-Πονάω.... τα πόδια μου πονούν...περπατούσα στα βράχια δίχως παπούτσια, και αυτοί με χτυπούσαν, και τώρα θα με χτυπήσουν  πιό πολύ... το ξέρω...

  -Πονάω... οι φτέρνες μου βγάζουν αίμα, και ολόγυρα μόνο κοράκια... σε λίγο θα  μας τελειώσουν... Πού το βρήκες το τσιγάρο;

- Το είχα κρύψει για κάτι στιγμές σαν αυτή. Τώρα θα μας τελειώσουν.

-Φοβάμαι... και πονάω...

-Και εγω... αλλά τελειώνει όπου νά' ναι... Θα περάσουν τα χρόνια, και κανείς δεν θα θυμάται τίποτα πιά...

- Λένε οτι την ιστορία την γράφουν οι νικητές... εμείς γιατί μπλεχτήκαμε  στο πανυγήρι ετούτο;

-Μας  γελάσανε... το αίμα που τρέχει απο το πόδι σου, ο τρόμος που τρέχει απο τα μάτια μας, τα χέρια που θα μας κατασπαράξουνε άφού βγεί αυτή η επινίκεια φωτογραφία, όλα αυτά θα γίνουν ένα παιχνιδάκι για τις γενιές που θα έρθουν...

- Φοβάμαι... Φοβάμαι πολύ.....

- Και εγώ φοβάμαι... Μάζεψε το βλέμα σου, και φαντάσου οτι είσαι κάπου αλλού...

- Δεν μπορώ... με τρομάζουν...

-Το ξέρω... Χαζομάρες σου λέω... Τους φοβάσαι;;;

- Ναι.... τους φοβάμαι πολύ...

 -Ακόυμπησε πλάι μου.... σε λίγο θα φύγουμε... τουλάχιστον να πάρουμε μαζί μας οτι αγαπάμε...

`-Ας γίνει... να τελειώνουμε....

   Παίρνω την κιθάρα μου, και τραγουδάω... Σας αγαπάω, σας υποδέχομαι...  Η  αφίσα γράφει όλα τα στοιχεία, εγώ θέλω μόνο να πω οτι  ανυπομονώ να τα πουμε απο κοντά. Ραντεβού την Παρασκευή λοιπόν... 

Αυτός ο άνθρωπος, ποιος ξέρει τι έχει…
διάγει τελείως κανονικά…
νωρίς στο κρεβάτι, δυο-τρία τσιγάρα…
καπνός δαχτυλίδια, τα μάτια κλειστά…

    Οι τρέχουσες ανάγκες…
    όλοι εκείνοι στη δουλειά…
    τα μαλλιά πού ‘χουν κι όλας γκριζάρει…
    κι απέναντι, στο κάδρο,  
    καρφωμένοι από καιρό,
    πάντα χαμογελάνε δυό φαντάροι… 

Αισθάνεται ένοχος αυτός, κατά βάθος,
όταν η γυναίκα του η νόμιμη
σπάει τον προσωπικό του χώρο
υποτακτική και φρόνιμη… 

     Τα όνειρά του θα ‘ρθουν ,
      πακέτο πόζες της στιγμής
     που πάντα μπερδευόταν εκεί μέσα…
     Νωρίς για αναπολήσεις.
     Αργά πολύ για πυρετό.
     Αυτός, θα φτάσει μόνος ως το τέρμα…

Μαζεύει από χρόνια στου μυαλού του τα αμπάρια
των ημερών του τα στραβά τα κέρματα…
εύθραυστος στη συνθετική του πανοπλία
και λίγο ζαλισμένος τ’ απογεύματα… 

    Ο κόσμος του:  μια νότα από πορσελάνη
    καταμεσής στη λεωφόρο θα την δεις περνώντας…
    Η νύχτα του, μια πόρτα τόσο μικρή…
     κι αυτός,
    μικραίνει,
       και πεθαίνει
          ξυπνώντας …..