Μπήκε ο Απρίλης.

Ψεύτης μήνας, δήθεν προάγγελος Άνοιξης – Αναγέννησης. Κι η μάνα μου (καλή «γυναικούλα»), επέλεξε αυτό το μήνα να με φέρει στον κόσμο σας. Τυχαίο?

Μάλλον όχι, τελικά. Αλλά δεν το επέλεξε εκείνη.

Εγώ, βιάστηκα να βγω, πριν λήξει ο μήνας… Βουτηγμένος ως το λαιμό από μικρός, σε ψεύτικα ινδάλματα, ψεύτικους προσανατολισμούς και όνειρα που μόνο προφητικά δεν ήταν.

Σχέδια ζωής που έπλαθα και η Αλήθεια μου τα γκρέμιζε, θυμίζοντάς μου πως είναι ΟΝΕΙΡΑ…

Μπήκε ο Απρίλης.

Κατά τους Χριστιανούς, τοποθετείται και το Πάσχα. Η αναγέννηση του Ανθρώπου, η Σταύρωση και η Ανάσταση του είδους που βιάζει και σοδομεί σε βάρος του σύμπαντος, που το θρέφει, το στεγάζει και «αγκαλιάζει» τα παιδιά που θα διαιωνίσουν το Είδος…

Και μέσα σε όλο αυτό το αχαλίνωτο Ψέμα… και οι λάθος επιλογές μου. Τα όνειρα που είχα και δεν κατάφερα να τα περάσω στην απέναντι όχθη. Σημάδια ανεξίτηλα που σφράγισαν ΜΙΑ για ΠΑΝΤΑ τη ζωή μου. Που κάνουν τους άλλους επιφυλακτικούς απέναντί μου. (Λες και οι λάθος επιλογές, είχαν και λάθος αποτελέσματα)… Το βλέπω στο βλέμμα τους (των περισσοτέρων), «καλό παιδί», «τίμιος άνθρωπος» και άλλα… καλοπροαίρετα σχολιάκια.

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μετά έρχεται η πουτάνα η αλήθεια. Αυτό που με κάνει ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ, αυτό που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω, αυτό που λατρεύω πάνω κι από την ίδια τη ζωή μου… το παιδί μου (που πρόλαβε, τουλάχιστον εκείνο να βγάλει τον Απρίλη, δύσκολα αλλά τελικά γεννήθηκε μόλις τρεις μέρες μετά), προκαλεί τόσο φόβο, δημιουργεί τέτοια ανασφάλεια, που κάνει τους χειροκροτητές μου να τρέχουν μακριά, πολύ μακριά ή χειρότερα ακόμα… να στέκουν τόσο επιφυλακτικοί, που απορώ… ΓΙΑΤΙ?

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μέσα σε όλα…. κι εσύ. Περιμένω καιρό τώρα να πάρω την ΕΥΚΑΙΡΙΑ που ζητώ. Χρόνια τώρα, οι κινήσεις μου ΠΡΕΠΕΙ να είναι μεθοδικές, να ελεγχω ΚΑΘΕ τι που κάνω ή λέω. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. Θέλω ΜΙΑ ΦΟΡΑ κι εγώ να έχω το δικαίωμα της ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ. Να κάνω λάθος και να γυρίσω να το διορθώσω. ΝΑ ΝΤΡΑΠΩ να πω πόσο "σε θέλω" και να επιστρέψω την άλλη μέρα να στο φωνάξω. Να σου εξηγήσω (γιατί δικαίως δεν καταλαβαίνεις) τι είναι αυτό που με κάνει ΣΙΓΟΥΡΟ, ότι μπορώ τουλάχιστον να προσπαθήσω να γίνω ΘΕΟΣ, μέσα από το χαμόγελο που θα σου χαρίσω. Να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σου, όταν θα αντιλαμβάνομαι, πόσο καλά περνάς. ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ…. Μάγισσα καλή. Άγγελε μου και φονιά κάθε κακής μου στιγμής. ΝΑΙ… σε σκέφτομαι καθημερινά. Σχεδιάζω και ζωγραφίζω όμορφα πράγματα, μόνο και μόνο όταν προφέρω το όνομά σου. Φοβάμαι, όμως… φοβάμαι τώρα.

Μπήκε ο Απρίλης.

Και μπορεί να είναι ψέμα… Πως, όμως να αντέξω άλλον ένα μήνα…? Ας το πεις ΚΑΙ ΤΩΡΑ… και υπόσχομαι το «ψέμα» να κάνω αλήθεια. Το δάκρυ χαρά. Τον πόνο ευχαρίστηση. Το χθες σου παρελθόν… Ακόμα και τώρα… αυτόν τον Ψεύτη μήνα…

ΑΣΧΕΤΟ (1): Τρεις μήνες πάλεψα, τρεις μήνες σκέφτηκα και τελικά, η απόφαση είναι ΟΡΙΣΤΙΚΗ.

ΑΠΟΧΩΡΩ....

Ο λόγος είναι καθαρά προσωπικός. Διαφωνώ με "καθεστωτικές" τακτικές τύπου "έτσι γουστάρω", "ότι κατεβάσει η γκλάβα μου" κι άλλα παρόμοια. Δεν ζητάω τα ρέστα. Ο καθένας επιλέγει τον τρόπο που θα "διοικεί το Σπίτι του. ΕΓΩ όμως, αρνούμαι να συμμετέχω με οποιαδήποτε ιδιότητα. Μου λείπετε και θα μου λείψετε κι άλλο, αλλά... όποιος θέλει... κρατάει επαφή. Στο κάτω κάτω, μπορώ να περνάω "απέξω", να ρίχνω μια κλεφτή ματιά. Και το τηλέφωνο, επίσης... σε λειτουργία είναι... ;-)

ΑΣΧΕΤΟ (2): Για όσους ενδιαφέρονται, μεταφερθήκαμε σε άλλη διεύθυνση (βλ. website). Σας περιμένω εκεί, για καφέ και τσιγάρο. Και ποτάκι, αν η περίσταση απαιτεί!

ΑΣΧΕΤΟ (3): (όχι και τόσο) Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να καταλάβεις ΠΟΣΟ μου λείπεις. Δεν εξηγείτε με λόγια. Είναι συναίσθημα ή... προαίσθημα, δεν ξέρω. ΞΕΡΩ καλά όμως πως ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ... πρέπει να έχω κι εγώ μια ΕΥΚΑΙΡΙΑ...

ΑΝΤΙΟ ΣΑΣ..... να προσέχετε τον εαυτό σας!!!