…Όπως και να το κάνουμε, το σωστό αξεσουάρ φτιάχνει ατμόσφαιρα. Δίνει ένα κύρος σ’ αυτόν που το χρησιμοποιεί, και φυσικά η σημασία στη λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά…
  Για παράδειγμα, στην φωτογραφία βλέπουμε ένα μύστη της εκλεπτυσμένης μαγειρικής, που μόλις έχει φτιάξει oeufs brouillis . Για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων, έχουμε καλύψει μέρος του προσώπου του, οπότε είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟΝ να καταλάβουμε ποιος είναι.
  Την διαφορά όμως την κάνει η ποδιά. Είναι ολοφάνερο. Παρατηρήστε την γραμμή. Το στυλ. Την αίσθηση. Το μέτρο. Την αρμονία που προσδίδει στο όλο σκηνικό… 
  
  Και επειδή μου φαίνεται μικρό το post, τελείως στο άσχετο και στο ξεκούδουνο, πάμε πάλι μερικά αποσπάσματα από εκείνο το εξαιρετικό βιβλίο του Δημήτρη Μαρκόπουλου που δυστυχώς δεν πρόκειται να ξαναεκδοθεί…  (ΕΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΒΑΡΒΑΡΩΝ… ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ…):

  -Στο πανηγύρι της Κακαργιάς θα δώσει παράστασιν και ο συντοπίτης μας ακροβάτης, τραγουδιστής, ηθοποιός, μίμος, κοφερασιές και εγγαστρίμυθος Χριστόφορος Τακητσάτζουρας , γνωστός σε Αθηναϊκά Κέντρα ως Κρις Ρόμπερτς, δημοφιλέστατος.    (Επιγραφή, Πελοπόννησος, 1970) 

  -«Ένα κοριτσάκι 7 χρονών διάλεξε ένα λαχείο και το αγόρασε με λεφτά του κουμπαρά της και το χάρισε στον παππού της 83 ετών  και το λαχείο του παππού κέρδισε 500 εκατομμύρια και οι γονείς του κοριτσιού κοντέψανε να τρελαθούνε που ο παππούς δεν τους έδωσε δεκάρα και το τρελάνανε στη σφαλιάρα το κοριτσάκι και όταν το δείξανε στην τηλεόραση τάχε χαμένα και δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει το κοριτσάκι. Δείξανε και τον εκατομμυριούχο παππού , αλλά αυτός δεν μίλαγε καθόλου  κι έσκαβε τη μύτη του.»     (Συνέντευξη με 12χρονο, MEGA, 1993)
 
 -Ενοικιάζεται φωτεινότατο δωμάτιο, για εργένη διαστάσεων 3 επι πέντε μέτρα.

  -Για πονεμένο δόντι, παίρνετε μια πρόκα μισοσκουριασμένη και μια πέτρα μαύρη του Λαυρίου και φοβερίστε θαρραλέα το πονεμένο δόντι, λέγοντας τρείς φορές Αμπάρ Καντάρ Ταμπάρ. Μετά μεταβαίνετε πλησίον δέντρου και χαράζετε στον φλοιό του έναν σταυρό. Ύστερα, κόφτε τον φλοιό, βράστε τον, ξεπλύντε το δόντι, φτύστε δυνατά, κάντε μια καλή βρισιά εναντίον του γρεγολεβάντη ανέμου κι ο πόνος έφυγε.    (Από το βιβλίο «Μεταφυσική Ιατρική» του  Βαρλαάμ Αναστασιάδη, 1952) 
 
  -Αν θέλετε να πετύχει ο γιός σας στη σχολή των Ευελπίδων, μπάτε σε μιά εκλησιά Αη-Γιώργη προστάτη στρατού και του το λέτε εμπιστευτικά. Κοιτάτε νάναι νύχτα και να μην είναι παρών καντηλανάφτισσα Πόντια.   (Περιοδικό «Συνταγές ζωής», Πάτρα 1962)

  -Αν θέλετε να αδυνατίσετε δέκα κιλά, τα αδυνατίζετε δύο-δύο, δηλαδή 2 οι 5= 10 , ή 10:5 = 2. Είναι απλούστατο και φέρνει γρήγορα αποτελέσματα. Μαθηματικώτατα.    (Διαφημιστικό κρέμας αδυνατίσματος, Αθήνα 1993).

  -Η άρπα παιζόταν από γυναίκες που ήταν παρθένες από τη μέση και κάτω.
 
  -Ο ιβίσκος, ήταν η αρχαία λέξη για τον δίσκο. Οι αθλητές λεγόντουσαν ιβισκοβόλοι, με πρωταθλητή τον Βύρωνα από το Μεσολόγγι.

  -Η μάχη του Αλέξανδρου στα βακτήρια, έκανε τον Αλέξανδρο διάσημο. 

  -Για να περάσει τη διώρυγα ο Καίσαρ εναυπήγησε σκάφη, αλλά τελικώς πέρασε με καράβια. 

  -Και τότε έδεσαν τον Οδυσσέα στο καβάρτι του καρατιού. 

  -Οι Γότθοι ανήρπασαν τας Σαββίνας και τας εσαββάνωσαν  όλας.      (Γυμνάσιο Σπάρτης, 1961)  

  -Ο Χρησμός ήτανε ένας βοηθός της Πυθίας που την αντικαθιστούσε όταν αυτή κουραζότανε κι έδινε αμφίβιες απαντήσεις.  

  -Παρ’ όλο που ο γέρος ήταν τυφλός, άκουσε τα πάντα! 

  -Α, να χαθείς, που θα με πεις εμένα ιδιοχείρως. Ιδιόχειρος είσαι και φαίνεσαι, ζώον!    (Γυναίκα μάρτυρας στο πταισματοδικείο, Αθήνα 1990) 

  -Μόλις το σφάξετε το αρνάκι, καθαρίζουμε, πλένουμε, περνάμε ρήγανες, παχάρια, λάδι, κάρια, αλάτι, και κρεμνάμε. Δέκα λεπτά κρέμασμα, καλό. Και η φωτιά να καίει, από πριν που σφάξαμε. Αν είναι για κότα, σφάζουμε κότα.     (Από οδηγό μαγειρικής) 

  -Το ακονίζειν εστί φύλων σαφήν 

  -Η σφονδυλική στήλη λέγεται και ραχοκολιά. Τα σφονδύλια είναι η βάσις της. 

  -Ένας από τους επτά σοφούς της Ελλάδας, ο Φαλής νομίζω, στην απελπισία του κρεμάστηκε από έναν καλλωπιστικό θάμνοστους κρεμαστούς κήπους της Παμβυλώνας που ήταν και αυτό ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, πολύ πριν ο Νώε υπακούσει στη μεγάλη εντολή του Θεού κι αποφύγει το πνίξιμο.  (Διαγώνισμα ιστορίας, Γυμνάσιο Ζωγράφου 1988)

  -Μίμου άπτου σημαίνει άστον μίμο ήσυχο, μην τον αγγίζεις. (Διαγωνισμα Θρησκευτικών, γυμνάσιο Καρδίτσας 1986) 

  -Το παράκτιον είναι το τμήμα που υπάρχει εκατέρωθεν της ακτίνας ώστε να τηην χωρίζει σε 365 μοίρες ακριβώς. Τα ναυπάκτιον έχει 0 μοίρες. (Διαγ. Γεωμετρίας, Καλαμάτα 1971)

  -Ο Ηρακλής τάκοβε τα κεφάλια της Λημναίας Ύδρας 1-1 και του βγαίνανε 2-2. Έκοβε 2-2 και ξεφύτρωνε 3-3. Έκοβε 3-3 και τούβγαιναν 4-4. Τότε θύμωσε και τα θέρισε όλα μαζί γιατί μετά από το 8*8 =64  κινδύνευε να την πάθει άσχημα και να του βγούνε 9*9=81 και να γίνει ρεζίλι…(Διαγ. Ιστορίας, Βασιλικό Εύβοιας  1971) 

  -Η Οβίδα ήταν επίσης διάσημη Λατίνα ποιήτρια.

  -Αρχικώς η βαρύτητα ανακαλύφθηκε από το μήλο που έδωσε η Εύα στον Αδάμ. Εξ αυτού ονομάστηκε βαρύ σφάλμα ή σφάλμα προ πάτων ρυκών.(Διαγ. φυσικής  γυμν. Καλλιθέας 1981)

  -Οι βηταμίνες βρίσκονται ακριβώς ανάμεσα από τις αλφαμίνες και τις γαμαμίνες.  (Γυμν. Χαλκιδικής, 1986)
 
  -Το αγριογούρουνο της Αφρικής λέγεται ρινόχοιρος.

  Άντε, καλό ξημέρωμα, και προκαταβολικές καλημέρες σε όλους…  

  Ταξί… Σύνταγμα… Σοφοκλέους…
  Στενάκια να αποφύγεις τα φανάρια. Ψιλόβροχο και νέκρα. Μόνο οι ιέρειες των ακτημόνων του έρωτα στις σκοτεινές κερδισμένες με σπέρμα γωνιές τους.   
  Πίσω από το τζάμι του ταξί, με ζέστη και ασφάλεια ξεκλειδώνω λέξεις  και φράσεις. Το ραδιόφωνο φέρνει τη φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου:   «Γύρισε κάμπους και βουνά, και πανηγύρια πέρασε στις αγκαλιές των κοριτσιών»…    
  Αθηνάς… κάτι μίζερες επιγραφές από Νέον ξεροσταλιάζουν μόνες τους, στάζοντας καλοκαίρια που έχασαν το πλοίο και δεν ήρθαν ποτέ… 
  Επιλέγω άλλη διαδρομή… Δραπετεύω σε σένα.

  Ποτίζω τη νύχτα αψέντι, κι αφήνομαι να με οδηγήσει να σε ξαναβρώ εκεί που σε άφησα.  
  Και με πάει παραπατώντας. Και σε βρίσκω.  
  Φτύνει γκρεμούς κι ανέμους το βλέμμα σου. Παράξενη τρελή ισορροπία ο έρωτάς σου.  Γεννήθηκα ακροβάτης και παράξενος, μα το σχοινί σου   μοιάζει τόσο απρόθυμο… Αγαπάς τους καθρέφτες που δείχνουν όμορφα είδωλα….
  Απεγνωσμένες κλήσεις στο κινητό στις 7 το πρωί…  Νύχτες λειψές εξ’ ορισμού, δεν πάει άλλο, λανθάνω και λιγοστεύω σου λέω, και δεν αντέχω να αφαιρούμαι δίχως νόημα… Μικρά επιτόπια τίποτα, αναπόφευκτα θα ξημερώσει κάποια στιγμή, το ξέρουμε μεγάλε όμως αργεί πολύ ακόμα…   Μάταιες έξοδοι στα Εξάρχεια. Δεν θέλω να φάω. Θα με ξενερώσει. Δεν θέλω σου λέω. Εδώ πουλάς την παλιά ασπρόμαυρη ψυχογραφία σου για τρεις δεκάρες δίκιο της βραδιάς. Φεύγεις αγκαλιά με δυό άγνωστους φόβους.
  Και εγώ δεν είμαι πιά εγώ.
  Επιβάτης είμαι, και η νύχτα ένας ταξιτζής μυστήριος και η διαδρομή πάντα στο ίδιο σημείο καταλήγει. Πληρώνω πανάκριβα την ταρίφα, με κλέβουν το ξέρω, όμως δεν τολμώ να ανοίξω την πόρτα και να βγω από το ταξί… 
 
  Έξω, λυσσομανάς και βρέχεις.