Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός

τρένα σταματάει ο Κουταλιανός

Πέτρες ροκανίζει ο Κουταλιανός

και βουνά γκρεμίζει ο Κουταλιανός

Κι αν μασάει σίδερα και κάνει το λιοντάρι

στο τσαρδί του ο Κουταλιανός

τρέμει σαν το ψάρι, στην κυρά του μπρος

Αχ, πώς τη φοβάται ο φτωχός Κουταλιανός

Τρέμει σαν το ψάρι, στην κυρά του μπρος

αλλά μην το πείτε κανενός

Δένεται σε κόμπους ο Κουταλιανός

καταπίνει γλόμπους ο Κουταλιανός

Είναι παλικάρι ο Κουταλιανός

τίγρη και λιοντάρι ο Κουταλιανός

Κι αν μασάει σίδερα και κάνει το λιοντάρι

στο τσαρδί του ο Κουταλιανός

τρέμει σαν το ψάρι, στην κυρά του μπρος

Αχ, πώς τη φοβάται ο φτωχός Κουταλιανός

Τρέμει σαν το ψάρι, στην κυρά του μπρος

αλλά μην το πείτε κανενός

Καμιά αντίρρηση? ...

Οι 6 σημαντικότερες, οικολογικά, περιοχές που κάηκαν στην Πελοπόννησο φέτος. Φαράγγι της Νέδας

Το φαράγγι της Νέδας πήρε τ' όνομά του από τον μοναδικό ποταμό με θηλυκό όνομα, την Νέδα. Η Νέδα πηγάζει από το όρος Λύκαιο της Μεσσηνίας. Διανύοντας μια διαδρομή 32 χιλιομέτρων που αποτελεί φυσικό σύνορο των νομών Ηλείας και Μεσσηνίας το ποτάμι εκβάλλει στο Ιόνιο, λίγο έξω από την Κυπαρισσία. Αν και δεν υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο καθεστώς προστασίας, το φαράγγι της Νέδας ήταν περιοχή απεριόριστου φυσικού κάλλους. Μοναδική υδροχαρής βλάστηση, κατάφυτες πλαγιές με είδη της ευμεσογειακής βλάστησης αλλά και με ιδιαίτερα πλούσια πανίδα, αποτελούμενη από βίδρες, σπάνια ερπετά και είδη νυχτερίδων που φιλοξενούνταν στο σπήλαιο του Στομίου, προσέδιδαν μια ιδιαίτερη οικολογική αξία στην περιοχή.

Για περισσότερα

kathimerini.gr | WWF: H ομορφιά που έγινε στάχτη

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου του 1922 στα νότια της Λισσαβόνα από φτωχούς γονείς . Στο σχολείο, ο μικρός Ζοζέ, προικισμένος με το αξεπέραστο μικρόβιο της μάθησης, ήταν ένας άριστος μαθητής, που δεν έκανε ορθογραφικά λάθη από τη μέρα που ξεκίνησε να μαθαίνει λέξεις και που περνούσε τις τάξεις δυο δυο. Δεν μπόρεσε όμως να τελειώσει το σχολείο, παρ όλο που το λάτρευε, γιατί έπρεπε να δουλέψει για να ζήσει, για αυτό και σπούδασε σχεδόν αναγκαστικά μηχανικός. Άλλαξε πολλές δουλειές για περισσότερο από μια δεκαετία εργάστηκε σε έναν εκδοτικό οίκο κι έπειτα σε διάφορες εφημερίδες αλλά, σαν αριστερός, έχασε το ψωμί του μετά τα γεγονότα του ’75. Μια μέρα έλαβε μια γενναία απόφαση: θα παρατούσε τα πάντα για να αφιερωθεί στη συγγραφή. Η ταν ή επί τας! «ήταν καιρός να αποδείξω αν ήμουν αρκετά καλός ώστε να ζήσω απ’ αυτό» ομολόγησε αργότερα με συγκινητική ειλικρίνεια. Τα πράγματα ήταν πάντα πολύ δύσκολα για το νεαρό διανοούμενο. Στο πρώτο του κιόλας μυθιστόρημα τον ανάγκασαν – για εκδοτικούς λόγους- ν’ αλλάξει τίτλο. Ακολούθησε ένα δεύτερο, που παραμένει ανέκδοτο, και το τρίτο, παρέμεινε ημιτελές γιατί μέσα του ο Saramago ένιωθε ότι ακόμα δεν είχε κάτι ουσιαστικό να πει. Αργότερα θα γράψει στο Περί Τυφλότητας συγκλονίζοντας το παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό «θέλετε να σας πω τι πιστεύω; να σας πω –δεν πιστεύω ότι τυφλωθήκαμε στην πορεία, πιστεύω ότι ήμασταν πάντα τυφλοί, όμως Τυφλοί με μάτια, Τυφλοί που βλέπουν, που ενώ μπορούν να δουν, δεν βλέπουν». Διαβάστε περισσότερα στην σελίδα. Ζοζέ Σαραμάγκου - Elogos

Περί φώτισης. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου). Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Οι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Ένας από τους χειρότερους εφιάλτες κάθε συστήματος που θεωρείται δημοκρατικό, η απόρριψη όλων των εκλογικών επιλογών, είναι το σημείο αφετηρίας απ' όπου ο συγγραφέας εξετάζει το πολιτικό σύστημα, τον δημοκρατικό ή αντιδημοκρατικό του χαρακτήρα, την τυφλότητα του λαού ή ίσως την ξαφνική του φώτιση.
Όπως σε όλα τα μυθιστορήματα του Ζοζέ Σαραμάγκου, έτσι κι εδώ δεν θα βρούμε γρήγορες ή προφανείς απαντήσεις, εκτός ίσως από την προβλέψιμη αντίδραση της εξουσίας: αντί να αναρωτηθεί για τους λόγους που οδήγησαν τον πληθυσμό στο λευκό, εγκαταλείπει την πόλη και καταστρώνει αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψει τον υποκινητή.
Ένα απαισιόδοξο βιβλίο; «Δεν είμαι εγώ απαισιόδοξος. Ο κόσμος είναι απαίσιος», ισχυρίζεται ο Ζ. Σαραμάγκου.

Δεν είναι πολλές μέρες και συγκεκριμένα τα Χριστούγεννα, που μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω λίγες μέρες την φύση της ορεινής Ναυπακτίας. Δεν έχει σημασία το χωριό, όμως ανέπνευσα καθαρό οξυγόνο μέσα στα έλατα, τις βελανιδιές, τους κέδρους. Περπάτησα για ώρες μέσα στο δάσος μέσα στην ομορφιά, μέσα στη γαλήνη και την ησυχία του χωριού. Γέμισα με όμορφες εικόνες ανάμεσα σε μεγάλα έλατα αλλά και μικρά ελατάκια που ξεπετάγονταν γύρω σου, πολλά μαζί, σαν σφιχταγκαλιασμένα αδελφάκια και ασυναίσθητα πήγε το μυαλό μου στην κοπή αυτών των δέντρων για την ικανοποίηση κάποιων που έχουν το φετίχ να μην βάζουν σπίτι τους οτιδήποτε ψεύτικο. Θα μου πείτε τι σε έπιασε τώρα εφόσον αυτά τα καλλιεργούν για αυτό το σκοπό και κάτι τέτοια. Καλό το άλλοθι μα ποιος ελέγχει κάτι σε αυτή τη χώρα? Μήπως και αυτά που καίγονται εμείς δεν τα έχουμε φυτέψει και που θα μείνει δέντρο φυσικό σε λίγα χρόνια όπως το πάμε με τις φωτιές κάθε καλοκαίρι?

Είναι μια εικόνα όμως που με ενοχλεί και τη συνάντησα σήμερα πηγαίνοντας για δουλειά, γύρισα πίσω σταμάτησα τη μηχανή και ιδού το αίσχος, μα θα το έχετε δει και σεις, θα προσβάλει την αισθητική σας το γνωρίζω. Η ομορφιά πεταμένη στα σκουπίδια του σύγχρονου καταναλωτή, από κάποια βουνοπλαγιά που έστεκε, στο σαλόνι του κυρίου και της κυρίας ... τάδε, στολισμένο σαν πόρνη σε επαγγελματική έξοδο και τέλος πέταμα στο δρόμο.

Πρέπει να μπει ένα τέλος ? ...

Διαμάντια η σκουπίδια? Από εμάς εξαρτάται. Η μέχρι τώρα πορεία της ανθρωπότητας μας διδάσκει ότι οι εφευρέσεις που έκανε ο άνθρωπος χρησιμοποιήθηκαν με το χειρότερο τρόπο και για το χειρότερο σκοπό. Μπορεί αυτό να αλλάξει? Μπορεί να κάνει η τεχνολογία το θαύμα να αφυπνίσει τον κόσμο που κοιμάται από τα παιδιά της? Ίσως υπάρχει μια ελπίδα, αν δεν είχαμε παρωπίδες, αν μπορούσαμε να μιλήσουμε, να συνεργαστούμε με αλλόθρησκους, αλλοεθνείς, μαύρους , κίτρινους παρ όλα αυτά πολύ κοντά μας μα παρόμοια προβλήματα και ανησυχίες, ίσως τότε μια φορά να μας γινόταν τόσο φιλική, ίσως να ξεφεύγαμε από τους ποιμένες της συμφοράς μας. Ίσως να είχαμε κάποιο μέλλον.

Μας ανοίγει σήμερα η τεχνολογία μια πόρτα στο κόσμο, τι μας χωρίζει και τι μας ενώνει?