Αν και είχα πει δεν θα πάω διακοπές -ελλείψη χρημάτων- τελικά υπέκυψα στον πειρασμό. Τα φέραμε από εδώ, τα φέραμε από εκεί, κάτι βγήκε. Διακοπές για μένα είναι νησί. Δεν είναι απαραίτητα σωστό αυτό ούτε φυσικά έχω γυρίσει όλα τα νησιά της Ελλάδας, απλά θεωρώ τους στεριανούς προορισμούς κατάλληλους για τις άλλες εποχές όχι όμως το καλοκαίρι. Φέτος είπαμε να πάμε οδικώς, για να γλιτώσουμε τα έξοδα του καραβιού. Είχα σκεφτεί τον Βόλο, αλλά ένας φίλος μου έδωσε την ιδέα για την Ελαφόνησο. Και νησί και οδικώς. Μία στιγμή αρκούσε. Και ένα πολύ καλά ενημερωμένο site (http://www.elafonissos.gr), που μέχρι και ακριβείς οδηγίες είχε για το πως θα φτάσεις με το αυτοκίνητο.

Δωμάτιο δίχωρο, πολύ φθηνό (μεταξύ μας, καθαρά τύχη), κάθε μέρα στις πανέμορφες παραλίες του Σίμου και το βράδυ ψαράκι και χταποδάκι παρέα με τουλάχιστον μία παγωμένη μπυρίτσα. Τα νησιά της Παναγίας δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά, όσο η ομώνυμη ταβέρνα, που είχε σαν θέα τα μικρά νησάκια.
Απίστευτη αμμουδιά. Από όλες τις ομορφιές της Ελαφονήσου δεν θα ξεχάσω την άμμο. Λεπτή, αλλά πλούσια. Πάταγες και το πόδι σου βυθιζόταν όπως στο φρέσκο χιόνι. Μέσα στην θάλασσα η ίδια παρθένα αμμουδιά, η ίδια απαλότητα της άμμου που αγκάλιαζε το πόδι σου σε κάθε βήμα και τα ψαράκια να σε κοιτούν σχεδόν στα μάτια. Ένα γλυκό κυματάκι τα μετέφερε έξω και με δύο μόλις κινήσεις ρίχνοταν πάλι μέσα.

Ο κόσμος ήταν καλός. Φιλόξενος. Απλός. Οι τουρίστες καλής ποιότητας. Δεν λέρωναν. Σεβόντουσταν το περιβάλλον. Δύο τρεις αναποδιές μας έτυχαν μόνο, όπως ο δυνατός αέρας, το απότομο μαύρισμα (κοκκίνισμα δηλαδή) και κάποιοι που νόμιζαν ότι οι παραλίες τους άνηκαν.

Και του χρόνου, μα πάνω από όλα υγεία, τόσο δική μας όσο και της φύσης.

Πρόταση μου να πάτε όποτε μπορέσετε σε αυτό το νησί. Κατάλληλο για ζευγάρια, αλλά και για οικογένειες.

Με αυτόν τον τίτλο ήθελα να συμπεριλάβω όλα τα όνειρα που αφήσαμε και όλους τους στόχους κατά την διάρκεια της ζωής μας. Περιπτώσεις πάρα πολλές γύρω μας, πλάι μας, μέσα μας. Η ζωή είναι μικρή. Ας την απολαύσουμε όπως μπορούμε. Όπως θέλουμε. Όπως επιλέγουμε. 

Μία φίλη δεν τελείωσε ποτέ το σχολείο. Στα τριανταπέντε της αποφάσισε να το κάνει. Δεν είχε την οικογενειά της να τη στηρίξει, αλλά και ο στενός της κύκλος την χλεύασε και την ειρωνεύτηκε όταν το αποφάσισε. Πήγε σε νυχτερινό, δούλευε σε δύο δουλειές, μία πρωινή, πήγαινε σχολείο και μετά ξανά δουλειά. Είχε νοίκι, αλλά και έξοδα. Και πείσμα.
Τα κατάφερε.

Η μάνα ενός μαθητή μου είχε μαράζι που άφησε το πανεπιστήμιο. Μία μέρα μου το είπε, όταν ο γιός της δεν διάβαζε και τον ειρωνεύτηκε πως δεν θα περάσει πουθενά και τι θα γίνει στη ζωή του. Εσύ τι κατάφερες, της απάντησε. Το τελείωσες ποτέ; Στεναχωρήθηκε. Τελειωσέ το τώρα της είπα. Μα τώρα, στα σαράντα μου, μετά από τόσα χρόνια. Και το τελείωσε, έγινε παράδειγμα θέλησης στο γιό της και αναπτερώθηκε το ηθικό της.

Ο Ν. όταν έμπλεξε με τα ναρκωτικά ήταν μόνος του. Εγώ δεν το γνώριζα, παρά μόνο όταν μου το είπε ο ίδιος τρία χρόνια μετά. Ήταν πολύ μικρός τότε. Ο πατέρας του είχε πεθάνει, η μάνα του δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ, αυτός είχε χρόνο, αυτοκαταστροφής. Κακές παρέες, μία φωνή που δεν άκουσε όταν έπρεπε. Είχε φτάσει να θέλει να ξεκόψει και δεν μπορούσε, γιατί δεν υπήρχε κάποιος να τον βοηθήσει. Μία εκπομπή στην τηλεόραση και η προσωπική του προσπάθεια να ζήσει, ήταν η αρχή. Τώρα δέκα περίπου χρόνια μετά ξέρει ότι ήταν ένα κακό όνειρο. Δεν τα παράτησε ποτέ.

Ο Μ. δούλευε από τα δώδεκά του. Ποτέ δεν σκέφτηκε ότι έχασε την παιδική του ηλικία, το έκανε απλά για να βοηθήσει την οικογενειά του. Όλοι δούλευαν τότε. Τελείωσε το δημοτικό, γιατί τότε τόση ήταν η υποχρεωτική εκπαίδευση. Ήθελε να βγάλει μία σχολή. Πήγαινε νυχτερινό- τέσσερα χρόνια ήταν η σχολή. Ήταν από την Ραφήνα. Πήγαινε κάθε μέρα δουλειά και έπαιρνε το λεωφορείο για να προλάβει την σχολή στην Αθήνα.
120 παιδιά ξεκίνησαν, οι μισοί τελείωσαν και οι πέντε μόλις πέρασαν στις τελικές εξετάσεις με την πρώτη. Ήταν μέσα σε αυτούς και ας του έλεγε ο καθηγητής του, εγώ εσένα δεν θα σε περάσω. Δεν ήταν όμως στο χέρι του. Αν ήξερε πόσο κόπο είχε κάνει θα τον πέρναγε χωρίς εξετάσεις. Τότε όμως δεν θα ήταν δίκαιο. Αλλά είχε πείσμα και δεν τα παράτησε ποτέ.

Όταν άκουσα το τραγούδι του Peter Gabriel πρώτη φορά είπα ωραίο τραγούδι. Όταν πρόσεξα τους στίχους, ήταν γιατί τότε το είχα ανάγκη. Κάθε φορά που χρειάζομαι υποστήριξη το ακούω και ως δια μαγείας βρίσκω την δύναμη να ανταπεξέλθω πάντα. Γιατί η δύναμη είναι μέσα μας και καλό είναι να μην δούμε ποτέ πόση υπόμονή μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Θα εκπλαγούμε πραγματικά.

In this proud land we grew up strong
We were wanted all along
I was taught to fight, taught to win
I never thought I could fail

Don't give up
cos you have friends
Don't give up
You're not beaten yet
Don't give up
I know you can make it good

Προς ποια κατεύθυνση πηγαίνει το λεωφορείο;

Προς τα αριστερά η προς τα δεξιά;

Δεν μπορείς να αποφασίσεις;

Κοίταξε την φωτογραφία άλλη µία φορά, πιο καλά !

Ακόµα δεν µπορείς να αποφασίσεις;

Ακριßώς την ίδια φωτογραφία την έδειξαν σε 5-χρονα παιδάκια (νήπια) και τους έκαναν την ίδια ερώτηση.
90 % από αυτά έδωσαν την εξής απάντηση:

"Το λεωφορείο πηγαίνει προς τα αριστερά!" 
Στην ερώτηση "Γιατί νοµίζεις, ότι το λεωφορείο πηγαίνει προς τα αριστερά?"
απάντησαν:

"Γιατί δεν φαίνεται η πόρτα για να μπεις στο λεωφορείο!"

Πως αισθάνεσαι τώρα ???

Ξέρω, κι εγώ το ίδιο !!!!!

Οδηγάω 15 χρόνια. Μηδέν δηλώσεις, αν και μεταξύ μας το πόσα τρακαρίσματα έχουμε αποφύγει είναι πραγματικά και θέμα τύχης, εκτός από ικανότητας. Στο αυτοκινητό μου τα σημεία πάνω στο τιμόνι όπου βρίσκεται η κόρνα έχει σχιστεί. Όταν πήγα στο συνεργείο μου είπαν ότι  δεν την 'δουλεύω' καθόλου. Κοινώς δεν κορνάρω. Ε, ναι, προτιμώ να είμαι προσεχτικός και να μην βάζω και εγώ το λιθαράκι μου στην ηχορύπανση. Προτιμώ να περιμένω -μία φορά έκανα 10 λεπτά σε ένα στενό!- τον παππού και την γιαγιά που δεν σε καταλαβαίνουν ή δεν σε ακούν, παρά να τους τρομάξω και να χτυπήσουν ή να ταραχθούν. Στο εξωτερικό (κατά κύριο λόγο Ευρώπη) σταματούν σε κάθε διάβαση -ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους- για να περάσουν οι πεζοί. Αλλά ξέχασα η παιδεία διδάσκεται από όταν είσαι βρέφος και όχι όταν αποκτήσεις όχημα μεταφοράς. Μία φορά ήθελε ένα γεροντάκι να περάσει απέναντι σε έναν όχι και τόσο κεντρικό δρόμο. Σταμάτησα γιατί ήξερα πως δεν θα το έκανε κανένας άλλος. Αποτέλεσμα. Ένας νεαρός ίσως και στην ηλικία μου, μου έριξε τα βρισίδια της ζωής του κορνάροντας με ρυθμό, με προσπέρασε μουτζωνοντάς με και παραλίγο να πατήσει τον γέρο.
Οι χειρότεροι είναι οι επαγγελματίες. Καθαρά από συνήθεια. Σε κάθε φανάρι κορνάρουν. Αλλά αυτοί ξεκινούν πάντα πιο αργά από όλους τους άλλους. Απλά δηλαδή για να σπάσουν τα νεύρα στους άλλους.
Πόσο πιο ήσυχη θα ήταν η ζωή μας χωρίς κόρνες. Η χρήση της πρέπει να περιορίζεται για άκρως επικίνδυνες καταστάσεις, για να αποφευχθεί ένα ατύχημα και όχι για να το προκαλέσουμε.

Και συνεχίζω με τα μηχανάκια. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να γίνω πιο συγκεκριμένος. Δεν τα έχω με τους οδηγούς μηχανών. Αλλά με αυτά τα συνήθως πιτσιρίκια ανεξαρτήτου ηλικίας, που βάζουν αυτές τις αλλόκοτες εξατμίσεις και ρυπαίνουν την μελωδία της φύσης. Δεν μπορώ κύριε να κάθομαι στο μπαλκόνι μου και στην ηρεμία μου να σε ακούω. Αλλά αυτοί που τα κάνουν είναι αυτοί που μεγαλώνοντας βγαίνουν στα μπαλκόνια και φωνάζουν στα παιδιά. Δεν έχω την ανάγκη να τους φωνάξω. Δεν μου αρέσουν οι τσακωμοί. Τόσα χρόνια ζήτημα να έχω λογομαχήσει πέντε φορές στο δρόμο. Μα όταν αρπάζεσαι δεν μπορείς να έχεις καθαρή κρίση και τότε γίνεσαι επικίνδυνος. Μην βγάλεις την εξάτμιση επειδή είσαι παράνομος, αλλά γιατί αύριο θα είσαι εσύ ο αποδέκτης του εκνευριστικού θορύβου σου.

Μακριά από το αλκοόλ, με καλή διάθεση και μεγάλη προσοχή στο δρόμο.

Ας έχουμε τις κόρνες μόνο για τους γάμους. Και αυτό δεν είναι κάτι που μου αρέσει, αλλά είμαι εθιμοτυπικός και πιστεύω πως οι παραδόσεις είναι για να τηρούνται.

πηγή φωτογραφίας: www.off-the-road.de