2. Οι Γυναίκες του Rock!

Αντίο Ηλία...

Rock Around ...Women!: http://tinyurl.com/mpbup69v

MELANIE (Melanie Anne Safka-Schekeryk, 1947, New York-2024, Tennessee, USA)

Ο κόσμος της μουσικής έχασε ένα αληθινό είδωλο στις 23 Ιανουαρίου 2024, όταν η τραγουδίστρια Melanie, η «Uncrown Queen of Woodstock» και μια από τις πιο σημαίνουσες τραγουδίστριες της δεκαετίας του 1970, πέθανε σε ηλικία 76 ετών.

Ενώ χθες το πρωί 24 Ιανουαρίου, το Maxazine δημοσίευσε τα νέα για το νέο της album, το βράδυ ήρθε η πληροφορία ότι η Melanie πέθανε προχθές 23 Ιανουαρίου.

Η Melanie, ήταν ένας φάρος ειρήνης και αγάπης σε μια περίοδο κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής. Η μουσική της, εμποτισμένη με το μοναδικό της μείγμα folk και soul, απήχησε στο κοινό σε όλο τον κόσμο και έγινε σύμβολο ελπίδας και ενότητας. Υπέγραψε με την Columbia Records το 1967, αλλά άφησε την εταιρεία το 1968 για να υπογράψει με την Buddah Records. Η πρώτη της στιγμή ήρθε το 1969 όταν εμφανίστηκε στο Woodstock, μια εκδήλωση που θα παγίωνε για πάντα τη θέση της στη μουσική ιστορία. Η δυνατή φωνή της και οι εγκάρδιοι στίχοι της μαγνήτισαν το κοινό και το τραγούδι της «Candles in the Rain» έγινε ένας στιγμιαίος ύμνος.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Melanie συνέχισε να παράγει διαχρονικές επιτυχίες, συμπεριλαμβανομένων των "Beautiful People", "What Have They Done to My Song, Ma;" «The Nickel Song» κ.α. Ήταν επίσης μια παραγωγική τραγουδοποιός, γράφοντας τραγούδια για καλλιτέχνες όπως οι New Seekers, ο Ray Charles και η Cissy Houston. Η Melanie ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες καλλιτέχνιδες της δεκαετίας του ’70 και τα τραγούδια της έχουν ηχογραφηθεί από πολλούς άλλους καλλιτέχνες, όπως οι Billie Joe Spears, Nina Simone, Dead or Alive, Miley Cyrus, Alison Moyet, Morrissey, Queen Latifah και Kanye West.

Η κληρονομιά της Melanie εκτείνεται πέρα από τα μουσικά της επιτεύγματα. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης και χρησιμοποίησε το site της για να προωθήσει την κατανόηση και την ανεκτικότητα. Ήταν επίσης ένθερμος υποστηρικτής της UNICEF, αφιερώνοντας τον χρόνο και την ενέργειά της για να βοηθήσει τα παιδιά που είχαν ανάγκη.

Ο θάνατος της Melanie αφήνει ένα κενό στον κόσμο της μουσικής. Ήταν αληθινή και πρωτότυπη. Μια τραγουδοποιός με το χάρισμα να δημιουργεί τραγούδια που άγγιξαν καρδιές και ενέπνευσαν γενιές. Η μουσική της θα συνεχίσει να ζει, υπενθυμίζοντάς μας τη δύναμη της αγάπης, της ειρήνης και της ενότητας.

Καλό ταξίδι, Melanie. Θα μας λείψεις...

Χρόνια Πολλά!

...στο Διπλό Cafe!

To Rock υπήρξε η κινητήριος δύναμη στη ζωή του. Είχε την τύχη να ζήσει από πρώτο χέρι την μουσική εξέλιξη όταν όλα συνέβησαν στη δεκαετία του ’60 και ’70. Ως νέος που έβραζε το αίμα του έψαχνε την μουσική και τα νέα ακούσματα, σύλλεγε δίσκους, και ως μουσικός συμμετείχε στο περιβόητο Pop Festival του 1973 με το βραβευθέν συγκρότημά του Θαρσείν Χρεί.

Ο Γιώργος Μπιλικάς, ένας ωραίος, φύση καλλιτεχνικός τύπος, τραγουδοποιός, συγγραφέας, αρθρογράφος, που έκανε μια “επαναστατική” πράξη καθώς στην εποχή του διαδικτύου και της ηλεκτρονικής ενημέρωσης κυκλοφόρησε έντυπα την Εγκυκλοπαίδεια του Rock με τίτλο: Rock Around The…Bands ! (Οι μπάντες της δεκαετίας ’60 & ’70). Από τις εκδόσεις 24γράμματα. Αυτός είναι ο 1ος τόμος της πολυετούς εργασίας του που κράτησε δύο δεκαετίες μέχρι να ολοκληρωθεί. Επίσης έχει δρομολογήσει την έκδοση δύο ακόμη τόμων: 2. «Rock Around…Women!» (Οι Γυναίκες του Rock) και 3.«Rock Around…Loners!» (Οι Μοναχικοί του Rock), στις ίδιες εκδόσεις.

Μπορεί να είναι ο «Τελευταίος των Μοϊκανών» ή ο «Ρομπέν των παρηκμασμένων αισιόδοξων», όπως τον αποκαλεί ο rock δημοσιογράφος Κανέλλος Τερζής στο εισαγωγικό σημείωμά του πρώτου τόμου που ήταν και η αφορμή της συνέντευξης αυτής, όμως ο Γιώργος Μπιλικάς έχει τους λόγους του που προχώρησε στην συγγραφή της τριλογίας αυτής. Στον 1ο τόμο που κυκλοφορεί, μέσα σε 500 σελίδες παρελαύνουν όλα αυτά τα συγκροτήματα που ήμαστε δεμένοι μαζί τους, μας κάνουν την καλύτερη παρέα και είναι ο πιο πιστός μας φίλος. Στην καταγραφή των συγκροτημάτων ο συγγραφέας παραθέτει βιογραφικά στοιχεία, σύνθεση μελών και ενδεικτική δισκογραφία.

Ο Γιώργος Μπιλικάς, γουστάρει τα καπέλα, τα φουλάρια, και διαβάζει, στο μετρό, στα τρένα και στα αεροπλάνα. Ήταν φυσικό λοιπόν να συναντηθούμε δίπλα στο Μετρό Φιξ-Συγγρού στον πεζόδρομο της Δράκου, στο Κουκάκι για να ροκάρουμε!

-Σε ποιους μουσικούς και συγκροτήματα έχεις αδυναμία;

Έχω μία «Αγία Τριάδα»: Beatles, Bob Dylan & Rolling Stones. Μετά όμως, σκέφτομαι και τον Ray Davies με τους Kinks, και την τριάδα, την κάνω τετράδα. Να σου πω κιόλας, ότι όταν διαλύθηκαν οι Beatles ένοιωσα πως έμεινα ορφανός ή –αν θες- άστεγος. Η θλίψη μου ήταν τεράστια. Αυτοί που μου έδωσαν στέγη στη συνέχεια ήταν οι Jethro Tull. Θα μου πεις ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους Beatles και θα συμφωνήσω. Δεν θα μπορούσα ποτέ όμως να αντικαταστήσω τους Beatles με κάποιους άλλους, διότι ήταν αναντικατάστατοι και καλώς έμειναν έτσι. Αρχές δεκαετίας του 70 λοιπόν και τα απογεύματα, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω να συναντήσω τους φίλους μου, άκουγα από το ραδιόφωνο μία μουσική εκπομπή (δεν θυμάμαι ποια ήταν), ξέρεις τώρα... καινούργιες κυκλοφορίες κλπ. Ξαφνικά, άκουσα ένα τραγούδι εντελώς καινούργιο... ένας ήχος πολύ διαφορετικός από τους ήχους που συνήθως έφταναν στα αυτιά μου... η φωνή του τραγουδιστή διαφορετική... μια μπάντα διαφορετική... ένα φλάουτο που μέχρι τότε κανείς δεν μοστράριζε σε πρώτο πλάνο... η μελωδία του τραγουδιού γοητευτικότατη... όμως κάθε φορά –και δεν ξέρω πώς το κατάφερνα αυτό- έχανα τις πληροφορίες του εκφωνητή για τη μπάντα, το άλμπουμ και όλα τα σχετικά... τρελαινόμουν... και αφού λοιπόν κάθε φορά έχανα τις πληροφορίες, αποφάσισα κάποια στιγμή, να μη μπω στο μπάνιο, να μη λουστώ, μέχρι να ακούσω περί τίνος πρόκειται. Ήταν το “With You There to Help Me” από το Benefit των Jethro Tull. Ε έμεινα εκεί και η "ορφάνια" μου εξαφανίστηκε κατ’ ευθείαν. Περιττό να σου πω, ότι εξακολουθώ να στεγάζομαι ακόμα στους Jethro Tull (ας είναι καλά ο Ian Anderson). Μεγάλες μου αγάπες, είναι επίσης οι Green Pajamas του Jeff Kelly, ο David Sylvian με τις διάφορες κατά διαστήματα μπάντες του, ο Van Morrison, και το κολλητάρι μου, ο Neil Young.

-Το Rock πότε μπήκε στη ζωή σου και με ποιο τρόπο εμφανίστηκε; Πρώτα μουσικά ερεθίσματα; 

Τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα, ήταν αυτά που έπαιζε το ραδιόφωνο, τα λεγόμενα ελαφρά, τα οποία τα άκουγα πιο ευχάριστα από τα διάφορα του Μίκη Θεοδωράκη, που αγόραζε ο πατέρας μου. Δεν με ικανοποιούσε πάντως τίποτα από αυτά. Ούτε τα μεν, ούτε τα δε. Δεν ήταν αυτό που ήθελα, αλλά δεν ήξερα και τι ήταν αυτό που ήθελα, μέχρι που άκουσα τον Elvis Presley. Αυτός ήταν το πρώτο μου ίνδαλμα, που κράτησε μέχρι την εμφάνιση των Beatles στην ταινία "A Hard Day’s Night". Από κει και πέρα, τίποτα δεν ήταν ίδιο. "Ήρθε ένας μάγος –που λέει κι ο Βαγγέλης- κι άλλαξε το σκηνικό".

-Από πότε έως πότε υπήρξες μέλος των Θαρσείν Χρεί;  Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια;
Οι Θαρσείν Χρεί φτιάχτηκαν την άνοιξη του 1973 και διαλύθηκαν τον Ιούλιο του 1974 με τα γεγονότα της Κύπρου και αναγκαστικά με την επιστράτευση. Κάναμε πρόβες στο υπόγειο του σπιτιού του μπασίστα, και το ρεπερτόριό μας ήταν τραγούδια δικά μας και μερικές (ελάχιστες θα έλεγα) διασκευές από το αγγλόφωνο ροκ ρεπερτόριο. Πριν φτιάξουμε τη μπάντα, ήμασταν φίλοι ναι, και παίζαμε -ως μονάδες όμως- στα διάφορα πάρτυ που κάναμε.

-Ποια η ιστορία του τραγουδιού σου “Μέρα Βροχερή” με το οποίο διαγωνιστήκατε στο ιστορικό Pop Festival ’73; Πού είχε γίνει το φεστιβάλ; Ένα περιστατικό που αξίζει να αναφερθεί και έχει μείνει στην μνήμη σου ως ιδιαίτερο;
Το τραγούδι “Μέρα Βροχερή”, δεν είχε καμία ιδιαίτερη ιστορία ή σημασία, τουλάχιστον στην αρχή του. Ήταν ένα τραγούδι που γράφτηκε όπως όλα τα άλλα, και είχε την πορεία που είχαν και τα άλλα μου τραγούδια. Το έπαιζα δηλαδή και αυτό στα διάφορα πάρτυ που κάναμε τότε. Αργότερα όμως, απεδείχθη σημαντικό, χωρίς όμως να το επιδιώξω εγώ. Όταν οι τρεις τραγουδοποιοί της μπάντας, πήγαμε να διαγωνιστούμε στο Pop Festival, πήγαμε και ηχογραφήσαμε (νομίζω πως το πρώτο στούντιο ήταν στην οδό Σταδίου) ως μονάδες. Όταν εγώ τελείωσα την ηχογράφηση των δικών μου τραγουδιών (είχα ηχογραφήσει 14 τραγούδια), ετοιμάστηκα να φύγω, αλλά μου είπαν από την κονσόλα ότι αν έχω άλλο ένα, μπορώ να το ηχογραφήσω κι αυτό, για να γεμίσω την κασέτα (δεν είχαμε CD τότε). Έτσι, για να γεμίσω την κασέτα, ηχογράφησα και το “Μέρα Βροχερή”, που έμελλε όχι μόνο να προκριθεί ανάμεσα σε 265 συμμετοχές, αλλά να κερδίσει και το τρίτο βραβείο. Στη συνέχεια, επειδή οι όροι του Φεστιβάλ, δεν επέτρεπαν συμμετοχή σε μονάδες, αλλά μόνο σε συγκροτήματα, φτιάξαμε τους Θαρσείν Χρει με τους υπόλοιπους, προσλαμβάνοντας στα τύμπανα τον Τόλη Πιπερά (που συμμετέχει στον δίσκο του Φεστιβάλ) τον οποίο μετά από λίγους μήνες, αντικαταστήσαμε με τον Δημήτρη Δημητράκα, που συμμετέχει στον δεύτερο δίσκο, που κάναμε πολλά χρόνια αργότερα. Το τραγούδι του Φεστιβάλ, δεν θυμάμαι πού το ηχογραφήσαμε. Ίσως στο Sierra. Για το τηλεοπτικό όμως μέρος, είχαμε πάει σε ένα στούντιο στην Κηφισίας.

Για τον επόμενο δίσκο που κάναμε 30 χρόνια μετά, με την Anazitisi Records, είναι πάλι το “Μέρα Βροχερή” υπεύθυνο, γιατί ο μουσικός ερευνητής Νίκος Καραθανάσης, εξ αιτίας αυτού του τραγουδιού έψαχνε να με βρει. Στη συνέχεια, ως μπάντα πλέον, διοργανώναμε διάφορες συναυλίες στην επαρχία, αλλά και στους συνοικιακούς κινηματογράφους της Αθήνας, όπου προσκαλούσαμε και διάφορες άλλες μπάντες από το Pop Festival όπως ήταν οι Live, ή οι Κορυφαίοι, είχαμε λάβει μέρος στη Γιορτή του Κρασιού στο Δαφνί, μαζί με το γκρουπ του Γιάννη Γιοκαρίνη, παίζαμε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο Παπαστράτειο Πάρκο στο Αγρίνιο και το καλοκαίρι του 1974 παίζαμε στο Kazabra στην Πλάκα, όπου μας βρήκε η επιστράτευση.

-Τι έκανες μετά τη διάλυση του συγκροτήματος στη ζωή σου; Πώς επιβίωσες και ποια ήταν από τότε έως σήμερα η επαφή σου με την μουσική;

Μετά τη διάλυση των Θαρσείν Χρει, δούλεψα για λίγο ως ελαιοχρωματιστής και στη συνέχεια ως ασφαλιστής για δέκα χρόνια. Όμως, επανήλθα στον χώρο της μουσικής το 1985, ιδρύοντας τους Nepal με τους οποίους ήμασταν μέλη των ΑΕΤΑ (Ανώνυμες Εκφραστικές ΤΑσεις), μιας μη κερδοσκοπικής εταιρείας που είχαμε φτιάξει με τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη και άλλους καλλιτέχνες. Με τις ΑΕΤΑ, διοργανώναμε συναυλίες στην Αθήνα (Πάρκο Ελευθερίας, Θέατρο Παπάγου), με κορυφαία την τριήμερη εκδήλωση στο Θέατρο του Λυκαβηττού και με τελευταία συναυλία που δώσαμε όταν διαλύσαμε την εταιρεία, μέσα στις Φυλακές του Κορυδαλλού. Με τα δε έσοδα που είχαμε ως εταιρεία μέχρι τότε, αγοράσαμε βιβλία τα οποία τα μοιράσαμε στους φυλακισμένους. Η επαφή μου με τη μουσική όμως, δεν σταμάτησε. Συνέχισα παίζοντας μόνος, σε διάφορα αθηναϊκά clubs -με έμφαση στο Blue Note της Χαριλάου Τρικούπη- τουλάχιστον μέχρι το 2013, χρονιά στην οποία διοργάνωσα μία συναυλία στη μνήμη του κιθαρίστα των Θαρσείν Χρει, Μπάμπη Μαραγκού. Εκεί, είχα προσκαλέσει διάφορους φίλους να παίξουν μαζί μου, όπως ήταν οι: Λεωνίδας Παφιλιάρης, Purple Overdose, Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Δημήτρης Δημητράκας, Θέλμα Καραγιάννη, Φρανκ Νίνος (Panx Romana), Θοδωρής Τρύφωνας (Αγάπανθος), Μανώλης Σκουλάς, Γιώργος Μαραγκός, Δημήτρης Παναγόπουλος... Περιττό να πω, πως όλα τα έσοδα από τη συναυλία αυτή, δόθηκαν στην οικογένεια τού εκλιπόντος φίλου μας.

-Πώς έφθασες στη συγγραφή μιας Rock εγκυκλοπαίδειας; Πώς γεννήθηκε η ιδέα; Πόσο χρόνο χρειάστηκε για να ολοκληρώσεις το έργο σου; 

Από το 2000, είχα αρχίσει να γράφω διάφορα και από δε το 2003, που έγινα μέλος του musicheaven.gr, αρθρογραφούσα εκεί, έγινα μέλος της συντακτικής του ομάδας, απέκτησα δική μου στήλη και αρθρογραφώ μέχρι σήμερα, πάντα με μουσικά άρθρα βέβαια. Εκεί λοιπόν, μέσα από τα σχόλια των αναγνωστών που ζητούσαν επιμόνως να γίνουν τα άρθρα μου βιβλίο, γεννήθηκε η ιδέα της Rock εγκυκλοπαίδειας, και άρχισα σιγά-σιγά, να συγκεντρώνω το υλικό. Χρειάστηκαν περίπου 15 χρόνια για να συγκεντρωθεί όλο αυτό το υλικό που αποτελεί –ας πούμε- την ολοκλήρωση των τριών τόμων, που θα κυκλοφορήσουν συνολικά από τις εκδόσεις 24γράμματα. Και βέβαια, δεν τελειώνει το έργο με τους 3 αυτούς τόμους. Έχουμε κι άλλες δεκαετίες για να ασχοληθούμε στη συνέχεια, αλλά αυτό θα το δούμε αργότερα.

-Από τον υπότιτλο: Οι μπάντες της δεκαετίας του ’60 και ’70 φαίνεται ότι κατέγραψες τα ακούσματα σου και την νιότη σου. Πώς έζησες το Rock; Τι νέος υπήρξες;
Συχνά με ρωτούν να τους πω, γιατί διάλεξα αυτές τις συγκεκριμένες δεκαετίες για να ξεκινήσω και απαντώ: Γιατί σ’ αυτές τις δεκαετίες, συνέβησαν όλα και όχι μόνο στη μουσική. Ταρακουνήθηκε το σύμπαν σ’ αυτές τις δύο δεκαετίες και είχα την τύχη (;) να ζήσω όλα αυτά τα κοινωνικο-πολιτικο-μουσικά γεγονότα που συνέβησαν στον πλανήτη και βέβαια το Rock δεν έμεινε αμέτοχο σ’ αυτά. Τα κατέγραψε είτε με τραγούδια, είτε με κινηματογραφικές ταινίες και ντοκιμαντέρ, είτε με όποια άλλη μορφή τέχνης μπορείς να φανταστείς. Ως νέοι, υπήρξαμε έκπληκτοι παρακολουθώντας όσα συνέβαιναν στη δεκαετία του ’60. Ήταν όλα καινούργια, συνέβαιναν όλα για πρώτη φορά, τα γεγονότα ήταν συνταρακτικά και το Rock τα κατέγραφε. Στη δεκαετία του ’70 ήμασταν πιο ώριμοι, πιο συνειδητοποιημένοι και πιο αυστηροί στις επιλογές μας. Τολμώντας, θα μπορούσα να πω, πως ξέραμε καλύτερα τι ήταν αυτό που θέλαμε. Βεβαίως, εννοείται, πως έπαιξε μεγάλο ρόλο η μαγιά της προηγούμενης δεκαετίας, όπως γίνεται πάντα άλλωστε. Η μία δεκαετία προετοιμάζει την επόμενη. Στις δύο δεκαετίες αυτές, και κυρίως από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και μέχρι το 1974, ήμουν συχνός επισκέπτης διαφόρων αστυνομικών τμημάτων, ως μακρυμάλλης αφενός και λόγω παντελονιού καμπάνας αφετέρου. Ε αυτό δεν είναι άλλωστε και καμιά πρωτοτυπία. Όλοι το βιώναμε τότε αυτό και ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας. Τα στέκια μας ήταν οι απανταχού καφετέριες της Αθήνας (Λουμίδης, Moreno), που λειτουργούσαν και ως εφαλτήρια για το πού θα πάμε μετά, ανάλογα με τη διάθεση: Στα διάφορα Clubs (Folk 17, Χρυσό Κλειδί), σε κάποια Μπουάτ (Εσπερίδες, Απανεμιά) ή σε κάποια Disco (Καρυάτιδες, Mecca) που είχαν φυτρώσει στην Πλάκα. Εμένα δεν μου άρεσαν αυτές οι δύο Disco. Τις θεωρούσα ψυχρές και απρόσωπες. Εγώ προτιμούσα μικρότερες "φίρμες", γιατί εύρισκα την ατμόσφαιρα ζεστή και οικεία (LP, Eleven).

-Με τι σκεπτικό κατέγραψες όλα τα συγκροτήματα και τους μουσικούς; Χώρεσαν όλα; Οι δισκογραφίες;   

Όταν κάνεις ένα λεξικό, μια εγκυκλοπαίδεια, πρέπει να τα συμπεριλάβεις όλα. Αυτό έκανα κι εγώ. Πιστεύω πως χώρεσαν όλα, κι αν κάποιο όνομα μου ξέφυγε, πιστεύω πως για να μου ξεφύγει, μάλλον δεν θα είναι και τόσο σημαντικό. Πέραν αυτού, πάντα μπορείς να κάνεις έναν συμπληρωματικό τόμο. Για τις δισκογραφίες, επέλεξα να βασιστώ στις επίσημες βρετανικές κυκλοφορίες των Studio Albums, αποφεύγοντας τα "Greatest Hits" και τα "Lives", επειδή οι Αμερικάνοι κάνουν ό,τι τους έρθει στο μυαλό.

-Σε μια εποχή που το διαδίκτυο παρέχει όλες τις πληροφορίες στο πιάτο, τι πράξη θεωρείς ότι είναι η συγκέντρωση όλου αυτού το υλικού στο χαρτί; Το σκεπτικό δηλαδή της έκδοσης αυτής.

Ίσως να έχει δίκιο ο Κανέλλος Τερζής που με αποκαλεί "τελευταίο των Μοϊκανών", αλλά όπως και να ’χει, θεωρώ, πως είναι ασύγκριτα γοητευτικό το να ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο. Δεν είναι;

-Έχεις δισκοθήκη; Τι απέγινε; Από που αγόραζες δίσκους; Αγαπημένο δισκάδικο;
Τους πρώτους μου δίσκους, τους αγόραζα δυο και τρεις φορές, επειδή τους έδινα σε φίλους να τους ακούνε και ή δεν τους έπαιρνα πίσω ποτέ, ή τους γέμιζαν γρατζουνιές. Κάποια στιγμή σταμάτησα να τους δίνω. "Θέλεις να τον ακούσεις; Φέρε μου μια κασέτα να σου τον γράψω. Ο δίσκος δεν φεύγει από εδώ". Με αυτό τον τρόπο, τους έσωσα και τους πλήθυνα. Στην αρχή αγόραζα από τη Στοά Φέξη, αλλά αργότερα, τα βασικά δισκάδικα που επισκεπτόμουν, ήταν το "7+7", ο "Ζαχαρίας", το "Metropolis" και το "Music Corner".

-Έχεις τσακωθεί ποτέ για ένα δίσκο; Χάλασε μια φιλία για ένα δίσκο; 

Τσακώθηκα όταν έπαψα να "δανείζω" δίσκους. Μου έκοβαν την καλημέρα, αλλά δεν μ’ ένοιαζε, γιατί ήξερα ότι αυτός που παύει να μου μιλάει, είναι αυτός που δεν τους προσέχει.

-Από το Ελληνικό Rock ποιους ξεχωρίζεις; 

Ο Σωκράτης μπορεί να όρισε την έννοια, αλλά στην εποχή μας είναι τόσο πολύ μπερδεμένα τα πράγματα, που χάνει η έννοια την ταμπέλα και η ταμπέλα την έννοια. Δεν ξέρω πια σήμερα τι εννοούμε όταν λέμε Ελληνικό Rock (ελληνόφωνο το λέω εγώ). Ότι δεν καταλαβαίνουμε, το βαφτίζουμε Rock, ή άντε να γίνω πιο διαλλακτικός, το βαφτίζουμε έντεχνο, που τελικά, ούτε και αυτό καταλαβαίνω τι είναι. Θα πω λοιπόν, πως για μένα, γνήσιοι ροκάδες ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, και ο Νίκος Παπάζογλου. Ο τελευταίος που μας έχει απομείνει, είναι ο Δημήτρης Πουλικάκος.

-Ως άνθρωπος που αποτελείς μέρος της ελληνικής σκηνής θέλω να κάνεις μια αποτίμηση του Ελληνικού Rock; Έχει τη θέση που του αξίζει σήμερα; 

Δεν μπορώ να απαντήσω στο ερώτημά σου, αν το ελληνικό Rock έχει τη θέση που του αξίζει σήμερα, γιατί δεν το παρακολουθώ. Γενικώς, θεωρώ, ότι η ελληνική μουσική σκηνή είναι σήμερα στάσιμη, διότι εξέλιπαν οι δημιουργοί. Ο τελευταίος που "μπόλιαζε" την ελληνική μουσική σκηνή, με σωστές δόσεις Rock, ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος, που δυστυχώς όμως, δεν είναι πλέον κοντά μας.

-Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Είχατε πικάπ και δίσκους στο σπίτι; Πώς ήταν το περιβάλλον σου είχε σχέση με την μουσική; Υπήρχε μουσική κίνηση στην περιοχή;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Περισσό, όπου και εξακολουθώ να διαμένω. Όπως προανέφερα, ναι, είχαμε πικάπ, είχαμε τους δίσκους των γονέων μου και η σχέση με τη μουσική δεν ήταν άσχημη, βοηθούντος ενός αδελφού του πατέρα μου που ήταν μουσικοσυνθέτης και της κόρης του, της ξαδέλφης μου δηλαδή, που ήταν τραγουδίστρια. Αν μουσική κίνηση, εννοείς αν υπήρχαν μουσικές σκηνές όχι, δεν υπήρχαν. Υπήρχε θυμάμαι μόνο μια "κοσμική ταβέρνα" –όπως την ονόμαζαν-, που είχε μουσικό πρόγραμμα, συνήθως λαϊκό, αλλά κι αυτή ήταν στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο Περισσός, δεν μπορούσε να "σταυρώσει" ούτε καφετέρια. Όλοι πήγαιναν στη Νέα Φιλαδέλφεια.

-Η πρώτη κιθάρα; Πώς την απέκτησες; Αυτοδίδακτος; Υπήρξαν αντιδράσεις όταν εμφάνισες την κιθάρα σπίτι; 

Την πρώτη μου κιθάρα, την απέκτησα δουλεύοντας σε ένα βενζινάδικο στα Κάτω Πατήσια. Μάζεψα λεφτά και την αγόρασα. Ο πατέρας μου σχολίασε: "κρίμα στα λεφτά". Τίποτα άλλο. Αυτό όμως, ήταν αιτία να συζητάμε για μουσική. Τον έβαζα και άκουγε Beatles. Κιθάρα με έμαθε ο θείος μου ο μουσικοσυνθέτης στο ιδιωτικό του ωδείο, στην οδό Σατωβριάνδου, αλλά είμαι και αυτοδίδακτος.

-Έχεις γράψει κι άλλα βιβλία; Αυτό είναι το πρώτο μουσικό; Πότε ξεκίνησες να γράφεις; Έχεις συνεργαστεί με περιοδικά;

Ξεκίνησα να γράφω το 2000. Έχω γράψει (και έχω κυκλοφορήσει) πέντε μυθιστορήματα, δύο συλλογές διηγημάτων, οχτώ ποιητικές συλλογές, και ναι, ή τρίτομη Rock Εγκυκλοπαίδεια, είναι το πρώτο μουσικό μου έργο.

-Από τα Εξάρχεια, όπου θα γίνει η παρουσίασή του πρώτου τόμου Rock Around The…Bands! τι θυμάσαι; Έχεις «ζήσει» εκεί; Έχεις αναμνήσεις; 

Όχι, δεν έχω «ζήσει» στα Εξάρχεια. Θα έλεγα ότι περισσότερο έχω «ζήσει» στην Πλάκα. Οι αναμνήσεις από την Πλάκα, είναι η Μαρίζα Κωχ που δούλευα στη μπουάτ της με την πρώτη μου μπάντα, τα "Τέσσερα Τέταρτα", είναι τα Μπουρμπούλια με τον Άρη Τασούλη που την συνόδευαν, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Χρήστος Λεττονός, και η Ισιδώρα Σιδέρη, που συμμετείχαν στο πρόγραμμα, ο Διονύσης Σαββόπουλος που ερχόταν να μας ακούσει, ο Βαγγέλης Γερμανός και ο Βασίλης Ζαρούλιας που ερχόταν στις πρόβες μας, ο λυράρης Κώστας Μουντάκης που με κυνηγούσε να με κουρέψει, ο Γιώργος Ζωγράφος στην Απανεμιά, ο Γιάννης Αργύρης στις Εσπερίδες, ο Γιώργος Μουφλουζέλης, ο ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης...

-Ποιος ήταν ο πιο “περίεργος” τύπος που είχες συναντήσει εκεί; Κάποια φάση;

Δεν θυμάμαι να είχα συναντήσει κάποιον "περίεργο", όπως λες, εκτός κι αν θεωρήσουμε περίεργο τον τύπο που γύρναγε με ένα καλάθι πουλώντας φιστίκια και φώναζε "έλα ο ματσεντάλες", ή τον ιδιοκτήτη του γαλακτοπωλείου στην Κυδαθηναίων, που νιαούριζε και οι τουρίστριες έψαχναν να βρουν τη γάτα.

-Ποιο δίσκο από τη δισκοθήκη σου κράτησες και δεν θα τον έδινες με τίποτα με οποιοδήποτε αντίτιμο; 

Τον δίσκο: Θαρσείν Χρει, 1974, σε πορτοκαλί βινύλιο. Είναι σε ένα κάδρο στον τοίχο, πίσω από το γραφείο μου.

* H παρουσίαση του βιβλίου "Rock Around The…Bands! (Οι μπάντες της δεκαετίας ’60 & ’70) " του Γιώργου Μπιλικά από τις εκδόσεις "24γράμματα", θα γίνει την Τρίτη 12 Δεκεμβρίου στο "Διπλό Cafe", Θεμιστοκλέους 70, Εξάρχεια. Για το βιβλίο, εκτός από τον συγγραφέα, θα μιλήσουν οι:

Στέλιος Ελληνιάδης: Δημοσιογράφος, Εκδότης της εφημερίδας "Μουσική Γενιά", 1972

Θέκλα Τσελεπή: Ραδιοφωνική Παραγωγός

Γιάννης Αλεξίου: Μουσικός Δημοσιογράφος

Η βραδιά θα κλείσει με τον Σίμο Κοκαβέση και την κιθάρα του.

Σημ: Την συνέντευξη πήρε ο Μουσικός Δημοσιογράφος, Γιάννης Αλεξίου για το ogdoo.gr

Το link είναι εδώ: https://tinyurl.com/46yyuper

Η Μικρή Γοργόνα

1.
Πάνω στο ποδήλατο
γυρίζω μεσ’ τους δρόμους
και να σε διώξω δεν μπορώ
απ’ του μυαλού μου τους διαδρόμους.

2.
Μαζί σου πόσο ήθελα
να βγω φωτογραφία
μπλοκάρισε η κάμερα
κι έμεινα στου λουτρού τα κρύα.

R.
Τρεις χιλιάδες τα χιλιόμετρα, για να ’ρθω να σε δω
και εσύ σιωπηλή κοιτάζεις τον ωκεανό.
Στη δική σου την ελπίδα, είμαι ναυαγός,
στο θλιμμένο βλέμμα σου, γελωτοποιός.

3.
Μια φωτογραφία σου
ασπρόμαυρη κοιτάζω
και τη βιογραφία σου
συνέχεια διαβάζω.

4.
Όταν βρεις καλό καιρό
και βγαίνεις στο μπαλκόνι,
αφήνεις το βραχάκι σου
μα πάλι είσαι μόνη.

R.
Τρεις χιλιάδες τα χιλιόμετρα, για να ’ρθω να σε δω
και εσύ σιωπηλή κοιτάζεις τον ωκεανό.
Στη δική σου την ελπίδα, είμαι ναυαγός,
στο θλιμμένο βλέμμα σου, γελωτοποιός.

© 1987, George Bilikas, Københavns Nationalbibliotek

     Ο Ίωνας, είχε βρεθεί για επαγγελματικούς λόγους, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στην Αλεξάνδρεια, που πάντοτε τον γοήτευε, γιατί την ίδρυσε ο Αλέξανδρος που του είχε πολύ μεγάλη συμπάθεια και γιατί ναι, δεν θα τον πείραζε καθόλου να είχε γεννηθεί εκεί ως Έλλην εξ Αλεξανδρείας και να νιώθει ας πούμε κατά κάποιον τρόπο "πιο κοντά" στον μεγάλο στρατηλάτη. Όπως όμως σε όλες τις πόλεις του κόσμου που εκτός από τη βιτρίνα, υπάρχουν και οι γειτονιές του περιθωρίου, έτσι και εδώ, στα δυτικά του Καρμούζ, που οι πολυκατοικίες είναι ετοιμόρροπες και εξαθλιωμένες, μια χούφτα ρίχτερ είναι αρκετά για να στείλουν τους κατοίκους των κτιρίων αυτών στην ανυπαρξία και στις ειδήσεις των εννιά. Στο κάτω-κάτω, όλοι δικαιούμαστε 15 λεπτά διασημότητας όπως είπε και ο Andy Warhol, αλλά θα πεις τώρα εσύ:

     "Και είναι απαραίτητο να εισπράξουν αυτοί οι άνθρωποι τα 15 λεπτά της διασημότητάς τους, βυθισμένοι μέσα στα ερείπια των πολυκατοικιών που μένουν;"

     Περνώντας λοιπόν από αυτή τη γειτονιά, με προορισμό τη Νεκρόπολη, ο Ίωνας έβλεπε να ανεμίζουν σαν σημαίες οι μπουγάδες σε κάθε μπαλκόνι και οι τοίχοι να ξερνάνε τους μουχλιασμένους σοβάδες σαν εμετό. Τα αγόρια έπαιζαν μπάλα στους δρόμους με τα παρκαρισμένα σαράβαλα, και ένα σπουργίτι προσπαθούσε να στριμώξει με το ράμφος του ένα κουκούτσι. Οι μανάδες, βγαίνανε στα μπαλκόνια φωνάζοντας το όνομα του γιου τους δυο και τρεις φορές: "Αχμέέέτ, Αχμέέέτ, Αχμέέέτ…", και μπαίνανε πάλι μέσα για να αφήσουν τη γυναίκα του πάνω πατώματος να βγει με τη σειρά της και να φωνάξει τον δικό της γιο: "Ισμαήήήλ, Ισμαήήήλ, Ισμαήήήλ…", και έμπαινε κι αυτή μέσα για να βγει και η άλλη μάνα από κάτω για να φωνάξει τον δικό της γιο: "Οσμάάάν…"

     Τρεις κοπέλες πιο πέρα, κοιτούσαν τα αγόρια που παίζανε μπάλα, και ενώ η τηλεόραση πλασάριζε μερικά διαφημιστικά μηνύματα και κάποιος κορνάριζε,  ξαφνικά όλοι σώπασαν. Τότε, ακούστηκε η φωνή του Ιμάμη που έψελνε κοιτάζοντας προς τη Μέκκα και οι ψαλμωδίες του, έστειλαν τον Ίωνα πίσω στο χρόνο, στους αμανέδες που τραγουδούσαν με καημό για το ξερίζωμα, οι πρώτοι πρόσφυγες κάτοικοι της Νέας Ιωνίας και της Κοκκινιάς. Μια ομάδα αντρών λίγο πιο πέρα, ακούγοντας τον Ιμάμη, άπλωσαν τις ψάθες τους στο πεζοδρόμιο, έπεσαν στα γόνατα και έμοιαζαν σα να διαβάζουν μέσα στις παλάμες τους ένα βιβλίο αόρατο. Γονάτιζαν, σηκωνόντουσαν  και γονάτιζαν ξανά, ακουμπώντας το κούτελο στο χώμα.

     "Μα είναι προσευχή αυτή;" αναρωτήθηκε ο Ίωνας. "Εγώ ξέρω ότι η προσευχή σε ανεβάζει. Και στο κάτω-κάτω τι σόι θεός είναι αυτός που σε αναγκάζει να γίνεσαι ένα με το χώμα;"

     Πάνω από το κεφάλι τους πρόσεξε μια επιγραφή: Kom El-Shoqafa. Είναι η πολιτεία των νεκρών. Η Νεκρόπολη.

     "Χμ... έφτασα λοιπόν. Εδώ είναι".

     Κάποια στιγμή, η προσευχή τελείωσε, οι άντρες μάζεψαν τις ψάθες τους και ο Ίωνας πήγε στο ταμείο, πλήρωσε, πήρε το εισιτήριό του και μπήκε στη Νεκρόπολη. Δέντρα, γάτες και πελώριες πέτρινες σαρκοφάγοι που θύμιζαν θάνατο. Ούτε σκοτάδι, ούτε κρύο, ούτε μοναξιά, ούτε κοράκια, ούτε λιβάνι, ούτε σιωπή. Η φασαρία ερχόταν από τα αγόρια που με το τέλος της προσευχής, άρχισαν ξανά τη μπάλα και ο ήλιος που τρύπωνε σε κάθε γωνιά, τον ανάγκαζε να μισοκλείνει τα μάτια του. Ο φύλακας έκλεισε το τάβλι που είχε μπροστά του, σηκώθηκε από την πολυθρόνα του, τον πλησίασε και προσφέρθηκε να τον ξεναγήσει.

     "Σας ευχαριστώ, αλλά δεν είναι απαραίτητο".

Μπα… οι ελπίδες του ήταν μάταιες. Εδώ δεν είχε τη μοναξιά που επιθυμούσε. Ο φύλακας αγνοώντας τις ευγενικές του αντιρρήσεις, τον άγγιξε στον ώμο για να τον ακολουθήσει και άρχισε να του μιλάει στα ελληνο-αγγλικο-αραβικά.

     "Dead City σαχίμπ; Dead City;"
     "Ναι, Dead City. Μα για τι άλλο θα έρθει κάποιος εδώ; Για να παίξει τάβλι;"
     "Εγκώ μιλάει λίγκος Ελλήνικος σαχίμπ. Τάβλι, ξέρει παίζει".

     Συνέχισε με τον φύλακα ο οποίος δίπλα σε μια σαρκοφάγο, τού πήρε τη φωτογραφική μηχανή και τού ζήτησε να πάρει πόζα. Ο Ίωνας στηρίχθηκε με το χέρι του στον μονόλιθο που κάποτε σκέπαζε έναν νεκρό και χαμογέλασε. Ήταν όμως το μέρος αυτό για χαμόγελα;  Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη του και ο φύλακας του επέστρεψε την κάμερα με τρόπο που έδειχνε ότι περιμένει φιλοδώρημα.

     "Το όνομά σου αγαπητέ;"
     "Name όκι αγκαπητέ. Name Χασάν σαχίμπ".
     "Λοιπόν Χασάν είμαι πολύ δυσαρεστημένος".
     "Σαχίμπ ντυρεστημένο; Γκιατί ντυρεστημένο;"
     "Αλλιώς την περίμενα τη Νεκρόπολη".
     "Σαχίμπ, Kom El-Shoqafa υπόγκειο. Εντώ αυλή".

Ο Ίωνας κατάλαβε τη γκάφα του αλλά τι να πει τώρα; Ούτε τσιγάρο δεν είχε να του προσφέρει για να ξεπεράσει την αμηχανία του.

     "Smoke σαχίμπ; Smoke;" ρώτησε ο Χασάν ψάχνοντας δήθεν τις τσέπες του.
     "Τσιγάρο; Μπααα... το έχω κόψει πολλά χρόνια τώρα".

Κάποια στιγμή, ο Χασάν με δυο-τρία μεγάλα βήματα, προχώρησε μπροστά και σταμάτησε σε μια καταπακτή.

     "Εντώ σαχίμπ. Μισή ώρα".
     "Τι μισή ώρα;"
     "Μισή ώρα, Kom El-Shoqafa κλείσει".    
     "Μα τι να μου κάνει μισή ώρα; Τι να προλάβω να δω σε μισή ώρα;"
     "Μισή ώρα, Kom El-Shoqafa πρέπει κλείσει".

Ναι, αυτό έμοιαζε με Νεκρόπολη, του θύμισε το Νεκρομαντείο και του ήρθε στο μυαλό εκείνος ο εστιάτορας δίπλα στον Αχέροντα που προσπαθούσε να του πουλήσει ένα μεταλλικό βρυσάκι απ’ αυτά που έχουν στα χωριά, λέγοντάς του:

     "Σ’ αυτό το βρυσάκι αγαπητέ μου, έπλενε κάθε πρωί το πρόσωπό του ο Καραϊσκάκης αυτοπροσώπως!"
     " Αυτοπροσώπως;"
     "Βεβαίως!"
     "Τι μου λέτε…"
     "Μα εδώ έχουμε μόνο γνήσια αντικείμενα και όχι απομιμήσεις!"
     "Μήπως όμως έχετε και το βρυσάκι του Ανδρούτσου για να τα κάνω ζευγάρι;"

      "Εντώ σαχίμπ. Μισή ώρα", επανέλαβε ο Χασάν και εν ριπή οφθαλμού, τον επανέφερε από τον Αχέροντα στα δυτικά του Καρμούζ.
     "Ναι, ναι Χασάν και να με συγχωρείς που αφαιρούμαι, αλλά έχω κι εγώ τα δικά μου".

     Στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα είχε πάει μαζί της. Θα έπρεπε λοιπόν να προσέχει αφού το μυαλό του, τού έκανε παιχνίδια, αλλά όποιος πηγαίνει γυρεύοντας... άρχισε να κατεβαίνει μέσα στην καταπακτή που οδηγούσε μέσα σε ένα πέτρινο σκοτεινό υπόγειο, αλλά λίγα μέτρα παρακάτω άρχισε να μετανιώνει. Η θερμοκρασία έπεφτε σκαλί με το σκαλί και η ανάσα του πάγωνε μπροστά του, αλλά αποφάσισε να συνεχίσει. Πάτησε στο τελευταίο σκαλί, πέρασε ανάμεσα από δύο πέτρινα αγάλματα, μισοί άνθρωποι, μισοί φίδια, και μπήκε στη μουχλιασμένη ατμόσφαιρα του νεκροταφείου. Ο θάνατος είναι τόσο άδειος που μέχρι και ο χρόνος  είναι απών. Και είναι απών, γιατί κανονικά τώρα, θα έπρεπε να νιώθει την ανάγκη να κοιτάξει το ρολόι του ανησυχώντας μήπως τον κλειδώσουν μέσα στη Νεκρόπολη, αλλά στεκόταν εκεί και δεν έκανε τίποτα. Και σα να μην έφτανε αυτό, είχε και τον αέρα να μυρίζει μούχλα. Η ανυπομονησία όμως του Χασάν να γυρίσει στο σπίτι του μετά από τη βάρδια του, τον έσωσε δίνοντας κίνηση στους δείκτες του χρόνου. Ο δείκτης έφτασε στο δώδεκα, ο Χασάν πεινούσε, το κινητό του τηλέφωνο χτύπησε, κάτι είπε στα Αραβικά, το έκλεισε και του έκανε νόημα να ανεβεί.

     "Χασάν ντεν μπορεί καταλάβει σαχίμπ".
     "Τι δεν μπορείς να καταλάβεις;"
     "Άγγλο έρκεται Kom El-Shoqafa, σταματάει φίντια. Αμερικάνο έρκεται Kom El-Shoqafa, σταματάει φίντια. Γκάλλο έρκεται, Ιταλό έρκεται, σταματάει φίντια. Έλληνα, σταματάει φίντια. Όλοι σταματάει φίντια. Γκιατί; Αίτουσα πολύ μεγκάλη. Μπορεί περπατάει μέρες, τέλος μη φτάνει. Σούφι λένε Kom El-Shoqafa όκι τέλος όκι αρχή, όπως Αλλάχ".

     Ο Ίωνας πριν αρχίσει να ανεβαίνει, την έφερε πάλι στο μυαλό του που στο Νεκρομαντείο είχε φοβηθεί επειδή έβλεπε διάφορες σκιές να κινούνται στο χώρο και κρυβόταν στην αγκαλιά του φοβισμένη.

     "Εσύ Χασάν έχεις μπει ποτέ στη Νεκρόπολη;"
     "Εγκώ σαχίμπ; Εγκώ φύλακα. Εγκώ μπει Kom El-Shoqafa, ποιος φυλάει;"

Σωστός ο Χασάν, αλλά το μυαλό του Ίωνα είχε πάρει φωτιά. Κάτι τον έσπρωχνε να έρθει στη Νεκρόπολη και ήρθε.

     "Σαχίμπ…"
     "Ναι Χασάν…"
     "Πότε πάει Αθήνα;"
     "Αύριο το απόγευμα".
     "Χασάν ξέρει. Χασάν καταλαβαίνει".
     "Θέλω να τη δω Χασάν".
     "Ακολούθα ψυχή σου σαχίμπ. Ακολούθα ψυχή σου, καρντιά σου, ευτυχισμένο είσαι. No worry, happy be!"

Είχε βραδιάσει, όταν το αεροπλάνο έφτασε στην Αθήνα. Όταν βγήκε, της τηλεφώνησε.

     "Το ήξερα πως θα πάρεις. Στο αεροδρόμιο είσαι ακόμα;"
     "Ναι αλλά ...ήξερες ότι …λείπω; Μα… τι ρωτάω; Αφού εσύ τα ξέρεις όλα…"
     "Θα αργήσεις;"
     "Τόσο, όσο θα μου πάρει για να βρω ένα καλό μπουκάλι κόκκινο κρασί".
     "Κάντα …δύο κι έλα! Σε περιμένω!"
     "No worry, happy be!"
     "Τι λες παιδί μου;"
     "Θα σου εξηγήσω από κοντά!"
     "Α… και κοίτα… να μην ξυριστείς. Σε προτιμώ αξύριστο απόψε!"

© 2014, Γιώργος Μπιλικάς

     "Δεν θέλω να ξέρουν οι άλλοι για μας. Τουλάχιστον όχι ακόμα".

Έτσι του είπε και σκέφτηκε να το σεβαστεί χωρίς να της ζητήσει εξηγήσεις, παρ’ όλο που  αυτό τον δυσκόλευε πολύ. Όταν ας πούμε ήταν μαζεμένη η παρέα ολόκληρη, δεν τους ήταν εύκολο να κανονίζουν μπροστά στους άλλους τι θα κάνουν και πού θα πάνε μετά, αφού υποτίθεται ότι δεν συνέβαινε κάτι ιδιαίτερο μεταξύ τους. Φρόντιζαν βέβαια να κανονίζουν από πριν, αλλά κι αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό, γιατί αν συνέβαινε κάτι ξαφνικό, ήταν δύσκολο να συνεννοηθούν εκείνη τη στιγμή. Έτσι συνέβη και εκείνο το βράδυ. Μετά την καθιερωμένη συνάντηση της Παρασκευής στο cafe της οδού Αιόλου, πήγαν για φαγητό στο Palmier του Παγκρατίου δίπλα στο Caravel και αναγκάστηκαν να πουν καληνύχτα. Μπήκε σε ένα ταξί για να γυρίσει στο σπίτι του, ενώ Εκείνη είχε φύγει με το αυτοκίνητό της μερικά λεπτά νωρίτερα. Οι ρόδες έκαναν τη δουλειά τους. Κύλησαν και απομάκρυναν τον έναν από τον άλλο. Πλησιάζοντας προς την Άμυνα της έκανε μία κλήση:

     "Μωρό μου…"
     "Δεν έπρεπε να φύγεις…"
     "Μα δεν ήθελα να φύγω. Επί τέλους πρέπει να λήξει αυτή η ιστορία. Τι θα πει δεν θέλεις να το ξέρουν; Θα δίνουμε λογαριασμό στο τι κάνουμε και με ποιον είμαστε; Και στο κάτω-κάτω, αυτό με προσβάλλει. Δεν θέλεις να ξέρουν ότι είσαι μαζί μου;"
     "Αυτό αφορά τα προσωπικά μου και δεν έχει να κάνει με σένα, αλλά έχεις δίκιο. Θα τους το ανακοινώσουμε".
     "Πού είσαι;"
     "Στη Λεωφόρο Αθηνών. Μετά την πλατεία Καραϊσκάκη, στο πρώτο βενζινάδικο".
     "Έρχομαι".

Είχε αρχίσει να βρέχει, το ταξί έστριψε επί τόπου, κατέβηκε τη Μεσογείων και καθώς δεν είχε κίνηση, σε λίγα λεπτά  την είχε στην αγκαλιά του.  

     "Πού θέλεις να πάμε;"
     "Στο Σύμπαν μωρό μου. Στο Σύμπαν".

Η βροχή δυνάμωσε εντυπωσιακά, αλλά βρήκανε άσυλο σε ένα πάρκο και μέσα από το αυτοκίνητο χάζευαν τη βροχή καθώς έπεφταν οι κεραυνοί και καθώς οι μεγαλειώδεις αστραπές έριχναν σκιές πάνω στους ήχους, χάζευαν τις λάμψεις που έβγαζαν για τους πολεμιστές και για τους πρόσφυγες, για τους στρατιώτες, και για τους μπερδεμένους, για τους κακομεταχειρισμένους  και για τους ανήσυχους.

Κοιτούσανε τις αστραπές, με πρόσωπα κρυμμένα. Της άρεσε να κάνει μαζί του παιχνίδια και κάθε φορά που ακούγονταν μία βροντή, έπεφτε μέσα στην αγκαλιά του φοβισμένη και καθώς η ηχώ από τη βροντή έσβηνε από τη βροχή που έπεφτε με ορμή, φώτιζε το πάρκο βγάζοντας λάμψεις για τον επαναστάτη και για τον άτυχο, για τον εγκαταλειμμένο, για τον απαρνημένο, για τον τραυματισμένο  και για τον απόβλητο. Ανάμεσα σε αυτό το τρελό σφυροκόπημα της βροχής, ο ουρανός έσπερνε τα ποιήματά του με γυμνό θαυμασμό και ο ήχος από τους κεραυνούς, τα σκόρπιζε μακριά σαν χορηγός καλλιτεχνημάτων, αφήνοντας μπροστά στα μάτια τους λάμψεις για τους τρυφερούς εραστές, για τους προστάτες του νου, για τους ποιητές, για τους ζωγράφους, για τους τραγουδιστές και για τους τραγουδοφτιάχτες.

     "Αυτές οι λάμψεις ήταν για μένα".
     "Είσαι ψώνιο γλυκέ μου;"

Μέσα στην απέραντη νύχτα, η βροχή ξετύλιγε παραμύθια για τις ξεγυμνωμένες απρόσωπες μορφές που δεν έχουν θέση πουθενά, παρά μόνο στο Αιγυπτιακό μουσείο και οι αστραπές έφεγγαν τις γλώσσες που δεν έβρισκαν θέση για σκέψεις και έστελναν λάμψεις για τον κουφό, για τον τυφλό και για τον μουγκό. Για τη μάνα, για την πόρνη, και για τον παράνομο. Για τον δολοπλόκο, για τον κουτσομπόλη και για τον άνανδρο. Για τον αλυσοδεμένο και για τον ξεγελασμένο.

Αν και η άσπρη κουρτίνα ενός σύννεφου, έλαμπε σε μια γωνιά του ουρανού και η ομίχλη σιγά-σιγά διαλυόταν, οι αστραπές πέφτανε σαν βέλη στέλνοντας λάμψεις σε όλους, εκτός από τους καταδικασμένους, τους ηλίθιους και τους ανόητους. Λάμψεις για τους κατηγορημένους, για όσους έχουν ξεμείνει, για αυτούς που πονούν και για αυτούς  που ψάχνουν τον δρόμο τους αμίλητοι. Λάμψεις για το θύμα και για τον θύτη. Λάμψεις για κάθε τρυφερή ψυχή που δεν ξέρει να βλάπτει και για τους εραστές με τη μοναχική καρδιά. 

     "Θυμάσαι εκείνον τον χειμώνα, τότε που φιληθήκαμε για πρώτη φορά;"
     "Θυμάμαι ναι. Ήταν βράδυ αργά".
     "Στη Δραπετσώνα".
     "Ναι!"
     "Τι ώρα ήταν;"
     "Έχει σημασία;"
     "Σφίξε με επάνω σου. Μόνο αυτό έχει σημασία…" 

Λάμψεις για τα μηχανήματα που κλέβουν τις φωνές, για τα μηνύματα, για τις εισερχόμενες κλήσεις και για τις σιωπές που λένε περισσότερα από τα λόγια. Λάμψεις για τα βουρκωμένα μάτια, για τα τελευταία φιλιά και για τα σφιγμένα χείλη. 

     "Έλα… θέλεις να γυρίσουμε; Θα σε πάω στο σπίτι".

Λάμψεις για όσους πρέπει να επιστρέψουν, για όσους δεν ξεκίνησαν ποτέ και για όσους ήδη ταξιδεύουν. Λάμψεις για τα λόγια που δεν ειπώθηκαν, για τα κορμιά που δεν ενώθηκαν και κάηκαν από την επιθυμία και για τις σκέψεις που μείνανε σκέψεις. Λάμψεις για τις αποφάσεις που πάρθηκαν και για τις αποφάσεις που δεν πάρθηκαν. Λάμψεις για αυτά που δεν ζήσανε, για τα χείλη που δεν άγγιξαν το δέρμα,  για τα χέρια που δεν ταξίδεψαν στων ρούχων τα υπόγεια και για τις κραυγές της ψυχής. Λάμψεις για τη λέξη που δεν της είπε και για τους χίλιους τρόπους. Λάμψεις για τον λυγμό που πνίγηκε, για αυτά που λατρέψανε, για αυτά που μισήσανε και για την ανάγκη να χρειάζεσαι κάποιον.

     "Πριν σε φιλήσω για καληνύχτα, θέλω να σου πω ότι δεν θέλω να χωρίσουμε ποτέ και για κανέναν λόγο. Θέλω να προσθέτω στη ζωή μας στιγμές από τις μέρες μας και τις νύχτες μας…"
     "Κι εγώ το θέλω".
     "Μου λες αλήθεια;"
     "Ασφαλώς. Απόψε, κανένας Ποιητής δεν θα βρίσκει στίχους να γράψει για την Καλή του". 
     "Γιατί;"
     "Γιατί τους έχω μαζέψει όλους μέσα μου, που σ’ έχω στην αγκαλιά μου".

"Ήταν μέσα στους καιρούς σημειωμένο,
σ’ αυτόν τον κόσμο να σε περιμένω,
σ’ ένα πλατύ και μυστικό λιβάδι.

Σ’ ένα πλατύ και μυστικό λιβάδι,
που το φυλά η Σελήνη κάθε βράδυ,
μικρό κι  εγώ μοναχικό λουλούδι.

Μικρό κι  εγώ μοναχικό λουλούδι,
που τρέμει στης Αγάπης το τραγούδι.
Σαν καθαρός ατμός απογειώσου.

Σαν καθαρός ατμός απογειώσου,
μαζί με το αυτοκίνητό σου,
και σαν σαΐτα μ’ ακριβό υφάδι.

Σαν σαΐτα μ’ ακριβό υφάδι,
να υφάνεις Φως, να φύγει το Σκοτάδι.
Θα σε δεχθώ με τη χαρά στα χείλη.

Θα σε δεχθώ με τη χαρά στα χείλη,
κι  ας γίνω Φως και Σκόνη κι Αντιύλη
σ’ ένα πλατύ και μυστικό λιβάδι".

Λάμψεις, γιατί μόνοι μας διαλέγουμε τον δρόμο που τραβάμε στη ζωή…

© 2014, Γιώργος Μπιλικάς

Εκείνη την ημέρα είχε ξημερώσει πρόωρα και καθώς ήμουν ακόμα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, αναρωτιόμουν αν εκείνη είχε αλλάξει καθόλου, κι αν είχε ακόμα βαμμένα τα μαλλιά της. Όλοι όσοι μας ήθελαν μαζί, είχαν απογοητευθεί σίγουρα, αλλά βλέπεις, αυτά τα πράγματα ποιος άλλος τα ορίζει εκτός από τα εμπλεκόμενα μέρη; Ήθελε να φύγει, ήθελε να τραβήξει το δρόμο της χωρίς εμένα και το έκανε. Δεν μπορούσα να της το απαγορέψω, ούτε μπορούσα να την κρατήσω κοντά μου με το ζόρι. Έτσι δεν είναι; Πέραν αυτού, όταν κάποιος θέλει να φύγει από κάπου, φεύγει! Όλα τα υπόλοιπα τα σχετικά με το "θέλω να φύγω αλλά δεν… το ένα και δεν… το άλλο",  είναι απλά ανόητες δικαιολογίες που σημαίνουν ένα και μόνο πράγμα: "Δεν θέλεις να φύγεις", ή άντε να το μαλακώσω λίγο και να μην είμαι τόσο απόλυτος: "Δεν είσαι έτοιμος ακόμα για να φύγεις".  Ήθελε να φύγει και έφυγε. Τελεία και παύλα. Να πάει λοιπόν στο καλό και να περνάει όμορφα εκεί που διάλεξε να πάει. Όσο για μένα, θα βρω κι εγώ το δρόμο μου κι ας είμαι προς το παρόν μπερδεμένος μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Το μαύρο πάντα μου άρεσε κι ας σημαίνει για πολλούς ανθρώπους πένθος. Σημαίνει όμως και άτομο που είναι κλεισμένο στον εαυτό του και λειτουργεί σαν προειδοποίηση για τους άλλους με το σήμα: "Μην πλησιάζετε".  Αυτό ήθελα λοιπόν και τυλίχτηκα στα μαύρα; Από τη μια μεριά ήθελα να απαλλαγώ από το μαύρο, αλλά από την άλλη, μου άρεσε –όπως είπα- σαν χρώμα και εξακολουθεί να μου αρέσει. Ανεξάρτητα από το τι θα κάνω με το συγκεκριμένο αυτό χρώμα, πενθώ ή δεν πενθώ για κάτι, αυτό είναι δικός μου λογαριασμός. Έτσι δεν είναι; Δεν αφορά κανέναν, παρά μόνον αυτούς που διαλέγω εγώ να τους πληροφορήσω και να μπερδευτούν κι αυτοί μαζί με μένα μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου. 

Όταν την πρωτοείδα, φορούσε μαύρα, και μου είπε ότι ήταν σε διάσταση. Έμενε σε ένα υπόγειο, αλλά με διαβεβαίωσε ότι σύντομα θα πάρει διαζύγιο και άνοιξε ένα βάζο με μαρμελάδα. Τη βοήθησα να το αδειάσει και αφού καταλήξαμε με το αυτοκίνητο όσο μπορούσαμε πιο μακριά, χωρίσαμε μέσα στη θλιβερή νύχτα και συμφωνήσαμε ότι αυτό είναι το καλύτερο και για τους δυο μας, μέχρι τουλάχιστον να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Την ώρα όμως που έφευγα, την άκουσα να λέει ότι θα συναντηθούμε ξανά μπερδεμένοι μέσα σε κάτι που ξέρουμε πολύ καλά και οι δυο μας. Μπερδεμένοι μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Είχαμε συναντηθεί μέσα στην οικονομική κρίση και στην ανεργία και ευτυχώς που βρήκα μια δουλειά, διαφορετικά δεν θα μπορούσα να την κεράσω ούτε καφέ. Η δουλειά βέβαια δεν ήταν της αρεσκείας μου αλλά αυτό δεν με πείραζε. Αυτό που με πείραζε περισσότερο, ήταν ότι τη δουλειά αυτή δεν "την είχα". Ήμουν δηλαδή άσχετος από ξυλουργεία και ξαφνικά είχα βρεθεί να κόβω ξύλα. Άσε δηλαδή που μια μέρα μου έφυγε το τσεκούρι από τα χέρια και έπεσε ακριβώς εκεί που είχα το πόδι μου. Ευτυχώς δηλαδή που το είχα τραβήξει. Χίλιες φορές να μαγείρευα ξόρκια στο μαγειρείο  της μάγισσας. Θα με ρωτήσεις τώρα πού ξέρω εγώ να μαγειρεύω ξόρκια; Δεν ξέρω, αλλά στο ξυλουργείο ρε παιδί μου κοψομεσιάζομαι. Ή θα μπορούσα –ας πούμε- να γίνω ψαράς και να ψαρεύω από τη βάρκα. Το θέμα είναι ότι μπορεί να βρέθηκα με πολλές γυναίκες μέχρι τώρα στη ζωή μου, αλλά τώρα ήμουν μόνος και μάλιστα μπερδεμένος μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Η δουλειά ήταν κουραστική και σχεδόν καθημερινά στην επιστροφή μου για το σπίτι σταματούσα στο δρόμο για μια μπύρα. Εκεί λοιπόν έγινε η πρώτη μας συνάντηση. Εκεί την είδα μέσα στα μαύρα και την ξεχώρισα. Ήταν σαφέστατα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων, γιατί πραγματικά ήταν μία γυναίκα που δεν υπήρχε περίπτωση να μην την προσέξεις. Καθώς όμως σιγά-σιγά το πλήθος αραίωνε και ετοιμάστηκα να κάνω κι εγώ το ίδιο, την είδα να στέκεται πίσω από την καρέκλα μου.
     "Είναι εύκολο να ξέρω το όνομά σου;"
Μου κόπηκε η λαλιά και πού να βρω λέξεις να απαντήσω; Ομολογώ ότι τα έχασα καθώς αντιλήφθηκα ότι τα μάτια της σπούδαζαν τις γραμμές του προσώπου μου και ένιωσα άβολα όταν έσκυψε να δέσει τα κορδόνια των  παπουτσιών μου.
     "Μα δεν το πήρες χαμπάρι ότι σου λύθηκαν τα κορδόνια; Θέλεις να τα πατήσεις και να πέσεις γλυκέ μου;"
Με πήγε στο υπόγειο σπίτι της, που ήταν κάτω από μία σκάλα, έφερε δύο μπύρες από το ψυγείο  και άνοιξε ένα βιβλίο με ποιήματα ενός ποιητή του δέκατου τρίτου αιώνα. Τα λόγια του με χτυπούσαν κατάστηθα, και το αγκάλιασμά της με έστειλε να μπερδευτώ μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Μείναμε αρκετή ώρα εκεί στο υπόγειο μέχρι που νύχτωσε και άρχισε να ακούγεται η μουσική από τα κοντινά νυχτερινά μαγαζιά. Δεν πίστευα σ’ αυτό που μου συνέβαινε. Ήμουν μόνος και ξαφνικά βρέθηκα συντροφιά με μία γυναίκα που την ήθελαν χίλιοι άντρες αλλά την είχα εγώ. Ο αέρας μύριζε επανάσταση σα να βρισκόμασταν στον αμερικανικό νότο την εποχή των σκλάβων και ο καθένας πούλαγε ότι είχε και δεν είχε για να την αποκτήσει, αλλά την είχα εγώ και αυτό ήταν το μόνο πράγμα που ήξερα. Την είχα εγώ. Ήξερα όμως πολύ καλά ότι όπως εγώ, έτσι κι εκείνη ήταν μπερδεμένη μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

 Όλο αυτό, με εντυπωσίασε και εκείνη το κατάλαβε.
     "Δεν χρειάζεται –μου είπε- να το πολυσκέφτεσαι. Ζήσε τη στιγμή. Γνωρίζω τους περισσότερους απ’ αυτούς που βρίσκονται τριγύρω. Μερικοί είναι καθηγητές, άλλοι είναι γιατροί, άλλοι δικηγόροι, υπάλληλοι, ξυλουργοί, εργάτες αλλά όλοι τους είναι απλά σύζυγοι. Ακριβώς αυτό. Είναι απλά σύζυγοι και τίποτα περισσότερο. Δεν ξέρουν τι να κάνουν με τη ζωή τους. Εσύ όμως είσαι ακόμα "on the road" έτσι δεν είναι; Δεν έχεις παραιτηθεί από τη ζωή σου και αυτό φαίνεται. Σε κοίταξα από διαφορετική οπτική γωνία, αλλά αυτό που με τράβηξε περισσότερο σε σένα, είναι ότι όπως εγώ, έτσι κι εσύ είσαι μπερδεμένος μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου, αλλά ξέρω ότι θα ξαναβρεθούμε".
     "Και βέβαια θα ξαναβρεθούμε", της απάντησα. "Θα ξαναβρεθούμε όταν τα πράγματα θα έχουν ξεκαθαρίσει, γιατί τώρα είναι όλα μπερδεμένα μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου".

© 2020, Γιώργος Μπιλικάς 

Τη χαμηλοβλεπούσα,
πολύ την αγαπούσα,
τα βράδια ξενυχτούσα
στο παραθύρι της.

Κι όπως το λυχναράκι
φώτιζε το κορμάκι,
σκάρωνα τραγουδάκι
για το χατίρι της.

Άνοιξέ μου δέσποινά μου
άνοιξέ μου να σε δω.
Με τον χτύπο της καρδιάς μου
το τζαμάκι σου χτυπώ.

Τη χαμηλοβλεπούσα,
κρυφά τη συναντούσα,
τα χείλη της φιλούσα,
στο μπαλκονάκι της.

Τώρα το παράθυρο κανένας δεν ανοίγει
και το μπαλκονάκι της η ερημιά τυλίγει.

Κι όπως το φεγγαράκι,
φωτίζει το βραδάκι,
μου φέρνει τ’ αεράκι,
το τραγουδάκι της.

Άνοιξέ μου δέσποινά μου
άνοιξέ μου να σε δω.
Με τον χτύπο της καρδιάς μου
το τζαμάκι σου χτυπώ.

© 1991, Γιώργος Μπιλικάς

Λευκό φεγγάρι ανεβαίνει

Η όμορφη αγαπημένη.

Χάρη και τρυφερότητα

Με τυραννά ο καημός.

Χλωμό φεγγάρι ανεβαίνει

Η όμορφη αγαπημένη.

Ασύγκριτη αβρότητα

Με λιώνει ο καημός.

Πλάνο φεγγάρι ανεβαίνει

Η όμορφη αγαπημένη.

Η ντελικάτη ένδοση

Με ζάλισε ο καημός.

© 1992, Γιώργος Μπιλικάς

Απόψε το βραδάκι θα ’ρθω

Λιγάκι να σε δω μεσ’ τ’ όνειρό σου.

Κανείς δεν θα με δει

Κι ούτε θα με ρωτήσει.

Γι αυτό ν’ αφήσεις

Το πορτάκι σου ξεκλείδωτο...

© 1991, Γιώργος Μπιλικάς

Γιορτή του Βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως. Θα βρίσκομαι εκεί (Περίπτερα 254-255-256), το Σάββατο 20:00-22:00. Ελάτε να συνομιλήσουμε και να γνωριστούμε και από κοντά!