Μας κάνουν πρόβα μετρό στη Σαλλλονίκη.

Σήμερα πήρα καινούριο λεωφορείο της γραμμής 10 από το κέντρο για σπίτι και εντυπωσιάστηκα. Παρακολουθώντας τις νέες τρύπες μετρό που θα κλέψουν την δόξα αυτής του Κούβελα στη διαδρομή για το σπίτι είχα μια γυναικεία φωνή να με ενημερώνει για την τρέχουσα και την επόμενη στάση.

"Στάση: Καμάρα. . . . . Επόμενη στάση: ΑΧΕΠΑ"

ΟΥΟΥΟΥΟΥΑΑΑΑΑΑΟΥΟΥΟΥ!!!

Κοίτα ρε δόξες ο ΟΑΣΘ!!!

Μια βλαχάρα που καθόταν αντικριστά είπε ότι το σύστημα είναι για να ξυπνάει όσους κοιμούνται κατά τη διάρκεια της διαδρομής.

Ανατρίχιασα με την εξέλιξη των αστικών λεωφορείων που νόμιζα ότι είμαι στο μετρό της Αθήνας! Στοιχημα πως έχουν προσλάβει και την ίδια φωνή να λέει τις στάσεις!

Εξίσου ανατριχιαστικά είναι και κάποια αρχαία λεωφορεία της γραμμής 11 και 30 που χρησιμοποιώ τακτικά και έχουν σάπια τοιχώματα και φρένα που όταν "λειτουργούνε" νομίζεις πως σου τραβάνε τρίχες με τανάλια αλλά δεν θα επεκταθώ σε αυτήν την λεπτομέρεια...

Απολαμβάνω την ζωή μου πια ως συμπρωτευουσιάνα...

Ο λόγος του ποστ καθαρά ενημερωτικός

Σύμπτωση: Η αλλαγή ψευδωνύμου πραγματοποιείται μέρες που πολλά έχουν αλλάξει για μένα. Έχουν κλείσει κάποια θέματα, έχουν ανοίξει άλλα, η ζωή συνεχίζεται και άλλες υπαρξιακές θεωρίες.

Και για να απαντήσω στα ερωτήματα των αναγνωστών μου, άλλαξα γιατί στο τέλος θα πίστευα ότι με λένε Χριστίνα... Ένα όνομα έχουμε όλοι σε αυτήν την κοινωνία..!

Έτσι μετονομάζεται και ο τίτλος του μπλογκ, αλλά και η βασική μου απασχόληση μιας και είμαι σκέτη superherο. Έχει πέσει πολλή δουλειά τελευταία, θα σας τα είπε ίσως και ο δέοντας, τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε...(στην πραγματικότητα και με την κανονική δουλειά ώρες ώρες ήρωα με θεωρώ με τόσες μαλακίες που γίνονται).

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μεγάλωσα με το Παστέλλα. Γεννήθηκε ένα απόγευμα τον Ιούλιο του 2003 από δικό μου σαρδάμ (έφαγα το 'ι' από το παστέλια) και έκτοτε με συντροφεύει, πρώτα στην AIESEC και τώρα και εδώ (όλοι έτσι με φωνάζετε πια, δεν σας λέω κάτι καινούριο). Η AIESEC μας τέλειωσε, το παστέλλα έμεινε σε μαιλ, κινητά και τώρα στο ΜΗ.

Και άντε με το ψευδώνυμο, με τον τίτλο γιατί τα έβαλα?Ιστορίες για αγρίους, γιατί δεν δέχομαι τις μετριότητες και την ευκολία στη ζωή μου. Γιατί είμαι για ζόρικες καταστάσεις (τοχω και μότο σε μπλουζάκι αυτό) και γιατί η μοναδική μου απασχόληση έχει πολλά να εξιστορήσει μέσα από την μαχητική της πραγματικότητα. Όχι όχι δεν είμαι τύπος που ακολουθεί το μοτο της vodafone δυστυχώς, αλλά όταν με πιάνει κάτι κάνω τα πάντα σε έντονο βαθμό (ίσως εδώ δεχτώ αυτό με τους σκορπιούς).

Περιμένω να βγει και το τελευταίο μάθημα και να πω "άι σιχτιρ και σεις η Οικονομετρία ΙΙ", αλλά προς το παρόν ποιώ την νήσσαν, και έχω να κλαφτώ και στον καθηγητή να με περάσει σίγουρα... Ουφ πια.

Όσο για την πρώτη εικόνα, τα σχόλια είναι περιττά!

Και φυσικά δεν πρέπει να παραλείψω τον νονό μου τον jorge. Του αξίζει ο τίτλος και ο όποιος κόπος έκανε να ασχοληθεί με την αλλαγή αυτή. Να 'σαι καλά φαντάρε!

Μένει να λυθεί το επόμενο δίλημμα... Να (ξανα)κάνω ξανθιές ανταύγειες ή όχι; Πολύ έξυπνη είμαι τον τελευταίο καιρό και δεν λέει...

6,22% που αντιστοιχεί σε 23,786 από τις 382,352 συνολικά έγκυρες ψήφους δίνουν μια έδρα στο ΛΑ.Ο.Σ. στην Α' Θεσσαλονίκης. Είμαστε η περιφέρεια με το μεγαλύτερο ποσοστό που ψήφισε το κόμμα αυτό στις χτεσινές εκλογές, η εκλογική περιφέρεια που ψηφίζω.

Ντρέπομαι για λογαριασμό τους...

Αφού μπήκαν Πλεύρης, Βορίδης, Βελόπουλος και ο Άδωνις στη βουλή μπορώ πλεόν να κοιμάμαι ησυχη, θα με προστατεύσουν από τους κακούς.

Άντε και με στολή power ranger...

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση (εκτός ίσως από τις ευρωεκλογές τις οποίες ο κόσμος έχει ψιλοχε...νες), ξυπνάμε το πρωι (πλεόν οικογενειακώς καθώς ψηφίσουμε και οι 4), πάμε οι Παρισέοι στα εκλογικά μας τμήματα (η μαμά μόνο ψηφίζει σε άλλοι αίθουσα), ρίχνουμε την ψήφο μας (σταθερά στην ίδια παράταξη οι γονείς μου από το 74, με αποτέλεσμα να με φάνε στις δημοτικές που ψήφιζα κάτι άλλο για να πω κι εγώ ότι ικανοποιήσα το επαναστατικό νεανικό μου ταμπεραμέντο και αντέδρασα κατά κάποιο τρόπο...) και μετά πάμε στο χωριό. Εκεί έχει άλλο τζερτζελέ..!

Τις τελευταίες μέρες γίνεται επανάσταση κάθε φορά που ακούμε την λέξη από 'Σ' από το φοβερό μου στοματάκι και τη μαμά μου να διηγείται για 10843η φορά τα γεγονότα του 1989 (μόλις χρωμάτισα το σπίτι μου πιστεύω...).Άσε που ο τρόμος ζωγραφίζεται αυτόματα στο πρόσωπο μου μόλις ακούω το όνομα του Πινέζα και του νέου κόμματος του που έκανα μακέτες του κόσμου τα φυλλάδια (είπε ο βλάκας ότι ξοδεψε 10.000 ευρώ ΜΟΝΟ στο ντιμπέιτ και εγώ γελάω ακόμη...). Προχτές Παρασκευή φοβόμουν ότι θα μας φέρει κανένα φυλλάδιο να μοντάρουμε κατά τις 5 παρά...

Κι έρχεται η μέρα να ψηφίσουμε. Στο αυτοκίνητο οδηγώ και βλέπω κάτι γέρους που δεν μπορούν να περπατήσουν, να δουν και αρκετοί δεν ξέρουν να διαβάσουν και κόντεψα να αφαιρέσω τουλάχιστον 20 ζωές σήμερα. Όλοι περπατούσαν σαν πάπιες βαρυστομαχιασμένες και δεν έβλεπαν τα αυτοκίνητα. Το συμπέρασμά μου ήταν ότι είχαν να βγούνε από τότε που ψηφίσαν Ψωμιάδη από το σπίτι τους και έχουν χάσει την τρομερή εξέλιξη της Θεσσαλονίκης. Μα γιατί δεν παίρνουν το μετρό;

Πλέον πιστεύω ότι και οι νεκροί ψηφίζουν και παράλειψή μου που δεν έβγαλα τις 2 γιαγιάδες φωτογραφία με το κινητό που ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα του "ένα πόδι στον τάφο"... Η μια με το μπαστουνάκι στήριζε την άλλη που πήγαινε σαν βάρκα γιατί της πονάνε τα πόδια (ομοιοπαθούσα με τη δική μου τη γιαγιά μάλλον). Και έκαναν 30'', όσο κρατάει το φανάρι στην 28ης Οκτωβρίου με Όλγας να διασχίσουν την διάβαση. Απέναντί μου τα γραφεία του ΛΑ.Ο.Σ. μου κλέινουν το ματάκι θυμίζοντας μου και πάλι γιατί χώρισα έναν παλιό γκόμενο.

Αυτά όλα συμβαίνουν γύρω μου κι εγώ βρίσκομαι φυτεμένη στην σπασμένη καρέκλα του γραφείου μου νιώθοντας ικανοποίηση που τερμάτισα το X-MEN Legends II νικώντας πριν μια ώρα τον κακό Poccy και τώρα μπορώ πλέον να αφοσιωθώ στο υπόδειγμα του Cagan και του Nerlove και να διαβάσω Οικονομετρία ΙΙ περίπου απερίσπαστη.

Είναι η τελευταία φορά που χάνω εκλογικό τζερτζελέ λόγω διαβάσματος...

ΥΓ: Φωτογραφίες από την Σαλάτα εποχής

Σίγουρα η στιγμή κάθε μαθητή που τελειώνει το σχολείο είναι αλησμόνητη. Για μένα το τέλος του σχολείου πριν 5 χρόνια ήταν μια λύτρωση από μια γκρίζα καθημερινότητα και η αρχή της φοιτητικής ζωής αρχή των απόλυτων αλλαγών μου. Τώρα πλέον τελειώνω και τυπικά τη σχολή μου.

Τον τελευταίο καιρό ενοχλούμαι όταν ακούω την ευχή "καλή πρόοδο με τα διαβάσματα". Όχι ότι είναι κακοπροαίρετη, απλά δεν θέλω να την ακούω άλλο. Κουράστηκα, απλά, να διαβάζω για να πάρω κάποιο χαρτί. Και νομίζω το μεγαλύτερο χαρτί έρχεται σε λίγους μήνες.

Πρίν μερικούς μήνες με όλα τα στραβά που τυχαίναν, είχα φτάσει σε σημείο να πιστεύω ότι δεν θα πάρω ποτέ το πτυχίο μου. Τώρα έμεινε ένα μάθημα πια, δύσκολο πολύ, αχώνευτο, αλλά ένα. Τελευταίο. Ότι και να γίνει έχω ένα μάθημα και την πτυχιακή. Τα άλλα 55 έχουν φύγει, τέλειωσαν και μένουν πίσω με τον βαθμό τους στις δηλώσεις μαθημάτων στην σχολή. Και πλέον μετράω μέρες για το τελευταίο. Τριγυρνω και κοιταω τους γυρω μου με μια φατσα που θελει να κρυφτει αλλα η χαρα δεν την αφηνει και σηκωνω το δεικτη του χεριου μου. Οχι δεν ζηταω την αδεια να πω μαθημα, αλλά δείχνω ότι έχω 1. Ένα!

Θα μου επιτραπεί να μην αναφέρω πότε τελειώνει το διάβασμα για να δώσω εξετάσεις. Ίσως ακουστώ προληπτική, αλλά προτιμώ να μην κοιτώ γύρω μου μέχρι να τελειώσουν όλα. Και να μείνω ψύχραιμη.

Ένα μονο λοιπόν... :)

ΥΓ: Όσοι είστε επιρρεπείς στη γρουσουζιά μην αφήστε κανένα σχόλιο και την πατήσουμε τελευταία στιγμή... :p

Εχω πλεον αποδεχτει το γεγονος οτι δεν προκειται τιποτα φυσιολογικο να συμβει στη ζωη μου. Η ιστορία μου μιλάει από μόνη της.

Ειχα μια οχι και τοσο φυσιολογικη εφηβεια (οσο κι αν ακουγεται περιεργο δεν ειχα φιλους στο σχολειο, δεν ημουν καθολου δημοφιλης και ημουν αρκετα ντροπαλη...).

Αργω να τελειωσω τη σχολη λογω περιεργων συμπτωσεων, ατυχων γεγονοτων, σπανιων ατυχηματων και οχι τοσο λογω αδιαβασιας και τεμπελιας.

Έχω μια από τις πιο περίεργες φοβίες στον πλανήτη: τις πεταλούδες... Μεγάλη ιστορία, μεγάλες στιγμές μέχρι τα 20 μου που ηταν εντονο...

Η προσωπικη μου ζωη πιστευα οτι εχει σκαμπανευασματα. Το μόνο αξιόλογο/φυσιολογικό είναι οι φίλοι (ευχαριστω το Θεό που αποτελουν μια φυσιολογικη σταθερα στη ζωη μου) και οι διαφορες παρέες, αλλα ο ερωτικός τομέας είναι μια περίεργη ιστορία. Έχω στο ενεργητικό μου μόνο περίεργες σχέσεις, περίεργα αποτελέσματα και περίεργες αιτίες χωρισμού-χωρίς υπερβολή.

Έχω περίεργα ενδιαφέροντα που εκτείνονται από κομικς, υπολογιστές (για κοριτσι πράγμα...),ως και σουπερήρωες και άλλα χαζά. Τείνω να πιστέψω ότι είμαι κιόλας άνθρωπος με ιδιαίτερες ικανότητες μερικές φορές και δεν παίζω videogames... Μέχρι και ο άντρας της ζωής μου είναι χαρακτήρας κόμικ...

Έχω ένα αλλόκοτο παραπλανητικό ψευδόνυμο στο μόνο φόρουμ που έχω τόση ενεργή συμμετοχή και όλοι με ρωτάνε πως προέκυψε...

Με τα συμπτωματα αυτά δεν νομίζω ότι χωράει πλέον αμφιβολία.

Δεν περίμενα όμως ποτέ, κάτι που δεν βγήκε από μένα, κάτι στο οποίο δεν υπήρξαν δικές μου καταβολές και κάτι υλικό, αψυχο, να έχει περίεργα συμπτώματα.

Πριν μερικές βδομάδες έκλαιγα για μια π#@%@!@να μητρική που κάηκε...

Η μητρική λοιπόν αποφάσισε να μου δείξει εμένα και όλους όσους ασχολήθηκαν μαζί της ότι η νεκρανάσταση συμβαίνει όχι μόνο σε ζωντανούς οργανισμούς αλλά και στο hardware...

Όπως λοιπόν διαβάζετε, χτες Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007 και μετά από 4 βδομάδες απεργίας η μητρική αποφάσισε να ξαναλειτουργησει. Η διάγνωση του τεχνικου/γιατρού που την επανέφερε χωρίς προσπάθειες (την έβαλε στο κουτι, συνδεσε τα καλωδια και εβαλε τον Η/Υ στην πρίζα και δούλεψε) ήταν ότι λόγω της ζέστης αποφάσισε να κάνει αυτή τον ψόφιο κοριό για ένα μήνα και μένα απελπισμένη στο πρόθυρα νευρικής κρίσης με την γκαντεμιά στο θέμα υπολογιστών.

Πλέον μετά το σημερινό περιστατικό σηκώνω τα χέρια ψηλά και αλοίμονο σε αυτόν που τις επόμενες μέρες θα πει καμια φράση για μένα που να έχει το φυσιολογικό μέσα... (τύπου μια χαρά κοπέλα είσαι, νομίζω ότι πλέον το λένε απλά για παρηγοριά...).

Επιστρεφω στην μηχανογραφημένη λογιστική μου λοιπόν μπας και κάνω τίποτα φυσιολογικό και νιώσω καλύτερα. Ασε που πρεπει να ειμαι και σε ετοιμοτητα μηπως προκυψει καμια αποστολη...