Ίσως το πόσο έχει επηρεαστεί ο κόσμος από την κρίση, απεικονίζεται ιδιαίτερα στις οδηγικές του παρατυπίες και την συμπεριφορά του στον δρόμο. Την προηγούμενη εβδομάδα και ενώ οδηγούσα σε έναν μονόδρομο, ερχόταν ανάποδα ένα αυτοκίνητο. Δεν είχε καν την νοημοσύνη να κάνει στην άκρη, παρά μου άναψε έντονα τα φώτα και σφηνώνοντας δίπλα μου, μου είπε:
-Μα καλά, δεν με βλέπεις!
-Κύριε, οδηγείτε ανάποδα. Το λιγότερο θα έπρεπε να κάνετε στην άκρη.
-Ναι, αλλά με είδες. Έπρεπε να με αφήσεις να περάσω.

Δεν είναι μόνο ότι ο καθένας κάνει ότι θέλει. Το χειρότερο είναι ότι ξεσπάει άμεσα, άλλες φορές βρίζοντας και άλλες κατεβαίνοντας με σκοπό όχι μόνο την λογομαχία. Δεν έχει περάσει καιρός, όταν ο άντρας μίας συναδέλφου, κόντεψε να πνίξει κάποια που χρησιμοποιούσε την κόρνα με εκνευριστικό τρόπο.
Εχτές το πρωί καθώς έφευγα για την δουλειά διασταυρώθηκα με ένα αυτοκίνητο και ενώ βρισκόμουν από τα δεξιά, χωρίς πινακίδα στοπ. Αφού προχώρησα με την νόμιμη προτεραιότητα, ο οδηγός με ακολούθησε και μου έκανε νόημα να σταματήσω. Φτάνοντας δίπλα μου, μου ζήτησε τα ρέστα, επειδή λέει πέρασα πρώτος. Του εξήγησα ότι είχα προτεραιότητα με ήρεμο ύφος, παρόλα αυτά, πρόσθεσε ένα

-Έχε χάρη που πρέπει να πάω στη δουλειά, αλλά πίστεψε με δεν σε παίρνει..

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν δίνεις σημασία για πολλούς λόγους. Δεν ξέρεις τι τρέλα κουβαλάει ο καθένας, ούτε πόσο εύκολα μπορείς να παλαβώσεις και να βγεις εκτός εαυτού.

Μου έχουν τύχει δύο περιπτώσεις που κατέβηκα εγώ για τσακωμό και άλλες που κατέβηκαν άλλοι. Θεωρώ ότι σε όλες είχα δίκιο, αλλά και σε όλες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δεν θα έβγαινε κάτι θετικό αν υπήρχε συνέχεια. Οι δύο πρώτες ήταν όταν ήμουν είκοσι χρονών και το αίμα μου έβραζε. Σε αυτην την ηλικία μπορείς πολύ εύκολα να χάσεις την υπομονή σου. Ένας παλιός συνάδελφος μου είχε πει τον τρόπο για να ηρεμώ.

-Όταν έχεις πολλά νεύρα, αρχίζεις και μετράς αντίστροφα μέχρι να εκραγείς. Όταν είσαι νέος, ξεκινάς από το 10, για αυτό και η έκρηξή σου είναι άμεση. Μεγαλώνοντας φτάνεις το 100. Όταν αποκτήσεις οικογένεια, ξεκινάς από το 1000. Όσο γρήγορα και να μετράς, μέχρι να φτάσεις στο ένα έχεις ηρεμήσει.

Ένα τραγουδάκι για το τέλος, που όταν το ακούω τελευταία μου φτιάχνει ιδιαίτερα το κέφι. Το ίδιο ελπίζω και σε όλους και εύχομαι υπομονή σε όλους τους οδηγούς και χαλάρωση μετά μουσικής!!

Έχουν περάσει σχεδόν εφτά χρόνια. Χαίρομαι που δεν έζησα τον χαμό του, στεναχωριέμαι όμως, που δεν βρισκόμουν δίπλα στον φίλο μου.

Η ιστορία λίγο πολύ συνηθισμένη πλέον. Όμως ο θάνατος δεν συνηθίζεται ποτέ. Ο αδελφός ενός καλού μου φίλου χάθηκε πριν εφτά χρόνια, στα 22 του μόλις χρόνια. 22 μέρες έμεινε στην εντατική, 22 μέρες ξαγρύπναγαν οι δικοί του απέξω. Η αδικία του χαμού του - αν υπάρχει δίκαιος θάνατος - ήταν στη λάθος διάγνωση ενός γιατρού.

Τον μελετήσαμε πολλές φορές μετά τον χαμό του. Η μάνα του δεν μπορεί ακόμα να δεχτεί την απουσία του και πολλές φορές μου λέει ότι έχει δύο παιδιά.

Ο φίλος μου έκανε καιρό να το ξεπεράσει. Του έλεγε η μάνα του παλιά, όταν τσακωνόταν με τον αδελφό του:

- Εγώ ήμουν μοναχοπαίδι. Εσείς έχετε τουλάχιστον ο ένας τον άλλον.

Όταν χάθηκε ο μικρός, ο φίλος μου σε μία απελπισμένη κατάσταση, είπε στην μητέρα του:

- Και εγώ τώρα δεν έχω κανέναν.

Έκανε πολλά ταξίδια για να ηρεμήσει. Σε ένα από αυτά, κατάφερε να δείχνει πιο γαλήνιος. Είχε συζητήσει με κάποιον παππούλη, από αυτούς που πραγματικά σου ανακουφίζουν την ψυχή. Τον είχε ρωτήσει, τι θα κέρδιζε ο θεός, από την απουσία του αδελφού του. Γιατί τον είχε πάρει σε αυτήν την ηλικία. Η απάντηση ήταν πολύ πιο γεμάτη από την σύντομη ερμηνεία που αποδίδω:

Αν έφευγε αργότερα, θα προκαλούσε περισσότερο πόνο. Ο Θεός σε παίρνει στην καλύτερη στιγμή σου. Μου είπε κι άλλα, αλλά δεν με έπεισε, απεναντίας, μου δημιούργησε περισσότερα ερωτηματικά.

Μία μέρα μου είπε τον πραγματικό του λόγο ηρεμίας του. Είδε τον αδελφό του στον ύπνο του και τον παρακάλεσε να σταματήσει να τον συλλογίζεται, ώστε να ηρεμήσει. Μετά ηρέμησε και ο φίλος μου.

Πέρασες όπως περνούνε
όσα δε θα ξαναρθούνε  
σε κρατώ στο νου μου ακόμα 
σαν τριαντάφυλλο στο στόμα