ΧΕΙΜΩΝΕΣ

δεν έχει ούτε μία ρωγμή τούτη η σιωπή ,θάνατος μοιάζει

και του τσιγάρου  ο καπνός  ασάλευτος, σβησμένου άστρου δαχτυλίδι

μέσα στο βάζο ένα λουλούδι ξεραμένο,πάνω στο μίσχο του έχει γείρει και γεράζει

και το μολύβι  με την μύτη του σπασμένη, αφημένο στο χαρτί , που είναι μουσκίδι

μέσα από την μνήμη οι στιγμές εξαϋλώθηκαν , στο άπειρο μιά ευθεία

και πετρωμένη η μουσική πέφτει στο πάτωμα βαριά ,μες στα σκοτάδια

χίλια φαντάσματα νεκρά μες στην παλιά φωτογραφία

σταλιά σταλιά η λάμπα στάζει το φως μα η σελίδα πάντα είναι άδεια

μα έξω από το τζάμι είναι ο χειμώνας και όλο σφυρίζει

μία χαραμάδα βρίσκει και μπαίνει και τον αγγίζει

βάζει τις λέξεις μες στο μελάνι και στον στυλό του

και τον αφήνει δίπλα στο άσπρο το δάχτυλό του

και αυτός γράφει ξανά και χουχουλιάζει γύρω από τα γράμματα τα αναμμένα

πόσο χειμώνα βρήκε και στέγνωσε ,για να να αναστήσει για λίγο εσένα

Α.Π.

Ηταν τελος του Δεκεμβρη

και ηρθε το κακο να μέ'βρει

που ημουνα μες στην σπηλιά

στης μανουλας την κοιλια

Ξενα χερια με τραβανε

και στη ζουγκλα με πετανε

το ταξιδι εχει αρχισει

απο Ανατολη σε Δυση

Στο σχολειο με μιά σάκα

ειχε ζορια μα και πλακα

μου εδωσαν μολυβι,γομα

και ενα φερμουαρ στο στομα

μου΄παν πως για να προοδευω

πρεπει να απομνημονευω

απ'εξω και παπαγαλία

 οτι γραφουν τα βιβλια''

μα αυτα που αποστηθιζω

ειναι  οσα θελω να γνωριζω

μα ενα ξερω οτι ουδεν οιδα

και ετσι προκοπή δεν ειδα

Τελευταιο θρανιο παντα

τα τσιγαρα μες στην τσαντα

διαγώνισμα ασπρη κολλα

μετεξεταστέος καθ'ολα

Πηγα στη μεγαλη πολη

γιατι εκει πηγαινουν ολοι

μια τεχνη να σπουδασω

πριν τις ευκαιριες χασω

Μου 'παν ''γινε αν θες λιονταρι

η αλλιως βόσκε χορταρι

γινε ο βραχος η το κυμα

γνε ο θυτης η το θυμα

Και περάσαν τρια χρονια

λες και κρατησαν αιωνια

και γυριζω στο νησι μου

που'χα αφησει την ψυχη μου

Μα η πατριδα με προσταζει

και σε μιά στολη με μπαζει

δυο χρονια ηταν και κατι

σε σκουρια μεσα κι'αλατι

Μα εζησα και βραδια ωραια

με τα αστερια για παρεα

κι'ειδα ολο το Αιγαιο

απ'το πηδαλιο το πρυμναιο

Υστερα πισω στο σπιτι

αετος μα και σπουργιτι

πότε ζεστη πότε κρυο

πότε μονος πότε δυο

Και έπειτα μία αγάπη βρήκα

που της έδωσα και προίκα

και έκανα φωλιά το σπίτι

 νοικοκύρη τον αλήτη

Μα η αγαπη είναι πλοίο

που μπαρκάρουν μόνο δύο

μα στο πλοίο μπήκαν και άλλοι

 πάει η αγάπη η μεγάλη

Υστερα χρόνια περνάνε

 όλα γύρω μου γερνάνε

κρύφτηκα πίσω από τοίχους

κλειστικα μεσα σε στίχους

Και η ψυχη αγκυρα ριχνει

κι'η πυξιδα λαθος δειχνει

και το σωμα μονο παει

και ο χρονος το νικαει

Κι'η ψυχη κορμι δεν εχει

να κρυφτει τωρα που βρεχει

και γυρευει νά'βρει σωμα

μεσ'το λασπωμενο χωμα

Μιά ιστορια ομως τελειωνει

οταν το καντηλι σωνει

μα εγω δεν θα την γραψω

ουτε θα τη υπογραψω

Α.Π.

συνεχίζεται..... ελπίζω

ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΣΤΟ ΕΛ ΠΑΣΟ

Μονομαχία στο Ελ Πάσο

εγώ που έμεινα στον άσσο

και εσύ που με έχεις κάνει Τούρκο

και οι δυό χωμένοι μες' στο βούρκο

πιο γρήγορα ποιος θα τραβήξει

ποιος στην καρδιά πρώτος θα ρίξει

μονομαχία με πιστόλι

ποιος μες' τα λόγια έχει βόλι 

ποιος μες στα δόντια έχει φαρμάκι

ποιος θα σφαχτεί με το βαμβάκι

ποιος έχει μες΄ στα μάτια φίδια

ποιος μες στα νύχια έχει λεπίδια

Ποιος έπεσε πρώτος στο χώμα

ποιος αγαπάει τόσο ακόμα

ποιος το πιστόλι δεν τραβάει

ποιος τον φονιά του συγχωράει

Α.Π.

και συ μικρη μου

των Αγγελων γέννα

για δε μεγαλωσες

ωσάν και μενα?

και συ μικρε μου

των ονειρων δακρυ

γιατι δεν στεγνωσες

στου ματιου την ακρη?

και συ αχ ερωτα

που ριχνεις βελη

για δεν τα εσμιξες

νιά  και κοπελι?

και εσενα ελπιδα

ψευτρα σε λεω

που ειμαι μονος μου

και κουφοκαιω

αγαπη μου αγνωστη

θα στο χρωσταω

που διπλα μου εμεινες

καθως γερναω

Ο ΚΥΡΙΟΣ ''ΟKAY''

δύσκολα τού' βγαζες μιά λέξη από το στόμα

κι'άμα τον ζόριζες σου έλεγε ''όλα okay''

πάνω στο δέρμα του η αλμύρα να τον καίει

και μάτια πάντα που κοιτάζουνε στο χώμα

συχνά τον άκουγαν τα κύματα να βρίζει

και λυσσασμένο τον Θεό να καταριέται

πάνω στα βράχια να σφαδάζει και να σειέται

και ύστερα μ' αόρατους εχθρούς να καυγαδίζει

πως  εταξίδευε για χρόνια έχω μάθει

ηλεκτρολόγος ήταν λένε σε βαπόρι

είχε γυναίκα, ένα γιο και μία κόρη

μα σε ναυάγιο η οικογένεια του εχάθει

να τον ακούσεις να μιλάει ήταν σπάνιο

μα μου αφηγήθηκε ένα βράδυ μιά ιστορία 

''κι αν είσαι'' μου είπε ''μες στο στόμα καρχαρία

απ' το Θεό ποτέ να μη ζητήσεις δάνειο''

μου είπε'' μία μέρα σε μία θύελλα μεγάλη

που ήταν οι ναύτες μες στο φόβο και στο κλάμα

απελπισμένος  στο Θεό έκανα τάμα

και του ζητούσα στην στεριά σώο να με βγάλει''

''Θεέ μου βοήθα με το κύμα μη με πάρει

και ότι έχω πιο ακριβό θα σου χαρίσω

και αντί για μένα αυτό στο κύμα θα βυθίσω

να να μην πνιγώ όμως κάνε μου τη χάρη''

''πέρασαν μήνες και το τάμα είχα ξεχάσει

μα στο Θεό όμως να χρωστάς φίλε δεν κάνει

το πήρε Μόνος του το τάμα μάνι μάνι

και ότι  αγαπούσα στήν ζωή έχω πιά χάσει''

Α.Π.

Ο ΠΙΝΑΚΑΣ

εκεί πού  σκίστηκαν τα χρόνια σε κομμάτια

έχουν παγώσει

ακίνητες στον χρόνο οι στιγμές

έχουν στοιχειώσει

μετέωρη η ζωή σε αναμονή μες στο άδειο σπίτι

το θύμα , που έχει πάρει αγκαλιά άπνοο τον θύτη

όλη η απόγνωση που είχε στα μάτια της, πάνω στη σκόνη

βγήκε από τον πίνακα και από τα χρώματα και έμεινε μόνη

εκεί που έσμιξαν δύο νύχτες που τον ήλιο

είχαν σκοτώσει

εκεί που οι άνθρώποι φοβισμένοι τον Ιούδα 

είχαν προδώσει

τον τάφο τον ασύλητο κοιτάζει με άδειο βλέμμα

στα αλήθεια !!! πόση αλήθεια είχε μέσα κείνο το ψέμα !!!

με την απόγνωση που έχει στα μάτια του τήνε κοιτάει

μπαίνει στον πίνακα και μες  στα χρώματα και την φιλάει

Α.Π.

https://www.youtube.com/watch?v=Ot05orfkF2U