...Πάλι υπέκυψα στον πειρασμό... Και για όσους δεν τα πηγαίνουν καλά με την Ιστορία,  να πούμε οτι το ένα απο τα δύο ιστορικά αυτά πρόσωπα, μπορούσε να φάει τα πάντα εκτός απο μελιτζάνες , (χαρακτηριστικό γνώρισμα που πέρασε γονιδιακά σε όλους τους απογόνους του ανα τους αιώνες),  ενώ το άλλο πρόσωπο είχε ξεπεράσει εντελώς  χαλαρά τέτοιου είδους προβλήματα... Κάθε ομοιότητα με σημερινά άτομα και καταστάσεις, φυσικά και ΔΕΝ είναι συμπτωματική...

...Ενας στίχος αφιερωμένος  εξαιρετικά, σε όσους -όσες ναρκισσεύονται μέσα απο το "Σ' αγαπώ" τους, κάνοντας όλο το σκηνικό μιά οφθαλμαπάτη...

 Μήν σε μαγεύει και πολύ το «Σ’αγαπώ σου»

μην ερωτεύεσαι τα λογια που μου λες…

Κοίταξε να τα βρήτε με τον εαυτό σου

αυτόν που ψεύτη σ’έβγαλε τόσες φορές…     

    Δεν θέλω πιά να μου μιλάς   

   γι’αυτό που νοιώθεις τάχα…    

 Χίλιες φορές καλύτερα    

 να με φιλάς μονάχα…  

 Δεν βρήκα ήλιο στον κρυφό τον ουρανό σου

και στων ματιών σου τις θλιμμένες γειτονιές…

Μην σε μαγεύει και πολύ το «Σ’αγαπώ» σου…

μην ερωτεύεσαι τα λόγια που μου λες…

Χτές βράδι, "ξέθαψα" κάποιες παλιές βιντεοκασέτες, που είχα καταχωνιασμένες...Ζούμε στην εποχή τού DVD, όμως ανακάλυψα στις παλιές βιντεοκασέτες πράγματα που είναι σχεδόν αδύνατον να βρω πλέον σε κάποια άλλη πηγή...

Εβαλα λοιπόν, και είδα τα "CITY LIGHTS", τού CHARLIE CHAPLIN.. 

Και για μιά φορά ακόμα, ...ΜΑΓΕΥΤΗΚΑ....

Τα στατιστικά κ.λ.π. στοιχεία τής ταινίας, εύκολα μπορεί να τα βρεί κανείς στο Ιντερνετ. Χοντρικά, Γυρίστηκε το 1931.Αν και ο κινηματογράφος ήταν πιά ομιλών απο τρία χρόνια πρίν, ο CHAPLIN κράτησε την ταινία μόνο με μουσική υπόκρουση.Μια ταινία, τής οποίας τα γυρίσματα κράτησαν περίπου 2,5 χρόνια...

Πέραν του οτι ολόκληρη η ταινία είναι τουλάχιστον καταπληκτική, περιέχει μία σκηνή -ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ,που έχει "γράψει" σαν μία απο τις ομορφότερες σκηνές στην ιστορία τού κινηματογράφου... Και είναι η σκηνή που έχει τραβηχτεί τις περισσότερες φορές στην ιστορία ... Πάνω απο 300 φορές, μέχρι ο μεγάλος καλλιτέχνης να θεωρήσει οτι είχε το αποτέλεσμα που ήθελε...

Είναι η σκηνή που ο ρακένδυτος αλήτης, στο τέλος πιά τής ταινίας, συναντά την ανθοπώλιδα, που τον αναγνωρίζει απο την αφή τών χεριών του....  Οτι και να σχολιάσω για την σκηνή αυτή, θα είναι πολύ λίγο, απίστευτα λίγο... Μόνο οτι για μιά ακόμη φορά  αυτός ο "αλήτης",  με έκανε να δακρύσω.

Αν μου επιτρέπεται , μιάς και δεν την έχω δει ούτε συμβουλάτορας ούτε μέντορας κανενός, θα προέτρεπα όποιον δεν έχει δει, να δει αυτήν την ταινία...  Η συναισθηματική  ευεξία που θα εισπράξει, θα τον κάνει να νοιώσει λίγο πιό άνθρωπος...

   Εκείνη η Άνοιξη , δεν ήρθε μόνη της….  Ήρθε μαζί με το καλοκαίρι, και θάμπωσε τη ματιά, πέρα από όσο εκείνη θα μπορούσε να αντέξει…  

 Όλα άνθισαν ταυτόχρονα…  Αιχμάλωτα τής εξαίσιας αλληλουχίας, τα μάτια παραδόθηκαν  χωρίς ενδοιασμό στην αγκαλιά τής μαγικής παραφοράς….  Χρώματα δένονταν με ήχους, άστρα χόρευαν σε πίστες ουράνιες…

 -Αυτό είναι ο έρωτας λοιπόν; … Έτσι νοιώθει κανείς;….

 …Ακόμα και οι σκέψεις, ξέφυγαν και πήγαν να ενωθούν με τους θεσπέσιους στροβίλους των μυστικών περασμάτων, που οδηγούν στα κρυφά δωμάτια της ψυχής….  …Στράτες φωτισμένες αναδύθηκαν, για να παρελάσουν λανθάνοντα όνειρα, όρκοι που δεν θα γίνονταν  ποτέ τσέρκουλα σε ανεύθυνα χέρια… Τα χείλη τρεμούλιασαν και έκλαψαν ανήμπορα, κάτω από μάτια που χαμογελούσαν…..   θίασοι υποσχέσεων που δεν εκπληρώθηκαν, ανέβασαν τις δικές τους μικρές παραστάσεις, με θαυμαστές εκστασιασμένους τα μικρά θαύματα που ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν πράξη…. 

 Η ψυχή, τράβηξε ανυπόμονα το σώμα προς τα πάνω… 

 -ΕΛΑ , ΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΊΞΩ ΤΙ ΕΦΤΙΑΞΑ… 

…και εκεί ψηλά, σε ένα φόντο ιδεατό,  τα όνειρα με την πραγματικότητα γίνονταν μια πολύχρωμη πεταλούδα, με στιλπνά φτερά από μετάξι, με χρώματα ιριδίζοντα, με πέταγμα πιο ανάλαφρο κι από τη σκέψη, με προορισμό πέρα από  τη μέρα και τη νύχτα…  Οι μουσικές δυνάμωσαν, μαυλιστικές και ανελέητες…. Πήραν σχήμα και μορφή, και ζωγράφισαν τους ορίζοντές τους…..  Το σώμα και η ψυχή, χαμογέλασαν, και έπαιξαν σαν τα παιδιά με το  αεράκι που στεκόταν πιο πέρα… 

-ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ ΚΙ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ, είπε η καρδιά, μιλώντας για πρώτη φορά…. ΝΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΙ ΕΦΤΙΑΞΑ...  

Βυθίστηκαν προς την θάλασσα…   Το ακρογιάλι ήταν βγαλμένο από κάποιο καρτ-ποστάλ…Χιλιάδες μικρές χρυσίζουσες αντανακλάσεις, έστελναν τα στερνοπαίδια τους να φιλήσουν την άμμο… Έπειτα, ξανάφευγαν  να βρουν τις δικές τους παρέες…  οι γλάροι μικρές αναποφάσιστες πινελιές… Ένας αστερίας στα ρηχά, σκεφτικός κι αναποφάσιστος…τα χρώματα κάτι παραπάνω από χρώματα. Ο ουρανός, κάτι παραπάνω από ουρανός. Τα λόγια, κάτι παραπάνω από λόγια….     

  …. Η ψυχή η καρδιά και το σώμα, ξέσπασαν σε χαρούμενες φωνές και γέλια…. -Εδώ. Εδώ να μείνουμε….Να περιμένουμε το βράδι, και την Ανατολή, και τον χρόνο να έρθει να μας φέρει τα δώρα του….

 Βάδισαν αγκαλιά, στην άμμο, και ζωγράφισαν ένα παγκάκι στην άκρη της θάλασσας… Κάθισαν πάνω του να ξεκουραστούν…..  Ένα παγκάκι στην αμμουδιά, μικρό και ύστατο καταφύγιο  μπροστά στην απεραντοσύνη του Γαλάζιου, κι ο ουρανός ένα σεντόνι με κρέπια κρυστάλλινα, και δρόσους και γιορντάνια….  

 Έμειναν πολύ καιρό εκεί…σαν μικρά παιδιά που παραδόθηκαν σε κάποια απροσδόκητη ευτυχία… 

 Έπειτα, ήρθε ο χρόνος….Μα…. Δεν έφερε δώρα.Πήρε τα χρώματα, και τα έκρυψε σε ένα μίζερο δισάκι.Έστειλε τα άστρα σε άλλους ουρανούς, σκέπασε τα αρώματα με λάσπη, έκανε τις μουσικές βουβή αγωνία….  Τα πάντα ερήμωσαν, κι απομείναν στείρα κι ορφανά… 

 …Από το πλάι, ξεπρόβαλλε διστακτικά ο μικρός οικοδεσπότης αυτής της άδοξης γιορτής…   

Το χαμόγελο, κοίταξε με συντριβή το τοπίο… Όλα, έμοιαζαν ξένα και αλλοτινά, έρμαια αδιάφορων καιρών …

 Και βάδισε ντροπαλό και κουρασμένο προς την ζοφερή θάλασσα.

  Ο ίσκιος τού ήλιου προσπάθησε να του φωτίσει, μα δεν τα κατάφερε…Ένας μίζερος και παραιτημένος αέρας, του χάιδεψε για λίγο τα μαλλιά.Το παγκάκι στην ακροθαλασσιά ήταν ακόμα εκεί, άδειο, χαρακωμένο  και σαθρό…

 Έπειτα,   προχώρησε προς τη θάλασσα.

Έπειτα,   πέταξε το τελευταίο λουλούδι από τα μαλλιά του.

Έπειτα, βυθίστηκε στο τίποτα.

  Κι έπειτα τίποτα.

...Και χτες και απόψε, την ίδια κουβέντα έτυχε να έχω...  Το πώς ο χρόνος δεν χαμπαριάζει απο τίποτα, και το πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι, όσο διάσημοι και επιθυμητοί και  απαστράπτοντες έχουν υπάρξει, όταν σβήνουν ο προβολείς, όταν έρθει η ώρα τής μεγάλης αυλαίας...

Πείτε μου, λοιπόν, ποιά νομίζετε οτι μπορεί να είναι αυτή η γυναίκα, που στην φωτογραφία ετούτη,έχει ήδη παρέλθει, και κατοικεί στον χώρο τού μύθου... Αντε να σας δω...  Ακούω ιδέες... Μόνο μην φρικάρετε με την απάντηση...

-Πωλείται ρολλό ασφαλείας μαζί με το κατάστημα και με σύστημα συναγερμού…  

....................

-Πωλούνται δύο επιτραπέζιες λαμπατέρ δαπέδου στην τιμή του ενός δαπέδου… 

....................

 -Μπάτε κι εσείς στην απέραντη μαγεία του ονειρεμένου κόσμου της μουσικής που είναι το ανώτατο υπόβαθρον του πολιτισμένου ανθρώπου και ελάτε στη σχολή Μουσικής Χαλανδρίου.Μπουζούκια κατακαίνουργα, από 50.000 μόνο 15.000 δρχ, αναλόγως μεγέθους, κιθάρες παρομοίως, ντέφια πιο φτηνά κι από τα Βουλγαρικά του Γαϊτάνου.  

..............

 -Ζητούνται δύο κόφτες, δύο ράφτες.Υπάρχει περίπτωση να εργαστούν σε μεγάλη βιοτεχνία κρισκράφ μεγάλων ταχυτήτων ή σε καφετέρια μοντέρνας νεολαίας στο Αιγάλεω.   

..........

-Πωλούνται δύο άλογα με κερματοδέκτες.   

.........

-Μέντιουμ από Δαμασκό, αναλαμβάνω δυσκολότατες εντοπίσεις χαμένων πολυετών εξαφανισμών, επαναφορά στην πραγματικότητα,ανευρέσεις χαμένων, επίσης αδερφή μου αναλαμβάνει σκάλες – πατώματα γραφείων,βεράντες, βιτρίνες,με φτηνότατον μεροκάματον. 

...........  -Πουλάω ψευδοροφήν εξαιρετικής τέχνης στην Κυψέλη διαστ. 14 επι 19 μ., σε τιμή αληθινά εξευτελιστική διότι δεν μεταφέρεται…   

................. 

 -σημείωμα σε πόρτα συνεργείου, Νάουσσα Πάρου, 1990)«Λάμπρο, το συνεργείο δεν είναι μπορντέλο  να απαρατάς μηχανή ανοιχτή και να την πουλεύεις για ούζα στου Μαχλήμαγκα. Την άλλη φορά πήγανε τα κοτόπουλα της Παναγούλας από δίπλα και χέσανε μέσα στ’ ανοιχτά πιστόνια κι έπλενα σα δούλα.Αλλη φορά καθάρισμα, κλείδωμα, μην πλακωθούμε και κοπούμε σα μερμύγκια.  

.........

 -(Νομαρχιακό γραφείο Αττικής,1991)«Οι έχοντες τα δικαιολογητικά τους έτοιμα για κατάθεση σήμερα σ’αυτήν την θυρίδα, απευθυνθείτε στη διπλανή θυρίδα αύριο.»   -(Αστ.τμήμα Αθήνας, 1971)«Ανευ ταυτότητος δεν θα παραδίδονται δικαιολογητικά απωλείας παλαιάς ταυτότητος βάσει της οποίας θα εκδοθεί η νέα ταυτότης»  

.............

 -(Επαρχιακή εφημερίδα, 1967)«Επαιξε την φλογέραν του και η βουρκολική ευωδία έφερε ρίγη συγκινήσεως εις τους πάντας.Επηκολούθησε χειροκρότημα. Φρενήρης ταλέντου!»   

..............

 -Στην Αμερική οι άνθρωποι θανατώνονται με ισχυρό βολτάρισμα ρεύματος καρέκλας που τους προκαλεί και έντονους πονοκεφάλους.  

 ..............

 -Δύο μεγάλοι ποιητές, που πήραν και το Νόμπελ, ήτανε ο Ζαφείρης κι ο Αλήτης.  

.................... 

 -Θέλω να ομιλήσω τελευταίος, σεβόμενος την ιεραρχίδα των άλλων ομιλητών.  

...................... 

 -Τα σκουπιδιάρικα μας απαλλάσσουν και από τα επιρρήματα καθημερινώς…  

.................. 

-(Πταισματοδικείο 1978)«Την απεκάλεσε χαφιελόγρια, βρωμορουμάνα, γριά ροχάλα, σπιναλόγκα, κασέτα, μπενφίκα και διώρυγα.Ολα αυτά, εν βρασμώ και πριν λιποθυμησει.» 

............... 

  -Η  καλύτερη και πιο διάσημη Ελληνίδα τραγουδίστρια είναι η Ατζελα. Υπήρχε και η Κάλας, αλλά αυτή ήτανε αλλού και μετά αλλού και μετά πέθανε. Η Ατζελα ζει ακόμα.   (από συνέντευξη στο STAR CHANNEL,1993)    

.................... 

 -Στους προσκόπους μας μαθαίνουνε πώς να βάζουμε φωτιά τρίβοντας δύο αναπτήρες με δύναμη.(Γραφτό μαθητή Δ’ τάξης, 1ου  Δημ. Σχολείου Πειραιά)  

 ......................

 -Αρχηγού παρόντος πασαρχή πασσάτο λα φέστα.  

................... 

 -Αμυγδαλές δένδρον είναι το δένδρον που δεν διαθέτει μύγδαλα όπως παρά δήγματος χάρη η βαλανιδιά, η κοκοροφειδιά κι ο νταπαρήκος.   

................. 

-(Βαρβάκειος, 1980)«Οι τρείς μεγάλες ηρωίδες της Γαλλικής Επαναστάσεως, ήτανε η Κάρ Μανιόλ, η Γκύ Λωτήν, και η Λε Μητόμ…  

.................. 

 -(Εκθεση, Δημ.Σχολείο Κυπαρρισίας,1988)«Χίμαιρα είναι γυναίκα με χιούμορ, το αντίθετον της χαμούρας που δε γελάει τ’αχείλι της»…  

................ 

 -(Ρεπορτάζ εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, Αθηνα 1971) : Αφίχθη σήμερον δια διήμερον επίσκεψιν εις την χώραν μας ο Ισπανός αρχαιολόγος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Τολέδου, Δόκτωρ Σεγούντο Τιέμπο.Ερωτηθείς απο συντάκτην μας εαν αυτή είναι η πρώτη του επίσκεψις στην Ελλάδα, ο κ. Καθηγητής απήντησεν Χουάν Εμιλιάνο Λόπεζ.Ο Ισπανομαθής μεταφραστής της εφημερίδος, δεν ηδυνήθη να το εξηγήσει και το απέδωσεν εις παρανόησην, μάλλον.  

................ 

 -Μετά την εισαγωγή του στην εντατική, το κρούσμα υπέκυψε.Το περιστατικό μεταφέρθηκε σε άλλο νοσοκομείο… (ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, 1990)  

................. 

 -Ατρόμητος, ο Ελλην στρατάρχης, κοίταξε κατάματα τον εισβολέα, και με τα λίγα περσικά που ήξερε, του είπε: Μολών λαβέ!.... (Γυμνάσιο Γλυφάδας, 1990) 

 ..............

 -(14χρονος μαθητής,Γυμνάσιο Μαγνησίας,1980)«Ο Δάντης Αλιγέρης ήτανε ποιητής Αναγεννησιακής καταγωγής αλλά μεγάλωσε και επιδόθηκε στη Φλωρεντία.Τα πήγαινε μια χαράμέχρι που εγνώρισε παράφορα την Μπεατρίτς Ντεστρέλ, η οποία Μπεατρίτς τύ’ κανε μαρτύρια με Ταλιάνικα  ναζάκια και πείσματα και παροξυσμούς, μέχρι που τον τρέλλανε τον ανθρωπάκο κι έτσι, όταν τελικά έκανε έρωτα μαζί της, απεσύρθη και έγραψε  το   «Λούσατε  ¨ολην την Σπεράντζα, Βόιδι του Αντρεόττι» και μετά, στην απελπισία του, έγραψε και την Κόλαση την ίδια και χειρότερη.Περίπου απέθανε στη Φλωρεντία πριν από τον αιώνα, αλλά πάντα ερωτευμένος με την Μπετατρίτς, μη έχον σώμα τας  φλέβας.»…  

.................. 

   -Ότι και να κάνετε, δεν θα αποφύγετε το ταξίδι.Σύμφωνα με το ζώδιό σας, θα έπρεπε ήδη να έχετε αναχωρήσει…. (Αστρολόγος σε ακροάτρια, Κανάλι 5, Σεπτέμβρης 1995)  

................... 

 -Από τους Γαλλους  σκηνοθέτες του σινεμά, ξεχωρίζω ιδιαίτερα και θαυμάζω τον Νουβέλ Βαγκ… (Τάρια Μπούρα, στο HIGH TV, 1992)…  

............ 

 -(11χρονος μαθητής στα Θρησκευτικά, δημ.σχολείο Αιγίου, 1985):«Ο Θεός  έφτιαξε πρώτα τον Αδάμ από χώμα. Μετά, την Εβα από μια πλευρά. Μετά, το φείδι. Και λες και δεν αρκούσανε όλα αυτά, έφτειαξε και ένα μήλο που, το τελευταίο, ήτανε και το μεγάλο λάθος του, διότι Αδάμ, Εβα, φείδι, εντάξει, το μήλο τι τόθελε; Αν δεν έφτειαχνε το μήλο, πως θα τόπαιρνε η Εβα να το δαγκώσει και μετά να το δώσει για δάγκωμα και στον Αδάμ;  Κι έτσι τώρα, δεν θα είχαμε το αμάρτημα το προβατορικόν, κι όλα θα ήταν μια χαρά και δυό κορμάρες. Κρίμα!

Το περιστατικό  συζητήθηκε ως πραγματικό, και ΟΧΙ ΩΣ ΑΝΕΚΔΟΤΟ, μεταξύ ανθρώπων που είναι σε θέση να γνωρίζουν παραλειπόμενα και λεπτομέρειες γύρω από τέτοιου είδους θέματα… Είπα λοιπόν, να σας το μεταφέρω…  

.................................

 Ο κουμπάρος τού Στέλιου Καζαντζίδη, παίρνει τηλέφωνο στο σπίτι τού Άκη Πάνου, για να τού μεταφέρει κάτι που ήθελε ο Στέλιος….  

...........................................

-       Ο Κύριος Άκης Πάνου;

.............................................     

 - Μάλιστα, ο ίδιος…

...........................................

-Καλημέρα σας… Είμαι ο κουμπάρος του Στέλιου Καζαντζίδη… Μου είπε να σας πω, σχετικά με το τραγούδι  ……………  ότι θα ήθελε να ………… , και επίσης να ……………, κλπ,κλπ… 

.............................................

 Ο Άκης Πάνου ακούει και στο τέλος ρωτάει:

.............................................

-Μάλιστα…  ποιος είπαμε ότι είστε;

..............................................

-  Μα, σας είπα…Ο κουμπάρος του Στέλιου Καζαντζίδη…

.............................................

- Κοίτα να δεις, παλικάρι μου… Κάνε έναν κόπο να ξαναπάρεις ένα τηλέφωνο αύριο, που θα είναι και ο δικός μου κουμπάρος εδώ, να συνεννοηθείτε…

Το σκηνικό,ήταν απλό:

ένα κρεβάτι... λίγο φως...

Ενα τσιγάρο, που δεν έσβησε καλά,

κι απο νωρίς, κατεβασμένα τα ρολά...

.............................................

Ξέραμε, πως, τέρμα... ως εδώ...

λάθος οδός, και αριθμός...

έψαχνα θάρρος  την αλήθεια να σου πω,

μα το μετάνιωσα... και σου είπα "Σ'αγαπώ"...

..............................................

Σαν δυό καλοί ηθοποιοί

σε κάποιο φιλμ χωρίς φωνή,

να μην φανεί το ψέμα, σβήσαμε το φως...

τον ρόλο του έπαιξε ο καθένας ,ακριβώς...

.......................................................................

Αλλη μιά νύχτα, να φαντάζεσαι

πως είσαι με άλλο ταίρι...

Αλλη μια νύχτα δανεική,

δεύτερο χέρι...

Και τώρα πιά,δέν θές ν’ακούς,μόνο φαντάζεσαι...

τόσο πολύ έχεις χαθεί μέσ’την σιωπή σου...

τόσο αδειανή,μάταια για χρόνια ενοικιάζεσαι:

φθηνό δωμάτιο στις πλαγιές του παραδείσου...

Είκοσι λέξεις,δυό σταγόνες,ένα τίποτα....

Όμως η λάμπα σου,δέν ξέρω τί φωτίζει...

με δυό τσιγάρα ξενυχτάς....βαρειά,κι ασήκωτα....

σ’ένα κατάστρωμα στρεβλό που φωσφορίζει...

Σαν την ανάσα στα μαλλιά μου ήρθες και μπλέχτηκες,

Μα ύστερα πάλι,στα βαθειά μού ξαναφεύγεις... :

με μιά Πανσέληνο,(που Δέν με καταδέχτηκες),

κι ένα καράβι...(που Δέν έπρεπε ν’ανέβεις)...