Τι το ήθελα…. Απλά έκατσα να περάσω στο PC κάποιες κασέτες με πολύ παλιές ηχογραφήσεις. Γραμμένες σε κασετόφωνα της πλάκας, που όμως δεν ήθελα να τις χάσω.

Έπεσα πάνω σε στιγμές που έζησα πολλά χρόνια πριν…

Έτυχε και έπεσα σε κάτι στιγμές, κάποιων φαντάρων στην Μυτιλήνη.

Είναι απίστευτη η αντρική προσκόλληση σε ότι αφορά στην θητεία του…. Ίσως επειδή είναι η πρώτη του φορά, που νοιώθει και με την βούλα απογαλακτισμένος, ίσως επειδή η ανασφάλειά του έρχεται να του αποθέσει στο ολοένα και φαρδύτερο κούτελο, τον κότινο της νίκης στους Ολυμπιακούς αγώνες της μαλακίας και της αναγκαστικής ενδοσκόπησης…

Είναι κι αυτό ένα βραβείο, και ο άνδρας το διεκδικεί ακόμα και από τον εαυτό του….

Γνωρίζω πώς το αντιμετωπίζει η γυναίκα… Είναι ένα οχυρό, στο οποίο δεν μπορεί να μπει, και ίσως αυτός είναι ο λόγος που όταν οι άντρες μιλάνε για στρατό, οι γυναίκες λένε «πάλι τα ίδια ; αμάν πια, βαρεθήκαμε». Ενώ όταν μιλούν για τα HONDOS SENDER, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα…

Ασε που έχω γνωρίσει και πολλούς άντρες που επίσης δεν μπορούν και δεν θα μπορέσουν να μπουν….

Συγκινησιακά, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει και πάλι κάτι τόσο έντονα και αμετάκλητα παγιωμένο στην αντρική ψυχοσύνθεση… Είναι η μοναδική αποενοχοποιημένη περίοδος της ζωής του…

Αυτός είναι ίσως και ο λόγος, που επιστρέφει σαν το τρομαγμένο κουτάβι , στις αναμνήσεις του αυτής της φάσης της ζωής του, για να αντλήσει κάτι από τον εαυτό του, έναν εαυτό που και τον αναιρούν, αλλά και έχει πια μάθει καλά να αυτοαναιρείται….

Παρ’ όλα αυτά, κουβαλάω κι εγώ όπως τόσοι άλλοι , ακόμα και για πάντα , στην γλώσσα και στο ουρανίσκο μου, την γεύση εκείνη την περίεργη, που δεν είναι ποτέ ούτε γλυκιά , ούτε πικρή, ούτε τίποτα γνωστό….

Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό…. Κι ας φαίνεται παράξενο, που ένας άντρας στην δική μου ηλικία , κάθεται και γράφει για την γεύση και την αίσθηση αυτή…. Είναι επειδή μετά από τόσα χρόνια, ένοιωσα ακόμα και τώρα αυτό το γαμημένο μυρμήγκιασμα, ακούγοντας φωνές που είχα σχεδόν ξεχάσει, και που όμως κάποτε ήταν μέρος της αναγκαστικής μου καθημερινότητας….

- Και μετά, τι έγινε, γιαγιά;

-Μετά απολύθηκα…. Θα κοιμηθείς επιτέλους, μαλακισμένο;

- Θα κοιμηθώ… όμως πές μου… γιατί έχεις τόσο μεγάλα μάτια;

- Για να μπορώ να κοιτάζω πίσω, όποτε νομίζω πως με ξέχασα….

- Και γιατί έχεις τόσο μεγάλο στόμα; για να με φας;

- Για να μπορώ να χαμογελώ προς τα πίσω, και να δείχνω τα δόντια μου προς το αύριο….

- Και γιατί στρίβεις το τσιγάρο σου με τόσο χοντρό χαρτί; τι χαρτί είναι αυτό…

- Δεν είναι χαρτί…. Μια παλιά φωτογραφία είναι….