Μέσα από αυτή την ανάρτηση θα ήθελα να κάνω μια παράκληση προς όλους, μιας και δεν υπάρχει συγκεκριμένη πολιτική για το θέμα.

Κοιτάζοντας τη σελίδα των blogs του ΜΗ, παρατηρείται το φαινόμενο να υπάρχουν πολλές αναρτήσεις από ένα χρήστη. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Κοιτάζοντας όμως δεξιά στο παράθυρο, θα δούμε πολλούς νέους bloggers. Για τους πιο παλιούς, ξέρουμε, τους διαβάζουμε, τους παρακολουθούμε. Για τους νεότερους όμως…?

Κάποιος από αυτούς ίσως έχει να πει σημαντικά πράγματα. Κάποιος ίσως με τα όσα γράφει μας αγγίζει ή μας διασκεδάζει. Είναι κρίμα λοιπόν, να χάνεται το post του, επειδή κάποιος από εμάς, ανάρτησε την ίδια μέρα 4-5-6 ή και παραπάνω…

Θα χάσουμε την ευκαιρία να το διαβάσουμε, δεν νομίζεται?

Έτσι, αυτό που προτείνω είναι απλό. Δεν είναι δύσκολο να συγκεντρώνουμε τις σκέψεις, τους προβληματισμούς ή ό,τι άλλο έχει ο καθένας μας και να κάνουμε μια άντε δύο αναρτήσεις. Έτσι, και τα δικά μας αναρτούμε και από την άλλη σεβόμαστε και το δικαίωμα των νεότερων να κάνουν γνωστό τον τρόπο που γράφουν!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ εκ των προτέρων και ΕΛΠΙΖΩ άθελά μου να μην έθιξα κάποιον!

Λοιπόν, πρέπει να δηλώσω ότι νοιώθω υπερήφανος. Όχι πως δεν ένοιωθα και πριν, αλλά πριν ήταν και το καλάμι που ιππεύω, που με έκανε να αυτοθαυμάζομαι.

Από χθες νομίζω πως κατέχω μια Παγκόσμια Πρώτη κι αν κάνω λάθος διορθώστε με, αν όχι θέλω το όνομά μου με χρυσά γράμματα δίπλα στα ονόματα εκείνων που με τη συμβολή τους κατέκτησα το ρεκόρ!

Κατέχω το ΠΡΩΤΟ blog που έγινε topic. Για να γίνω κατανοητός, στην προηγούμενη ανάρτηση Κατ’ εντο-λην… Marylin έγινε ΤΟ απίστευτο. Δύο από τους πιο συνεπείς θαμώνες του blog μου, άνοιξαν συζήτηση μεταξύ τους (!) και μάλιστα ενώ εγώ… απουσίαζα…

Κατ’ αρχάς να τις ευχαριστήσω πάααρα πολύ, γιατί όταν είδα τι είχε διαδραματιστεί κατά την απουσία μου, έκανα τέτοιο γέλιο… μέχρι δακρύων.

Χαίρομαι όταν κάποιος συμμετέχει στις σκέψεις μου και έχω δηλώσει πως ακόμα κι όταν δεν έχεις τίποτα να πεις, μια «καλημέρα» μια «καληνύχτα» είναι μεγάλη χαρά μου! Ακόμα κι από άτομα που δεν γνωρίζω προσωπικά, έχω ανάγκη από το σχόλιο, την πλάκα ή γιατί όχι τη γνώμη τους σε κάποιο θέμα. Αυτό που συνέβη όμως εδώ δεν έχει προηγούμενο….!!!!

Παραθέτω του λόγου το αληθές

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=panos72

Μου έφτιαξε τη διάθεση που ήταν κάπως πεσμένη η αλήθεια είναι… Περιμένω κι άλλους… το blog είναι free for chat

ΑΣΧΕΤΟ (1): Τον Αη Βασίλη δεν τον ξέχασα… έρχεται κι η σειρά του… και το τι έχω να του πω… αλλά μάλλον θα μείνω στην παραγγελία που του έχω για τα Χριστούγεννα! (Εξού και η φωτοδημιουργία μου)

ΑΣΧΕΤΟ (2): Πρέπει να ξυριστώ… έχω γίνει σαν τον Βελουχιώτη. Το σιχαίνομαι το ξύρισμα… βαριέμαι του κερατά όταν πρέπει να πασαλειφτώ με κρέμα ξυρίσματος και να λεπιδιάζω τα τρυφερά μου μάγουλα… (Εντελώς άσχετο, ε? Καλά, σταματάω εδώ)…

Πρόσφατα μου ζητήθηκε να γράψω κάτι αισιόδοξο.
Εντολοδόχος το μέλος Marylin. Επειδή σπάνια γράφω κατ’ εντολής,
αλλά κι επειδή μεταξύ αστείου της χρωστάω κάποιους στίχους
και μια εκπομπή, επισυνάπτω το παρακάτω ως ελάχιστο
φόρο τιμής στη Μαίρη μας,
η οποία είναι και φανατική ακροάτρια της εκπομπής μου
και την ευχαριστώ. Το παρακάτω το έγραψα για να θυμάμαι
πως ίσως κάποια μέρα ξαναβρεθώ απέναντι σε δυο υπέροχα μάτια
που έλαμπαν στο φως της φλόγας,
αλλά δεν είχα τη δύναμη να τα κρατήσω...

Μαράκι δεν μελοποιείται με ηλεκτρική, ωστόσο επιφυλάσσομαι.

Χαρισμένο σε όσους πέρασαν όμορφα στις διακοπές,

αλλά και σε αυτούς που περιμένουν τις επόμενες!

Είσαι…

Έχεις την πιο γλυκιά αγκαλιά,
και χάνομαι εντός σου.
Δώσε μου όλα τα φιλιά
κι ένα χαμόγελό σου.

Στα δυο μου χέρια σε κρατώ,
σε σφίγγω και φοβάμαι.
Σαν φύγεις, λέω, δε βαστώ
άμα χαθείς τι θα ’μαι.

Σκιρτά η καρδιά μου σε θωρώ,
μοιάζεις χιονιού νιφάδα.
Πέφτεις λικνίζεις στο χορό
εκπέμπεις μια σπιρτάδα.

Με το κεφάλι μου ψηλά
στα χείλη μου σε πίνω
κι από τα μάτια μου κυλά
το δάκρυ σου και σβήνω.

Όταν ζηλεύεις κάποιον, υπάρχουν δύο τρόποι να τον φτάσεις.

Ο ένας είναι να αγωνιστείς, ώστε να γίνεις σαν κι αυτόν.

Ο άλλος είναι να του βάλεις τρικλοποδιά...

Η επιλογή είναι προσωπική, σημασία έχει τι κερδίζεις σε κάθε περίπτωση...

Ανθρώπινα συναισθήματα. Κλείνω μάτι. μου γελάς και δεν φοβάμαι πια! Χαμογελώ και νικάω κάθε αρνητική σκέψη, κλείσε μου το μάτι, δείξε μου το μονοπάτι!

Διαβάζοντας σκόρπιες ειδήσεις, ανακαλύπτεις έναν κόσμο που δεν φαντάζεσαι ότι είναι δυνατόν να υπάρχει (εκτός από τη νοσηρή φαντασία σεναριογράφων του εμπορικού κινηματογράφου ή κάποιου μυθιστοριογράφου με αχαλίνωτη φαντασία)….

Ξεκινώντας, να αναφέρω ότι ο Αχελώος είναι ΚΑΙ επίσημα, χώρος εναπόθεσης τοξικών και άλλων αποβλήτων. Κατ’ επέκταση, λαμβάνουν χώρα ενέργειες που ως σκοπό έχουν την εκμετάλλευση της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων ως… χωματερής της Ευρώπης. Γιατί άραγε τέτοια πρεμούρα από κάποιους, για τη «σταθερότητα» στα Βαλκάνια? Πως επιτυγχάνεται…? Εδώ, το αφήνω στην κρίση του καθενός και απλά αναφέρω, την ολοένα αυξανόμενη διάσπαση των κρατών σε κρατίδια….

Γνωρίζουν πολλοί, άραγε, ότι το καλαμπόκι (το γνωστό καλαμπόκι που αγοράζουμε ψημένο και νόστιμο, αλλά και το ποπ κορν που συνοδεύει τις ταινίες στο σινεμά), δεν υπάρχει πλέον ως φυσικό προϊόν? ΝΑΙ, σωστά το έγραψα. ΔΕΝ υπάρχει(!). Είναι το πρώτο είδος που εξαφανίστηκε από τον πλανήτη. Αυτό που υπάρχει είναι αποτέλεσμα καλλιέργειας σπόρων μιας χρήσης. Παρασκευάζεται εργαστηριακά, φυτεύεται και παράγει καρπό για μια χρονιά ΜΟΝΟ… μετά, ξαναφυτεύεται…(!). Υποθέτω πως το δρόμο που χάραξε το μιστακιοφόρο θα ακολουθήσουν κι άλλα προϊόντα, λόγω χαμηλού κόστους και υψηλού κέρδους… Η Βουλγαρία, μεγάλο όνομα έχει… Μήπως να ξεσηκωθούν οι κάτοικοι της Φιλλιπούπολης, να διεκδικήσουν την ελληνικότητά τους και να έχουμε δυο ανεξάρτητα κρατίδια, τη Βουλ και τη Γαρία (?) λέω εγώ τώρα… Μπαααα, αυτοί ασπάστηκαν τον Ευρωπαϊσμό, έχουν και ευρώ, οπότε μάλλον τη γλίτωσαν…!

Είναι της μοδός οι καλλιέργειες φυτών, που με ειδική επεξεργασία κατασκευάζεται καύσιμο, το οποίο, λέει, θα λύσει το ενεργειακό πρόβλημα. Το κέρδος μεγάλο (το οικονομικό, μην πάει κανενός το μυαλό ότι νοιάζεται κανείς για το περιβάλλον). Έτσι, έχει δημιουργηθεί η τάση να «ξηλώνονται» εκτάσεις οπωροκηπευτικών, προκειμένου να καλλιεργούνται «φυτά». Με απλά λόγια… αντίο μαρουλάκια, δεν σας χρειαζόμαστε, άσε που μπορούμε να σας «θρέψουμε» και στον σωλήνα κάποιου εργαστηρίου. Τι λέγαμε για το καλαμποκάκι? Ποιος έχει σειρά να σηκώσει το χέρι του!

Επίσης, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο φαρμακευτικός οργανισμός (κολοσσός), παρασκεύασε άκουσον άκουσον, απόλυτα χημικό ελαιόλαδο (!!!)

Εργαστηριακό ΚΑΙ αυτό και το βασικότερο, χωρίς τη χρονοοικονομική επιβάρυνση του να μαζεύεις ελίτσες, εσύ θα τις πας στο ελαιοτριβείο, όχι εσύ θα τις πας… κι άμα πιάσει δάκο? Κι άμα… κι άμα…

Το «λάδι» αυτό είναι ευρέως διαδεδομένο στον πλανήτη, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εισάγεται, ακόμα. Ο λόγος είναι γιατί η Ένωση έχει τεράστια παραγωγή ελαιόλαδου (φυσικού, εεε?). Εδώ και μια δεκαετία περίπου γίνεται αγώνας από τους ηγέτες των Ευρωπαϊκών κρατών, ώστε να μειωθεί η παραγωγή λαδιού. Πιέσεις, βεβαίως βεβαίως ασκούν και οι ΗΠΑ για ευνόητους λόγους. Επί του παρόντος, απαγορεύεται η εισαγωγή του υβριδίου, μέχρι πότε όμως…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο μεγαλύτερος όγκος παραγωγής ελαιόλαδου εξάγεται από (δώστε βάση) Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία. Ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Ένωση επιμένει στη μείωση παραγωγής του, είναι γιατί οι ποσότητες που παράγουν αυτές οι χώρες είναι τόσο μεγάλες που υπερκαλύπτουν της ανάγκες των Κρατών – μελών και η εξαγωγή έχει μειωθεί λόγω του Αμερικάνικου ελαιόλαδου, που τιμάται στην καλύτερη των περιπτώσεων στο ¼ της τιμής του Ευρωπαϊκού….

Άσχετο, διάβαζα ένα άρθρο σχετικά με τις πυροκαταστροφές και οι μεγαλύτερες καταστροφές (μόνο φέτος) έγιναν σε Ισπανία, Ελλάδα και Νότια Ιταλία… (!!!)

ΟΧΙ δεν υπονοώ κάτι… το μυαλό σας πάει αλλού… εγώ απλά τα στοιχεία αναφέρω.

Και μη μου πει κανείς το κλισέ «ο Θεός να βάλει το χέρι του»… γιατί εκτός από το ότι ΔΕΝ το βάζει, κι εκεί που το έβαλε…. Τες Πα… αυτά επί του παρόντος και θα επανέλθω άλλη στιγμή!

ΑΣΧΕΤΟ (1): Σ/Κ ήμουν Σαλόνικα. Απλά ΥΠΕΡΟΧΑ, αλλά η πόλη… χάααααλια. Μετρό θέλατε… να δω (αν τελικά αντέξουν τα νεύρα σας μέχρι να ολοκληρωθεί) τι θα το κάνετε… Που με το λεωφοριάκι οι αποστάσεις ήταν μηδενικές και τώρα για να πας από τον ΟΛΘ στον Πύργο με τα πόδια πρέπει να περάσεις από χίλια δυο εμπόδια, να γλιτώσεις από τις τρύπες που έχουν ανοίξει και να ξεφύγεις από εκατοντάδες μενόμενα αυτοκίνητα που σε κυνηγούν να σε πατήσουν…

ΑΣΧΕΤΟ (2): Αν ο ΟΦΗ έπαιζε έτσι με τον ακατανόμαστο… τι θα είχε γίνει την επόμενη…?

ΑΣΧΕΤΟ (3): Θέλω να στείλω γράμμα στον Άι Βασίλη, το έχω έτοιμο αλλά οι εξελίξεις με προλαβαίνουν. Προσεχώς λοιπόν… θα τα χώσω και στη μασκότ της Coca Cola…. Και επιπλέον… δεν γουστάρω να αναρτώ 5 θέματα στην ίδια μέρα. Με εκνευρίζει όταν κοιτάζοντας τα blogs, βλέπεις 20 αναρτήσεις οι 5 από αυτές ενός μέλους… (κάνω σαν το κυανόλευκο ξωτικό ονόματι Γκρινιάρης…?).

Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Ένα πρωινό η Παναγιά μου
θά 'ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά.
Πέλαγο κρυφό τα όνειρά μου
κι έστειλες εσύ βάρκα με πανί.

Πόσο σ' αγαπώ κανείς δεν ξέρει
κι αν θα μ' αγαπάς, μικρό μου ταίρι
καλοκαιρινό, σ' αγαπώ.

Θα σταθείς ψηλά στο παραθύρι
πάνω στα μαλλιά άστρα του νοτιά.
Έχει η Παναγιά καραβοκύρη
να μας πάει μακριά, πέρα απ' τη στεριά.

Και μετά τη στεριά...? Έτσι είναι αγαπητή "Άναμπελ". Είναι ωραία να ερωτεύεσαι κατακαλόκαιρο. Συνήθως, όμως, μένει εκεί. Μετά έρχεται το Φθινόπωρο. Κίτρινα φύλλα σκεπάζουν τη γη που κάθησες και ομολόγησες τον έρωτά σου. Η βροχή σβήνει ότι έγραψες και το παρασύρει στη θάλασσα. Εκεί, που με το νερό ως τα γόνατα χάζευες το φεγγάρι και έκανες όνειρα "θερινής νυκτός". Και μένει μόνο η ανάμνηση που τίποτα δεν μπορεί να τη σβήσει. Μια γλυκόπικρη γεύση και μια ευχή, να ξαναζήσεις Εκείνο το όνειρο.

ΑΣΧΕΤΟ: Τι έγινε πάλι σήμερα… έγραψε ιστορία η Ελλαδίτσα μας (ευτυχώς που είναι και ο αθλητισμός). Πέντε στα πέντε κι άμα βάλεις ότι κι εμείς ΔΕΝ χάσαμε, ΘΡΙΑΜΒΟΣ!!! Βέβαια, παρά την πίκρα που μου πρόσφερε απλόχερα η ομαδάρα (ποια…? Γιατί υπάρχει εν Ελλάδι άλλη?), χαίρομαι, χάρηκα πάρα πολύ σήμερα ακόμα και με τον ακατανόμαστο, που λίγο έλειψε να τα κάνει θάλασσα ακόμα και με τον Σλοβάκικο καφενέ… (εδώ τελειώνει το φίλαθλο πνεύμα μου, το στέλνω για ύπνο).
Αυτό που χαίρομαι όμως πραγματικά είναι η αφέλεια των «τρικολόρε» (πράσινο, κίτρινο και όλα τα λοιπά αντιολυμπιακά θύματα).
Χλευάζανε και γελούσαν τα μουστάκια τους, ενώ τα πικρόχολα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν. ΞΥΠΝΑΤΕ κοροϊδάκιαααα… για μας δουλεύεται!!!!
Κάνουμε την πλάκα μας, πηγαίνουμε τα ταξιδάκια στας Ευρώπας (πρώτη θέση, παρακαλώ) και μετά τα Χριστούγεννα, ταπεινώνουμε δυο τρεις ομαδούλες που νομίζουν ότι επειδή επιπλέουν… είναι και χουρμάδες, για να πανηγυρίσουμε ΆΛΛΟΝ έναν τίτλο (γιατί η ιστορία με τίτλους γράφεται κι όχι με συμμετοχές σε ρόλους κομπάρσου). Οι άλλοι… ταλαιπορορούνται στα αμπελοχώραφα, γιατί…?
Άντε βρε, και στους ομίλους. Έτσι, για να μαζεύουμε κανένα πόντο. Μη χάνουμε και τις διακοπές του καλοκαιριού για… προκριματικά… Δεν αρμόζει στον Βασιλέα να σερβίρεται το γεύμα του, έχει τους υπηρέτες…!
ΑΑΑΑααααχ το κατά ευχαριστήθηκα! Έβγαλα όοοολη τη χολή που με ποτίσατε!

Εύχομαι να νοιώθεις πάντα έτσι
και κανένα γκρίζο σύννεφο
να μην σκιάσει αυτό που ζεις!

Να είσαι καλά φιλαράκι, το έγραψα για πάρτι σας!

ΑΣΧΕΤΟ: Μου έχουν πει να προσέχω τι εύχομαι... εγώ θα τη ρίξω την παραγγελιά εντός των ημερών κι ας μετανοιώσω. Στο κάτω κάτω... είμαι σε πορεία προς τον τοίχο (βλέπε ανάρτηση BAT CITY NIGHT), και από κάτω το κενό. Άσε που μπορεί πέφτοντας (αν δεν περάσω τον τοίχο), να βρω και πορτοφόλι...

Κατάλαβες?

Όχιιι?

ΚΑΚΩΣ...!

(Σκέψεις, διαλογισμοί και διάλογοι εν μέσω αλκοόλ και καπνου.. κλασσικά)...

Πριν λίγο καιρό κλήθηκα να περάσω από μια δοκιμασία. Έπρεπε να ψάξω μέσα μου (χαίρε βάθος αμέτρητον), να ανακαλύψω πράγματα που είχαν τρυπώσει στο μυαλό μου, αλλά είχαν θολή εικόνα και ακαθόριστη.

Σε μια εσωτερική αναζήτηση, ανακάλυψα πως δεν έσφαλα. Άξιζε τον κόπο κι ακόμα περισσότερα!

Έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση. Θα πηδήξω το εμπόδιο και θα φτάσω απέναντι. Τουλάχιστον, αν δεν υπάρχει τίποτα από πίσω, θα το έχω ανακαλύψει, θα έχω διώξει τις αμφιβολίες.

Και ξεκίνησα προετοιμασία...

Εντατική προπόνηση, σωστή "διατροφή" και ξανά προπόνηση.

Λίγο καιρό αργότερα, βρισκόμουν στο ταρτάν και ετοιμαζόμουν για το μεγάλο άλμα.

Γεμάτος αυτοπεποίθηση. Δυνατός ψυχικά και σωματικά. ΕΠΡΕΠΕ να δω αν υπάρχει κάτι πίσω από το εμπόδιο ή είναι το κενό. Όποια κι αν ήταν η απάντηση, εγώ θα είμουν νικητής, αφού θα ΗΞΕΡΑ.

Έρχεται η σειρά μου. Βαθειά ανάσα, ένα τελευταίο βλέμμα προς το εμπόδιο, δυο γουλιές ουίσκι (άσχετο) και ξεκινάω...

Τρέχω και από μπροστά μου περνούν σκέψεις, φόβοι και προσδοκίες. Κλείνω τα αυτιά, διώχνω το άγχος και επιταχύνω. Καθώς πλησιάζω μέτρο το μέτρο το εμπόδιο φανερώνει το πραγματικό του ύψος. Όσο τρέχω και πλησιάζω, τόσο ψηλώνει μπροστά μου απειλιτικό. Υπάρχει κενό από κάτω, άλλα ΟΧΙ. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Δεν περνάω από κάτω. Θα πηδήξω, θα φτάσω στον ουρανό, θα τσακιστώ, αλλά θα πηδήξω κι όπου φτάσω. Είμαι τρία βήματα πριν και η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Το μυαλό μου παίζει το δικό του παιχνίδι, μια η ενθάρυνση "ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΣ", μια η απογοήτευση "ΤΣΑΚΙΣΤΗΚΕΣ".

Πατάω το αριστερό πόδι με δύναμη και σηκώνω ψηλά το κεφάλι, στην κορυφή του εμπόδιου. Φέρνω το δεξί μπροστά ακουμπώντας το έδαφος τόσο όσο να προωθηθώ στο τελικό βήμα. Ιδρώτας με λούζει, αλλά πλέον είναι αργά για να το μετανοιώσω. Με αποφασιστικότητα, συνθλίβω σχεδόν, το έδαφος κάτω από το αριστερό πόδι και πετάω...

Το έχω... το έχω αγόρι μου, σήκω πιο ψηλά...

Η τέρψη γεμίζει δάκρυα τα μάτια μου και η καρδιά μου σπάει από χτύπους θριάμβου. ΤΟ ΕΧΩ... Εϊμαι ακριβώς από πάνω του και κατευθύνομαι στον αέρα να το ξεπεράσω. Και τότε..... Ο κλονισμός. Το εμπόδιο δεν ήταν τίποτα. Ακριβώς από πισω υψώνεται ένας τεράστιος τοίχος. Τα μάτια μου πετάγονται... το μυαλό μου για μια στιγμή παύει να σκεφτεται κι η καρδιά μου είναι σταματημένη. Εϊμαι πίσω από το εμπόδιο, μπρος μου ο τοίχος και κάτω το κενό...

Θα τον περάσω!!! Ή θα χαθώ στο κενό ή θα τον σπάσω. (μπορεί να είναι χάρτινος ή μπορεί κι από γρανίτη).... Ότι και να είναι είμαι νικητής. Προσπάθησα, πάλεψα και ή νικάω ή χάνω. ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ όσο κι αν είναι το χάσμα που μας χωρίζει. Ότι κι αν βρίσκεται πίσω από τον τοίχο είναι το έπαθλό μου και το θέλω. Θα γεφυρώσω τις διαφορές κι ας μην περάσει ποτέ κανείς από κει....

Είμαι στο κενό... πίσω το εμπόδιο που έχω νικήσει. Μπροστά ο τοίχος και κάτω το κενό... Θα περάσω από μέσα, δεν ξαναγυρνάω στο κενό. Θα πάω στον υπέροχο κόσμο που κρύβεται από πίσω, όσο μεγάλη κι αν είναι η διαφορά που με χωρίζει.... όποιο κόστος κι αν έχει το πέρασμά μου αυτό.

ΑΣΧΕΤΟ: Απέχω από σήμερα και μέχρι να φανεί φως στον ορίζοντα. Να μαζευτούν οι ρίποι από τις τυμπανοκρουσίες των πολιτικών, οι αμέτρητοι τόνοι χαρτιού που βρώμισαν το χώρο που ζω και να έχω κάτι νέο να πω....

Έτσι γιατί περίεργα την είδα...!!!

Συνήθως γράφω γιατί άκουσα κάτι, ένιωσα ή μου διηγήθηκαν. Το πρακάτω "γεννήθηκε" αφού είχα ακούσει την ίδια σχεδόν ιστορία, με μικροπαραλλαγές σε τοποθεσίες και ονόματα...

Αφιερωμένο σε εκείνους...

Σαν κάθε νύχτα

Περασμένα μεσάνυχτα,
μοναχός σου βαδίζεις.
Με τα μάτια μισάνοιχτα,
ένα τσιγάρο καπνίζεις.

Άδειος ο δρόμος
δεν ακούς αυτοκίνητα.
Και βαραίνει ο ώμος
στα χαμένα σου βήματα.

Άργησες πάλι...
ξημέρωσε.
Στου πιοτού σου τη ζάλη
παγωμένο το αίμα σου...
νέρωσε.

Η βροχή που σου μίλησε,
σου θυμίζει εκείνη.
Ένα δάκρυ σου κύλισε,
τα σημάδια του αφήνει.

Όπως είχα προαναγγείλει αύριο παντρεύεται η γυναίκα μου (η πρώην, μην έχουμε παρεξηγήσεις).

Αν τώρα περνάει από το μυαλό κάποιου ότι θα ασχοληθώ με τα του γάμου… πλανάτε πλάνη οικτρά. Ναι, δεν συμφωνώ με αυτό το γάμο. Ναι, θα προτιμούσα να έχουν έρθει τα πράγματα αλλιώς. Ναι, νομίζω πως της αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που πάει να κάνει. Ναι, της το είπα τόσο εγώ όσο κι οι φίλες της. Όμως, Όχι, δεν με πειράζει πια. Η ζωή είναι δική της.

Απλώς, έχω το ελλάτωμα να θυμάμαι…

Τη γνώρισα μικρό κοριτσάκι. Είχε μια παιδική αφέλεια, που με έκανε να γελάω. Με μάγεψε το χαμόγελό της και ξεχώρισα αμέσως το καθαρό της βλέμμα. Θα ήταν αχαριστία να πω πως δεν μου έδωσε τίποτα. Θα ήταν μικροπρέπεια να ισχυριστώ πως είναι όσα με ανάγκασαν στο τέλος να την εγκαταλείψω. Απλά δεν ήταν για μένα. Όχι γιατί είμαι ανώτερος ή καλύτερος… αλλά γιατί απλά είχαμε διαφορετικές κατευθύνσεις που δεν συνέκλιναν, αλλά όσο πέρναγε ο καιρός μας απομάκρυναν.

Δεν μου λείπει πια. Το έχω ξεκαθαρίσει και μέσα μου κα με εκείνη, ότι δεν υπάρχει επιστροφή.

Αυτό που με πονάει (και φταίω εγώ γι’ αυτό), είναι τόσα χρόνια που χάθηκαν για να συνειδητοποιήσω ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω… Μάταια μίλαγα, μάταια προσπαθούσα, άδικα στεναχωριόμουν .

Όπως έχω ξαναπεί, σημασία δεν έχει πόσο ξέρεις τον άλλον. Δεν λέει κάτι αν ξόδεψες σε αισθήματα ή όχι.

Σημασία έχει ότι επένδυσες, έστω και νοερά, κάποια από τα όνειρά σου, μερικά από τα σχέδιά σου. Κι εγώ σε αυτό τον γάμο είχα επενδύσει ότι είχα και δεν είχα….

Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις όλα σου τα υπάρχοντα (ψυχικά κυρίως), να κουρελιάζονται, να βγαίνουν στον πλειστηριασμό και να ισοπεδώνονται σαν χάρτινοι πύργοι…. Απαιτεί πολύ κόπο να ξανασταθείς στα πόδια σου. Να βρεις το κουράγιο να χτίσεις νέα όνειρα, σε νέες εμπειρίες.

Έτσι ήταν όμως αυτή. Αυτό το χαρακτήρα είχε, κι αυτά τα όνειρα έκανε (που ίσως κι εγώ με τη σειρά μου της τα ισοπέδωσα). Και το ήξερα από την αρχή. Αλλά… νέος εγώ, μικρή εκείνη… έλεγα θα χαράξουμε ένα κοινό δρόμο. Ούτε του ενός, ούτε του άλλου, αλλά όχι και τόσο διαφορετικό. Με κοινά στοιχεία, και αμοιβαίες παραχωρήσεις…

Αφού λοιπόν απέτυχα στο σκοπό μου… πως μπορώ να την κατηγορήσω. Αφού κι εγώ με τον τρόπο μου την απογοήτευσα, πώς να ρίξω το φταίξιμο σε εκείνη…?

Για μένα ήταν η χειρότερη, με έκανε πολλές φορές να αναρωτιέμαι για το τι θέλω μαζί της, ο τρόπος της πολλές φορές με έθιγε… οκ. Αυτή είναι όμως. Έτσι, είναι ο χαρακτήρας της. Για κάποιον άλλον είναι η ιδανική (ελπίζω). Άλλοι μας ανέχονται κι άλλοι όχι. Κι όπως λέει και το τραγούδι, σ’ όποιον αρέσουμε…. γιατί να μην ισχύει και για εκείνη…?

Αυτό που δεν της συγχωρώ, είναι ότι έπαιξε και μετά το χωρισμό μαζί μου, αλλά κι αυτό ακόμα εγώ της το επέτρεψα. Μπορούσα να μην ενδώσω ή να θυμάμαι πως είναι το παιχνίδι της…

Ας είναι καλά, λοιπόν, και μακάρι να περνάει όσο καλύτερα δεν πέρασε μαζί μου. Μακάρι να βρει όσα της στέρησα. Κι εγώ θα βρω τον δικό μου δρόμο και θα βαδίσω πιο στέρεα… αυτή τη φορά.

Θλίβομαι μόνο… για τα δέκα χρόνια, που έφυγαν… δέκα χρόνια που στέρησα από τον εαυτό μου για ένα μάταιο σκοπό… Μια ζωή που δεν κατάφερα να ζήσω και τώρα μαζεύω τα κομμάτια της. Δέκα χρόνια που όσο κι αν ξεγελάω τον εαυτό μου, δεν γυρνούν πίσω……

Αυτή την πεποίθηση είχα από πολύ νεαρός και η αλήθεια είναι πως ήρθα πολλές φορές να το κάνω πράξη. Σήμερα, θα ασχοληθώ με τη σχέση που είχα με τη μηχανή μου.

Από την πρώτη στιγμή που την είδα, τη λάτρεψα. Δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, αλλά είχε κάτι το ξεχωριστό για μένα. Έτσι, ξεκινήσαμε…

Ήταν η διέξοδος σε πολλά από τα προβλήματα που αντιμετώπισα κατά καιρούς. Όταν τα πράγματα σκούραιναν γύρω, όταν τίποτα δεν μπορούσε να εκτονώσει το θυμό ή την απογοήτευσή μου, της έκλεινα το μάτι.

Εκείνη πάντα πρόθυμη, ήταν μονίμως σε εγρήγορση. Ε, δεν θέλαμε και πολύ. Πατούσα τη μίζα και φεύγαμε. Ένα ταξίδι μοναχικό, αλλά τόσο τρυφερό. Εγώ βυθισμένος στις σκέψεις μου, αυτή με ένα βρυχηθμό που έβγαινε από τα σωθικά της, σαν να συμπαραστεκόταν με τον τρόπο της. Κι οι δυο μας περιπλανιόμασταν, γευόμασταν τη φύση, και το αεράκι έπαιζε γύρω μας καθώς διασχίζαμε χιλιόμετρο το χιλιόμετρο.

Επιστρέφοντας στο σπίτι, όλα ήταν διαφορετικά. Είχα ηρεμήσει, τα νεύρα μου σε φυσιολογικά επίπεδα και ο κόσμος πιο όμορφος απ’ ότι τον άφησα. Εκείνη στεκόταν καμαρωτή στην αυλή, ικανοποιημένη που για άλλη μια φορά είχε επιτευχθεί ο στόχος.

Εκεί ήταν που έπαιρνε και τα εύσημα. Χτυπούσα τη σέλα με τρυφερότητα, χτύπαγα χαδιάρικα τα grips και ψιθύριζα πόσο την ευχαριστούσα.

Αργότερα, και ενώ είχα ξεκουραστεί και το μοτέρ της είχε κρυώσει, ερχόταν η ώρα του καλλωπισμού. Την έπλενα καλά, με προσεκτικές κινήσεις και απαλό σφουγγάρι, για να μη γδέρνεται το ευαίσθητο χρώμα της.

Έπειτα, με ένα μικρό κομμάτι βαμβάκι και λίγο οινόπνευμα γυάλιζα τα νίκελ (πολύωρη ασχολία, αλλά ευχάριστη). Και τέλος, με ένα πανάκι και αλοιφή περιποιούμουν τα δερμάτινα μέρη της….

Αυτά για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ολοκλήρωναν μια σχέση αμοιβαίας συμπάθειας, πάθους και αλληλοκατανόησης.

Κάποια στιγμή, αντιμετώπισα πρόβλημα υγείας. Η σπονδυλική μου στήλη μάζεψε διάφορα απωθημένα, μέχρι που κατέρρευσε. Ο πανικός μεγάλος. Η απελπισία και η απόγνωση, πως όχι απλά δεν θα ξανακαβαλήσω μηχανή, αλλά θα καβαλάω μόνιμα ένα καροτσάκι με κυρίευσαν…

Δεν το βάζω όμως κάτω (κι ας μη μου φαίνεται), και αποφασίζω πως στα 33 μου, δεν θα δεχτώ τόσο εύκολα την ήττα. Μετά από σειρά εξετάσεων και επισκέψεων, η λύση (και όχι σίγουρη) είναι μια θεραπεία η οποία απαιτούσε πολλά λεφτά και δεν καλυπτόταν από το ταμείο (τι πρωτότυπο).

Σάββατο πρωί, λοιπόν, παίρνω τον καφέ μου, στήνω ένα σκαμνάκι μπροστά στη μηχανή και κάθομαι και την κοιτάζω. Η σκόνη έχει θολώσει το βλέμμα της, αλλά αυτό δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα καθώς και το δικό μου είναι θολό, αλλά όχι από τη σκόνη…

Παραμιλάω και την εκλιπαρώ να κρατήσει. Ως εκείνη τη στιγμή ότι χρήματα περίσσευαν τα αξιοποιούσα πάνω της. Στολιδάκια, μπιχλιμπιδάκια και ότι άλλο μπορούσε να την κάνει ακόμα πιο όμορφη. Κι όλα γνήσια. Τίποτα φθηνότερο, κανένα ιμιτασιόν… της άξιζε άλλωστε!

Αναγκάζομαι λοιπόν να φεσωθώ έως το λαιμό για να μπορέσω να την ξανακαβαλήσω και να φύγουμε μαζί. Τόσα ταξίδια, τόσες εκδρομές… Μέχρι τα σύνορα περάσαμε δυο φορές. Κι όταν τρίτο άτομο ήταν στη θέση του συνοδηγού, το ταξίδι αποκτούσε ξεχωριστή σημασία. Δεν μπορούσα να το στερηθώ, ΟΧΙ…

Την επόμενη κιόλας μέρα… άρχισαν τα προβλήματα. Γιατί καμάρι μου? Τόσο καιρό σε περιποιούμαι. Φροντίζω την ομορφιά σου, για να πηγαίνεις καμαρωτή και λαμπερή. Κοιτάζω ανελλιπώς και τα εσωτερικά σου, για να μην μπορεί τίποτα να σε σταματήσει… Γιατί τώρα…?

Το παρακάμπτω, το ονομάζω τυχαίο γεγονός και λέω, δε βαριέσαι. Στον καθένα μπορεί να συμβεί να αρρωστήσει την πιο ακατάλληλη στιγμή.

Την παίρνω, λοιπόν και πάμε για τον γιατρό. Σε μια εβδομάδα είναι και πάλι καλά και στέκει καμαρωτή.

ΟΚ, λέω άμε παρακάτω. Παρακάτω… χμ… βρίσκομαι στο δρόμο για τη δουλειά, κάνω να στρίψω αριστερά. Το αριστερό της μάτι δεν παίζει… Λάμπα, λέω και στο πρώτο βενζινάδικο κάνω δεξιά να την αλλάξω. Ούτε το δεξί παίζει. Δεξί-αριστερό, μπρος-πίσω… βρωμάει η δουλειά. Πόσο πιθανό είναι να κάηκαν 4(!) λάμπες συγχρόνως. Όντως οι λάμπες μια χαρά.

Πάμε πάλι την άλλη μέρα στο γιατρό. Φλασιέρα λέει η διάγνωση, 160 ευρώ λέει το κουστούμι… Ξέχνα το αγάπη. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ. Πάμε και χωρίς φλας.

Ε, ήταν και η αρχή για ένα μουλάρωμα που κρατάει ακόμα… Το ένα καπάκι στο άλλο, λες και το έκανε εξ επί τούτου. Βρε καλή μου, δεν σε φροντίζω? Δεν σε περιποιούμαι? Τι σε έπιασε… Λίγο καιρό υπομονή ζήτησα να ισιώσω λίγο το οικονομικό… Εγώ για πάρτι σου έδινα και τα οπίσθιά μου προς διακόρευση (κοινώς ξέρετε, αλλά μη φλερτάρω με το ban). ΤΙΠΟΤΑ…

Κι αφού συνεννόηση δεν υπάρχει, αυτή η σχέση ΠΡΕΠΕΙ να τερματιστεί.

Έφτιαξα ότι μπορούσα (άλλωστε το αξίζει. Μου προσέφερε πάρα πολλά), την πήγα στον πλαστικό χειρούργο για να φρεσκάρει την αερογραφία. Άλλαξα φίλτρα, λουριά και κάτι ψιλογραναζάκια και τη δίνω. Δεν τη σκοτώνω όσο όσο, αλλά μαζί μου δεν μπορεί να είναι πλέον.

Να πας στο καλό χρυσό μου. Μακάρι ο επόμενος να σε φροντίζει στο μισό απ’ ότι εγώ. Εύχομαι να μη σου λείψει τίποτα και να σε δω στο δρόμο και να μη σε αναγνωρίσω. Τόσα χρόνια μαζί και στερήθηκα για να τα έχεις όλα στο σασί σου. Ανταμοιβή…? Μια φορά χρειάστηκα τη βοήθειά σου και τότε θυμήθηκες να ζητάς, να ζητάς, να ζητάς και να μη σταματάς να απαιτείς…

Θα πάμε μπροστά. Εσύ με κάποιον άλλο αναβάτη που πραγματικά θα χαρώ να σε βλέπω καμαρωτή όπως ήσουν πάντα. Εγώ, κάποια θα βρω στην επόμενη βιτρίνα. Αν όχι στην επόμενη, στη μεθεπόμενη σίγουρα. Δίνω πολλά για το χατίρι της και σίγουρα κάποια θα το εκτιμήσει και δεν θα ζητάει αλόγιστα… ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΤΥΧΗ!

Έως σήμερα, χρόνια τώρα, δεν σου είχα δώσει κάποιο όνομα. Από σήμερα θα σε φωνάζω: ΚΙΚΗ…

Ακολουθεί διαφημιστικό σποτάκι…

(Εννοείται άσχετο): Την Κυριακή 9/9/2007 παντρεύεται η μάνα του παιδιού μου, η Κική καλέ… η X-files… εεεε…. X-wife, sorry. Η σχετική ανάρτηση προσεχώς!

ΜΗΝ ΤΗ ΧΑΣΕΤΕ!!!

Είναι φορές που νιώθω πολύ τυχερός, γιατί έχω γύρω μου άτομα που χαίρουν της εκτίμησής μου. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που θα ασχοληθώ (ή μάλλον είναι έμμεσα).

Οι φίλοι μου, και δεν είναι λίγοι, με επιπλήττουν συχνά και μου λένε να μη σκέφτομαι πολύ γιατί ως γνωστόν θα το "κάψω". Από την άλλη επειδή το να λύνεις τα προβλήματα των άλλων, να τους συμβουλεύεις ή να τους παρηγορείς είναι το εύκολο για μένα (εκτός των άλλων είμαι και καλός ακροατής), όταν κάτι τους συμβαίνει ξέρουν που θα απευθυνθούν. Αυτό, βέβαια, με γεμίζει. Χαίρομαι να βλέπω άτομα που αγαπώ να βρίσκουν μια παρηγοριά, τουλάχιστον, στο πρόσωπό μου. Από την άλλη, όμως, δεν προλαβαίνω να εκφράσω εγώ τις ανησυχίες μου, τα προβλήματά μου. Θες γιατί δεν μιλάω πολύ εύκολα, βάλε και το ότι ασχολούμε πρώτα με τα δικά τους, που χρόνος να μιλήσω και τι να πω, όταν τα δικά μου φαντάζουν παιδικά παιχνίδια μπροστα σε αυτά που ακούω...

Αφορμή για να γράψω μου έδωσε μια συνομιλία που είχα προχθές το βράδυ. Με ένα άτομο το οποίο δεν γνωρίζω καλά, μας χωρίζουν πολλά, αλλά παρόλα αυτά, είναι από τα λίγα άτομα που ανοίγομαι τόσο εύκολα. Δεν έχει πολλά να μου πει, αφού από εμπειρία έχω περισσότερη. Δεν ξέρει κάτι, πιθανόν, το οποίο να μη γνωρίζω, αλλά σίγουρα, έχει τον τρόπο να μου ανασύρει πράγματα που ξεχνάω. Απλά πράγματα, καθημερινά, που δεν τους δίνουμε σημασία κι όμως είναι τόσο σημαντικά, που κάνουν τη διαφορά μεταξύ μιας μίζερης ζωής, από μιας ζωής γεμάτη απολαύσεις. Συζητώντας, λοιπόν, μου ανέφερε μια εμπειρία που είχε, η οποία στοίχισε πολύ ακριβά, κυρίως λόγω του ευαίσθητου της ηλικίας, αλλά και της συναισθηματικής απώλειας. Στο τέλος της κουβέντας, καληνύχτισα με μια ανακούφιση. Το άτομο αυτό με έκανε να θυμηθώ πόσα πράγματα έχω, που είναι τεράστιας αξίας κι όμως σπάνια έχω την ευκαιρία να ανγνωρίσω την αξία τους.

Το πρωί ξύπνησα με χαμόγελο (πράγμα σπάνιο). Δεν έχει σημασία που είναι μακρυά. Δεν λέει τίποτα το γεγονός πως όταν ερχόταν στη ζωή, εγώ είχα ήδη ξεκινήσει την επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Σημασία έχει πως, τελικά, αυτό που μετράει, είναι να έχεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να εκφράζεσαι αληθινά. Δεν είναι το μοναδικό άτομο, αλλά στα υπόλοιπα 2-3 πρόσωπα που τα νιώθω ΦΙΛΟΥΣ, μπορώ να εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου αρκετά συχνά και με παντίους τρόπους, ήθελα να αφιερώσω αυτη την ανάρτηση σε Εκείνο. Να είσαι καλά, όπου και νά σαι, να περνας καλά ότι κι αν κάνεις και να ξέρεις (που το ξέρεις, είμαι σίγουρος) ότι μπορείς να βασίζεσαι σε μένα.

Δεν έχει σημασία πως σε λένε. Δεν με νοιάζει αν κάποτε διαβάσεις αυτό το post. Σημασία έχει ότι σε γνώρισα. Σημασία έχει πως έχω τέτοιους άνθρωπους δίπλα μου. Σημασία έχει οι λίγοι αλλά ΑΞΙΟΛΟΓΟΙ άνθρωποι που λέω Φίλους και όχι παρέες, να αισθάνονται το ίδιο και για μένα.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την παρέα σου, και ευχαριστώ και τις συγκυρίες που σε έφεραν κοντά μου!

ΑΣΧΕΤΟ: Ο Θρύλος δεν μας τα λέει καλά πάλι φέτος και θα έχουμε δράματα και καζούρες από τους άμπαλους κιτρινοπράσινους γλωσσάδες... είδωμεν!

Ακολουθεί κείμενο χωρίς νόημα για πολλούς. Με πλάγια γράμματα ο εαυτός μου. Με πλάγιο τρόπο, οι σημερινές μάχες μου.

Σήμερα δεν θα γκρινιάξω (γιατί, άρρωστος είσαι?). Από αύριο μπαίνω και επίσημα σε χειμερινούς ρυθμούς και δεν έχω καμιάααα απολύτως όρεξη να χαλάσω την Κυριακή μου (ναι, στο χέρι σου είναι). Θα αράξω στην καναπεδιά με το καμάρι μου και θα απολαύσουμε τον Θρύλο στη Λεωφόρο. Θα βρίζουμε, θα φωνάζουμε, θα πανηγυρίζουμε και θα καταναλώσουμε κουτάκια μπύρες και πορτοκαλάδες! (το νου σου μη μεθύσεις και βλέπεις ανάποδα το σκορ….).

Το μεσημέρι, αρπάχτηκα (πρωτότυπον) με τους δικούς μου. Κατέβηκα να φάμε μαζί για να δουν και τον εγγονό λίγο (τι το θες, αφού ξέρεις). Τέλος πάντων, πέρασε αυτό. Είπαμε, ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΛΑΣΕΙ Τ Ι Π Ο Τ Α τη σημερινή μου διάθεση (να σε δω αν βάλει κάνα γκολ ο κουτσοβάζελος). Για να σοβαρευτούμε λίγο (χααχαχαχαχαχα, ΕΔΩ γελάνε), η τελευταία μου επιθυμία δεν πρέπει να γίνει σεβαστή??? (άστο αυτό παιδάκι μου, δεν είπαμε ΣΗΜΕΡΑ δεν γκρινιάζουμε?). ΕΕΕεεεε, μη το ένα μη το άλλο δεν πας να γ@#$%... τσολιά δεν είχαμε, τσολιά αποκτήσαμε (όχι τσολιά, νταλγκά). Δε λέω τίποτα. Όταν ηρεμήσει ο Άλλος Πάνος, θα επανέλθω (μωρέ αν μέχρι το βράδυ δεν σου βάλω θέμα, να μην ξανά ενοχλήσω ποτέ τη συνείδησή σου). Αμήν και πότε!!!

H μπαλάντα που ακολουθεί είναι ΤΟ κομμάτι. Όταν την ακούω κάνω σχέδια και φτιάχνω ατμόσφαιρα για ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμή (σιγά ρε μεγάλε. Άλλοι λένε “μισό να φέρω τα DUREX”, εσύ θα πεις “μισό να βάλω το κομμάτι που μ’ αρέσει και να ανάψω τα κεριά και μπλα μπλα μπλα”). Ε, άι στο γεροδ%^$^#, σταματάω να μιλάω γιατί θα το κάνω το έγκλημα σήμερα (σιγά τα αίματα στυγερέ δολοφόνε). Η σιωπή μου προς απάντηση σου ξινέ, βλάκα. Δεν έχεις ιδέα από διάλογο και ρομαντισμό…

ΑΣΧΕΤΟ (1):

Rainbow - Ariel

I search for her in the dead of night
A silhouette lit by candle light
In a whispered word she is gone
Familiar stranger without a name
In a darkened room they all look the same
Like the sand of time she slips away

so far away
In the mirror you can see her face
An angel dressed in the blackest lace
A sip of wine and the game can begin
Just an image lost in fantasy
Then you touch her and you can't break free
Till you see your fate written there in her eyes
Oh Ariel,
Lost in a distant dream, take me home
Ariel

ΑΣΧΕΤΟ (2): Πού είναι εκείνη. Να κάτσουμε παρέα, να μιλάμε ή να τραγουδάμε. Να κοιτάζω τα μάτια της που λαμπιρίζουν από τη φλόγα (ή φλόγα φώτιζε από τα μάτια της…?). Ας άκουγα τη φωνή της. Να της πω πόσο χάρηκα που τα είπαμε και … ίσως να της έλεγα και τι αισθάνομαι. Πόσο όμορφο θα ήταν να δίνομαι για κείνη, να κάνω ό,τι μπορώ για να διατηρεί το χαμόγελό της αναλλοίωτο…