Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί που θύµωνε µε το παραµικρό και είχε πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι µε καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχηµα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη. Την πρώτη µέρα το παιδί κάρφωσε δεκαέξι καρφιά. Όµως, καθώς περνούσαν οι εβδοµάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συµπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν.

Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιµότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η µέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιµία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε µέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι µέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες. Τότε ο πατέρας πήρε το γιο του απ’ το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε:

"Πολύ καλά τα κατάφερες γιε µου, για δες όµως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης µας δεν θα είναι όπως πριν.

Όταν είσαι θυµωµένος και λες άσχημα λόγια, αυτά αφήνουν πληγές. Μπορείς να µαχαιρώσεις κάποιον, και µετά να τραβήξεις το µαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώµη, η πληγή θα µείνει εκεί. Κι ένα τραύµα µε λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύµα στο σώµα."

Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο. Αλλά να θυμώσεις με το σωστό άνθρωπο, στο σωστό βαθμό, για το σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με το σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

Μπορείς να μαντέψεις το μέγεθος ενός ανθρώπου από το μέγεθος των πραγμάτων που τον κάνουν να θυμώνει.

Everybody hearts sometime.. τραγούδαγαν οι REM και σκέφτομαι πως όταν μας πληγώνουν και το αντιμετωπίζουμε, βγαίνουμε πάντα πιο δυνατοί. Τι συμβαίνει όμως όταν τα δικά μας καρφιά είναι αυτά που πονάνε, τι συμβαίνει όταν τα χαμόγελα που κάποτε προκαλούσαμε τώρα κρύβονται βαθιά και χαράζονται μόνο και μόνο γιατί νιώθουν υποχρεωμένα.

Δεν θέλω τίποτα να γίνεται με το ζόρι. Θέλω να γελάς επειδή το νιώθεις.

Θέλω να είμαι ο άνθρωπος σου, μαζί μου να γελάς
Στιχάκι από ποίημα που θα μου τραγουδάς

Δεν θέλω να είμαι οι σκοτεινές σου σκέψεις. Δεν θέλω να κλείνεσαι στη γωνία σου. Η γωνία σου είναι η αγκαλιά μου. Κάποτε σου έπαιρνα τις ανησυχίες σου με ένα χάδι. Με ένα βλέμμα. Ξεδίψαγες στους καταρράκτες της ψυχής μου. Και τώρα μαζεύω τις σταγόνες μου και ούτε να υγράνω τα χείλη σου δεν μπορώ. Τα δάκρυα σου είναι πιο πολλά.

Νιώθω σαν στάλα βροχής και εσύ ωκεανός
Νιώθω άψυχη φωνή και εσύ ο αντίλαλος
Νιώθω σαν γκρίζος ουρανός και εσύ ουράνια τόξα
μόνος ρεμβάζω στη σιωπή δίχως ψυχή και δόξα..

Μην νομίζεις αγγελάκι της ψυχής μου, πως μπορείς να κρυφτείς από εμένα. Έμαθα να διαβάζω τους ανθρώπους πριν αρχίσω να διαβάζω. Έμαθα να γράφω σκέψεις, πριν ανακαλύψω την γραφή. Έμαθα να χρωματίζω χωρίς μπογιές, να ονειρεύομαι χωρίς να κοιμάμαι. Για ένα να είσαι σίγουρη…

Δεν θα σε χάσω χωρίς να παλέψω. I cant stand losing you. Δεν έχω μάθει έτσι. Δεν τα παρατάω τόσο εύκολα. Πιστεύω ότι αξίζεις. Δεν ήρθες στη ζωή μου τυχαία. Είναι γραφτό μας.Και το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο.

H ζωή είναι υπέροχη. Η ζωή μαζί σου θα γίνει. Πρέπει και οι δυό μας να παλέψουμε τους δαίμονες του παρελθόντος. Πιασμένοι από το χέρι, σε ένα σώμα, μία ψυχή.

It takes a thought to make a word
And it takes some words to make an action
And it takes some work to make it work
It takes some good to make it hurt
It takes some bad for satisfaction

The colors of a rainbow.....so pretty ..in the sky
Are also on the faces.....of people ..going by
I see friends shaking hands.....sayin.. how do you do
They 're really sayin.....

No need to run and hide
it's a wonderful, wonderful life
No need to laugh and cry
it's a wonderful, wonderful life

Η ψυχή μου σαν την πεταλούδα θα αναγεννηθεί. Μέσα από τα μάτια σου θα ολοκληρωθεί.

πηγή φωτογραφίας: kazani.gr

Το πιο ευτυχισμένο γεγονός σε πολλές οικογένειες είναι ο ερχομός του νέου μέλους. Μαλωμένοι συγγενείς τα βρίσκουν, στεναχώριες περνούν απλά με ένα χαμόγελο ή με το κλάμα ενός βρέφους. Ένα αστείο περιστατικό από αυτήν την τόσο συγκινητική ημέρα έζησε πρόσφατα κάποιος φίλος μου και μου την μεταβίβασε. Σαν κουμπάρος και στενός φίλος, ενός νέου μπαμπά, πήγε μαζί με την οικογένεια του τελευταίου και περίμενε στον χώρο αναμονής και ανακοίνωσης της γέννησης.

Κάποια στιγμή ακούστηκε από τα μεγάφωνα το επίθετο του παιδιού. Πετάχτηκε πρώτος ο πατέρας με μία ανυπομονησία που δεν είμαι σε θέση να περιγράψω σωστά, αφού μόνο ως την ιδιότητα του θείου, αδελφού και φίλου έχω παραστεί σε παρόμοια κατάσταση. Βγαίνοντας ο νοσοκόμος καλωσόρισε την οικογένεια και τους έβαλε σε ένα δωμάτιο. Μετά έδωσε σήμα και μία νοσοκόμα έφερε το παιδί μέσα στο καθιερωμένο γυάλινο καλάθι. Ένα πανέμορφο κοριτσάκι αντίκρισε τον κόσμο που τόσο την περίμενε. Άρχισαν αυτόματα οι δύο γιαγιάδες να χαμογελούν κλαίγοντας, μοιάζει στην κόρη μου έλεγε η μία, καλό και ευλογημένο να είναι έλεγε η άλλη φτύνοντας το σχεδόν σε κάθε συλλαβή. Ο πατέρας να έχει δακρύσει, ο παππούς ζωγράφιζε ένα χαμόγελο με όρια τα αυτιά του.

Ήρθε μπροστά η νοσοκόμα, έπιασε το παιδί δείχνοντας ότι το σώμα του είναι αρτιμελές και φτάνοντας στο πλαστικό βραχιολάκι που δείχνει το επίθετο του μπαμπά, ανακοίνωσε "Συγχαρητήρια κε Κάππα".
-Μα εγώ λέγομαι Λάμδα, έκανε με απορία ο πατέρας.
Έντρομη η νοσοκόμα τους έβγαλε έξω, σχεδόν απότομα, απομακρύνοντας το μωρό.
Είχαν κάνει λάθος στο μωρό!!!

Τελικά η ίδια σκηνή εκτυλίχθηκε λίγα λεπτά μετά, σχεδόν πανομοιότυπη, μόνο που αυτήν την φορά κοίταξαν πρώτα το καρτελάκι στο χεράκι του μωρού.

Αφιερωμένο στον φίλο μας, σε όλους τους νέους αλλά και παλαιούς μπαμπάδες (για τις μητέρες γίνεται πάντα ο λόγος και είπα να πρωτοτυπήσω) το παρακάτω τραγουδάκι της αείμνηστης  Janis Joplin και θα πω για μία ακόμα φορά ευλογημένο κάθε παιδί, αλλά το παιδί δεν είναι πανάκεια ούτε η λύτρωση, αλλά η ολοκλήρωση της ευτυχίας. Αν δεν τα καταφέρουμε δεν πρέπει να το κάνουμε αυτοσκοπό μας.

Η ιστορία δυο φίλων που περπατούσαν στην έρημο.  

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε:
όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;
Ο άλλος φίλος απάντησε :
«όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο, όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

Μάθε να γράφεις τα τραύματα σου στην άμμο..
και να χαράζεις τις χαρές σου στην πέτρα...

Σε μια εταιρεία έχει χαλάσει ένας Η/Y. Έχουν απευθυνθεί σε αρκετούς τεχνικούς που ο ένας μετά τον άλλον σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Καλούν κι έναν ακόμη που ρίχνει μια βιαστική ματιά στον H/Y, ανάβει ένα τσιγάρο κι αφού το καπνίσει βγάζει ένα κατσαβίδι απο την τσάντα του στρίβει μια βίδα κι επιδιορθώνει τον Η/Y.
Έκπληκτος ο επιχειρηματίας τον ρωτά:

-Αυτό ήταν?
-Ναι.
-Το έφτιαξες?
-Ναι.
-Και πόσα θέλεις?
-1.000 ευρώ.
-Τι? Μα αυτό είναι εξωφρενικό. Οι προηγουμενοι που ασχολήθηκαν για μέρες με χρέωναν 100 ευρώ και συ που στριψες μια βίδα θέλεις 1.000? Απαιτώ να μου στείλεις αναλυτικό τιμολόγιο με τις υπηρεσίες σου.

Την επόμενη μέρα έλαβε το εξής:
Στρίψιμο βίδας:1,00 ευρώ
Γνώση ποια βίδα ήθελε στρίψιμο:999,00 ευρώ.

O καλός επαγγελματίας δεν αμείβεται μόνο για αυτά που κάνει αλλά κυρίως για αυτά που γνωρίζει.

Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων.
Στόχος να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου.
Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν.
Ο αγώνας άρχισε
Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό,
να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου
και το μόνο που άκουγες ήταν:
«Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..»

Οι βάτραχοι άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους
Ο κόσμος συνέχιζε
«Τι κόπος! Πoτέ δεν θα τα καταφέρουν..»
Και οι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, παραδέχονταν την ήττα τους,
εκτός από έναν, που συνέχισε να σκαρφαλώνει
Στο τέλος, μόνο αυτός, και μετά από τρομερή προσπάθεια, κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή
Ένας από τους χαμένους βατράχους, πλησίασε να τον ρωτήσει
πώς τα κατάφερε να ανέβει στην κορυφή
Τότε συνειδητοποίησε ότι..

ήταν κουφός!!!

Ποτέ μην ακούτε ανθρώπους που έχουν την κακή συνήθεια να είναι αρνητικοί, γιατί σας κλέβουν τις μεγαλύτερες λαχτάρες και πόθους της καρδιάς σας.

Πάντοτε να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου την δύναμη της φράσης:
«Σκέψου θετικά!»
ΘΕΤΙΚΑ!
Συμπέρασμα:
Πάντα να κάνεις τον κουφό /-ή απέναντι σε όσους σου λένε ότι δεν μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου ή να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΣ ΚΟΥΦΟΣ ΒΑΤΡΑΧΟΣ