Συνηθίζεται αυτές τις μέρες να δίνουμε απλόχερα, το καλύτερο δώρο, το πιο πολύτιμο και συνάμα χωρίς κόστος: Την ευχή μας.

Οι περισσότερες ευχές είναι κοινότυπες αλλά καταλήγουν στον ίδιο σκοπό: ευτυχία.

Ζητάμε υγεία, ειρήνη στον κόσμο, αγάπη, ευτυχία, κάποιοι ζητούν λεφτά λες και τα προβλήματα λύνονται με τα λεφτά, κάποιες γάμο, λες και ο γάμος είναι προάγγελος μίας ευήμερης ζωής.

Μα αν ο δημιουργός μας είχε αυτήν την γνώμη για τα χρήματα, δεν θα τα έδινε σε αυτούς που τα έχουν.

Μία ευχή μου ήρθε στο μυαλό μου...
μπορεί να την έχετε ακούσει και εσείς... καθώς την έχω ακούσει πριν πολλά χρόνια...
η μητέρα των Ευχών...



Εύχομαι ο κόσμος να γίνει τόσο καλός, όλοι να έχουν υγεία και όσα ζητούν, ώστε την επόμενη χρονιά να ΜΗΝ υπάρχει δυνατότητα να κάνουμε άλλη ευχή.

Επειδή όμως είναι λίγο ουτοπικές τέτοιες ευχές, θα προτιμήσω για φέτος κάτι από την Κρήτη, γιατί καθώς απολάμβανα τον πρωινό καφέ πριν φύγω για δουλειά, ένα σπουργιτάκι κάθισε στα φυτά του μπαλκονιού και μου έφερε την πιο γλυκιά καλημέρα:

Των αηδονιών παρήγγειλα,
στην πόρτα σας να 'ρθούνε
στο σιγανοκελάηδισμα
καλή χρονιά να πούνε!

Είχα γράψει παλαιότερα, για μία τραγική ιστορία που αντιμετώπιζε μία φίλη, όταν αρρώστησε το κοριτσάκι της από μία σπάνια αρρώστεια στο αίμα, στην αγνή ηλικία των 5 ετών και όταν όλα αυτά που θεωρούνται φυσιολογικά για όλους μας, για μερικούς είναι δυσβάσταχτα. Η συναντησή μας δεν είχε σκοπό να πει τον πόνο της άλλη μια φορά. Τα πράγματα είναι σε καλό δρόμο και αυτό που πάντα ονειρευόταν -μία φυσιολογική ζωή- είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά πραγματοποιήσιμο. Μου είπε κάποια πράγματα και μου έμειναν όλα. Κάποια από αυτά θα τα μοιραστώ μαζί σας.

Μου είπε ότι όταν ξεκίνησε ο γολγοθάς της είχε αναγκαστεί να μείνει έγκλειστη σε έναν χώρο αποστειρωμένο, για περίπου σαράντα ημέρες. Αυτές τις ημέρες συνειδητοποίησε πόσο λίγο ήξερε το παιδί της. Ένα παιδί που τις καθημερινές πήγαινε παιδικό σταθμό, μετά αναλάμβανε χρέος η γιαγιά και τέλος το παρελάμβανε κάθε μέρα το απόγευμα. Τα Σαβ-Κυρ ήταν συνέχεια μαζι, αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη. "Δεν ήξερα το παιδί μου. Τι το ανησυχεί, τι του άρέσει, τι το καθησυχάζει, τι θέλει να συζητήσουμε".

Μου είπε ότι πόσο τυχερή υπήρξε στην ατυχία της. Το παιδάκι σώθηκε, αλλά έπρεπε να γίνει μετάγγιση μυελού των οστών. Για όσους δεν γνωρίζουν, είναι αρκετά επίπονη διαδικασία. Βρέθηκε το αδελφάκι της κατά 100 %, πράγμα που είναι πολύ σπάνιο. Μου είπε ότι ζήτησε από τον γιο της να υποστεί αυτήν την επέμβαση και αυτό δέχθηκε. Μετά όμως είχε την αμφιβολία:
-"Μαμά, αν δεν ήμουν καλό παιδί και δεν ήθελα να κάνω αυτήν την εγχείριση, θα μου το επέβαλες με το ζόρι". 
-Όχι παιδί μου. Μόνο εφόσον ήθελες να βοηθήσεις θα το έκανες. Αλλά θα έπρεπε να ξέρεις πως αν δεν βρίσκαμε συμβατό δότη, τότε την αδελφή σου θα την έπαιρνε ο θεούλης"



Μου είπε ότι πέρασαν δυσκολίες οικονομικές, καθώς ένας μισθός μειώθηκε και του αντρός της δεν έφτανε, γιατί δεν ήταν ποτέ εμπρόθεσμος. Ακόμα και από εκεί επιβίωσαν. "Όταν φτιάχνει η μαμά τυρόπιτα, παίρνει και η κόρη και ο γιος στο σχολείο και ο πατέρας στη δουλειά του". 

Μου είπε ότι πριν δεν ζούσε. Αυτήν την ζωή που έχει τώρα δεν την αλλάζει με τίποτα. Είχε υπόταση και πονοκεφάλους καθημερινά. Τώρα είναι ήρεμη και δεν έχει πάρει παυσίπονο εδώ και ένα χρόνο. "Είναι το σημαντικότερο για έναν γονιό, να μεγαλώνει ο ίδιος τα παιδιά του"

Οι δυνατοί έχουν θέληση και οι αδύναμοι έχουν ελπίδα.
Η φίλη μου είχε και από τα δύο.
Και έχει.

Υ.Γ. Το προηγούμενο κείμενο, υπάρχει μέσα στο Blog μου, όποιος θέλει να το διαβάσει, μπορεί να ακολουθήσει το παρακάτω link:

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=oraclas&keyword=%E5%EB%F0%DF%E4%E1

Ο Lincoln μια εβδομάδα πριν δολοφονηθεί ήταν στο Monroe, στη Maryland 

Ο Kennedy μια εβδομάδα πριν δολοφονηθεί ήταν..  

Στην Marilyn Monroe.

 
 

Κάποια από τα παραπάνω είναι πέρα για πέρα σωστά. Μπορείτε να πάρετε μία πρώτη γεύση:
http://en.wikipedia.org/wiki/Abraham_Lincoln
http://en.wikipedia.org/wiki/John_F._Kennedy

Δύσκολοι καιροί οι σημερινοί και όλα υπολογίζονται με αυτά που βγάζει κάποιος. Ένας γνωστός από ένα παιδί, έφτασε στα τρία από εκεί που δεν το περίμενε. Δυσκολίες πολλές, ωστόσο η πολιτεία του έδωσε όπως σε όλους τους τρίτεκνους κάποια οφέλη. Ένα επίδομα της τάξεως των 2000 € εφάπαξ και ένα ποσό περίπου 550 € κάθε διμηνία. Πως τα γνωρίζω όλα αυτά, όμως είναι το ενδιαφέρον κομμάτι.

Ένας άλλος γνωστός τον πλησίασε και τον ρώτησε αν τον συμφέρει να κάνει τρίτο παιδί. Τι εννοείς του λέω, εμφανώς θιγμένος. "Εννοώ ότι με δύο παιδιά δεν έχω πολλές ελαφρύνσεις, ενώ με τρία θα επωφεληθούμε και σε επιδόματα, αλλά θα κάθεται και η γυναίκα μου για έναν ακόμα χρόνο". Αφήνοντας τους έμπειρους να συζητούν για αυτό το ζήτημα, έγινα μάρτυρας ενός διαλόγου, που μου προκάλεσε την αγανάκτηση και την κατάντια του ανθρώπινου είδους:

-Σήμερα το να έχεις δύο παιδιά ίσον τίποτα.
-Κανονικά θα έπρεπε να πληρωνόμαστε με βάση τα παιδιά μας.
-Έτσι πρέπει. Έχεις ένα παιδί. Πάρε 300 €. Έχεις δύο πάρε 600 €. Τρία φτάσαμε το χιλιάρικο.

-Και αυτοί που δεν έχουν παιδιά; ρώτησα από περιέργεια.

-Θα πάρουν τα @rxidi@ μου, απάντησε ο ένας γελώντας.

o tempora! o mores!

Κάποτε πολύ πίσω στον χρόνο, ένας βασιλιάς έχτισε ένα παλάτι. Αλλά αυτό το παλάτι είχε ένα εκατομμύριο καθρέπτες. Όλοι οι τοίχοι, τα δάπεδα, τα ταβάνια του παλατιού ήταν καλυμμένα με καθρέπτες.

Μια φορά, στο παλάτι μπήκε ένας σκύλος. Ξαφνιάστηκε πολύ καθώς ανακάλυψε γύρω του πολλά σκυλιά. Όπως και ο κάθε φυσιολογικός σκύλος έκανε αυτό που θα έπρεπε να κάνει για να προφυλαχθεί, δηλαδή αγρίεψε και έδειξε τα δόντια του για να τους φοβίσει. Όμως αμέσως και τα άλλα τα σκυλιά του έδειξαν τα δόντια τους. Το σκυλί άρχισε να μουγκρίζει περισσότερο οργισμένο και όλα τα σκυλιά του απάντησαν απειλώντας το. Τότε το σκυλί ήταν σίγουρο ότι η ζωή του κινδυνεύει και άρχισε απεγνωσμένα να γαβγίζει προσπαθώντας να τους τρομάξει. Και τότε γύρω του είδε χιλιάδες σκυλιά έτοιμα να το κατασπαράξουν.

Το πρωί βρήκαν το κακόμοιρο σκυλί νεκρό, καθώς πέθανε στην προσπάθεια να παλέψει με χιλιάδες δικούς του αντικατοπτρισμούς.

Μήπως τελικά βλέποντας τους άλλους ζητάμε προεκτάσεις του εαυτού μας. Με αυτόν τον τρόπο και στις σχέσεις μας με αυτούς δε βλέπουμε παρά δικούς μας αντικατοπτρισμούς. Έχεις τη σχέση που σου αξίζει -που έλεγε και ο Sven. Ότι και να κάνεις σε εσένα θα επιστρέψει. Για αυτό προτίμησε κάτι καλό.

                              Half my life is in books written pages
                           Live and learn from fools and from sages
                                  You know its true
                                    All the things come back to you

Θα σ' αφήσω να είσαι στα όνειρά μου, αν μ' αφήσεις να είμαι στα δικά σου. Κάνε τη ζωή σου ένα όνειρο και το όνειρό σου πραγματικότητα..



                                   Dream On Dream On Dream On
                                   Dream until your dreams come true

Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Να γεύεσαι τα πάντα και θα διαπιστώσεις ότι η ζωή έχει ωραία γεύση. 






Sing with me,

sing for the years

Sing for the laughter and sing for the tears

Sing with me,

if its just for today

Maybe tomorrow the good lord will take you away

Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια, είτε με το αυτοκίνητο, είτε με καράβι, με παρέα ή μόνος.



Αλλά όχι όταν πρόκειται για δουλειά. Ξεκίνησα προχθές το πρωί αυθημερόν για την Λαμία. Παρέα με την μουσική που μόνο εγώ μπορώ να απολαύσω με τη μορφή που είναι στημμένη και επιτέλους να την δυναμώσω, καθώς μόνο άνεμος ακούγεται γύρω μου και δεν μπορώ να ενοχλήσω κανέναν - είναι τρομερά σπαστικό να σου επιβάλλουν την μουσική προτιμησή τους, μερικοί μερικοί..

Στο ύψος της Χαλκίδας συνάντησα πρώτη φορά την ομίχλη. Δυνάμωσα τα stop και χαμήλωσα την ταχυτητά μου για να είναι πιο ελεγχόμενη. Είδα έναν 'Νικολάκη' από πίσω μου με τα μεγάλα φώτα παρατεταμένα. Δεν ξέρω τι έβλεπε, πάντως με πέρασε σαν σταματημένο. Με το πρώτο φως της μέρας, ίσως και λίγο πριν έσβησαν τα λίγα φώτα του δρόμου. Ο κλασικός Έλληνας οδηγός ακολούθησε σβήνωντας τα δικά του άμεσα. Είμαι σίγουρος πως δεν έβλεπε καλά, αλλά δεν έκανε και κάτι για να διευκολύνει όλους τους άλλους.

Θυμήθηκα ότι ομίχλη πέτυχα πριν χρόνια σε διακοπές στην Σαντορίνη, στο Πήλιο που στο κάτω κάτω είναι βουνό και σαν φαντάρος στην Αλεξανδρούπολη. Είχαμε πάει για σκηνάκια σε ένα βουνό και το πρωί είχε τόσο ομίχλη που δεν βλέπαμε στο ένα μέτρο!



Η ομίχλη συνεχίστηκε κατά τόπους, αλλά μετά τον Μαλλιακό το τοπίο ήταν καθαρότατο. Ο δρόμος ήταν πολύ καλός και  συνειδητοποίησα ότι είχα τουλάχιστον δύο χρόνια να βγω στην Εθνική Αθηνών - Λαμίας (Θεσσαλονίκης) και δεν είχα απολαύσει τον δρόμο χωρίς τις παρακάμψεις στον Αγ. Κωνσταντίνο και τα Καμένα Βούρλα. Το άσχημο κομμάτι ήταν τα διόδια. Σίγουρα είναι κάτι που επιβαρύνει τους επαγγελματίες που κάνουν καθημερινά τέτοια δρομολόγια, αλλά για να πάω και να έρθω χρειάστηκα συνολικά 18 € και μείον 5,4 € αν βγάλεις τα διόδια της Αττικής.

Σαν οδηγός θεωρώ τον εαυτό μου σχετικά ΑΡΓΟ. Λέω μάλιστα ότι πάω αργά για να φτάσω γρήγορα. Στον πηγαιμό έκανα περίπου δύο ώρες με την άνεση μου. Στο γυρισμό πρέπει να έκλεισα τις 3 ώρες.. Κάποια στιγμή που είχε βαρύνει το πόδι μου είδα πως είχα πιάσει τα 150.. ακόμα και τότε οι 'γρήγοροι' με άφηναν πίσω τους. Λίγο πιο κάτω πέτυχα ένα μπλόκο, όπου στιγμιαία άφησα το γκάζι. Και μόνο που το είχα στο μυαλό μου δεν ξεπέρασα τα 120 χιλιόμετρα στην υπόλοιπη διαδρομή. Οπότε Ναι στα μπλόκα, όχι για να μας γράφουν, αλλά για να είμαστε πιο προσεκτικοί.

Το τελευταίο καιρό χάνομαι στο forum του αυτοκινήτου που παρήγγειλα. Ένας speedy gonzalez έκανε παράπονα, στο θέμα προβλήματα: "Όταν πηγαίνω με 200 χιλιόμετρα, τρίζουν τα τζάμια".. Ήθελα να ήξερα αν γνώριζε αυτός ο νέος, ότι η αντίδρασή μας μέχρι να πατήσουμε το φρένο είναι γύρω στα 1,6 s. Με 200 Km/h σημαίνει 55,5 μέτρα το δευτερόλεπτο, άρα μία φυσιολογική αντίδραση μας μέχρι να ενεργοποιήσουμε το φρένο, μας έχει μετακινήσει κατά 89 μέτρα. Προσοχή σε όλους. Οι Ελληνικοί δρόμοι δεν είναι για να τρέχουμε, τουλάχιστον όμως ότι φτιάχνεται τηρεί κάποιες ευρωπαϊκές προϋποθέσεις. Αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε.

Μην πάει ο νους σας στο ποδόσφαιρο. Αν και είμαι μέλος μίας ομάδας κάτι σαν τον βραδυποριακό, εδώ και ενάμιση χρόνο, δεν θα μιλήσω για τις σπάνιες (κυριολεκτικά όμως), ποδοσφαιρικές ικανότητες, αλλά για έναν χαρακτηρισμό, που δίναμε συνήθως οι φίλοι, σε κάποιον που παντρευόταν πρόωρα λόγω μίας απροσδόκητης εγκυμοσύνης.

Πριν δέκα περίπου χρόνια, όταν γνώρισα τον Π. έκανε σχέδια για να φτιάξει το πατρικό του. Μοναχογιός και μοναχοπαίδι, είχε μόνο την μονακριβή του μάνα. "Δεν είμαι εγώ για οικογένεια" μας είχε πει ένα βράδυ, που ήμασταν για ψαράκι στην Γλυφάδα. "Εγώ είμαι ανεξάρτητος. Θα κάνω οικογένεια, ΑΝ βρω την κατάλληλη, ΑΝ φτιάξω το σπίτι, ΑΝ ηρεμήσω επαγγελματικά, ΑΝ εδραιωθώ οικονομικά, ΑΝ, ΑΝ, ΑΝ...

Δύο μήνες αργότερα τον είχα πετύχει με την Ν. Ερωτεύτηκαν με την μία και έδεσαν σαν μία σταγόνα νερό. Ήταν καλοκαίρι όταν μάθαμε τα νέα. Η Ν. ήταν έγκυος. Πριν μπει ο Σεπτέμβρης και η νέα σχολική χρονιά είχαν παντρευτεί και έφτιαχναν το σπιτικό τους. Τώρα έχουν δύο παιδιά, αλλά όχι την καλύτερη σχέση μεταξύ τους. "Αν δεν είχα τα παιδιά, θα είχα χωρίσει" μου εξομολογήθηκε πριν ένα χρόνο.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Άλλη φίλη, αιώνια δύστροπη στις σχέσεις της, γιατί έψαχνε τον πρίγκηπα, γνώρισε κάποιον το 2006, που έμοιαζε πιο πολύ με βάτραχο και πέντε μήνες μετά μας ανακοίνωσε ότι παντρεύτεται:
-Είσαι έγκυος, την ρώτησα και σαν από αντίδραση μου το αρνήθηκε.
Στην αλλαγή του χρόνου, μου το παραδέχτηκε. Ναι, το παιδί ήταν η αιτία που παντρεύτηκαν, αλλά είναι πολύ ευτυχισμένοι. Τρία χρόνια μετά, με δύο παιδιά και πολλές ευθύνες, είναι πολύ αγαπημένοι. Καμία φορά βρίσκεις τον ανθρωπό σου καταλάθος. Η μήπως δεν υπάρχουν συμπτώσεις;

Τριτό γκολ από τα αποδυτήρια, μπήκε πρόσφατα. Μία γνωστή, που ήθελε διακαώς να παντρευτεί, από αυτές τις απελπισμένες που φωνάζουν, εγώ πότε θα γίνω μάνα (μεταξύ αστείου και σοβαρού), έμεινε έγκυος και αν και χάρηκα, φοβάμαι να σκεφτώ κάτι αρνητικό. Είναι τόσο ευτυχισμένη την δεδομένη στιγμή, που δεν την επισκιάζει τίποτα. Νιώθει και είναι ερωτευμένη, αλλά γνωρίζει τον συντροφό της μόλις έναν μήνα. Το παιδί είναι ευλογία και όποιος έχει δυσκολευτεί να αποκτήσει ή προσπαθεί ακόμα το γνωρίζει. Χαίρομαι που δεν σκέφτηκε ούτε μία στιγμή να το ρίξει, όμως θα προτιμούσα να κάνει 'ελεύθερα' έρωτα, όταν θα ήταν σίγουρη για τον σύντροφό της. Χαίρομαι ακόμα περισσότερο, που αυτή η επιλογή είναι από κοινού και όχι αναγκαστική.

Επί της ευκαιρίας του θέματος, έκανα μία μικρή αναζήτηση, για γρήγορα γκολ. Για πολύ γρήγορα γκολ!