….   «Τι άνθρωπος είσαι εσύ; 
      τι σκοτεινό μουτράκι…
      έλπισα στην αγάπη σου,
       μα βγήκες κουμασάκι…» 

       Αθώο, ε;;;; ίσως και παιδιάστικο… Το τραγουδάκι συνεχίζει, έτσι αφελές και ανιστόρητο…  

   « Δεν σου γουστάρουν τα φιλιά,
     δεν αγαπάς τα χάδια,
      Έχεις μια κρύα αγκαλιά,
      κι είν’ η καρδιά σου άδεια…
     
      Δεν θες να πάμε σινεμά,
      δεν θέλεις ταβερνάκι… 
      Τα λόγια σου είναι ωμά…
      Το βλέμμα σου φαρμάκι…» 
|
       Αθώο, ε;;;;; ίσως και παιδιάστικο… το τραγουδάκι συνεχίζει,  έτσι αφελές και ανιστόρητο… 

       «Είμαι για σένα κουμπαράς,
         που θέλεις να τον σπάσεις
        Και , μόλις πέσει ο παράς, 
        γυρεύεις να το σκάσεις…» 

      Αθώο, ε;;;; ίσως και παιδιάστικο….. Το τραγουδάκι τελειώνει καταπίνοντας την ουρά του…  

    «τι άνθρωπος είσαι εσύ,
     Τι σκοτεινό μουτράκι»….

   Αυτοπυρπολείται στα νταμάρια,  ρίχνοντας πάνω του μικρές  απογνώσεις, μικρές ματιές, ένα μινόρε και δέκα υποσχέσεις. Για τους θριάμβους μας δεν ξέρω, που λέει και το φιλαράκι μου. Αλλά το τραγουδάκι αυτό, να το χαρίσω σε όλους όσους έχασαν το φυλλάδιο  με τους όρους του παιχνιδιού…Και μην ρωτάς για την απάντηση. Δεν την ξέρω... έτσι κι αλλοιώς περαστικός ήμουν... Είδα φως και προσπέρασα... Και πατήστε και το play για να το ακούσετε... Είναι οι " Χάνομαι γιατί ρεμβάζω"  αρκετά χρόνια πριν...

  
    Σε παράτησαν εδώ χάμω κάτι αλανιάρικα σύννεφα  που προσπέρασαν  και φύγανε για πέρα. Βούλιαξες στην λεωφόρο, και κάποιους καιρούς μετά, τα παραποτάμια δρομάκια σε ξέβρασαν στην πόρτα μου.

   Η βροχή που τόσο αργά ήρθε, παρέμεινε να φωτίζει σταθερά τα τζάμια με χιλιάδες μικρές απουσίες. Μικρές απουσίες που έσκαγαν στο γυαλί με την ολοδική τους μικρή στιγμή  που πρωταγωνιστούσαν, και έπειτα έπαιρναν γλιστρώντας τον δρόμο προς το αναπόφευκτο προσωπικό τους κάτω.

    Βρέχει ακόμα. Μονότονα.  Δεν έχω καταφέρει ακόμα να καταλάβω αν «εσύ» είσαι «εγώ» σε μια άλλη απροσδιόριστη εκδοχή, ή  εγώ είμαι εκείνο που παραλίγο να γίνεις. 

   Τα μάγια και τα ξόρκια της χαρτορίχτρας στην κόντρα γέφυρα, δεν άγγιξαν ποτέ το άστρο του Αλμποράν.

    Και μένω εδώ, μαζί σου, πλευρό με πλευρό, σκιές σιαμαίες. Μα όλα τα άλλα παρελαύνουν σε αλλοπρόσαλλους σχηματισμούς. Σχήματα, σώματα, βλέμματα. Αλλού κι αλλού. Μόνο οι σκιές παραμένουν αμετανόητα σιαμαίες.

    Θα βάλω να πιούμε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ποτήρι ψηλό, κολονάτο.  Θα σου χαρίσω  κι ένα σκίτσο που σκάρωσα στα 15 μου. Είναι ένα ποτάμι –σκάκι, που αντί για βάρκες κουβαλάει πιόνια, και διάφορα τέτοια παλαβά. Χαμένη παρτίδα. Μη δώσεις σημασία. Μόνο άναψέ μου ένα τσιγάρο.

    Και επειδή βλέπω ότι η φωτιά κοντεύει να σβήσει, κάνε μου τη χάρη μέχρι νά'ρθω και πέτα μες το τζάκι κανένα  παραμύθι να φουντώσει, και ένα- δυο «Σ’ αγαπώ» απ' τα δικά σου, έτσι για προσάναμμα…