Είναι πληθωρικού βάρους. Βασικά παραείναι…
 Είναι υπεραιμικός. Ειδικά όταν αγχώνεται, γίνεται κατακόκκινος.
 Το στόμα του δείχνει σχεδόν πάντα οκτώ και είκοσι. Το χαμόγελό του, ανήκει απο την εποχή τού Bing Bang κι όλας, στον  χώρο της μυθολογίας.
 Και τέλος, είναι το «αφεντικό» μου…

   Κοίταξε δύσθυμα τα άδεια τραπέζια του μαγαζιού. Κοκκίνισε ακόμα λίγο. Ξεφύσηξε με ένα τρόπο που παρέπεμπε άμεσα στον Μόμπι Ντίκ.
    Γύρισε , με κοίταξε και με κατακεραύνωσε : 
   -Όλα τα άλλα μαγαζιά με ζωντανή μουσική, έχουνε κόσμο. Μόνο εμείς δεν έχουμε. Η κατρακύλα μας ως μαγαζί, είναι ανεπίτρεπτη…
    Το υπονοούμενο ήταν σαφέστατο, σαν καρυοθραύστης στα τρυφερά μου σημεία… Κοιτάχτηκα με νόημα με τον μπουζουξή: 
   -Αν δεν το κατάλαβες, μας την είπε για το πρόγραμμα!!!
   -Σιγά που δεν το κατάλαβα!!!  (Ο συγκεκριμένος μπουζουξής, καταλαβαίνει τα πάντα, αρκεί φυσικά να του τα εξηγήσει πρώτα κάποιος…) 
   Κάπου εκεί μπήκα στην χαρωπή διαδικασία ενός εσωτερικού μονόλογου, όπου εγώ αγόρευα, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος εγώ πάλι, χειροκροτούσα με μανία αυτά που μου έλεγα… 
   Στα χρόνια που δουλεύω σαν μουσικός , -που δεν είναι και λίγα-, το σκεπτικό των τύπων που έχουν μαγαζί,  έχει μια αμετακίνητη άποψη. 
   Αν το μαγαζί πάει καλά, είναι απλοί οι λόγοι: Έχουν καλό σέρβις, έχουν καθαρά ποτά, έχουν καλό φαγητό, έχουν πολύ καλές δημόσιες σχέσεις και δικές τους παρέες που τους στηρίζουν, έχουν καλές τιμές, κλπ κλπ….
    Αν το μαγαζί δεν πάει καλά, είναι απλός ο λόγος:-Φταίει το πρόγραμμα !!!  (Δεν είναι αρκετά κεφάτο, δεν κάνατε πρόβες να αλλάξετε τραγούδια, κάνετε μεγάλα κενά ανάμεσα στα τραγούδια, δεν ξέρω, κάντε κάτι, κλπ, κλπ…) 
   Μια ζωή την ίδια καραμέλα.  Ο μουσικός μόνο να φταίει μπορεί. Πιθανώς γι αυτό και τα ψαλίδια στα μεροκάματα, τα ένσημα που σπανίως κολλούνται,  τα μαύρα λεφτά, ακόμα και το ότι γίνεται θέμα αν αργήσεις πέντε λεπτά να ξεκινήσεις ενώ δεν υπάρχει πρόβλημα αν κάτσεις και τρία τέταρτα παραπάνω στο τελείωμα. 
    Ο Παύλος ο Κοντογιαννίδης, το είχε θέσει καταπληκτικά κάποτε :   " Όταν το μαγαζί  πάει καλά, είσαι υπάλληλος. Όταν δεν πάει καλά, είσαι συνεταίρος"…  
   Τέλος πάντων αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει στον αιώνα τον άπαντα… Αυτό σκέφτηκα,  και με την αποφασιστικότητα  αποτυπωμένη στα αδρά μου χαρακτηριστικά, ανέβηκα στον βατήρα του  σκαμπό και βούτηξα από κει καρφωτός στα νερά του Κυριακάτικου απογεύματος…