Κατάντησες κι εσύ αυτό που κάποτε πολεμούσες στα λόγια, ένα γραναζάκι στο σύστημα. Δεκάωρα στη δουλειά, άγχος, κούραση και η υπόλοιπη καθημερινότητα αφημένη στην τύχη της. Δουλειά - σπίτι - φαί - ύπνος. Πόσες φορές δεν το έζησες αυτό το μοτίβο...

"...Θύμα δολοφονικής επίθεσης έπεσε έξω από το σπίτι του στην Ηλιούπολη, στις 5:25 το πρωί της Δευτέρας, ο δημοσιογράφος Σωκράτης Γκιόλιας..."

Μαθαίνοντας μετά ή από άλλους τι γίνεται, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, ποιος παντρεύεται, ποιος γεννάει.

"...ξεκινούν στην Αθήνα και επισήμως οι συζητήσεις ανάμεσα στην ελληνική πλευρά και το 20μελές κλιμάκιο ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ που βρίσκεται ήδη στην ελληνική πρωτεύουσα..."

Βιώνονται απλά το τι αλλάζει λέγοντας την χιλιοειπωμένη ατάκα "έχω πολλή δουλειά", τη στιγμή που ακούς για απολύσεις και λήξεις συμβάσεων παντού. Να μην γκρινιάζω μάλλον με αυτά που ακούω. Τουλάχιστον έχω δουλειά και αμείβομαι στην ώρα μου.

"...Ύστερα από σειρά τροποποιήσεων, ψηφίστηκε στη Βουλή ο νέος ασφαλιστικός νόμος..."

Εμείς τα παιδιά που μεγαλώσαμε τη δεκαετία του '80 και απολαύσαμε αγαθά το '90, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο. Μέσα σε μια κοινωνία που ψάχνεται για το τι αξίζει πια, τι είναι σωστό, ποιος είναι καλός. Μέσα σε ένα λαό που ψάχνεται από που να πιαστεί για να ξανασηκωθεί.Και αναρωτιέται αν παλιά ο Έλληνας στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες ήταν καλύτερα.

"Δεν το δέχομαι ότι τα χρόνια τα δικά μου ήταν καλύτερα. Δεν ήταν καλύτερα και να μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό. Δεν είχαμε γιατρό, δεν είχαμε δάσκαλο, είχα ένα φουστάνι με την αδερφή μου και γέννησα την θεία σου στα χωράφια με τα καπνά. Δεν ήταν καλύτερα. Τώρα είναι καλύτερα".

Σταματώ να γκρινιάζω. Η γιαγιά με τις κουβέντες της με σέρνει δεκαετίες πίσω ρωτώντας πότε θα παντρευτώ. Μου δίνει όμως μια κρυφή ελπίδα, ότι αυτός ο τόπος έχει δυνάμεις να κάνει πολλά πράγματα, γιατί δεν είναι τεμπέλης και ότι βάλει στο μυαλό του το καταφέρνει.

Κι εσύ σαν Έλληνας θα κάτσεις και θα σκεφτείς τι δεν γουστάρεις και τι γουστάρεις στη ζωή σου. Και θα βρεις από κάπου την ελπίδα να πιαστείς για να τα καταφέρεις. Με κάθε τρόπο.

Να καταφέρεις παρόλες τις δυσκολίες να ζεις και να κάνεις τα πράγματα που σου αρέσουν κάθε μέρα, να φροντίζεις τις δουλειές σου και να μην τους θυμάσαι όλους μόνο όταν έχεις άδεια.

Η ζωή δεν μας δίνει ποτέ άδεια. Ή την αρπάζεις από τα μαλλιά σαν μονομάχος επιδιώκοντας την ελευθερία σου ή είσαι μέσα στους θεατές επευφημώντας αυτούς που αγωνίζονται. Εμένα με τραβάει ο τσαμπουκάς και γιαυτό έχω πληγές. 

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους.

ΥΓ: Η εκπομπή θα επιστρέψει σύντομα :)