Άκουσα αυτό το τραγουδάκι. Ανήκω στην γενιά που δεν μεγάλωσε με hip hop ακούσματα, αλλά η αλήθεια είναι πως πάντα εκτιμώ τον καλό στίχο. Το συγκεκριμένο 
τραγούδι μου άρεσε κιόλας.

Στίχοι: Μη διαθέσιμο
Μουσική: Μη διαθέσιμο
Πρώτη εκτέλεση: Βήτα πεις

Επειδή βαθιά μέσα μας, όλοι ξέρουμε ότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι περισσότερο από το να νικάμε για τον εαυτό μας, είναι να βοηθάμε άλλους να νικάνε. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να επιβραδύνουμε και να αλλάζουμε τον αγώνα μας.

Μου το είχαν στείλει παλιά. Αναφέρεται για την ζωή γενικότερα και όχι άμεσα για την ηλικία μας. Με εκφράζει και για αυτό θέλω να το μοιραστώ μαζί σας..

Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή θα είναι καλύτερη μόλις παντρευτούμε, αποκτήσουμε ένα μωρό και μετά ένα άλλο. Μετά απογοητευόμαστε επειδή τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και ότι όλα θα είναι καλά όταν μεγαλώσουν. Έπειτα απογοητευόμαστε επειδή φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό. Σίγουρα θα είμαστε περισσότερο χαρούμενοι όταν περάσουν τα εφηβικά χρόνια.

Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν αποκτήσουμε ένα καλύτερο αυτοκίνητο, όταν μπορέσουμε να πάμε διακοπές, όταν τελικά θα πάρουμε σύνταξη. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος να είσαι χαρούμενος από ότι τώρα ακριβώς. Αν όχι, τότε πότε ;
Η ζωή σου θα είναι πάντα γεμάτη από προκλήσεις. Είναι καλύτερα να το αποδεχτείς όσο περισσότερο και να αποφασίσεις να είσαι χαρούμενος παρά όλα αυτά.  Για πολύ μακρύ χρόνο, φαινόταν ότι η ζωή ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Η αληθινή ζωή.Όμως πάντα υπήρχε κάποιο εμπόδιο στο δρόμο, μια δοκιμασία να περάσεις, κάποια δουλειά να τελειώσεις, κάποιος χρόνος να δοθεί, ένας λογαριασμός να πληρωθεί. Έπειτα θα ξεκινούσε η ζωή.

Τελικά έφτασα να καταλάβω ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ζωή. Αυτή η άποψη με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει κανένας δρόμος για την ευτυχία. Η ευτυχία ΕΙΝΑΙ ο δρόμος.

Επομένως, απόλαυσε κάθε στιγμή. Σταμάτα να περιμένεις για να τελειώσει το σχολείο, για να επιστρέψεις στο σχολείο, να χάσεις 10 κιλά, να πάρεις 10 κιλά, για να ξεκινήσει η δουλειά, για να παντρευτείς, για το απόγευμα Παρασκευής, για το πρωινό Κυριακής, να περιμένεις για νέο αυτοκίνητο,  για την άνοιξη ,για το καλοκαίρι ,για το φθινόπωρο, για το χειμώνα,για τον πρώτο ή τον δεκατοπέμπτο μήνα, για το τραγούδι σου να ακουστεί στο ραδιόφωνο, να πεθάνεις, να ξαναγεννηθείς… πριν αποφασίσεις να είσαι χαρούμενος.

Τώρα , σκέψου και προσπάθησε να απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις :
1.Ονόμασε τους 5 πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο.
2.Ονόμασε τις 5 τελευταίες νικήτριες του διαγωνισμού Μις Κόσμος
3.Ονόμασε τους 10 τελευταίους νικητές του βραβείου Νόμπελ
4.Ονόμασε τους 10 τελευταίους ηθοποιούς που πήραν Όσκαρ.  
Δεν μπορείς να το κάνεις ; Μάλλον δύσκολο, έτσι; Μην ανησυχείς, κανένας δε τα θυμάται αυτά. Το χειροκρότημα σβήνει σιγά – σιγά! Τα βραβεία μαζεύουν σκόνη! Οι νικητές σύντομα ξεχνιούνται. 

Τώρα απάντησε στις ερωτήσεις:
1.Ονόμασε 3 δασκάλους που συνέβαλλαν στην εκπαίδευσή σου.
2.Ονόμασε 3 φίλους που σε βοήθησαν σε ώρα ανάγκης σου.
3.Σκέψου λίγους ανθρώπους που σε έκαναν να νιώσεις  εξαιρετικά.
4.Ονόμασε 5 ανθρώπους που σου αρέσει να περνάς χρόνο μαζί τους.

Για προσέξτε λίγο την παρακάτω ιστορία....

Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθησε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπορστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λ! ίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός. Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι - χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν - έστω και για λίγο - μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολλάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολι Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισητηρίου ήταν 100 δολλάρια. Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολλάρια το λεπτό!

Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»

Πηγή: Washington Post, http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html
(μεταφρασμένη περίληψη)

Μουσική είναι η ηδονή που αισθάνεται η ανθρώπινη ψυχή όταν μετράει, χωρίς να έχει συναίσθηση ότι μετράει.
Gottfried Leibnitz, 1646-1716,  Γερμανός φιλόσοφος & μαθηματικός

Δεν μπορώ να ακούω για πολλή ώρα Βάγκνερ. Αρχίζω να έχω την επιθυμία να εισβάλω στην Πολωνία.
Γούντυ Άλλεν,   γ. 1935,   Αμερικανός ηθοποιός & σκηνοθέτης

Η όπερα δεν τελειώνει αν δεν τραγουδήσει η χοντρή.
Από άρθρο της  Washington Post (1978)

Η μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος που έχουμε για να χωνεύουμε το χρόνο.
W.H. Auden, 1907-1973,  Βρετανός ποιητής

Διότι τηλικούτος ών, κιθαρωδεί και ου ληστεύει!
Διογένης, 410-323 π.Χ.,  Κυνικός φιλόσοφος
(εξηγώντας γιατί χειροκροτεί κάποιον θηριώδη τύπο που έπαιζε -οικτρά- λύρα)

Η όπερα είναι εκείνο το είδος θεάματος που όταν κάποιος μαχαιρώνεται στην πλάτη, αντί να πεθάνει, τραγουδάει.
Robert Burns,   1759-1796,   Σκωτσέζος ποιητής

Είναι απίστευτο πόση δύναμη έχει η φτηνή μουσική.
Noel Coward,   1899-1973,   Βρετανός θεατρικός συγγραφέας

Ένα περιστατικό, όποιο κι αν είναι, όταν αναγγέλλεται με μουσική, προξενεί πάντοτε συγκίνηση.
Madame de Stael,   1766-1817,   Γαλλίδα διανοουμένη

Μουσική κατά το δείπνο είναι προσβολή, τόσο για το μάγειρα, όσο και για τον βιολονίστα.
G. K. Chesterton,   1874–1936,   Άγγλος συγγραφέας & κριτικός

Είναι υπέροχος στο είδος του, αλλά το είδος του είναι απαίσιο.
Ειπώθηκε για την όπερα και το Βέρντι.

Ο Βάγκνερ έχει υπέροχες στιγμές αλλά βαρετά ημίωρα.
Gioachino Rossini,   1792-1868,   Ιταλός συνθέτης

Η στρατιωτική δικαιοσύνη έχει τόση σχέση με το Δίκαιο, όση σχέση έχει η στρατιωτική μουσική με τη μουσική.
Ζώρζ Κλεμανσώ, 1841-1929, Γάλλος Πρωθυπουργός

«Το έργο κάθε ανθρώπου, είτε αυτό είναι λογοτεχνία, είτε μουσική, είτε πίνακες, είτε αρχιτεκτονική, είτε οτιδήποτε άλλο, είναι πάντα ένα πορτρέτο του εαυτού του.»
Σάμιουελ Μπάτλερ

Το πρόβλημα με τη ζωή είναι ότι δεν έχει μουσική υπόκρουση.
Ανώνυμος

Και τώρα, η ορχήστρα που ενέπνευσε το μεγάλο σύνθημα: "σταματήστε τη μουσική!"
Henry Youngman,  1906-1998,  Αμερικανός κωμικός

Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος.
Φρήντριχ Νίτσε,   1844-1900,   Γερμανός φιλόσοφος

Το να είσαι σε τουρνέ είναι σαν να είσαι στο καθαρτήριο. Πας από το πουθενά στο πουθενά.
Bob Dylan,   γ. 1941,   Αμερικανός τραγουδιστής

Δεν θα καταφέρεις τίποτε παιδί μου. Πρέπει να γυρίσεις πίσω στο φορτηγό.
(Ο πρώτος παραγωγός του Έλβις Πρίσλεϋ, απολύοντάς τον!)

Δεν μας αρέσει ο ήχος τους. Τα γκρουπ με κιθάρες είναι ξεπερασμένα.
(Το σκεπτικό της απόρριψης των Beatles από την DECCA RECORDS το 1962.!!)

Η αλήθεια της μουσικής βρίσκεται στη δόνηση εκείνη που παραμένει στο αυτί, όταν ο τραγουδιστής έχει τελειώσει το τραγούδι κα ο οργανοπαίχτης δεν αγγίζει πια τις χορδές
Κahlil Gibran (εξαιρετικό!!)

πηγή: http://greekquotations.com/, κ.α.

Το παρόν υπογράφεται από γνωστό Δήμο από το τμήμα Πληροφορικής σε όλες τις υπηρεσίες του Δήμου. Γραμμένο με γλαφυρότητα και πραγματικό χιούμορ. Όσοι εργάζεστε στον χώρο της Πληροφορικής ή έχετε σχετικά καλή γνώση θα το απολαύσετε.

1. Όταν  καλείτε το τμήμα Πληροφορικής για βοήθεια, βεβαιωθείτε ότι ο υπολογιστής σας είναι θαμμένος κάτω από μισό τόνο φωτογραφίες του μωρού σας, αρκουδάκια, αποξηραμένα λουλούδια και ζωγραφιές των παιδιών σας. Όλα αυτά μας είναι πολύ συμπαθητικά.           

2. Αν ο υπολογιστής σας βγάζει μηνύματα λάθους καλέστε μας χωρίς να τα σημειώσετε. Μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να δούμε τί μηνύματα λάθους έβγαλε το μηχάνημα. 

3. Όταν θέλετε να αλλάξετε toner ή μελανοταινία σε έναν εκτυπωτή, καλέστε το τμήμα Πληροφορικής. Πρόκειται για μια εξαιρετικά πολύπλοκη εργασία και μεγάλες εταιρίες όπως η Hewlett Packard, η ΙΒΜ και άλλες, συνιστούν να γίνεται μόνο από επαγγελματίες τεχνικούς με μεταπτυχιακό στην πυρηνική φυσική. 

4. Όταν έχετε ένα πρόβλημα, βάλτε κάποιον άλλον να τηλεφωνήσει στο τμήμα Πληροφορικής. Είναι μεγάλη πρόκληση για μας το να συνεννοούμαστε μέσω κάποιου τρίτου που δεν έχει ιδέα για το πρόβλημα.  

5.Όταν σας λέει κάποιος από το τμήμα Πληροφορικής να περιμένετε και ότι έρχεται, εσείς να πάτε για καφέ. Έτσι δε θα είστε εκεί όταν χρειαστεί να εισαχθεί ο κωδικός σας. Μην ανησυχείτε, για μας δεν είναι τίποτα το να θυμόμαστε 500 κωδικούς χρηστών. 

6. Όταν το τμήμα Πληροφορικής σας δίνει οδηγίες, μη σημειώνετε τίποτε, ούτε να θυμάστε τι σας λέμε. Είναι για μας πολύ ευχάριστο να λέμε και να ξαναλέμε τα ίδια πράγματα. 

7. Όταν καλείτε για βοήθεια, είναι πιο σημαντικό να μας πείτε τι θέλετε να κάνετε, και όχι τί σας εμποδίζει από το να το κάνετε. Μας ενδιαφέρει ότι θέλετε να ενταλματοποιήσετε ένα τιμολόγιο. Είναι δευτερεύον ότι το PC σας δεν ανάβει καν. 

8. Όταν κάποιος από το τμήμα Πληροφορικής δουλεύει στο computer του, ορμήστε πάνω του και ζητήστε ό,τι θέλετε. Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. 

9. Αν δε δουλεύει το Enter, κατηγορήστε κατ’ευθείαν την τελευταία αναβάθμιση που έγινε στο μηχάνημά σας. Τα πληκτρολόγια γενικά είναι ευτυχισμένα με μισό κιλό ψίχουλα μέσα. 

10. Μη μαθαίνετε ποτέ την τεχνική ορολογία για κάτι. Ξέρουμε ακριβώς τι εννοείτε όταν λέτε: «το αυτό μου δε λέει να δουλέψει». 

11. Κατεβάζετε ό,τι σας γυαλίσει από το internet. Όταν αρχίζουν να εμφανίζονται γυμνές στην οθόνη καλέστε μας να τις δούμε. Θα χαρούμε να σας ακούσουμε να λέτε: «Μόνο του τα βγάζει…» …. 

12. Αν δε δουλεύει ο υπολογιστής σας ή κάποιο περιφερειακό στο σπίτι, καλέστε μας. Θα το φτιάξουμε εξ αποστάσεως. 

13. Αν κάποιος από το τμήμα Πληροφορικής σας πει ότι η οθόνη μέσα δεν έχει δισκέτα, διαφωνήστε ελεύθερα. Πάντα είναι καλή μια εποικοδομητική κουβέντα με επιχειρήματα. 

14. Όταν δε δουλεύει ο εκτυπωτής, ξαναστείλτε την εκτύπωσή σας τουλάχιστον 20 φορές. Δε μπορεί, κάποτε θα βγει. 

15. Μην ενοχλείστε καθόλου χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως: «Δεν έχω ιδέα απ’αυτές τις κομπιουτερίστικες αηδίες». Κι εμάς δε μας ενοχλεί καθόλου να αναφέρεστε στον επαγγελματικό μας τομέα ως αηδία. 

16. Αν δείτε μήνυμα «Είστε σίγουρος ότι θέλετε να προχωρήσετε στη διαγραφή;», πατήστε το Yes  όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Τι στο καλό, θα κάνατε ποτέ κάτι που δεν θέλετε; 

17. Αν δε λειτουργεί το φωτοτυπικό σας, καλέστε το τμήμα Πληροφορικής. Εξ’άλλου, ηλεκτρονικά κυκλώματα έχει και αυτό. 

18. Αν το καλώδιο του ποντικιού ρίχνει συνέχεια κάτω την κορνίζα με τη φωτογραφία του σκύλου σας, ανασηκώστε τον υπολογιστή και παραχώστε το καλώδιο από κάτω. Τα καλώδια είναι σχεδιασμένα να δουλεύουν με 25 κιλά βάρος επάνω τους. 

19. Ζητάτε πάντα από το τμήμα Πληροφορικής να σας εγκαθιστά ό,τι καινούργιο έχει βάλει και στη διπλανή υπηρεσία. Γιατί όχι, αυτοί δουλεύουν περισσότερο; 

20. Δεν έχει σημασία αν στην δουλειά σας δε χρειάζεστε computer. Ζητήστε μας να σας εγκαταστήσουμε. Με χαρά θα σας μάθουμε όλα τα παιχνίδια που κυκλοφορούν.

Νέα δεδομένα σε σχέση με την εμπλοκή του τουρκικού στρατού στις εν ψυχρώ δολοφονίες Ελληνοκυπρίων στρατιωτών και αμάχων, κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, δημιουργεί η δημόσια ομολογία - παραδοχή του Τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτς, ότι ως στρατιώτης του στρατού εισβολής, σκότωσε 10 άτομα, ανάμεσά τους και έναν 19χρονο αιχμάλωτο πολέμου. Η συγκλονιστική μαρτυρία έγινε στο πλαίσιο τηλεοπτικής εκπομπής του τουρκικού καναλιού Star. Ο κ. Ολγκάτς ανέφερε ότι όταν ξεκίνησε η εισβολή το 1974 ήθελε μόνο μία ημέρα για να απολυθεί, όμως με την έναρξη των επιχειρήσεων, έφυγε από τη Μερσίνα για την Κύπρο. «Ο πρώτος που σκότωσα ήταν ένας 19χρονος αιχμάλωτος στρατιώτης. Οταν έτεινα το όπλο προς το μέρος του με έφτυσε. Τον πυροβόλησα στο μέτωπο και πέθανε. Στη συνέχεια, σκότωσα άλλους εννιά», εξομολογήθηκε ο Τούρκος ηθοποιός. Αποκάλυψε δε ότι σκότωσε κατόπιν εντολής: «Είπα στον διοικητή μας ότι εγώ είμαι καλλιτέχνης και ότι δεν μπορώ να σκοτώσω. Εδώ τελειώνει η τέχνη, εδώ αρχίζει η αληθινή ζωή, ο πόλεμος. Σου έδωσα εντολή κι εσύ θα σκοτώσεις, μου είπε».

Η μαρτυρία του κ. Ολγκάτς συγκλόνισε την Κύπρο, όπου ήδη καταγράφονται οι πρώτες αντιδράσεις της Επιτροπής Συγγενών Αδήλωτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων. Μέσα από την εξομολόγηση του Τούρκου ηθοποιού καταρρίπτεται η επιχειρηματολογία του Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος είχε δηλώσει το 1996 ότι οι δολοφονίες αιχμαλώτων έγιναν από παραστρατιωτικές ομάδες και δεν υπήρχε ανάμειξη του τουρκικού στρατού. Τώρα, από την Επιτροπή ζητείται να κληθεί ο Τούρκος ηθοποιός στη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων και να καταθέσει όσα γνωρίζει.

Οι αποκαλύψεις του κ. Ολγκάτς προκάλεσαν αίσθηση και στην Τουρκία, όπου φιλοξενήθηκαν σε μεγάλο μέρος του Τύπου. Μάλιστα, ο αρθρογράφος της «Χουριέτ», Μεχμέτ Γιλμάζ, γράφει ότι πρόκειται για εγκλήματα πολέμου. «Αν τα λόγια αυτά δεν είναι προϊόν φαντασίας, αυτό σημαίνει ότι θα ανοίξει για τον κ. Αττίλα ο δρόμος της φυλακής», αναφέρει ο αρθρογράφος, ο οποίος προσθέτει ότι «δεν υπάρχει παραγραφή στα εγκλήματα πολέμου. Η ασφάλεια των στρατιωτών που αιχμαλωτίζονται στον πόλεμο, η απομόνωσή τους μέχρι το τέλος του πολέμου και η αποστολή τους στην πατρίδα τους όντας σώοι και αβλαβείς, είναι ανάγκη που απορρέει τόσο από τις διεθνείς συμφωνίες, όσο και από την τιμή αυτών που τους έχουν αιχμαλωτίσει».

πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_24/01/2009_300680

Σχόλιο: Πραγματικά τραγική η ομολογία του. Διάβασα στην εφημερίδα ότι μέσα στις δηλώσεις του ήταν ότι δεν τρώει κρέας, δεν μπορεί να αντικρύσει το αίμα, επειδή έχει στο νού αυτές τις εικόνες. Ήθελα να ήξερα, δική μου εντύπωση ήταν ή τα διηγόταν όλα τελείως ατάραχος? Ίσως να είχε και ένα ελαφρό μειδίαμα ζωγραφισμένο στα χείλη του. Σίγουρα για να τα πεί αυτά που είπε έχει τύψεις.. τώρα γιατί τόσο γρήγορα ανακάλεσε και έλεγε περί σεναρίων, είναι άλλη ιστορία. 

Οι απώλειες στην ζωή μας είναι συνηθισμένο φαινόμενο για όλους μας. Ανάλογα το δέσιμο που έχουμε με κάποιον άνθρωπο μας λείπει αντίστοιχα. Δεν θα αναφερθώ σε μία σχέση ερωτική, ούτε σε ένα αγαπητό πρόσωπο που έχασα για πάντα. Θα μιλήσω για δύο πολύ καλούς μου φίλους που μου στοίχισε πάρα πολύ όταν τους έχασα..

Η ιστορία γνωστή. Λίγο πολύ σε όλους μας έχει συμβεί. Γνώρισα μία κοπέλα που οι φίλοι μου δεν εγκρίναν. Φίλοι που είχαμε πάει διακοπές μαζί, που είχαμε ξενυχτήσει άπειρες φορές, που τρέχαμε ο ένας τον άλλο σε γιατρούς, που μεθύσαμε μαζί, που λέγαμε ότι θα 'κρεμάσουμε'  ο ένας τον άλλο. Πολλές αναμνήσεις γεμάτες γέλια, δάκρυα, όμορφες εμπειρίες και αναμνήσεις, κι ύστερα σιωπή.

Χωρίσαμε πριν εφτά χρόνια περίπου. Μία παρεξήγηση πραγματικά αστεία και ένας γάμος μίας κοινής μας φίλης. Και μίσος. Όλο το βράδυ δεν με κοίταξαν καθόλου. Σαν να μην υπήρξα στη ζωή τους. Εγώ που όταν ο ένας είχε χωρίσει είχα μείνει δίπλα του λέγοντας πράγματα που θα απαλύνουν τον πόνο του και δεν κοιμήθηκα καθόλου πηγαίνοντας ξενυχτισμένος την άλλη μέρα στην δουλειά.

...Πέρασαν τα χρόνια και σε πολύ δυνατές στιγμές μου δεν ήταν δίπλα μου. Είχα δύο πολύ καλούς φίλους και κάποιες καλές φίλες. Κοινοί μας γνωστοί με έπιαναν να τα βρούμε πάλι. Πίστευα ότι το γυαλί είχε ραγίσει και δεν ήθελα να κάνω εγώ το πρώτο βήμα. Δεν ήταν θέμα εγωισμού, είχα πληγωθεί. Συναντιόμασταν σε γενέθλια παλιών φίλων και λέγαμε -πάλι καλά- ένα τυπικό γεια. Βρήκα καινούριους φίλους δίνοντας ακόμα πιο λίγα, αλλά παίρνοντας πιο πολλά. Μήπως αυτό ήταν το λάθος μου τελικά αναρρωτιόμουν συχνά. Κάποια στιγμή χώρισα με την κοπέλα. Όσοι την  κακολογούσαν κάποτε, είχαν φύγει πλέον από την ζωή μου, εκτός από μία φίλη. Ούτε και αυτή την συμπαθούσε, όμως δεν έπαψε στιγμή να είναι δίπλα μου. Μου έλεγαν τότε θυμάμαι, ότι όταν το μπαλόνι ξεφουσκώσει θα γυρισείς σε μας. Πράγματι το μπαλόνι έσκασε, αλλά στο μπάμ παρασύρθηκαν και άλλοι μαζί της.  Αλλά εγώ δεν γύρισα. Στο κάτω κάτω αυτοί έφυγαν από την ζωή μου. Αυτοί έπρεπε να γυρίσουν.

Δεν έκανα το πρώτο βήμα. Απλά συναντηθήκαμε σε μία συγκεντρωση παλαιών συμμαθητών το καλοκαίρι. Ήταν εκεί. Και για πρώτη φορά μετά από εφτά και χρόνια με πλησίασαν. Μιλήσαμε και ήταν σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα. Όλο το βράδυ συζητάγαμε, αλλά τα κενά ήταν μεγάλα για να καλυφθούν.

Κάνουμε παρέα πάλι. Όχι όπως παλαιά, μία βόλτα απλά, μία στο τόσο, ένας καφές ή ένα ταβερνάκι. Γελάμε, περνάμε όμορφα, αλλά χωρίς την ζεστασιά του παρελθόντος. Τότε κοιταγόμασταν και γελάγαμε χωρίς να χρειαστεί να πούμε τίποτα άλλο. Έχουμε την ίδια ηλικία, αλλά εγώ νιώθω πιο γερασμένος. Έχω περάσει δύο τρία αγκάθια, που το καθένα μου άφησε διαφορετική πληγή. Δεν μπορώ να το μοιραστώ μαζί τους. Χαίρομαι που είναι στην ζωή μου πάλι, απλά πλέον δεν είναι μέρος της ζωής μου, είναι απλά κάποια κομμάτια από ένα παλιό παζλ που τα βρήκα και τα ξανακόλλησα..

Όλα στην ζωή είναι θέμα επιλογών. Και προτεραιοτήτων.

Μία φίλη μου, βιώσε ένα δράμα και το αντιμετωπίζει με περίσσιο θάρρος. Θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, όχι για να την λυπηθείτε. Δεν έχει ανάγκη τον οίκτο μας. Αλλά για να βοηθήσετε με όποιον τρόπο μπορείτε κάποιον που πραγματικά έχει ανάγκη. Κάποιον δικό σας. Μην του πείτε πάρε επειδή έχεις ανάγκη, αλλά δώστε του ότι δεν θα σας λείψει. Και πιστέψτε σίγουρα ξέρετε κάποιον.

Το δράμα της ξεκίνησε πριν ένα περίπου χρόνο. Μία τακτική επίσκεψη στον παιδίατρο και ένα σημαδάκι στο μπουτάκι του παιδιού που δεν ήταν μελανιά. Ένα παραλήρημα του γιατρού και όλα τα άλλα ακολούθησαν σαν όνειρο ή καλύτερα σαν εφιάλτης. Γιατροί, νοσοκομεία, η πτέρυγα με τις επικίνδυνες καταστάσεις. Μία πόρτα όπως μου είπε η φίλη μου, σε αποστειρωμένο περιβάλλον, τους χώριζε από τον κόσμο και τους βύθισε σε ένα απύθμενο χάος. Όταν μπήκε πρώτη φορά πάγωσε βλέποντας δύο αγγελούδια, χωρίς μαλλάκια και χωρίς ελπίδα.

Τρία παιδάκια ήταν μαζί όταν ξεκίνησε το γλυκό κοριτσάκι το μακρύ του ταξίδι και η μητέρα του τον γολγοθά της. Τρείς περιπτώσεις που έμοιαζαν στην κρισιμότητα. Έγιναν εικασίες για λευχαιμία, για ανίατες ασθένειες.. Δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες. Θα πώ μονάχα ότι το κοριτσάκι έχει μπεί σε έναν δρόμο ανάρρωσης. Έχει δρόμο ακόμα και το έχει συνειδητοποιήσει τόσο μικρό και τόσο σοφό είναι.

Θα πώ μόνο πως η μητέρα της παράτησε τα πάντα σε αυτήν την προσπαθειά της. Την δουλειά της και μαζί ένα δεύτερο μισθό που τώρα θα της ήταν πραγματικά δώρο. Θα πώ ότι μαζευτήκαμε φίλοι και συνάδελφοι να βοηθήσουμε και εκεί συνάντησα άδειους ανθρώπους με ακριβά ντυσίματα. Δεν με νοιάζει που δεν βγήκα την πρωτοχρονιά έξω, δεν με νοιάζει που δεν πήγα διακοπές το καλοκαίρι.

Θα πώ πως όταν το κοριτσάκι βγήκε από την πόρτα για να πάει σπίτι της δεν υπήρχε άλλη ψυχούλα πλέον μέσα.

Θα πώ ξανά και ξανά ότι όλα στην ζωή είναι θέμα επιλογών και προτεραιοτήτων. Και θα ευχηθώ το γλυκό κοριτσάκι να γίνει μία πανέμορφη στην ψυχή γυναίκα και να ανταποδώσει την ανιδιοτελή αγάπη των γονιών της όπως κρίνει αυτή καλύτερα.

Ένα άκρως ερωτικό τραγούδι το άκουσα κατά λάθος και μετά έψαχνα απεγνωσμένα να το βρώ. Έχει διασκευαστεί από τους δικούς μας Πλιάτσικα και Τσάτσου με τίτλο "Στο αίμα μου αλλάζει ο καιρός". Το αυθεντικό είχε φτιαχτεί για μία ταινία με ομώνυμο τίτλο. Το είχε τραγουδήσει η Timi Yuro το 1968. Αυτή η εκτέλεση (video) είναι από ένα single 8/8/1994 των Morrissey & Siouxsie. Ο ήχος παραπέμπει σε κλασικό κομμάτι, μπαλάντα δεκαετίας του 60. Ελπίζω να το απολαύσετε όπως το απόλαυσα και εγώ.

Στίχοι Interlude - Morrissey & Siouxsie
Time, is like a dream,
Now, for a time,
you are mine.
Let's hold fast,
to the dream,
that tastes and sparkles like wine.

Who knows if it's real,
or just something we're both dreaming of.
What seems like an interlude now,
Could be the beginning of love.

Loving you, is the world that's strange,
So much more than my heart can hold,
Loving you makes the whole world change.
Loving you, I could not grow old.

No-nobody knows,
When love will end,
so 'til then, sweet fiend.
Time, is like a dream
and, now, for a time,
You are mine.
Let's hold fast to the dream
that tastes and sparkles like

Στίχοι: Hap Shaper
Μουσική: George De La Rue
Πρώτη εκτέλεση: Timi Yuro

Η Ελληνική εκτέλεση δεν μπορώ να πώ ότι υστερεί σε απόδοση ή ποιότητα, όμως το αυθεντικό το τιμώ πάντα περισσότερο.

Στίχοι: Στο αίμα μου αλλάζει ο καιρός          
Βάφεις με τη βροχή
τη μέρα που δίπλα ξυπνά
στο αίμα σου αλλάζει ο καιρός
και όσο αλλάζει πονάω

Ποιος ξέρει αν μπορείς να ελπίζεις
να βλέπεις να ξεχνάς
και αν θέλεις να αρχίσεις ξανά
μια αρχή που ένα τέλος γεννά

Ο Αύγουστος σε μία φωτογραφία
μακρινός, βαθύς γλυκός
μοιάζεις να μην είσαι εσύ
μοιάζω να να μην είμαι εγώ

Πόσα μου ζητάς κι αν στο χρόνο
θα τα βρεις ποτέ
Πόσα σου ζητάω και πόσα σου χρωστάω
Στο αίμα σου αλλάζει ο καιρός
και όσο αλλάζει πονάω

Ποιος ξέρει αν μπορείς να ελπίζεις...

Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας & Γιάννης Παπαχρήστου
Μουσική: George Delarue
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Υπεροχο ερωτικό ποίημα του Μενέλαου Λουντέμη, που έχει γίνει γνωστό από τραγούδι των Κατσιμίχα. Αγαπημένο και πολυτραγουδισμένο, με υπέροχη μουσική που μας ταξιδεύει.

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.

Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.
Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης
ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς
ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.
Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

Η ιστορία που ακολουθεί δεν ξέρω αν είναι πραγματική ή φανταστική. Την παραθέτω όπως την θυμάμαι, ελπίζω να την αποδώσω όσο καλύτερα γίνεται..

Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που πέθανε και πήγε στον παράδεισο. Απ' έξω βρισκόταν ο Αγγελός του για να τον συνοδέψει. Κρατούσε έναν τόμο και του τον έδωσε.
-Αυτή είναι όλη σου η ζωή, του είπε.
Άνοιξε τον τόμο και άρχιζε να θυμάται, να γελάει, να δακρύζει.
-Μα άγγελε, τι είναι όλα αυτά τα βήματα δίπλα σε εμένα.
-Αυτά είναι τα βηματά μου, ήμουν δίπλα σου σε κάθε σου βήμα.
Προς μεγάλη του έκπληξη στις πιο μεγάλες δυσκολίες του, τα βήματα απεικόνιζαν μόνο ένα ζευγάρι.
-Μα, άγγελέ μου. Στα πιο δύσκολα σημεία της ζωής μου, εκεί που σε είχα πραγματικά ανάγκη, με εγκατέλειψες, αναρρωτήθηκε ο άνθρωπος.
Τότε ο Άγγελος του έδειξε το βάθος των βημάτων.
-Τότε, στις πιο δύσκολες στιγμές σου, σε είχα στην αγκαλιά μου.

Πόσοι έχετε αναρρωτηθεί, πόσοι ακόμα αναρρωτιέστε (ανεξαρτήτου ηλικίας), τι θα γίνεται όταν μεγαλώσετε. Δεν είναι ερώτηση που αναφέρεται μόνο στον επαγγελματκό τομέα, αλλά και στην ζωή γενικότερα.

Δεν έχω συνηθίσει να μιλάω για την ζωή μου, δεν μου αρέσει να συμβουλεύω - κρίνω καλύτερο να ζούμε και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, όχι να μας υποδεικνύουν τι να κάνουμε.

Σε αυτό το μέρος θα αναφερθώ για τα επαγγελματικά μου. Σκοπός δεν είναι να κατευθύνω κάποιον, αλλά να του πώ πραγματικά πως - κατά προσωπική μου άποψη- η δουλειά μας διαλέγει δεν την διαλέγουμε. Φυσικά πρέπει να υπάρχει και η επιλογή της άρνησης. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, τότε μία ζωή θα αναρρωτιόμαστε.

Κάποτε ήθελα να σχεδιάζω αυτοκίνητα -  μου είπαν ότι δεν υπήρχε τέτοιο επάγγελμα (τουλάχιστον τότε), μετά όπως όλα τα παιδάκια ήθελα να γίνω γιατρός - έφυγε η ιδέα όπως μου ήρθε, μετά έγραφα... έλεγα θα γίνω ποιητής.. μακάρι να γινόμουν και στιχάκι. Όνειρο μου ήταν να γίνω μαθηματικός. Μετά έλεγα ότι μαθηματικός γεννιέσαι δεν γίνεσαι, περισσότερο σαν δικαιολογία. Ο πατέρας μου ήταν ηλεκτρολόγος εγκ/σεων και όπως ήταν φυσικό ακολούθησα τα βηματά του για κανα μήνα κάθε καλοκαίρι μέχρι τα 18 μου. Όνειρα υπήρχαν δεν έφυγαν ποτέ. Δεν ήξερα όμως ακόμα, παρόλο που μου άρεσε η δουλειά τι θα ήθελα να γινόμουν. Στα 19 μου πέρασα στα ΤΕΙ ηλεκτρολογίας. Το μέλλον προδιαγραφόταν. Ήταν επιλογή μου η σχολή, το σχέφτηκα καθαρά λόγω εμπειρίας. Εργοδηγός με εμπειρία. Άρχισα να κάνω ιδιαίτερα αν και πίστευα πως δεν είχα μεταδοτικότητα. Ευτυχώς διαψεύτηκα. Στα 22 μου όταν έπρεπε να κάνω την πρακτική μου εξάσκηση με διάλεξε ένας καθηγητής για τα εργαστηριά του. Έβριζα θυμάμαι τότε, την ατυχία μου...κλπ, όμως ακόμα χαίρομαι από τα βάθη της καρδιάς μου, που με επέλεξε. Από εργοδηγός - καθηγητής (στην πραγματικότητα βοηθός). Κύρος, σεβασμός, αυτοπεποίθηση. Άρχισε να μου αρέσει πραγματικά. Ένιωθα άβολα όταν έκανα μάθημα σε συνομιληκούς μου, όμως τους φερόμουν όπως θα ήθελα να μου φέρονται και εμένα, σαν ίσους. Άρχισα να κάνω ιδιαίτερα, στα μαθήματα των θετικών επιστημών. Παράλληλα εργαζόμουν και στον πατέρα μου, έφτιαχνα Η/Υ φίλων, χωρίς να έχω την απαιτούμενη γνώση, αλλά αμέριστο θράσος, έκανα ιδιαίτερα.

Τελειώνοντας την πρακτική στο ΤΕΙ πήγα φαντάρος. 18 μήνες περισυλλογής, 18 μήνες που πήγε η ζωή μου πίσω. Δεν είμαι ενάντια του στρατού, αλλά ενάντια στα ανούσια πράγματα. Ασχολήθηκα με τους Η/Υ (τύπου ποιος ξέρει από Windows, ωραία πλύντε όλα τα παράθυρα), όχι επειδή ήμουν κανά βίσμα, απλά επειδή δεν ήθελε να ασχοληθεί κανένας άλλος. Δεν είχα μάθει να κάθομαι και στον στρατό το καθισιό είναι δεδομένο. Δεν μου βγήκε σε κακό, γνώρισα την τελευταία τεχνολογία (Win3.11, εν έτει 1999!!)Τελειώνοντας είμαι πλέον στα 24 και όπως ήταν φυσικό έπρεπε να αποφασίσω επιτέλους για το επαγγελματικό μου μέλλον.

Πρώτη κίνηση πήγα στην δουλειά που είχα μάθει τόσα χρόνια. Στην δουλειά εργάζοταν και ο αδελφός μου. Η πίτα είχε κοπεί ήδη στα δύο και με εμένα θα κοβόταν στα τρία. Αρχίσαμε τσακωμούς. Μετά από λίγους μήνες, προτίμησα να φύγω από το να χαλάσω για πάντα την γαλήνη μου (και την γαλήνη των άλλων). Έδωσα 9 συνεντεύξεις, έφτιαξα βιογραφικό με βάση τις ελάχιστες γνώσεις στους Η/Υ και την εμπειρία την ηλεκτρολογική (χωρίς αποδείξεις - δεν κόλλαγα ένσημα τόσα χρόνια...κακώς). Είχα πεί θα πάω στην πρώτη εταιρεία που θα με πάρει.

Τρείς  μου απάντησαν. Η πρώτη όμως με ήθελε σαν προγραμματιστή ή άλλες σαν αυτό που σπούδασα - άργησαν όμως. Μπήκα στα βαθιά και το πρώτο πράγμα που προσπάθησα ήταν να επιπλεύσω. Ήταν πολύ δύσκολα και πραγματικά δεν μπορώ να αποτυπώσω το τι ένιωθα τότε με λέξεις. Χρήματα λιγότερα - δεν με ένοιαζε - να μάθω ήθελα, σε ξένο αφεντικό - βίωσα την ΑΔΙΚΙΑ και την ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ σε όλο της το μεγαλείο. Συνέχισα παράλληλα τα ιδιαίτερα. Έβγαζα θυμάμαι ελάχιστα. Σαν προγραμματιστής το προσπάθησα ενάμιση χρόνο. Δεν μου άρεσε. Δεν με έδιωχναν, δεν μου έδιναν όμως και αύξηση. Άδειασε μία θέση θυμάμαι για βάσεις δεδομένων. Με πήγαν με το ζόρι κάτι μεταξύ ή πάς ή σε διώχνουμε, αλλά δεν μου άφηναν πρωτοβουλίες. Δοκίμασα μόνος μου. Είχα και έχω επιμονή. Ήθελα να δώ πως είναι. Αν δεν τα κατάφερνα θα έφευγα. Θα εξασκούσα το επάγγελμα που έμαθα. Μάθε τέχνη και άστηνε και άμα πεινάσεις πιαστηνε που λένε και οι παλιοί.

Δεν μπορώ να πώ ότι τα κατάφερα με την πρώτη. Τα κατάφερα όμως. Η εξέλιξή μου ήταν ραγδαία. Δεν ξέρω αν ήταν επειδή μου άρεσε σαν αντικείμενο ή αν ήμουν πράγματι καλός. Δεν θα αναφερθώ σε γνώσεις, ούτε σε περιπτώσεις που βγήκα ασπροπρόσωπος. Θα πώ ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάποια χαρίσματα και κάποιες δυνατότητες σε κάποιο αντικείμενο παραπάνω από τους άλλους. Φεύγοντας από εκείνη την εταιρεία μετά από 3,5 χρόνια πήγα σε μία άλλη καθαρά για βάσεις δεδομένων. Εκεί γνώρισα την Oracle. Έγινα Oraclas. Αγαπώ το επαγγελμά μου, αλλά δουλεύω για να ζώ και όχι το αντίστροφο. Έχω σταμάτησει τα ιδιαίτερα εδώ και δύο χρόνια, γιατί δεν μου έμενε προσωπικός χρόνος και πραγματικά στεναχωριέμαι περισσότερο απ' όσο το δείχνω, πόσο μου λείπουν οι απορίες των παιδιών.. Το επαγγελμά μου  -  αν και δεν είναι λειτούργημα (μεταξύ μας δεν ξέρω αν υπάρχουν πλέον εργασίες που προσφέρουν) είναι σίγουρα αυτό που θα ήθελα να κάνω. Δεν το διάλεξα γιατί δεν το γνώριζα, γιατί δεν είχε ανακαλυφθεί (τουλάχιστον για την Ελλάδα) τότε που έκανα όνειρα για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. 

Εύχομαι σε όλους να κάνουν αυτό που αγαπούν. Δεν είναι το πάν τα λεφτά. Όσα έχουμε χαλάμε. Αν δεν ξέρουν τι είναι αυτό, θα το βρούν στην πορεία. Αυτό είναι σίγουρο.

Υ.Γ. Ακόμα γράφω και ακόμα ασχολούμαι με τα μαθηματικά. Οι παλιές αγάπες δύσκολα ξεχνιούνται.

• Τα μωρά όταν γεννιούνται κλαίνε, όχι γιατί είναι δυστυχισμένα, αλλά γιατί δεν ξέρουν πώς να αναπνεύσουν χωρίς να παράγουν φωνή, δηλαδή να περάσει ο αέρας από το φάρρυγα χωρίς να ευαισθητοποιήσει τις φωνητικές τους χορδές.

• Αν και ακόμα δεν έχει κατανοηθεί η λειτουργία του ανθρώπινου μυαλού και μόνο το 15% έχει "χαρτογραφηθεί", αληθεύει το γεγονός πως το ανθρώπινο μυαλό - σε αντίθεση με το σκληρό σας δίσκο - δεν έχει όριο στη δυνατότητα αποθήκευσης δεδομένων.

• Η ονομασία των αυτοκινήτων Jeep είναι ακρωνύμιο από το όχημα για γενική χρήση ("General Purpose" - G.P.) το οποίο αργότερα προσαρμόστηκε στην αγγλική γλώσσα ως λέξη.

• Ο πιο ψηλός άνθρωπος που έπαιξε ποτέ επαγγελματικό μπάσκετ ήταν ο Σουλεϊμάν Αλί Νάσνας, γεννηθείς το 1943, ο οποίος το 1962 έπαιξε για την Λιβική Εθνική ομάδα. Είχε ύψος 2,45m.

• Το μουσείο μοντέρνας τέχνης της Νέας Υόρκης είχε κρεμασμένο τον πίνακα του Ματίς "Το πλοίο" ανάποδα για 47 ολόκληρες μέρες μέχρι που ένας φοιτητής τέχνης πρόσεξε το λάθος.

• Τίποτα δεν μπορεί να ξανακαεί εφόσον έχει ήδη καεί μια φορά.

• Ο όρος "Μήνας του μέλιτος" που αναφέρεται στην χρονική περίοδο κατα την οποία "έσονται αι δύο εις σάρκαν μία" προέρχεται από τη Βορειοευρωπαϊκή παράδοση να πίνουν μελωμένο κρασί το πρώτον μήνα του γάμου του γιατί θεωρούνταν αφροδισιακό.

• Το έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι "Ο μυστικός δείπνος" είναι ίσως το μεγαλύτερο γνωστό παράδειγμα έργου της Αναγέννησης και θεωρείται μεγάλος καλλιτεχνικός θησαυρός. Όμως, ο πίνακας όπως τον ξέρουμε σήμερα δεν μπορεί να συγκριθεί με το αυθεντικό. Ο Λεονάρντο είχε ζωγραφίσει το αριστούργημά του στον τοίχο μιας τραπεζαρίας στο μοναστήρι της Αγίας Μαρίας των Ευχαριστιών στο Μιλάνο μεταξύ του 1495 και του 1497. Τελικά όμως δεν τελείωσε ποτέ τον πίνακα και αυτός δεν έγινε γνωστός στην εποχή του. Το 1517, το έργο του είχε διαβρωθεί από την υγρασία του τοίχου και μερικά χρόνια αργότερα, ο γνωστός ιστορικός της τέχνης Βασαρί το ανέφερε σαν μια συνάρθροιση έγρωμων κηλίδων. Τον επόμενο αιώνα οι καλόγεροι του μοναστηριού είχαν χάσει κάθε σεβασμό προς το έργο και είχαν ανοιξεί διάδρομο ανάμεσα από τα πόδια του Χριστού. Ο πίνακας συνέχισε να διαβρώνεται και το 1796 το μοναστήρι έγινε γαλλικό φυλάκιο και ο χώρος που είχε τον πίνακα ήταν ο στάβλος. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αμμόσακοι είχαν στοιβαχθεί γύρω από τον πίνακα για τον προστατέψουν από τους βομβαρδισμούς. Μία βόμβα έπεσε στο μοναστήρι γκρεμίζοντας τα πάντα εκτός από εκείνο τον τοίχο. Παρ' όλες τις κακουχίες που πέρασε αυτό το έργο επέζησε αν και αυτό που βλέπουμε σήμερα δεν είναι παρά αποκατάσταση του αυθεντικού έχοντας αφήσει μόνο μερικές αυθεντικές πινελιές του Λεονάρντο.

• Ο πιο μακροχρόνιος γάμος διήρκεσε 86 χρόνια και ήταν μεταξύ του Sir Temulji Bhicaji Nariman και την Λαίδη Nariman, οι οποίοι παντρεύτηκαν το 1853 σε ηλικία πέντε ετών.

• Ο πιο μακροχρόνιος αρραβώνας ήταν μεταξύ του Octavio Guillen και την Adirana Martinez από του Μεξικό. Τους πήρε 67 χρόνια για να σιγουρευτούν ότι είναι κατάλληλος ο ένας για τον άλλο.

• Ο πιο πολυέξοδος γάμος στη σύγχρονη ιστορία έγινε το 1981 όταν ο Mohammed, γιος του σεϊχη Rashid Bin Saeed Al Maktoum παντρεύτηκε την πριγκίπισα Salama στο Ντουμπάι. Η τελετή διήρκησε επτά ημέρες, είχε 20.000 καλεσμένους και έλαβε χώρα σε ένα στάδιο που είχε χτιστεί γι αυτό το λόγο.

• Τα αμερικάνικα χαρτομάντηλα Kleenex πρωτοχρησιμοποίηθηκαν από τον αμερικάνικο στρατό ως προστασία από τα δηλητηριώδη αέρια κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

• Στην πραγματικότητα το Big Ben δεν είναι το όνομα του ρολογιού στο πύργο του Westminster στο Λονδίνο αλλά το όνομα της καμπάνας των 13,5 τόνων που το συνοδεύει. Το όνομα του ρολογιού είναι - όπως θα ήταν φυσικό - Tower Clock (Ρολόι του Πύργου).

Μπορείς να βάλεις όριο στην αγάπη. Μπορείς να φανταστείς τον ορίζοντα με τέλος.. Μπορείς να θεωρήσεις ότι πίστευες και μοχθούσες μάταιο. Μπορείς να χάσεις τα ιδανικά σου σε μία στιγμή. Μπορείς να νιώθεις και να μην θέλεις. Να δακρύζεις χωρίς δάκρυα. Να πονάς από αυτό που κάποτε σου έκλεινε τις πληγές. Να πέφτεις σε ένα απύθμενο κενό και να ακούς τον αντίλαλο της κραυγής σου. Και να μην θές σε κανέναν να μιλήσεις. Να θές να κρατήσεις το μυστικό βαθιά μέσα σου.

Και αφού έπεσες χαμηλά, όχι επειδή το ήθελες, αλλά επειδή στο επέβαλαν, τότε τι κάνεις. Στέκεσαι στα πόδια σου, σιγά σιγά, γυρνάς σελίδα, αλλάζεις κεφάλαιο και πάς παρακάτω. Προχωράς μπροστά, γιατί σημασία έχει να συνεχίσεις την πορεία σου ότι και να συμβεί. Προχωράς μπροστά και δεν κοιτάς πίσω.. Πίσω είναι τα λάθη, που άλλοι τα λένε εμπειρία.

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να
μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.

Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Ξέρετε ότι ...  Η φράση « του πήρε τον αέρα» προέρχεται από την αρχαιότητα και την
εκμετάλλευση του ανέμου κατά τις ναυμαχίες έναντι του εχθρού !

Η γνωστή συνοικία των Αθηνών ονομάστηκε «Κολωνάκι» από ένα κολωνάκι που ήταν
εκεί για παλούκωμα όπως συνηθιζόταν κατά την Τουρκοκρατία!    

Στον γνωστό άθλο του Ηρακλή τα γνωστά  «χρυσά μήλα των εσπερίδων» ήταν ... πορτοκάλια!      

Όταν δίνουμε σε κάποιον «πουρμπουάρ» η ακριβής του ερμηνεία είναι ότι του προσφέρουμε χρήματα για να πιει κάτι, δηλαδή τον κερνάμε ένα ποτό (από το γαλλικό: pour boire). Ενώ το T.I.P σημαίνει 'To Improve Performance', για βελτίωση απόδοσης και δινόταν πάντα πριν από τις υπηρεσίες του υπαλλήλου.    

Οι οδηγοί των πρώτων αυτοκινήτων ατμού ονομάστηκαν «σοφέρ » δηλαδή «θερμαστές » γιατί ζέσταιναν το νερό της μηχανής πριν ξεκινήσουν!      

Η γνωστή συνοικία « Πατήσια » ονομάστηκε έτσι από την αντίστοιχη Τούρκικη λέξη που σημαίνει : τα κεκτημένα αγροκτήματα!    

Όταν λέμε σε κάποιον « Αντίο» του λέμε κυριολεκτικά σύμφωνα με την αντίστοιχη Ιταλική φράση ότι «θα τα πούμε στον άλλο κόσμο (a Dio = στον Θεό)»,  δηλ. πρόκειται για .. αποχωρισμό !  

Τα στοιχεία του πληκτρολογίου της γραφομηχανής (σήμερα Η. Υ.) τοποθετήθηκαν μπερδεμένα από τον Christopher Latham το 1868, για να μπερδεύει τις γραμματείς και να μην μπλοκάρουν από την ταχύτητά τους τις μηχανές !    

Η βέρα φοριέται στο τέταρτο δάχτυλο - παράμεσο γιατί τον παράμεσο διασχίζουν φλέβες που συνδέονται με την καρδιά !  

Το 1630 ο Γάλλος Καρδινάλιος Ρισελιέ διέταξε τα μαχαίρια του φαγητού να έχουν στρογγυλεμένες άκρες για να πάψουν επιτέλους οι καλεσμένοι του να καθαρίζουν τα δόντια τους με αυτά !  

Η απόσταση ανάμεσα στις δύο ράγιες των σιδηροδρομικών γραμμών στις ΗΠΑ είναι 4 πόδια και 8,5 ίντσες (143,5 cm).

Μάλλον παράξενος αριθμός. Γιατί άραγε έχει επιλεγεί το συγκεκριμένο διάκενο;
Διότι ο σιδηρόδρομος στις ΗΠΑ κατασκευάστηκε με τον τρόπο που είχε κατασκευαστεί ο σιδηρόδρομος στην Αγγλία, από Άγγλους μηχανικούς που μετανάστευσαν, και οι οποίοι θεώρησαν ότι θα ήταν καλή σκέψη, επειδή θα επέτρεπε να χρησιμοποιηθούν υπάρχουσες ατμομηχανές από την Αγγλία.

Και τότε, γιατί οι Άγγλοι κατασκεύασαν τις ατμομηχανές τους έτσι;
Διότι οι πρώτες σιδηροδρομικές γραμμές κατασκευάστηκαν από τους ίδιους μηχανικούς που κατασκεύαζαν τραμ, στο οποίο χρησιμοποιούσαν ήδη το συγκεκριμένο διάκενο.

Και γιατί αυτό το διάκενο;
Διότι οι κατασκευαστές του τραμ ήταν και κατασκευαστές αμαξών, που χρησιμοποιούσαν τα ίδια εργαλεία και τις ίδιες μεθόδους. 

Γιατί οι άμαξες έχουν αυτό το διάκενο;
Διότι, παντού στην Ευρώπη, και στην Αγγλία, οι δρόμοι είχαν λούκια για τους τροχούς των αμαξών και ένα διαφορετικό διάκενο θα προκαλούσε διαρκώς βλάβες στους άξονες.

Και γιατί τα λούκια απέχουν τόσο μεταξύ τους;
Οι πρώτες μεγάλες οδοί στην Ευρώπη είχαν κατασκευαστεί από τους Ρωμαίους, με σκοπό να μετακινούνται εύκολα οι λεγεώνες τους. Οι πρώτες άμαξες ήταν οι πολεμικές άμαξες των Ρωμαίων. Οι άμαξες αυτές ήταν ιππήλατες: τις τραβούσαν δύο άλογα, τα οποία κάλπαζαν δίπλα-δίπλα και έπρεπε να απέχουν μεταξύ τους, ούτως ώστε το ένα άλογο να μην ενοχλεί το άλλο κατά τον καλπασμό. Προκειμένου να εξασφαλίζεται η σταθερότητα της άμαξας, οι τροχοί δεν έπρεπε να είναι ευθυγραμμισμένοι με τα ίχνη των αλόγων, ενώ δεν έπρεπε να είναι και πολύ απομακρυσμένοι, έτσι ώστε να αποτρέπονται τα ατυχήματα κατά την διασταύρωση δύο αμαξών στην ίδια οδό. Ιδού λοιπόν η απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα!

Το διάκενο στις ράγιες των Αμερικανικών σιδηροδρόμων εξηγείται, αφού 2.000 χρόνια νωρίτερα, σε μιαν άλλη ήπειρο, οι ρωμαϊκές άμαξες κατασκευάζονταν ανάλογα με το φάρδος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων. Και τώρα, το κερασάκι στην τούρτα:

Υπάρχει και μια προέκταση αυτής της ιστορίας με το διάκενο στις ράγιες και τα καπούλια των αλόγων. Αν δει κανείς το Αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο στην εξέδρα εκτόξευσής του, μπορεί να παρατηρήσει δύο πλευρικές δεξαμενές καυσίμων που είναι στηριγμένες εκατέρωθεν της κεντρικής δεξαμενής. Η εταιρεία Thiokol κατασκευάζει αυτές τις δεξαμενές στο εργοστάσιό της στην Γιούτα. Θα ήθελαν να τις κάνουν μεγαλύτερες, αλλά οι δεξαμενές αποστέλλονται σιδηροδρομικώς στο σημείο εκτόξευσης. Η σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ του εργοστασίου και του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ περνά από μια σήραγγα, κάτω από τα Βραχώδη Όρη. Αυτή η σήραγγα περιορίζει το μέγεθος των δεξαμενών στο πλάτος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων. Έτσι, το πλέον εξελιγμένο μεταφορικό μέσον του κόσμου, το διαστημικό λεωφορείο, εξαρτάται από το φάρδος του κώλου ενός αλόγου. Οι τεχνικές προδιαγραφές και η γραφειοκρατία είναι αθάνατες! Επομένως, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε να κρατάτε στα χέρια σας παράξενες προδιαγραφές και θα αναρωτιέστε ποιος κώλος τις επινόησε, θα έχετε θέσει το σωστό ερώτημα. 

ΥΓ: Είναι κρίμα που η πληροφορική δεν χρησιμοποιεί τόσο σταθερές προδιαγραφές... 

Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του, για την σχέση μεταξύ επιστήμης και πίστης στον Θεό.

Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;
Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.
Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Φυσικά.
Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;
Φοιτ.: …
Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ μου. Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;
Φοιτ.: Όχι.
Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;
Φοιτ.: Ο...Θεός....
Καθ.: Σωστά. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά; Φοιτ.: Ναι.Καθ.: Άρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;
Φοιτ.: …
Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
Φοιτ.: Μάλιστα.
Καθ.: Λοιπόν, ποιός τα δημιούργησε;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;
Φοιτ.: Όχι, κύριε.
Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό σου; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;
Φοιτ.: ..Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.
Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;
Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.
Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.
Φοιτ: Καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.
Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...
Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι; Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;
Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.
Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;
Φοιτ.: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική.
Καθ.: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;
Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου, καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;
Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.
Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Κανένας. Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτόκολλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;
Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.
Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε... Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.  

Αυτός ο νεαρός φοιτητής ήταν ο ALBERT EINSTEIN... (Δεν είναι εξακριβωμένο, έτσι μου το έστειλαν, οπότε έτσι το παραθέτω)

Είμαι,

ένα λουλούδι στην απέραντη έρημο
ίχνος ζωής, σαν το μελιστάλαχτο φιλί σου
Ένα ραγισμένο γυαλί, καθρέφτης χίλια κομμάτια
            τα μάτια μου
Δεν μπορούν να αντέξουν τη σιωπή σου
την ανεξίτηλη -ολοζώντανη παρουσία σου
            στα ανειρά μου

Είμαι,
ένα λευκό χαρτί, με πύρινα έλεύθερα στιχάκια
που σκοντάφτουν στα πρέπει,
            η ψυχή μου
ένα ποτάμι, μια πλημμύρα στα βάθη της διάφανης μορφής μου
ένα χαμόγελο, η άρνηση σου, η ευτυχία
που αδυνατείς να κατανοήσεις..

Είμαι,
μια πεταλούδα δίχως φτερά,
που προσπαθεί να πετάξει, να ταξιδέψει, να ξεφύγει
μια ανάσα, που ποθεί να σε λατρέψει,
            η ανάσα μου
μια παλίρροια, η σκέψη μου για σένα

Είμαι,
μια στιγμή, που σ' αγάπησα και μ' αγάπησες,
μια ολοκληρωτική ακαριαία λύτρωση
μία λάμψη στο σκοτάδι
μία ανατριχίλα στους χάρτες της ηδονής

Είμαι,
ένα άγγιγμα, ακούσιο, επικίνδυνα αληθινό,
που αναστατώνει κάθε νεκρό κυτταρό σου,
που ανασταίνει την άψυχη άυρα σου,
που ταξιδεύει το κορμί σου

Είμαι,
ένα δάκρυ, στα παγωμένα μας πρόσωπα,
στις αναμνήσεις που αργοσβήνουν
τα δάκρυα που έγιναν σταγόνες βροχής..
Η βροχή που μας αγκαλιάζει, όταν
ο τελευταίος χορός χάνεται στα φώτα της νύχτας, όταν
οι μελωδίες μιας ζωής γίνονται ψίθυρος..

21 Ιανουαρίου 2001 - ΤΧΚ

Ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές, είναι ο Pablo Neruda. Πριν χρόνια είχα διαβάσει το Αργοπεθαίνει και από τα διάφορα Sites που το είχα εντοπίσει, είχα πειστεί ότι ήταν του Neruda. Τελικά μετά από καιρό ανακάλυψα πως μία άλλη ποιήτρια έχει γράψει αυτά τα υπέροχα στιχάκια. Το όνομα της Martha Medeiros.

Αργοπεθαίνει

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον  δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο  " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα   για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Πηγή: https://www.lifo.gr/team/u653/45116

Το λευκό μπαστούνι, είναι το τεχνικό βοήθημα που χρησιμοποιούν τα άτομα με
πρόβλημα όρασης για να εντοπίζουν και να αποφεύγουν τα εμπόδια στην πορεία
τους, στην προσπάθεια τους να κινούνται μόνοι, ανεξάρτητοι και με ασφάλεια.

              Δεν βλέπω, βλέπεις όμως εσύ: Θέλεις να με βοηθήσεις;

Τότε, διάβασε τα παρακάτω και να ξέρεις πως αν κάτι θυμάσαι απ'αυτά όταν
κάπου, κάποτε, τυχαία ή για κάποιο λόγο με συναντήσεις, θα με κάνεις να
νιώσω άνετα, δίνοντας μου αυτό ακριβώς που χρειάζομαι.
 
Όταν με συναντήσεις μπορείς να με βοηθήσεις αν θυμηθείς τα παρακάτω:
 
1. Μόνο εμείς οι τυφλοί κρατάμε λευκό μπαστούνι και αυτό για να περπατάμε με
ασφάλεια, όχι για να ξεχωρίζουμε, να παίζουμε, να μας δείχνουν ή να
ζητιανεύουμε.
 
2. Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος αλλά τυφλός..  Μη με μεταχειρίζεσαι σαν
παιδάκι. Μεγαλώνω, παίζω, τρέχω, διαβάζω, γράφω, σπουδάζω, δουλεύω,
παθιάζομαι, κλαίω, γελάω, ερωτεύομαι, θυμώνω, «σερφάρω», κάνω chat,.,όπως
ΕΣΥ!
 
3. Πιο εύκολα θα περπατήσω μαζί σου, παρά με το μπαστούνι ή με το σκύλο μου.
Όμως, μη με πιάνεις από τον ώμο ή απ'το  μπράτσο. άσε με να πιάσω εγώ το
δικό σου μπράτσο: Έτσι θα νιώθω (=θα ξέρω) πότε σταματάς, πότε στρίβεις,
πότε ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις..
 
4. Μη ρωτάς τον συνοδό μου: «Πώς τον λένε;», «Τι θέλει να ψωνίσει;», «Ποιο
φαγητό του αρέσει;», «Που θέλει να πάει;», «Πώς γράφει και διαβάζει;», «Πώς
μπορεί;». Ρώτησε εμένα, ξέρω και εγώ να σου απαντήσω! Χρησιμοποίησε τον
κανονικό τόνο της φωνής σου, όπως μιλάς στους άλλους μίλα και σε εμένα.
 
5. Μην αποφεύγεις τις λέξεις «βλέπω», «κοιτάζω», «τυφλός» κλπ., τις
μεταχειρίζομαι και εγώ. Βλέπω με τα χέρια μου: βλέπω για μένα= αγγίζω,
ακούω, μυρίζω, καταλαβαίνω, αισθάνομαι.
 
6. Σύστησε με στους άλλους, ακόμη και στα παιδιά. Θέλω να γνωρίσω ποιος
είναι στην τάξη  ή στο δωμάτιο μαζί μου. Μίλησε μου όταν μπαίνεις. Πες μου
πως φεύγεις: με φέρνεις σε μεγάλη αμηχανία αν μ'αφήνεις να μιλάω με κάποιον
που δεν είναι κοντά μου.
 
7. Οδήγησε το χέρι μου σε μια καρέκλα. Πες μου που είναι η πόρτα στο
δωμάτιο, το αποχωρητήριο, το παράθυρο κλπ. Και αν υπάρχουν εμπόδια ή
πράγματα στο πάτωμα. Δε θέλω να κάνω ζημιές, γιατί μπορώ να μην κάνω ζημιές.
 
8. Βοήθησε με διακριτικά στο τραπέζι και πες μου για το φαγητό στο πιάτο
μου. Χρησιμοποίησε το πιάτο μου σαν «ρολόι» και πες μου σε ποια «ώρα» είναι
το κάθε είδος του φαγητού μου, π.χ «Το κρέας σου είναι στο Έξι».
Κοίτα το ποτήρι μου να είναι δίπλα στο πιάτο μου και πες μου αν είναι στο
δεξί ή στο αριστερό μου χέρι, για να το.»δω» και εγώ όταν το χρειαστώ.
 
9. Μου αρέσουν οι αθλητικές εκδηλώσεις,  το θέατρο και ο κινηματογράφος,
φτάνει να με βοηθάς να καταλαβαίνω τι γίνεται  διαβάζοντας/περιγράφοντας μου
όσα δεν μπορώ να δω.
 
10. Μου αρέσουν οι εκδρομές και τα πάρτι. Πάρε με στην παρέα σου και γνώρισε
με στους καλεσμένους σου.
 
11. Ξέρω να συμπεριφέρομαι. Αν υστερώ σε κάτι βοήθησε με. Δε θέλω τον οίκτο
σου αλλά τη φιλία σου! Μη μιλάς για τη «θαυματουργό αντίληψη» των τυφλών.
Μην ξεχνάς ότι όσα έμαθα είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας και εργασίας.
 
12. Αν είσαι περίεργος θα μιλήσω μαζί σου για το πρόβλημα μου αλλά όχι μόνο
γι' αυτό, γιατί για μένα είναι μια παλιά ιστορία! Έχω τόσα άλλα ενδιαφέροντα,
χόμπι και απορίες όπως και εσύ!

Η 15η Οκτωβρίου έχει οριστεί ως η "Παγκόσμια Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού"

πηγή: Από e-mail του Βαγγέλη Αυγουλά

Για παραπάνω πληροφορίες, απορίες, σχόλια, κουβέντα, στείλε μου ένα email στο evavgoul@otenet.gr και πες μου, ότι θες. Μη διστάσεις, μη ντραπείς και ας μην γνωριζόμαστε. Αν μάθεις κάνεις την αρχή! Και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός!!!

Βαγγέλης Αυγουλάς
(3οετής φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών,
Μέλος της Διεθνούς οργάνωσης για νέους με προβλήματα όρασης VIEWS (Visually Impaired Education and Work Support)
Μέλος της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών).

Μία λέξη που έχουμε πεί όλοι πάνω κάτω, που έχουμε πονέσει για αυτήν και έχουμε δυσκολευτεί τόσο μα τόσο να καταλάβουμε το βάθος της, διατυπώνεται με τον απλούστατο λόγο των παιδιών με τον πιο όμορφο και συνάμα γοητευτικό τρόπο, δίνοντας της μία γλυκιά ερμηνεία:

Ρεβέκκα, 8 ετών: 'Όταν κάποιος σε αγαπά, ο τρόπος που προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του'. 

Βασίλης, 4 ετών: 'Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλον'. 

Κάρολος, 5 ετών: 'Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητάς να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του'. 

Χριστίνα, 6 ετών: 'Αγάπη είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη' 

Λευτέρης, 4 ετών: 'Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε'. 

Δανιήλ, 7 ετών: 'Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις να είσαι συνέχεια μαζί με τον άλλον και να μιλάτε. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία'.

Αιμιλία, 8 ετών: 'Αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα. Αν σταματήσεις το άνοιγμα... θ' ακούσεις την αγάπη'. 

Πάνος, 7 ετών: 'Αν θέλεις να μάθεις να αγαπάς καλύτερα, πρέπει να ξεκινήσεις από έναν... φίλο που δεν χωνεύεις'. 

Τζένη, 8 ετών: 'Αγάπη είναι όταν λες σ' ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του, κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα'. 

Θωμάς, 7 ετών'Σε μία σχολική εκδήλωση και πριν παίξω πιάνο, μ' έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ήταν ο μόνος που το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος'. 

Μαρία, 8 ετών: 'Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απ' όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω για ύπνο'.

Κλαίρη, 6 ετών: 'Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στον μπαμπά το καλύτερο κομμάτι από το φαγητό'.