Άντε πάλι. Άρχισαν τα όργανα. Άρχισαν να στολίζουν μπαλκόνια. Οι βιτρίνες άρχισαν να φορτώνουν  γιορτινά μπλιμπλίκια.  
   Πάνω απο όλα, οι διαφημίσεις. Ένα αγοράκι ζητάει απο τον Αη-Βασίλη καμμιά τριανταριά δώρα. Ένα κοριτσακι ζητάει  δώρο την Άρτα και τα Γιάννενα.
Πάρτε.
Αγοράστε.
Ψωνίστε.
Ξοδέψτε.
Καταναλώστε.
Όλα στο παραμύθιασμα. Νταραβέρι να γίνεται. Ωμή είναι η πραγματικότητα.
Και η αφισσούλα, τόσο πραγματική, επίσης. Και τόσο ωμή , ταυτόχρονα.

   Ήταν όλοι εκεί. Όσοι τουλάχιστον χρειαζόμουν στο οπτικό μου πεδίο για να μην νοιώθω καλά. Όλοι. Ή σχεδόν όλοι. Πείσμωσα όμως. Για χάρη φίλου παλιού βρισκόμουν εκεί, και δεν μπορούσα να παραιτηθώ.  Έτσι  στράφηκα να τους αντιμετωπίσω.
   Σε ένα ασπρόμαυρο flash τους είδα απογυμνωμένους: Τόσο καθώς πρέπει. Τόσο απεγνωσμένα επιτηδευμένοι.Τόσο παγωμένοι μέσα στα καλά τους. Μερικά μοναχικά χαμόγελα που πήρε το μάτι μου, ήταν απλά γκριμάτσες. Από κείνες που μπορεί να σπάσουν, να θρυμματιστούν με μία λάθος κίνηση.
   Προσεκτικά υπολογισμένες κινήσεις, μελετημένη συμπεριφορά: Μπλαζέ όπου δεν υπήρχε ενδιαφέρον και προοπτική, και σχεδόν δουλική όταν το γλείψιμο θα μπορούσε να αποσπάσει ένα χαμόγελο συγκατάβασης από τον  Χ, Ψ, Ω «Υψηλά Ιστάμενο». Καλοβολεμένα ανδρείκελα, εποφθαλμιούντες τσανακογλύφτες, κακογαμημένες μεγαλοκυρίες, ματιές που κοστολογούσαν γοργά τα ρούχα και το ρολόι του διπλανού, εκφράσεις χωρίς καμία πλαστικότητα. Ανέκφραση. Υπολογιστικά βλέμματα και υπολογισμένα λόγια. Λεπτοδείκτες λασπωμένοι από αφόρητη πλήξη.   
    Ξαφνικά η σάλα μου φάνηκε εντελώς άδεια.  Μ΄ένα σάλτο, άλλαξα γυάλα και βρέθηκα να κολυμπάω στη σιωπή της δικής μου. Θυμήθηκα ένα χαρτί που είχα γεμίσει κάποτε με κάτι λόγια που πολύ έντονα μου θύμιζαν όλα τούτα. Το ξέθαψα από ένα παλιό τετράδιο, και  να το:

Τρεις ακόμη χτυπητές περιπτώσεις, από εκείνες που το αυτί του ακροατή έχει πιάσει τραγικά λάθος φράση από τραγούδι, και του έχει αλλάξει τα φώτα… Συνήθως την καταβρίσκω με κάτι τέτοια, εκτός φυσικά όταν μου ζητούν να τα τραγουδήσω  και δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τι εννοούν…

1)    –Ωραίο τραγούδι αυτό, αγάπη μου. Και μιλάει και για την κατοχή…
       - Συγνώμη αγάπη μου, αλλά δεν μιλάει για την κατοχή . Που το είδες ότι  μιλάει  για την κατοχή;
       -  Μα αφού λέει «Με τα φώτα νυσταγμένα και βαρειά, τριγυρνάνε οι Ιταλοί μες΄την Αθήνα»…
2)      (Άλλο ζευγάρι αυτό. Η Μαρία κάνει κάτι δουλειές  του σπιτιού,   και σιγοτραγουδάει ένα παλιό άσμα, νομίζω του Κουγιουμτζή, το « Σύννεφο και συννεφάκι , κλαίει ο ουρανός…)  Ο άντρας της πλησιάζει έκθαμβος:
       - Συγνώμη, πώς το’πες αυτό;    
       -Τι είπα; Σύννεφο και συννεφάκι κλαίει ο ουρανός είπα.       
       -Έτσι λέει; Εγώ όλα τα χρόνια άλλο νόμιζα ότι λέει.    
       -Δηλαδή τι νόμιζες ότι λέει Μάκη μου;    
       -«Είναι φώκιες, είναι πάγοι, κλαίει ο ουρανός»!!!!!!!!!!!       ΜΑΡΙΑ; ΜΑΡΙΑ  ΤΙ ΕΠΑΘΕΣ;;;;
        Και
 3)    Είναι μέλος του ΜΗ.
        Γνωστό μέλος του ΜΗ.
        Με blog από τα προσεγμένα.
        Τον έδωσε η αδελφή του, σε σχετική συζήτηση και τρώγοντας την έκτη σαλάτα με ρόκα … Προσέξτε  κατάληξη στίχου, που ο εν λόγω φίλος νόμιζε οτι ίσχυε, εδώ και 15- 20 χρόνια που υπάρχει το τραγούδι: 
   «Με το ίδιο μακό, και με κέφι κακό φύγαν μέρες 
    Κλπ, κλπ, κλπ, κλπ,
 
    Κι, όλο εσένα θέλω μόνο ,
         για κανέναν
             δε σηκώνω
                τώρα πιά        
                 
                     το πούστικο…."  (!!!!!!)

    Λάθος μέρος
    Λάθος στιγμή
    Λάθος άνθρωποι
    Λάθος φράσεις
    Λάθος διαδρομή
    Λάθος αντιδράσεις
    Λάθος λάθη
    Λάθος μέθη… 

Πως περίμενες να παίξουν σωστά οι κιθάρες και το πιάνο και το βιολί;
 The long and winding road…

  Τα μάτια που κοιτούν, δεν είναι αρκετά,
         αν δεν μετουσιωθούν  να γίνουν
               ΒΛΕΜΜΑ… 

        Ο σκύλος κείτονταν ακινητοποιημένος στο οδόστρωμα, στην αριστερή λωρίδα. Ένα μέτρο από την σωτηρία και το διαχωριστικό διάζωμα, όμως αδυνατούσε να συρθεί ως εκεί, προφανώς χτυπημένος …   
       Το σκοτάδι είχε πέσει από ώρα, και αυτός δεν φαινόταν, παρά μονάχα την στιγμή που τον είχες σχεδόν φτάσει, και δεν μπορούσες ούτε να σταματήσεις, ούτε να τον παρακάμψεις.  
      Ακριβώς έτσι τον είδα κι εγώ, όταν οι ρόδες του προπορευόμενου αυτοκινήτου πέρασαν ξυστά από το κεφάλι του. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω είχα φτάσει στα 2-3  μέτρα απόσταση.   
      Για κλάσματα του δευτερολέπτου, κοιταχτήκαμε. Για την ακρίβεια με «κάρφωσε» στα μάτια.

     Το βλέμμα του με σοκάρισε. Ηταν βαθύ, και σχεδόν εξομολογητικό. Σαν να ήθελε να προλάβει να μιλήσει.
     Ο χρόνος πάγωσε, και άρχισε να σπάει σε αλλεπάλληλα βασανιστικά στοπ-καρέ καρφώνοντάς  μου βίαια στο μυαλό κάποια πράγματα… 

Ο σκύλος ΗΞΕΡΕ πως πεθαίνει. ΓΝΩΡΙΖΕ πως δεν μπορεί να κινηθεί και να αποφύγει τα αυτοκίνητα. ΠΕΡΙΜΕΝΕ  απλώς εκείνο που θα περνούσε από πάνω του. 
Τα μάτια του ήταν μεγάλα, ορθάνοιχτα, όμως ΗΡΕΜΑ.  Με κοίταξε σ’ αυτό το μισό δευτερόλεπτο που μας αναλογούσε, με το βλέμμα εκείνου που ξέρει ότι φεύγει και φιλικά αποχαιρετά τους πάντες και το όλον. Το απλοϊκό του μυαλό, είχε κατανοήσει και αποδεχτεί. Σχεδόν γαλήνιος,χωρίς να συστρέφεται στην άσφαλτο, χωρίς πανικό και με το κεφάλι στητό,απλά περίμενε το αναπόφευκτο.
    Τον είχα ήδη προσπεράσει. Άναψα νευρικά τσιγάρο. Ξαφνικά ένοιωθα πολύ ανώριμος.                  

 Γενικότερα δεν το πολυσυνηθίζω , αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να παραθέσω αυτό το mail που μου έστειλαν. Το βρίσκω εξαιρετικό, και ... νά το:

Mια φορά και έναν καιρό σ΄ ένα χωριό, ένας άντρας ο Χάρης ανακοίνωσε στους χωρικούς ότι θα αγόραζε μαϊμούδες προς 10 δολάρια τη μία. Ξέροντας οι χωρικοί ότι υπήρχαν πολλές μαϊμούδες γύρω στο δάσος πήγαν και τις έπιασαν. Ο Χάρης αγόρασε χιλιάδες προς 10 δολάρια τη μία όπως είπε. Το εμπόρευμα όμως λιγόστευε και οι χωρικοί σταμάτησαν να κυνηγάνε μαϊμούδες.
Ο Χάρης ξαναανακοινώνει ότι θα αγόραζε μαϊμούδες για 20 δολάρια τη μία. Οι χωρικοί έτρεξαν και έπιασαν και άλλες μαϊμούδες. Σύντομα όμως οι μαϊμούδες λιγόστεψαν κι άλλο, οι χωρικοί επέστρεψαν στα κτήματά τους.
Ο Χάρης ανακοινώνει πάλι ότι επειδή δεν υπάρχουν πλέον πολλές μαϊμούδες θα αγόραζε τη μία προς 25 δολάρια. Οι χωρικοί πιάνουν και τις λίγες που έμειναν.
Ο Χάρης τούς λέει "καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχουν πλέον παρά ελάχιστες μαϊμούδες γι' αυτό και εγώ θα σας δώσω 50 δολάρια τη μία. Αλλά επειδή πρέπει να φύγω για την πόλη για δουλειές θα αναλάβει την αγοροπωλησία ο βοηθός μου."
Ο βοηθός φωνάζει τους χωρικούς και τους λέει. "Κοιτάξτε τι έκανε ο Χάρης. Γέμισε ένα στάβλο γεμάτο με μαϊμούδες, θα σας τις πουλήσω εγώ για 35 δολάρια τη μία και όταν γυρίσει ο Χάρης τού τις πουλάτε εσείς για 50 δολάρια τη μία."
Οι χωρικοί στριμώχτηκαν μάζεψαν όλες τις οικονομίες τους και αγόρασαν όλες τις μαϊμούδες. Δεν ξαναείδαν ούτε τον βοηθό ούτε τον Χάρη. 
Καλώς ήρθατε στη Wall Street.