Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για την άγνοιά μου. Είναι κάποια πράγματα που τα αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι, και αυτό δυστυχώς έχει σαν αποτέλεσμα να είμαι ανενημέρωτος σχετικά με αυτά.Για παράδειγμά: αδυνατώ να αντέξω τον Καρβέλα πάνω απο 4-5 δευτερόλεπτα. Οπως επίσης αρνούμαι να ακούσω τα παρασκευάσματα του στύλ 'θέλω νάμαι ο εραστής σου", ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι", κ.λ.π.

Παρένθεση. Ο τύπος που άδη το πριόνι, ήρθε εκεί που δουλεύω. Σε όλα μπορώ να αντισταθώ, εκτός απο τον πειρασμό, οπότε του ζήτησα να μου κάνει την τιμή να τραγουδήσει. αρνήθηκε, λέγοντάς μου οτι ο λαιμός του δεν ήταν και τόσο καλά εκείνο το βράδι. Εδειξα ξεκάθαρα την στεναχώρια μου, λέγοντάς του οτι δεν είναι δυνατόν να μην μου δώσει την ευκαιρία να απολαύσω την φωνή του. Χαμογέλασε συγκαταβατικά. Του είπα οτι σε ότι αφορά τον λαιμό του, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το πριόνι. Δεν κατάλαβε.Κλείνει η παρένθεση.

Ελεγα λοιπόν, οτι κάνω εμετό με αυτά τα πράγματα, όπως επίσης οτι είναι πασίγνωστο οτι για τα υποτιθέμενα λούμπεν υποτιθέμενα τραγούδια που ακούγονται στην "εκπομπή" τής Πάνια,  υπεύθυνος είναι ο Καρβέλας.  Οπως επίσης είναι πασίγνωστο, οτι έχει κατακλέψει τραγούδια άλλων, και μάλιστα εντελώς ασύστολα και ανερυθρίαστα. Θυμάμαι το ΣΟΚ που είχα φάει, όταν άκουσα το "NO REPLY" των BEATLES ώς "οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες", και την εισαγωγή τού "THE LETTER" να χρησιμοποιείται στο "τι με κοιτάζεις έτσι βλάκα βλάκα βλάκα"...

Ο Ζαχαρίας Ντελίβερης, σερβιτόρος απο άποψη, πάρκαρε μπροστά μου, στα 4 μέτρα. Ανοιξε την ένταση της μουσικής στη διαπασών, και ο Θοδωρής  βρέθηκε αίφνης να πίνει φραπέ ακούγοντας  " Βας-βάς-βάς , ο Παρασκευάς". Κατάπια το φαρμάκι, και θα είχε ίσως αποφύγει όλα τα μπινελίκια που με τόσο κόπο έχω αποστηθίσει, αν.... ΑΝ ΛΕΩ, δεν ερχόταν η στιγμή που άκουσα το μουσικό σχήμα στην μέση του "τραγουδιού". Γιατί αυτό που άκουσα ήταν το βασικό σχήμα απο το αριστούργημα "LAYLA"  τού CLAPTON.

Συγνώμη, αλλα δεν το ήξερα.Δεν μπορούσα να το φανταστώ. Τρελλάθηκα. Επαθα υπαρξιακό. Μου κόπηκε το γάλα. Εδώ μιλάμε για πολιτιστικό εκφυλισμό, για ξεδιάντροπη πλάκα σε βάρος των πάντων, με πρόσχημα τον χαβαλέ και άλλοθι την λουμπενοποίηση, μεταφραζόμενη σε πάκα με ευρώ, και στηριζόμενα στη έλλειψη παιδείας και αισθητικής. Είναι βαθύ το θέμα, και καθόλου μα καθόλου ανώδυνο. Είναι καρκινικό σύμπτωμα, και λυπάμαι για όσους συμμετέχουν στον δήθεν χαβαλέ, αλλα δεν παρατηρούν οτι σιγά-σιγά μπολιάζονται, και θεωρούν αυτήν την ξευτίλα σαν δεδομένο.

Φοβάμαι.

Ο Σφραγιδόταυρος  είναι τέρας κάθε άλλο παρά μυθικό. Πρόκειται για ένα τέρας σύγχρονο, και ακαταμάχητο. Ζει σε δωμάτια με χαρτάκια κολλημένα στις πόρτες, που γράφουν επάνω τρομακτικές και μυστηριώδεις μαγικές φράσεις όπως «συναλλαγές με το κοινό από … μέχρι….»,  «για την έκδοση …. Απαιτούνται τα εξής έγγραφα», «απεργούμε διαμαρτυρόμενοι», και άλλα τέτοια. Συνήθως έχει μια έκφραση αθεράπευτης δυσκοιλιότητας,  Από τη μια σε κάνει να αναρωτιέσαι  πώς γίνεται και αναπαράγεται, αφού είναι ολοφάνερο ότι τέτοιο πλάσμα δεν γίνεται να έχει ερωτική ζωή, όμως από την άλλη σκέπτεσαι ότι το πλάσμα πρέπει να κάνει τρομερό κρεβάτι, αφού δεν διαφαίνεται άλλος λόγος να μοιραστεί κάποιος την ζωή του με έναν τέτοιο Μαλάκα…. Στο φρικτό του βασίλειο, έχει βοηθούς του κι άλλα τέτοια τέρατα, όπως τον Λερναίο κόπανο (τού δίνεις το χαρτί που σου ζήτησε και ξεφυτρώνει η ανάγκη να φέρεις άλλα δύο), τον Ερυμάνθιο κόπρο (συνήθως κάνει διάλλειμα ή πάει τουαλέτα ακριβώς μόλις έρχεται η σειρά σου), τον Πεοκρούστη (δεν σε βάζει στο κρεβάτι του να σου πάρει μέτρα, το έχει φέρει στην δουλειά και κοιμάται αυτοπροσώπως) ,και μεταξύ άλλων και τις Παρανυχίδες όρνιθες. Ειδικά αυτό το τελευταίο, το αφιερώνω εξαιρετικά στην Καργιόλα  που αφού περίμενα Τέσσερεις  (4 !!!!!!!!!!!!!) ώρες όρθιος την σειρά μου, με άφησε άλλα 20 λεπτά  έξω από την πόρτα, για να αποκαλυφθεί τελικά ότι… έφτιαχνε τα νύχια της…. Είναι τρεις εβδομάδες τώρα, που παλεύω με τον Σφραγιδόταυρο. Για να πάρω μία σφραγίδα. Δεν υπερβάλω. Με έχουν στείλει από τέσσερεις φορές σε δύο διαφορετικές  Δ.Ο.Υ., έχω φάει άλλη μια εβδομάδα πηγαινοερχόμενος στο αστυνομικό τμήμα,  με αποκορύφωμα το χθεσινό χάλι, που τράβηξε από τις 08.30 εως τις 16.30.τώρα, ευελπιστώ ότι την Τρίτη το πρωί, θα καταφέρω να αποσπάσω την πολυπόθητη σφραγίδα. Δεν λέω κάτι καινούργιο. Όλοι τα ξέρουμε τα αδιόρθωτα χάλια. Πριν λίγες μέρες, διάβαζα κάτι αντίστοιχο στο Blog τού Hastaroth ,και χαμογελούσα  με δέκα οκάδες δηλητήριο. Έχουμε συμβιβαστεί με το ακούσιο sex τού είδους, αφού το θεωρούμε δεδομένο, κάθε φορά που ξεκινάμε  να πάμε σε κάποια δημόσια υπηρεσία…    ΑΛΛΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να καταπιώ το λουκούμι της έκφρασης του κάθε μαλάκα, την ώρα που σηκώνει το κεφάλι του και μου λέει  «δυστυχώς, λείπει το …. τάδε  χαρτί, ή τάδε  υπογραφή, η τάδε προέγκριση». Όχι τόσο γιατί συμβαίνει , -μιάς και προφανώς έτσι θα’ ναι όπως τα λέει, αφού έτσι τα έχουν κάνει-, αλλά επειδή την ώρα που μου τα λέει, και με παραπέμπει, και με καθυστερεί, και δεν με υπολογίζει, βλέπω να διασχίζει το βλέμμα του η  καμουφλαρισμένη μπαγκατελέ λιμουζίνα της αυταρέσκειας….

 Μιά τζαμαρία σκονισμένη σε φυλάκισε

να διασχίζεις νύχτα πάντα αυτό το δρόμο...

σαν ενας πίνακας, που κάποιος τον ζωγράφισε,

κάποιος που να σε περιμένει ήξερε μόνο...

κι έγινες κίνηση, κι αμάξια, κι αυτονόητο...

ένα δειλό παιδί που στέκει πάντα απ' έξω...

χαραμισμένο σ' ένα βράδι μου ανόητο,

σε μιά μπαλάντα που δεν ήξερα να παίξω...

Ενας καθρέφτης μιά φορά σε φιλοξένησε

κι αρνείται χρόνια τώρα να σε ξαναδείξει.

Μόνο το χρώμα σου ποτίζει τα τραγούδια μου...

Ρόδο μου γυάλινο... που σπάει πριν ανοίξει...

Μέσα στο πιό βαθύ,

το πιό βαθύ σου Μπλέ

   χρόνια χαμένος...

ο πιό δικός...

ο πιό δικός σου ξένος...

   ΟΙ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΙ

...ήσουνα ψέμα, μ' ανάστησες...

σ' έκανα αλήθεια, με σκότωσες...

Τώρα τι άλλο μας έμεινε...

     Εμείς οι δύο,

έχουμε καταφέρει τα πάντα....

                              (19-3-1992)

   ΜΟΛΙΣ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ

Μόλις ξημερώσει,

θα σε πετάξω απο μέσα μου.

Θα σε ξεβράσω στη μέση τού δρόμου...

   Ξέρω πως πάντοτε σ΄'ενοιαζε

τί θα πεί ο κόσμος...

Γιαυτό λοιπόν,

φρόντισε

να φοράς τα καλά σου...

                     (16-3-92)

ΑΠΟΥΣΙΑ

.....αν θες,

να με θυμάσαι

   πού και πού,

οταν

θα με φιλάς....

           (22-7-95)

ΤΟΤΕ ΜΟΝΑΧΑ

 Παρακαλώ,

μη με θυμάσαι

όταν συχνάζεις σε στέκια

σαν αυτά που πάντοτε μισούσα...

Θυμήσου με μονάχα

όταν θα έχεις μάθει πιά καλά,

σιωπηλή να μένεις...

   σιωπηλή,

      και απούσα...

          τότε μόνον...

              (4-2-97)

ΑΣ ΕΙΝΑΙ

Ο τελευταίος δισταγμός,

ας είναι δίχως νόημα...

σαν άκυρο εισιτήριο

για την αθανασία...

ΚΡΙΤΙΚΗ...

Πάφλαζε

κατα βάθος ρηχότατος,

μέσα στις σατέν

λάσπες του...

ΚΑΙ ΠΑΙΞΑΜΕ

και παίξαμε

το ρόλο μας κι οι δυό...

Τί χάσαμε, τί πήραμε,

το ξέρουμε καθένας για την πάρτη του.

Εσύ θα λες

οτι μαζί σου το φεγγάρι άγγιξα,

κι εγά θα κρατώ σφιχτά

απλά μιά χούφτα σκόνη...

            (15-8-99)

...Τί μπορεί να σκέπτεται ο Ζήκος;;;;