Όταν βιάζεσαι σκοντάφτεις λέει η λαϊκή παροιμία. Εχτές έφυγα βιαστηκά από την εταιρεία, καθώς έπρεπε να πάω κάπου στις 3 το μεσημέρι. Μία ώρα πριν πήγα να βγάλω μία φωτοτυπία της ταυτότητας μου, για να τη στείλω με fax κάπου. Την έδωσα στην γραμματέα, την άφησε στο φωτοτυπικό, αλλά κάποιος μας φώναξε και μέχρι να γυρίσουμε στο φωτοτυπικό, η ταυτότητα είχε κάνει φτερά. Ρωτάω κάποιον που τύπωσε, αλλά δεν ήξερε τίποτα. Άρχισα να ψάχνομαι εγώ και η γραμματέας, αλλά η ταυτότητα άφαντη. Είμαστε τρία άτομα να ψάχνουμε κάτω από γραφεία, ανάμεσα σε χαρτιά και δεν φανερωνόταν με τίποτα. Μετά από κανένα τέταρτο και εγώ να κοιτάω την ώρα διακαώς, ένας άλλος συνάδελφος έδωσε τη λύση.
"Αχ, αφηρημένος που είσαι;;" μου λέει, κουνώντας την ταυτοτητά μου μπροστά στα μάτια μου.
"Την είχες ξεχάσει δίπλα στο φωτοτυπικό. Είσαι τυχερός που τη μάζεψα" συμπλήρωσε.
"Είσαι τυχερός που βιάζομαι.. " του απάντησα απλά, αλλά τα μάτια μου πέταγαν φλόγες.

Πόσες φορές έχει τύχει να ψάχνεις κάτι και να μην το βρίσκεις. Ο Αγ. Φανούριος είναι ο Άγιος που μας φανερώνει πράγματα. Ένας φίλος μου, χρόνια πριν και ενώ βρισκόταν στην παραλία με την κοπέλα του, ανακάλυψε έντρομος ότι χάθηκε το τσαντάκι του. Ταυτότητες, διπλώματα, λίγα λεφτά και τα κλειδιά του αυτοκινήτου του, έκαναν φτερά. Νόμιζε ότι το έχασε, αλλά κατόπιν κατάλαβε ότι του το έκλεψαν. Μετά από έναν γολγοθά διαδικασιών αντικατέστησε τα περισσότερα χαρτιά, αλλά όχι κάποια συναισθηματικής αξίας αντικείμενα. Του πρότεινε η γιαγιά του να κάνει μία φανουρόπιτα. Στην αρχή γέλασε, αλλά τελικά υπέκειψε και την έφτιαξε. Έναν χρόνο μετά τον κάλεσε ένας στρατιωτικός. Είχε βρεθεί στον χώρο του στρατοπέδου το τσαντάκι. Έναν χρόνο μετά! Με όλα τα χαρτιά, χωρίς όμως τα λεφτά.



Τρίτη ιστορία και αυτή από το παρελθόν, φοιτητής τότε. Συζητάμε με κάποιους φίλους και ένας παίζει με μία τράπουλα. Μας λέει κάποια στιγμή:
"Θα σας κάνω ένα κόλπο. Θα εξαφανίσω ένα χαρτί. Ας πούμε τον Joker"
Κοιτάμε όλοι τον φίλο, που τελικά αποτυγχάνει οικτρά καθώς τα τραπουλόχαρτα του φεύγουν από τα χέρια του. Μαζεύουμε την τράπουλα και βλέπουμε πως λείπει ο Joker. Ψάξαμε παντού. Δεν βρέθηκε πουθενά. Δύο εβδομάδες μετά το μυστήριο λύθηκε. Είχε μπει στα πλάγια ενός συρταριού. Δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι να το πετύχεις αυτό, ως και αδύνατο, πάντως μέχρι να βρεθεί, ο φίλος μας έλεγε, "λες να είμαι μάγος και να μην το ξέρω;;"








Το τραγουδάκι άσχετο, απλά ταιριάζει γάντι.. ο στίχος.

Η σχέση μου με τη μουσική είναι καθαρά ακουστική. Περιορίζομαι στον ρόλο του ακροατή, αλλά δεν κρύβω πως πάντα ήθελα να γνωρίζω κάποια όργανα, όπως κιθάρα και πιάνο, να παίζω τουμπελέκι, αλλά .. αλλά..

Ξέρω όμως ότι ποτέ δεν είναι αργά.

Με μουσικά site είχα μία μικρή σχέση, όχι όμως κάτι συνεχές. Πάντα με ενδιέφερε η μουσική ιστορία και όποτε έβρισκα ευκαιρία, αναζητούσα πληροφορίες στο διαδίκτυο, έτσι χωρίς λόγο και ουσία. Μία φίλη βρέθηκε πέρυσι (για την ακρίβεια τέλη 2008) στην ανάγκη να πουλήσει το πιάνο της. Μου ζήτησε να της βρω μία τιμή. Τι πιο εύκολο να ψάξω στο internet. Έτσι είχα την πρώτη επαφή μου με το musicheaven, καθώς αναζήτησα κάποιες αγγελίες. Έπρεπε να ανοίξω λογαριασμό και τον άνοιξα. Ήμουν επισήμως μέλος.

Μετά από λίγες μέρες έπεσα σε μία ενδιαφέρουσα συζήτηση, περί στιχουργικής και ποίησης. Ήταν ένα θέμα στο forum του musicheaven. Τότε άρχισα να ψάχνω το site βλέποντας και τις άλλες πτυχές του (blog, quiz, άρθρα) και σχετικά συχνά έμπαινα και χάζευα.

Μπαίνοντας στο 2009 και βλέποντας πως όποιο blog είχα ξεκινήσει το παράταγα από έλλειψη ενδιαφέροντος, εντελώς ξαφνικά μπήκα και δημιούργησα το blog μου, στον χώρο του musicheaven. Γνώρισα αρκετούς ενδιαφέροντες συμπλογκίτες και αντάλλαξα απόψεις μαζί τους. Μα το πιο σημαντικό ήταν ότι με γέμιζε να γράφω στο blog, καθώς ένιωθα πως ήταν κάτι παραπάνω από ένα ημερολόγιο ψυχής.

Τώρα, θεωρώ το ότι έγινα μέλος στο MH, κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν, καθώς στη ζωή μας, τίποτα δεν γίνεται τυχαία.

Ένα τραγουδάκι θα αφιερώσω σε όλους, να είστε καλά και υγιείς!

η φωτογραφία είναι από το site: www.shutterstock.com

Έκθαμβος χάζευα εχτές τον κατά 17 χρόνια μικρότερο ξάδελφό μου, που έπαιζε ένα παιχνίδι με συνδυασμό πολλών πλήκτρων και του ποντικιού. Η δράση ήταν γρήγορη, ο χειρισμός πολύπλοκος και ο ανταγωνισμός (βρισκόταν συνδεδεμένος online) μεγάλος. Αυτό δεν είναι παιχνίδι. Πριν κάποια χρόνια, το mame (Multiple Arcade Machine Emulator) συγκέντρωνε όλα τα παιχνίδια που αγαπήσαμε στα ονομαζόμενα μπιμπλίκια. Τότε με μόλις 10 δραχμές, αργότερα 20 κ.ο.κ. παίζαμε παιχνίδια στον Σπύρο. Ερχόταν η αστυνομία και έλεγχε αν είχε ηλικίες κάτω των 18. "Αυτός είναι ανηψιός μου, αυτός ο βαπτησιμιός μου, αυτός".. όλοι είχαμε γίνει συγγενείς του.  

Δύο παιχνίδια είχα πάντα μέσα στην καρδιά μου. Το pacman και το Tetris. Ειδικά στο δεύτερο περηφανευόμουν πως δεν με κέρδισε ποτέ κανείς.. Η ιστορία των videogames ξεκινάει πολύ νωρίτερα. Το πρώτο παιχνίδι που παρουσιάσθηκε και ήταν δημοφιλές, ήταν το tennis for two, το 1958. Αμέσως μετά κάποιος από το ΜΙΤ δημιούργησε το spacewar, το 1961. Τα arcade παιχνίδια, άρχισαν με τον απόγονο του spacewar το 1971. Μετά εμφανίσθηκε το pong. Πολύ ευχάριστο και εύκολο παιχνίδι του 1972. Τότε τα παιχνίδια απόκτησαν δικές του κονσόλες και μοιράστηκαν σε χώρους αναψυχής νέων. Φυσικά όλα αυτά στην Αμερική, καθώς η δεκαετία που άνθισαν τα 'ηλεκτρονικά' στην Ελλάδα ήταν την δεκαετία του 80.

Σε αυτήν την δεκαετία γεννήθηκε και ένα παιχνίδι, όπου ξεπέρασε την δημοτικότητα του pong και ίσως όλων των video-games. Το Pac-Man ήταν δημιουργία της Namco, και πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ιαπωνία το 1980 (Pakku-Man: Το όνομα προκύπτει από μία Ιαπωνέζικη φράση την Pakku-Pakku που σημαίνει ο ήχος που κάνει το στόμα όταν ανοιγοκλείνει). Ο ήρωας του παιχνιδιού μία γιγάντια τελεία, έπρεπε να φάει όλες τις τελίτσες από κάθε επίπεδο και είχε επιπλέον τέσσερα φαντάσματα να το κυνηγούν. Ο Remi Gaillard απόδοσε με έναν δικό του τρόπο, τον σύγχρονο PacMan.

Ήρθε η ώρα να αποχωριστώ με ένα δικό μου στήριγμα. Με κάποιον (κάτι) που δεν με πρόδωσε ποτέ, που με ζέστανε πολλές φορές, που έβρισα μαζί του, που τραγούδησα, που απόλαυσα την φύση και τον δρόμο... με το αυτοκίνητο μου. Δεν ήταν το πρώτο που είχα στην κατοχή μου, αλλά το πρώτο εξ΄ολοκλήρου δικό μου. Οδηγώ δεκαπέντε χρόνια έχοντας εμπειρία από όλων των ειδών τα οχήματα. Κανένα δεν έχω αγαπήσει όπως αυτό.

Πριν κάποια χρόνια, η κοπέλα που τα είχα τότε μου άφησε ένα σημάδι στην πρώτη και μοναδική φορά που της το έδωσα. Από τότε γνωρίζω καλά και θα το πω και λαϊκά, το αυτοκίνητο και η γκόμενα δεν δανείζονται. Υπήρχαν και άλλα σημάδια, ένα δικό μου και μερικά από περαστικούς. Αυτά είναι συνήθη όταν έχεις κάποιο όχημα στο δρόμο. Υπάρχει ο γείτονας που νομίζει ότι του ανήκει μία θέση και στο κοσμεί με τις καλλιγραφίες του. Ο ανίδεος και ασυνείδητος οδηγός που θα κάνει μία ζημιά και δεν θα νοιαστεί για το τι προκάλεσε η αφηρημάδα του, αλλά αν τον είδαν. Με όλες τις γρατζουνιές και μικροκαταστροφές συμβιβάστηκα. Σίδερα είναι και τα σίδερα φτιάχνονται. Οι καρδιές είναι που δεν φτιάχνονται αν πληγωθούν. 

Το έβαλα λοιπόν σε αγγελία, αρκετά πιο φθηνά από αυτά που πίστευα ότι θα πιάσει. Όποιος το πάρει θα είναι τυχερός. Και αυτό δεν το λέω μόνο εγώ. Μου το ζήτησαν φίλοι και γνωστοί, αλλά αρνήθηκα. Το καλύτερο αυτοκίνητο του κόσμου να έχεις αν το πάρει κάποιος γνωστός, θα τσακωθείς, θα του βγάλει ζημιά, θα το τρακάρει, θα, θα.. μακριά και αγαπημένοι. Έκλεισα με τον πρώτο που μου πρόσφερε λίγα παρακάτω από αυτά που ζητούσα. Το έβαλα σε αγγελία και στο internet. Τα τηλέφωνα δεν σταμάτησαν να χτυπούν και ο άνθρωπος που το ζήτησε προσπάθησε να κατεβάσει και άλλο την τιμή. Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Είναι άνθρωπος της πιάτσας, ξέρει τα κατατόπια και έλεγξε τα πάντα από μόνος του. Τώρα προσπαθεί να βγάλει από την μύγα ξύγκι. Δεν θα ρίξω όμως άλλο την τιμή ότι και να γίνει.

Τελευταίες στιγμές με το αυτοκίνητο που είχα για 8 χρόνια πήγα και το καθάρισα και το άδειασα από τα πάντα. Μάζεψα τρεις σακούλες αναμνήσεις. Βρήκα οτιδήποτε πιο άχρηστο υπάρχει. Φίλτρα για τσιγάρα, ένα μενταγιόν που είχα από το 96, ένα προσκλητήριο και δύο μπουμπουνιέρες, στυλούς και αναπτήρες, αρωματικά δεντράκια και ψιλά, πολλά ψιλά μπορεί και από τα καλορίζικα, διόδια προ αμνημονεύτων ετών. Οι αναμνήσεις δεν χάνονται. Υπάρχουν σε φωτογραφίες, στο μυαλό μου στα χιλιόμετρα που οργώσαμε μαζί..