Είναι μαγικό το πως μπορεί μια βραδιά να είναι τόσο σημαντική για τον εαυτό σου...Κι όμως απόψε έμαθα τόσα πολλά...Έμαθα για την ιστορία του τόπου μου...Ναι, έμαθα...Όχι από βιβλία, αλλά από λόγια ανθρώπου που έχει ζήσει...Ναι, κι όχι υπερβολές γιατί τα έλεγε με το λαούτο του...Και όλοι ξέρουμε ότι όταν παίζουμε το όργανο που αγαπάμε μιλάμε ειλικρινά...Ντρέπομαι να τον κοιτάζω...κι όμως φαίνεται σαν τον παππού μου με το μπαστουνάκι...Αλλά είναι αληθινός...Τα λόγια του είναι αληθινά...Φαίνονται...Τον ζηλεύω!!!Αχ, να 'χα γεννηθεί 100 χρόνια πριν...οι ανθρώποι ένιωθαν ακόμα...’ραγε υπάρχουν ακόμα τέτοιοι....Είναι 95 χρονών κι όμως μπορεί..."...΄όσο ζω θα σε γλεντώ...", κρίμα που δεν ζει αυτή για να τη γλεντεί ακόμα...Ήπια πολύ ρακί απόψε, αλλά ήταν τόσο πολύ ωραία η μουσική, τόσο γνήσια, τόσο ωραία τα λόγια, τόσο ψεύτικα για σήμερα και τόσο αληθινά για τότε....Μήπως ανήκω στο τότε?...Όπως λέει ένας "φίλος" στο blog του "Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες"...