ειναι στιγμες που η λογικη μας παγωνει.γινεται τοσο ανημπορη να ακολουθησει αυτα που κανουμε και το πως ενεργουμε.καποιες φορες αυτο ειναι τοσο γλυκο.ακολουθουμε απλα τη καρδια μας,αλλωτε το ενστικτο μας και προχωραμε.τι γινεται ομως οταν ξερουμε απο την αρχη οτι αυτο που υπαγορευει η λογικη ειναι το σωστο.τι γινεται οταν δυστυχως δε μπορεις να το ελεγξεις και ξερεις οτι φερνεις ανθρωπους σε δυσκολη θεση?και μιλαμε για παρα πολυ δυσκολη θεση.κι ομως καθε φορα να πεφτεις στο ιδιο και στο ιδιο λαθος.τι γινεται οταν ξυπνας ταραγμενος στον υπνο σου και βριζεις τον εαυτο σου γι αυτα που εχεισ κανει.βριζεις τη μοιρα σου που σε εχει βαλει σ ενα ταξιδι χωρισ προορισμο,σ ενα δρομο αδιαβατο.σε ενα μονοπατι που οδηγει στο γκρεμο και ενω το ξερεις πασ ντουγρου προς τα εκει,σαν κατι να σε σπρωχνει.κι ενω ξερεις που θα σε οδηγησουν ολα αυτα προχωρας προς τα εκει γιατι εκει ξερεις οτι οι αισθησεισ σου,ολες μα ολες,θα ξυπνησουν.ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ.αλλη πονεμενη ιστορια.τι ομορφο συναισθημα ειναι να βιωνεις το απολυτο των αισθησεων.μα τι γινεται οταν νοιωθεις τυψεις γι αυτο?μα πολλες τυψεις.τυψεις για τα ατομα που προδιδεις,τυψεις για το σοκ που εχεις προκαλεσει.τυψεις για πολλα.τι παιχνιδια παιζει τελικα το μυαλο?γιατι δε μποορει καποιες φορες να συγχρονιστει με τη λογικη?καποιος  ανθρωπος μου ειπε οτι δεν θελω να ξεκολησω απο αυτο που βιωνω.μα αυτος ο ανθρωπος  δε ξερει το ποσο παραξενα κολλαει το μυαλο.και το ποσο ασχημα νοιωθω εγω ο ιδιος που δε μπορω να ελεγξω το τι κανω.το πως συμπεριφερομαι. το ποσο με ποναει που ξερω οτι κανω λαθος.ολλα γινονται τοσο θολα ωρες ωρες.σιγουρα σας μπερδεψα γιατι δεν σας δινω και πολλα για να καταλαβετε επακριβως τι μου συμβαινει.σιγουρα ο καθενας θα φανταστει τη δικια του ιστορια.σιγουρα ο καθενας θα δωσει τη δικια του απαντηση.σιγουρα πολλοι θα μπερδευτικατε με οτι εγραψα.τουλαχιστον οι τελευταιοι θα ερθουν εστω και για λιγο στη θεση μου.θα καταλαβουν πως το μυαλο παιζει τα δικα του παιχνιδια..........