να μαι λοιπον παλι εδω.νικητης στη μαχη με τους φοβους μου.ηττημενος στις σκεψεις που με κανουν να σωπαινω.αττενιζω το μελλον με τοση αισιοδοξια που το παρον μου φαινεται τοσο ανιαρο.συνεχιζω να περπατω.καποιες φορες παραπαταω αλλα τωρα ξερω οτι οταν κλεινω τα ματια μου ο γκρεμος δεν ειναι ικανος να με τρομαξει.παραμενω βουβος μα τα αυτια μου κοντευουν να ματωσουν απο τις κραυγες μου.κλεινω τ αυτια μου να μην τισ ακουω και συνεχιζω.τπτ πια δε θα μου χαλασει αυτο που νοιωθω.τπτ απολυτως.νοιωθω τοσο δυνατος που τρομαζω με τον εαυτο μου.μα και χαιρομαι τοσο.χαιρομαι?ποσο καιρο ειχα να ξεστομισω αυτη τη λεξη?κι ομως τελικα βγηκε απο μεσα μου.νοιθω τοσο ηρεμος πια.τα παντα εχουν μια αλλη οπτικη γωνια στο μυαλο μου.τα ποτηρια πια ειναι μισογεματα κι οχι μισοαδεια.οι εικονες ειναι ασπρομαυρεσ κι οχι μαυροασπρες.κοντευω να φτασω στην απεναντι οχθη.το σκοινι δε με φοβιζει πια.επιτελους θα περασω απεναντυ.στον καλο εαυτο μου.στη χαρουμενη πλευρα μου.με βαρεσε ο ερωτας?οχι καμια σχεση.απλα ειναι μερικα πραγματα που οταν πανε καλυτερα,μικρες καθημερινες λεπτομερειες,ολα αλλαζουν.να μαστε παλι λοιπον εδω.πιο χαρουμενοι πιο αισιοδοξοι.κι ασ χαραμισουμε για λιγο το παρον.αρκει που βλεπουμε το μελλον μας καλυτερο........