Ειναι γνωστό σε όλους σας, το πόσο χρήσιμοι είναι οι αυτόματοι μεταφραστές. Εισάγεις -ας πούμε- ένα κείμενο στα Αγγλικά, πατάς ένα κουμπί, και ΤΣΟΥΠ!!! , ορίστε αμέσως  το κείμενο μεταφρασμένο στα Ελληνικά, σε απόλυτα  πιστή και γλαφυρή  απόδοση.

Κλασσικό παράδειγμα, το παρακάτω πιπεράτο, αποκαλυπτικό και απίστευτα ερεθιστικό απόσπασμα απο τα αριστουργήματα τής ερωτικής λογοτεχνίας.

Παρατηρήστε το πώς η πιστή μετάφραση τού προγράμματος, θα "απογειώσει" τις αισθήσεις σας.

Καλή ανάγνωση, και.... φρόνιμα.  Οσο γίνεται, δηλαδή, μιάς και η μετάφραση μας φέρνει την κορύφωση τών αισθήσεων κυριολεκτικά στο πιάτο..

 ΠΑΜΕ ,ΛΟΙΠΟΝ...

"Νέος λάγνος κανόνας γυναικών 

Η Ολίβια δόνησε από τα μικροσκοπικά σορτς της, αρχίζοντας τους όταν έφθασαν στους αστραγάλους της. Ήμαστε γυμνοί, και ήμαστε σε έναν starlit παράδεισο. Τα χέρια μου δεν άφησαν ποτέ τα tits της ακόμα κι αν έκαμψε χαμηλά για να τοποθετήσει το κεφάλι της πολύ κοντά σε οργιμένος δέκα ίντσα μου boner. "Είναι όλα τα άτομα μεγάλα όπως σας;" εγκωμίασε. "Έχω δει μόνο περίπου τρία άτομα στον ενήλικο ανιχνευτή φίλων, και δεν ήταν σχεδόν αυτά μεγάλα. Τι εάν δεν μπορώ να σας χειριστώ μέσα μου;" Γέλασε αμέσως προτού να παγώσω. "Ακριβώς kidding ηληκιωμένος," χαμογέλασε σε με ένα μεγάλο μεγάλο χαμόγελο και έκαμψε στο στόχο το Dick μου. Απασχολήθηκε σε με πάνω-κάτω όπως έναν υπέρ. Εγλέωσε prong μου από την άκρη στη ρίζα, που δοκιμάζει κάθε ίντσα του δυνατού ξίφους μου. Η Ολίβια μαστίγωσε τη γλώσσα της στο κεφάλι τσιμπημάτων μου, που παίρνει τον προ-θuμ-προ και που τρέχει τον όπως μια ερμηνεία πέρα από τα χείλια της. Η ευτυχής και επιταχύνοντας γρήγορα γλώσσα της, πήρε αναποδογυρίζει τις σφαίρες μου, που ενυδατώνουν τις με τη σάλιο από το καυτό μικρό στόμα της. ¶ρχιζα να σκέφτομαι ότι να μην έχει δώσει ποτέ ένα κατάλληλο blowjob επειδή δεν το έβαζε στο στόμα της. Ακριβώς έπειτα άνοιξε ευρέως και κατάπιε το μανιτάρι μου ΚΑΠ σε ένα gulp. Τα μάγουλά της διόγκωσαν και τα μάτια της ήταν ευρέα, αλλά μέσα στη γλώσσα της που συναγωνίστηκε γύρω από την κορυφή. Παραλύθηκα με τον ενθουσιασμό. Τα βαριά στήθη της ήταν τεράστια. Τα χέρια μου ήταν πλήρης προσπάθεια να τηρηθούν από τη γραμμή θέας πρόσφατα αποκαλυφθείσες θαυμάσιες δυνατότητες κόκκορας-απορρόφησής της. Οι σφαίρες μου συμβλήθηκαν μια άλλη ίντσα όταν φάνηκε να ανοίγει ως εκ θαύματος ο λαιμός της και γλίστρησε άλλου έξι ίντσες κάτω από το στομάχι της. Ήξερα ότι είχε περίπου οκτώ ίντσες, και τα χείλια της φάνηκαν να είναι ακριβώς από την προσιτότητα των σγουρών μαύρων pubes μου. Η Ολίβια εστέναξε και άρχισε το κεφάλι της πάνω-κάτω, ξίφος-που καταπίνει με όπως έναν υπέρ. Το σάλιό της έτρεξε copiously πέρα από τον κόκκορά μου και σε όλα τα pubes μου, που ενυδατώνουν με τόσο λεπτομερώς ότι ήταν σε θέση να γλιστρήσει το πρόσωπό της πάνω-κάτω αρκετά γρήγορα. Έπρεπε να την ρωτήσω Ήμουν έτσι κεράτινος και γυρίζω-επάνω από τα νέα tits και τον ηλικίας γάιδαρο δεκαοχτώ ετών της που θέλησα ακριβώς για να είμαι κεράτινος ηληκιωμένος, ακριβώς λίγο. "Μπορώ να έρθω στα tits σας;" Ψιθύρισα, μόλις αρκετά δυνατός για την για να ακούσω. Έστρεψε τα μπλε μάτια αγαπών της στο ορυχείο, και ορκίζομαι ότι χαμογέλασε ...  "Μμμ-μμμ-χμμ," είπε, και κούνησε τη συγκατάθεσή της. Την εστέναξα, και ευχαρίστησα. Αγαπώ τις ενήλικες γυναίκες ανιχνευτών φίλων!"

Αυτός ο άνθρωπος, ποιος ξέρει τι έχει…

διάγει τελείως κανονικά…

νωρίς στο κρεβάτι, δυο-τρία τσιγάρα…

καπνός δαχτυλίδια, τα μάτια κλειστά…  

Οι τρέχουσες ανάγκες… όλοι εκείνοι στη δουλειά…

τα μαλλιά πού ‘χουν κι όλας γκριζάρει…

κι απέναντι, στο κάδρο, καρφωμένοι από καιρό,

πάντα χαμογελάνε δυό φαντάροι… 

Αισθάνεται ένοχος αυτός, κατά βάθος,

όταν η γυναίκα του η νόμιμη

σπάει τον προσωπικό του χώρο

υποτακτική και φρόνιμη… 

Τα όνειρά του θα ‘ρθουν ,

πακέτο πόζες της στιγμής

που πάντα μπερδευόταν εκεί μέσα…

Νωρίς για αναπολήσεις.

Αργά πολύ για πυρετό.

Αυτός, θα φτάσει μόνος ως το τέρμα… 

Μαζεύει από χρόνια στου μυαλού του τα αμπάρια

των ημερών του τα στραβά τα κέρματα…

εύθραυστος στη συνθετική του πανοπλία

και λίγο ζαλισμένος τ’ απογεύματα… 

Ο κόσμος του:  μια νότα από πορσελάνη..

καταμεσής στη λεωφόρο θα την δεις περνώντας…

Η νύχτα του, μια πόρτα τόσο μικρή… κι αυτός,

 μικραίνει,

 και πεθαίνει ξυπνώντας …..        

Δυο –τρία πράγματα, αφιερωμένα εξαιρετικά με όλη μου την αγάπη και το δέος -(Γιάννη Ού-ουυυυ!!!!!)- που μου γεννά η υπεύθυνη, άμεση, αμέριστη, άδολη, απεριόριστη, και γεμάτη ενδιαφέρον, στοργή και παχυδέρμ – συγνώμη, προδέρμ ήθελα να πω- στάση και τακτική κάποιων εταιρειών που υποτίθεται ότι νοιάζονται για σένα.

Φυσικά και νοιάζονται. Όπως ακριβώς ο λύκος για τα πρόβατα… 

 Έχω ένα από τα  «καλά» συμβόλαια ζωής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.  Τους πληρώνω ανελλιπώς εδώ και 20 –ΕΙΚΟΣΙ- χρόνια, και δεν έχω χρειαστεί ΠΟΤΕ , ΚΑΜΙΑ από τις υπηρεσίες που υποτίθεται ότι όταν χρειαστώ θα μου παράσχουν. 

Το πρόβλημά τους είναι ότι το συμβόλαιο μου είναι υπερβολικά καλό για τα λεφτά που μου παίρνουν, ενώ όταν μου έπαιρναν περίπου τα ίδια πριν αρκετά χρόνια, όλα ήταν μια χαρά. Έτσι προσπαθούν να με κάνουν να δεχτώ κάποιες τροποποιήσεις «για το καλό μου», οι οποίες με αφήνουν παγερά αδιάφορο.

Προσέξτε λοιπόν, μια δόλια και επιεικώς κραγμένη κίνηση που προσπάθησαν να «περάσουν» …

 Ηρθε το χαρτί για να  πληρώσω τα ασφάλιστρα της τριμηνίας. Επειδή δεν το έβρισκα, πήγα και πλήρωσα με ένα παλαιότερο χαρτί τους, μιας και το βασικό ήταν ο αριθμός συμβολαίου. Πλήρωσα κανονικά, η τράπεζα ενήργησε κανονικά, και πέρασαν 40 ημέρες, όταν φίλη μου που εργάζεται στα κεντρικά τους, με ειδοποίησε ότι σε ΔΥΟ ημέρες το συμβόλαιό μου θα ΑΚΥΡΩΝΟΤΑΝ . Ένα συμβόλαιο για το οποίο πληρώνω κανονικότατα 20 ολόκληρα χρόνια.

-ΜΑ, της λέω,  ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΦΗΣΕΙ ΑΠΛΗΡΩΤΗ ΤΡΙΜΗΝΙΑ!!!!!!!  ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΚΠΡΟΘΕΣΜΟΣ, ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ. 

-Έχεις την απόδειξη της τράπεζας; να μου την στείλεις με FAX… 

Την έστειλα την απόδειξη, και το μυστήριο διαλευκάνθηκε…. Λοιπόν….  ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΧΑΡΤΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΛΗΡΩΣΑ, ΕΙΧΕ  4 !!!!!! (ΤΕΣΣΕΡΑ!!!!!!!!!) ΕΥΡΩ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ. ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΥΡΩ, ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ ΣΤΑ ΜΟΥΛΩΧΤΑ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ….  

Το όνομα της ασφαλιστικής δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού ΟΛΕΣ με τον ίδιο τρόπο κινούνται. Θα ήθελα όμως να μου πείτε πώς χαρακτηρίζετε αυτή την «μαγκιά»…  

Μια χαρά μας βρίσκω…      

  Στα …27  χρόνια που τραγουδώ, τέσσερα είναι τα "μέρη" που αγάπησα….

 Το Λυχνάρι στον Αη- Γιώργη του Κορυδαλλού, γιατί ήμουν 20 χρονών, και τραγουδούσα Νιόνιο και Revival και Doors,  και είχα την γλυκιά τρέλα να κάνω ότι μου γουστάρει, και να έχω από κάτω όλους τους υπόλοιπους το ίδιο τρελούς σαν εμένα, να εκστασιάζονται  με τα  ίδια ακούσματα…  

  Το  «ΕΜΜΕΤΡΟ» , στο Μοσχάτο, όταν το 1990- 1994  με την Γιώτα Νέγκα, καταθέταμε  ότι λαχταρούσε η ψυχούλα μας, και βρεθήκαμε μπροστά στην απίστευτη έκπληξη, να δούμε τις επιλογές και την προσπάθειά μας να επιβραβεύονται με τον πιο απίστευτα ομορφο τρόπο…   

    Το «ΦΑΛΤΣΟ»  στην πλατεία Μέμου, γιατί ήταν το δεύτερο σπίτι μου, το μαγαζί του κολλητού μου από   μικρό παιδί, του  Faltsoo, αλλά και του άλλου φίλου μου, του pramateftis .  Την έβρισκα  με το να βλέπω αυτές τις αγαπημένες μου σκατόφατσες , ο ένας με τα ερωτικά του, (το μεγαλύτερο κρεσέντο πολυλογίας του ήταν ένα βράδι που του είπα « Καλησπέρα», και μου απάντησε «ναι»), και  ο άλλος με τα υπαρξιακά του, (το μεγαλύτερο σολάρισμα ξεφαντώματος που τράβηξε, ήταν ένα βράδι που δεν μπορούσε να βρίσει τους πάντες, γιατί είχε πονόδοντο) ....  μέχρι να έρθει η ώρα που με μια κιθάρα προσπαθούσα να μας πάρω όλους μαζί από εκεί, και να ντύσω τα ημερολόγια με άλλα ρούχα…. Αρκετές φορές, με επιτυχία….  

Και το «ΘΕΣΙΣ»… στην Αλίμου. Έτη 8. Κάθε Τρίτη βράδι. Αυστηρά ROCK.  Και κάτι ξεγυρισμένες   τραγουδάρες, από το μηδέν, μέχρι το εσύ που δεν θα έρθεις…. S.S. RIDER….  

Στο αμέσως επόμενο χάσιμό μου, θα σας πώ κάτι απίστευτα σκηνικά, και για τα 4 αυτά μαγαζιά…. Επί του παρόντος, λέω να πάω να βάλω ένα τσιπουράκι….  

Ο εσμός των γιορτών την έκανε με πηδηματάκια, και είναι καιρός να ξαναλειτουργήσουμε σγα-σγα…… 

 WHO  THE  FUCK IS ALICE…………….

 …ο Γιώργος Μακρής εμφανίστηκε κι αυτός, όπως και ο Βασίλης Νικολαίδης, στους αγώνες   Ελλ. τραγουδιού της Κέρκυρας, το 1981.

 Η αύρα που απέπνεε ο ανυπολόγιστος Μάνος Χατζιδάκις, έκανε να μαζευτούν σε μια συνολική , μοναδική παρουσία, άνθρωποι που δεν θα ξαναείχαν ούτε πριν ούτε μετά, την ευκαιρία να  ακουστούν από τον πολύ κόσμο…  Ελάχιστοι από αυτούς διασώθηκαν από την δίνη τής εμπορικότητας. Ο Λάκης ο Παπαδόπουλος («και θα χαθώ, από κοντά σου θα χαθώ», με την φωνή τής Ισιδώρας Σιδέρη,αγαπητά μου Χατζηγιαννάκια), οι Κατσιμίχα φυσικά,με το «μια βραδιά στο λούκι»,(αν και το ΜΠΑΜ τους δεν έγινε παρά 4 χρονάκια αργότερα, και κάνα-δυό άλλοι… 

Ο διοπτροφόρος Γιώργος Μακρής , είχε πάρει το  δεύτερο ή τρίτο βραβείο με το « Ω!!!!! δέσποινα των λογισμών μου» (και της καρδιάς τσελεμεντέ!!!)… Στον «Αρλεκίνο» της οδού Κοδριγκτώνος, το 1982  με τον Ζουγανέλη, έκανε την πρώτη και τελευταία του   «σαιζόν» με την ευρεία έννοια … Έπειτα, στράφηκε σε φόρμες που ερωτοτροπούσαν με την Τζαζ, και κάποια στιγμή έχασα τα ίχνη του… Δεν κατάφερα καν να βρώ φωτογραφία του στο διαδίκτυο.

 Αφιερωμένοι οι στίχοι του που θα παραθέσω πιο κάτω, στον Orfeus και την Shakti, που εκείνο το βράδι Πρωτομαγιάς, δεν κατάφερα να τους κάνω το χατήρι και να θυμηθώ τους στίχους… 

Το τραγούδι λέγεται «Γυναίκα»…

Οι φράσεις είναι ραγισμένες, και η φωνή του τύπου εξαίσια ημιτελής και αφτιασίδωτη…. 

Πάμε λοπόν…

  «  Για το χρώμα των ματιών σου, ναι…

θάμπωσε για πάντα ο κόσμος… ναι…

Πού ’ναι οι κόρες με την άγρια τη ματιά, Γυναίκα;

Γενήκανε εταίρες και κυράδες με ουρά, Γυναίκα…

και γίνηκες τόση δα, μια σταλιά, με μιάς…

Και σύρθηκες, πρόδωσες, έγινες σκιά… 

Στην σκεπή σου, δεν ακους : Γριά

κλαίει τις νύχτες η βροχή για μας…

Και κείνοι που σε σήκωσαν

στα χέρια τους ψηλά Γυναίκα,

σαπίζουν στις ταβέρνες, και πεθαίνουν σα σκυλιά, Γυναίκα…

 και γίνηκες τόση δα, μια σταλιά, με μιάς…

Και σύρθηκες, πρόδωσες, έγινες σκιά… 

Και δεν σε γνωρίζει πιά κανείς…

Γραφικό νησί σε κάρτες…. Ναι….

Σου μένει να μαζέψεις

 τα σακάτικα πουλιά, Γυναίκα…

Μαζί σου ξεψυχάν στα λαϊκά περιοδικά, Γυναίκα..

Που γίνηκες τόση δα,μια σταλιά με μιάς…

Και σύρθηκες, 

      Πρόδωσες, 

             Έγινες     

                     Σκιά…    »   

      Να’ σαι καλά Γιώργο, όπου κι αν βρίσκεσαι…

-Λίγο πιό σιγά!!!

Τι εννοεί ο ποιητής; να μην τρέχω πολύ; να μην κουνιέμαι γρήγορα; να μιλάω πιό αργά;

Ooooxι !!!  Να χαμηλώσω τις γενικές εντάσεις, εννοεί ο ποιητής....

- Μα, αφού, οι άνθρωποι ήρθαν να ακούσουν μουσική... Αμα χαμηλώσω κι άλλο την ένταση, δεν θα ακούνε τίποτα....

-Ναι, έχεις δίκιο, αλλά θέλουνε να μπορούνε και να μιλάνε κι όλας... 

-Και τους ενοχλεί η μουσική ;;; Δεν φτάνει που ήρθανε να ακουμπήσουνε ένα κάρο ευρά, για να ακούσουνε μουσική, πρέπει να πληρώνουν για να την μαντεύουν; δεν σας καταλαβαίνω... 

-Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Κουβέντα θα κάνουμε τώρα; Αφού μου διαμαρτυρήθηκαν οτι πριν, που τραγουδούσες " Μην τον ρωτάς τον ουρανό", δεν άκουγαν ο ένας τον άλλο. Και τέλος πάντων, χαμήλωσε τις γενικές...

-Αμα χαμηλώσω κι άλλο τις γενικές, όχι τον ουρανό, αλλα και την πιανίστρια να ρωτήσω, που παίζει δίπλα μου, δεν πρόκειται να με ακούσει. Και τέλος πάντων, δεν μπορώ να καταλάβω. Εδώ ήρθανε να μιλήσουνε με συνοδεία μουσικής, και να πληρωσουνε και απο πάνω;  Τι ψυχανωμαλία είναι αυτή; Αμα είναι έτσι, να τους δώσουμε αριθμό λογαριασμού, να μας βάζουνε λεφτά στην τράπεζα και να τους τραγουδάμε απο τα σπίτια μας!!! Το "Μην τον ρωτάς τον ουρανό", τούς πείραξε;;;

-Θοδωρή, παραφέρεσαι!!! και, τέλος πάντων, το "μην τον ρωτάς τον ουρανό" θα κοιτάξουμε τώρα;;; 

 ...Ο διάλογος έληξε άδοξα.... Δεν κατάφερα προφανώς να αντιληφθώ, τα βαθύτερα νοήματα της όλης φάσης... Θυμήθηκα και ένα ένδοξο απόγευμα Κυριακής στου Ψυρρή , που αγανακτησμένος ένας φίλος μουσικός απο τα "χαμηλώστε λίγο" και δώσ' του "χαμηλώστε λίγο", έκλεισε εντελώς την μικροφωνική, για να ακούσει μετά από κανένα πεντάλεπτο την  Κυρία Καμασούτρα, απο την γωνία, να του λέει "Μα δεν μπορείτε να βάλετε λίγο πιό σιγά την μεγαφωνική ;"

...Γύρισα σπίτι πιό σοφός , επαγγελματικά. Οσο πιό λίγο ακούγομαι, τόσο πιό καλά τραγουδάω... Και θυμήθηκα και μία φοβερή φράση, που δεν θυμάμαι ποιός την είπε, και μην με ρωτήσετε πού την αφιερώνω... " Ειδικός, είναι εκείνος ο οποίος ξέρει όλο και πιό πολλά πράγματα γύρω απο όλο και λιγότερα αντικείμενα, ωσπου στο τέλος καταλήγει να γνωρίζει τα πάντα γύρω απο το τίποτα"

Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και τον Ουρανό, δηλαδή...   

… κι ήρθαμε μονάχοι ως εδώ

τα λειψά μας χρόνια στολισμένοι…

βγήκαμε απ’ την κεντρική οδό

σε μια προκυμαία φωτισμένη…. 

…κι ύστερα χωρίς αποσκευές

αλλόκοτοι κι αδέξιοι επιβάτες

νυχτώσαμε σε λάθος αποβάθρες…

…ώσπου το ταξίδι έφυγε μόνο του… 

Φτάσαμε στου χρόνου τη στροφή

τα παλιά μας λάθη χρεωμένοι…

έσταζε σιωπές η οροφή,

κι ήμασταν από καιρό χαμένοι…

Η  λευκότερη  απόχρωση του χλωμού, είναι ένα ασθμαίνον συνονθύλευμα με δέκα χιλιάδες δόντια και νύχια…

 Η πιο τρυφερή νότα, μπορεί να σε ξεγυμνώσει….

 Τα τραγούδια που λατρεύω, έχουν αποσυρθεί. Πάμε για καινούργια σουξά !!!!!

 Δεν θα έρθει κανείς να εναποθέσει πάνω  στις αποσυνθέσεις μου πέντε σταγόνες χαμόγελο. Δεν είναι και υποχρεωμένος, άλλωστε…. Το μικρό καφενείο του απίστευτα μαλάκα Στέφανου, έχει κλείσει από νωρίς. Τα φώτα έχουν σβήσει, και είναι ο καιρός να σου δείξω πόσο πολύ παλιοχαρακτήρας είμαι…

Αλήθεια σου λέω, είμαι εντελώς καργιόλης…  είχες απόλυτο δίκιο για μένα…

 Μπορείς να εισπράξεις σαν επιβεβαίωσή σου, και αυτό το μικρό στιχάκι… Πάρε το σαν ένα μικρό δείγμα μανόν για τα νύχια . Είναι φοβερό χρωματάκι…. Η λευκότερη απόχρωση του χλωμού… Κι αν χάνω στην ρωσική ρουλέτα στο μικρό καμαρίνι του χαμόγελου που δεν ήρθε, θα συνεχίσει άλλος σολίστας… Α, ναι…

Το στιχάκι που σου έλεγα….

…Το  ασημένιο σου,

το κοραλλένιο  σου…

το μεθυσμένο σου  το μενταγιόν,

πήγα τ’ αγόρασα,

και σου το φόρεσα

να φυλάει τον άσπρο σου λαιμό…… 

  Και η πέτρα σαν κόκκινο φιλί…

σαν κι εκείνο που το πόθησα πολύ… 

  Το ασημένιο σου,

 το κοραλλένιο σου,

το μεθυσμένο σου το μενταγιόν,

σαν χαμόγελο

σου το χάρισα

να φυλάει τον  άσπρο σου λαιμό……. 

  Μέρες διαβήκανε

που μ’ αρνηθήκανε

πόσος καιρός που έχω να σε δω… 

νότες που στάξανε

γυαλιά που σπάσανε

κι ήρθε και ξεθώριασε κι αυτό…

  …Και η πέτρα του σαν ψεύτικο φιλί…

Σαν κι εκείνο που με γέλασε πολύ….

  Ήθελα να’ ξερα,

ήθελα να ‘ βλεπα,

ήθελα , φως μου, κάτι να σου πω, 

πες μου , πως μπόρεσες

και δεν το φόρεσες

λίγο στ΄ όνειρό μου να σε δω……

Υ.Γ.   Δεν είμαι ένας μικρός μάγος, όπως λέει ο Νίκος. Μακάρι να ήμουν.

Υ.Γ.   Μετά απο πολλούς μήνες, βρήκα μέσα σε μια παλιά τσάντα, μια τελευταία χάντρα απο το μενταγιόν, και το ένα σου χείλι. Χαμογελούσε.

Μόνο του.

 Αλλού....