...Είπα ν' αλλάξω τον βυθό που με πνίγει

να ξεχαστώ σε καινούργιες ψυχώσεις

να μπω για λίγο στην δική σου αρρώστια,

αν και το ήξερα:

δεν θα το νοιώσεις.....

...Είπα να γίνω το μικρό παραμύθι,

για να μπορέσεις τον δράκο να κάνεις....

Ηταν η ανάγκη σου: να γίνεσαι θύτης...

μιάς και το ήξερα,

δεν θές να χάνεις...

        Κοίτα να κρύβεις καλά την ψυχή σου,

        όταν φοράς τον καινούργιο εραστή σου...

...Κι είν' η σκιά σου, πιό λαμπρή απο σένα.

Που δεν το ξέρεις, κι ούτε θέλω να νοιώσεις,

πως σου προσφέρω με ξεκούρδιστα νεύρα

την ευκαιρία σου να με τέλειώσεις...

Μες την μιζέρια του κόσμου που υφαίνεις,

νά' μαι κι εγώ μιά μικρή αφορμή σου:

σαν την ελίτσα στο στήθος σου επάνω...

μιάς και το ήξερα καλά το κορμί σου....

       Κοίτα να κρύβεις καλά την ψυχή σου

       όταν φοράς τον καινούργιο εραστή σου......

..Υπάρχουν κάποιες απορίες, που παραδοσιακά βασανίζουν τους περισσότερους μουσικούς... Αποτόλμησα μια πρώτη καταγραφή, αν και  σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερα ερωτήματα, συνήθως διανθισμένα με διαφόρων βαθμίδων και αποχρώσεων  μπινελίκια...

Επίσης, αποτολμώ μιά σειρά δειλών απαντήσεων, όπου με παίρνει δηλαδή....

Τα ερωτήματα λοιπόν αυτά, αρχίζουν να παίζουν μπάλλα με το που ανεβαίνει ο μουσικός στο πάλκο, και αρχίζει να μπαίνει ο κόσμος... ( "Εδώ θα κάτσουμε Μήτσο μου, αυτά να παραγείλλουμε Μήτσο μου, πλήρωσε να φύγουμε Μήτσο μου"....)

Λοιπόν....

- Γιατί όπως και να μετακινήσω το σκαμπό, πάντα θα πατά πάνω σε ένα (στην καλύτερη περίπτωση) καλώδιο;

(Απόπειρα εξήγησης:  Ξέχνα το…Πάνω στο πάλκο, έτσι κι αλλιώς γίνεται της πουτάνας από καλώδια και βύσματα. Δεν έχεις καμία πιθανότητα.)

 - Γιατί το όργανο που ακούγεται δυνατότερα από τα άλλα, είναι του μουσικού που παίζει δίπλα στην κονσόλα; (Ζαφείρη Ούουουου!!!!!!)    

( Ξεκάθαρη απάντηση:  τι να λέμε τώρα….) 

-Γιατί η γκόμενα που κιαλάριζα όλο το βράδι, φεύγει σχεδόν πάντα 10 λεπτά  πριν κάνω διάλλειμα για να μπορέσω να της μιλήσω;

( Απόπειρα εξήγησης: απόλυτη σκευωρία σκοτεινών δυνάμεων απέναντι στις πάναγνες  πλατωνικές προθέσεις μου…)               

- Γιατί μετά από μετά από τρεις ώρες δουλειάς,  κοιτάω το ρολόι μου και έχει περάσει μόνο μία;

(απόπειρα εξήγησης: Γιατί το ρολόι μου  δουλεύει σε άλλο μαγαζί από αυτό που δουλεύω εγώ…)

-Γιατί οι περισσότερες τραγουδιάρες θεωρούν πατρογονικό δικαίωμά τους να τραγουδούν τραγούδια καθαρά αντρικά; (π.χ. Οποια και νά ‘σαι, Δαχτυλίδια, κ.α)

(πιθανή εξήγηση:  γιατί έτσι…)

-Γιατί πρέπει να αρχίσω ΑΚΡΙΒΩΣ στην ώρα μου, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο τί ώρα θα τελειώσω;

(απόλυτη απάντηση: μην κάνεις μαλακισμένες ερωτήσεις…) 

-Γιατί σηκώνονται για χορό την ώρα που τελειώνει πιά το τραγούδι; 

(Καταραμένο σύνδρομο, που επιφέρει συνήθως ακαριαίες μεταβολές στον όλο σχεδιασμό εκείνου  που καταδικάστηκε να καθοδηγεί τους υπόλοιπους. Η αλλαγή πλάνου εκδηλώνεται συνήθως με ποιητικές φράσεις του τύπου « πάμε για φινάλε, παιδιά….. ΩΧ!!!!!  ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΦΙΝΑΛΕ!!!!! ΤΑΞΙΜΙ!!!  ΤΑΞΙΜΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!!!!!) 

 -Γιατί  η πιο ξενέρωτη παρέα μέσα στο μαγαζί,  είναι αυτή που κάθεται ακριβώς μπροστά μου;

(Μάτια γλαρά, ύφος βαθειάς ύπνωσης, ατμόσφαιρα πολικής ψύξης…Α, ναι, συνήθως φεύγουν σχεδόν τελευταίοι…)

-Γιατί ο «καταστηματάρχης» είναι μια χαρά όλη την βραδιά, αλλά πέφτει πολύ ψυχολογικά την ώρα που πρέπει να με πληρώσει;

(Αυτό δεν χρειάζεται επεξηγήσεις…)

-Γιατί το ποτό μου έρχεται πάντα τελευταίο, και αφού έχει σερβιριστεί όλο το υπόλοιπο μαγαζί;

(«αχ….  Συγνώμη…. Σε ξέχασα….»)

-Γιατί πάντα ο ένας από τους μουσικούς σπάει τα νεύρα όλων των υπολοίπων;

(Στην καλύτερη περίπτωση είναι ένας… Συνήθως οι μουσικοί  είναι από την φύση τους αξιοσημείωτα βαρεμένοι … κάτι ξέρω κι εγώ ,για να σας το λέω  …)

-Γιατί η πιο μπάνικη ύπαρξη στο μαγαζί καρφώνει τον μπασίστα και όχι εμένα;

(Συνεσταλμένη απόπειρα απάντησης: μάλλον έχει πιεί πολύ, και γι αυτό δεν κεντράρει σωστά…)   

-Γιατί η τελευταία παρέα που  έχει απομείνει, δεν λέει να ξεκουμπιστεί με τίποτα;

(Αν ήξερα….) 

-Γιατί η ίδια προηγούμενη παρέα δείχνει να ενθουσιάζεται όλο και πιο πολύ, με τα τραγούδια που λέω στο τέλος για να τους στείλω;

(Γιατί είναι η ώρα του νόμου του Μέρφυ)… 

-Γιατί πάντα κάτι μoυ ακούγεται ξεκούρδιστο;

(Πιθανότερη εξήγηση:  Γιατί είναι…)   

-Γιατί πάντα το αιρ-κοντίσιον χτυπάει πάνω στους μουσικούς;

( Απόπειρα εξήγησης: Γιατί κάπου πρέπει να χτυπάει, και οι πελάτες διαμαρτύρονται… οπότε……  )  

-Γιατί ενώ εγώ δεν ακούω σχεδόν ποτέ τι παίζω,  οι πελάτες σχεδόν πάντα διαμαρτύρονται για την ένταση;

(Ξεκάθαρη απάντηση: Δεν ξέρω…)

-Γιατί πάντα ο ένας από τους μουσικούς (συνήθως ο μπουζουξής) είναι κολλημένος με το να σκαλίζει την κονσόλα όλη νύχτα;

(Δεν θέλω να αποτολμήσω απάντηση, γιατί πιθανότατα θα παρεκτραπώ…)

-Πώς γίνεται να σου ζητούν να παίζεις χαμηλότερα και ταυτόχρονα να «φτιάχνεις κέφι»;(Όχι μόνο δεν ξέρω, αλλά δεν θα μάθω και ποτέ…)

-Γιατί οι χορδές έχουν την τάση να σπάνε λίγο πριν κάνω διάλειμμα, με αποτέλεσμα να αφιερώνω το διάλειμμά μου στην αλλαγή της χορδής;

(Προφανής απάντηση: Για να μην  πλήττω…)

-Γιατί ο ήχος, που ήταν εντάξει χτες όταν τελείωσα, είναι εντελώς μπουρδέλο απόψε;

(Απόπειρα απάντησης:  Δεν  ξέρω….)  

-Γιατί οι τραγουδίστριες θεωρούν ότι στο χι τραγούδι , η φωνή τους βγαίνει καλύτερα στον ψι εξωφρενικό τόνο (π.χ. Μι μπεμόλ ), με αποτέλεσμα να σπάει τα χέρια του ο κιθαρίστας  στους μπαρέδες και ο πληκτράς στα μαύρα πλήκτρα;

(σ.σ. … Αυτό το προβληματάκι λύνεται εύκολα. Παίζεις Μι ή Ρε, και την διαβεβαιώνεις ότι ναι, φυσικά και το παίζεις στον τόνο που σου είπε… αλίμονο… τι λες τώρα…)

 ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ, ΤΟ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΑΙΝΙΓΜΑ:

    Γιατί οι γυναίκες πάνε 2-2 στην τουαλέτα;

(Πιθανές εξηγήσεις:…

-Σχολιάζουν  τον απέναντι σφίγγουλα τεκνό……

-Θάβουν την τρίτη γυναίκα που έχει μείνει στο τραπέζι……

-Eπεξεργάζονται κατασκότεινα σχέδια……

-ανταλλάσουν γνώσεις και υλικά πάνω σε θέματα  μακιγιάζ……

-Εξηγούν η μία στην άλλη πόσο ο άντρας τους δεν τις καταλαβαίνει….

-…αναρίθμητοι άλλοι λόγοι….) 

Προφανέστατα, υπάρχουν πολλά ακόμα ερωτήματα... Πείτε κι εσείς τίποτα....

…και αν ασθμαίνει το χαμόγελο

πάνω στις ράγιες της ζωής

σαν τραίνο στο τελευταίο ταξίδι, 

κι αν  οι αρμοί χαλαρώνουν και προδίδονται,

στα μυστικά νησιά των οριζόντων που δεν έζησες

ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει

μήπως και ’ρθεις, κάποια φορά.

Μήπως και σπάσουνε τα μάγια του μυαλού σου…

Μήπως και όλα αυτά που έζησες,

αναδυθούν από το ζόφο τον κρυφό σου

και ξεκλειδώσουν τις πικρές σου λιτανείες

τις προσευχές για τους θεούς που δεν σε θέλουν,

τα ακυρωμένα εισιτήρια του νόστου σου…

 Ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει,

ακόμα κι όταν  ευτελίζεις κι ευτελίζεσαι…

Ακόμα κι όταν την σιωπή σου υιοθετείς,

κι αιμορραγείς, 

και την θηλάζεις

πίσσα και τέφρα, και γρανίτη, και θυμό,

σιγή και σκόνη, και πολύχρωμες αφίσες,

ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει...

και προσδοκάει και ονειρεύεται

τη μέρα εκείνη που επιτέλους θα αφεθείς

να αναδυθείς, να γεννηθείς ,

να απεκδυθείς την αλλοπρόσαλλη μορφή σου

και κουβαλώντας τα σημάδια της σιωπής

μαργαριτάρια στο λαιμό και στο κορμί σου

να υψωθείς εκεί που σού’ πρεπε να ζεις…

να αφήσεις πίσω σου τα κάστρα της αβύσσου…

 Ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει…     

…Μπουκάρησε αρειμάνιος και καραμπουζουκλής στο μαγαζί, κατά τις 11.00, μαζί με έναν τύπο με καπαρντίνα κλασίκ και ύφος κουρασμένου από τις επιτυχίες  μουλτιγαμίκου…

 Μπήκε τρεκλίζοντας μονόπατα, και κατάφερε να διασχίσει τα τρία μέτρα μέχρι την μπάρα, με σχετικά διακριτική παρουσία, αν εξαιρέσεις τρεις σκουντιές και δύο πατήματα σε άλλους πελάτες…  

 Άραξε στο σκαμπό, και άρχισε ένα μυστήριο νταραβέρι με κάτι βαρεμένες με ακριβά ρουχαλάκια… Εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι γνωρίστηκαν εκείνη την ώρα… (πάντως, η γνωριμία, για όσο κράτησε, ξεκίνησε από αξιοσημείωτα θερμή, φτάνοντας στο κρεσέντο της ως τα πρόθυρα μιας αεροδυναμικής παρτούζας)…

 Εν μέσω εντελώς άσχετων τραγουδιών, ζήτησε να ακούσει Σιδηρόπουλο, μόνο και μόνο για να του δωθεί η ευκαιρία να κάνει γνωστό ολόγυρα, ότι «είχαν στενή φιλία». Ακαριαίο αποτέλεσμα της κίνησης, ήταν να την κατασπάσει στον γράφοντα, μιάς και έβγαζε μάτι η ξιπασιά… 

 Ήπιε την Άρτα και τα Γιάννενα, ανακατεύοντας κάθε γεύση, απογειωμένος σε μαγικούς συνειρμούς στους οποίους πρωταγωνιστούσε αδιαπραγμάτευτα και νικηφόρα, φτιάχνοντας φρικαλέους συνδυασμούς ξυδένιων αποσταγμάτων, βγάζοντας από στόμα  μύτη και αυτιά αλκοολούχες φούσκες και υδρατμούς… 

 Κάπνισε τα τσιγάρα μου που τα είχα αφήσει στην μπάρα, βούτηξε τον αναπτήρα μου, ήπιε τα ποτά που έφτιαχνε η μπαργούμαν για τον εαυτό της, με αποτέλεσμα η φουκαριάρα να κοιτάζει απορημένα το άδειο ποτήρι της, και να βάζει καινούργιο ποτό, το οποίο πάλι έπινε στην ζούλα ο  Μενούσηςομπιρμπίληςομεμεταγάς.

 Τον παρατηρούσα , και κατέγραφα. Πέρα από τα ακριβά του ρούχα, και μια περίεργα επαγγελματική τσάντα-βαλιτσάκι παρατημένη στα πόδια του, όλα τα άλλα ήταν για πολλά τελάρα μπούφλες. Ύφος δέκα καρδιναλίων, σώμα ατάκτως πεταμένο στο σκαμπό, κάτι σαν μπόγο που τον ξεχάσανε από πέρυσι εκεί οι καθαρίστριες… Ευρυμετωπία (τρανό σημείο του ποιητή), ύφος που ατενίζει το μέλλον (ενώ ταυτόχρονα το χέρι χουφτώνει το παρόν), και μία περιμετρική τσουλούφα γύρω –γύρω από τον ηλιακό , η οποία τσουλούφα με έβαλε σε χοντρό δίλημμα. Δεν μπορούσα να αποφασίσω αν μου θύμιζε πιάτο δορυφορικής, ή αεροτομή, ή τελικά κάποια πολύ άπονα ποδοπατημένη βεντάλια… 

 Κάποια στιγμή, στην μπάρα, βρέθηκε να κερνάει με χαρακτηριστική άνεση άλλα πέντε άτομα, μεταξύ αυτών και τρεις χαριτόβρυτες Δεσποσύνες, τις οποίες καταχέριαζε εναλλάξ. Νόμιζα ότι είχε βγάλει άλλα δυο-τρία χέρια. Ο Λερναίος γκόμενος… ένα τέτοιο πράμα… 

 Στις 02.30, ζήτησε λογαριασμό, για να πληρώσει για όλους. ( Οι όλοι, εν τω μεταξύ, την είχαν κάνει με πηδηματάκια)… Η λυπητερή, ήταν 260 ευρώ. Και εκεί, έγινε το έλα να δείς.

-Είστε γελοίοι, και καραγκιόζηδες!!!!

-Μα , σας παρακαλώ, Κύριε…

-Πάρτε τα λεφτά σας , γελοίοι!!!!

-Μα, σας παρακαλώ κύριε…

-Αντε, ρε, καραγκιόζηδες!!!!

-Πάρτε πίσω τα λεφτά σας, δεν τα θέλουμε!

-Φέρτα!!! ( ήχος χαρτονομισμάτων που σπρώχνονται βίαια στην τσέπη)

-Θέλουμε να φύγετε …

-Δεν φεύγω!! Φωνάξτε την αστυνομία!!!! 

 Βρε μπελάς που μας βρήκε!!!! Η αστυνομία ήρθε, και βρήκε έναν τύπο καστανόχωμα εντελώς, να διαμαρτύρεται όχι ότι τον κλέψανε στον λογαριασμό, αλλά ότι το μαγαζί ήταν ακριβό… (λες και δεν μπορούσε να δει τον τιμοκατάλογο) …  

-Θα σας κάνω μήνυση, ρε!!! Ξέρετε ποιος είμαι εγώ, ρε;;;;; 

-Σας παρακαλώ, κύριε, ( ο Μπάτσος). Ηρεμήστε. Εσείς Κύριε, με την καπαρντίνα, που είστε μαζί του, γιατί δεν τον λογικεύετε;

-Ουργκλμπρεχτφσφσφσφς… (σεμνό ρέψιμο…)

-Καλά, αφήστε, και σεις τα χάλια σας έχετε… …

 Τελικά, τον τύπο τον πήραν οι μπάτσοι , ενώ φώναζε «Θα σας δείξω εγώ, είμαι ψυχίατρος εγώ, έχω σπουδάσει εγώ!!!!!!», και κατακεράυνωνε με ποταμούς μηνύσεων όλους τους παρευρισκόμενους, το μπωλ με τα ξηροκάρπια, δύο ψωμάκια με φυστικοβούτυρο, και έναν περαστικό αποσβολωμένο μούργο που απόμεινε να κοιτά με πληγωμένο ύφος…  

 Πρωί –πρωί, ο διακεκριμένος επιστήμων,  κονόμησε μια μηνυσάρα ξεγυρισμένη, και μια καταγγελία στον Ιατρικό Σύλλογο, να’ χει να πορεύεται μέρες που είναι, και βέβαια τού φταίει η κεφάλα του.. Βλέπεις , όλα αυτά γίνονταν την ώρα που θεωρητικά είχε εφημερία. Εξ’ ού και το βαλιτσάκι στα πόδια του….

Ποιος του είπε να λέει δυνατά στις καταχεριζόμενες;

Και ποιος τα άκουγε και τον έδωσε στεγνά;;;  

 Η μπαργούμαν με το εξασκημένο αυτί, που της έπινε όλο το βράδι τα ποτά της, πήρε την εκδίκησή της….      

Μέσα σε χίλιες σιωπές μπορώ να ξεχωρίσω

πόσο διαφορετικά μυρίζει το δέρμα σου

όταν αγωνιάς να παραδοθείς…

πως αναβλύζουν οι πόροι  σου γιασεμιά,

 και σανταλόξυλα,και κλειδωμένες πόρτες…. 

 Έσκυψα πάνω σου γεμάτος σιωπή και απώλεια…

θέρισα μόνο τις τρεις τελευταίες γραμμές του λεπτοδείκτη,

την σιωπή που θα ήθελε να γίνει τραγούδι,

και δυο τραβηγμένα χείλη που έμοιαζαν  χαμόγελο…  

Η μέρα των γενεθλίων μου πέρασε.

Ο γενέθλιος νόστος μου όχι ακόμα….

Μαζεύω βροχές και μουλιασμένα φύλλα

και ξεχασμένα τραγουδάκια,

κι ένα χαμένο καραβάκι χάρτινο.

Ακροβατώντας στην σκηνή χαμογελώ

 κι αφήνομαι να γίνω εγώ ο ίδιος η δική σου η απουσία….

Έτσι, για να μην νοιώθεις μοναξιά….. 

Υπουλο πράγμα η μοναξιά….

Ειδικά όταν δεν την ακούς

την ώρα που ανοίγει

αθόρυβα την πόρτα

για να μπει στο σπίτι.... 

Σε έτρεφα, σε ζέσταινα

 σαραντατόσα χρόνια

κι απόψε μ’εγκατέλειψες

 χωρίς καμιά συμπόνοια…

 Το ξέρω, ότι  έφταιξα…

ατσούμπαλος λιγάκι,

μες την απροσεξία μου

δεν είδα το σκαλάκι… 

Σε χτύπησα, σε πόνεσα…

Δικαίως εξεμάνης…

Όμως κι εσύ δεν έπρεπε

έτσι να μου την κάνεις…  

Σε  είχα το καμάρι μου

δεν σ έιχα σαν και τ’ άλλα…

μα τώρα πιά, μας χώρισε

 η γαμημένη σκάλα…. 

Νύχι, νυχένιο νύχι μου

Νύχι καρανυχάτο

Πώς βάσταξες και μ΄άφησες

ένα μουντό Σαβάτο…

 Φρικαρισμένο νύχι μου,

πού πάς, γαμώ την τύχη μου… 

Και κάθομαι και στιχουργώ,

μία «Ωδή προς νύχι»…

Που σε γυρεύει η κάλτσα σου

κι οδύρεται, και βήχει…

Που σε ζητούν τ’ αδέλφια σου,

κι οι πονεμένοι στίχοι….

Που με ρωτούν τι έγινες

του δωματίου οι τοίχοι...

Πώς θα την βγάζω τώρα εγώ;

Να πάρω δεκανύχι;…….. 

 Το  «Αχ  Μαρία» στα Εξάρχεια, ήταν για μένα το απόλυτο μουσικό καταφύγιο…  

 Πιτσιρικάς εγώ, με κόλλημα σε συγκεκριμένες φωνές και παρουσίες, πήγαινα και άραζα και άκουγα Παπακωνσταντίνου και Ζουγανέλη και Μπουλά, και κάτι τραγουδάρες απίστευτες, και ένα κλίμα καταπληκτικό….

Μου έμεινε εμένα…. 

Μου καρφώθηκε η εμμονή….

«Και τι δεν θα ‘δινα να τραγουδήσω κάποτε στην ίδια σκηνή»….  

Τα χρόνια πέρασαν, και το «Αχ  Μαρία» έμεινε μέσα μου σαν απωθημένο …    Ένα παράξενο φετίχ, τέλος πάντων, να δω το όνομά μου με μεγάλα γράμματα στις αφίσες και στην ταμπέλα του συγκεκριμένου χώρου…   Τι να κάνουμε δηλαδή, έχω κι εγώ δικαίωμα  στην ψωνάρα...

Να πάρω την αφίσα, και να την κορνιζάρω. «ΑΧ ΜΑΡΙΑ…..    μπλα-μπλα ,ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΥΛΑΚΟΣ»…

 Πέρασαν δεκαπέντε χρονάκια, και να τον ο Θοδωρής στο «Αχ Μαρία» …

 Πανευτυχής…

Δυο μήνες πρόβες….

 Οι αφίσες κολλήθηκαν από την παραλιακή μέχρι κι εγώ δεν ξέρω πού… 

Θυμάμαι ακόμα την βραδιά πού μεσ' την τρελλή χαρά , κρατώντας μια μπύρα στο χέρι, στήθηκα απέναντι από την σειρά με τις αφίσες, να με καμαρώσω…

 Ήταν μεγάλες αφίσες. Αρκετά μεγάλες…

Με μαύρα , πολύ έντονα γράμματα, το δήλωνε ξεκάθαρα:::::: 

« ΑΧ ΜΑΡΙΑ….   Μπλα-μπλα-μπλα,  Θ Ο Δ Ω Ρ Η Σ    Π Ο Υ Λ Α Κ Ο Σ »  

Ο έ ο….

Από την Γαύδο ως την Αντίπαρο,

 φτηνό ήταν το εισιτήριο:

μια παιδική ασπρόμαυρη φωτογραφία,

ένα παιδί με ηλικιωμένα μάτια,

μια προδοσία που δεν κόστισε και πάρα πολλά,

κι ένας καθρέφτης  για τυφλούς ακροατές….

Κι απ΄ την Στυλίδα ως την Χαλκιδική,

πέντε γραμμές στο χάρτη,

πέντε γραμμές θανάτου παρά τρίχα,

και τρέλας από ανάγκη…

ένα λευκό φόρεμα που σπάει στις λάσπες,

Και μια μικρή ξυραφιά στο κάτω μέρος της ματιάς,

εκεί ακριβώς

που επωάζονται τα μελλούμενα λάθη…

Παράξενη Γεωγραφία, μου χρεώνεις να μάθω ζωή μου…Αταίριαστα χρώματα δίνεις.

Όταν ήμουν παιδί, κοιτούσα τον χάρτη,

κι ονειρευόμουν.

Τώρα με κοιτάζει εκείνος,

          κι ειρωνεύεται…