Όλα...ισως μόνο...ίσως εκτος από τη θέα της πανσεληνου και το κρυο να σε τυλιγει σαν παλτό. Οχι γιατί δεν εχει ζεστη, δεν φταιει αυτό.

Πες μου οτι δεν εχεις αναστεναξει ποτέ σου οταν το αντικρυζεις ολόγιομο. Όταν ακούς τα τραγούδια του.

Μην φοβάσαι αν σε πουνε ρομαντικό. Ολοι το έχουνε νιώσει κι ας μην το παραδεχονται. Φτάνει που το ξέρουν οι ίδιοι.

Ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου ίσως καταφέρνει να κρύψει το κόκκινο στα μάτια. Ποτέ όμως δεν καταφέρνει να σταματήσει ένα δάκρυ.

Για μερικούς μια τέτοια αντίδραση ίσως είναι υπερβολική. Χτες συνειδητοποίησα πως έχω ζήσει 3,5 γεμάτα χρόνια στην AIESEC. Κι ότι εδώ η πορεία αλλάζει. Η ενεργός παραμονή μου στον οργανισμό όλο αυτόν τον καιρό ήταν σαν να διάλεξα για το διάστημα αυτό έναν διαφορετικό δρόμο σε σχέση με άλλους, με περισσότερες στροφές και λακκούβες, αλλά στο τέλος έφτασα εκεί που ήθελα. Και ξέρω πως πάντα, όσες πίκρες κι αν μου δώσει, ποτέ δεν θα μετανιώσω για τον χρόνο που αποφάσισα να αφιερώσω.

Βλέποντας τα πρόσωπα των παιδιών 18 και 19 ετών που ετοιμάζονται να αναλάβουν ένα ρόλο στον οργανισμό και να συνεχίσουν ό, τι συνέχισα κι εγώ κάποτε, για πρώτη φορά οι λέξεις με προδίδουν. Μερικές φορές τα συναισθήματα, ειδικά όταν είναι αλληλοσυγκρουόμενα σε κάνουν να χάνεις τον έλεγχο, κι έτσι αυτά που θα ήθελες να τους πεις μένουν μέσα σου.

Αυτό όμως που δεν αντέχεις και σε κάνει να σπας, είναι ένα θερμό χειροκρότημα, τα υγρά μάτια κάποιων φίλων που στάθηκαν πραγματικά πλάι σου ειδικά στην τελευταία δύσκολη χρονιά και για πρώτη φορά να στηρίζεσαι στα χέρια αυτών που εσύ στήριζες εδώ και μήνες. Και να ανταμείβεσαι πλουσιοπάροχα για όλες τις μάχες που έδωσες να κρατηθείς, για τη δουλειά σου, την προσπάθεια, τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές.

Το φινάλε. Μιας πορείας. Περισσότερο της δικής μου. Ειλικρινά της ομάδας μου, που υπήρξε στον οργανισμό εδώ και 6 χρόνια, με εμένα στο ενεργητικό της για 3 συνεχή και για 2 έτη στο τιμόνι της.

Κι όσο και αν κάνεις πως δεν δίνεις τελικά σημασία στο γεγονός ότι είσαι ο τελευταίος, θα ήσουν αναίσθητος να το κρατήσεις. 37 μέρες πριν την επίσημη λήξη της θητείας μου έχω να πω μόνο τη φράση που λέμε όλοι όσοι ζήσαμε τον οργανισμό.
"Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το φανταστείς."

ΥΓ: Φιλιά στα 2 προεδράκια μου. Χωρίς αυτούς δεν θα έβγαινε η χρονιά...

Την ώρα που ο σκληρος δισκος του Σταθη γεμιζει με ΜΡ3, σκέφτομαι πως κατεληξα να ειμαι DJ του APDC 4, του τοπικού συνεδρίου της AIESEC (τι αλλο???) 20-22/4/2007. Ο ανθρωπος που θα τους κανει να παρταρουν. Θα τα καταφερω?

Η απογοητευση μου σχετικα με την ανυπαρξια μικτη λογω περιορισμενου budget (μετα την απογοητευση οτι θαχουμε μονο μπυρες να πινουμε και θα αγορασω και ποτα) ισως δεν ειναι τιποτα μπροστα στα μουτρα καποιων. Αλλα οχι, θα ειμαι αμειλικτη! ΧΑρες και παραγγελιες με μετρο, εγω παιζω εσεις χορευετε. Στο κάτω κάτω, 45 άτομα θα είμαστε, σιγά, λες και δεν το έχω ξανακάνει!

Κάθομαι και σκέφτομαι τι με οδηγησε στην απόφαση να πάω σε άλλο ένα συνέδριο. Είναι το τέταρτο τοπικο συνέδριο που συμμετέχω, κάθε φορά με διαφορετικό ρόλο. Μιας και φετος αδιαμφισβήτητα είναι η χρονιά που έχω συνδεθεί με την ένωση λγότερο από κάθε άλλη, μιας και διάφορα πράγματα με οδήγησαν σε δεύτερες σκέψεις, τι είναι αυτό που με κάνει να μην μπορώ να πω το φτάνει?

ΥΓ1: Στην Ολυμπιακη ακτη στην Κατερινη θα ειμαστε στο ξενοδοχειο Πλατων, περαστε καμια βολτα για στήριξη. Αν ερθετε σε παρτυ φερτε και το ποτο σας...
ΥΓ2: Δεν παίζω Χατζητέτοιο , να με παρακαλάς
ΥΓ3: Tell me whyyyyyyy(το άσμα που θα παίζει συνεχώς)
ΥΓ4: Το σετ που θα μπορουσα να ονειρεύομαι....

Πάντα μου λες πως στη ζωή σου δεν θα το άφηνες να συμβεί. Κάτι που εσύ έκανες στόχο στη ζωή σου να μην νιώσουμε και όμως πήρα μια γεύση του, ίσως άθελά σου.

Δεν θέλω να γίνεις σαν αυτή.

Γιατί αν γίνεις δεν θα μπορώ να σε φροντίσω γιατί δεν θα το αντέχω. Γιατί δεν είμαι πολύ δυνατή σαν εσένα.

Ίσως τελικά με ξέρεις πιο καλά απ'ότι νομίζεις. Ίσως τελικά είμαι λίγο παραπάνω εγωίστρια απ' ότι νομίζω.

Πορτοκαλί, κόκκινο και ροζ πίσω από το μουντό γκρι του ελαφρώς συννεφιασμένου ουρανού.

Μια όμορφη μέρα σιγά-σιγά μας αφήνει, έχοντας φυτέψει στις αναμνήσεις μας άλλη μια εικόνα της παρέας. Και στην καρδιά μας όλα όσα δεν φαίνονται σε μια φωτογραφία στο γεφυράκι πάνω από την Μ. Αλεξάνδρου στο Μακεδονία Παλλάς.

Αναμνήσεις. Αυτή η παραλία είναι γεμάτη αναμνήσεις. Από την πρώτη σχέση (κάπου εκεί δεν έμενε;), από μια φίλη που μετακόμισε, από έναν περίπατο χέρι-χέρι τον Μάρτιο 3 χρόνια πριν, από ατέλειωτα χιλιόμετρα στην προσπάθεια να καθαρίσει το υγρό μπροστά στα μάτια μετά που έφυγε ξαφνικά, από μια βόλτα με την ‘οικογένεια’ όπου είπε «δεν θέλω να δύσει ο ήλιος και να πείτε πως δεν πρόλαβα να κάνω αυτό που ήθελα».

Ναι, η παραλία και τα ηλιοβασιλέματα ήταν πάντα ξεχωριστά. Πάντα σε κάνουν να ζυγίζεις τα λόγια και τις αποφάσεις σου. Να αναθεωρείς τι είναι όμορφο και τι άσχημο πάνω σου. Να χαράζεις ένα ακόμη μονοπάτι που θες να ακολουθήσεις, αλλά ξέρεις πως την επόμενη φορά που θα βρεθείς στην ίδια θέση θα το βρεις ανώριμο γιατί μεγαλώνεις. Ή γεμάτο χαντάκια στα οποία βαρέθηκες να σκοντάφτεις.

Η ηλικία αλλάζει με κάθε χτύπο της καρδιάς. Μαζί της αλλάζει η διάθεση, οι απόψεις, κάποιες ιδέες, τα αισθήματα. Τα όνειρα δεν αλλάζουν. Λιγοστεύουν. Άλλες φορές μπορεί να μην χωράνε ούτε στην φαντασία γιατί είναι τόσα πολλά. Όμως λιγόστεψαν. Άλλαξαν όνομα. Κάποια αποφάσισαν να αυτο-αποκαλούνται στόχοι και μελλοντικά σχέδια. Ο προσδιορισμός ‘όνειρο’ είναι πολύ ελαφρύς για το περιεχόμενο πλέον. Και δεν είμαστε μικροί.

Κοιτάς την παρέα. Τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες.. Κάποιοι ψυχολόγοι θα ξέρουν να σου απαντήσουν τι κρύβεται πίσω από αυτό. Δεν θα μπορέσουν όμως ποτέ να εξηγήσουν γιατί μέσα σου πονάει κάτι όταν σκέφτεσαι πως κάποιο μέλος της παρέας δεν θα είναι πλέον τόσο κοντά σου σε λίγους μήνες. Και ένα κομμάτι της ζωής σου θα φύγει μαζί του.

Η μαγεία της δύσης του ήλιου. Το χιλιοτραγουδημένο ηλιοβασίλεμα, αυτό που έχει εμπνεύσει ποιητές, καλλιτέχνες, τραγουδοποιούς, ερωτευμένους και κάποιους ονειροπόλους (βιάζεσαι να μπεις στην τελευταία κατηγορία, ε; φοβάσαι να δηλώσεις ερωτευμένος;). Ένα μικρό ταξίδι σε μια περίεργη διάσταση είναι ό, τι προσφέρει, όμως η παρέα με την οποία θα το μοιραστείς το κάνει ξεχωριστό και μοναδικό.

Κλείνοντας τα μάτια εύχεσαι η παρέα να ήταν πιο μικρή. Για την ακρίβεια εσύ και ακόμη ένα άτομο.

«Ε, οκ, δεν είναι και ο έρωτας της ζωής, αλλά και πάλι κάποιες νεράιδες στο στομάχι υπήρξαν.»

«Υπάρχουν.»

«Άγνωστο.»

«Μήπως ήταν υπερβολικό εκ μέρους μου…»

«Όχι είπαμε ασπίδες κάτω»

«Αφού δεν έγινε κάτι παράτα τα!»

«Ναι αλλά ευχήθηκες χρόνια πολλά σήμερα..!»

«Πώς τα κατάφερες πάλι έτσι!»

Ένα κούνημα του κεφαλιού σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και στη γκρίνια της παρέας για το κρύο. Τα μάτια όμως πέφτουν σε μια γνωστή ξανθιά κόμη και δίπλα της σε ένα ζευγάρι ακόμη πιο γνωστά αντρικά πόδια. Ποιος μίλησε για πραγματικότητα;

Ένα σκούντημα για να φύγει η παρέα από το παγκάκι και τα πόδια χάνονται. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο τα μάτια και των δύο μοιράστηκαν το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, αλλά όχι δίπλα, όχι μαζί στο ίδιο παγκάκι. Ρωτάς τον από πάνω αν είναι κάποιο σημάδι. Αλλά δεν ξέρεις ακόμη τι σημαίνει. Θα δείξει.

Το ροζ έχει αρχίσει να γίνεται μωβ, τα άλλα χρώματα δίνουν τη θέση τους στο γκρι, οι κορυφογραμμές του Ολύμπου είναι σαν να πήδηξαν από υδατογραφία και ακούγεται το φερμουάρ στα πανωφόρια. Που είναι παρκαρισμένο το αμάξι;

Μετά από πρόσκληση του μέλους lemonc να και το δικό μου 13αρι (τι κερδίζω..;) ______________________________________________________________________________

Τον τελευταίο καιρό διανύω μια φάση. Λάθος. Εδώ και πολύ καιρό διανύω μια φάση. Ίσως είναι αβεβαιότητα, ίσως είναι βαρεμάρα, πάντως όλα κυλούν αμήχανα στη ζωή μου και ειλικρινά έχω αρχίσει να πιστεύω ότι κάποια πράγματα θα κρατήσουν παντοτινά.

Βάζω και ακούω το τραγούδι Summer Wine από Nancy Sinatra & Lee Hazlewood. ελπίδες του κόσμου γεννιούνται με την άνοιξη. Κι έρχεται το καλοκαίρι για να βγούνε αληθινές. Η αλήθεια είναι ότι μόνο το προπέρσινο καλοκαίρι μου άφησε μια γεύση ικανοποίησης. Κάποτε είχα καταλήξει στο συμπέρασμα πως η εποχή μου είναι ο χειμώνας. Ερωτεύομαι το χειμώνα. Πιο συγκεκριμένα το Νοέμβριο την έχω πατήσει πολλές φορές. Δεν ξέρω πώς γίνεται. Το καλοκαίρι προσπαθώ να κλείσω πληγές. Όλα αυτά σε ένα κύκλο που ζωγραφίζεται ξανά και ξανά εδώ και 4 χρόνια. Πλέον όμως ξέχασα πως είναι να ερωτεύεσαι πολύ. Και λείπει η μαγική σκόνη της νεράιδας που θα με κάνει να θέλω να τα αλλάξω όλα.

Όχι, όχι! Δεν είναι μόνο ο έρωτας..! Ο έρωτας δεν μπορεί να είναι ο μόνος λόγος για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η ζωή μας. Αλίμονο… Είναι γενικά σαν να μην βρίσκω καύσιμα για να ξεκινήσω. Να τα έχω όλα έτοιμα για την πτήση αλλά εκεί που λες πάμε για απογείωση διαπιστώνεις ότι λείπει η κηροζίνη… Έχω έμπνευση και χρόνο για να κάνω πολλά πράγματα, να διαβάζω, να γράψω, να βγω, να διασκεδάσω, αλλά δεν ακούω ποτέ εκείνο το τικ μέσα μου που θα με κάνει να τα ξεκινήσω όλα αυτά

Μου λείπει η αίσθηση να ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και να ακούω στο μυαλό μου μια ορχήστρα να παίζει σκοπούς που σου λένε πως και αυτή η μέρα που ακολουθεί είναι μια γιορτή. Κάτι σαν τα μπαχαρικά στο φαγητό. Μπορεί να καίνε αλλά η ικανοποίηση που σου αφήνουν στο στομάχι είναι ασύγκριτη.

Θα ήμουν το λιγότερο αχάριστη αν έλεγα ότι δεν είμαι καλά στη ζωή μου. Έχω αυτό που ποθούσα περισσότερο πριν μερικά χρόνια, φίλους και ανθρώπους να μοιραστώ εμένα και με κάνουν να νιώθω καλά. Δεν πετάω από ευτυχία, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είμαι δυστυχισμένη. Ίσως λίγο κουρασμένη από τη ρουτίνα και την αβεβαιότητα για το τι θα κάνω στη ζωή μου, αλλά και ποιος δεν είναι. Βλέπω το χαμόγελο στο πρόσωπό μου και δεν είναι ψεύτικο. Οι ψεύτικες εκφράσεις είναι μια κακή βιτρίνα. Οι περίπου και οι δήθεν δεν μου ταιριάζουν.

Σε 3 βδομάδες θα πάω στο τελευταίο μου συνέδριο της AIESEC παίρνοντας μέρος στην προετοιμασία του. Θέλω πολύ το τελευταίο βράδυ να αφήσω κάποια στιγμή τα decks (θα είμαι και DJ πιθανότατα) και να πάω στην παραλία, θα κάτσω στην αμμουδιά κατά το ξημέρωμα. Θα δω την ανατολή. Με παρέα ή και μόνη. Θα νυστάζω και θα θέλω να πάω να ξεκουραστώ για 3-4 ώρες πριν την τελευταία παράσταση.

Χαίρομαι που αφήνω σιγά-σιγά πίσω μου το κομμάτι αυτό. Και την ένωση και τη σχολή (μόνο ο τρόπος ζωής θα μου λείψει όπως σε όλους) και κάποια άλλα πράγματα. Σίγουρα έχω μετανιώσει για κάποιες επιλογές μου. Χαίρομαι όμως που δεν θέλω πια να πω «ξαναέλα» σε αυτά που έζησα και πέρασα. Δεν είναι και αυτό μια νίκη;
__________________________________________________________________

Οι δικές μου λέξεις:

θάλασσα, σπίτι, πράσινο, βόλτα, περιμένω, τηλέφωνο, δουλεύω, κιθάρα, φαντασία, χορεύω, φύγε, ξετρυπώνω, γυρίζω

Καλώ λοιπόν τους (ασχετα αν τους εχουν καλεσει η οχι)

jorge

ge01415

sea_like_eyes

desmar

kifa

santourman

yiannisyiannis

thank

aiolos_m

redrose

kit_kat

sagra

ThroughTheDawn