ειναι μερικες φορες στη ζωη μου που με πιανει μια τοσο μα τοσο μεγαλη απαγοητευση.ειμαι ανθρωποσ που συνηθωσ δε μετανιωνω για τις επιλογεσ μου.ωρεσ ωρεσ ομωσ οταν κοιταω πισω εκνευριζομαι με πραγματα που εκανα.αλλες φορεσ εκνευριζομαι με πραγματα που κανω τωρα πια στα τριαντα και ελεγα πωσ δε θα εκανα ποτε.συνηθωσ ειμαι αισιοδοξο ατομο.απο το αρνητικο θα παρω μονο τη θετικοτητα του.αλλα κατι βραδια σαν το σημερινο νοιωθω τοσο μα τοσο....δε μπορω να βρω τι νοιωθω.θυμο?μοναξια?απογοητευση?τι απ ολλα?να γι αυτο δε μ αρεσει να κανω απολογισμουσ αλλα να κοιταω το καθε τι χωριστα.αυτα με πιανουν απο τη μυτη και με κανουν να σκασω.γιατι κοιτωντασ πισω θυμαμαι ποσα σχεδια ειχα κανει και τελικα βλεπωντασ το τωρα οχι μονο εχουν μεινει σχεδια αλλα εχουν θαφτει και βαθεια μεσα μου.ισωσ με τα χρονια να αλλαζουν και οι απαιτησεισ μου.μα τοτε γιατι να κανω ονειρα και σχεδια αν σε λιγο καιρο δε θα τα θελω?ισωσ παλι απλα να μεγαλωνω.και να παραξενευω.να βλεπω τη ζωη πιο ρεαλιστικα και οχι με τηνανεμελια που την εβλεπα παλια.ισωσ να ναι αυτα τα ρημαδια τα πρωτα αντα που με κανουν ετσι.τι να πω.ασ ελπισω οταν μπαινω στα δευτερα να εχω πετυχει τουσ στοχουσ που θα βαλω και να μ αρεσει που τουσ πετυχα.