Ήδη η ώρα περνούσε και έπρεπε να πάμε και στον π. Ηρωδίωνα· έναν ρουμάνο που ή ήταν σαλός δια Χριστόν ή δεν ήταν άνθρωπος. Σε δέκα λεπτά φθάσαμε στον… σκουπιδότοπό του. Ο ήλιος είχε ήδη δύσει. Σ’ ένα ερείπιο γεμάτο σκουπίδια συναντούμε ένα νέο ήρωα. Ογδόντα δύο ετών, όρθιος στο κούφωμα μιας πόρτας… χωρίς πόρτα. Τα πόδια του κρατούσαν κόντρα στο ένα της δοκάρι. Η μέση του ακουμπούσε στο άλλο. Τα χέρια του στηρίζονταν στο πρώτο. Ώρες ολόκληρες περνούσε έτσι. Ο ίδιος δίχως ζωστικό. Μια μάλλινη φανέλα κι ένα κουρελιασμένο παντελόνι κάλυπταν το εξαγιασμένο σώμα του. Η καλύβη του γεμάτη σκουπίδια. Δεν έβλεπες δάπεδο. Ένα στρώμα από κονσέρβες, κουκούτσια, σακουλές, τάπες, καπάκια από μπουκάλια, φλούδες, ό,τι μπορούσε κανείς να φαντασθεί, πάχους τριάντα εκατοστών και πάνω, αποτελούσε το πολύτιμο χαλί στο μυστηριώδες… παλατάκι του και ασφαλώς το στρώμα του, αν βέβαια κοιμόταν οριζόντιος. Στους τοίχους του τα αποτυπώματα χυμένων καφέδων και τα ζουμιά πεταγμένων πορτοκαλάδων και, αντί για κατοικίδια ζώα, όλων των ειδών τα ζωύφια, μυγάκια, κατσαρίδες και ποντίκια.

- Ευλογείτε, γέροντα, είπε χαρούμενος ο απλοϊκός συνοδοιπόρος μου.

- Ο Κύριος, απαντά νηφάλιος ο ηρωικός ασκητής, χωρίς να δείχνει καθόλου ενοχλημένος για τον οικολογικό περίγυρό του.

- Σου φέραμε λίγες ευλογίες, κάτι να φας, συνεχίζει δίχως ενδοιασμό ο μοναχός φίλος μου.

- Ω! καλοί πατέρες, πολύ ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Καλοί πατέρες. Πολύ ευχαριστώ, απαντά εκείνος.

Και παίρνοντας την σακούλα με τις ευλογίες και συνεχίζοντας να επαναλαμβάνει αυτές τις προτάσεις, με ιδιάζουσα δύναμη και εκφραστικότητα, πετούσε τις ντομάτες και τα ροδάκινα πάνω από τα κεφάλια μας στους τοίχους της καλύβης του. Τα χυμένα ζουμιά τους αποτυπώνουν την δική μου απορία που, σκυμμένος μη με πάρουν τα βόλια, προσπαθούσα να καταλάβω τη λογική της ευγνωμοσύνης του και, εντελώς ξαφνιασμένος, να αποτυπώσω το περιεχόμενο της ιδιότυπης μοναχικής προοπτικής του.

Αφού έσπασε τα μακαρόνια και τα έχυσε από το περίβλημά τους, αφού σκόρπισε τα μπισκότα όσο πιο μακριά μπορούσε, φωνάζοντας «να φάνε τα πουλάκια· να φάνε τα πουλάκια», άρχισε να μιλάει για τον σταυρό του Χριστού, την προδοσία του Ιούδα και εν μέσω ασυνάρτητων κραυγών να δοξάζει το όνομα του Θεού.

Επίκουρου Καθηγητή Καρδιολογίας στο Παν/μιο Αθηνών Θεράποντος Ιατρού του Γέροντος Πορφυρίου

Γράφω αυτή την επιστολή από μια εσωτερική πίεση να μιλήσω για το Γέροντα Πορφύριο. Έζησα τόσα γεγονότα δεκατέσσερα χρόνια κοντά του, ως ένας από τους γιατρούς του, που δεν πρέπει να τα κρύψω από τους αδελφούς μου. Θα διηγηθώ μερικά περιστατικά, που παρουσιάζουν το Γέροντα ως άρρωστο και ως γιατρό. Συγχωρέστε μου τα προσωπικά στοιχεία, που, αν αφαιρεθούν, αλλοιώνουν τα γεγονότα. Ασφαλώς, άλλοι έζησαν άλλες συγκινήσεις κοντά του. Και δεν πρέπει να χαθούν, γιατί αποτελούν σημάδια της αγίας βιοτής του, αποδείξεις της Παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας και υποθήκες για ολόκληρη τη γενιά μας.

Ο Γέροντας ως άρρωστος

Ήταν πραγματικά άρρωστος. Με πλήθος αρρώστιες επάνω του. Τα περισσότερα συστήματα έπασχαν. Προσωπικά διεπίστωσα:

Έμφραγμα μυοκαρδίου (προσθιοδιαφραγματικό με πλαγία ισχαιμία)
Χρονία νεφρική ανεπάρκεια
Έλκος δωδεκαδακτύλου (με επανειλημμένες γαστρορραγίες)
Χειρουργηθέντα καταρράκτη (με αποβολή του φακού και τύφλωση)
Έρπητα ζωστήρα στο πρόσωπο
Σταφυλοκοκκική δερματίτιδα στο χέρι
Βουβωνοκήλη (με συχνή περίσφιγξη)
Χρονία βρογχίτιδα
Αδένωμα της υποφύσεως στο κρανίο.

Και η υπομονή του Ιώβειος. Όταν είχε τον έρπητα σε έξαρση και όλο το δεξιό του πρόσωπο (τριχωτό κεφαλής, παρειά, αυτί, σαγόνι) ήταν μια ανοικτή πληγή, τον ερώτησα πόσο έντονο πόνο αισθάνεται. Μου απάντησε: "Σαν να ακουμπάω το δεξί μου μάγουλο σε τηγάνι με ζεματιστό λάδι". Και ήταν απόλυτα ήρεμος. Δεν άφηνε ούτε υποψία ότι υποφέρει, ούτε ένα βογγητό.

Πολλές φορές, ενώ βρισκόμουνα στο κελλί του και κουβεντιάζαμε, συνέβαινε περίσφιγξη της βουβωνοκήλης του, πάντα επώδυνη. Δεν ζητούσε βοήθεια. Αγωνιζόταν να την ανατάξει μόνος του κάτω από τις κουβέρτες του. Κανείς δεν μιλούσε, ενώ από τα χείλη του ακουγόταν ψιθυριστά, με μια ανεπανάληπτη γαλήνη, το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας".

Μερικοί τον παρεξήγησαν κάποτε, που φίλησαν το χέρι του καλυμμένο από μια γάζα, νομίζοντας ότι σιχαίνεται. Ήταν η εποχή που εμείς το καλύψαμε, γιατί είχε τη σταφυλοκοκκική δερματίτιδα και ήταν ολόκληρο εξελκωμένο.

Στο κελί του στο Μήλεσι . Διακρίνεται το κάλυμα στο χέρι το

Αλλ' η κουβέντα μας ένα βράδυ, μετά την καρδιολογική εξέταση και το τυπικό ηλεκτροκαρδιογράφημα, με συνεκλόνισε. Ούτε φαντάσθηκα ποτέ ότι θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αντιμετωπίσει έτσι την αρρώστια του. Μου είπε: "Θα σου εξομολογηθώ κάτι, αλλά να μείνει μυστικό. Έχω καρκίνο στην υπόφυση. Ήδη αισθάνομαι τη γλώσσα μου μεγαλωμένη και δεν γυρίζει καλά μέσα στη στοματική κοιλότητα". Ύστερα μου ανέλυσε ιατρικά και σωστά τη λειτουργία των ενδοκρινών αδένων και κατέληξε: "Πρέπει να ξέρεις ότι όταν ήμουν καλογεράκος -ίσως δεκαέξι χρονών- στο Άγιον Όρος, αισθανόμουνα τόσο ευτυχισμένος, ιδίως μετά τη θεία Κοινωνία, ώστε έβγαινα στο δάσος και με δάκρυα φώναζα: "Δόξα σοι, Κύριε! Ήρθες ολόκληρος μέσα μου, σε μένα το μικρό και αμαρτωλό. Εσύ ο Χριστός μου, που σταυρώθηκες και πόνεσες για μένα και σήκωσες τις αμαρτίες μου. Κι εγώ τι κάνω για σένα; Ποιο πόνο υποφέρω για σένα; Κύριε, στείλε μου ένα καρκίνο! Χριστέ μου, χάρισέ μου ένα καρκίνο, να υποφέρω κι εγώ μαζί Σου". Αυτή την προσευχή την έκανα συνέχεια και μετά το εξομολογήθηκα στους Γεροντάδες μου. Εκείνοι μου σύστησαν να μη το επαναλάβω, γιατί εκπειράζω το Θεό. Ξέρει εκείνος τι θα κάνει. Δεν την ξαναέκανα αυτή την προσευχή. Αλλά τώρα, Γιωργάκη μου, μου τον έστειλε τον καρκίνο. Καταλαβαίνεις την ευεργεσία; Έστω και αργά, θα υποφέρω λίγο μαζί Του.

Έμεινα ενεός. Πρώτη φορά στην ιατρική σταδιοδρομία μου άκουγα τη φράση: "Δόξα τω Θεώ, έχω καρκίνο"! Είχα ξεχάσει ότι μπροστά μου δεν βρισκόταν άνθρωπος κοινός. Ήταν ο Γέροντας Πορφύριος.

Ωστόσο, ποτέ δεν αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια των πολλών γιατρών - πνευματικών του παιδιών. Μάλιστα μια μέρα τον ρώτησα: "Γιατί πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, κυρίως μοναχοί, αρνούνται την ιατρική βοήθεια, πιστεύοντας ότι θα τους βοηθήσει κατ' ευθείαν η Παναγία;". Μου απάντησε: "Είναι εγωισμός -πονηρή ενέργεια- να νομίζεις ότι ο Θεός θα κάνει, κατ' εξαίρεση από τους πολλούς, θαυματουργική επέμβαση για σένα. Ο Θεός κάμνει θαύματα και τώρα, αλλά εσύ δεν πρέπει να το προσδοκάς για σένα. Είναι εγωιστική εξαίρεση. Άλλωστε και μέσω των γιατρών ο ίδιος ο Θεός ενεργεί. "Ιατρούς και φάρμακα Κύριος έδωκε", λέει η Αγία Γραφή".


Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,

Τώρα που ακόμη έχω τας φρένας μου σώας, θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν πτωχοί, είχε πάει στη διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές, σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρόνων, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά. Και θέλοντας να τον μιμηθώ, με πολύ αγώνα, έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχθηκα σε δύο Γέροντες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι' αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς το Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά.

Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτίες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντές μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιο Ιωάννην Ευβοίας.

Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήραν από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα και γνωρίζω ότι γι' αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας. Αλλά όμως, τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πη: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω: Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάμη για μένα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι θα γίνη. Επιθυμώ όμως να ενεργήση η αγάπη του Θεού.

Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώση να μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχωμαι και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρι του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο.Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ό,τι σας στενοχώρησα.

Ιερομόναχος Πορφύριος Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/17 Ιουνίου 1991

ΧΑΙΡΕΤΕ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΠΑΝΤΟΤΕ!

ΛΕΓΟΜΑΙ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ ΚΑΙ ΖΩ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΩΣ ΙΔΙΩΤΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΟΣ. ΤΟ 1987 ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΛΟΓΩ ΕΠΗΡΕΙΑΣ "ΜΑΓΕΙΑΣ" ΑΠΟ ΖΗΛΟΦΘΟΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΘΗΚΑ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΥΡΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΤΑΤΟΪΟΥ ΟΠΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ ΤΕΩΣ ΥΠ. ΥΓΕΙΑΣ ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΠΟΥ ΜΕ ΜΥΗΣΕ ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ!!! ΑΛΛΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ (Ι.Χ.) ΚΑΠΟΙΑΣ ΓΝΩΣΤΗΣ ΜΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΕ ΠΗΡΑΝ (ΣΗΚΩΤΟ) ΚΑΙ ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟΝ Π. ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ! ΜΟΛΙΣ ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΚΕΛΑΚΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΑΚΙ ΤΟΥ ΜΟΥ ΛΕΓΕΙ: «ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΒΡΕ ΝΙΚΟ; ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΦΤΑΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ! ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΓΙΑΤΡΟΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ!» ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΠΗΝΤΗΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΜΟΥ ΛΕΓΕΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟΤΕΡΑ: «ΠΟΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ» ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΑΩ ΤΟ ΠΕΠΤΙΚΟ! «Α! ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΟΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ», ΜΟΥ ΛΕΓΕΙ! «ΑΠΟ ΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ, ΝΙΚΟ, ΤΟ ΠΕΠΤΙΚΟ;» ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΟΥ ΛΕΓΩ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΟΝΟΓΑΣΤΡΙΚΟ ΝΕΥΡΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΑΚΟΜΗ ΟΤΙ ΤΟ ΠΕΠΤΙΚΟ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ! ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ! ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ! ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΑ ΕΚΟΨΑ ΣΕ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗ, ΠΑΪΣΙΟΥ ΕΝΖΕΠΙΔΗ ΚΑΙ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ ΣΤΑ Λ.Ο.Κ. - ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΗΣ ΕΦΕΔΡΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ!

ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΧΟΥΜΕ!

Tηλ.:6973007017
2631026334(ΙΑΤΡΕΙΟ)
2631055322(ΦΑΞ ΙΑΤΡΕΙΟΥ)

Απολυτίκιον. Ήχος α΄. «Της ερήμου πολίτης.»

Της Ευβοίας τον γόνον, πανελλήνων τον Γέροντα, της Θεολογίας τον μύστην και Χριστού φίλον γνήσιον, Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί, τον πλήρη χαρισμάτων εκ παιδός. Δαιμονώντας γαρ λυτρούται, και ασθενείς ιάται πίστει κράζοντας· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε αγιάσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου πάσιν ιάματα.

Με πόνο

και αγάπη

Πονάω από τη μία για τα δικά μου αμαρτήματα και από την άλλη πονάω για κάθε νέο, για κάθε νέα, για κάθε ψυχή που ζει χωρίς Θεό. Γι’ αυτό σκεφτόμουν με ποιον τρόπο θα μπορούσα να προσεγγίσω τους νέους, να τους μιλήσω για τα λίγα βιώματα, κατά τα τρία τελευταία χρόνια που προσπάθησα να στρέψω τη ζωή μου περισσότερο στον Θεό.

Ποια συζήτηση όμως να γίνει, ποιος διάλογος, και με ποιες βάσεις, σε μια κοινωνία απαξίωσης, σε μια κοινωνία που τέτοιου είδους συζητήσεις μας φαίνονται βαρετές. Σε μια κοινωνία που ντρεπόμαστε να αναφέρουμε ακόμα και τη λέξη Θεός.

Φτάσαμε λοιπόν στις μέρες μας να υποστηρίζουμε όχι ότι ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο, αλλά ότι ο άνθρωπος δημιούργησε τον Θεό. Ή ότι ο Θεός υπάρχει αλλά ο άνθρωπος δεν τον χρειάζεται Ή ότι ο Θεός υπάρχει αλλά είναι περιορισμένος στα όρια του ναού.

Άραγε τι να μας χρειάζεται ο Θεός από τη στιγμή που έχουμε φαγητό στο ψυγείο, καλοπέραση και άνεση. Έχοντας διαποτιστεί και εμείς από τη φιλοσοφία «φάγωμεν, πίωμεν , αύριο γάρ αποθνήσκωμεν», απαξιώσαμε τις αρετές, το διαδίκτυο γέμισε από ανηθικότητα, από αισχρότητα, βωμολοχίες, η πορνογραφία όλο και αυξάνει, χωρίς να σέβονται ούτε αυτά τα παιδιά. Η τηλεόραση και οι εφημερίδες το ίδιο και σε όλα αυτά κανείς δεν διαμαρτύρεται, κανείς δεν αντιστέκεται στην αδικία, στην αμαρτία. Γιατί;

Όλα αυτά δείχνουν ότι έχουμε έλλειψη αγάπης και ήθους. Γιατί λοιπόν υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους και τους άλλους ότι είναι καλοί, ταπεινοί, ελεήμονες, πράοι και στην ουσία να απέχουν από όλα αυτά; Γιατί γενικότερα να αρκούμαστε στο τι φαινόμαστε και όχι στο τι πραγματικά είμαστε;

Βέβαια αυτός ο διάλογος με τον εαυτό μας δεν μας αρέσει καθόλου. Αλλά ποιο το νόημα να λεγόμαστε άνθρωποι από τη στιγμή που δεν θέλουμε, δεν προσπαθούμε ή και δεν ανεχόμαστε την διόρθωση μας. Στην ουσία ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εγωισμό μας. Στο ότι έχουμε εγωισμό αυτό φαίνεται όταν ρίξουμε μια βαθύτερη ματιά στον εαυτό μας.

Βλέποντας λοιπόν κάτι καλό στον εαυτό μας, επιθυμούμε να το κάνουμε εμφανές ή να υπερηφανευτούμε γι’ αυτό μπροστά σε άλλους. Θεωρούμε τα προτερήματά μας ως αποτέλεσμα της δικής μας δυνάμεως. Θεωρούμε τον εαυτό μας ή ανώτερο από τους άλλους ή τουλάχιστον όχι κατώτερό τους. Τα σφάλματά μας προσπαθούμε να τα δικαιολογήσουμε. Θυμώνουμε με όσους δεν δείχνουν εκτίμηση προς το πρόσωπό μας και πιστεύουμε ότι είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να εκτιμήσουν την αξία του άλλου.

Πριν καιρό είχα την απορία από πού να προέρχεται ο εγωισμός. Ο Θεός λοιπόν για να προτρέψει τον άνθρωπο να σωθεί του έβαλε αυτήν την καλή αγάπη για τον εαυτό του. Υπάρχει μια εκτίμηση ως ένα επίπεδο, και μια υγιής αγάπη για τον εαυτό μας. Δεν είναι ο άνθρωπος φτιαγμένος για να μισεί τον εαυτό του.

Αναλυτικότερα η φιλαυτία αυτή, ο ναρκισσισμός μπορεί να είναι υγιής, όταν ο άνθρωπος θεωρεί ότι έλαβε αυτό το δώρο από τον θεό και όταν θεωρεί ότι μαζί με τους άλλους το ομορφαίνει και το ολοκληρώνει. Όμως μπορεί να είναι άρρωστος ο ναρκισσισμός, όταν λατρεύει τον εαυτό του με έναν τρόπο αποκλειστικό και ξεχνάει αυτόν που του τον έδωσε τον εαυτό αυτό, τον θεό , τους γονείς, τους άλλους ανθρώπους και στην συνέχεια κλείνεται στην λατρεία του «εαυτού».

Σ’ αυτό το στάδιο ο άνθρωπος γίνεται αντικείμενο της λατρείας του. Από την απλή εξωτερική εμφάνιση, μέχρι το κοινωνικό στάτους, ή την λατρεία της εξουσίας. Και αυτού του είδους η αυτολατρεία είναι η κατ’ εξοχήν πνευματική πτώση του ανθρώπου. Γιατί αυτή η φιλαρέσκεια αποκλείει τον άνθρωπο από την φιλαδελφία και εδώ είναι πλέον που έχουμε να κάνουμε με την κόλαση που στην ουσία της είναι η έλλειψη κοινωνίας και αγάπης με τους άλλους. Όπως έλεγε και ο Σάτρ την συγκλονιστική φράση «Ο άλλος είναι η κόλασή μου»

Και φτάνω στο σημείο να ρωτήσω:

Νιώθουμε από κάποιον άνθρωπο ανιδιοτελή, πραγματική αγάπη; ή σαφέστερα τολμώ να θέσω το ερώτημα: Εμείς αγαπάμε κάποιον ανιδιοτελώς χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση;

Η τι θέση έχει αυτή η αγάπη που έχουμε, με την αγάπη σαν καρπό του Αγίου Πνεύματος, αγάπη εκδηλώνεται και στον εχθρό. Είδες ύψος φιλοσοφίας;

Αλλά για να αγαπήσουμε τους ανθρώπους που είναι ατελείς και με ελαττώματα πρέπει πρώτα να αγαπήσουμε τον Θεό που είναι τέλειος. Και για να τον αγαπήσουμε πρέπει να τον γνωρίσουμε.

Πολλοί από μας στην θέση του Θεού βάζουμε ένα δικό μας Θεό. Έναν θεό δικτάτορα, ένα θεό δικαστή τιμωρό. Άλλοι στην θέση του Θεού βάζουμε έννοιες ή ιδέες όπως την δικαιοσύνη, την ειρήνη , την αλληλεγγύη. Στην θέση του θεού βάζουμε κάποιον συνάνθρωπο μας (ίνδαλμα) ή και τον ίδιο μας τον εαυτό. Όλα αυτά δεν είναι ο θεός αλλά υποκατάστατά του. Για να γίνω πιο σαφής είδωλα. Κι’αυτό γιατί όλοι έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε κάπου, Αν δεν πιστεύουμε στην εκκλησία τότε πιστεύουμε στο κόμμα, στην αίρεση , στο χρήμα, στην ηδονή, στην δόξα. Γι’ αυτό πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας αν υπάρχει, όχι ο Θεός σαν έννοια αλλά ο Θεός σαν πρόσωπο, ο Χριστός.

Το ποίος είναι ο Χριστός θα το καταλάβουμε αν γίνουμε συνειδητά μέλη της Εκκλησίας Του και συνδεθούμε με τα Μυστήριά. Την θεία Ευχαριστία, την εξομολόγηση. Τότε θα δούμε πραγματική χαρά. Γιατί όλοι την χαρά αναζητούμε.

Ερευνήστε και δείτε. Δείτε τους ανθρώπους που ενώ τα έχουν όλα, μια ζωή με απολαύσεις, αισθάνονται κενό και από την άλλη όψη, κάποια γεροντάκια στο Αγ. Όρος που δεν έχουν τίποτα, αλλά ωστόσο δεν πάς για να τους δώσεις παρηγοριά, αλλά αντιθέτως και παραδόξως σου δίνουν αυτοί κουράγιο.

Δυο δρόμοι λοιπόν υπάρχουν, καθώς το είπε ο Χριστός. Ο ένας πλατύς που οδηγεί στην απώλεια και ο άλλος στενός που οδηγεί στην ζωή. «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή.» Και όχι απλά ζωή, αλλά ζωή χαρισάμενη. Και συναντώ πολλά παιδιά καθώς και νέους και μεγάλους χωρίς όρεξη για ζωή, σακατεμένους, προσπαθώντας να βρουν διεξόδους στους ψυχολόγους, στα ψυχοφάρμακα, στο ποτό, στα ναρκωτικά. Γιατί ο φιλάργυρος αναζητά όλο και περισσότερα χρήματα, και ο φιλόδοξος όλο και περισσότερη δόξα, το ίδιο και ο φιλήδονος, όλο και περισσότερη ηδονή. Οι άνθρωποι δηλαδή μένουν ανικανοποίητοι, όσο βάζουν τέτοιου είδους στόχους.

Σκοπός μου ήταν όχι να σας πείσω η να σας γράψω ένα ρητορικό κείμενο αλλά να σας μεταφέρω ένα δικό μου βίωμα, μια δική μου μαρτυρία. Ευχή μου είναι, όχι να πάμε στον ναό τυπικά αλλά ο καθένας μας να νιώσει σαν παιδί του Θεού, γιατί όλοι μας τον έχουμε Πατέρα. Να γονατίσουμε και κάθε φορά στην προσευχή μας να δινόμαστε στον Θεό. Να έχουμε ζήλο με επίγνωση, ακολουθώντας τα βήματα των αγίων, των δικαίων, των οσίων και των μαρτύρων της ορθόδοξης εκκλησίας.

Ζούμε σε έσχατους καιρούς αλλά ο Χριστός μας προτρέπει: Εφ’ όσον θα είστε μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψεις. Αλλά να έχετε θάρρος εγώ νίκησα τον κόσμο και εξασφάλισα και σε σας τον θρίαμβο και την δόξα.

Σε Αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες.

ΑΜΗΝ

Ο Θεός να σας χαρτώνει.

Οι ευτελέστατοι και ελάχιστοι και οι πιο αμαρτωλοί όλων,

Κώστας
και
Νίκος

Εγώ είμαι ένθεος, σωστά??? Δηλαδή αν δεν υπαρχει θεός (που δεν πιστέυω να μην υπάρχει)  ΔΕΝ ΘΑ ΠΆΘΩ ΤΊΠΟΤΑ από ΚΑΝΕΝΑΝ.


Αν όμως ένας άθεος δεν πιστέυει ότι υπάρχει θεός και υπάρχει όντως (που υπάρχει αυτό είναι σίγουρο) ξερετε τι θα πάθει??? Αφήστε Μην σας βρικολακιάσω και μου πάθετε τίποτα.



                          τελικά τι σας συμφέρει????

Ήδη πριν την εποχή του Χριστού ο προφητάναξ Δαυίδ γράφει ότι οι άνθρωποι τόσο ξέπεσαν από το θέλημα του Θεού, ώστε κάποιος από αυτούς είπε «ουκ έστι Θεός». Δηλαδή, το κακό ήταν τόσο, η διαφθορά και η ασέβεια ώστε ο άνθρωπος οδηγήθηκε στην άρνηση του Θεού.

Στις μέρες μας, με τον επιθετικό εκδυτικισμό που δέχεται η χώρα μας, η αθεΐα αποτελεί τίτλο μεγάλο και καύχημα για τον σημερινό Έλληνα. Όποιος γίνει άθεος, γίνεται σοφός και ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός και ας είναι γελοίος, επίσημος και ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος και ας είναι ανάξιος, επιστήμονας και ας είναι ανόητος.

Ποιός είναι ο άθεος; Αυτός που ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ. Η πρώτη αντίφαση βρίσκεται σε αυτόν τον ορισμό. Και μόνο με την διατύπωση αυτή, γίνεται εμφανές, ότι για να είναι κάποιος άθεος, προϋποθέτει ΠΙΣΤΗ στην ανυπαρξία τού Θεού. Η αθεϊστική θέση τους δεν είναι αποτέλεσμα αποδείξεων, αλλά επιλογή της μη ύπαρξης του Θεού ή καλύτερα πιστεύουν στην αθεΐα τους

Κάποιοι από αυτούς βλέποντας το αδιέξοδο για να ξεφύγουν από αυτή τη λογική αντίφαση λένε «Εγώ δεν απορρίπτω την ύπαρξη του Θεού, απλώς δεν έχω απόδειξη να πιστέψω στον Θεό.» Αυτός όμως που έχει τέτοια άποψη, δεν ονομάζεται αθεϊστής αλλά αγνωστικιστής. Διότι ο πρώτος αρνείται τον Θεό, ενώ ο δεύτερος αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρχει Θεός, απλώς δεν έχει πιστεί. Για να είναι λοιπόν λεκτικά σωστοί εφόσον επιλέγουν την αθεΐα, πρέπει να πουν «Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός» και όχι όπως συνήθως λένε «Δεν (ξέρουμε αν) υπάρχει Θεός!» γενικεύοντας την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ άγνοια σε όλους.

Η δεύτερη αντίφαση των αθεϊστών, βρίσκεται στο ποιον Θεό αρνούνται. Διότι αυτό που αντιλαμβάνεται ο καθένας σαν «Θεό», δεν σημαίνει ότι είναι Θεός και τέλος πάντων καλά κάνει που δεν θέλει να συμβιβαστεί με το πρότυπο του Θεού που έχει στο μυαλό του. Πως όμως είναι δυνατό ένας άνθρωπος ατελής να έχει την απαίτηση να βλέπει τον Θεό καθαρά και να περιορίζεται σε αυτό που εκείνος αντιλαμβάνεται σαν αλήθεια. Γι’ αυτο το λόγο, ο Χριστός στην επί του όρους ομιλία μακαρίζει αυτούς που έχουν καθαρή την καρδία τους γιατί αυτοί μπορούν να δουν τον Θεό. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεον όψονται». Αυτοί αντιλαμβάνονται την πίστη, αυτοί ψηλαφούν τον Θεό. Ένας άθεος οπότε, για να θέλει να είναι ειλικρινής με τις θέσεις του, οφείλει να δει τι βρίσκεται στον αντίποδα των θέσεων του. Να μάθει ποιον αρνείται.

Η τρίτη αντίφαση βρίσκεται στην άρνηση όλων των μαρτυριών. Διότι και στο δικαστήριο μετράει και η μαρτυρία έστω ενός αυτόπτη μάρτυρα. Πως λοιπόν απορρίπτουν ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ μαρτυρίες δίχως έρευνα;

Πρώτον έχουμε την μαρτυρία της Παλαιάς Διαθήκης με πλήθος προφητειών που μιλούν για τον Χριστό ως Θεό, την Παναγία, την σταύρωση την Ανάσταση.

Δεύτερον έχουμε την μαρτυρία των αποστόλων που έμειναν κοντά Του .Στην αρχή δεν Τον καταλάβαιναν, μόνο μετά την Πεντηκοστή. Έχουμε την μαρτυρία του Απ. Παύλου ο όποιος δίωκε μετά μανίας τους Χριστιανούς. Έχουμε την μαρτυρία των δώδεκα εκατομμύρια μαρτύρων. Πλήθος από αυτούς ήταν άπιστοι και αμαρτωλοί. Και όλοι αυτοί οι μάρτυρες σφράγισαν τα γεγονότα, με την μαρτυρία της ζωής τους. Αφού η μαρτυρία της ζωής αποτελεί την ύψιστη μαρτυρία. Γι’αυτο ο Χριστός λέει «Γενεά άπιστη και μοιχαλής, σημείο ζητεί και σημείο ου δοθήσεται ει μη το σημείο του Ιωνά» δηλαδή του γεγονότος της Αναστάσεως. Γι’αυτο ο πιστός πιστεύει με βάση τις ιστορικές ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ. Ενώ ο άθεος με ποια βάση δεν πιστεύει;

Δεν είναι λοιπόν η λογική που εναντιώνεται στην πίστη αλλά μια αντίθετη πίστη. Μια πίστη που διαμορφώνεται με βάση τις επιθυμίες. Αντίθετα η Χριστιανική αίσθηση της πίστεως, δεν διαμορφώνεται με βάση της επιθυμίες. Είναι βίωμα. Να βιώνεις κατά πρώτον ότι η παρουσία του Θεού είναι παντού. Να βιώνεις ότι την ομορφιά των εντολών του Θεού, και τέλος να βιώνεις ότι ο Θεός είναι αγάπη. Αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο ο Θεός εκτός από αγάπη. Γι’αυτο και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρουσιάζει ο Χριστό ως «μέγα εραστή». «Κανένας εραστής και αν ακόμα είναι πάρα πολύ παράφρονας από τον έρωτά του, δεν κατακαίεται τόσο από την αγάπη του για την ερωμένη του όσο ο Θεός ποθεί την σωτηρία των ψυχών μας.»

Στον τόπο μας, η τάξη των ειδημόνων, είναι επηρεασμένη από την δυτική φιλοσοφία, ψυχολογία και θεολογία. Εκεί ο Θεός έχει γίνει υποκειμενικός. Εκεί, ο Ιησούς, δεν είναι ο δημιουργός της Εκκλησίας, αλλά δημιούργημα της Αγίας Γραφής σε συνδυασμό με την φαντασία του κάθε πάστορα. Προσφέρουν ένα Χριστό αποκομμένο από την αγία, καθολική, αποστολική Εκκλησία του Χριστού, έναν Θεό που πιο πολύ μοιάζει στα πρότυπα του Δια παρά στον Θεό της αγάπης. Διότι οι δυτικοί ύστερα από το σχίσμα δημιούργησαν πάνω από δυο χιλιάδες αιρέσεις βασιζόμενοι σε μια ατελείωτη σειρά δογματικών λαθών (φιλιόκβε, αλάθητο, πρωτείο, συγχωροχάρτια, καθαρτήριο πυρ, απόλυτος προορισμός). Με λατρεία, που μοιάζει με συναυλία και θεατρική παράσταση. Με ναούς, που μοιάζουν με κτίρια για πνευματιστικές συνάξεις. Γι’ αυτό οι δυτικοί φιλόσοφοι πολέμησαν τον «Χριστιανισμό» και θεώρησαν μια ανθρωποκεντρική κοινωνία προτιμότερη από ένα κακέκτυπο του Χριστού. Γι’αυτο ο Νίτσε φωνάζει «ο Θεός πέθανε!». Στις καρδιές των ανθρώπων δεν υπάρχει Θεός!

Η ιστορική όμως Εκκλησία διατηρεί αναλλοίωτη την εικόνα του Χριστού. Διότι η Αλήθεια της Εκκλησίας βρίσκεται σε αυτόν τον Χριστό και στους αγίους. Πιστεύουμε στον ίδιο Θεό που πίστευε και ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ. Πιστεύουμε στον Θεό των Μαρτύρων και των Πατέρων της Εκκλησίας.

Οι άνθρωποι δυστυχώς, εκεί που σκοντάφτουν, είναι στην λεγόμενη διάκριση. Δηλαδή δεν μπορούν να διακρίνουν. Και δεν αμφιβάλω ότι υπάρχουν πολλοί καλοπροαίρετοι, πλην όμως πνευματικά αδύναμοι, οι οποίοι σκανδαλίζονται από τους ιερείς και τους πιστούς. Η Εκκλησία όμως δεν είναι αυτό που φαίνεται, είναι αυτό που κρύβεται. Όπως γράφει ο π. Αυγουστίνος Μύρου: «Αποτελεί τραγικό λάθος να αποδίδονται τα σκάνδαλα στην Εκκλησία ή να ταυτίζεται η Εκκλησία με τους ανάξιους και σκανδαλοποιούς κληρικούς. Τέτοιου είδους θέσεις προδίδουν παχυλή άγνοια για στοιχειώδους γνώσεως σχετικά με το τι είναι Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι ένας ανθρώπινος και εγκόσμιος Οργανισμός, όπως συνήθως εκλαμβάνεται, αλλ’αυτο το Θεανθρώπινο σώμα του Χριστού, όπως επίσημα μαρτυρείται στις θεόπνευστες Αγίες Γραφές (Εφ 1,23) Θεμέλιο αμετακίνητο, που στηρίζει και χαρακτηρίζει την ίδια της την ύπαρξη, δεν μπορεί να είναι κανείς άλλος παρά μόνον ο απόλυτα άγιος και αναμάρτητος Ιησούς Χριστός. «Θεμέλιον γαρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρα το κείμενον , ος εστιν Χριστός Ιησούς» (Α’ Κορ 3,11) Συνεπώς η Εκκλησία του Χριστού ούτε παράγει ποτέ σκάνδαλα ούτε κινδυνεύει από τα σκάνδαλα αναξίων λειτουργών της … Και ερωτούμε: Μήπως η διδασκαλία της Εκκλησίας προτρέπει τους ανθρώπους και τους λειτουργούς της να είναι άπληστοι, φιλάργυροι, ακρατείς, φιλήδονοι, φιλόδοξοι, εξουσιαστές; Ασφαλώς όχι. Αυτή προτρέπει ακριβώς τα αντίθετα. Το φαινόμενο της έξαρσης των σκανδάλων οφείλεται στο ότι απομακρυνθήκαμε ως πρόσωπα και ως κοινωνία από το θέλημα και της εντολές του Θεού, που κηρύττει αδιάκοπα και ασυμβίβαστα η Εκκλησία»

Οι άθεοι όμως δεν σταματούν. Λογαριάζουν για «βλάκες» τους πιστούς. Ειρωνεύονται και κοροϊδεύουν, τα μυστήρια και τον Θεό. Και όλα αυτά επειδή ελέγχονται. «Αν ο κόσμος σάς μισεί, ας γνωρίζετε ότι εμένα πρώτα από εσάς έχει μισήσει. Αν είστε από τον κόσμο, ο κόσμος θα αγαπούσε τον δικό του. Επειδή όμως δεν είστε από τον κόσμο, αλλά εγώ σας εξέλεξα από τον κόσμο, γι’ αυτό ο κόσμος σας μισεί» (Ιω 15. 18-20).

Και οι έξυπνοι λένε «Μα να κάθεσαι να χάνεις τον καιρό σου με χαζομάρες, σαν τις γριές, με κόλαση και παράδεισο, με θεούς, λιβάνια, και καντήλια;» Και ενώ από τη μια λένε αυτά, από την άλλη θεωρούν ότι η κίνηση των άστρων την ημέρα που γεννήθηκαν θα τους προδιαγράψει το μέλλον τους! Και κάθεται ο σύγχρονος άνθρωπος να ξεδιψάσει την δίψα της πίστεως με τα ζώδια, τα κόμματα, τις ποδοσφαιρικές ομάδες, με πνευματισμό καθώς (ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας) ακόμα και με καθαρή σατανολατρεία.

Και πετυχαίνουν! Ναι! Πετυχαίνουν, γιατί η απιστία είναι «η πλατειά και ευρύχωρη οδός» Σταμάτησε ο μέσος σύγχρονος άνθρωπος να σκέφτεται. Φιλοσοφία, έγινε το τρίπτυχο: Φαί, ύπνος, καλοπέραση. Με λίγα λόγια «Να περνάς καλά!» Ο καθένας καλλιεργεί τις επιθυμίες του. Μέσω του υλισμού προχωρήσαμε στον μηδενισμό. Και ο μηδενισμός, για να τρέφεται η ύπαρξή του, γίνεται αναγκαστικά καταστρεπτικός. «Ο μη εν μετ’εμου, κατ’εμού εστί και ο μη συνάγων μετ’ εμου σκορπίζει.»

Κλείνω με μια προτροπή για τους «πινώντες και διψώντες» τη δικαιοσύνη. Γράφει ο πατήρ Νικόλαος Χατζηνικολάου «Ο Θεός είναι σαν μαύρη τρύπα απ’αυτές που υπάρχουν στο σύμπαν. Δεν βλέπεται, διαπιστώνεται. Έχει τόσο ισχυρό βαρύτικο πεδίο που τους πάντες προσελκύει, χωρίς όμως να φαίνεται. Αυτό που αναδίδει δεν είναι η ταυτότητα Του, αλλά η δυνατότητά μας να Τον διαπιστώνουμε για να Τον πιστεύουμε. Είναι ευγενής ο Θεός. Κρύβεται γι’αυτο πρέπει να Τον ψάξουμε. Η αγάπη Του υποτάσσεται στο αυτεξούσιο μας γι’αυτο πρέπει να Τον διεκδικήσουμε. Είναι πολύ πολύς και πολύ άγνωστος γι’αυτο πρέπει να τον τολμήσουμε…»

Με την εν Χριστώ αγάπη