Μεταξύ ποτού και καπνού (όπως συνήθως)…

Ακουμπισμένος στην μπάρα… αναπτύσσεται συζήτηση «σοφών».

Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει
κι έχω χαθεί στης πολιτείας τα στενά,
εσύ κοιμάσαι σε μια θάλασσα αφρισμένη
κι εγώ βουλιάζω κάθε νύχτα στη στεριά.

(Δεν θα σε αφήσω να πνιγείς σε μια κουταλιά νερό, όσο μπορώ θα σε κρατώ, θα λούζω τα μαλλιά σου μα θα κρατώ στεγνά τα μάτια σου)

- Τι έγινε ρε Πάνο, παίζει κανένα αίσθημα?

- Εξαρτάται πως το εννοείς…

Σ' ένα μπαράκι με προκάει ένας πιωμένος,
μου λέει πως ψάχνει από κάπου να πιαστεί
κι εγώ ξεκάρφωτος μαζί και καρφωμένος
του λέω με στυλ, πως είναι όμορφη η ζωή

- Ρε φίλες πως έχουν γίνει έτσι οι γυναίκες…?

- Ωραίες, ε?

- Με δουλεύεις…? Έχουν πάρει φόρα και ισοπεδώνουν τα πάντα γύρω τους

- (τραβάω τζούρα, κουνάω αρνητικά το κεφάλι) Όχι άρχοντα, μόνα τους ισοπεδώνονται…

- Άντε γεια μας

- Βίβα (ανάθεμα αν κατάλαβε)

Μια πεταλούδα στη γωνιά χαμογελάει,
κερνάει τσιγάρο μα πουλάει τη φωτιά.
Ο αστυφύλακας ταυτότητα ζητάει,
μα εγώ την ψάχνω απ' τα δεκαεννιά.

- Καλώς την. Πως και μας θυμήθηκες?

- Δουλειές ρε Πανούλη, δουλειές. Εσύ, ακόμα ψάχνεις τη MIS PERFECT?

- (χαμογελάω) Όχι ρε «Ν» μου… κάτι αξιόλογο ψάχνω.

- Μην απελπίζεσαι ρε… Θα βρεθεί

- Εγώ θα ζω…?

Γέλια…

- Ακόμα έτσι στη γύρα είσαι?

- Στη θέση μου «Ν». Στη φαντασίωση… (Άμα της πω «το ταξίδι ξεκίνησε», θα πρέπει να εξηγήσω κιόλας)…

- Καλό παιδί είσαι, τη δουλίτσα σου την έχεις, ευαίσθητος… Να μου το θυμηθείς, θα βρεθεί και θα είναι η δικαίωσή σου.

- Εσύ θα με έπαιρνες…?

- Έλα ρε τώρα…

Μοιάζεις ψευδαίσθηση μα είσαι αληθινή
θυμίζεις όνειρο που όμως το πιστεύω
φεύγεις δειλά σαν οπτασία το πρωί
γυρνάς τις νύχτες είσαι εδώ και σε λατρεύω

- (Μονόλογος, μετά το τρίτο ποτήρι και δεκαφεύγα τσιγάρο)

Αυτή τη φορά σε περίμενα εγώ… και σήμερα και χθες. Δεν ήρθες… Πέρασες μια στιγμή από μπροστά μου. Αισθάνθηκα μες τη βροχή μια λιακάδα. Το φως σου τύφλωσε το μυαλό μου… και χάθηκες πριν καλά καλά πιστέψω πως είσαι εδώ.

Το ταξίδι ξεκίνησε. Δεν με νοιάζει ο προορισμός, σημασία έχει το ταξίδι. Όσο πιο πολύ κρατήσει τόσο πιο όμορφο θα είναι.

Μη ρωτήσεις σε ποιο δρόμο προχωράμαι…

μονάχα πιάσε το χέρι μου και πάμε.

Το ταξίδι ξεκίνησε μα… εσύ, χάθηκες… Έβαλα τα χέρια στις τσέπες, κατέβασα το βλέμμα στο δρόμο και έφτασα στο άδειο σπίτι. Έριξα μια κλεφτή ματιά… κούρνιασα στα παγωμένα σεντόνια και αποκοιμήθηκα στην "αγκαλιά" σου… και σήμερα!

Κάποτε γνώρισα μια λίμνη, που 'θελε να 'ναι θάλασσα
Κάποτε αντάμωσα μια πέτρα, που 'θελε βράχος να γενεί
Κάποτε αγάπησα μια κόρη, μάτια μου, μαύρα μάτια μου
Και κάθε που χαράζει, με τρώει το μαράζι
Και κάθε που χαράζει, με τρώει το μαράζι

ΑΣΧΕΤΟ (1):

Strangers in the night exchanging glances
Wond'ring in the night
What were the chances we'd be sharing love
Before the night was through

ΑΣΧΕΤΟ (2): Όλα τα προηγούμενα... ή μήπως όχι?

και ΤΟ(!!!) άσχετο:

ΚΛΙΚ ΕΔΩ!!!

Σε περίμενα

Περνάς σκιά και χάνεσαι με το πρώτο φως

Η καλημέρα σου φωτίζει στο ολόγιομο φεγγάρι

μα καθώς οι πρώτες αχτίδες ξεπροβάλλουν

η μορφή σου χάνεται στον δροσερό αέρα του πρωινού.

Ήθελα να κάτσεις… ξέρεις…

Μα είσαι σκιά.

Δεν ξέρω τη μορφή σου, δεν έχω ακούσει τη φωνή σου.

Είναι μια μορφή που περίμενα, μια φωνή που την άκουγα.

Είμαι κι εγώ μια σκιά, τρέμω το φως της ημέρας.

Σε περίμενα

Ξέρεις… μ’ αρέσει που με περιμένεις.

Εκεί, απέναντι, καρτεράς και ξέρεις πως βιάζομαι.

Τρέχω να δώσω το παρών, τρέχω να πάρω την καλημέρα σου.

Περιμένω να πέσει το βράδυ, γιατί ξέρω πως θα είσαι εκεί.

Θα με περιμένεις...

Θέλω να σε αγγίξω, να μυρίσω τα μαλλιά σου, να ακούσω τη φωνή σου...

Σε περίμενα

Είμαστε σκιές, δεν γνωρίζει ο ένας τον άλλον,

αλλά εγώ σε περίμενα.

Είμαστε σκιές, χωρίς σώμα, δίχως φωνή.

Σκιές που στοιχειώνουν τα βράδια, που σκορπούν την ημέρα.

Μια ψυχή… αυτό χρειαζόμαστε. Ναι…

Κι ένα σώμα….

Σε περίμενα

Για να πάψω να γυρνώ στο σκοτάδι… σκιά…

ΑΣΧΕΤΟ: Μου αρέσει που μιλάμε, ακόμα κι όταν δεν λέμε τίποτα...

ΚΛΙΚ ΕΔΩ

O ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ της εκπομπής Million Miles Away συνεχίζεται!!!

Επειδή κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ακριβώς τη διαδικασία επισημαίνω τους βασικούς όρους διεξαγωγής του διαγωνισμού:

1. Κάθε εβδομάδα θα ανακοινώνονται δύο συγκροτήματα ή καλλιτέχνες, που θα επιλέγω εγώ. Εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ψηφίζεται το αγαπημένο κατά τη γνώμη σας.
2. Οι συμμετοχές για την εβδομαδιαία ψηφοφορία θα αναρτώνται στο blog του Panos72, καθώς και ο νικητής ή οι νικητές κάθε εβδομάδας.
3. Οι συμμετοχές των μελών που θα ψηφίζουν το δημοφιλέστερο θα μπαίνουν σε κλήρωση, που θα γίνεται ζωντανά στον αέρα και κατά τη διάρκεια της εκπομπής.

4. Κάθε μέλος έχει δικαίωμα συμμετοχής ΜΙΑ φορά την ημέρα, που σημαίνει μέχρι επτά ψήφους, από Παρασκευή έως Πέμπτη.

Η ΚΛΗΡΩΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ (ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ) ON AIR ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ MILLION MILES AWAY 12.00-14.00 http://www.listen.musicheaven.gr

Για αυτή την εβδομάδα,

ο διαγωνισμός είναι μεταξύ

Pink FLOYD

&

QUEEN

Oι νικητές της 23/11/2007 είναι:

Aurelia (ένα ποτό ΔΩΡΕΑΝ)

filosofiki - Geoguitar - Parateristas

(από ένα λουράκι δερμάτινο)

Snack bar BLUE NOTE (ποτό δωρεάν)

Fantasma

(δερμάτινα χειροποίητα λουράκια χειρός)

Κατ’ αρχήν να απαντήσω «ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, ΟΧΙ».

Ο λόγος είναι απλός. Σήμερα γιορτάζουν οι Μαρίες και οι Μάριοι (της Χριστιανικής πίστης), που (εκλεπτυσμένα) δεν έχουν νοιώσει τη χαρά της ηδονής ή ακόμα καλύτερα, τον ολοκληρωμένο έρωτα.

Σήμερα, δηλαδή, γιορτάζουν κάποιες μετρημένες στα δάχτυλα και ανήλικες… εννοείται, αφού ακόμα και ο Σούπερ Μάριο, στο τέλος του παιχνιδιού, χάνεται στο βάθος της οθόνης, αγκαλιά με την αγαπημένη του.

Και μην πει κανείς «κι εσύ που το ξέρεις ότι θα συνουσιαστούν?»…

Μια φορά να έχεις δει αυτόν τον μπρουτάλ νταβραντισμένο μουστακαλή, αρκεί για να καταλάβεις ότι δεν θα της χαριστεί της κυρίας…

Εγώ, λοιπόν, ΔΕΝ γιορτάζω, αφού δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Όμως, και όταν ήμουν μέλος αυτής της Κοινότητας, κάποιοι φρόντισαν να μου στερήσουν το δικαίωμα να γιορτάσω, έστω και μια χρονιά, 21 Νοεμβρίου…

Γεννήθηκα εξαμηνίτικο (δεν θέλω σχόλια), άγουρο και καταταλαιπορημένο. Έτσι, οι συγγενείς και οι νοσοκόμες που στέκονταν από πάνω μου, είχαν ένα βλέμμα… πώς να το πω τώρα… Το γεγονός πως δεν καταλάβαινα, δεν σήμαινε ότι δεν είχα και αντίληψη… έτσι, μου γ$%^σαν την ψυχολογία.

Στη συνέχεια και μέχρι να το ξεπεράσω, πήγα σχολείο. Εκεί, οι συμμαθητές μου, λόγω του ότι οι γονείς μου με κουρεύαν σαν αγριοκάτσικο, παρατήρησαν το πόσο εξείχαν τα αυτιά και η μύτη μου από το υπόλοιπο κεφάλι….

Μου κόλλησαν λοιπόν, διάφορα παρατσούκλια, επικρατέστερο των οποίων ήταν το Κύριος Πατάτας (από το συμπαθές παιχνίδι με τις φατσούλες, αν θυμούνται οι παλαιότεροι)… Με αυτόν τον τρόπο, όσο κι αν προσπάθησα, τελικά μου διακόρευσαν ανεπιστραφή την ψυχολογία.

Τη σκυτάλη πήραν οι δάσκαλοι, οι οποίοι, αφού ήξεραν ποιο είναι το «καλό μου», φρόντιζαν και γι’ αυτό. Πως? Απλά, ψήνοντας το μυαλό μου, με οποιαδήποτε ηθικοπλαστικό αντίληψη κατείχαν ή εισβάλοντας βιαίως στις δικές μου, τότε αξίες, προσπαθώντας να τις καταρρακώσουν και στη συνέχεια να επιβληθούν με το λιγότερο δυνατό κόπο, σερβίροντάς μου, τον εαυτό που «έπρεπε» να έχω, ώστε να αποτελώ λαμπρό παράδειγμα άξιου μέλους της κοινωνίας τους.

Έτσι, άρχισαν να ερωτοτροπούν ΚΑΙ πάνω στην αγνή οπτική που είχα για την κοινωνία που ήθελα…

Στο ενδιάμεσο, σειρά πήραν και τα αισθηματικά…

Εκεί ο βιασμός ήταν πιο βάναυσος κι από Χουντικά βασανιστήρια. Όσο έδινα, τόσο μου ζήταγαν. Κι όταν στέρευα, με χρέωναν την αποτυχία. Όσο περισσότερο αγαπούσα, τόσο λιγότερο ένοιωθα την ανταπόδοση. Κι όταν πίστεψα ότι τη βρήκα… τότε ήρθε ΤΟ χτύπημα κάτω από τη μέση. Τότε ένοιωσα στο μέγιστο βαθμό την διείσδυση μέσα μου και χωρίς «σάλιο»… Ήρθε ο κυρ-«Θεούλης» σας και φρόντισε να μου στερήσει τον μοναδικό, εξωοικογενειακά, άνθρωπο, που ανταπέδιδε τα συναισθήματά μου….

Έτσι, γ$%^καν και αυτά…

Τώρα πια, όμως, και έχοντας πάψει να είμαι παρθένος από κάθε άποψη, έμαθα. Έμαθα να αντέχω, να υπομένω, να αμύνομαι. Συνήθισα το τσούξιμο και έμαθα πως αποφεύγεις τον βιασμό… αλλά είναι αργά για να γιορτάσω.

Έλα κι εσύ να δοκιμάσεις. Θες να περάσεις κι εσύ από πάνω μου? Έχεις όρεξη να ξεσκίσεις ότι απέμεινε? Έλα… σε περιμένω και μάλιστα ΔΕΝ πληρώνομαι για τις υπηρεσίες μου.

Αλλά το νου σου!!! Φρόντισε να ξέρεις να το κάνεις σωστά, να είσαι σκληρό καρύδι. Αν έρθεις και σε πάρω χαμπάρι, θα «ερωτοτροπήσω» εγώ εις βάρος σου. Θα δεχτείς όλα μου τα αποθυμένα και θα πληρώσεις για όλους όσοι με κατάντησαν πόρνη επί πληρωμή, με αμοιβή ότι πιο ωραίο είχα στο μυαλό μου σαν σχέδιο ζωής. Θα σοδομήσω με τέτοια οργή πάνω σου, που όχι 21/11 δεν θα ξαναγιορτάσεις… ούτε των Αγίων Πάντων δεν σε βλέπω…

ΦΥΛΑΞΟΥ ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ ΚΙ ΕΓΩ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ!!!

Όχι, όχι… δεν μοιρολατρώ, δεν μου ταιριάζει άλλωστε. Ούτε μου αρέσει να Βασιλοκαϊλίζω… Θεωρώ πως οι περισσότεροι άνθρωποι, έχουν παρόμοια πορεία με εμένα. Άλλοι είναι πιο δυνατοί και αντιδρούν γρηγορότερα, άλλοι πιο ευκολόπιστοι και την πατάνε περισσότερο.

Το ερώτημα είναι: ΤΕΛΙΚΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ?

Κι αν ναι, μήπως πρέπει κάποιος να τον ΞΥΠΝΗΣΕΙ?

ΑΣΧΕΤΟ:

ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Αυτό το αν χάσω... να πουλήσω φύκια για μεταξωτές κορδέλες...

ΤΙ ΤΟ ΗΘΕΛΑ...?

ΚΛΙΚ ΕΔΩ!!!

Ο άνθρωπος, πιστεύω, περνάει διάφορες φάσεις στη ζωή του. Από τα ψηλά στα χαμηλά, από το ζενίθ στο ναδίρ, από την δικαίωση στην αποτυχία...

Υπάρχει όμως μια φάση, που σε δοκιμάζει ως Νου, σώμα, Δύναμη. Είναι όταν ανοίγει το κουτάκι. Όταν έρχεται η σειρά σου να "δεχτείς"

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗ ΠΑΝΔΩΡΑΣ

Όποιος αντέχει τα απανωτά της δώρα, ισχυροποιείται τόσο που κάθε πρόβλημα μετά, μοιάζει παιχνιδάκι. Δέχεται τέτοια δοκιμασία, που είναι δύσκολο έπειτα να βρεθεί κάτι να τον ρίξει ψυχολογικά (εκτός από τον θάνατο*).

Έχω σημάδια ότι εδώ και μερικές μέρες... με έχει επισκεφθεί η κυρία, με πολλέεες τσάντες και κουτάκια με όμορφο περιτύλιγμα... (κάποιος είπε πως θα ζήσω μοναχική ζωή. Εγώ λέω ότι δοκιμάζομαι στον μεγαλύτερο φόβο μου**).

Πως πας οικονομικά?

Χάλια, δεν ξέρω από που να πρωτομαζέψω.

Κι όλο σκάνε κι άλλα κι άλλα κι άλλα...

Με τη μηχανή?

Τζίφος, ότι κι αν προσπάθησα στο κενό.

Με το ... "κενό" ?

Τίποτα, ακόμα τίποτα. Φοβάμαι ότι τελικά δεν θα χτυπήσω καν στον τοίχο.

Θα πέσω κατ' ευθείαν στο κενό.

Συναισθηματικά υπάρχει κίνηση?

Άγαλμα να ήταν περισσότερη θα είχε... Κάτι κενές επαφές και κρύες νύχτες, να μου ανάβουν σπίρτα για να ζεσταθώ. Εκείνη που θα κρατήσω στα δυο μου χέρια σαν κάτι πολύτιμο και εύθραυστο... αργεί πολύ.

Και...?

Και.... Απλά σκοτώνω το χρόνο μου. Περιμένω κάτι αξιόλογο για να δώσω.

Ότι τέλος πάντων μου απέμεινε...

Με τον σκληρό δίσκο, έκανες τίποτα?

Μπαααα... πολύ φοβάμαι ότι ξενύχτι μηνών πήγε στράφι, για να μη μιλήσω για τα γκίγκα μουσικής που είχα με κόπο συλλέξει...

Η κούραση αντέχεται τουλάχιστον?

Άστα, κάθε μέρα και χειρότερα. Ώρες ώρες νομίζω πως θα καταρρεύσω.

Και είναι ψυχολογικό μάλλον. Να δουλεύεις, να ξενυχτάς

και να μη βρίσκεις ανταπόκριση στον κόπο σου...

Ωραίααα...!!! Τίποτα δεν πάει καλά... κοινώς.

Τίποτα... σχεδόν. Γιατί οι ολοκληρωτισμοί* δεν συγκαταλέγονται στο λεξιλόγιό μου.

Τίποτα, όλα, πάντα, ποτέ... δεν υπάρχουν για μένα τέτοιες έννοιες. Η φύση έχει μεγάλη ποικιλία και τέτοιες λέξεις, είναι κακόγουστα αστεία ανθρώπων χωρίς πνεύμα...

Εσύ ξέρεις... Λοιπόν, κατά τα άλλα?

Καλά μωρέ, ήσυχα...!!!

* Μόνο το θάνατο θεωρώ ολοκληρωτικό, γιατί δεν υπάρχει επιστροφή.

** Φοβάμαι τη μοναξιά. Είναι ώρες που δεν παλεύεται η ρουφιάνα. Ωστόσο, είναι ΑΛΛΟ ένα "δωράκι". Στο κάτω κάτω, από μια παγωμένη και ψυχρή σχέση με ένα άτομο, προτιμώ τη μοναξιά κι ας μην παλεύεται. Θα τη νικήσω όταν κρατήσω το χέρι που θα του αφιερωθώ. Που θα νοιώσω έντονα την επιθυμία να (ξανά)δώσω το Είναι μου, για να βλέπω το πρόσωπό της να χαμογελά. Μέχρι να βρεθεί... καλύτερα με τη μοναξιά παρέα, παρά με παρέα και μονάχος

ΑΣΧΕΤΟ: Ούτε ο εαυτός μου δεν με κοντράρει... Κοίτα που στο τέλος, θα μου λείψουν οι γκρίνιες του...

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΕΣ

ΑΣΧΕΤΟ 2: (μάλλον καθόλου άσχετο) ακόμα και στο Στοίχημα... παίζω 10 αγώνες πιάνω 9, παίζω 3 πιάνω 2, παίζω σύστημα πιάνω τα "τρία" του Καράμπελα...

Τελευταία όποιον δρόμο και να πάρω, καταλήγω στο ίδιο σημείο.

Νοιώθω σαν ποδοσφαιριστής που ξαφνικά, βρίσκεται σε λάθος αγώνισμα...

Πετάω τη στολή και τρέχω στο μουσείο.

Εκεί που έχω φυλάξει παλιές μου δόξες...

Παρκάρω όπως όπως και κατηφορίζω προς την παραλία

Βρίσκω μια παρέα και κερνάω ρακές.

-Στην υγειά μας ρε παιδιά. Να πάνε κάτω τα φαρμάκια

Και βάζε και πίνε... και ξαναματαβάζε και πίνε... έρχεται κι η ανάγκηηηη.

- Ρε παίδες, που είναι τα αποχωρητήρια?

- Μπαίνοντας δεξιά, δεύτερη πόρτα

Όχι... εγώ θέλω κάτι γρήγορο...

Προχωρώ στο βάθος της αίθουσας και βλέπω (προς μεγάλη μου έκπληξη) ανακοίνωση:

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!

- Το βράδυ εδώ θα έρθουμε, γιατί στα υπόλοιπα μαγαζια, παίζουν "πεθαμένοι"...(απορία... τους μουσικούς εδώ, τους ακούν ή τους τρώνε?)

Βρίσκω μια πόρτα και χαμογελάω με την επιγραφή,

νομίζοντας πως είναι χιούμορ...

Ανοίγω την πόρτα και βρίσκομαι στην τουαλέτα...

ΩΡΑΙΑ!!! Εδώ θα ξαλαφρώσω που έχει και θέα τη θάλασσα!

Με τα πολλά, αφού έχουμε πιει τα καραφάκια μας, κόβει λόρδα.

- Τι θα φάμε ρε μάγκες?

- Στάκα, Πάνο, θα παραγγείλουμε κάτι γρήγορο.

Έλα που δεν έχει σήμα το κινητούλι...

Οπότε τραβάει ο ένας της παρέας να πάρει τηλέφωνο...

Το ταβερνάκι λίγο πιο πάνω...

αλλά αμφίβολο αν τελικά θα φάμε κόκορα κρασάτο

- Εδώ που ήρθαμε ρε μάγκες... δόντια δεινόσαυρου

πρέπει να έχουμε για να μασήσουμε το κρέας...
- Και τι σκάς...? Μισό λεπτό... έχει προσφορά το κατάστημα!

Το απογευματάκι... πια λέμε: Δεν πάμε μια βόλτα να πάει κάτω ο Κοκορόσαυρος?

Και τσουλάμε προς τον λόφο, όπου αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι και η καλύτερη ιδέα...

Κι αφού:

Παίρνω τα φιλαράκια μου, φορτώνω το τουτού με ότι σκουπιδαριό

είχαμε μαζέψει στην παραλία (όντας οικολόγοι)...

... και τραβάμε για τις Μεγάλες Πίστες, να πιούμε τα Σκάτς μας,

ακούγοντας πιότης (ποιότητα α λα τσιφτετελού χανούμ)

ΑΝΤΕ ΒΡΕ...Κι όπως λέει κι ο λαός:

(αυτό το τελευταίο... γιατί νομίζω πως ξέρω ποιος το κρατάει...?)

ΑΣΧΕΤΟ: Αλλά εντελώς μιλάμε...

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΕΣ!!!

ΝΑΙΙΙιιιι ΕΡΧΕΤΑΙ...

Αλλά στην πραγματικότητα, χέστηκα με το συμπάθειο κιόλας!

Έτσι κι αλλιώς, ποτέ μου δεν τη χώνεψα (σχεδόν ποτέ) την ασπρογεννούσα σταχτοπούτα. Αυτό το αντιπαθέστατο πλάσμα, γέννημα κια θρέμα του καπιταλισμού και της υπερκαταναλωτικής πρακτικής των αμερικανικών συμφερόντων (παιδί της Coca-Cola γαρ). Το υπερτροφικό -λόγω καταβρόχθησης της τσέπης και των παιδικών ονείρων- αυτό ξωτικό, το ιμπεριαλιστικό γουρούνι, που εμφανίζεται μια φορά το χρόνο και σε χρεώνει (οικονομικά ή με τύψεις) για όλο τον υπόλοιπο χρόνο, παρακαλάω κάποια στιγμή, να σφινώσει κανονικά σε κάποια καμινάδα (που να τη βρει θα μου πεις...) και να μείνει εκεί ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!

Ο σιχαμένος και ανεδής εμποράκος, είναι και ντυμένος -κακό χρόνο νά 'χει- στα ερυθρόλευκα... ΑΚΟΥ ανέδεια... να εξεφτιλίζει χωρίς ίχνος ντροπής ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ της επικράτησης... (καλά, εδώ υπερβάλλω... λίγο)... Η ερυθρόλευκη σταχτοπούτα που φοράει τα γιορτινά, έτσι για να εντυπωσιάσει και μετά κρύβεται στα χιόνια, μεταμορφώνεται ΞΑΝΑ σε ένα μίζερο ον που μοναδικό έργο έχει την υπηρέτηση της δημιουργού εταιρείας και απολαμβάνει τη θλίψη που γέμισε τα παιδικά μάτια για τα οποία... δεν είχε δώρα ο σάκος... Παρ' όλα αυτά, φέτος, συμπίπτει με ένα γεγονός το οποίο περιμένω καιρό τώρα... Μέσα στο αλαλούμ αυτό... έρχεται και ο νέος χρόνος, που ελπίζω πως θα είναι καλύτερος από τον φετινό!

Όμως... έρχεται κι ΕΚΕΙΝΗ...!!! Ναι, το νοιώθω. Μυρίζω το άρωμά της. Είναι πολύ κοντά και η καρδιά μου πεταρίζει από χαρά και προσμονή... Δεν είναι ο Άγγελος του Τσάρλι... είναι όμως ένας άγγελος που επιθυμώ να γίνω δικός του! Να του αφιερωθώ και να απολαμβάνω κάθε στιγμή μαζί του. ΑΛΗΘΕΙΑ σας το λέω... αν όντως έρθει (κι ας μην είναι στο σάκο του κοκκινοαπατεώνα)...

Θα του συγχωρέσω κάθε μ#$%α, θα ξεχάσω ότι σε κάθε πέρασμά του σκορπάει 1 γέλιο (πλουσιοκακομαθημένου) και 10 κλάμματα (απλού μικρού παιδιού) και θα του χαμογελάσω με νόημα... - Ει, ψιτ, βλακάκο, εσύ... θα στη φέρω μια μέρα. Θα πάρω εκδίκηση για όοοολα τα "παιδιά", που έκαναν το λάθος να σε πιστέψουν και να προδοθούν, που σε περίμεναν και ενοχοποίησαν τον εαυτό τους γιατί και καλά... δεν ήταν καλά παιδιά, αρα δεν δικαιούνταν χαράς....

ΚΛΙΚ ΕΔΩ

O ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ της εκπομπής Million Miles Away συνεχίζεται!!!

Επειδή κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ακριβώς τη διαδικασία επισημαίνω τους βασικούς όρους διεξαγωγής του διαγωνισμού:

1. Κάθε εβδομάδα θα ανακοινώνονται δύο συγκροτήματα ή καλλιτέχνες, που θα επιλέγω εγώ. Εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ψηφίζεται το καλύτερο κατά τη γνώμη σας.
2. Οι συμμετοχές για την εβδομαδιαία ψηφοφορία θα αναρτώνται στο blog του Panos72, καθώς και ο νικητής ή οι νικητές κάθε εβδομάδας.
3. Οι συμμετοχές των μελών που θα ψηφίζουν το δημοφιλέστερο θα μπαίνουν σε κλήρωση, που θα γίνεται ζωντανά στον αέρα και κατά τη διάρκεια της εκπομπής.

4. Κάθε μέλος έχει δικαίωμα συμμετοχής ΜΙΑ φορά την ημέρα, που σημαίνει μέχρι επτά ψήφους, από Παρασκευή έως Πέμπτη.

Η ΚΛΗΡΩΣΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ (ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ) ON AIR ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/11/2007

ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ MILLION MILES AWAY 12.00-14.00 http://www.listen.musicheaven.gr

Για αυτή την εβδομάδα,

ο διαγωνισμός είναι μεταξύ

Toto OR The Police

Oι νικητές της 9/11/2007 είναι: Pafa (ένα ποτό ΔΩΡΕΑΝ)

dimitrapan (ένα CD του DAVID BOWIE)

filosofiki & PHILIPPOSSM

(από ένα λουράκι δερμάτινο)

Snack bar BLUE NOTE (ποτό δωρεάν)

Panos72 (CD album)

Fantasma

(δερμάτινα χειροποίητα λουράκια χειρός)

Μοναχικό μου αστέρι

Σ’ είδα να στέκεις φωτεινό,

μοναχικό μου αστέρι.

Ρωτώ τα δέντρα, το βουνό,

ποιο κύμα θα σε φέρει.

Ποιος ουρανός θα μοιραστεί,

το ιλαρό το φως σου.

Ποιανού το βλέμμα κι η καρδιά,

κοιτάζουν το καλό σου.

Κανείς, μου λένε, δεν μπορεί

εσένα να σε φτάσει.

Κανένας νους δεν το χωρεί,

πως πρέπει να σε χάσει.

Μα όταν δεις να τραγουδώ,

χορεύοντας στ’ αγέρι.

Είναι για σέ που καρτερώ,

μοναχικό μου αστέρι.

Τελευταία δεν νοιώθω και πολύ καλά. Θέλω να μιλήσω, αλλά δεν ξέρω τι να πω. Θέλω να μιλήσω, αλλά δεν θέλω να με ακούσουν. Με κούρασε η κατάσταση που βρίσκομαι, αλλά δεν βρίσκω διέξοδο. Νυστάζω, αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ....

Ξέρω τι είναι... δεν περιμένω συμβουλές, αλλά κάτι να ΑΛΛΑΞΕΙ...

ΑΣΧΕΤΟ: Θυμάσαι εκείνο το εμπόδιο...? Τον τοίχο τον θυμάσαι? Ε, μάθε λοιπόν ότι είμαι μια ανάσα πριν την πρόσκρουση...

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΕΣ!!!

ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ---------> 9 Δεκεμβρίου

ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ ---------->10 Δεκεμβρίου

ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ -------------> 11 Δεκεμβρίου

Ρεεεε άεεειιι σιχτίρ... μη το πω πιο ελληνικά... κοινώς, Αει Γ@Μ=Υ... κύριε Πρόεδρε!!!

ΑΣΧΕΤΟ:   ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ!!!

O ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ της εκπομπής Million Miles Away συνεχίζεται!!!

Επειδή κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ακριβώς τη διαδικασία επισημαίνω τους βασικούς όρους διεξαγωγής του διαγωνισμού:

1. Κάθε εβδομάδα θα ανακοινώνονται δύο συγκροτήματα ή καλλιτέχνες, που θα επιλέγω εγώ. Εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ψηφίζεται το καλύτερο κατά τη γνώμη σας.
2. Οι συμμετοχές για την εβδομαδιαία ψηφοφορία θα αναρτώνται στο blog του Panos72, καθώς και ο νικητής ή οι νικητές κάθε εβδομάδας.
3. Οι συμμετοχές των μελών που θα ψηφίζουν το δημοφιλέστερο θα μπαίνουν σε κλήρωση, που θα γίνεται ζωντανά στον αέρα και κατά τη διάρκεια της εκπομπής.

4. Κάθε μέλος έχει δικαίωμα συμμετοχής ΜΙΑ φορά την ημέρα, που σημαίνει μέχρι επτά ψήφους, από Παρασκευή έως Πέμπτη.

Η ΚΛΗΡΩΣΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ (ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ) ON AIR ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9/11/2007

ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ MILLION MILES AWAY 12.00-14.00 http://www.listen.musicheaven.gr

Για αυτή την εβδομάδα,

ο διαγωνισμός είναι μεταξύ

Chris Rea Vs David Bowie