Το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότερες λέξεις που ξεκινούν με ΑΠ με στοιχειώνουν.

Νιώθω ΑΠογοήτευση, ατενίζοντας το ΑΠειρο, ΑΠογυμνωμένος από όλους και όλα, αντικρίζοντας την ΑΠοτυχία. Βλέπω έναν ΑΠοπροσανατολισμένο ΑΠάνθρωπο κόσμο, που στέκεται ΑΠαθής στους διπλανούς του, την ΑΠαισιοδοξία σύμμαχο, την ΑΠόλυση καθημερινότητα συνοδευόμενη από μία ανύπαρκτη ΑΠοζημίωση. Και όμως, ποτέ δεν ΑΠολύθηκα, ούτε παραιτήθηκα, απλά πίστεψα σε ΑΠατεώνες, όπου η ΑΠληστία τους, ήταν ΑΠέναντι μου. Συνάντησα την ΑΠόρριψη, στο όνομα μου και στην υπόληψή μου, όταν δέχτηκαν να ΑΠοποιηθούν τους όρους εργασίας μου, και να με κάνουν να νιώθω τύψεις που δεν έπεσα στο επίπεδο τους. Χωρίς παιδεία δεν υπάρχει μέλλον. Και όμως, όλοι οι ΑΠαιδευτοι έχουν την εξουσία.

Η Απόγνωση μου, κάθε μέρα κλιμακώνεται, καθώς ΆΠραγος στέκομαι στο περιθώριο. Δεν αρνήθηκα να δουλέψω οπουδήποτε, όμως οι στενοί μου άνθρωποι, ΑΠοδίδουν την νωχελικότητα μου, στην ΑΠραγία μου, καθώς θεωρούν ότι ΑΠοζητώ κάτι ΑΠοκλειστικά στον τομέα μου, ΑΠοδοκιμάζοντας τη στασιμότητα μου. Ποτέ δεν υπήρξα ΑΠρόθυμος, και η ΑΠοχή από την εργασία δεν είναι ΑΠόφαση μου, αλλά ΑΠοτέλεσμα μίας ΑΠελπιστικής οικονομικής ύφεσης, τόσο του τόπου, όσο και της ζωής μου.

Μέσα από την κατάσταση που βιώνω, θυμήθηκα και βιώσα ξανά την ΑΠλότητα της φύσης μας, την ΑΠόλαυση στα καθημερινά και ανέξοδα πράγματα, και γνωρίζω πως βαθιά μέσα μου, ο ΑΠώτερος σκοπός είναι η ΑΠελευθέρωση μου. Προσπαθώ να ΑΠοβάλλω τα άσχημα συναισθήματα και συνεχίζω Απτόητος, να πιστεύω σε εμένα.

Η ΑΠομόνωση δεν μου κάνει καλό, και πιστεύω πως θα πάρω τις δικές μου ΑΠοφάσεις, ΑΠέναντι, από κάθε ΑΠειλή που με πλαισιώνει.