Στις 18 Φεβρουαρίου 1883 γεννιέται στο Ηράκλειο της Κρήτης ο σημαντικότερος, πιθανότατα Έλληνας μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, αλλά και αμφιλεγόμενος Έλληνας συγγραφέας και φιλόσοφος του 20ου αιώνα, γνωστότερος για τα έργα του Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά και Ο Τελευταίος Πειρασμός που έχουν γίνει και ταινίες. Είναι ο περισσότερο μεταφρασμένος σύγχρονος Έλληνας συγγραφέας.

Με θαρρούν λόγιο, διανοούμενο, γραφιά.

Και δεν είμαι τίποτε απ' αυτά.

Τα δάχτυλά μου, όταν γράφω,

δεν μελανώνουνται, αιματώνουνται.

Θαρρώ δεν είμαι παρά τούτο:

μια απροσκύνητη ψυχή.

Mε τα λόγια τούτα περιέγραψε
τον εαυτό του
το 1950 ο Νίκος Καζαντζάκης.

Το 1952 προσβλήθηκε από μία μόλυνση στο μάτι, γεγονός που τον υποχρέωσε να νοσηλευτεί αρχικά στην Ολλανδία και αργότερα στο Παρίσι ωστόσο τελικά έχασε την όρασή του από το δεξί μάτι. Ενώ ο Καζαντζάκης είχε επιστρέψει στην Αντίμπ, στην Ελλάδα, η Ορθόδοξη Εκκλησία επιχειρούσε τη δίωξη του. Κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος, με βάση αποσπάσματα του Kαπετάν Mιχάλη και ολόκληρου του Τελευταίου Πειρασμού 1953, ο οποίος δεν είχε ακόμα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα. Το 1954 η Ιερά Σύνοδος με έγγραφό της ζητούσε από την κυβέρνηση την απαγόρευση των βιβλίων του.

Αξίζει να μεταφέρουμε εδώ το «κατηγορητήριο» της Ιεράς Συνόδου:

«1. Διά του μυθιστορήματος "Καπετάν Μιχάλης" διασύρεται η Εκκλησία, διαπομπεύονται οι ιεροί αυτής θεσμοί και καθυβρίζεται το τριαδικόν του Θεού.

2. Το μυθιστόρημα "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", εκτός του παραδόξου και ασεβούς τίτλου του, περιέχει διάθεση ασεβούς χρησιμοποιήσεως ιστορικών αληθειών του Ευαγγελίου. Εξ άλλου, διά του βιβλίου τούτου γίνεται διδασκαλία σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών θεωριών και περιυβρίζονται οι ποιμένες της Εκκλησίας.

3. Ο εκδοθείς εις Γερμανίαν "Τελευταίος πειρασμός" θεωρείται βιβλίον σκανδαλώδες και επικίνδυνον διά κάθε Χριστιανόν και, ως εκ τούτου, επιβάλλεται όπως -πάση θυσία- αποφευχθεί η εις την Ελληνικήν μετάφρασίς του. Ειδικώτερον, αναφέρεται, ότι διά του "Τελευταίου πειρασμού" υβρίζεται το Θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού, ότι επιδιώκεται να καταρριφθεί η θεότης Αυτού, ως και η χριστιανική ηθική. Τονίζεται, εξ άλλου, ότι με μεγάλην φαντασιοκοπίαν και αχαλίνωτον αυθαιρεσίαν, παραποιείται εις αυτό, η διδαχή του Ευαγγελίου, και ό,τι είναι γραμμένο βάσει των θεωριών του Φρόυντ και του ιστορικού υλισμού.

4. Ολα τα εκδοθέντα έργα του Καζαντζάκη είναι του αυτού ασεβέστατου και αντεθνικού περιεχομένου με τα ανωτέρω βιβλία».

Η απάντηση του Καζαντζάκη:

«Μου δώσατε μια κατάρα, Αγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ».

Και σε συνέντευξή του στον Μανώλη Γιαλουράκη στον «Ταχυδρόμο» της Αλεξάνδρειας, στις 5 Σεπτεμβρίου 1954:

«Να τους είχα τους παπάδες πληρώσει, δε θα μου κάνανε τόση διαφήμιση».

Τελικά η Εκκλησία της Ελλάδος δεν τόλμησε να προχωρήσει στον αφορισμό του Νίκου Καζαντζάκη, καθώς ήταν αντίθετος σε κάτι τέτοιο ο οικουμενικός πατριάρχης Αθηναγόρας. Ο Τελευταίος Πειρασμός καταγράφτηκε και στον Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το καταργηθέν πλέον Index Librorum Prohibitorum. Ο Καζαντζάκης απέστειλε τότε τηλεγράφημα στην Επιτροπή του Index με τη φράση του χριστιανού απολογητή Τερτυλλιανού «Ad tuum, Domine, tribunal apello», δηλαδή «στο Δικαστήριό σου, Κύριε, κάνω έφεση».

Στις αρχές του 1954, δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το μυθιστόρημα Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, για το οποίο ο Καζαντζάκης βραβεύτηκε, καθώς ανακηρύχθηκε καλύτερο ξένο βιβλίο της χρονιάς. (Το 1947 εκδόθηκε ο "Ζορμπάς" στο Παρίσι, άσχετα αν πήρε το Α΄Βραβείο ξένου μυθιστορήματος το 1954). Το 1955 ανέλαβε μαζί με τον Κακριδή την έκδοση της μετάφρασης της Ιλιάδας, με προσωπικά τους έξοδα ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε τελικά στην Ελλάδα ο Τελευταίος Πειρασμός. Τον επόμενο χρόνο, τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης στη Βιέννη.

Το τέλος του φιλοσοφικού του έργου, την Ασκητική…

Μέσα στη βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας, ανεβαίνοντας ακατάπαυτα από κορυφή σε κορυφή, ξέροντας πως το ύψος δεν έχει τελειωμό, τραγουδά, κρεμάμενος στην άβυσσο, το μαγικό τούτο περήφανο ξόρκι:

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ΄ ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ΄ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ΄ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ· ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

"ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ.

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ."

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ."

ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Μετά από ένα δεύτερο ταξίδι στην Κίνα, προσκεκλημένος της κινεζικής κυβέρνησης, επέστρεψε με κλονισμένη την υγεία του προσβληθείς από λευχαιμία όπου και νοσηλεύτηκε στην Κοπεγχάγη της Δανίας και το Φράιμπουργκ (Fribourg im Brisgau) της Γερμανίας, όπου και πέθανε στις 26 Οκτωβρίου του 1957 σε ηλικία 74 ετών.

Η σορός του μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Η Ελένη Καζαντζάκη ζήτησε από την Εκκλησία της Ελλάδος να παραμείνει η σορός στην Αθήνα, αλλά το αίτημά της δεν έγινε δεκτό. Έτσι, η σορός μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο. Η κηδεία έγινε μετά από μεγάλη λειτουργία στον Ναό του Αγίου Μηνά, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ευγενίου και 17 ακόμη ιερέων. Τη σορό του συνόδευσαν ο τότε υπουργός Παιδείας Αχιλλέας Γεροκωστόπουλος και ο ιερέας Σταύρος Καρπαθιωτάκης. Στον τάφο του χαράχθηκε η επιγραφή: Δεν ελπίζω τίποτα. Δε φοβʊμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος.

Όνομα χρήστη: Μίκα. Κωδικός πρόσβασης: ****. Ηλικία: 14. Η ανήλικη «Μίκα» - το ψευδώνυμο που χρησιμοποίησαν «ΤΑ ΝΕΑ» σε δύο από τα πιο δημοφιλή chat rooms του Διαδικτύου - μέσα σε μόλις τέσσερις ημέρες παρενοχλήθηκε σεξουαλικά από επτά ενηλίκους! Ο καθένας χρησιμοποίησε διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, για κανέναν, όμως, η ηλικία της «Μίκας» δεν αποτέλεσε εμπόδιο ούτε για ερωτικές συνομιλίες, ούτε για προτάσεις συναντήσεων.

«Είναι ίσως το πιο απλό πράγμα στον ψηφιακό κόσμο να προσεγγιστεί ένα παιδί. Ιδιαίτερα όταν είναι μεταξύ 13 και 16 ετών, αφού τότε τα παιδιά, πάνω στην έκρηξη της εφηβείας τους, θέλουν να κάνουν την επανάστασή τους», τονίζει η δρ Βερόνικα Σαμαρά, επικεφαλής του Εθνικού Κόμβου Ασφαλούς Δικτύου. Ωστόσο, αυτή την επαναστατική διάθεση των εφήβων εκμεταλλεύονται κάποιοι ενήλικοι, οι οποίοι «ψαρεύουν» παιδιά για σεξουαλική παρενόχληση.
«Οι παιδόφιλοι χορεύουν καθημερινά στην πλάτη των παιδιών μας, κι ενώ μπορούμε να εντοπίσουμε το ίχνος τους, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε διώξεις του φυσικού δράστη. Είτε μας εμποδίζει το απόρρητο των επικοινωνιών είτε δεν το προβλέπει ο νόμος, ο οποίος θεσπίστηκε το 1994, τότε που η παιδοφιλία δεν είχε πάρει φωτιά στο Διαδίκτυο», είπε πρόσφατα στη Βουλή ο προϊστάμενος του Τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Διεύθυνσης Ασφαλείας Αττικής, κ. Μανώλης Σφακιανάκης, ενημερώνοντας τους βουλευτές- μέλη της Επιτροπής Έρευνας και Τεχνολογίας.
Ενήμερα τα παιδιά. Όπως τονίζει η κ. Λίζα Τσαλίκη, λέκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Τμήμα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και συνεργάτιδα στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα «Εu Κids Οn Line», το ενθαρρυντικό είναι ότι τα περισσότερα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες είναι ενήμερα για τους κινδύνους που κρύβει το Ίντερνετ. Αυτό άλλωστε προκύπτει και από τα στοιχεία του Ευρωβαρόμετρου για το 2007, τα οποία δείχνουν ότι η πλειονότητα των παιδιών 13- 14 ετών αποφεύγουν να δίνουν σε αγνώστους προσωπικά στοιχεία κατά τις διαδικτυακές τους συνομιλίες. «Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δε θα πρέπει να αφυπνιστούν γονείς και παιδιά».
Το προφίλ των ενηλίκων που «ψαρεύουν» στα chat rooms δεν μπορεί εύκολα να προσδιοριστεί, λέει η κ. Σαμαρά. «Μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ο άνθρωπος που περπατά δίπλα μας ή ο κύριος της διπλανής πόρτας. Αυτοί που ψάχνουν να ικανοποιηθούν μέσω του Διαδικτύου χωρίς να υπολογίζουν ηλικίες μπορεί να είναι άνθρωποι μοναχικοί, παιδόφιλοι ή ακόμα και κάποιοι που θέλουν απλά να περάσουν την ώρα τους μπροστά σε έναν υπολογιστή». Όπως σημειώνει πάντως η κ. Σαμαρά, «δεν μπορούμε να τα ισοπεδώνουμε όλα. Όσοι είναι μέλη σε chat rooms δεν είναι απαραίτητα κακοί». Οι ερωτήσεις αγνώστων, όπως λέει, που θα πρέπει να προβληματίσουν τους χρήστες του Ίντερνετ, δεν είναι άλλες από αυτές που αφορούν προσωπικά ζητήματα. «Στείλε μου τη φωτογραφία σου. Πού μένεις; Τι φοράς; Πού συχνάζεις; Δώσε μου το τηλέφωνό σου. Σε αυτές τις ερωτήσεις τα παιδιά δεν θα πρέπει να απαντούν». Όπως αναφέρει η κ. Σαμαρά, οι γονείς είναι αυτοί που πρέπει να παίξουν τον ρόλο του φύλακα. «Θα πρέπει λοιπόν να γνωρίζουν σε ποιους εικονικούς κόσμους σερφάρουν τα παιδιά τους. Κι αυτό θα μπορέσουν να το κάνουν μόνο εάν γνωρίσουν οι ίδιοι το Ίντερνετ και τις δυνατότητές του». Συμπληρώνει δε ότι οι γονείς θα πρέπει να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του παιδιού και σε περιπτώσεις παρενόχλησης εκείνο να απευθύνεται σε αυτούς. «Να μάθουν τα παιδιά τους να μη δημοσιεύουν προσωπικά δεδομένα. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν, ζουν στον ψηφιακό κόσμο και θεωρούν αυτονόητο να μοιραστούν δεδομένα με τους ιντερνετικούς τους φίλους. Δεν γνωρίζουν όμως ότι δίνοντας μια φωτογραφία, αυτή μπορεί να αλλοιωθεί ή να δημοσιευθεί σε κάποιον ιστοχώρο ακατάλληλο για ανήλικους».

Νίκος Καββαδίας.

Σαν σήμερα στις 8 Φλεβάρη του 1972, ο Μάρκος Βαμβακάρης πέρασε στην ιστορία, αφήνοντας τεράστια παρακαταθήκη: Το μπουζούκι, έγινε λαϊκό όργανο, και καταξιώθηκε ως τέτοιο, χάρις σ' αυτόν. Η λαϊκή ορχήστρα με κυρίαρχα τα μπουζούκια, που πρώτος εισήγαγε, ήταν πλέον θεσμός .Ο ίδιος, πέθανε αποθεωμένος, θρύλος του λαϊκού τραγουδιού, και αιώνιος πατριάρχης.

Ο Τεκές

Και τι δεν έχει ειπωθεί για τούτον.
Ο Σπύρος Παπαϊωάννου µου είχε δώκει ένα βιβλίο µε διηγήματα.
Το υπέγραφε, αν θυµάµαι καλά. Αρχιτέκτονας, Κωνσταντινουπολίτης.
Εμπεριείχε κει μέσα ένα μακρύ αφήγημα, «Ο τεκές του Χατζηµηνά».
Κείµενο ιερής λογοτεχνίας. Ο Μάρκος, σαν περιέγραφε τους τεκέδες,
εξεκίναγε πρωτίστως: «Ύπηρχεν άκρα ησυχία». Για ν' ακούσουν.
Όπως και στα Καφέ Αµάν στις ερήμους, όταν οι καμηλιέρηδες
κατέβαιναν να ξαποστάσουν, ξεκίναγαν τα ντέρτια τους
µ ένα αµααααν, μακρόσυρτο.
Και πάνω στο μακάµι και στο µακρύ σύρσιµο της φωνής, εφεύρισκαν το στιχάκι.
Απ' εκεί εγεννήθη ο αµανές και το καµηλιέρικο ζεϊμπέκικο, στο ρυθμό της γκαμήλας,
για να µην πάει σ' άλλο ρυθµό ο ζεϊµπέκης και στη φούρλα, σπάσει καµιά µέση.
Ε, λοιπόν, οι τεκέδες είναι οι παππούδες των θεάτρων τέχνης,
όπως ο διθύραµβος είναι η αρχή της τραγωδίας.
Γιατί στους τεκέδες ύπηρχεν ο επίλεκτος χώρος. Με επίλεκτους, στο άκουσµα
και στα όργανα.
Στην ερυθρόλευκη φυλή των Ταραχουµάρας, στο Μεξικό ή στο Μπαλί,
ακόµα στα τεµένη των Γιουρούκων ή στη Νέα Ορλεάνη, στους χώρους των µπλουζ
ή στην Άφρικα µε τις τουµπάνες, υπάρχει το κύτταρον που εγέννησε τα πρωτοποριακά θέατρα.
Μια φορά, λοιπόν, ο Μάρκος υπό βροχήν επέστρεφε από τον τεκέ στο σπιτικό του.
Στο δρόµο σκόνταψε σ' ένα παλιόξυλο. Το σήκωσε. Το περιεργάστηκε και στον ώµο, το 'φερε στο κονάκι. Την εποµένη το πήγε στον Ζοζέφ. «Πού το 'βρες;»
«Στο δρόµο». «Άσ' το. Καλό είναι». Τι καλό... τριακόσια χρόνια µουριά ήτο.
Ο Ζοζέφ έβγαλε τέσσερα όργανα. Ένα κράτησε ελόγου του και τα τρία στο Μάρκο.
Η ψύχα. Η καρδιά του ξύλου της µουριάς είναι κόκκινη.
Εκείνο το κόκκινο µπουζούκι από την ψύχα της µουριάς το 'πιανε στις χερούκλες του κι αναστέναζε. Πόσα απογέµατα. Σούρουπα. Πόσα ταξίµια... Σαν πήγε κατά κάτω ο Μάρκος, τούτο το µπουζούκι ο Ντοµινίκος και ο Στέλιος του το βάλανε κοντά.
Καλά κάµανε. Ποιος θα το κρατούσε στα χέρια του για να το παίξει, µετά το Μάρκο
και σαν το Μάρκο.

(Από το βιβλίο Μύθος ρεμπέτικος- Μάρκος Βαμβακάρης)

Όλα πάνε καλά. Ζούμε στον παράδεισο.

Δεν καταλαβαίνω γιατί γκρινιάζετε. Δεν σας φτάνουν τόσα λεφτά που παίρνετε ?

Τέτοια ποιότητα ζωής, τέτοιος πολιτισμός. Ήθελα να ήξερα τι σας λείπει?

Αυτούς που λένε διάφορα γράψτε τους στα παλιά σας τα παπούτσια. Τι να ξέρουν αυτοί τώρα τους καταδίκασε η ιστορία. Ζούμε την καλύτερη εποχή της κοινωνίας. Με το καλύτερο σύστημα αυτή τη βαθιά δημοκρατία, της απλής αναλογικής, τη φιλελεύθερη, της ελεύθερης οικονομίας. Όλοι οι δείκτες πάνε θαυμάσια, τα ελλείμματα κοντεύουμε να τα κλείσουμε, τη διαφθορά την πατάξαμε και τέλος πάντων σεμνά και ταπεινά με λάβαρο την πίστη μας πουλάμε και τα τελευταία κομμάτια της περιουσίας του Έλληνα. Και πολύ καλά κάνουμε, τόσα χρόνια πληρώναμε τις γραμμές του ΟΤΕ τις γραμμές της ΔΕΗ τους σωλήνες της ΕΥΔΑΠ , ήρθε η ώρα να κονομήσουμε. Ναι βέβαια θα τα κονομήσουμε, δική μας περιουσία είναι . Ήρθε η ώρα να φάμε με χρυσά κουτάλια.

Λένε και οι Ευρωπαίοι ότι είναι πολιτισμένοι, μα αν έρθουν εδώ θα τα χάσουν με τις υπέροχες πόλεις μας, με την καθαριότητα, την τάξη, την οδική κυκλοφορία, την ασφάλεια, τα μέσα μεταφοράς, τα πάρκα μας, τα σχολεία, τις πλατείες, τα γήπεδα, τους αθλητικούς χώρους, τις παιδικές χαρές. Ευδαιμονία σε όλο της το μεγαλείο. Ας βρεθεί κάποιος να μου πει ότι κάτι μας λείπει, σας προκαλώ ρε παιδιά, νισάφι πια.

Όλα τα έχετε σε πληθώρα και εκπληκτική ποιότητα,

παιδεία?

Υγεία?

Εργασία?

Ισονομία?

Ισοπολιτεία?

Δημοκρατία?

Δικαιοσύνη?

Ενημέρωση?

Τηλεόραση?

Διασκέδαση?

Εγώ πάντως κοιμάμαι ήσυχος, γιατί είμαι ένας άνθρωπος απλός, ούτε καλός ούτε κακός δεν ενοχλώ κανένα , σκύβω το κεφάλι και ακολουθώ το κοπάδι, ψηφίζω με τους πολλούς τι και αν πέθαναν μερικοί στη Γιουγκοσλαβία, ε, άντε και μερικοί ακόμα στο Αφγανιστάν, άντε και κάποιοι στο Ιράκ, μη το κάνετε και θέμα εγώ τους βομβάρδισα? Εγώ αποφάσισα τίποτα, είμαι καθαρός εγώ, έχω ήσυχη τη συνείδηση μου και σαν καλός πολίτης και υπεύθυνος, θα φροντίσω να μην μείνει ακυβέρνητη η χώρα μου, χωρίς αυτοδύναμη κυβέρνηση, για δοκιμές είμαστε τώρα? Και αν φυσήξει διαφορετικός άνεμος, ε, δεν είμαι και χαζός με τους πολλούς ξανά, τι, δημοκρατία δεν έχουμε? Γιατί εσείς δεν κάνετε το ίδιο θέλετε να πείτε, αφήστε τι λέτε στο καφενείο, στη γυναίκα σας, στον άντρα σας, στο φίλο σας, δεν ξέρετε τίποτα για το φόνο ναιιιι, το ίδιο κάνω και εγώ, μήπως θέλετε να σώσω εγώ τον κόσμο. Αν ήταν να ψηφίζαμε αυτό που λέμε μετεκλογικά, που κανείς δεν ξέρει, η Παπαρήγα θα ήταν κυβέρνηση.

Σταματήστε λοιπόν την γκρίνια, … είμαστε είδη στον παράδεισο… όχι?