Ευχαριστώ το φιλαράκι που μου έστειλε την φωτογραφία, αλλα τον πληροφορώ οτι του έχω χρεώσει τρία υπογλώσσια. Δεν είναι δυνατόν, γαμώ το κέρατό μου. Εγώ έγραψα κάτι με την αίσθηση τής επι τούτου υπερβολής, και βλέπω τώρα τις εξελίξεις να με πλακώνουν στα χαστούκια....    Τρεχάτε γονείς.... Τι το ήθελα ο ερίφης ... Θαυμάστε κόσμε....

    Ε, όχι, δεν γίνεται ζάφτι αυτή η αηδία....

.....Εδώ είμαστε... από τήν μελαγχολία τών Χριστουγέννων, στην Λουπερκαλιακή ατμόσφαιρα τής αποκριάτικης με το ζόρι διασκέδασης, και τώρα στην Πασχαλιάτικη ζοχάδα...- συγνώμη. λαμπάδα, ήθελα να πώ...

    Ισως να είναι δική μου λάθος αντιμετώπιση που παραμένω παγερά αδιάφορος επειδή σώνει και καλά όλου του κόσμου τα παιδιά ψωνίζουνε μιά παπαριά... και εξηγούμαι, για να μην παρεξηγηθώ...

....Δεν είμαι θρησκόληπτος, ούτε τυπολάτρης. Το τί πιστεύω είναι εντελώς προσωπική υπόθεση. Το πώς θα το εκφράσω, επίσης.Τυγχάνει να αντιμετωπίζω αρκετά, εως και πολύ, πιό εσωτερικά κάποια θέματα.Τυγχάνει να πιστεύω οτι η ομαδοποίηση τής έκφρασης κάποιων βαθύτερων "πιστεύω", έχει σαν απώτερο στόχο την τελική ποδηγέτησή τους, και τον έλεγχό τους. Αλλά, και δεν θα κρίνω εσένα,  εσένα που το αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά....

     Ομως, μή προεξέχοντα κύριε Χλιμίτζουρα, θα ήθελα να μου εξηγήσεις, πώς γίνεται να μήν εξηγείς στα παιδάκια σου, το βαθύτερο νόημα μιάς γιορτής Αγάπης και Ελπίδας, (και παρακαλώ, ας μην μου την πέσουν ακόμα οι περί Καζαντζάκη τυρβάζοντες), παρα να τους αγοράζεις αυτά τα αισχρά κατασκευάσματα με τα οποία τα πηγαίνεις στην εκκλησία..... Δεν φτάνει ο καταιγισμός ισοπεδωτικών ερεθισμάτων απο τα ΜΜΕ,  ενδίδεις κι εσύ στην παιδική αφέλεια , και πάς και τούς αγοράζεις την λαμπάδα που χτες διαφήμιζε η TV.... Τι δουλειά έχει η ...Μπάρμπυ λαμπάδα;  οι X-men; ο Ράμπο;

     Λαμπάδες με τύπους με αυτόματα όπλα, λαμπάδες με τερατάκια, λαμπάδες με την βία και την μετάλλαξη πάνω τους, λαμπάδες με την Μπίμπι-μπο ντυμένη πασαβιόλα, λαμπάδες με τα είδωλα τής εποχής... Πού κολλάει το μύνημα τής θυσίας και τής ανάστασης του Θεανθρώπου, με τον Αμερικάνο κομμάντο και την αυτοματάρα του, πάνω στην πασχαλινή λαμπάδα; και MHN πει κανείς , την μπούρδα "παιδάκια είναι, τί να κάνω, να τους χαλάσω το χατήρι;"

     Και τα παιδιά σου, βρε ηλίθιε, ποιός θα τα διαπαιδαγωγήσει; απο ποιά πηγή θα στραφούν προς το αληθινό, το σεμνό, το φωτεινό; απο τα ΜΜΕ; απο τις πληρωμένες διαφημήσεις; απο τα πρότυπα τής εποχής, στερεότυπα-λογότυπα-κλεψίτυπα λοβοτομικών δεμάτων με φιογκάκια γιορτινά;  Εσύ να μου πείς... Σιγά μήν μου πεις...

     Τί θα νοιώσουν τα παιδάκια από το μπουλούκι τών μυνημάτων αυτών; Εδώ δεν γλύτωσαν άλλοι... απο τα παιδιά περιμένεις; Αντίθετα, τα παιδιά πρέπει να περιμένουν απο σένα... για να μπορέσουν να δουν και την άλλη όψη τών πραγμάτων, να υποψιαστούν  εκείνα που ακόμα δεν μπορούν... Δεν σου ζήτησε κανείς να γίνεις Μύστης...  Ενα παιδί το ανασταίνεις κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή... Ετσι το ανασταίνεις;  Ασε που έχω δει και ζήσει και κάποιες άλλες μικρές αναστάσεις να πνίγονται σε ένα λάκκο γεμάτο με μαλλί τής γριάς και λουκάνικα....

    Αφού είναι έτσι, προτείνω κι εγώ μία σειρά απο πρωτοποριακές λαμπάδες, που πιστεύω οτι στην παρούσα φάση μπορούν να κάνουν ΠΑΤΑΓΟ!!!!

    Λαμπάδα Καλομοίρα, λαμπάδα Αρναούτογλου, λαμπάδα Σαρμπέλ, λαμπάδα Lordi, λαμπάδα Nokia94786938 WRPS402 με Mp3, λαμπάδα Ζομπι Νο 24, λαμπάδα ο Sakis λοκατζής, και φυσικά λαμπάδα η Μπάρμπι Μαγδαληνή.....

    Και επειδή μού την έδωσε, και όσο γράφω τόσο μου την δίνει πιό πολύ, έτσι για το χαλάρωμα, θα προτείνω και μερικές λαμπάδες για το site μας, και ελπίζω οι καλοί μου φίλοι να μην μου κρατήσουν κακία αν ξαφνικά δουν τούς εαυτούς τους μινιατούρες..

     Λαμπάδα jorge για πιστούς που δεν απαντούν στο κινητό τις πρωινές ώρες...λαμπάδα orfeus για παθιάρηδες Ιταλομαθείς... λαμπάδα manblaz για λάτρεις της ρακής... (αχ!!!) λαμπάδες faltsoo για συνδικαλιστές γονείς... λαμπάδες XeniaRodo για πιστούς που λατρεύουν το εργασιακό τους περιβάλλον... λαμπάδα ageras για τους πιστούς που ποτέ δεν γελούν,διατραπεζικές λαμπάδες  Thank, και φυσικά.....    φυσικά....  (μην τρέξετε, είναι sold-out και έχουν εξαντληθεί), λαμπάδες  Hastaroth, για τους πιστούς που τους παίρνει ο ύπνος στην διάρκεια τής λειτουργίας....

....Βρέθηκα χτες βράδι, κάπου στην Γλυφάδα.Μπαράκι ανεξιχνίαστου ύφους, απο όπου ειχα προσκληθεί να κάνω μια βραδιά με Rock μπαλλάντες. Βγήκαν οι σχετικές αφίσσες, έπεσαν τα σχετικά σύρματα τηλεφωνικώς, και.... πήγα.

   Σκηνικό πνιγμένο σε χρώματα που είχαν έντονες σχέσεις μίσους μεταξύ τους, κάπου πίσω απο την μπάρα φυσούσε ένας αγέρας κατευθείαν απο τις πρώην  Σοβιετικές στέππες, ένας ταλαίπωρος ηχολήπτης προσπαθούσε να βάλει τάξη στο χάος, και η βραδιά ξεκινούσε ήδη με αρκετά σημαντικά ντεζαβαντάζ... Συν μία αγχωμένη πιτσιρίκα, που ήθελε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στο τραγούδι. Οταν μου συστήθηκε, η πρώτη φράση της  ήταν "Βασικά, είμαι ηθοποιός" !!!!!

   Εκανα την ανάγκη φιλότιμο, και σκέφτηκα "Δεν μασάω, θα τραγουδήσω για τους φίλους που ήρθαν για να ακούσουν κάποια όμορφα τραγούδια, και άσε τους άλλους να κουρεύονται"...

    Αμ δέ!!!!   Σε λίγο έσκασε και ο μαγαζής....  Κάτι σαν διαστάυρωση χταποδιού μέ ποδήλατο,  η μάλλον Ανέστη Βλάχου με Τραβόλτα... Εξω οι γιακάδες, έξω τα μανίκια,ένα κεφάλι τόσο τέλεια σφαιρικό, που προφίλ και ανφάς είχαν πάθει σύγχυση ρόλων, και διαφωνούσαν εξαιρετικά έντονα ,και όλο αυτό πασπαλισμένο με ένα μαλλί εθισμένο αθεράπευτα σε κάθε είδους ζελέ, με αποτέλεσματο το όλο κεφάλι να παραπέμπει απ'ευθείας σε ανατιναγμένο ανανά....

    "Δεν μπορεί- σκέφτηκα-, θα έχει κάποια κρυφά εσωτερικά χαρίσματα.Ας μην τον αδικώ"....

     Κάπου τρείς ώρες μετά, κάθιδρος και με έναν λαιμό πριόνι, πήρα την ηθική μου επιβράβευση.... "Κοίτα να δείς, ωραία ήταν αυτά που τραγούδησες, δεν λέω, αλλά, να βρε παιδί μου, οι δικοί μου πελάτες θα θέλανε να ακούσουνε και κανένα λαϊκό, κανένα νησιώτικο, ξέρεις τώρα."....

-"Συγνώμη , δηλαδή, αλλα υποτίθεται οτι ήταν μια βραδιά με Rock μπαλλάντα..."

-( Σιωπή... Αλλα ακουγόταν πολύ δυνατά)....

....Του τα πήρα δίχως ίχνος δισταγμού, και ένοιωθα ταυτόχρονα κάπως μελαγχολικός, όταν σκεπτόμουν τούς φίλους μου που κάνουν το ίδιο με εμένα, χωρίς να αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα....  Η μελαγχολία μου όμως, πέρασε ακαριαία, μόλις διαπίστωσα οτι δεν μπορούσα να εντοπίσω κανέναν που να ανήκει σε αυτήν την κατηγορία... Ακόμα και τα προεξέχοντα μέλη τού site που εκδίδονται μουσικά επι χρήμασι, συγκρούονται μετωπικά πολύ συχνά με μαλάκες που έχουν βαφτίσει τον κώλο τους "άποψη'... Εκαστος εφ' ώ ετάχθη.... και ο Τζίμης ο τίγρης Πεχλιβάνης....

Παράφωνες  ηχούσαν μιά ζωή στα αυτιά μου οι ιαχές τών  κατ’ επίφαση ρεαλιστών τής συμφοράς και τής κακιάς τής ώρας. Εχει παρέλθει το ρομαντικό τραινάκι.Τώρα σκάνε βόμβες που πιτσιλούν παντού οξείδια, που αφήνουν αυτήν την γαμημένη μεταλική γεύση, που τρέφονται με οξυγόνο και αποταμιευμένες υποσχέσεις.Και έχω σκυλοβαρεθεί τούς ξερόλες...   Κοιτάζω, πολύ μελαγχολικά, τα κομφετί τών καιρών να πέφτουν χαρμόσυνα στην λεωφόρο που παρελαύνουν οι ημέρες μία-μία καμαρωτές, λές και κάτι κατάφεραν, και νοιώθω οτι αυτή η παρέλαση είναι ένας Ρωμαικός θρίαμβος, ερήμην θεατών…   Σκάνε βεγγαλικά, βγαίνουν έκτακτα δελτία ειδήσεων, η τηλεθέαση χτυπάει κόκκινο, ανοίγω το ψυγείο, και βρίσκω μέσα μιά νότα που έπαιξα πρίν κάτι χρόνια. Πάω να  την αγγίξω, και βλέπω οτι έχει λήξει....    Εχεις δει, μεγάλε, στην ζωή σου, ληγμένη νότα;        Πανοραμικά ανατινάζεται  η νύχτα εντός μου, και σπάει σε χίλιες λάμψεις και χρώματα,τα σκυλιά το σκάνε τρομαγμένα,τα αγάλματα ζωντανεύουν και απεκδύονται, πράγματα που λάτρεψα ενδίδουν  και ηττώνται, και εγώ δεν βρίσκω λόγια για να εκφράσω την ταπεινωτική όψη εκείνου του μικρού τίποτα που καταφέρνει να μας κάνει τόσο, μα τόσο καθημερινούς.....    Στρίβω στην γωνία, βλέπω τα τρόλλευ, τα λεωφορεία, και όλα μοιάζουν στην θέση τους...Απόλυτα ξένα και απρόσωπα.Εχω ένα παπάκι, να μου κάνει Πά-πά-πά....Και δεν μου καίγεται καρφί, αν εσύ περνάς, και δεν μου ξαναμιλάς... 

  …Μόνο που αφαιρούμαι κάποιες γλυκές ώρες, όταν  βλέπω  την άχαρη πολιτεία στολισμένη με αμέτρητες χιλιάδες φωτάκια, πέρλες και γιορντάνια και μαρμαρυγές…. Το σκοτάδι έρχεται να κρύψει τα τρωτά και τα τρωθέντα, και να αποενοχοποιήσει…Είναι τα ήσυχα βράδια, που η Αθήνα λάμπει σαν μεγάλο καράβι… Είναι τότε , που αποσύρομαι εκτός μου, και αφήνω το αεράκι να με περιφέρει σαν μικρό χνουδωτό κλέφτη, που τρυπώνει σε μικρά δωμάτια, μήπως και κάποιο παιδικό χέρι τον φυλακίσει απαλά στην παλάμη  του, και αφού κάνει μια ευχή, τον ξαναφυσήξει προς την ελευθερία.  «Κι όμως, είναι όμορφα,» σκέπτομαι…Πίσω από την ανία των καθημερινών σχέσεων και των συναναστροφών, ακόμα και μέσα στην Αθήνα των μοναχικών θανάτων, όταν η ημέρα επαναβαπτίζεται στην νύχτα, έρχονται στιγμές που σου γνέφει ο εαυτός σου συνωμοτικά, και σε παίρνει από το χέρι ,να σε σεργιανίσει στην χώρα της χαμένης σου μαγείας. Μικρές απαραίτητες ανάσες αληθινής ζωής, για να μην ξεχνάς ότι στο βάθος σου είσαι πολύ καλύτερος από αυτό που αναγκάζεσαι να υιοθετείς , ότι  μπορείς ακόμα να χαμογελάς χωρίς σκοπιμότητα, και οτι κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Απλά,  να φροντίσεις το νόμισμα αυτό να μην είναι  κίβδηλο. Για να μπορείς να είσαι εσύ. Για να μην είσαι απλά μια συναλλαγή ακόμα. Για να είσαι καί άξιος να αγαπιέσαι, καί ικανός να αγαπάς… 

... Κάπως έτσι νοιώθω μετά την καταραμένη ίωση που μου έκανε την εβδομάδα  μία μερίδα χόρτα. Σαν να με χτυπούσαν καμμια εικοσαριά χαρμανιασμένοι Ταλιμπάν, που για τους δικούς τους λόγους θεώρησαν οτι η δόση τους κρυβόταν στον λαιμό και στο στομάχι μου...  Δράττομαι δε τής ευκαιρίας, να απευθύνω θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς, στην σύμπασα τάξη τών απανταχού τραγουδιάρηδων, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά, πόσο μαγευτική εμπειρία μπορεί να είναι το να προσπαθείς να τραγουδήσεις με την μύτη τσιμεντοειδώς κλειδαμπαρωμένη, ένα αόρατο δάχτυλο να σε ξύνει βαθειά στον λαιμό, προκαλώντας ανεξέλεγκτους σπασμούς απο κρίσεις βήχα, να έχεις εκθέσει το ευγενές περιεχόμενο του στομαχιού σου στην παθιάρικη αγκαλιά τής πιό κοντινής τουαλέτας. και να απολαμβάνεις την θεόσταλτη συγκυρία του ότι πέραν όλων τούτων, είναι και .... η ημέρα τής γυναίκας..

-"Κανένα τσιφτετέλι, δεν θα μας παίξετε, καλέ; Θέλουμε να χορέψουμε λιγάκι"  (ειπώθηκε)

-"και τρείς ώρες τώρα, ΤΙ νομίζεις οτι κάνεις, γμτ την τρέλλα μου;" ... (δεν ειπώθηκε). 

   Εγώ είχα πυρετό, ο πληκτράς ακριβώς πίσω μου είχε σταφίδες (ένα τάπερ) που τσιμπολογούσε περιπαθώς, και τώρα που το σκέπτομαι, δεν είναι καθόλου κακή ιδέα, να επιχειρήσω να περιγράψω την πορεία μιας βραδιάς στο πάλκο, κάτι που θα το κάνω πολύ σύντομα.  Επίσης, αφιερώνω παθιασμένα την όλη κλινική μου εικόνα,  στα ζαγάρια που δεν ξέρουν τι είναι αυτό που ζητάνε να ακούσουν, αλλα έχουν την απαίτηση να το μαντέψεις εσύ.  Για παράδειγμα, και δεν παραμυθιάζω, μιλάμε για γεγονότα που τα έχω ζήσει κατα καιρούς..... 

 -"Αχ καλέ, θα ήθελα δύο τραγουδάκια... Ενα του Χριστοδουλόπουλου, όποιο Θέλετε εσείς, και το ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ,εκείνο, τού νέο κύμα..."

  "΄Ρε φίλε, μού λες  το τραγούδι ΤΑ ΚΑΤΑΜΑΘΕ Ο ΜΠΑΤΗΣ ;" ( σ.σ. Τα κατα Ματθαίον πάθη)

     -Θα μας πείτε, το ΠΕΦΤΕΙΣ ΕΛΑΦΙ;  (πέφτεις σε λάθη)

   "-Ρε κολλ'τάρι, κείνο κεί που δεν περνάν καλά, το ξέρ΄ς;"  (Σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά...)

  -Μήπως γίνεται να μας πείτε το ΑΝΗΜΕΡΟ";   (Κι αν είμαι Rock)...

   Παραδίνομαι.... χίλιες φορές κλινήρης...

    Δευτέρα απόγευμα, βρέθηκα σε μία -ας το πούμε έτσι-  βραδιά γνωριμίας με την συγγραφέα Αλκυόνη Παπαδάκη. Είχα διαβάσει κάποια βιβλία της, και όχι μόνο μου άρεσαν πάρα πολύ, αλλά μου δημιούργησαν ταυτόχρονα την επιθυμία να γνωρίσω και απο κοντά τον άνθρωπο που  έγραψε πράγματα τόσο άμεσα, αλλα και τόσο ποτισμένα με μία περίεργη αίσθηση πρωτογενούς. Παρά το ότι τα γραφτά της είναι -και με το παραπάνω μάλιστα-  καλοδουλεμένα και επεξεργασμένα, μου έδιναν την εντύπωση οτι έχουν γραφτεί σε πρώτο χρόνο. Κάπως σαν να πρόκειται για κουβέντα εξομολόγησης, βγαλμένη απευθείας απο τα εσώψυχα, χωρίς επιτηδευμένες παρεμβολές και φιοριτούρες. Δεν γνωρίζω κατα πόσον η ίδια έχει συνειδητά  επιλέξει αυτήν την -κατα κάποιο τρόπο- αφαιρετικότητα, ή είναι μέρος τής ψυχοσύνθεσης της. Περιγράφει την αντανάκλαση τών πραγμάτων, μέσα απο μια οπτική καθημερινότητας. Είναι ένα περίεργο πάντρεμα, κάτι σαν να φτιάχνεις με τα απλούστερα τών υλικών, παραδείσιες αποχρώσεις.   Εξυπακούεται, οτι δεν επιχειρώ σε καμμία περίπτωση να το παίξω κριτικός -μακριά απο μένα τέτοια κατάρα-, απλά σαν αναγνώστης  εκθέτω την άποψή μου...

Η Κυρία Αλκυόνη Παπαδάκη, λοιπόν, δέν με απογοήτευσε. Απλή, προσηνής, σεμνή, χαμογελαστή, ένας Ανθρωπος που δεν έχει ανάγκη απο κανενός είδους φτιασίδια.Παρά την αυξανόμενα ανοδική της πορεία, δεν κουβαλά μέσα της την κατάρα του υπερτονισμένου "εγώ'. Και αυτό με έκανε να φύγω αργότερα, με ένα μεγάλο χαμόγελο, και να πιώ στην υγειά της και ένα ποτηράκι κρασί... Κυρία Αλκυόνη,  ευχαριστώ πολύ...

" Τί κάνεις είπες;

Εξαγοράζεις με πλαστογραφίες το κενό σου;

Και ώς πότε θα έχεις την αντοχή να εξαγοράζεις;

Ωσπου να πέσεις μέσα, να χαθείς;

Βρε, μήπως έχεις ξεχάσει κάποιους ανθρώπους που σε περιμένουν;

Μήπως έχεις στήσει ένα βάθρο κι ανέβασες τον εαυτό σου

πιο ψηλά απ' τους άλλους;

Τί περιμένεις πάνω εκεί;

Να έρθει η αγάπη να σε βρεί;

Δεν ανεβαίνει σε βάθρα αυτή.

Δεν αρέσκεται στ' αγάλματα."