Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου (Arts on Line)

Ασχολείται με τη μουσική, τη λογοτεχνία και την αρθρογραφία χωρίς να ξεχωρίζει καμία από τις αγάπες του αυτές. Μιλάμε για τον συγγραφέα Γιώργο Μπιλικά, τον οποίο σήμερα, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Άλλωστε» και φέρει τον τίτλο «ΟΔΥΣΣΕΑΣ», φιλοξενούμε στις Τέχνες με σκοπό να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Ας δούμε τι έχει να μας πει...

Κύριε Μπιλικά, από το βιογραφικό σας διαβάζω πως έχετε σπουδάσει Θεωρία Μουσικής και Κιθάρα. Επίσης,  διαβάζω πως υπήρξατε ιδρυτικό μέλος των «Θαρσείν Χρει», και έχετε ασχοληθεί με την παραγωγή και τη μουσική επιμέλεια ραδιοφωνικών εκπομπών, με την ηχοληψία και την πρωτότυπη μουσική επένδυση ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους. Τέλος, αρθρογραφείτε στη μόνιμη στήλη που διατηρείτε στο www.musicheaven.gr. Για ποιο λόγο αποφασίσατε, παράλληλα με όλα αυτά που κάνετε, να στρέψετε το ενδιαφέρον σας και προς τη συγγραφή; Τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε προς αυτή την κατεύθυνση;

Πάντοτε έγραφα. Απλώς, πέρασα από τον στίχο στην αρθρογραφία και εν συνεχεία στην συγγραφή. Άνοιξε μπροστά μου ένας δρόμος και είπα να τον περπατήσω. Το ένα έφερε το άλλο. 

Εντοπίζετε κοινά στοιχεία ανάμεσα στη μουσική και τη λογοτεχνία; Εσείς προσωπικά ως δημιουργός, έχετε κάποια μεγαλύτερη αδυναμία στη μία ή την άλλη τέχνη κι αν ναι γιατί; Θα δούμε επιρροές της μιας ή της άλλης τέχνης στα πονήματά σας;

Τις αγαπώ και τις δύο εξ ίσου και το αν προτιμώ κάποια περισσότερο έναντι της άλλης, εξαρτάται από το concept στο οποίο βρίσκομαι. Δεν μπορώ να τα κάνω και τα δύο μαζί. Δεν μπορώ να παίζω ας πούμε σε κάποιο μαγαζί και να γράφω ταυτόχρονα και ένα μυθιστόρημα. Δεν μπορώ να το κάνω, γιατί χρειάζεται να μπαινοβγαίνω από το ένα concept στο άλλο και αυτό είναι βασανιστικό γιατί με βγάζει βίαια από έναν κόσμο καλώντας με σε έναν άλλο. Όσο για τις επιρροές που με ρωτάτε, ο ρυθμός δεν διέπει μόνο τη μουσική, διέπει και τον λόγο είτε είναι έμμετρος είτε πεζός. Άρα, διέπει σαφώς και τη λογοτεχνία. Παρ’ όλο λοιπόν που τα τελευταία χρόνια βαδίζω κάτω από τον έναστρο ουρανό της λογοτεχνίας, θα παρατηρήσετε ότι σε όλα τα μέχρι τώρα μυθιστορήματά μου,  συνηθίζω να περνάω μελοποιημένους στίχους  συνήθως δικούς μου, που κάποιος (αν όχι ο ήρωας) τους τραγουδάει. Είναι κάτι που μου αρέσει και ξέρετε… το ωραίο είναι ότι κάθε φορά, υπάρχει ένα τραγούδι που ταιριάζει με την πλοκή. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο "Κ" και στον "Οδυσσέα". Ίσως μ’ αυτό τον τρόπο η μουσική επιβεβαιώνει έμμεσα την παρουσία της και δηλώνει: "Έϊ, είμαι κι εγώ εδώ".

Έχετε γράψει ποιήματα, διηγήματα, αλλά και μυθιστορήματα. Προς τα πού κλίνετε περισσότερο;

Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ τα μυθιστορήματα. Τα διηγήματα είναι λίγα και τα ποιήματα ελάχιστα.

Δέχεστε επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς ή ποιητές στα έργα σας;

Θεωρώ πως δέχομαι ναι. Ποιος είναι άλλωστε αυτός που δεν δέχεται επιρροές; Δεν γίνεται διαφορετικά. Από κάπου ήρθαμε. Δεν φυτρώσαμε ξαφνικά. Όταν ανοίξαμε την πόρτα για να βγούμε στο δρόμο, με ό,τι κι αν είχαμε αποφασίσει να ασχοληθούμε, τις επιρροές τις είχαμε ήδη στο τσεπάκι.

Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς;

Οτιδήποτε. Η έμπνευση βρίσκεται παντού. Ακόμα και κάτω από τις σόλες των παπουτσιών μας. Το θέμα είναι τι μας κάνει "κλικ" και τι μας ιντριγκάρει.

Θεωρείτε ότι υπάρχει συνταγή για τη συγγραφή ενός καλού βιβλίου; 

Όταν θα φτάσω στο επίπεδο να σας απαντήσω, σημαίνει πως (εάν υπάρχει) θα την έχω ανακαλύψει. Προς το παρόν, αυτά που γράφω είναι  ασκήσεις δημιουργικής γραφής, γιατί ασκήσεις γράφω. Ασκούμαι προσπαθώντας  να γράψω αυτό που δεν έχω γράψει ακόμα.

Το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα στηρίζει τις προσπάθειες των συγγραφέων και ποιητών;

Οι Έλληνες δε διαβάζουν. Το θέμα κατά τη γνώμη μου, είναι η στήριξη της πολιτείας σ’ αυτό το τεράστιο πολιτιστικό αγαθό που λέγεται βιβλίο. Στην Ελλάδα, μπορούμε να είμαστε περήφανοι για αξιόλογους συγγραφείς και ποιητές, οι οποίοι, όμως, πέρα από τη δημιουργία των βιβλίων τους, έχουν επωμισθεί κι ένα επιπλέον έργο. Πρέπει παράλληλα να εκπαιδεύουν διαρκώς τους αναγνώστες στο καλό βιβλίο, έχοντας σοβαρά εμπόδια: Την έλλειψη φιλαναγνωστικής νοοτροπίας και πολιτικής διαχρονικά στη χώρα μας, αλλά και την κυρίαρχη χρήση του κινητού τηλεφώνου σήμερα, ιδίως στη νέα γενιά, πρακτική αποτρεπτική για το διάβασμα λόγω περιορισμού του ελεύθερου χρόνου μας. Επίσης, η εξέλιξη της τεχνολογίας έφερε υπερπροσφορά εκτύπωσης τίτλων τα οποία δεν περνούν δυστυχώς από αυστηρή επιλογή κάνοντας τη διαδρομή ενός καλού βιβλίου, να βρει το δρόμο του προς τον αναγνώστη κοπιαστική και δύσκολη. Αυτό, είναι μια πρόκληση για το παρόν και για το μέλλον του βιβλίου και όλων μας, κι ένα στοίχημα το οποίο ελπίζω κάποτε να κερδίσουμε.

Το ύφος, αλλά και η θεματολογία των πονημάτων σας, παρατηρώ πως κλίνει περισσότερο προς τη λογοτεχνία του φανταστικού. Είναι εν τέλει το είδος αυτό που σας ενδιαφέρει περισσότερο ή να περιμένει ο αναγνώστης από εσάς και κάτι διαφορετικό ενδεχομένως στο μέλλον;

Ναι, μέχρι τώρα κινήθηκα στον χώρο του φανταστικού και είναι αλήθεια ότι το είδος αυτό με ενδιαφέρει, γιατί και ο "Οδυσσέας", αν και έχει βάση στη Φαντασία, επίσης, πρόκειται για ένα ταξίδι που για μένα η πρωτοτυπία του αποτέλεσε μια γοητευτική ακροβασία μεταξύ του μύθου και της νεοτερικότητας. Πιστεύω πως το βιβλίο αυτό θα αγαπηθεί πολύ από τους αναγνώστες, γιατί ως είδος (πεζογραφίας), ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Αυτό όμως που γράφω τώρα, είναι εντελώς διαφορετικό. Πρόκειται περί μυθοπλασίας, που έχει σχέση με την πραγματικότητα και δεν βασίζεται στη Φαντασία. Ωστόσο, δεν θέλω ακόμα να αποκαλύψω πολλά πράγματα, παρά μόνο το εξής: Κάθε φορά που γράφω κόβομαι στα τρία. Είμαι ο αναγνώστης, είμαι ο συγγραφέας, αλλά είμαι και ο ήρωας της ιστορίας. Αυτοί οι "τρεις" λοιπόν, κατόπιν συνεργασίας, αποφάσισαν να κλείσουν τον κύκλο του Ορφέα και να ανοίξουν έναν κύκλο καινούργιο, για τον οποίο είναι γεγονός ότι αγωνιούμε και οι "τρεις" μας.    

Το τελευταίο σας βιβλίο, λοιπόν, που κυκλοφόρησε το 2021 από τις εκδόσεις «Άλλωστε», φέρει τον τίτλο «ΟΔΥΣΣΕΑΣ». Πρόκειται για ένα πολυσέλιδο διήγημα, νουβέλα θα το χαρακτήριζα εγώ, που μας μεταφέρει αρκετούς αιώνες πίσω, σε ένα γνώριμο ωστόσο περιβάλλον, το οποίο μας είναι ιδιαίτερα οικείο, εξαιτίας των πολλών αναφορών που έχουν γίνει σε αυτό από τον επικό ποιητή Όμηρο. Ο αναγνώστης κινείται στη σφαίρα του φανταστικού με οδηγό στο ταξίδι του εσάς και ξαναζωντανεύει τις εικόνες που έζησαν οι πρωταγωνιστές της πρώτης Οδύσσειας με έναν όμως εντελώς διαφορετικό, περισσότερο μοντέρνο και ανάλαφρο για εμάς τρόπο.  Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό. 

Το "παραμύθι των παραμυθιών" παρουσιάζει πάντοτε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αποτελεί εξ άλλου αποστομωτική απάντηση σε όσους λένε ότι ο Έλληνας δεν έχει καμία σχέση με πύργους, με δράκους και γενικά με τον κόσμο του φανταστικού.  Ο δε Οδυσσέας είναι ένας αγαπημένος ήρωας και φαντάζομαι όχι μόνο σε μένα. Υποθέτω λοιπόν, ότι εάν η περιπέτειά του ήταν σημερινή, θα ήταν έτσι όπως τον παρουσιάζω. Ροκάς με τις μπύρες στην τσέπη και είναι πολύ πιθανό να έφευγε με φουσκωτό από την Καλυψώ για να πάει στους Φαίακες.   Ευτυχώς που μετά από την πραγματική "Οδύσσεια" του βιβλίου για να εκδοθεί, βρέθηκε το λιμάνι στην Ιθάκη των Εκδόσεων "Άλλωστε".  Ευχαριστώ την εκδότριά μου Χριστίνα Σαββανή που το εκτίμησε όπως του άξιζε και που το είδε σαν έργο δικό της.

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ξαναγράψετε στην ουσία την «Οδύσσεια» με το δικό σας ξεχωριστό τρόπο; Πού στοχεύσατε ως δημιουργός;

Όταν γράφεις για έναν αρχετυπικό ήρωα, κατά κάποιο τρόπο βαδίζεις στα χνάρια του και βρίσκεις μέσα σου τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν. Μετά ανταποκρίνεσαι στην πρόκληση να τα παρουσιάσεις με τρόπο που να μπορεί ο αναγνώστης να ακολουθήσει την αντίστοιχη πορεία ανακάλυψης με σένα.

Πριν διαβάσω το βιβλίο σας, γνωρίζοντας απλά τον τίτλο του και αυτά που αναφέρονται περιληπτικά στο οπισθόφυλλό του, είχα την εντύπωση ότι θα έρθω σε επαφή με ένα νέο πολύστιχο ποίημα, γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο, το οποίο θα μου περιέγραφε, στη δημοτική πλέον γλώσσα, την ιστορία της Οδύσσειας από μία νέα ίσως, πιο μοντέρνα οπτική ματιά. Παρόλα αυτά, έπεσα έξω στις προβλέψεις μου, καθώς το βιβλίο σας είναι γραμμένο σε πεζό λόγο. Δεδομένου ότι έχετε ασχοληθεί με την ποίηση και έχετε δώσει δείγματα ποιητικού λόγου στο παρελθόν, το ερώτημά μου είναι, γιατί δεν τολμήσατε να γράψετε την ιστορία σας, σε έμμετρο στίχο; Το θεωρήσατε ιεροσυλία ή μήπως φοβηθήκατε ένα ενδεχομένως κακό αποτέλεσμα και κατά συνέπεια μια ενδεχόμενη κακή κριτική;

Δεν είναι θέμα τόλμης ούτε φόβου για κακή κριτική. Αν φοβόμουν την κριτική θα καθόμουν στο σπίτι μου και δεν θα έκανα τίποτα. Η παιδεία μου είναι ελληνική όπως είναι ελληνικές και οι αναφορές μου.  Προέχει λοιπόν ο σεβασμός σε αυτά που με συνιστούν.  Εάν αποφάσιζα να το κάνω ποίημα, θα το έκανα ποίημα. Τελεία και παύλα. Επέλεξα τον πεζό λόγο γιατί πολύ απλά, έτσι μου προέκυψε. Αυτό είναι όλο. Σας θυμίζω όμως, ότι υπάρχει μία έμμετρη Οδύσσεια μέσα στον "Οδυσσέα". Την τραγουδάει ο Δημόδοκος στο παλάτι του Αλκίνοου.

Στο σημείωμά σας στην αρχή του βιβλίου αναφέρετε: «Το βιβλίο αυτό, επιχειρεί μία εκ νέου προσέγγιση στο «παραμύθι των παραμυθιών», με τον απαραίτητο απαιτούμενο σεβασμό στις πηγές του. Η άποψή μου είναι ότι ο ελληνικός μύθος έχει μία πανανθρώπινη αξία και γι’ αυτό πρέπει όλοι οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης να γίνουν κοινωνοί του.» Θεωρείτε ότι ο συγκεκριμένος μύθος δεν είναι επαρκώς διαδεδομένος παγκοσμίως; Μιλάμε για έναν μύθο που αποτελεί σχολικό μάθημα από αρκετά μικρή ηλικία. Γιατί λοιπόν, επιλέξατε να ασχοληθείτε με αυτόν και όχι με κάποιον άλλον, λιγότερο γνωστό και οικείο; Τι περισσότερο θα αποκομίσει ο αναγνώστης του βιβλίου σας διαβάζοντας τη δική σας προσέγγιση στον μύθο αυτό;

Όταν γράφω για τον "ελληνικό μύθο" αναφέρομαι γενικά στην ελληνική μυθολογία. Η δική μου προσέγγιση στον συγκεκριμένο μύθο, όπως γράφει στον πρόλογό του ο αγαπητός μου φίλος Δημήτρης Σπυρίδωνος, είναι "καθ’ ομοίωσιν με τα ειωθότα της εποχής μας". Το τι θα αποκομίσει όμως, ο αναγνώστης, είναι καλύτερα να αφήσουμε τον ίδιο τον αναγνώστη να μας το πει.

Αισθανθήκατε κατά το διάστημα της συγγραφής του βιβλίου σας τον κίνδυνο να παραποιήσετε τον μύθο άθελά σας και κατά συνέπεια να κατηγορηθείτε σκληρά γι’ αυτό σας το εγχείρημα; Είναι ο συγγραφέας, θεωρείτε, σε θέση στις μέρες μας να αναλάβει ένα τέτοιο ρίσκο και να επωμιστεί τις ευθύνες που του αναλογούν, δεδομένου ότι σήμερα με τη χρήση του διαδικτύου τα πάντα ελέγχονται και οι αναλήθειες κατακρίνονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό;

Δεν αισθάνθηκα κανέναν κίνδυνο για παραποίηση του μύθου, γιατί δεν είχα καμία πρόθεση να κάνω κάτι τέτοιο. Σας είπα και πριν περί παιδείας και αναφορών και θα αναφερθώ πάλι στον πρόλογο του αγαπητού μου Δημήτρη: "Ο συγγραφέας γράφει τον Οδυσσέα του σε πληθωρικό εναγκαλισμό με το πνεύμα του Ομήρου". Το επισημαίνει επίσης και ο αγαπητός μου Φαίδωνας στο επίμετρό του: "Ο Γιώργος Μπιλικάς, δεν αλλοιώνει τα κείμενα. Τα κατεβάζει αυτούσια από τις Βιβλιοθήκες του Ελικώνα, και τα μεταγράφει απλά, ως σύγχρονος Ραψωδός, παρουσιάζοντάς τα, αυτούσια, σημερινά, στους ανθρώπους του 2021. Ο Γιώργος Μπιλικάς, σέβεται τα κείμενα".  

Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για να κοσμήσει το εξώφυλλό του βιβλίου σας; Γιατί δηλαδή, «Οδυσσέας» και όχι «Οδύσσεια»; 

Στην προκειμένη περίπτωση, ο Οδυσσέας είναι που με ενδιαφέρει, γιατί ο Οδυσσέας είναι ο …frontman!

Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα μηνύματα που θέλετε οπωσδήποτε να περάσετε στον αναγνώστη μέσα από την ιστορία σας αυτή;

Όχι, δεν στόχευα κάτι τέτοιο, αλλά ούτε στόχευα γενικώς κάπου. Παρ’ όλα αυτά, είναι η προηγούμενη πορεία του συγγραφέα που σε μια δεδομένη στιγμή γεννά ένα έργο. Όταν διαβάζω σαν αναγνώστης το βιβλίο μου εντοπίζω στοιχεία της ελληνικής ψυχοσύνθεσης από την αρχαιότητα ως σήμερα. Κι ενώ το χιούμορ παίζει μεγάλο ρόλο στη συγκεκριμένη μυθοπλασία, τολμώ να πω ότι το ελληνικό δαιμόνιο είναι ο αέρας στα πανιά του καραβιού που μας ταξιδεύει στη διάρκεια της ιστορίας, μαζί με τις θεμελιακές αρετές μας, ως σήμερα.

Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;

Νομίζω πως άνετα μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό. Γιατί όχι;

Σχεδιάζετε κάποια παρουσίαση του βιβλίου σας το προσεχές μέλλον;

Βεβαίως ναι, αρκεί να μας το επιτρέψουν οι συνθήκες.

Πού μπορεί κάποιος να βρει το βιβλίο σας;

Μπορεί να το παραγγείλει από το site των εκδόσεων "Αλλωστε": https://bit.ly/3HcncVn αλλά μπορεί να το ζητήσει και από τον βιβλιοπώλη του.

Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από τον «Οδυσσέα» σας.

Ναι. Θα σας παραθέσω τη συνάντηση του Οδυσσέα με τον Αίολο, έτσι όπως την αφηγείται ο Οδυσσέας στον Βασιλιά Αλκίνοο.

     "Ο Αίολος είμαι. Ο Θεός των ανέμων και αυτό είναι το νησί μου, η Αιολία, που είναι νησί πλεούμενο, ασύντριπτο και απάτητο. Το περιτριγυρίζει ένα τείχος χάλκινο και έχει γύρω-γύρω βράχια που γλιστράνε. Εδώ ζω με τη γυναίκα μου την Αμφιθέα και τα δώδεκα παιδιά μου. Έξι αγόρια που είναι οι δυνατοί άνεμοι και έξι κορίτσια που είναι οι αύρες".

     "Τιμή μου που σε γνωρίζω Αίολε, αλλά γιατί δεν με αφήνεις να πάρω νερό; Έχουμε ψοφήσει από τη δίψα".

     "Γιατί έχω εντολές για σένα Οδυσσέα".  

     "Μπα; Ξέρεις και ποιος είμαι;"

     "Όλοι ξέρουν τον Οδυσσέα, τον Βασιλιά της Ιθάκης. Λίγοι όμως ξέρουν ότι είσαι ο μόνος που δεν μπορεί να γυρίσει στην πατρίδα του. Έτσι δεν είναι;"

     "Α ναι. Ο Ποσειδώνας ας πούμε, εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να με σταματήσει".
     "Μωρέ δεν με παρατάτε με τον Ποσειδώνα λέω ’γω; Όλη την ώρα ο Ποσειδώνας το ένα, ο Ποσειδώνας το άλλο… με έχετε πρήξει με τον Ποσειδώνα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου χαλάτε όλη την ώρα τη διάθεση. Λες και το κάνετε επίτηδες. Παράτα με στην ησυχία μου κι εσύ..."

     "Να με συμπαθάς Αίολε. Δεν ήθελα να σε συγχύσω".

     "Δεν ήθελες αλλά το κατάφερες. Στο κάτω-κάτω της γραφής, τι είναι ο Ποσειδώνας; Ξέρεις τι είναι;"

     "Εγωιστής".
     "Α γεια σου! Γι αυτό μ’ αρέσεις ρε συ Οδυσσέα. Επειδή λες τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη".
     "Μα τον ξέρω τον Ποσειδώνα. Τον ξέρω και δεν θα μπορούσα ποτέ να σου πω τα σύκα-σκάφη και τη σκάφη-σύκα".

     "Χμμμ… το ξέρει ο Ποσειδώνας ότι τον λες εγωιστή;"

     "Δεν με ενδιαφέρει τι ξέρει ο Ποσειδώνας και τι δεν ξέρει. Αλλά μπορώ να το πω και στον ίδιο άμα λάχει. Δεν κωλώνω. Αλλά, δεν είναι που λες απλά μόνο ένας  εγωιστής".

     "Τι άλλο είναι;"

     "Δεν ξέρεις;"

     "Όχι. Για πες..."

     "Είναι και ο Πρόεδρος του ΔΙΣΥΛΕ".

     "ΔΙΣΥΛΕ;"
     "Ναι. ΔΙεθνής ΣΥΛλογος Εγωιστών".

     "Χαχαχα… καλό. Να και κάτι που δεν ήξερα. Ξεχνάει όμως ότι η θάλασσα είναι ένα τίποτα χωρίς τους άνεμους. Και ποιος είναι σε παρακαλώ ο Θεός των Ανέμων;"

     "Η αφεντιά σου".

     "Πολύ σωστά. Η αφεντιά μου είναι. Άρα;"

     "Τι άρα;"

     "Άρα,  χωρίς εμένα, ο Ποσειδώνας δεν πιάνει μία. Είναι ένα σκέτο μηδενικό".

     "Ναι, αλλά μη φωνάζεις και μας ακούσει".

     "Να κι αν μας ακούσει, να κι αν δεν μας ακούσει. Τι νομίζεις δηλαδή; Ότι θα τον φοβηθώ; Δώσε μου αυτό που κρατάς και θα δεις τι θα του κάνω".

    »Και ο Αίολος πήρε το φλασκί που κρατούσα και αντί για νερό, έκλεισε μέσα όλους τους άνεμους».

     «Τους άνεμους;»

     «Ναι!»
     «Γιατί;»

     "Δεν σ’ άφηνα –μου είπε- να το γεμίσεις με νερό, επειδή μου ζήτησε η Αθηνά να κλείσω μέσα τους άνεμους. Γι αυτό σου είπα ότι έχω εντολές για σένα. Κατάλαβες τώρα;
     "Η αγαπημένη μου Αθηνά. Πανταχού παρούσα".

     "Χμμμ… η αγαπημένη σου ε;"

     "Ναι".
     "Πανταχού παρούσα ε;"

     "Ναι".
     "Οδυσσέα..."
     "Τι;"
     "Μου είπε για σένα τα καλύτερα λόγια".

     "Καταλαβαίνω…"
     "Με το συμπάθιο δηλαδή και μη σου περάσει απ’ το μυαλό ότι είμαι κουτσομπόλης γιατί δεν είμαι, αλλά να… θέλω έτσι από περιέργεια… να σε ρωτήσω..."

     "Ναι, ρώτησέ με. Τι συμβαίνει;"

     "Τρέχει τίποτα με το κορίτσι;"

     "Ποιο κορίτσι;"

     "Την Αθηνά ντε".

     "Ααα… ε όχι βέβαια. Τι να τρέχει; Υπάρχει απλά μία μεγάλη συμπάθεια".

     "Μπα; Συμπάθεια το λένε τώρα;"

     "Σου ορκίζομαι Αίολε, σου ορκίζομαι".

     "Ορκίζεσαι;"
     "Ναι. Ορκίζομαι στη ζωή σου".

     "Χμμμ… Ας είναι. Επειδή φαίνεσαι τίμιο και ξηγημένο παλικάρι, έκλεισα όλους τους άνεμους μέσα σ’ αυτό το σακί και άφησα απ’ έξω μόνο τον Ζέφυρο, για να σε σπρώξει, ώστε να φτάσεις με τους συντρόφους σου στην Ιθάκη. Σε εννέα μέρες θα είσαι εκεί. Προς Θεού όμως".

     "Προς ποιανού Θεού;"

     "Όχι… θέλω να πω δηλαδή, προς Θεού, να μην ανοίξει κανείς και για κανέναν λόγο το σακί αυτό, μέχρι να φτάσετε στην Ιθάκη".

     "Ααα, μείνε ήσυχος Θεέ των Ανέμων. Θα το επιβλέπω εγώ. Μπορώ όμως να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι;"

     "Βεβαίως και μπορείς. Αλίμονο. Μεταξύ μας τώρα;"

     "Γιατί με βοηθάς; Έχεις κάποιο όφελος;"

     "Γιατί είσαι ο πρώτος θνητός που χρησιμοποιεί το μυαλό του".

     "Χμμμ… μόνο γι αυτό;"

     "Και επειδή δεν αρνείσαι ποτέ να μαθαίνεις".

     "Αααα… Αίολε, εξακολουθώ να μαθαίνω για να ζω αληθινά και να κοιτάζω στα μάτια αυτό που με πονάει και με διαλύει. Εξακολουθώ να μαθαίνω να αντέχω την αλήθεια μου, να κοιτάζω χωρίς να κρύβομαι, να ακούω χωρίς να κρίνω και να προσεγγίζω οτιδήποτε νοιώθω, χωρίς να απαιτώ να αλλάξει".

     "Μα σε ξέρω. Σου το είπα και γι αυτό σε βοηθάω. Απορώ με τον Ποσειδώνα όμως. Γιατί σε παιδεύει τόσο πολύ βρε παιδάκι μου; Μου κάνει εντύπωση αυτό το πράγμα".
     "Επειδή τύφλωσα τον γιο του τον ασχημομούρη".

     "Α ναι; Τον Κύκλωπα Πολύφημο;"

     "Ναι, αλλά τι να έκανα; Να τον άφηνα δηλαδή να φάει όλα μου τα συντρόφια; Στο τέλος θα έτρωγε κι εμένα. Με αντιλαμβάνεσαι;"

     "Absolutely δικέ μου. Absolutely!"

Σας ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας ευχόμαστε κάθε επιτυχία προσωπική, επαγγελματική και συγγραφική.

Ήταν πράγματι πολύ όμορφη η συζήτηση. Σας ευχαριστώ και εγώ που με φιλοξενήσατε στο περιοδικό σας και μου δώσατε την ευκαιρία να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες σας. Σας εύχομαι τα καλύτερα. 

Βιογραφικό:

Ο Γιώργος Μπιλικάς, γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Θεωρία Μουσικής & Κιθάρα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος των "Θαρσείν Χρει", και έχει ασχοληθεί με την παραγωγή και τη μουσική επιμέλεια ραδιοφωνικών εκπομπών, με την ηχοληψία και την πρωτότυπη μουσική επένδυση ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους. Αρθρογραφεί από το 2003 στη μόνιμη στήλη που διατηρεί στο www.musicheaven.gr.

Από το 2012 μέχρι και το 2016, συνεργάστηκε με τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές με τις οποίες κυκλοφόρησε τα μυθιστορήματα "Heaven Adventures" (2012), "No. 9" (2013), "Al-Andalus" (2014), "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (2015) & "K" (2016), τα οποία κυκλοφορούν σε Β' Έκδοση από την Lulu Press (lulu.com).

Στο τελευταίο του βιβλίο, "Οδυσσέας", που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2021 από τις Εκδόσεις Άλλωστε, τον πρόλογο έγραψε ο Λογιότατος, Δημήτρης Σπυρίδωνος και το επίμετρο ο Ποιητής, Φαίδων Αλκίνοος.

Arts On-Line: https://bit.ly/3s59wVD

Υπάρχει καλύτερη; Κλείσαμε!