Εκείνο το βράδυ σκέφτηκα πάλι εσένα. Εμάς. Όλα αυτά που θέλαμε και δεν μπορούσαμε. Αν θες όλα τα μπορείς λένε. Μα θέλαμε και οι δύο αλλά δεν μπορέσαμε. Σκέφτηκα πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα σήμερα αν εμείς είμαστε λίγο διαφορετικοί. Μα κάποιοι άλλοι.

Θυμήθηκα πολλά, ακόμη θυμάμαι. Αλλά τα 2 αυτά κομμάτια παζλ δεν ταίριαξαν ποτέ καλά όσο κι αν γυρόφερναν το ένα το άλλο.

Μετά παρατήρησα τη μαμά που έστιβε χυμό για τον γριπωμένο μπαμπά και γκρίνιαζε (πάλι) γιατί δεν προσέχει όταν κάνει δουλειές στο μπαξέ. Θυμήθηκα τον παππού που διαβάζει τους υπότιτλους της τηλεόρασης στην γιαγιά γιατί αυτή είναι αγράμματη.

Και κατάλαβα ότι το δικό μου παζλ είναι μισοτελειωμένο, με κομμάτια να λείπουν και άλλα να μην ταιριάζουν ακριβώς, αλλά τα έβαλα εκεί “γιατί έτσι”. Τα λάθος κομμάτια πρέπει να βγουν. Ο καθρέφτης λέει επίμονα εδώ και καιρό “Βρες τα σωστά”.

Στη θεωρία η αγάπη έχει χρώμα κόκκινο και φως και χαμόγελο. Στην πράξη μπορεί να τα βλέπεις στην αρχή και κάποια στιγμή τρως ένα χαστούκι. Στην πράξη η αγάπη έρχεται μετά το χαστούκι. Αν υπάρχει.

Στην πράξη, κάνεις θυσίες για αυτούς που αγαπάς. Αφήνεις, παραιτήσαι, μαλώνεις, γκρινιάζεις, σπας, κλαις, στενοχωριέσαι, αγωνιάς, αγχώνεσαι, νευριάζεις, θυμώνεις. Και άλλα πολλά.

Αξίζει το χαστούκι;

Όταν η αγάπη κάνει τις θυσίες να παραμερίζουν, τότε αξίζει.

Το βράδυ της Παρασκευής πέρασε ήσυχα στον καναπέ, έχοντας εξαιρετική συντροφιά το δίωρο 23.00-01.00 την Ιφιγένεια του Μιχάλη Κακογιάννη στην ΕΤ1. Ένα διάλειμμα με την Ελλάδα του λαμπρού αρχαιοελληνικού πνεύματος. Ευρυπίδης, Ιλιάδα, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Κακογιάννης, Παππά, Καζάκος.

Μετά κοιμήθηκα και ξύπνησα στην Ελλάδα του σήμερα.

Αντί να τις πετάξουν και να τις καταστρέψουν, παραγωγοί της Δράμας μοίρασαν τις απούλητες πατάτες.

432.000 επιτηδευματίες παρέδωσαν βιβλία τη διετία 2010-2011. Το ετήσιο τέλος επιτηδεύματος (φόρος δηλαδήγ επειδή έχεις μαγαζί ή έισαι ελεύθερος επαγγελματίας) ανέρχεται σε 500 ευρώ ετησίως με το μεσοπρόθεσμο.

Η Ελλάδα των πολλών ταχυτήτων. Των προνομιούχων, των μαφιόζων, των καλοπερασάκηδων, των αφεντικών, των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων, των φορτηγατζήδων. Τα καρότα έκαναν καλά τη δουλειά τους. Όταν ξαναγίνουμε μια Ελλάδα, τα ξαναλέμε για να δούμε προκοπή.

Όταν κάποτε η μαμά μου έλεγε πως "αυτά είναι η προίκα σου" αναφερόμενη στα πτυχία, δεν πίστευα πως θα έβλεπα σήμερα κάποιους να το κάνουν πράξη. Οι νέοι φεύγουν, δεν αντέχουν. Και οι γονείς δεν ξέρουν τι να κάνουν για να κρατήσουν τα παιδιά εδώ. Οι μισοί μου φίλοι ψάχνουν δουλειά, οι υπόλοιποι αγωνιούμε να την κρατήσουμε και εσύ με το πτυχίο σου στο χέρι ετοιμάζεις βαλίτσα για τη Γερμανία.

Οι άνθρωποι ανησυχούν, αγωνιούν, περνούν δύσκολα - και όχι απαραίτητα γιατί ξεβολεύονται αλλά γιατί είναι έτσι- καθημερινά αναρωτιούνται τι μέλλει γενέσθαι σε τούτο το ριμαδιασμένο τον τόπο που μπορεί αλλα προκοπεί δεν βλέπει.

Ίσως γιατί δεν το θέλουμε, ίσως γιατί δεν μας αφήνουν, ίσως γιατί τελικά είμαστε καλοπερασάκηδες μεγάλοι.

Η Ελλάδα συνεχίζει να πληγώνει τα παιδιά της. Θα επιβιώσουμε, αλλά θα μπορέσουμε τελικά να σωθούμε;

Μάλλον δεν είμαστε έτοιμοι ούτε για την καταστροφή ούτε για την σωτηρία μας.

Οι δικές σας σκέψεις;