του Μουσολίνι στο σπίτι του. Ο Μεταξάς με τουμπανιασμένο το κεφάλι από τον ύπνο, καταρχάς ήθελε να τον πετάξει έξω. Όταν κατάλαβε ότι μιλάει Ιταλικά του σκέφτηκε να του διοργανώσει ένα after παρτάκι λόγω ώρας, αλλά του ‘χε τελειώσει το μοχίτο, οπότε μπήκανε κατευθείαν στο ψητό…

-         Θέλουμε να παραδοθείτε!!!

-         Εντάξει μπορούμε να το συζητήσουμε…

-         Σε τρεις ώρες, εντολή Μουσολίνι!!!

-         Δεν προλαβαίνω σε τρεις ώρες, εδώ για να ετοιμάσεις μια βαλίτσα θέλεις τουλάχιστον 2, και όλο και κάτι θα χεις ξεχάσει, και θα σου ετοιμάσω τη χώρα σε 3???

-         Τι φοβάσαι??? Μη ξεχάσεις να βάλεις μέσα το σεσουάρ??? Χώρα σου ζητήσαμε, όχι το σπίτι της Barbie! Αμάν εσείς οι Έλληνες πρωθυπουργοί!!!

-         Φίλε μου δεν προλαβαίνω…οπότε…ΟΧΙ!!!

Κι όμως, κάπως έτσι γίνανε τα πράγματα. Το «όχι» του Μεταξά αφορούσε τη βιασύνη των Ιταλών να καταλάβουν τη χώρα. Φυσικά το «ΟΧΙ» του πήρε και τη σημερινή του έννοια, μην τον αδικούμε τον άνθρωπο, εξάλλου το 80% των ηρώων κατά λάθος γίνανε, αυτός γιατί όχι???

TO «ΟΧΙ» ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Η διαφορά των δύο «όχι» είναι ότι ο Παπανδρέου δεν το είπε αυτός, αλλά του ‘σκασε στα μούτρα μέσω των εκλογών, σαν περαστικός που διαβάζει εφημερίδα και σκάει ο πιτσιρικάς με την μπουγελόφατσα στα χέρια και του κάνει τη φάτσα νοτιοανατολικό Αιγαίο..!

Η ΝΔ πανηγυρίζει. Οι κουμπάροι ετοιμάζουνε νέα τραπέζια γάμου κι οι νονοί γυαλίζουνε τις κολυμπήθρες τους. Βίλες- αναψυκτήρια με υπαλλήλους Ινδούς αρχίζουν να ξεπετάγονται ξανά, ενώ τα δέντρα της Πελοποννήσου σαν τα δέντρα στον «Άρχοντα των δακτυλιδιών» ετοιμάζονται να βγάλουν πόδια και να ζητήσουν μεταδημότευση! Οι μοναχοί στο Άγιο Όρος σκέφτονται να μετονομάσουν πια την περιοχή τους ως «Βόρεια Μύκονος», ενώ ο Άνθιμος ως άλλος «free wily»θα ξαναγίνει φίλος με τους ανθρώπους.

Το «Ράδιο Αρβύλα» θα ξαναπάρει τα πάνω του, ο Κανάκης «πολυαγαπά» τη ΝΔ και το δείχνει σε κάθε του εμφάνιση, ενώ ο Λαζόπουλος θα γκρεμιστεί καθώς ως κλασικός νέοΚΚες έχει ερωτευτεί τον μπάτσο που τον καταδιώκει (ΝΔ) και δε μπορεί να βγάλει κιχ…

Η Ελλάδα θα ξαναβιαστεί, η Ευρώπη χέστηκε βασικά, άλλος ένας πελάτης, πρέπει οι Έλληνες να μάθουν να λειτουργούν κι εκτός οκταώρου, η Ελλάδα θα φωνάζει, «όχι άλλο Αντώναρος δε βλέπεται ο τύπος, ας μου τη ρίξει κάποιος άλλος»,  η Ευρώπη θα κάνει λίγο πίσω να το παίξει καλή, «καλά αφού δε θες Αντώναρο, τσίμπα έναν Αντώνη» θα μας πουν επιτακτικά, το ΚΚΕ θα κρατάει-ως συνήθως-  την κάμερα, ο Συνασπισμός θα διαμαρτύρεται εντόνως καθώς δεν μπορεί κάποιοι να ξαναπηδάνε και τα ταπεινά χαμομηλάκια- σύντροφοι να έχουν να πηδήξουν από την οικουμενική κυβέρνηση, η μικρή εξερευνήτρια Ντόρα θα κάνει αίτηση μέλους στο ΠΑΣΟΚ, ο Καρατζαφέρης θα αφήσει ήσυχους τους λαθρομετανάστες και θα κυνήγαει διορισμένους Καλαματιανούς- ξαδέρφια του Σαμαρά που θα γεμίσει η Ομόνοια, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου θα κάνει αυτό που ήθελε πάντα…θα σώζει ζωές πιγκουίνων στην Ανταρτική μαζί με την Μπιρμπίλη, που τόσο ονειρεύεται….

Ο Γιώργος την έχει άσχημα, αυτό κατάλαβα σήμερα. Σαν τον πατέρα του το ’89, όλοι εναντίον ενός. Σαν τον παππού του το ’65. Η ιστορία στους δυο τελευταίους, δεν τους φέρθηκε αμείλικτα, αλλά με γενναιοδωρία. Για μια στιγμή όμως ο κόσμος τους έστελνε κατάρες.

Πριν καταραστούμε και τον νυν, πριν γίνουμε αμείλικτοι, ας σκεφτούμε έστω εμείς να μη γίνουμε οι καινούργιοι βλάκες της ιστορίας…