31 Μαΐου 2010, 17:05
Father and Son..Διδάγματα Ένα πατέρας γυρίζει σπίτι από την εργασία αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος, για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.
ΓΙΟΣ: Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
ΠΑΤ.: Ναι βεβαίως, τι είναι;
ΓΙΟΣ: Μπαμπά, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;
ΠΑΤ.: Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί με ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα;
ΓΙΟΣ: Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ πες μου, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;
ΠΑΤ.: Εάν πρέπει να ξέρεις, παίρνω 10 € την ώρα.
ΓΙΟΣ: Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω.
Μετά από λίγο ο γιος του επίμεινε.
ΓΙΟΣ: Μπαμπά, σε παρακαλώ, μπορείς να μου δανείσεις 5 €;
ΠΑΤ: Εάν ο μόνος λόγος που με ρώτησες είναι για να δανειστείς κάποια χρήματα, ώστε να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ' ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.
Tο μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα.
Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε περισσότερο.
"Πώς τόλμησε να υποβάλλει τέτοια ερώτηση για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;"
Μετά από μια περίπου ώρα, ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και είχε αρχίσει να σκέφτεται:
"Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα 5 € και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά."
Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.
ΠΑΤ: Κοιμάσαι γιε μου;
ΓΙΟΣ: Δεν κοιμάμαι.
ΠΑΤ: Σκεφτόμουν, ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα. Ήταν μια μεγάλη ημέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 5 € που μου ζήτησες.
Το παιδί έτρεξε κατ' ευθείαν επάνω του χαμογελώντας . «Σε ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε. Κατόπιν, πήγε στο μαξιλάρι του και έβγαλε από κάτω κάποια νομίσματα.
Ο πατέρας μόλις είδε ότι το παιδί είχε ήδη κάποια χρήματα, άρχισει να νευριάζει.
Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του και κοιτάξε τον πατέρα του.
ΠΑΤ: Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη μερικά;
ΓΙΟΣ: Επειδή πριν δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω!
Μπαμπά, έχω 10 € τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου;
Σε παρακαλώ, έλα νωρίς αύριο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.
Ο πατέρας συγκλονίστηκε. Αγκάλιασε το μικρό γιο του και ικέτευσε για τη συγχώρεσή του.
Είναι ακριβώς μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους σας που εργάζεστε τόσο σκληρά στη ζωή. Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει από τα χέρια μας χωρίς να περνάμε χρόνο με εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς, εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας. Θυμηθείτε να μοιραστείτε εκείνη την αξία 10 € του χρόνου σας με κάποιους που αγαπάτε.
Εάν πεθάνουμε αύριο, η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορέσει εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες.
Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι που αφήνουμε πίσω θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Υ.Γ. Το κείμενο είναι δανεισμένο από ένα blog του εξωτερικού. Το αντίστοιχο παράδειγμα ωρομίσθιου στην Αμερικάνικη έκδοση, ήταν 50 $. Προτίμησα όμως κάτι πιο ευρωπαϊκό, μία υποτίμηση στα Ελληνικά δεδομένα, για να έχει νόημα το παράδειγμα.
-
26 Μαΐου 2010, 14:08
Οι σύγχρονοι Καπόνε..Εχτές έβλεπα σε ένα κανάλι τους αδιάφθορους. Ταίνια του 1987(The Untouchables http://www.imdb.com/title/tt0094226/), διηγόταν την ιστορία του Al Capone, και με ποιον τρόπο τον παγίδεψαν. Είναι γνωστό από την ιστορία, ότι ο πιο γνωστός ιστορικά gansgster φυλακίστηκε από το 1932 ως το 1939, λόγω φοροδιαφυγής. Για πέντε έτη έβγαζε ετησίως 10 εκ δολάρια τον χρόνο. Η ιστορία του, είναι αρκετά διαδεδομένη, όχι όμως η καταληξή του. Φυλακίστηκε συνολικά 7 χρόνια, τα δύο με όλα τα προνόμια που συχνά έχουν επώνυμοι και πλούσιοι φυλακισμένοι, αλλά τα υπόλοιπα στο Αλκατράζ, όπου εκεί εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα ανοίας. Όταν πέθανε το 1947 (γεννήθηκε το 1899), οι γιατροί διαβεβαίωναν ότι το μυαλό του ήταν όσο ενός 12χρονου.
Στο πέρασμα του από τσιράκι ως αρχηγός συμμορίας, καταλογίζονται τουλάχιστον 300 θανάτοι. Ο τρόπος που έβγαζε όποιον έμπαινε στον δρόμο του, ήταν απλός. Τους εκτελούσε ή τους λάδωνε. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να διαβρώσει κάθε μηχανισμό νόμιμης εξουσίας στο Σικάγο, από τους πολιτικούς και τους πυροσβέστες μέχρι τους δικαστές και τους αστυνομικούς.
Και μετά την μεγάλη εισαγωγή, καταλήγουμε στους σύγχρονους Καπόνε. Στους πολιτικούς, αλλά και σε όσους έχουν εξουσία και εκμεταλλεύονται. Είχε κυκλοφορήσει πριν λίγο καιρό ένα μήνυμα με τίτλο, ΦΤΑΙΜΕ. Ε, όχι δεν φταίμε εμείς, το ΣΥΣΤΗΜΑ μας φταίει. Να πάει φυλακή ο γιατρός που καταχράζεται την υγεία των άλλων και μέσα σε μία δεκαετία έχει 30 εκ € στους λογαριασμούς του, αλλά και ο πολιτικός των ομολόγων, της Siemens, του χρηματιστηρίου το 99, του βατοπεδίου κλπ. Τα σκάνδαλα είναι άπειρα.. τουλάχιστον στην Ελληνική πραγματικότητα. Μία ιδέα μπορείτε να πάρετε από το παρακάτω blog: http://skandalakommaton.blogspot.com/
Ακόμα και ο Αλ Καπόνε πλήρωσε. Πλήρωσε για τα εγκληματά του;; Μετάνιωσε;; Αυτό δεν το ξέρω. Ξέρω όμως πως έστω και λίγο αποδόθηκε δικαιοσύνη. Τώρα ερχόμαστε σε μία πραγματικότητα που οι μεγάλοι έχουν ξαναζήσει και τα παιδιά τρομάζουν και μόνο στην ιδέα.
Το χειρότερο όμως από όλα είναι ότι δεν υπάρχουν αδιάφθοροι στην Ελληνική πραγματικότητα. Το σύστημα δεν τρώει τα παιδιά του, γιατί δεν υπάρχει ηθική.
-
19 Μαΐου 2010, 08:54
Διαδικτυακή πρόταση γάμου !Αστεία Πολλοί διστάζουν να κάνουν το επόμενο βήμα δέσμευσης (ισόβιας), άλλοι το σκέφτονται μία ζωή και άλλοι το αποφεύγουν.. για ποιον χτυπάει η καμπάνα δεν ξέρω. Ένα τυχαίο άρθρο (Proposal) μου τράβηξε το ενδιαφέρον σχετικά με έναν τύπο που είχε την φαεινή ιδέα να κάνει πρόταση στην κοπέλα του με τον πιο πρωτότυπο τρόπο! Έφτιαξε ένα site όπου προβάλοταν ένα video φτιαγμένο με μεράκι και όμορφη διάθεση, σχετικά με πρόταση γάμου στην κοπέλα του (
http://www.willyoumarryme.gr/)
Ο δημιουργός δήλωσε στο Βήμα:
"Το βίντεο εξιστορεί όλη τη διαδρομή της σχέσης μας, από τη στιγμή που γνωριστήκαμε μέσω Facebook, ως το πρώτο αληθινό ραντεβού μας, πρόσωπο με πρόσωπο, και τις αστείες περιπέτειες στην αρχή της σχέσης μας" Αν και πολλοί αμφισβητούν τις σχέσεις μέσω διαδικτύου,
σήμερα 1 στα 8 ζευγάρια προκύπτει μέσα από αυτό.
και μερικά διαχρονικά αστεία και γνωμικά σχετικά με τον γάμο:
Αν ο γάμος ήταν καλός, δεν θα χρειαζόταν μάρτυρες...
Κατάλαβα τι πάει να πει ευτυχία όταν παντρεύτηκα. Τότε όμως δυστυχώς ήταν πολύ αργά.
Έχετε δύο επιλογές στη ζωή:
Μπορείτε να μείνετε ελεύθεροι και να είστε άθλιοι ή
να παντρευτείτε και να παρακαλάτε να πεθάνετε…
Ο γάμος απλοποιεί τη ζωή και περιπλέκει την ημέρα.
Ένας νεαρός ρωτάει τον πατέρα του.
-Είναι αλήθεια μπαμπά, ότι σε μερικά κράτη της Αφρικής ένα άτομο δεν ξέρει τη σύζυγό του μέχρι να την παντρεύει;
Και ο πατέρας του απαντάει…
-Αυτό παιδί μου συμβαίνει σε όλα τα κράτη του κόσμου…
Οι άντρες παντρεύονται γιατί είναι κουρασμένοι. Οι γυναίκες γιατί είναι περίεργες. Και οι δύο κάνουν λάθος.
Διγαμία είναι όταν έχει κανείς δυο γυναίκες. Όταν έχει μία είναι μονοτονία.
Αγάπη μου, δεν νομίζεις ότι μετά από δέκα χρόνια σχέσης είναι
καιρός να παντρευτούμε;
- Και ποιος θα μας πάρει;Ένας γάμος αποτελείται από δύο ανθρώπους που είναι έτοιμοι να ορκιστούνε πως μόνο ο άλλος ροχαλίζει. Το μυστικό ενός ευτυχισμένου γάμου παραμένει μυστικό.
Ο άνθρωπος παντρεύεται από έλλειψη γνώσης, χωρίζει από έλλειψη υπομονής και ξαναπαντρεύεται από έλλειψη μνήμης.
-
16 Μαΐου 2010, 11:55
Η φωτιά, το σαλιγκάρι και τα κινητά..Προσωπικά Πολλά μου έκαναν εντύπωση αυτήν την εβδομάδα με πρώτο και καλύτερο τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο. Πως περνάει ο άτιμος τόσο γρήγορα.
Ο χρόνος πετάει. Από σένα εξαρτάται να είσαι ο πιλότος.
Η εβδομάδα ξεκίνησε ιδανικά, όταν την Δευτέρα μετά την εργασία μου, πήγα για τον καθιερωμένο πλέον περίπατο. Προηγουμένως μπόρεσα και είδα τα ανήψια μου, που κυριολεκτικά σκαρφάλωσαν στην πλάτη μου, κάτι μεταξύ παιχνιδιού και διαμαρτυρίας. Είναι πολύ σημαντικά στη ζωή μου, ώστε να τους αφιερώνω, μόλις μία ώρα την εβδομάδα.
Ο περίπατος που εκτελώ δύο τρεις φορές την εβδομάδα, αποτελείτε από 7 με 8 γύρους ενός γηπέδου στον Υμηττό. Εκτός ότι πας με τον ρυθμό σου, είναι αναζωογωνητικό το περπάτημα και σε μερικές στιγμές τρέξιμο, αλλά την Δευτέρα ειδικά είχα παρέα και πολλούς γνωστούς. Λίγο πριν τον τελευταίο γύρο άκουσα μία κροτίδα, από αυτές που κάποτε μας έκαναν να πεταχτούμε από τον φόβο μας, ωστόσο τώρα που έντονοι ήχοι έχουν αφομιωθεί στην καθημερινότητά μας, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Μετά από λίγο ακούστηκαν φωνές και έντρομοι είδαμε μία φλόγα. Τι είχε γίνει; Κάποια παιδιά πέταξαν μία κροτίδα και άναψε φωτιά. Ξερόχορτα είχε και πολύ γρήγορα λαμπάδιασε. Βγήκα έξω και μαζί μου πάρα πολλά παιδιά. Κάποιοι μεγάλοι κατεύθυναν τα πιτσιρίκια που αθλόντουσταν και με χαμόκλαδα έσβησαν γρήγορα την φωτιά πριν πάρει διαστάσεις. Δεν φύσαγε καθόλου,όμως ήταν γεμάτη ξερόχορτα η περιοχή και το ανησυχητικό ήταν ότι η φωτιά ξανάναβε, σαν τα κεράκια για τα πιτσιρίκια που δεν σβήνουν ποτέ.
Πολύ γρήγορα έφτασαν στον χώρο οι μηχανές της αστυνομίας. Αυτές που κυκλοφορούν ανά δυάδα και πρέπει να ομολογήσω ότι είναι ότι πιο καλό έχει προσφέρει η αστυνομία τα τελευταία χρόνια. Ανεξάρτητα αν επεμβαίνουν ή όχι, αποτελούν μία απειλή προς αυτούς που θέλουν να πράξουν κάτι κακό και επιπλέον είναι πρώτοι σε ότι συμβαίνει, λόγω της ευελεξίας τους. Κατόπιν έφτασαν δύο πυροσβεστικά μικρού τύπου και σε πέντε το πολύ λεπτά άλλα 4 οχήματα. Θαύμασα την ετοιμότητά τους και ευχήθηκα να είναι το ίδιο άμεση και το καλοκαίρι, είναι κρίμα να καίγονται οι λίγοι πνεύμονες δροσιάς που μας έχουν απομείνει.
Την επόμενη μέρα στην δουλειά και ενώ στο κάθε διάλειμμα συζητάμε συνέχεια για το Δ.Ν.Τ. και τα καμώματα των βουλευτών, κάποια παιδιά παράγγειλαν σάντουιτς. Εδώ και καιρό φέρνω φαγητό από το σπίτι, τόσο για θέμα υγιεινής, όσο και οικονομίας. ο Ν. δεν φέρνει ποτέ. Παίρνει πάντα από μία γριά σάντουιτς, καθώς είναι η πιο φθηνή της περιοχής. Σε άλλους τα σάντουιτς κοστίζουν από 2,5 €, ενώ σε αυτήν ξεκινούν μόλις από 1,5. Την ώρα που έτρωγε το φαγητό του χτύπησε το τηλέφωνο. Το άφησε δίπλα του και μόλις το ξαναέπιασε πρόσεξε κάτι να περπατάει. Ήταν ένα μικρό σαλιγκαράκι, χωρίς το καβούκι του. Φυσικά το πέταξε και πήγε και της το είπε. Δεν πήρε λεφτά, όπως προσφέρθηκε η γριά, ούτε κάτι άλλο να φάει, αλλά αυτή η απροσεξία της, την έκανε να χάσει σίγουρους πελάτες για το μέλλον.
Τέλος μέσα στην εβδομάδα έκλεισε το συμβόλαιου του κινητού μου. Το είχα πολλά χρόνια, αλλά πριν ένα μήνα ανανέωσα για ακόμα έναν χρόνο. Την πάτησα σαν αρχάριος, όταν μετά από έναν μήνα η χρήση του ήταν αρκετά πιο περιορισμένη και τα έξοδα διπλάσια από αυτά που έδινα τόσο καιρό. Ο λόγος που έκανα την προσαρμογή ήταν για καλύτερη οικονομία. Όταν ζήτησα να μου το ξανατροποποιήσουν μου απάντησαν πως δεσμέυομαι με τα έξοδα της επιδότησης. Δεν το άφησα έτσι. Έστειλα επιστολή εκφράζοντας τη δυσαρεσκειά μου και ζητώντας να μεταβώ σε άλλο πρόγραμμα χωρίς να επιστρέψω την επιδότηση και μία εβδομάδα μετά, αφού διάβασα λεπτομερώς το συμβόλαιο μου, επέστρεψα όλη την επιδότηση και διέκοψα το συμβόλαιο. Η αντίδρασή τους ήταν άμεση. Πρώτα με κάλεσε μία κοπέλα, για να μάθει, γιατί δεν της άρεσε το πρόγραμμα και να μου προτείνει 100 % έκπτωση για τους επόμενους μήνες. Πολύ απλά της απάντησα, ότι δεν δέχομαι πλέον προφορικές προσφορές. Έτσι την πάτησα, όταν άλλα μου πρότειναν και άλλα μου πρόσφεραν. Την ίδια μέρα μου απάντησαν στην επιστολή μου θετικά. Ήταν όμως ήδη αργά καθώς είχα καταθέσει ήδη τα 160 € της επιδότησης πίσω. Το αποκορύφωμα έγινε όταν μου ήρθε ο λογαριασμός αρνητικός (!), καθώς αφαίρεσαν από το πάγιο το ποσό της επιδότησης. Φυσικά και δεν θα περάσει έτσι αυτό. Η απόδειξη γράφει πεντακάθαρα επιστροφή επιδότησης για διακοπή συμβολαίου.
Είναι τραγικό να αποτελεί το κινητό τρόπο ζωής. Αρνούμαι να το χρησιμοποιώ με αυτούς τους όρους, γιατί όταν θέλεις κάποιον πραγματικά τον βρίσκεις. Σε μία έρευνα που έγινε στην Ινδία, παρατήρησαν ότι 500 εκατομμύρια κάτοικοι δεν έχουν προσωπική τουαλέτα, αλλά έχουν κινητό!
Ακόμα χειρότερα είναι όμως στην Ελλάδα, όταν 8 στους 10 μαθητές γυμνασίου έχουν κινητό και το αντίστοιχο νούμερο στο Δημοτικό είναι 3 στους 5 μαθητές.
-
08 Μαΐου 2010, 12:15
Μεγαλώνω, αλλά δεν γερνάω..Τρίτη Ηλικία Κάθε ηλικία έχεις τις ομορφιές της, αλλά στην τρίτη ηλικία πιο σημαντική από όλα
είναι η συντροφιά και το μυαλό. Οι περισσότεροι θα σκεφτόμασταν την
υγεία μας, όμως έχω δει μοναχικές καρδιές που είχαν την υγεία τους και όμως έλεγαν πως δεν είχαν τίποτα. Στο μυαλό μου έχουν καρφωθεί δύο εικόνες: η πρώτη, με ένα ζευγάρι που περπατάει στην παραλία, τον άντρα που έχει περάσει με τον ώμο του, την πλάτη της σντρόφου του και αυτή με τα ακροδαχτυλά της, χαϊδεύει την παλάμη του.
Ο έρωτας, δεν ρυτίδιασε ποτέ για αυτούς, έγινε αγάπη, θαλπωρή, φροντίδα, ένα ολάνθιστο ρόδο που ευωδιάζει ακόμα στο χάδι του βλέμματος.
Η άλλη εικόνα είναι στενάχωρη. Συνέβη πριν λίγο καιρό, όταν ένας άντρας σκότωσε την μοναδική του αγάπη μετά από 70 χρόνια συμβίωσης. Δεν άντεχε να την βλέπει να μαραζώνει. Ήταν μαζί από μικρή ηλικία, αλλά όταν έχασε το μυαλό της δεν άντεξε. Την σκότωσε ανώδυνα, όταν έφυγε η κόρη του, γράφοντας ένα αποχαιρετηστήριο γράμμα και ύστερα κάρφωσε ένα μαχαίρι πάνω του, αφού ειδοποίησε την αστυνομία. Το έκανα επειδή την αγαπούσα, είπε πολύ απλά.
Είναι τραγικό να χάνεις το μυαλό σου. Η καλύτερη καταπολέμηση του Αλτσχάιμερ και της ανοίας είναι να το εξασκείς συνέχεια, όπως λύνοντας σταυρόλεξα. Θυμάμαι την γιαγιά μου την συγχωρεμένη, που έχασε το μυαλό της, έτσι ξαφνικά. Στην αρχή είχε έντονες αναμνήσεις από το παρελθόν και είχε μείνει, εκεί στην εποχή που ο παππούς μου άφησε την τελευταία του πνοή. Μία μέρα μου ανέφερε "πως έγινε έτσι ο κόσμος", τότε ήταν που είχαν αρχίσει να συλλαμβάνουν την 17 Νοέμβρη πριν τους ολυμπιακούς του 2004, "και είμαστε ακόμα στο 1988". Μία άλλη φορά δεν θυμόταν την μητέρα μου:
-Είσαι μεγάλη για να είσαι κόρη μου, είχε πει και η μητέρα μου ένιωσε πολύ άσχημα.
Μερικές παλιές φωτογραφίες, έσωσαν την κατάσταση, όταν της έδειχνα σταδιακά το παρελθόν και μετά πάλι την θυμήθηκε. Το γιό της τον έλεγε αδελφό της, εμένα γιό της. Τα τελευταία χρόνια επιδεινώθηκε από το ζάχαρο και σταδιακά το μυαλό έπαψε να λειτουργεί. Χαιρόταν που την βλέπαμε, της είχαμε φέρει αποκλειστική όταν μας ειδοποίησαν οι γείτονες ότι τέσσερις το πρωί πήγε στην αγορά να ψωνίσει και γρήγορα την μεταφέραμε σε ίδρυμα, όταν πλέον δεν υπήρχε δυστυχώς εναλλακτικός δρόμος.
-Ωραίο το νέο ξενοδοχείο, μου είχε πει μία φορά.
Οι αόριστες ερωτήσεις της, έκρυβαν την θολούρα που είχε στο μυαλό, αλλά με διπλωματικό τρόπο δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι δεν θυμόταν.
-Η δουλειά καλά πάει; -Τα παιδιά καλά είναι;; Μπράβο, μπράβο, έλεγε δείχνοντας ενδιαφέρον, αλλά μην πέφτοντας στην παγίδα να γίνει πιο συγκεκριμένη.
Εκεί στο χώρο του ιδρύματος, το όποιο έμοιαζε όντως με ξενοδοχειο είχε ανθρώπους παρόμοιας κατάστασης που συζητάγαν μία χαρά μεταξύ τους.
-Και του είπα φύγε μην σε πλακώσω, έλεγε ο ένας.
Πεταγόταν ένας άλλος, συνεχίζοντας:
-Έκανα λάθος τον δρόμο και μετά χάθηκα
Και μία γυναίκα ξεκαθάριζε τη συζήτηση:
-Έφτιαξα εχτές κάτι φακές..
Όλοι μαζί. Αλλά περιμένοντας ο ένας τον άλλον να τελειώσει.
Το ίδρυμα είχε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με το χάσιμο του μυαλού. Τρία επίπεδα, τρεις διαφορετικούς ορόφους. Υπήρχαν άνθρωποι που απλά δεν μπορούσαν να συντηρηθούν. Είχα πιάσει συζήτηση με έναν από αυτούς,
τον βασιλιά της μοναξιάς. Έτσι είχε αποκαλέσει τον εαυτό του και κάθισα απλά να τον ακούσω, αυτό είχε ανάγκη περισσότερο.
-Είμαι μόλις 77 χρονών. Οι περισσότεροι φίλοι μου ταξίδεψαν.. σταμάτησα να οδηγώ.. η σύνταξή μου δεν φτάνει.. την έδωσα εδώ για να μου παρέχουν ένα δωμάτιο και ένα πιάτο φαί.
Άκουγα συγκαταβατικά.
-Και σήμερα που θα βρισκόμασταν με τα παιδιά, δεν μπορούσαν να έρθουν. Τόσο καιρό περίμενα αυτήν την συνάντηση και αυτοί δεν θα έρθουν. Εγώ τώρα τι θα περιμένω. Δεν έχω τίποτα να κάνω.
Το να μην κάνεις τίποτα είναι η ευτυχία των παιδιών και η δυστυχία των γέρων.Σε μία συζήτηση που είχα πρόσφατα με κάποιους φίλους θυμόμασταν τα 'κατορθώματα' των ηλικιωμένων. Ο παππούς ενός, επί τρία χρόνια ακουγόταν να ψιθυρίζει "Ξουτ" καθώς πήγαινε στην τουαλέτα. Ο λόγος ήταν γιατί στο πάτωμα, είχε το παιδί του πεταμένα κάποια λούτρινα ζωάκια. Μία άλλη φίλη, που είχε και τους δύο γονείς της κατάκοιτους, μου έλεγε πως τσακωνόντουσταν συχνά. Ο πατέρας της έλεγε "τι μου φέρατε την γριά μέσα στα πόδια μου" και η μάνα της γκρίνιαζε πως όταν γερνάει ο άνθρωπος, πρώτα χάνει το μυαλό του και έπειτα το σώμα του.
Κανείς δεν είναι γέρος, μέχρι ν' αρχίσει να μετανιώνει αντί να ονειρεύεται.
-Αν δεν έχω το μυαλό μου, θέλω να μου ρίξετε μία και να χαθώ για πάντα, μου έχει πει η
μητέρα μου.
-Τότε θα είμαστε ένα μάτσο γέροι, της είχε απαντήσει κυνικά ο αδελφός μου, καθώς έχουμε μικρή διαφορά ηλικίας. Ο παππούς ένος γνωστού κοντεύει τα 98. Κοτσανάτος, με το μυαλό του και τις βόλτες του, γκρινιάζει γιατί δεν έχει πια φίλους στην ηλικία του.
-Κάνω παρέα με κάποια πιτσιρίκια, λέει με παράπονο, ενώ τα πιτσιρίκια πλησιάζουν τα ογδόντα. Οι φίλοι μου, με έχουν αφήσει από καιρό.
Υ.Γ. Μπορεί να ταξίδεψα στο παρελθόν, στην τρίτη ηλικία, όμως τις τελευταίες μέρες δεν μου φεύγει από το μυαλό, ο
άδικος χαμός τεσσάρων ψυχών, για μία πορεία για ένα καλύτερο αύριο. Τέσσερις ψυχές δεν υπάρχουν από χθες, όχι γιατί δεν είχαν όνειρα, αλλά γιατί κάποιος τους τα στέρησε. Αιωνία τους η μνήμη.
-